2 แม่จอมยั่ว
แพรพนัสเลี้ยวช็อปเปอร์คันโปรดเข้าไปจอดแอบไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่
มือเล็กจับแว่นตาป้องกันฝุ่นละอองและหมวกกันน็อคถอดออก
พร้อมสะบัดศีรษะเบาๆ ให้ผมที่ยุ่งๆ
และพัวพันกันอยู่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบและเรียบร้อย
แสงไฟจากหลอดนีออนหน้าโรงแรมส่องสะท้อนกระจกเงา
ร่างเล็กบางเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อมองตัวเองว่าดูดีพอหรือยัง มือเล็กจับปลายคางหันไปมาสองสามครั้งสลับยกขึ้นเสยผมให้เข้าทรง
ดวงตากลมโตตวัดมองที่อาคาร ก่อนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งมีพรายน้ำสามารถส่องสว่างในที่มืดได้
แล้วผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างโล่งอก เมื่อมาทันเวลาเพื่อนรักเลิกงานอย่างเฉียดฉิว
นี่ถ้ามาสายละก็...
“ฉันก็รู้ว่าบ้านเรารถมันติด
รู้แล้วทำไมถึงไม่รีบมาให้มันเร็วกว่านี้ล่ะและ...” ศีรษะทุยส่ายไปมาเบาๆ
เมื่อคิดถึงคำพูดที่พ่นออกจากริมฝีปากสวยและอวบอิ่มราวกับรถด่วนที่ไม่มีวันสิ้นสุด
“ถ้ารถไม่ติด แล้วจะวิ่งได้ยังไงกันล่ะหลินก็...”
“นัส...” พอเจอเธอป่วนนลินก็จะบ่นๆ
และบ่นเป็นหมีกินผึ้งต่อไปอีกสักหนึ่งถึงสองชั่วโมงพอให้เหนื่อยๆ แล้วถึงได้หยุด
ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นออกจากริมฝีปากสีชมพูสด หน่วยตาเล็กเลิกขึ้นลง ปากอิ่มขยับซ้ายย้ายขวา
คิดแล้วก็เหนื่อยใจไม่รู้ว่าจะต้องหูชาไปสักกี่วันถึงจะหาย
แม้จะคิดและบ่นในใจไปแบบนั้น แต่เมื่อนึกถึงเพื่อนรักที่คอยอยู่ดูแลกันและกันมาตลอดหลายสิบปีแพรพนัสก็ยิ้มออก
แต่แล้วความสดชื่นสดใสที่มีก็เริ่มจางหายจากใบหน้ากลายเป็นความหนักใจ
เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพื่อนกำลังลงมือทำ เตือนจนปากจะฉีกถึงใบหูแล้ว
แต่นลินก็ยังดื้อรั้นและดันทุรังที่จะทำ
“หยุดไม่ได้หรือหลิน ปล่อยให้เรื่องมันผ่านเลยไป
ถือเสียว่าที่ผ่านมาเป็นเวรกรรมของเราที่ต้องชดใช้ให้เขาไป”
การเอาตัวเองไปเล่นกับไฟกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิง
ทั้งฉลาดและเจ้าเล่ห์ แถมมีเสน่ห์จนสาวๆ ต่างก็หลงใหลและเทใจให้ ที่เมื่อต้องการเหยื่อสาวคนไหน
ไม่เคยที่จะปล่อยให้หลุดรอดเงื้อมมือไปได้ ถึงจะเก่ง มีจริตจะก้านแพรวพราว
ฉลาดเฉลียวและมีฝีมือพอตัว แต่อ่อนด้อยประสบการณ์และไม่ทันคน หรือจะสู้จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์อย่างเทพกานต์ได้
นลินช่างไม่รู้เลยว่าไฟที่แผดเผาอยู่นอกจากให้ความเร่าร้อนระคนสุขสมแล้วยังจะมีโทษมหันต์
ถ้าพลาดพลั้งไปจะทำให้เพื่อนรักต้องจมกับทะเลน้ำตาและชีวิตที่ไร้ซึ่งความสุข
