Unexpected Love พลิ้กล้อคที่หัวใจนายตัวดี (บท5เป็นต้นไป)

ลำดับตอนที่ #3 : Unexpected Love.Ch.5 - It's hurt 100%

............................................................

This Time - Wonder Girls

..............................................................

C H A P T E R 5 :: I t ' s H u r t

           "หายไปไหนของเค้ากันนะ"

เพโทรที่เพิ่งปิดประตูห้องของฟาร่า รู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาทันที เมื่อไม่พบร่าง

หญิงสาวที่คุ้นเคยอยู่ในห้อง


ชายหนุ่มตามหาเธอหาเธอทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ นี่มันก็ดึกมาแล้ว เธอยังจะออกไป

ข้างนอกอีกเหรอ แล้วจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ 


เพโทรอยู่เฉยไม่ได้เลย เค้าเอาแต่เดินไปเดินมาอยู่รอบบ้านเพราะเป็นห่วงเธอ จะ

ออกไปตามหา ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน แต่ถ้าไม่ออกไปแล้วเธอจะกลับมารึปล่าว

           "คุณเพโทรเป็นอะไรรึปล่าวคะ เห็นเดินไปเดินมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

สาวใช้ที่สงสัยในท่าทีแปลกๆของเพโทรก็ทักขึ้น ทำให้เพโทรหยุดเดินแล้วหันไป

มองทางต้นเสียง

ซาร่าอาจจะรู้ก็ได้นะว่าฟาร่าอยู่ไหน...

           "เอ่อ...ซาร่าเห็นคุณหนูมั้ยครับ ผมหาเธอทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าคุณหนู

ไปไหนน่ะครับ"

 เพโทรจำเป็นต้องใช้คำว่า คุณหนู แทนชื่อ ฟาร่า เพราะเค้าในตอนนี้อยู่ในฐานะ

บอดี้การ์ด แต่ถ้าเค้าอยู่กับเธอแค่สองคนเค้าจะเป็นคนธรรมดาที่คอยปกป้องคนรัก

เท่านั้นเอง

           "อ่อ ป้าเห็นออกไปกับคุณชายเมื้อกี้น่ะคะ"

           "ฮะ ! ออกไปกับคุณชาย...ตอนนี้เนี่ยนะ"

เค้ายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้ก็ห้ามทุ่มกว่าแล้ว แล้วสองคนนั้นออกไปไหน

กันดึกดื่นขนาดนี้
  
           "ป้าได้ยินคุณหนูฟาร่าตะโกนใหญ่เลยนะคะ แต่ก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

ป้าหูไม่ค่อยดีนะค่ะ"      

ไม่แปลกหรอกที่ฟาร่าจะตะโกน ได้ไปกับคนที่เธอรัก คงจะดีใจจนบ้านแตกเลย

แหละ แต่ที่เปลกคงจะเป็นเจ้าหมอนั่น ทำไมมันถึงไปกับฟาร่าได้ เกลียดเธออย่าง

กับอะไรดี 

           "อ้ะ นั่นไงคะ คุณชายกลับมาแล้ว ป้าไปเตรียมน้ำอุ่นก่อนนะคะ"

สาวใช้พูดแล้วเดินออกไป ส่วนเพโทรก็กำลังมองว่าฟาร่าของเค้านั้นตามเจ้านั่นมา

ด้วยรึปล่าว แต่ผิดคาด อเล็กซิสมาคนเดียว!

           "คุณชายครับ คุณหนูฟาร่าอยู่ไหนครับ"

เพโทรเดินลงมาจากชั้นสอง เพื่อตรงไปยังเป้าหมายด้วยท่าทีที่เป็นห่วงเธออย่าง

เห็นได้ชัด แค่คนที่ถูกถามกลับทำหน้านิ่ง ไม่ได้มีอาการเดือดร้อนแต่อย่างใด 

           "แกจะอยากรู้ไปทำไม กลัวสุดที่รักแกหนีหายไปอีกรอบเหรอไง"

อเล็กซิสพูดอย่างขบขัน แน่นอนเค้ารู้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดี เพราะเค้ากับเพ

โทรก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ต้องมาแตกแยกกันเพราะยัยผู้หญิงงี่เง่า

คนนั้น!

