ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [END]Bad Boy ถึงร้ายแค่ไหนฉันก็จะรัก

    ลำดับตอนที่ #6 : ✔ความทรงจำดีๆ

    • อัปเดตล่าสุด 22 ก.ค. 65


     

     

     

    ตอนที่ 6...ความทรงจำดีๆ

     

     

     

            “วันนี้ป๋าบอกแล้วนะว่าจะเลี้ยงน่ะ” เมย์พูดยิ้มๆ มองไปที่ธันวา

     

            “งกจริงๆ” ธันวาว่ากลับ

     

            “ได้ไงล่ะ แกบอกฉันเองนะธันว่าจะเลี้ยงอ่า” เมย์ประท้วงขึ้นทันที ที่หาว่าเมย์ขี้งก

     

            “รู้แล้วแหละน่า~” มือหนาของธันวาผลักหัวของเมย์เล็กน้อยจนเมย์หน้ามุ่ย

     

            “นี่แกเอาของกินมาง้อเมย์หรอธัน” ฉันพูดหันไปถามธันวา ธันวาพยักหน้ารับน้อยๆ เป็นเชิงว่ามันคือเรื่องจริง ฉันหัวเราะเบาๆ เพราะรู้จักนิสัยเพื่อนทั้งสองคนดี

            “อ๋อ~ มิน่าละถึงง้อง่ายจัง” ฉันหันไม่ล้อเลียนเมย์ทันที

     

            “ไม่ได้หรอก โอกาสดีๆ แบบนี้ฉันก็ต้องคว้าไว้สิ” เมย์พูดหน้าตาย

     

            “งก!!!” ฉันกับธันวาพูดพร้อมกัน แต่เมย์ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินเข้าร้านไปก่อนอย่างสบายอารมณ์ ส่วนฉันกับธันวาหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มขำ ก่อนจะพากันกอดคอเดินตามเมย์เข้าไป

     

            “นี่ตกลงเรื่องที่แกต้องย้ายที่อยู่กับที่เรียนนี่...แกต้องย้ายจริงๆใช่มั้ย” ธันวาพูดขึ้นขณะคืบหมูย่างเข้าปาก ทำให้ฉันชะงักกึกก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

     

            “อืม” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนที่จะตักผักต้มที่ถือค้างไว้เข้าปากทันที

     

            “แล้วแกอยากจะไปหรอหวาน” เมย์ถามขึ้นบ้าง

     

            “ฉันเองก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะนะ แต่ฉันไม่อยากขัดน่ะ” ฉันพูดออกไปตรงๆ

     

            “แล้ว...”

     

            “ฉันว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเหอะนะ ยิ่งพูดมันก็พากันจิตตก” ฉันพูดขัดขึ้นก่อนที่ธันวาจะพูดจบอย่างเซ็งๆ

     

            “เออๆ เพื่อแกเลยนะหวาน” ธันวาพูดเสร็จก็คีบหมูเข้าปากต่อ

     

            “เอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงแกเองแล้วกันนะหวาน” เมย์พูด ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตา

     

            “ไม่เอาน่าเมย์ วันนี้เรามามีความสุขกันไม่ใช่หรอ? เรามาแก้เบื่อกันไม่ใช่?” ฉันยิ้มให้เมย์ ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้

     

            “ก็ได้ๆ แต่แกต้องสัญญานะว่าจะไม่ลืมฉันกับไอ้ธันน่ะ ห้ามลืมเด็ดขาด” เมย์บอกเสียงเข้ม

     

            “รู้แล้วน่า จะให้ฉันลืมเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทั้งสองคนได้ยังไงล่ะ จริงมั้ย?” ฉันกอดคอเมย์แล้วส่งยิ้มไปให้ธันวา

     

            พอเรากินกันเสร็จพี่ชายจอมโวยวายของฉันก็มารับทันทีที่โทรไปบอกว่าจะกลับ ฉันให้พี่ไม้ไปส่งเมย์ก่อน เพราะมันดึกมากแล้วส่วนธันวามันบอกว่ามีนัดต่อเราเลยแยกกันตั้งแต่ที่ร้าน พอถึงบ้านเมย์ฉันก็ใช้ให้พี่ไม้อีกนั้นแหละลงไปส่ง กลับออกมาหน้าพี่ชายฉันก็เหมือนหมีโดนผึ้งต่อยเลย

     

