Unexpected Love พลิ้กล้อคที่หัวใจนายตัวดี (บท5เป็นต้นไป)

ลำดับตอนที่ #2 : Unexpected Love.Ch.4 - คนร่วมห้อง100%

................................................................

Han SoA - My Heart Stolen You

................................................................

C H A P T E R 4 :: ค น ร่ ว ม ห้ อ ง

ไม่นานนัก แท้กซี้ก็พาพวกเรามาถึงจุดหมาย เมื่อโลล่าก้าวลงจากรถเธอต้องอึ้งไป

พักใหญ่เมื่อเห็นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันคือคฤหาส์นหลังใหญ่โตมโหฬาร เธอไม่คิด

มาก่อนเลยว่าฟาร่าจะอยู่บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ ถ้าหากให้เอาเงินเดือนของโลล่า

ทั้งชีวิตมารวมกัน เธอยังไม่มีปัญญาจะซื้อเลย


อ้อ แล้วไม่ใช่ว่าเธอยอมมาพักที่นี่ง่ายๆหรอกนะ เพราะเธอเเองก็สู้รบกับเพโทร

บนรถอยู่พอสมควร ก็จะให้เธอมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ บ้านก็ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอคง

นอนไม่หลับหรอกถ้าต้องมานอนในบ้านคนอื่นอย่างงี้ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอม

เพราะถึงยังไงเถียงไปเธอก็ๆไม่ชนะเค้าอยู่ จะหนีก็หนีไม่ได้ เค้าต้องตามเธอเจอ

อยู่ดีแหละ

เพโทรเดินนำหน้าเธอเข้าไปในคฤหาส์นหลังโต เมื่อพ้นประตูทางเข้าบานใหญ่ไป

จะเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ มีหลังคาสูงลิบเลย ทุกอย่างตกแต่งไปด้วยสีทอง เฟอร์

นิเจอร์หลุยส์ สมกับเป็นบ้านของเจ้าของธุรกิจอหังสาริมทรัพย์ที่มีสาขาไปทั่วโลก

จริงๆ

           "นี่เธอ จะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย"

เพโทรหันมาถามหญิงสาวที่เดินตามเค้ามาที่ห้องเหมือนลูกหมา เพราะตั้งแต่เข้า

บ้านมาเค้าสังเกตุเห็นว่าเธอเอาแต่ตะลึงกับบ้านของตัวเอง และก็เอาแต่เดิมตาม

เค้าไม่ยอมไปเข้าห้องตัวเองเสียที

           "เอ่อ...ฉันไม่รู้ว่าห้องของฉันมันอยู่ไหนน่ะ"

ชายหนุ่มเอามือกุมขมับตัวเองทันทีเมื่อได้ยินที่หญิงสาวบอก หนีออกจากบ้านไป

แค่ไม่กี่วันดันไปติดนิสัยขี้ลืมมาจากใครก็ไม่รู้ แค่เรื่องชุดแต่งงานที่ใช้ถ่ายรูปยังพอ

รับได้นะ แต่นี่ถึงกับลืมห้องของตัวเอง ให้ตายสิิ

           "ทำไมเธอขี้ลืมแบบนี้เนี่ย ว่างๆฉันต้องพาเธอไปเช็คสมองบ้างแล้วล่ะ"

จากนั้นเค้าก็ชี้ไปยังห้องของเธอ หญิงสาวมองไปตามมือ หญิงสาวกล่าวขอบคุณ

เค้า แล้วจึงหยิบสัมภาระขึ้นมาเตรียมจะเดินไป

           "เอ่อ นี บ้านนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากเราเลยเหรอ"

เธอหันไปถามคำถามสุดท้ายกับเพโทร เค้าตบหน้าตัวเองอย่างเหนื่ิอยใจ เธอลืม

อีกแล้ว

           "เธอนี่มันขี้ลืมจริงๆนะเนี่ย เธอเป็นคนจัดการเรื่องบ้านทุกอย่างเองเลยนะ 

เธอบอกพวกผู้ใหญ่ว่า ให้เธอกับอเล็กซิสมาอยู่ด้วยกันที่นี่ ไหนๆก็จะแต่งงานกัน

แล้ว ให้อยู่ด้วยกันไปเลย จะได้ชิน"

