คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [K] Halloween Event
เอนทร---ตอน?---นั่นล่ะ...เป็นส่วนหนึ่งของ!
คอมมูเคคคค
#แบนเนอร์ไปไหน...llorz
ว่าด้วยอีเว้นท์ฮาโลวีน!
จากแท็ก..#ฮาเร็มเทพ เอ้ยยย #บ้านผีสิง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เห้ย!!!!!”
“เปรี้ยงงงง!!!”
“ไซกะจางงงงงงงงงงงง”
“ฮือออ ฮือออ ฮือออ”
“พี่นานากิไปไหนนนนนนนนนนนนน”
“ไซคิเดี๋ยวก่อนนนน คนหายยยย”
“หึหึหึหึ..”
“อิวาซากิซังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ฮืออออออออออ”
หนกหู..
หนกหูมากๆ..
มาก...มาก
ทั้งเสียงคนร้องไห้
ทั้งเสียงหัวเราะ
ทั้งเสียงโวยวาย
สลับกันจนปวดประสาทไปหมด..
“อะไรวะะ อะไรรร พูดทีละคนได้ป้ะะะไม่ได้ยินวุ้ยยยย” จู่ๆก็แหกปากออกมา..พร้อมเตะกำแพงแถวๆนั้นระบายอารมณ์ด้วยความอดทนที่จู่ๆก็หายวับไปอย่างผิดปกติ..
แล้วพื้นใต้ล่างก็เปิดออก และฉัน “เฮ้ย!!!!” ...ก็ตกลงไป
“อูย...เจ็บอ่ะะะะ....” โทคุอิ ไซคิ เด็กหนุ่มผู้เหลือเพียงหัวเดียว ในบ้านรกร้างปริศนา ตกลงมายังซักที่ของบ้านซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ก่อนที่จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรและควรทำยังไงต่อ อย่างแรกที่เจ้าตัวจะต้องทำเลยก็คือ....ลุกขึ้นมาปัดตัว...
“มืดแท้...แต่เงียบดีอ่ะ...ฝุ่นเยอะด้วย” ทั้งๆที่ตามปกติออกจะรักสะอาดแท้ๆ..แต่คงเพราะผลของคุ้กกี้ทำให้เจ้าตัวรู้สึกยินดีที่ได้อยู่ในห้องที่ฝุ่นรกๆ (แต่ไม่แสดงออก)
“...ไซคิ...”
หา?
“……ไซคิ..”
“หืม....ใครเรียกอ่ะ?...เสียง.....คุ้น” ในความมืดที่แทบจะไม่เห็นอะไร เสียงปริศนาที่คุ้นแสนคุ้นลอยมาตามลมเหมือนเชิญชวนให้ก้าวเข้าไปหา..
“ไซคิ..”
“..ไซคิ”
รู้แล้วน่า..
“อ่า...เรียก....ทำ...ไม..หนักหนา..........พ่อ” ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้าตามเสียงพร้อมกับพึมพำบ่นเสียงที่คอยเรียกซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ไซคิ”
“ไซคิ ไซคิ..”
“หนกหู.....” เจ้าของชื่อเริ่มสบถออกมาเพราะเสียงเรียกมันยังไม่หยุดซักที เรียกซ้ำๆย้ำๆ..จนน่ารำคาญ...แต่ถึงแม้ปากจะบ่น เท้าทั้งสองก็ยังคงก้าวไปตามเสียงไม่มีหยุด จนความมืดข้างหน้าเริ่มหายไปและถูกแทนที่ด้วยแสงสว่างที่จ้าจนแสบตา.. “..อะ...ไร...”
“ทางออก?” ไซคิเดินก้าวยาวๆไปข้างหน้าเพราะคิดว่าแสงสว่างนั่นอาจจะเป้นทางออกจากบ้านที่หนกหูนี่ แต่เมื่อความมืดถูกไล่ออกไปจนหมด..และแสงสว่างเริ่มลดลงจนสามารถมองเห็นข้างหน้า..
