คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Paralel love (G.o & Gyuri) ; Chapter 5. ก็แค่เนี้ย
ก็แค่เนี้ย J
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องจำศีลอยู่ในห้องทั้งวันเป็นแน่! -__-
เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็จีโอจะมาที่หอพักน่ะสิ! ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร แต่ก็คงจะมาทำแต้มนั่นแหละ เชอะ จะจริงจังกับเกมส์ไปถึงไหนกัน
“นิโคล จำไว้นะ! อย่ายอมให้หมอนั่นล่วงเกินได้ง่ายๆล่ะ -__-+”
“พี่ก็ เขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีขนาดนั้นซักหน่อย จีโอเปิดสุภาพบุรุษจะตาย” เอิ่ม...แน่ใจเหรอ -__-;
“ยังไงก็เถอะ ฉันจะให้ซึงยอนไปเฝ้าด้วยระหว่างที่พวกเธอคุยกัน ห้ามอยู่กันสองต่อสองเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!”
“ค่าๆ – [] –” นิโคลตอบด้วยเสียงเนือยๆก่อนจะก้มลงไปเล่นแลปท็อปต่อ
กิ๊งก่อง~
เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นการบอกว่าคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดได้มาถึงแล้ว ฉันเดินไปเคาะประตูเรียกซึงยอนออกมาให้เฝ้านิโคลไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องเองแล้วล็อกประตูทันที
ปึง!
เฮอะ...ผู้ชายมาเยี่ยมเพื่อนผู้หญิงมันไม่แปลกหรอก แต่ถ้าฉันไปหาจุนที่ห้องมันดู...แปลกๆและเป็นกุลสตรีมากกก -__-;
แบบนี้ฉันก็เสียเปรียบน่ะสิ! ชิ -__–
ฉันเดินไปหยิบแลปท็อปออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงแล้วนอนเล่นบนพรม กดเปิดเว็บแฟนคลับคาราเพื่อเช็คดูว่ามีอะไรอัพเดทมั่ง บอกตามตรงนะ บางครั้งเว็บแฟนคลับก็ข่าวไปเร็วกว่าฉันซะอีก บางทีฉันยังไม่รู้เลยว่าได้รางวัลอะไร แต่ในเว็บกลับลงไว้ซะเรียบร้อย -__-;
~Step it up step it up ทาชีจากียา โตเทมโพรึลออริลยอซซอ~
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงดังขึ้น ฮู้ว...ขี้เกียจลุกไปหยิบจัง
สุดท้ายฉันก็หยิบมันขึ้นมาดูจนได้ว่าจะเป็นใครโทรมาแต่เช้าซะป่านนี้นอกจากพี่ผู้จัดการ แล้วฉันก็เดาถูก พี่เขาน่ะแหละ
"ฮัลโหล"
[ให้ทายว่าเธอได้รางวัลอะไร! > o <]
"หมายถึงฉันหรือคารา"
[คาราสิ! ถ้าหมายถึงเธอก็ไม่พ้นรางวัลเทพธิดาไอดอลหรอกย่ะ เร็วๆ ทายมาเลย] เสียงปลายสายเร่งให้ฉันเดาด้วยความตื่นเต้นแหละร้อนรนกว่าฉันมาก ทำไมพี่ถึงได้ทำเหมือนคาราไม่เคยได้รางวัลอะไรเลย -__-
"ไม่รู้สิ KMA หรือไง?" ฉันพูดแบบกวนๆแล้วม้วนผมสีทองของตัวเองเล่นไปด้วย KMA ก็คือ Korean Music Award ซึ่งแน่นอนว่าไอดอลเด็กๆไม่ค่อยได้กันหรอก อย่าหวังเล้ย
[เกือบถูก แต่เธอได้ JMA ย่ะ Japanese Music Award > o <]
"อ๋อ! แล้วซิงเกิ้ลไหนที่ได้อ่ะพี่" ฉันเริ่มเพิ่มความตื่นเต้นตามพี่ผู้จัดการที่อายุห่างกับฉันเพียงปีเดียว แน่นอนว่ามันเป็นรางวัลเดียวกัน เพียงแค่คนละภาษาและอยู่คนละประเทศ แต่ยังไงมันก็ยิ่งใหญ่พอๆกับของเกาหลีเลยล่ะ!