           "ก็แล้วตอนนี้แกพายัยนั่นไปไว้ที่ไหนล่ะฮะ"

เพโทรเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ในทันที เค้าคงไม่ต้องใช้คำหรูๆกับเพื่อนเก่า แบบหมอ

นี่หรอก

           "เดี๋ยวยัยนั่นก็กลับมาเองแหละ แกจะเป็นห่วงอะไรนักหนา บางทีที่เค้าออก

ไปกับฉัน เพราะเค้าอาจจะรำคาญที่แกชอบมาวุ่นวายแบบนี้ไงล่ะ"

อเล็กซิสพูดแล้วก็ยิ้มเหยียดๆให้กับเพโทร เค้าเดินผ่านไหล่ของเพโทรไป แล้วรีบ

เดินขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เพราะขี้เกียจตอบคำถามของเพโทร


แต่เพโทรยังยืนอยู่ที่เดิม เค้ากำหมัดแน่น อยากจะต่อยคนที่เพิ่งพูดประโยคเมื่อกี้

จริงๆ เจ้านั่นก็รู้ว่าเค้ารักฟาร่ามากเพียงใด แต่ก็ยังจะมาซ้ำเติมเค้าอีก เหมือนตัว

เองเป็นผู้ที่กำชัยชนะไว้ทั้งหมดโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ทั้งๆที่เค้าไม่ได้รักเธอเลย

แม้แต่น้อย !



           "เฮ้อ จะรักยัยนั่นอะไรหนักหนา ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี"

อเล็กซิสล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่อย่างสบายใจ ที่วันนี้เค้าไม่ต้องมานอนร่วมห้อง

กับผู้หญิงที่เค้าเกลียด

           "ยัยนั่นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ สงสัยร้องไห้ขี้มูกโป่งแหงๆ ฮ่าๆๆ"

เค้าหัวเราะอย่างสบายอารมณ์กับผลงานของตัวเองที่สามารถเอาชนะคนอวดดี

อย่างเธอได้ เค้าเองก็รู้สึกแปลก ที่อยู่ๆยัยฟาร่ากล้าต่อล้อต่อเถียงกับเค้า ทั้งๆที่

เมื่อก่อนได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังเค้าด่า ไม่เคยมีท่าทางอวดดีอย่างตอนนี้เลย

เหมือนกับเป็นคนละคน...

           "เดี๋ยวแวะไปดูดีกว่า ไม่รู้ตายรึยัง"

ชายหนุ่มพูดแล้วก็งีบหลับไป เค้ากะจะของีบสักสองถึงสามชั่วโมง แล้วค่อยไปรับ

เธอกลับมา แต่เค้าก็ดันเผลอหลับซะนี่ ความซวยก็เลยต้องตกมาเยือนฟาร่า



หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด อาการปวดหัวของเธอยังไม่ลดลวเลย

แม้แต่น้อย ขาเธอก็ลุกไม่ได้เพราะตอนนี้มันบวมเป่งเลย ทำไมเธอต้องมาซวยแบบ

นี้นะ ยิ่งเธอคิดก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ เธอเป็นแพะรับบาปที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับ

ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ 

เธอมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอใคร เธอจึงพยายามจับกิ่งไม้แถวนั้นแล้วชันตัวเอง

ขึ้น แต่แรงก็แทบจะไม่เหลือแล้ว แม้แต่เสียงที่จะร้องเรียกให้คนช่วยก็แหบพร่าอยู่

ในคอ เธอยังไม่รู้เลยจะไปไหนดี มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้สูง เธอจึงพยุงตัวเดิน

มาเรื่อยๆ แล้วเธอก็พบกับถนนสายหนึ่ง แต่มันกลับไม่มีรถสักคันเลยที่ผ่านมาแถว

นั้น เธอทรุดตัวลงข้างๆถนนเพราะไม่เหลือแรงที่จะเดินอีกต่อไปแล้ว แล้วเธอก็

สลบไปอีกรอบ


เวลา 8:06 น.