สิ่งที่ปรากฎแก่ดวงตาสีทองคู่นั้น..กลับเป็น...สถานที่ซึ่ง เขา เติบโตมา
“...ไม่ใช่...นี่...บ้าน?...บ้าน......ทำไม...ที่นี่?...” ในขณะที่ยังคงมึนงงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าที่ไม่ควรมาอยู่ที่นี่ สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กคนหนึ่ง ที่ดูแล้วจะอายุน้อยกว่าเขาหลายปี เด็กผู้มีเส้นผมสีดำสนิท แตกต่างจากสีผม(อันเฟบูลัส)ทั้งสามสีที่เขามีในตอนนี้...เด็กคนนั้น..ที่กำลังเดินดุ่มๆตัดหน้าเขาไปยังกับว่าเขาไม่มีตัวตน
“เฮ้ย นายอ่ะ” เขาพยายามยื่นมือไปคว้าเด็กคนหน้านั้นไว้ แต่มือที่ควรจะจับเด็กคนนั้น กลับหวืดผ่านร่างไป เหมือนเขาเป็นแค่ภาพลวงตา หรือบางทีเด็กคนนั้นจะเป็นภาพลวงตาสำหรับเขาก็ไม่ทราบได้..
“...อะไร?...” ไซคิก้มลงมองมือตัวเองที่หวืดไป แล้วค่อยๆเริ่มประมวลผลในสมอง..สายตาตวัดกลับไปมองที่เด็กคนเดิม ก่อนดวงตาที่เรียบนิ่งนั้น..จะแปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ
“...นาย....ภาพลวงตา?..เฮอะ จะท้าทายกันรึไง” แน่นอนว่าในเมื่อมีบางสิ่งท้าทายเขาถึงขนาดนี้ คนที่ยอมแพ้ก่อนไม่เป็นอย่างเขา ก็จะตามคำท้ามันไปทันที..
ในขณะที่ก้าวเอื่อยๆตามเด็กที่เห็นไป..ภาพข้างหน้าก็เหมือนโดนกระชากรุนแรง แล้วสิ่งที่เห็นในดวงตาก็เปลี่ยนไป........คนมีอายุทั้งชายและหญิงจำนวนมากที่ต่างล้วนอยู่ในชุดกาวน์ กำลังรายล้อมเขา..หรือจะพูดให้ถูกก็คือ กำลังรายล้อมเด็กคนนั้น ที่อยู่ข้างๆเขา “...หึ...ทำออกมาดีนี่...”
ไซคิ หลับตา..ไม่ต้องการรับรู้ภาพที่ว่าเด็กคนนั้นกำลังรู้สึกทรมานขนาดไหน ไม่ต้องรับรู้ว่าคนรอบข้างทำสีหน้ายังไง ไม่ต้องรับรู้ว่าคนรอบข้างพูดอะไร และไม่รับรู้ว่าคนรอบข้างหวังให้เขาเป็นอย่างไร
“คาดหวัง กดดัน ไล่ต้อน ..บับบีงคับ....เฮอะ...ฉันไม่ใช่คนเก่าอีกแล้ว....” ใช่แล้ว เด็กคนนั้น คือสิ่งที่ทำให้เขามั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ของจริง เพราะเด็กคนนั้น...คือตัวเขาเอง... ตัวเขาในอดีตที่ต่างมีผู้คนคาดหวังไว้มากมาย ด้วยความเป็นอัจฉริยะ การศึกษาสูงด้วยอายุที่ยังน้อย ความสามารถที่มี..ใครต่อใครต่างก็โยนงานและผลักดันเขา และเมื่อเขาปฎิเสธหรือทำไม่ได้ สิ่งที่ตามมา..คงจะเรียกได้ว่า บทลงโทษ..
เสียงจากรอบข้างเริ่มเงียบไป เขาจึงลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาในตอนนี้..เป็นเด็กคนเดิม ตัวเขาในอดีตเช่นเดิม...แต่ต่างไปตรงที่ดูมีอายุมากขึ้น ...คงเป็น..ช่วงเวลา ที่เติบโตขึ้น
“....ไทม์แมชชีนรึไง หึ..” ตัวตนในปัจจุบันเหยียดยิ้มออกมาด้วยความสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่คิดว่าเรื่องในอดีตจะไม่ส่งผลใดๆกับเขาแล้วแท้ๆ แต่พอเจอของหลอกๆแค่นี้ กลับหวั่นไหว..ไปซะได้..