[Winter Magic ไง ตอนเขาโทรมาบอกฉันแทบกรี๊ดใส่โทรศัพท์ > <]
"เอ๊ะ...เดี๋ยวนะพี่ เพลงนี้ออกตั้งนานแล้วทำไมเขาเพิ่งมาให้รางวัลตอนนี้ล่ะ -__-^" ฉันพูดอย่างเอะใจเมื่อนึกได้ว่าซิงเกิ้ลนี้ปล่อยตั้งแต่ปลายปี 2011 แล้ว
[อะ...เอ่อ...คือฉันลืมน่ะ -__-;]
"ลืม!! แฟนคลับฉันรู้ไปถึงไหนแล้วเนี่ย! - * -" ฉันรีบเปิดบอร์ดอัพเดททันทีที่พี่แกบอกความผิดพลาดอันใหญ่หลวง (?) ของตัวเองออกมา
หลังจากการเลื่อนเมาส์ที่เยอะมากก็เจอจนได้! เว็บแฟนคลับลงข่าวนี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว! ยัย...ยัยพี่บ้า -__-^
[เอาน่า...รับรางวัลที่ญี่ปุ่นเดือนหน้านะ อย่าลืมบอกคนอื่นล่ะ ฉันขี้เกียจโทร บาย!]
"เดี๋ยว...!"
ติ๊ด!
ชิ ยังไม่ทันจะได้เทศน์เลย -__-^
ยังก็เถอะ เรื่องนี้น่าตื่นเต้นเป็นบ้า ตื่นเต้นจนฉันแทบจะทำหน้าแบบยัยนิโคลหรือยัยพี่ขี้ลืมได้แล้วนะ แบบนี้เนี่ย > o < ฉันว่ารีบไปบอกซึงยอนกับนิโคลก่อนดีกว่า ฮารากับจียองเดี่ยวค่อยโทรไปบอกก็ได้
ฉันรีบปิดแลปท็อปทันทีแล้วในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู...
"สรุปนายจะบอกกยูริวันไหน” เสียงของซึงยอนดังขึ้นทำให้ฉันชะงักมือไว้ก่อนแล้วเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“ฉันจะบอกวันนี้เนี่ยแหละ! ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะโดนซึงโฮกับจุนต้มเอาซะได้ -__-^” เสียงจีโอดังขึ้นตามมา ถึงไม่ได้เห้นหน้าเขาตอนนี้แต่ก็บอกได้ว่าคงหงุดหงิดมาก พวกนั้นคุยเรื่องอะไรกันน่ะ แล้วต้มอะไรกัน จุนกับนิโคลไม่ใช่เหรอที่โดนหลอก - * -
“นายมันตามไม่ทันเองนะ แล้วฉันก็แค่ทำความปรารถนาของนายให้เป็นจริง ด้วยความยินดี J” เสียงเนือยๆที่พอจะคุ้นหูว่าเป็นเสียงของคนที่ชื่อซึงโฮดังขึ้นตามมาอีก สรุปมันมากันกี่คนเนี่ย
“ความปรารถนาบ้าบออะไรล่ะ! ฉันแค่บอกว่าเคยแอบชอบยัยนั่น ใครให้เข้ามายุ่ง”
“ก็นั่นไง นายเคยแอบชอบปาร์คกยูริตอนมัธยมต้น และฉันก็รู้ว่าตอนนี้นายยังตัดใจไม่ได้ด้วย ฉันก็เลย...ทำให้นายสมหวังไง!” คราวนี้เสียงจุน...มาประชุมอะไรกันหอพักฉัน - * - แล้วแอบชอบอะไร มัธยมอะไร งงไปหมดแล้วเนี่ย
“มัน...มันก็เรื่องของฉันน่า! พวกนายจะเข้ามายุ่งทำไมมิทราบ -__-^”
“ทำเป็นพูดดีไป ตอนฉันบอกว่าให้ท้าพนัน ‘ปาร์คกยูริ’ โอ้โห...ไม่อยากจะเอ่ย ไฟห้องแกเปิดยันเช้า แถมฉันยังได้ยินเสียงเพลงคาราทั้งคืนเลยด้วย -__-++”
“อะ...เอ่อ...ก็วิทยุมันเปิดนี่นา! -__-;”
“เอาล่ะๆ ยังไงก็เถอะ ถ้านายจะบอกก็รีบบอกให้เร็วที่สุด แต่ฉันไม่รับประกันปฏิกิริยาของยัยนั่นนะ” เสียงซึงยอนแทรกขึ้นมาอีก
ถึงฉันจะได้ยินไม่ค่อยเคลียร์และไม่เข้าใจ...แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ และฉันก็มั่นใจว่าฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดถูกแล้ว -__-
โอเค หมายความว่า...จีโอเคยชอบฉันตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วงั้นเหรอ แล้วตอนนี้ก็ยังคงชอบอยู่ แล้ว...มันต้องเกี่ยวกับเรื่องพนันบ้าบออะไรนั่นแน่ๆ
"เฮ้อ...ถ้าพี่ไม่ได้ชอบจริงๆก็ยกให้ฉันเถอะ” คราวนี้เสียงจุน อะ...อะไรกัน! ยกให้อะไร จุนก็ชอบฉันเหรอเนี่ย - // -
“เฮ้ย! ไม่มีทางอ่ะ!”