            “นี่พี่ไม้ เป็นอะไรไปเนี้ยทำหน้าอย่างกะโดนผึ้งต่อยมาอย่างนั้นล่ะ นี่หวานแค่ใช้ให้พี่เดินลงไปส่งยัยเมย์แค่ไม่กี่เมตรเองนะ” ฉันถามขึ้นทันทีที่พี่ไม้กลับขึ้นมาบนรถ

     

            “เพื่อนเรามันฤทธิ์น้อยเสียที่ไหนล่ะ ก็รู้อยู่ว่าพี่กับเพื่อนเราคนนี้ไม่ค่อยจะลงรอยกันยังจะให้พี่เดินลงไปส่งให้ไอ้เมย์มันแขวะเล่นอีก นี่ถ้าไม่เห็นเป็นน้องนะป่านนี้หัวไม่ประดับอยู่บนบ่าหรอก แตะกระเด็นไปนานล่ะ” พี่ไม้บ่นกระปอดกระแปด ส่วนฉันได้แต่หัวเราะคิกคักเพราะรู้กิติมาสักของเพื่อนตัวเล็กของตัวเองดี ถ้าให้เดามันคงว่ามีไม้เกี่ยวกับเรื่องควงสาวไม่ซ้ำหน้านี่แหละ พี่ชายฉันถึงได้หน้าบูดเป็นนมเปรี้ยวอยู่ตอนนี้

     

            กลับถึงบ้านได้ฉันก็เริ่มเก็บของที่ไม่ค่อยใช้ใส่กล่องไว้ก่อน เพราะห้องฉันมีของเยอะมาจริงๆ ถ้าให้ฉันเก็บของวันเดียวหรือสองวันคงไม่เสร็จแน่ๆ ฉันเลยต้องรีบขยันไว้ก่อน จัดนั้นเก็บนี้ไปเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีคนอยู่ในห้องเพิ่มมาอีกคน ฉันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะจัดของต่ออย่างไม่สนใจ

     

            “โห้วว~ ห้องแกทำไมของมันเยอะนักว่ะหวาน” พี่ไม้เดินเข้าพร้อมกับช่วยหยิบกองหนังสือที่ฉันยังไม่ได้จัดแล้วขึ้นมาดูผ่านๆ

     

            “เข้าห้องคนอื่นเนี่ยหัดเคาะก่อนย่างเท้าเข้าประตูนะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย” พี่ไม้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินเอากองหนังสือไปไว้ในลังไม่สนใจคำพูดฉัน เออดี เอาที่สบายใจเลยแล้วกัน

     

     

            ...ฟุบ...

      

     

            “หวาน นี่กล่องอะไรเนี้ย มันหล่นมาจากตรงกองหนังสือของแกเนี้ย” พี่ไม้ถามในขณะที่พิจารณากล่องตรงหน้าพยายามจะเปิดมันออก ฉันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตาโตด้วยความตกใจ

     

            “ไม่มีไรหรอกพี่ไม้” ฉันรีบคว้ากล่องนั้นออกจากมือของพี่ไม้ที่กำลังจะงัดแงะทันที แล้วกอดมันเอาไว้แนบอกด้วยความหวงแหน

            “ฉันว่าพี่ไม่ต้องช่วยฉันแล้วแหละ แกะกะเปล่าๆ เดี๋ยวหวานทำต่อเอง” ฉันเอ่ยปากไล่พร้อมกับค่อยเอาตัวเองดันพี่ไม้ออกจากห้อง

     

            “เฮ้ๆๆ ในกล่องนั้นมันมีอะไรว่ะเอามาดูดิ๊” พี่ไม้โวยวายยื่นมือจะมาเอากล่องไป แต่ฉันหลบได้แล้วอาศัยตอนที่พี่ไม้เผลอผลักเขาออกจากห้องไปทันที

     

     

            ...ปัง!...

      

     

            “ไอ้หวาน! แกทำกับพี่แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เปิดประตูมาเคลียกันเดี๋ยวนี้เลย” พี่ไม้โวยวายตะโกนเข้ามาไม่หยุด

     

            “ไอ้พี่ไม้ไม่มีมารยาท” ฉันตะโกนกลับไปมือก็กอดกล่องนั้นแน่น

     

            “ว่าอะไรนะ!! ไอ้หวาน” พี่ไม้โวยวายเสียงดัง

     

            ฉันเดินกอดกล่องนั้นมานั่งลงบนเตียงไม่สนใจเสียงโวยวายของพี่ไม้ตรงหน้าประตู สายตาจับจองอยู่กลับหน้ากล่องด้วยใจที่เริ่มสั่นสะท้าน มืออันเย็นเฉียบค่อยๆ เปิดกล่องออก ในนั้นมีเพียงรูปถ่ายที่มากมายหลายสิบใบ แต่กลับมีเป็นคนๆเดียวเท่านั้นที่เป็องค์ประกอบ ในแต่ละรูปมีหลากหลายอิริยาบถ ฉันหยิบรูปถ่ายใบบนสุดขึ้นมาถือไว้พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อออกมา