โลล่าเมื่อได้ยินถึงกับเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ายัยฟาร่านั่น

จะช่างกล้าขนาดนี้ ถึงกับไปขอย้ายบ้านเพื่อที่จะได้อยู่กับเขาเนี่ยนะ โอ้ พระเจ้า

           "แล้วหมอนั่นโอเคด้วยเหรอ"

ไม่มีทางหรอก หมอนั่นไม่มีทางโอเคด้วยหรอก เหม็นขี้หน้ากันซะขนาดนี้ เค้าคง

ไม่ยอมอยู่สองต่อสองกับผู้หญิงที่เค้ารังเกียจหรอก

           "ตอนแรกหมอนั่นก็โวยวายอยู่เหมือนกัน แต่เค้าทำอะไรได้ที่ไหนล่ะ เพรา่ะ

พวกผู้ใหญ่ก็เห็นดีเห็นงามกับเธอด้วย เจ้านั่นมันเลยต้องยอม และฉันก็ได้รับหน้าที่

มาดูแลเธอที่บ้านหลังนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นที่นี่มีฉัน เธอ เจ้านัน่ และก็

คนใช้อีกสามคนชื่อ แกร่า ทาน่า และ ซูซี่ "

ชายหนุ่มเล่าให้เธอฟังอย่างละเอียด เพราะดูก็รู้ว่าเธอต้องลืมทุกๆอย่างไปหมดแล้ว

จริงๆ

           "อ้อ อย่างนั้นเหรอ ขอบใจมากนะ ไปละ่ บาย"

เธอกล่าวขอบคุณเค้าอีกรอบ และก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป

แต่เพโทรยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเองเช่นเดิม เค้ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่

เธอ ไม่ใช่ฟาร่า เมดดิสัน แต่กลับเป็นอีกคน

'แล้ว แล้ว คุณน่ะ จะจับฉันมาทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คุณหนูฟาร่าอะไรนั่น

น่ะ คุณจับมาผิดคนแล้วนะ'

'นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่นะ ฉันคือโลล่า แมนฟอร์ดนะ เป็นนักเขียน ฉันเกิดที่

แคนาดา มีพ่อเป็นคนแคนาดา แม่เป็นคนเกาหลี หมาบ้านฉันก็ชื่อ มาโมโกะ แล้ว

ฉันจะเป็นคุณหนูฟาร่าได้ยัไง'

จู่คำพูดของเธอก็เข้ามาในหัวของเค้า

           "หรือว่า..."

หรือว่าบางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ใช่ฟาร่า ก็ได้ เพราะพฤติกรรมที่เปลี่ยน

จากหน้ามือเป็นหลังมือของเธอ แล้วยังจำเรื่องอะไรไม่ค่อยได้อย่างกับคนเสีย

ความทรงจำอย่างงั้นแหละ มันก็อาจจะเป็นอย่างที่เค้าคิดไว้ก็ได้

           "โอ้ยย คิดมากไปแล้วเรา มันเป็นไปไม่ได้หรอก"

เพโทรใช้สองมือลูบหน้าตัวเอง แล้วจึงปิดประตูเข้าห้องไป


           
           "นี่มันห้องนอนแน่เหรอเนี่ย"