ห้องแลป..นั่นคือสิ่งที่เห็นตอนนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยหลอดสารเคมี และกระปุกใส่สิ่งต่างๆมากมาย กับคนในห้องราวๆสามคน ซึ่งล้วนอยู่ในชุดกาวน์ และแน่นอน..หนึ่งในสามคนที่เห็นนั้น คือตัวเขา...ในอดีต
แล้วจู่ๆห้องแลปที่เงียบสงบก็ถูกแทรกด้วยเสียงผลักประตูเข้ามาอย่างรีบร้อน
‘ไซคิซัง!’ ผู้ชายที่ดูยังไงก็มีอายุมากกว่าเขาในปัจจุบันเอ่ยเรียกเขา อ่า..ว่าให้ถูกคือเขาในอดีตทีเห็นอยู่ แล้ว ‘เขา’ ก็เดินเข้าไปคุยอะไรซักอย่างกับชายคนนั้นแล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกจากห้องแลปไป
“…ทำออกมาดีจริงๆ ..เหมือนตอนนั้นเป๊ะๆ ฮะ ฮะ..” ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าออกไปไหน และไปทำอะไร...แต่เท้าทั้งสองข้างก็ยังคงก้าวตามทั้งสองคนออกจากห้องไป
หลังจากก้าวพ้นประตูห้องแลป สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ ชายหญิงวัยทองสีหน้าไม่สู้ดี และในอ้อมแขนของชายคนนั้นยังมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักกำลังหอบหายใจรวยรินแทบไม่ขยับเขยื้อนอยู่
“………ไอ?.....” ไม่ใช่แค่ตัวเขาในอดีตที่วิ่งอย่างร้อนรนเข้าไปหาเด็กหญิง แต่ตัวเขาในตอนนี้เอง...ก็เกือบก้าวเข้าไป...เข้าไปสู่อดีต..อดีตที่ผิดพลาด..
เพียงแต่หยุดตัวเองไว้ได้ ย้ำตัวเองว่าของที่เห็นตรงหน้าเป็นเพียงภาพลวงตา เท่านั้น
‘ได้โปรดเถอะนะ เธอทำมันได้ใช่มั้ยล่ะ ช่วยไอด้วยเถอะนะ ป้าขอร้อง’
‘ไซคิคุง พวกเราไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ขอร้อง’
ตลกสิ้นดี ทั้งๆที่สามคนนั้นคุยกันตั้งหลายประโยค แต่ทำไม ถึงจงใจให้เขาได้ยินเพียงเท่านี้ จะซ้ำเติม อีกแค่ไหนกัน..
‘แต่ว่ายานั่น ผมยังไม่ได้ทดลองกับสิ่งมีชีวิต..’
‘ถึงจะอย่างนั้น แต่ได้โปรดลองเถอะ ...ถึงจะไม่มีโอกาสสำเร็จแต่ขอร้องล่ะนะ! ไม่งั้นไอได้ตายไปตรงนี้แน่ๆ! ขอร้องล่ะ!!’
ชายหญิงทั้งคู่แทบจะหมอบกราบต่อหน้าเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเป็นรอบๆ ใบหน้าที่ผ่านประสบการณ์ทั้งคู่นั่นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ที่เห็นแล้ว คงอดเวทนาไม่ได้
“...หยุด...พอซักที...” ไซคิหันหน้าหนีจากภาพตรงหน้า หลับตา ปิดหู แต่กระนั้นเสียงร่ำไห้นั่นก็ยังชัดก้องในหู ภาพน้ำตาที่หลั่งทะลักยังคงชัดเจนในหัว จนแทบบ้า..
‘...แต่ว่ามัน...ผม................ก็ได้ครับ’ ไซคิลืมตาโพลงหลังจากได้ยินประโยคตอบรับสั้นๆจากตัวเองในอดีต
อย่านะ..
‘...ผม...จะลองดู’
หยุด..
‘..ไอ...อดทนเข้านะ ผมจะทำให้เธอหายให้ได้..’
หยุด!
“ฉันบอกให้หยุด! มันยังใช้ไม่ได้!! หยุดสิวะ!!!” แล้วความอดทนที่เคยมีก็หมดลง ไซคิวิ่งพรวดอย่างคนสติแตกเข้าไปขวางหน้าทั้งสามคน แต่ก็แค่การเสียแรงเปล่า...ทั้งสามเดินผ่านตัวเขาไปอย่างไม่รู้สึกอะไร เหมือนเขาไม่มีตัวตน ณ ที่นั้น...และนั่นคือความจริง
เขาหันหลังกลับและวิ่งตามทั้งสามคนไปอย่างสุดฝีเท้า แต่ยิ่งออกแรงวิ่งมากเท่าไหร่ ภาพทั้งสามที่ปรากฎแก่ดวงตาคู่นั้นก็ยิ่งห่างไกลออกไป
“อย่า!!!” อีกครั้งที่ภาพที่เห็นโดนฉีกกระชาก เรื่องราวต่างๆถูกตัดไปตัดมาเพื่อย้ำและซ้ำเติมผู้ที่ติดในความทรงจำ ทั้งภาพในวันที่เขาเอ่ยปากตกลงไป ภาพเด็กหญิงน้อยๆที่ถูกรักษา ภาพที่ทุกคนเข้าใจการรักษาสัมฤทธิ์ผล ภาพที่ทุกคนกลับมามีความุข ภาพที่เด็กคนนั้นแข็งแรงขึ้น..