           "คุณชายคะ ตื่นได้แล้วค่ะ ป้านำอาหารมาเสริฟให้คะ"

สาวใช้ถือถาดอาหารเข้ามาในห้องอเล็กซิส เมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

ทันทีราวกับตุ้ตาล้มลุก

           "เฮ้ย !! ซาร่านี่มันกี่โมงแล้วครับ"

           "อะ อะ เอ่อ แปดโมงกว่าแล้วค่ะ"

           "แปดโมง !!! Damn!"

ชายหนุ่มสบถแล้วรีบลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน และแต่งตัววิ่งออกไปที่รถ แล้วเหยียบ

คันเร่งออกไปทันที ทำให้สาวใช้ยังมึนงงว่าคุณชายเป็นอะไรของเขา

           "บ้าเอ้ย!! เผลอหลับยาวเลยแฮะ ป่านนี้ยัยนั่นคงจะฉี่ราดแล้วแน่เลย"

เมื่อชายหนุ่มขับไปถึงที่หมาย ก็รีบเดินลงจากรถอย่างเร็ว เพื่อไปดูอาการของผู้

หญิงคนนั้น แต่เค้าก็ตกใจ เมื่อไม่เห็นร่างหญิงสาวอยู่ในที่ๆควรจะอยู่ แล้วเธอหาย

ไปไหนล่ะ เมื่อคืนเธอก็ขาแพลงไม่ใช่เหรอ จะลุกไปไหนได้

           "หายไปไหนนะยัยบ้า"

เค้าพูดแล้วก็มองไปรอบๆแต่ก็ยังไม่เจอใครอยู่ดี เค้าจึงเดินไปหาชาวบ้านละแวก

นั้น

           "เอ่อ...พวกคุณเห็นผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างประมาณนี้มั้ยครับ"

ชายหนุ่มทำท่าทางเพื่อประกอบกับคำพูดของเค้า 

           "อ๋อ ใช่ผู้หญิงผมยาวๆ หน้ตาสวยๆรึปล่าวคะ ถ้าเป็นคนนั้น ก็ถูกหามส่งโรง

พยาบาลแล้วล่ะคะ"

           "โรงพยาบาล ? ไปทำไมครับ"

ชายหนุ่มค่อนข้ามอึ้งกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด เพราะไม่คิดว่าฟาร่าจะเป็นหนักขนาด

ที่จะต้องหามส่งโรงพยาบาล หรือหลังจากที่เค้าทิ้งเธอไว้เธอเป็นอันตรายเหรอ

           "อ๋อ ก็เมื่อคืนมีคนขับรถผ่านมา แล้วเห็นเธอนอนอยู่ข้างทางน่ะคะ ดูท่าทาง

แล้วคงโดนหนักมากเลยล่ะคะ ตัวนี่มอมแมม แล้วก็มีรอยช้ำที่แขนเป็นจ้ำๆเลย ไม่รู้

โดนใครซ้อมมารึปล่าว"

หญิงสาวพูดแล้วก็ทำหน้าตาหวาดกลัวแบบสุดขีด เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปเลย

เค้าไม่ได้ซ้อมเธอเลยนะ แค่เหวี่ยงเธอแบบสุดกำลัง ไม่คิดว่าเธอจะบอบบางขนาด

นี้

           "แล้วตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลอะไรเหรอครับ"

           "อ๋อ โรงพยาบาล Seint Marry น่ะ แล้วนี่คุณเป็นใครเหรอคะ"

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่รีบกล่าวขอบคุณเธอทันที ก็ถ้าเค้าบอกเป็นสามี เธออาจจะหา

ว่าเค้าซ้อมภรรยาตัวเองก็ได้ ก็เลยต้องรีบวิ่งขึ้นรถมาก่อน จากนั้นชายหนุ่มก็รีบขับ

ไปยังโรงพยาบาลทันที


เมื่อไปถึง อเล็กซิสก็รีบวิ่งไปที่เค้าท์เตอร์พนักงานประชาสัมพันธ์แล้วถามว่าห้อง

ของฟาร่าอยู่ที่ไหน เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วง หรือเดือดร้อน

ขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อน แทบจะไม่ใส่ใจอะไรเธอด้วยซ้ำ แต่คราวนี้กลับอยากเห็น

เธอว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง 



ชายหนุ่มเปิดประตูห้องของหญิงสาวเข้าไป แล้วก็ต้องพบกับร่างหญิงสาวร่างหนึ่ง

นอนหลับอยู่บนเตียงสีขาว ที่มีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ข้างตัวเธอที่หัวของเธอมีผ้าพัน

แผลพันอยู่ และก็มีรอยช้ำอยู่ที่แขน และตามร่างกายของเธอ ใบหน้าของเธอที่เมื่อ

ก่อนเคยเนียนใส ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ซึ่งดูก็รู้ว่าต้องโดนกิ่งไม้บาด

เอาแน่ๆ ข้อเท้าของเธอก็พันผ้าไว้เช่นกัน เค้าไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นขนาดนี้ เค้า

แค่อยากจะเห็นเธอร้องไห้ และยอมขอโทษเค้าดีๆก็เท่านั้น แต่ผลมันกลับออกมา

ตรงกันข้าม 


เค้าลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเธอ เค้าเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอสวยขนาดนี้ เพราะ

ตัวเค้าเองคงจะไม่เคยได้จ้องหน้าเธอใกล้ๆแบบนี้ ผมของเธอที่ถูกแสงแดดตกกระ

ทบทำให้เผยสีน้ำตาลเข็มที่เปล่งประกายออกมา ใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยรอย

ขีดข่วนแต่ก็ยังสวยไร้ที่ติ


ทำไมเค้าต้องทำร้ายเธอขนาดนี้ด้วยนะ ทำไมเวลาเจอหน้ากันเค้าต้องคอยหาเรื่อง

เธอตลอด ทั้งๆที่เค้าเองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้รักเค้ามากขนาดไหน แต่เค้ากลับผลักไส

ไล่ส่งเธอไปไกลๆ เค้าก็ไม่เข้าใจหัวใจตนเองเหมือนกัน สมองของเค้ามันสั่งให้

เกลียดเธอ แต่หัวใจเค้าก็ต้องการเธอ

           "นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย"

เค้าพูดกับตัวเองแล้วก็สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั่นออกไป แต่เสียงของเค้า

กลับทำให้ผู้หญิงที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวขึ้นมา


โลล่าลืมตาตื่น เธอปวดหัวเป็นบ้าเลย เธอมองร่างตัวเองที่อยู่ในชุดของโรง

พยาบาล คงจะมีคนพาเธอมาส่งโรงพยาบาลสินะ แต่แล้วเธอก็ต้องเบิกตาโต เมื่อ

สายตาไปพบเค้ากับร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ ผู้ชายคนเดิมที่มีเรือน

ผมสีดำสนิท และใบหน้าคมเข้มนั่น ผู้ชายคนเดิมที่ทำร้ายเธอจนทำให้เธอต้อง

กลายเป็นแบบนี้

           "ออกไป !! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไป"

หญิงสาวตวาดใส่หน้าผู้ชายคนนั้นทันที ทำไมเค้าต้องมาที่นี่ด้วยนะ คงจะมาสมน้ำ

หน้าเธอสินะ ที่เอาชนะเธอได้

           "นี่นายพูดไม่รู้เรื่องเหรอไง ฉันบอกให้ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก

แล้ว ไสหัวออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ โอ้ย"

หญิงสาวรีบเอามือมากุมหัวตัวเองทันที อาการปวดศีรษะของเธอมันเล่นงานเธออีก

แล้ว ไอ้ร่างกายบ้า ทำไมต้องมาอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายคนนี้ทุกทีเลยนะ 

           "หึ ! สมน้ำหน้า เป็นไงล่ะ แล้วยังจะมาทำปากเก่งอีก  ฉันก็ไม่ได้อยากจะมา

หาเธอนักหรอกนะ ก็แค่อยากจะมาดูว่าเธอตายรึปล่าวก็แค่นั้นแหละ แต่นี่เธอก็

คงจะโอเคดีสินะ ยังอวดดีเหมือนเดิม ฉันก็มาแค่เนี่ยล่ะ"

อเล็กซิสพูดก่อนที่จะเดินออกไป

           "ดี ออกไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ไอเลว นายทำกับ

ฉันแบบนี้ได้ยังไง ไอ้คนไม่มีหัวใจ !!"