โลล่าพูดขึ้นแล้วอ้าปากค้างทันทีเมื่อเปิดประตูไปพบกับห้องนอนอันมหึมา จากนั้น

เธอก็สำรวจห้อง แล้วจึงจัดการกับชุดที่ซื้อมาวันนี้ หลังจากทีสู้รบกับเพโทรบนรถ

แท้กซี่ โลล่าก็บอกให้เค้าพาไปแวะห้างสรรพสินค้า หรือร้านขายเสื้อผ้าละแวกนั้น

อีกรอบ เพราะเธอต้องมาอยู่ที่คฤหาส์นหลังนี้ เพโทรก็สงสัยอีกว่าจะซื้อทำไม ที่

บ้านมีตั้งเยอะแยะ แล้วเธอจะบอกได้ยังไงละว่าเธอไม่อยากใส่เสื้อผ้ารวมกับใคร 

แต่เธอก็ซื้อมาจนได้

แล้วเธอก็เดินไปเปิดตู้สีชมพูที่อยู่ในห้อง แล้วจัดการนำเสื้อผ้าของเธอไปแขวนไว้

ในตู้ เธอคิดดีแล้วล่ะที่ซื้อชุดใหม่ เพราะแต่ละชุดของยัยฟาร่าออกแนวคุณหนูซะ

เหลือเกิน มีแต่เดรสลายลูกไม้ ไม่ก็สีชมพูหวานแหววซะส่วนใหญ่ แต่เอ้ะ ทำไมถึง

มีสองตู้ล่ะ ยัยฟาร่ามีเสื้อผ้าเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ เธอจึงเดินไปเปิดตู้สีดำที่

อยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง

          "เฮ้ย! นี่มัน"

โลล่าตกใจแบบสุดๆ ว่าทำไมตู้ที่เธอเปิดมันกลับเป็นของใช้ของผู้ชาย ทั้ง

เสื้อผ้า น้ำหอม และก็...บลา บลา บลา -.- ไม่คิดเลยว่ายัยฟาร่าจะรศนิยม

แปลกประหลาดเช่้นนี้ 

           "เธอทำอะไรน่ะ ใครอณุญาติให้เธอมาจุ้นจ้านกับของๆฉัน"

เธอหันไปหาต้นเสียงทันที แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบกับคนที่อยู่ตรงหน้า

ประตู 

อเล็กซิส...

อะไรกัน หมอนี่อีกแล้วเหรอ เหม็นขี้หน้าจริงๆ ทำไมต้องซวยมาเจอเจ้าบ้านี่

ทุกทีเลยนะ แล้วนี่เค้ามาที่นี่ได้ยังไง แล้วยังเข้ามาในห้องของเธออีก

           "นี่นาย เข้ามาในนี้ได้ยังไง! ใครอณุญาติให้นายเข้ามากัน ออกไปเลย

นะ"

           "อะไรของเธอฮะ นี่มันห้องของฉัน เธอนั่นแหละที่ต้องออกไป ออกไป

ไกลๆด้วยนะฉันรำคาญ แล้วที่ฉันถามน่ะ ไม่ได้ยินเหรอไง มาจุ้นจ้านอะไรกับ

ของๆฉันฮะ"

ชายหนุ่มพูดแล้วก็เดินมาชนเธอที่ยืนอยู่หน้าตู้ ให้หลบออกไปอีกทาง แล้วก็

ปลดเน็คไทอย่างหงุดหงิด

            "นี่นาย!!"

หญิงสาวทำเสียง จึ้ อย่างไม่สบอารมณ์ นิสัยก็ไม่ดี ปากก็เสีย มารยาทยังห่วย

แตกอีก ผู้ชายคนนี้มันจะมีอะไรอีกมั้ยนอกจากหน้าตาเนี่ย 

           "จริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอกนะ แต่ฉันแค่สงสัยว่าตู้นี้มันเป็น

ของใคร ถ้าฉันรู้ว่ามันเป็นของนายตั้งแต่แรก ฉันไม่เปิดให้เสนียดมันติดมือ

หรอก ขยะแขยง!"

           "เธอ..."