“หยุดสิวะ!” ไซคิลงไปนั่งกองกับพื้นตรงนั้น...เขาพยายามออกจากความท้าทายที่ก้าวเข้ามาเองอยย่างสุดกำลัง แต่ไม่ว่าจะบีบทึ้งหัวตัวเองแรงแค่ไหน จะสลัดมันออกไปยังไง...ก็ยังคงเห็นชัดเจน เห็นความผิดพลาดครั้งนั้นชัดเจน เหมือนมันฉายมาจากในหัวเขาเอง
แล้วเหตุการณ์ต่อมาคือการทรุดลงของเด็กหญิง...อาการย่ำแย่กว่าตอนแรกที่เห็นจากความทรงจำ..ย่ำแย่ เหมือนคน...ใกล้ตาย..
“หยุดสิวะ!! พอที! พอที!! ไอตายไปแล้ว ตายไปแล้ว!!!!” และภาพสุดท้ายของเด็กผู้หญิงที่เขาได้เห็นนั้น คือวาระสุดท้าย...การดับสูญของชีวิตเล็กๆชีวิตหนึ่ง ที่แสดงให้เห็นว่าเขายังอ่อนแอไร้ความสามารถเพียงใด
เสียงร้องไห้ดังระงมของผู้ที่เป็นพ่อแม่และเหล่าเครือญาติของเด็กหญิงผู้เป็นที่รัก ผ่านหูไซคิไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ...แต่ยิ่งกว่าเสียงใดๆนั้น เสียงที่ชัดและก้องที่สุด คือเสียงร้องไห้ ของเด็กชาย...ของเขาเอง...
หลังจาก ไอ ตายลง เด็กชายขังตัวเองไว้ในห้องทดลองที่บ้าน ไม่กินไม่นอน ไม่ออกจากโลกภายนอกหลายต่อหลายวัน ไม่ว่าใครจะพยายามเรียกพยายามเข้าไปยังไงก็ไม่สามารถดึงเขาออกมาจากห้องนั้นได้..จนผ่านไปราวอาทิตย์ ทุกคนก็พบว่าเด็กชายนอนหมดสติอยู่ในห้อง..เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและสารเคมี .....และภาพในความทรงจำก็ถูกตัดลง..
“...ฉัน...ผิด......ทั้งหมดก็เพราะฉัน....ขอโทษ..” น้ำตาที่ไหลออกมาจากตัวตนในปัจจุบันอาจจะไม่ได้มากเท่าในอดีตแต่ความรู้สึกผิดนี้ไม่ได้ต่างไปเลยแม้แต่น้อย..
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...ถ้าฉันไม่ตกลง ถ้าฉันทำให้ดีกว่านี้....พี่.....ขอโทษ.....ขอโทษ........ขอโทษ” กล่าวย้ำๆซ้ำๆจนเหมือนคนบ้า..
‘ทั้งหมดก็เพราะนาย ไอตายเพราะนาย’
เสียงที่คุ้นหูมาก แต่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นเสียงใคร ดังขึ้นมาในความมืดตรงหน้า..
“…..ฉัน.....ฉัน........ขอโทษ”
‘นายมันเลว ไอห่วย ...บัดซบ’
‘นายมันฆาตรกร....’
“ฉันรู้!!! รู้แล้ว!!!!!!”
“ฉันก็พยายามแล้ว!!! ก็เปลี่ยนไปแล้ว!!! ฉันช่วยคนได้....ฉันไม่ใช่คนเก่า เข้าใจมั้ย!!!!!” แหกปากตะโกนแทบคอแตกให้กับความมืด...ความมืดที่สร้างขึ้นมาเอง
‘แล้วยังไง ยังไงเรื่องทีไอตายไปก็เป็นความจริง’
“..ฉันก็ชดใช้อยู่นี่ไง!! ไอต้องให้อภัยฉันแน่ๆ!!...” ใช่...ทำไมถึงไม่นึกออกตั้งแต่แรกนะ...เด็กนั่น...ไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดฉันเลยนี่...ยัยบ๊องนั่นน่ะ...