           ปึง !!!

เสียงปิดประตูเป็นการจบสงครามของเค้าและเธอ โลล่าร้องไห้โฮออกมาทันที เธอ

ไม่คิดเลยจริงๆว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าทำกับเธอขนาดนี้ กล้าทิ้งเธออยู่ในป่า แล้วยังจะ

มาซ้ำเติมเธอด้วยคำพูดเลวทรามที่ออกมาจากปากคนที่ไม่มีหัวใจของเขา

เธอเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บทั้งร่างกาย เจ็บทั้งหัวใจ


เมื่ออเล็กซิสปิดประตูลง เค้าก็ยืนอยู่หน้าประตูอย่างนั้น เค้าไม่ได้อยากจะมาซ้ำเติม

เธอ แต่เค้าแค่อยากจะมาเยี่ยมเธอ และขอโทษเธอกับสิ่งที่ทำลงไป แต่ปากมันก็

ดันพูดไปตามที่สมองสั่ง แต่ไม่ฟังหัวใจของตัวเองเลย เค้าทรุดตัวลงนั่งหน้าประตู

เสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้นดังลอดออกมา ทำให้เค้าต้องรู้สึกเจ็บที่หน้าอกทันที

เค้าไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้เลยจริงๆ

เค้าทำให้เธอเจ็บปวดซ้ำสองอีกแล้ว

           "บ้าเอ้ยย !"

เค้าทุบกำปั้นลงพื้นอย่างเต็มแรง แต่ความเจ็บที่กำปั้นของเค้านั้นมันเทียบไม่ได้กับ

ความเจ็บของหัวใจเค้าเลย ทำไมเค้าต้องรู้สึกแบบนี้กัน

หรือว่าเค้ารักเธอเข้าแล้วเหรอ...



เพโทรเมื่อได้ทราบข่าว ก็รีบไปหาเธอที่โรงพยาบาลทันที เมื่อเค้าเปิดประตูเข้าไป

ก็เห็นเธอกำลังร้องไห้ เค้าจึงโผเข้ากอดเธอทันที เธอซุกกับอกเขาแล้วร้องไห้

เหมือนเด็กๆ ชายหนุ่มก็พูดปลอบเธอว่าเดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะจบแล้ว แล้วเมื่อเธอ

หยุดร้อง เค้าก็นำอาหารที่ซื้อมาจากข้างล่าง มาใส่จานให้เธอ

           "ทานเองได้รึปล่าว"

ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่กำลังตั้งตารออาหารที่ชายหนุ่มกำลังเตรียมให้

ดวงตาเธอสดใสขึ้นมากเมื่อเค้ามาเยี่ยมเธอ เธอยิ้ม และหัวเราะ อย่างไม่เคยเป็นมา

ก่อน จะเป็นไปได้มั้ยว่าเธอเริ่มจะสนใจเค้าขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ

           "ได้สิ ฉันไม่ได้พิการสักหน่อยนะ"

หญิงสาวยิ้มแหยๆให้เขาที่กำลังเอาถาดอาหารมาวางไว้บนโต้ะสำหรับผู้ป่วยหน้า

เธอ เธอมีความสุขจริงๆที่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ เธอรู้สึกอบอุ่น และคุยกับเขาได้อย่าง

เป็นกันเอง 

           "เพโทร ฉันขอบคุณนายมากๆเลยนะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันแบบนี้"

โลล่าพูดแต่สายตาก็ยังคงก้มมองไปที่จานอาหารตรงหน้าเธอ มันเป็นโชคร้ายของ

เธอก็จริงที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่พระเจ้าเข้าข้างเธอคือ ให้

เธอได้พบกับผู้ชายที่ชื่อเพโทรคนนี้ ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ ถึงแม้เค้าจะยัง

ไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่ฟาร่า แต่เธอก็ดีใจ และภาวนาไม่ให้ฟาร่าต้องกลับมาตอนนี้ เพราะ

เธอยังอยากมีความสุขแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้มันมีวันจบ แม้ว่าเธอจะรู้ว่า

สุดท้ายบทสรุปมันจะเป็นยังไง 

           "ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจ"

ชายหนุ่มพูดแล้วก็เก็บจานอาหารของเธอมาล้าง เค้าเป็นคนดีจริงๆ ดีมากๆ แตจ่

ทำไมฟาร่ากลับมองข้ามเค้าไปได้นะ

           "ฉันอยากกลับบ้านแล้วล่ะ นายพาฉันกลับหน่อยสิ"

           "ไม่ได้หรอก ร่างกายเธอยังไม่พร้อมเลยนะ ถ้ากลับไปตอนนี้ แล้วเกิดเธอ

เป็นอะไรขึ้นมา จะยุ่งยากเอานะ"

เพโทรพูดแล้วก็เดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเธอ เพราะเค้ายังไม่อยากให้เธอกลับไปตอนนี้

กลับไปก็จะมีแต่เรื่องวุ่นวาย ถ้าเธอเป็นอันตราย หรือปวดหัวขึ้นมาจะเกิดเรื่องยุ่ง

ยากขึ้นมา แล้วถ้ากลับไปเธอก็ยังต้องไปเจอกับเจ้าหมอนั่นอีกต่างหาก นี่เค้ายังไม่

ได้คิดบัญชีกลับอเล็กซิสเลย ที่กล้าทำกับฟาร่าแบบนี้

           "เธอน่ะอยู่ที่ไปอีกสัก สองวัน อาการดีขึ้น แล้วค่อยกลับบ้าน งั้น...ฉันไป

ก่อนนะ พอดีมีธุระต้องสะสาง"

แน่นอน ธุระของเค้าก็คือจัดการกับเจ้าหมอนั่นน่ะแหละ 

           "ไปแล้วเหรอ อืม...แล้วเจอกันวันหลัง บาย"

โลล่าพูดหน้าเศร้าๆ เหมือนเวลาแห่งความสุขมันได้หมดลงแล้ว แต่ก็ต้องยอม

เพราะเค้าก็จำเป็นที่จะต้องไปทำธุระ

           "บายๆ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ แล้วถ้าเป็นอะไรให้เรียกนางพยาบาลหรือหมอ

ทันทีเลยนะ อ่อ แล้วเดี๋ยวฉันจะย้ายเธอไปอยู่ห้องวีไอพีนะ ห้องนี้มันคงแคบไปเธอ

คงหายใจไม่สะดวกหรอก ไปละ เจอกัน"

ชายหนุ่มพูดแล้วโบกมือให้เธอแล้วเดินออกไป

มันช่างแตกต่างกับวันแรกที่เธอเจอเค้า เ้ค้าดูเป็นผู้ชายเย็นชา แต่วันนี้กลับเป็น

ผู้ชายอีกคนที่ใส่ใจคนรัก และดูแลคนรักได้ดีเลยทีเดียว แล้วห้องนี้มันก็ไม่ได้แคบ

ไปสักหน่อย มันถือว่ากว้างมากสำหรับเธอด้วยซ้ำ แล้วยังจะตองย้ายไปอีกห้องที่

กว้างกว่านี้อีกเหรอ คงจะเว้งว้างน่าดู

           "เฮ้อ...ผ่านไปอีกวันแล้วสินะ"

โลล่าพูด แล้วปิดตาลงอย่างเหนื่อยล้า ปกติเวลานี้มันไม่ใช่เวลานอนของเธอเลย

แต่เธอก็อยากหลับซะได้ อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ จะได้ลืมเรื่องราวของผู้ชาย

เลวๆคนนั้นให้หมด และตื่นขึ้นมาพบกับเค้า...เพโทร

ผู้ชายที่ตอนนี้ได้หัวใจเธอไปเกือบหมดแล้ว

...........................................................

1.05.2555
by Sleepy Writer