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น พยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองให้มากที่สุด ผู้

หญิงคนนี้ไม่เคยทำอย่างนี้กับเค้ามาก่อน เธอแทบจะเห็นเค้าเป็นพระเจ้าเลย

ด้วยซ้ำ แต่นี่มันอะไร เธอเปลี่ยนเป็นคนละคนจากตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง

           "อย่ามาอวดดีกับฉันนะฟาร่า เธอก็รู้ฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด

และเธอก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างเธอไม่มีวันชนะฉันได้หรอก ปากดีไปก็เท่านั้น

แหละ"

ชายหนุ่มพูดและกำลังจะเดินออกจากห้อง เพื่อที่จะออกไปขับรถเล่นระบาย

อารมณ์สักหน่อย แต่ทว่า

           "ใครกันแน่ที่มันอวดดี ทำมาเป็นวางก้าม นายคิดเหรอว่าฉันจะกลัว

นายแล้วยอมนายเหมือนคราวก่อนๆ แต่เสียใจด้วยนะ ที่ยัยฟาร่าที่ยอมนายมา

ตลอดมันได้หายไป"

หญิงสาวพูดอย่างไม่ยอมแพ้ ใช่ ยัยฟาร่าคนก่อนนั้นได้หายตัวไปแล้ว ตอนนี้

มีเพียงโลล่า แมนฟอร์ด ผู่ที่จะไม่ยอมให้คนอย่างเขามาดูถูกง่ายๆแน่

เธอจะไม่ยอมเป็นอย่างยัยฟาร่านั่นเด็ดขาด!


ชายหนุ่มชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวต่อไป แต่ก็ต้องหันกลับมาหาเธอด้วยสายตา

ที่น่าหวาดกลัว มันมากเกินไปแล้ว มากเกินไปแล้วจริงๆ อารมณ์โกรธของเขา

ตอนนี้ถึงขีดสุดแล้ว

ร่างสูงรีบเดินเข้ามาฉุดร่างเธอให้ตามเค้าไป

           "นี่นาย จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ"

           "ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่ามาลองดีกับฉัน!"

เค้าดึงมือเธออย่างแรงทำให้หญิงสาวต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่

คิดเหรอว่าผู้ชายคนนี้จะสน ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดทรมานเท่าไหร่ เค้าก็จะทำ

            "โอ้ย! ฉันเจ็บนะ นี่นายบ้ารึปล่าว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

โลล่ายังคงดื้ออยู่อย่างนั้น จนทำให้ชายหนุ่มเริ่มรำคาญ เค้าจับเธอยัดใส่รถ

อย่างไม่ใยดีแล้วกระแทกประตูรถใส่เธออย่างจัง ทำให้ประตูรถไปกระแทกเข้

กับหัวของเธอนิดหน่อย

           "โอ้ยย!!! ไอเลวเอ้ยยย ฉันเจ็บนะว้อย ให้ตายเถอะ"

เธอสบถแล้วก็พยายามจะเปิดประตูรถออกมา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เปิดประตู

ชายหนุ่มก็รีบล้อครถแล้ว เหยียบคันเร่งออกมาทันที

           "เฮ้ย นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ไอคนเลว"

           "ฉันปล่อยเธอลงแน่ แต่ไม่ใช่ที่นี่!"

ชายหนุ่มตวาดเธอเสียงดัง เล่นเอาเธอสะดุ้งเลยทีเดียว ความอวดดีของเธอ

ตอนนี้มันกลายเป็นความกลัวขึ้นมาแทน เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความน่าสะพรึง

กลัวของเค้าที่มันกระจายอยู่ทั่วรถ เค้ากำลังจะพาเธอไปไหนกัน

           "แล้วนายจะพาฉันไปไหนกันแน่ฮะ ถ้าฉันกลับไปได้เมื่อไหร่ล่ะก็ ฉัน

จะเล่นนายให้เละเลยคอยดูสิ"

หญิงสาวพูดแล้วก็เอามือมากุมหัวตัวเองที่โดนไอคนใจดำนี้กระแทกประตูรถ

ใส่ ผู้ชายคนนี้เลวได้ไม่มีที่ติจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าฟาร่าจะรักเข้าไปได้ยังไง

วันๆทำแต่เรื่องเลวๆ ยัยนั่นเห็นอะไรดีในตัวเค้ากัน

 
เค้าเบรกรถอย่างกระทันหัน ทำให้หน้าเธอเกือบจะต้องไปจูบกับคอนโซลรถ

ของเขา อะไรของเขากันนะ

           "ลงมา !!"