‘นายมันรกโลก..ควรจะหายๆไปซะ..’
“…แกนั่นแหละ ออกไปซะ!!!!!!!!!!”
‘หึ...ต้องมีคนตายเพราะแกอีกแน่ๆ..’
“ไม่!!! ฉันไม่พลาดอีกแล้ว!!!!!” ปล่อยกำปั้นที่กำแน่นจนเส้นเลือดขึ้นไปด้านหน้าเต็มแรง ตรงเข้ากับกำแพงที่มืดมิด จนเลือดสีแดงสดไหลออกมาเต็มมือ.....แต่แม้จะเจ็บ..แต่มันก็ช่วยไล่ความบ้าคลั่งนั่น...ไปได้อย่างดี
‘แล้วจะคอยดู....ไอฆาตรกร..’
“ฉัน...ไม่ใช่ฆาตรกร...พวกแกนั่นแหละ...สวะ” แล้วทุกสรรพเสียงก็เงียบหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...
“หุบปากแล้วสินะ...จบซักที .....หึ..” ชายหนุ่มคนเดิมกลับมา เขาลุกขึ้นพลางปาดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าลวกๆ แล้วเดินก้าวยาวๆไปข้างหน้า
“ฉันขอนับถือว่าทำมาเนียนว่ะ..” กระตุกยิ้มเหยียดก่อนจะยกฝ่าเท้าขึ้น.....
โครมมม!
แล้วถีบไปที่เสาบ้านซักต้นเต็มแรงแบบไม่มียั้ง ..และมันก็หัดลงอย่างสง่างาม (อาเมน...)
“ไปดีซะ...บ้านห่วย...เฮอะ...” ทางออกของจริงอยู่ข้างหน้าไม่ไกล ก่อนจะก้าวเดินไป ไซคิหยิบผ้าพันแผลจากในกระเป๋าเสื้อออกมาพันลวกๆ แล้วก้าวเดินต่อไป...สู่ความเป็นจริง
หลังจากชายหนุ่มเดินออกจากบ้านไป..เบื้องหลัง กลุ่มควันจางๆก็ก่อตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง..
(รอยยิ้มลวงโลกของน้องไอ #มั่ย #อัลไลคือสีรูปไม่เท่ากัน #อัลไลคือสาวน้อยหน้าแมนจุง #อัลไลคือวาดเด็กแล้วแก่ #อัลไลคือวาดตัวไม่เป็น...#เอาแค่นี้แหละ #ขี้เกียจและ #อ่าว..)
.
.
.
.
“อ่าว...ไมออกมาก่อนฉันอ่ะ?” พอพ้นประตูบ้านมาแล้ว เบื้องหน้าก็เป็นเหล่าผองเพื่อน(?)ที่อยู่กันครบองค์ประชุม สรุปว่าเขาออกมาเป็นคนรองสุดท้าย เหล่าคนที่ออกมาก่อน บางคนก็นั่งลุ้นๆอยู่แบบเก็บอาการเต็มที่...บางคนก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว แต่ดูเหมือนส่วนใหญ่จะไม่มีใครเจ็บตัวหรือเป็นอะไร...เว้นซะแต่อีกคนที่ยังไม่ออกมา...น่ะนะ
หลังจากที่รอแล้วรออีก...จนเด็กหลับกันไปเป็นแถบๆ(?) หญิงสาวคนสุดท้ายก็ออกมาในสภาพที่เกือบจะดี...เกือบจะน่ะ..
แล้วบ้านปริศนานั้นก็หายวับไปกลับตาเหลือเพียงตุ๊กตาตัวเล็กๆหนึ่งตัว...ซึ่งมองๆไปก็เหมือนจะสวย แต่ถ้ามองผ่านสายตาเทพบางองค์(?) มันก็ธรรมดาๆล่ะนะ..