“ให้ผู้ชายพันธุ์ห่วยอย่างนั้นลอยนวลไปทำอย่างนั้นกับผู้หญิงคนอื่นหรือนัส
ไม่ล่ะ...ไม่ใช่ความคิดของฉัน ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งอย่างนั้น
ควรที่จะต้องเจอตาต่อตาฟันต่อฟันดีกว่า ทำอะไรมาก็ควรจะเจออย่างเท่าเทียมกัน
ถึงจะสะใจ”
ศีรษะทุยสะบัดไล่ความคิดที่ทำให้ต้องทุกข์ใจ เป็นกังวลและคิดมากทิ้งไป
เพราะรู้ดี ตอนนี้เรื่องราวมันสายเกินกว่าที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกแล้ว
เพราะนลินเริ่มต้นแผนการไปแล้วหลายอย่าง ซึ่งถ้าเป็นห่วงเพื่อนก็ต้องคอยดูแลปกป้องไม่ให้พลาด
มือเล็กล้วงไปหยิบหมากฝรั่งเม็ดสุดท้ายที่เหลืออยู่ในกระเป๋าเสื้อมาแกะใส่ปากและเดินเข้าไปในไนต์คลับ
มุ่งตรงไปยังห้องพักผ่อนของนลินอย่างไม่หันแลซ้ายขวาให้ดี
จึงไม่เห็นโจทย์เก่าที่หมายมั่นปั้นมือว่าเจอเมื่อไหร่ จะจัดการสั่งสอให้หลาบจำ
 | | หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา (ฉบับปรับปรุง) | | รัตน์วรา | | www.mebmarket.com | | รมย์นลิน...ต้องพากายที่บอบช้ำ ใจที่แหลกสลายจากการกระทำของคนที่บอกรัก...เทพกานต์ความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนี้จะเป็นบทเรียนราคาแพง และคนที่สร้างขึ้นมาจะต้องได้รับการเอาคืนอย่างสาสม!นลิน...นักร้องสาวที่แรกเห็นหน้าก็เรียกเสือร้ายอย่างเทพกานต์ให้อยากครอบครอง แต่เธอไม่ใช่หมูในอวยให้เขาเคี้ยวเล่นได้ง่ายๆ เหมือนบางคนหรอกนะ เขี้ยวเล็บน่ะมันมีเยอะ“พี่เทพอยู่นิ่งๆ ซิคะ” ร่างโปร่งบางเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง สองมือเล็กจับแขนแข็งแกร่งและชูขึ้นเหนือศีรษะ“ตอนนี้หลินมัดพี่เทพเอาไว้แล้วนะคะ มัดด้วย...” นิ้วเล็กชี้ตรงหัวใจตัวเองซึ่งกำลังเต้นอยู่ และเคลื่อนไปหาแขนใหญ่ขยับวนเวียนอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะกระซิบเสียงหวานเบาข้างใบหูใหญ่ แต่มันก็ดังเข้าไปถึงหัวใจเทพกานต์จนเต้นแรงและเร็วเหมือนกำลังจะทะลุออกมาจากทรวง“หลินมัดมือพี่เทพด้วยสายใยแห่งรักที่ถักทอมาจากหัวใจของหลินเอง”และอีกหนึ่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของเทพกานต์อย่างที่ชายหนุ่มอยากจะ...บ้าตาย เมื่อเขาดันเผลอไปมีอะไรกับ...“ผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เจ้านายไม่สบายใจ อึดอัดคับแค้นใจเป็นอย่างมาก เมื่อคนที่เจ้านายมีอะไรด้วยไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อหลินคนนั้น เจ้านายไม่ต้องกลัวหรือกังวลใจอะไรนะครับ ผมให้สัญญาว่าจะไม่เรียกร้องอะไร”แค่ขอเป็นคนของเจ้านายนับแต่วันนี้จนตลอดไป ใบหน้าหล่อหวานแย้มยิ้มอย่างหวานเชื่อม ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับและมีเลศนัย ถ้าหากเทพกานต์ได้เห็นคงจะหนาวสั่นยิ่งกว่าที่เจอมาเมื่อคืนอีกเป็นแน่“ขอเพียงแค่เจ้านายไม่ทอดทิ้งและให้ผมได้อยู่รับใช้ใกล้ชิด แล้วก็ไม่ไล่ผมออกจากงานเท่านั้นเองฮะ” หนุ่มน้อยหน้าหวานเอ่ยพูดน้ำเสียงหวานนุ่ม ทั้งอ่อนหวานและเว้าวอน ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ให้อย่างน่ารัก |  |
|
 | | เล่ห์รักไฟพิศวาส | | ปูณ ปูริดา | | www.mebmarket.com | | ยึดถือคำมั่นสัญญา เฝ้ารอคอยเขากลับมา แต่...ความรักที่ให้กลับได้เป็นความเจ็บปวดชอกช้ำกลับมา เธอจึงต้องตัดสินใจ...“ไม่นึกว่าเธอจะยังมีหน้ามาหาฉันอีกเมษา เสร็จธุระแล้วก็รีบไปซิ จะมัวรีรออะไรอยู่อีก รู้ก็รู้อยู่ว่าคนไม่รัก ยังจะตามตื้ออยู่ได้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ หน้าซะที” เบนนิโต้กัดฟันพูด เพราะต้องการให้เมษาตัดใจจากเขาซะที ถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ คนที่เจ็บปวดก็คือตัวเมษาเองนั่นแหละ แต่ทำไมพอคิดทำอย่างนี้...เขาถึงรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนถูกควักหัวใจออกจากร่างเลย “ดิฉันทราบแล้วค่ะคุณเบนนิโต้ ดิฉันทราบว่าคุณไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าหรือพูดจาเสวนากับดิฉัน ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้คิดอยากจะมาที่นี่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเอาความทรงจำที่มี...ความรักที่เคยใช้หล่อเลี้ยงหัวใจนำมาคือคุณและรับเอาความรักและหัวใจของตัวเองคืนกลับมา เพื่อจะได้รักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น! เสียที”เธอไม่ได้ย้ำให้เขารู้ แต่ย้ำกับใจตัวเอง นับจากนี้ไป ควรรักตัวเองให้มาก ไม่ควรหลงละเมอเพ้อพกไปกับคำลมลวงและความรักจอมปลอมที่เขาเคยมอบให้ไว้ ยิ่งเขาใจดำเพียงนี้...ก็สมควรแล้วที่เธอจะตัดใจ...หยุดรักเขา! เสียที“คุณเบนนิโต้ไม่ต้องห่วงอีกแล้วละคะ” เมษาเงยหน้ามองเบนนิโต้ ในดวงตายังคงมีน้ำตาคลอหากเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ยังปิดไว้ไม่มิด แต่มันก็มั่นคงและเข้มแข็ง บอกให้เขารู้ว่า...“เมื่อรัก ดิฉันทุ่มเททั้งใจ แต่เมื่อต้องตัดใจ ดิฉันก็จะทำให้คุณรู้เหมือนกัน สามารถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ นับตั้งแต่นี้ไป ดิฉันจะไม่ตามติดให้คุณรำคาญอีกแล้ว แต่ที่จำเป็นต้องมาที่นี่อีกครั้ง เพราะต้องนำของมาคืนคุณ” ให้ทิ้ง...เธอยังตัดใจทำไม่ได้ แต่ถ้าส่งคืนแล้วเขาทิ้งโดยเธอไม่รู้ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง | |
|
ความคิดเห็น