     

            “พี่บูม” ฉันเรียกชื่อคนในรูปด้วยเสียงอันแผ่วเบา แต่มันกลับดังมากๆในใจของฉัน จนไม่อาจที่จะปิดความรู้สึกตัวเองได้อีก ภาพฉันกับพี่บูมที่แต่ก่อนเคยพูดเล่นกัน ในฐานะพี่น้องก่อนที่มันจะกลายเป็นความเกลียดชังในตอนนี้

            “เมื่อไหร่หวานจะลืมพี่ได้สักนะ พี่ช่วยตอบหวานหน่อยได้มั้ย” ฉันถามทั้งๆ ที่รู้ว่ายังไงก็ไม่ได้คำตอบ ยิ่งนึกถึงวันที่เราได้คุย ได้เล่น ได้หัวเราะก็ยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ขาดสาย

     

            ฉันถือรูปใบนั้นเดินมาหยุดที่หน้าต่างซึ่งตอนนี้ข้างนอกมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงของไฟฟ้า กับรถยนต์ หน้าตาหม่นหมองบวกกับดวงตาที่ปูดบวม และน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มสองแก้ม ได้มองเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจร้อนรุ่มแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จากผู้ชายแค่คนเดียว ที่ฉันรักเต็มหัวใจ 

     

     

    Rrrrrrrrrrrrrrrrr

     

     

            ฉันสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันแผดเสียงขึ้นมา ฉันหยิบขึ้นมาดูตามความเคยชิน ก่อนจะกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

     

            “ขอบคุณน้ำหวานมากนะครับที่ออกมาทานข้าวเย็นตามคำชวนของผมน่ะ” สิงหากล่าวขอบคุณฉันทันทีที่เราสั่งเมนูอาหารเสร็จ

     

            “ไม่ต้องขอบคุณหวานหรอก สิงหาอุตส่าห์โทรชวนหวานมาเลี้ยงข้าวนะ ของฟรีหวานไม่พลาดอยู่แล้ว” ฉันยิ้มแป้น ตอบกลับอย่างกวนๆ

     

            “จะให้ผมเลี้ยงทุกวันก็ได้นะถ้า...น้ำหวานไม่รังเกียจ” สิงหาส่งสายตาวิบวับมาให้ ฉันเลิกคิ้วน้อยๆ

     

            “หวานน่ะไม่รังเกียจหรอกนะ แต่เกรงใจมากกว่า เอาเป็นว่าคราวหน้า ให้หวานเลี้ยงคืนนะ” ฉันยื่นข้อเสนอ แต่สิงหาทำท่าจะไม่ยอม

            “ถ้าไม่ได้หวานก็ไม่มาทานข้าวกับสิงหาแล้วล่ะ” ฉันขัดขึ้น สิงหาได้แต่หัวเราะแล้วพยักหน้ารับ

     

            “ก็ได้ครับ ก็ได้” สิงหาตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้

     

            “ดีมาก~” ฉันเล่นเสียง พอดีกับเด็กเสิร์ฟอาหารมาพอดี

            “อ่ะ! อาหารมาแล้ว งั้นหวานขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ เดี๋ยวมา” ฉันบอกสิงหาก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกจากร้าน

     

            ฉันเดินไปห้องน้ำอย่างไม่เร่งรีบ เพราะแค่เพียงต้องการล้างมือก่อนทานอาหารเท่านั้น ไม่ได้ปวดท้องเข้าห้องน้ำแต่อย่างไร พอล้างมือเสร็จก็จะรีบเดินกลับไปยังร้านอาหารเพราะกลัวว่าอีกคนจะรอนาน

     

     

            ...หมับ!...

      

     

            ฉันหันไปมองทันทีที่มีคนมาคว้าแขนฉันไว้ ก่อนจะตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กำลังเสียมารยาทกับฉันใน ณ ขณะนี้

     

            “พี่บูม?” ฉันเรียกชื่อเขาราวกับคนละเมอระคนแปลกใจ แต่ก็ต้องดึงสติกลับมาเพราะความเจ็บที่แขนจากแรงกระชากของร่างสูง

     

            “มากับฉันหน่อย”

     

     

     

    ............................................................TBC.

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×