หลังจากนั้นเหล่าสาวๆหนุ่มๆก็ถกประเด็นปัญหาหัวข้อ ‘จะทำยังไงกับตุ๊กตานี่ดี’ และด้วยข้อสรุป ..ไซคิ ผู้หล่อและใจดีมาก(.......)ก็รับผิดชอบเอาไปเก็บไว้ประดับบารมีเล่นๆ ..ซึ่งจริงๆแล้วเจ้าตัวก็กะจะเก็บมาให้เพื่อนร่วมแคลนที่ดูอยากจะได้มันละเกินน่ะนะ..แต่ไม่รู้ว่าเพราะยุ่ง ขี้เกียจ หรือลืมกันแน่ มันเลยจุมปุ๊กอยู่ที่ห้องของไซคิตลอด จนจู่ๆวันนึงก็หายไปเองแบบที่ยังเบลอๆ...
--จบจ้า--
ขอมุมย๊าวยาวให้ผปค.หน่อยนะก๊ะ..
อย่างแรก...บ้าจริงงงง นี่มันอัลไลลลลลล ทำไมยาววะคะะะะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ
ภาษาตัลหลกมากกก นี่หรือคือภาษาเขียนของเราาาาา ถถถถ lllorz
*โอเคเข้าประเด็น (?)*
ตามจริงแล้ว สิ่งที่ไซคิกลัวที่สุด คือ ‘ตัวเอง’ ค่ะ
ตัวเองที่ผิดพลาด ตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง ตัวเองที่ไม่สมบูรณ์แบบพอ
และด้วยที่ ‘ไอจัง’ เป็นคนสำคัญมากคนหนึ่งของไซคิ นั่นทำให้เจ้าตัวยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิดมากๆ เพราะเป็นคนตัดสินใจให้ใช้ของที่ยังไม่สมบูรณ์
แต่ถ้าเกิดยาหรือของอะไรที่เจ้าตัวทดลองจนสามารถใช้ได้จริง และออกจำหน่ายทั่วไป แล้วเกิดมีคนซื้อไปกินเกินขนาดหรือใช้ผิดวิธีจนตาย...อันนั้นไซคิไม่รู้สึกผิดหรอกนะ lol #อ้าว..
ตามจริงแล้ว ความรู้สึกผิดและเสียใจทั้งหมดจากเหตุการณ์ตอนเด็กนั่น ไซคิลบมันออกไปจากใจหมดแล้ว..แต่คงเพราะอาถรรพ์จากบ้านปริศนานี่ เลยทำให้สิ่งที่ควรหายไปแล้วกลับมา..อ้ะ แต่ตอนนี้ถึงจะเจอแบบนี้อีก ก็อาจจะไม่รู้สึกผิดมากอะไรแล้วล่ะ! *^*o #มั้งนะะะะะ #ฟฟฟฟ
ส่วนตัวเนื้อหา...ใครอ่านแล้วไม่งงเดี๋ยวส่งไซคิไปรับใช้เบย #มรั่ย..
ในเนื้อเรื่องเป็นเรื่องราวๆสี่ปีก่อนค่ะ น้องไอ ซึ่งเป็นคนสำคัญมากๆสำหรับไซคิในตอนนั้น บังเอิญเป็นโรคชนิดใหม่ที่ยังไม่มีทางรักษา...ก็ประมาณนี้แหละนะ! #ขี้เกียจอธิบาย #อ้าวอ้าว..
พูดถึงส่วนของอีเว้นท์...สนุกมากชิงๆ ฟฟฟฟ ขอบคุณ ชิโนะจังที่เริ่มชวน นาโอกิจัง นานากิจัง โทโมฮารุจัง ฮิคาริจัง มิชิโกะจัง!! ที่เข้าไปฝ่าฟันด้วยกัน ฮ่าา
ทีแรกไม่คิดเลยว่าจะมีอีเว้นท์ที่ชวนเปิดอดีตไวขนาดนี้ ฟฟฟฟ ดูเหมือนเค้าจะบอกประวัติของไซคิเยอะมากก ถถถถ #แต่ก็ยังมีที่ไม่ได้กล่าวอีกเยอะนะ! #คิดว่านะ...orz
พอมาเป็นแบบนี้แล้ว...รู้สึกอยากเขียนเรื่องของไซคิและไอ *กลิ้งง* #สองคนนี้ไม่ได้มีซัมติงกันนะ! #...
แค่นี้ล่ะค่ะ สวัสดีค่าา!! X3
#บอกทีว่าเขียนท้ายตอนของเค้าไม่ได้ยาวกว่าฟิคข้างบน..#...
ความคิดเห็น