อเล็กซิสเปิดประตูรถ แล้วดึงมือเธอให้ลงมาจากรถอย่างแรง จนเธอต้องล้ม

ลงไปกองกับพื้น เธอร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เค้าก็ยังดึงข้อมือเธอให้ลุกขึ้น

แล้วเดินตามเค้าไป

           "เบาๆหน่อยไม่ได้รึไงฮะ แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย"

เธอพูดกับเค้าแล้วก็มองซ้ายมองขวา ที่นี่มันที่ไหนก็ไม่รู้ มีแต่ต้นไม้สูงๆเต็ม

ไปหมด เค้าพาเธอมาทำอะไรที่นี่กัน

           "ทำไมฉันต้องไปเบามือกับคนอย่างเธอด้วย แล้วก็หุบปากด้วยฉัน

รำคาญ"

โลล่าก็ทำตามที่เขาสั่ง ไม่ใช่ว่าอยากทำหรอกนะ แต่ตอนนี้เธออยู่ในสถาน

การณ์ที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เธอจึงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มีปัญหา


เค้าเหวี่ยงเธอลงไปกองกับพื้นอย่างเต็มแรง

           "ไอบ้า นายจะเหวี่ยงฉันทำไมเนี่ย ฉันเจ็บนะ"

           "คืนนี้เธออก็นอนที่นี่ไปก่อนนะ โทษฐานที่เธอทำอวดดีกับฉัน แล้ว

พรุ่งนี้ฉันจะมารับ"

ชายหนุ่มพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวนั่งงงงันอยู่ตรงนั้น

           "นี่มันไม่ตลกเลยนะ พาฉันกลับเดี๋ยวนี้เลยไอบ้า อ้ะ.."

เธอพูดแล้วพยายามจะลุกขึ้นวิ่งตามเค้าไป แต่เท้าของเธอกลับแพลงขึ้นมา

ซะอย่างนั้น ทำให้เธอต้องลงไปกองที่พื้นอีกรอบ

           "กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไอคนชั่ว ไอคนเลว ไอบ้า ไอคนบ้า กลับมา!!"

เธอยังคงตะโกนอย่างนั้น แต่ไม่มีวี่แววว่าอเล็กซิสจะเดินกลับมา

           "บัดซบเอ้ย ฉันขอสาปแช่งนายจนถึงที่สุดเลย แล้วฉันจะทำยังไงดี

เนี่ย"

เธอพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล หัวเธอเริ่มปวดตุ้บๆขึ้นมาอีกครั้ง

และร่างกายของเธอก็ไม่มีแรง เธอล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วก็สลบไป



ชายหนุ่มเดินออกมาอย่างสบายใจ จริงๆป่านี้มันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก มันเป็น

ป่าเล็กๆที่อเล็กซิสได้ซื้อไว้เมื่อนานมาแล้ว เค้าจึงไม่กังวล ว่าจะมีสัตว์ป่าหรือ

อะไรมาทำร้ายเธอแน่ๆ เค้าซื้อมาเพื่อจะปลูกบ้านอีกหลัง แต่เค้าก็

ยังไม่ได้รื้นถอน เพราะต้องจัดการกับงานอีกหลายๆอย่าง เค้าทำอย่างนี้

เพราะอยากจะให้เธอเข็ดที่ทำเป็นอวดดีกับเขา เค้าทิ้งเธอไว้ไม่นานหรอก

เดี๋ยวก็กลับมารับแล้ว เค้าแค่อยากจะเห็นเธอร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเมื่อก่อน

ไม่ใช่ปากดีแบบนี้ !!
          

.........................................................


 

30.04.2555
by Sleepy Writer