“งั้นพี่ก็ยอมรับมาเหอะว่าชอบ”
“เออ! ยอมรับก็ได้ แต่นายห้ามยุ่งกับยัยนั่นเด็ดขาด! ถึงจะเคยเป็นเพื่อนสนิทกันตอนอนุบาลประถมก็เหอะ ยัยนั่นจำไม่ได้หรอก!”
เพื่อนสนิทตอนประถม? - * - จุนเนี่ยนะ เอ๊ะ...จุนคืออีชางซอนงั้นเหรอ!!
ฉันเข้าวงการตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว แสดงละครหลายเรื่อง เพราะฉะนั้นจึงขาดเรียนบ่อยและมีเพื่อนน้อยมาก! ตอนประถมก็เลยมีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียว...คืออีชางซอน เขาเป็นเด็กที่ค่อนข้างซนมากๆ แถมยังเคยเผาบ้านตัวเองอีกด้วย -__-; พออยู่มัธยมก็แยกย้ายกันไปแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ฉันเคยแอบชอบเขา อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันรู้จักและเล่นด้วย มิน่าจุนถึงได้รู้วันเกิดฉัน เพราะชางซอนรู้เรื่องของฉันทุกเรื่อง และนั่นก็น่าจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงคุ้นกับสายตาคู่นั้นด้วย...
“ถ้าพี่จริงจัง ฉันก็จะถอยให้ แต่ถ้าพี่ทำปาร์คกยูริเสียใจล่ะก็...เจอแน่!”
“ฉันจริงจังแน่ๆ แต่พวกนายต้องอย่ามายุ่งล่ะตอนที่ฉันจะบอกความจริงน่ะ -__-+”
“เออ -__-” เสียงซึงโฮพูดอย่างไร้อารมณ์เหมือนเดิม “ทีนี้ก็ไปเรียกปาร์คกยูริออกมาดิ แล้วก็บอกไปเลย”
“ฮะ...เฮ้ย จะดีเหรอ -__-;”
“ดี! หรือพี่ปอดแหก?”
“โห ระดับนี้แล้ว เดี๋ยวไปเรียกออกมาเลย พวกแกเข้าไปหลบในห้องซึงยอนไป!”
“เดี๋ยวๆๆ ทำไมต้องมาหลบห้องฉันด้วยล่ะ ไปห้องนิโคลสิ -__-;”
“ฉันไปดูลาดเลามาแล้ว ห้องยัยนั่นฉันแทบจะหาพื้นไม่เจอ! ไปห้องเธอน่ะแหละ ไปๆๆ” เสียงของจีโอพูดขึ้นมาอีกก่อนจะตามมาด้วยเสียงวุ่นวายต่างๆนาๆ -__-; สุดท้ายทุกอย่างก็เงียบสงบ
ปึง!
เสียงปิดประตูจากห้องซึงยอนดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตรงมาทางห้องฉัน ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่าเป็นจีโอ เขาคงกำลังจะมาสารภาพหรือบอกความจริงอะไรนั่นแหละมั้ง -__-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ยังไม่ทันที่ฉันจะกลับไปนั่งบนเตียง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงกวนประสาทไม่มีเปลี่ยนแปลงของจีโอ
“เปิดประตูหน่อยหัวสีขี้!” ไอ้... -__-+
“เรียกดีๆสิแล้วฉันจะเปิดให้”
“ปาร์คกยูริ!”
ฉันกระชากประตูออกอย่างใส่อารมณ์และเตรียมตัวจะด่าหมอนั่นให้หูชา แต่ใบหน้าแดงๆของเขาก็ทำเอาฉันชะงักปากไว้แทบไม่ทันแถมยังต้องกลั้นขำด้วย คิกๆ ไม่เคยเห็นเขาอายขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย
“ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะบอก - // -”
“หยุดหน้าแดงก่อนแล้วค่อยบอกก็ได้นะ ฮ่าๆๆ” ฉันล้อเลียนคนตรงหน้าอย่างขำๆแล้วหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆของเขา
“หะ...หา! ฉันไม่ได้หน้าแดงซักหน่อย - // -“
“โอเคๆ ไม่แดงก็ไม่แดง มีเรื่องอะไรจะบอกล่ะ”
“คือ...เธอสัญญาก่อนนะว่าห้ามทำร้ายร่างกายฉันเด็ดขาด -__-;” จีโอมองฉันอย่างหวั่นๆ
อันที่จริงฉันเป็นคนไม่คิดมากหรอกกับเรื่องที่โดนหลอกอะไรพวกนี้ ฉันไม่เหมือนพวกนางเอกในนิยายที่พอรู้ว่าโดนพระเอกหลอกปุ๊บ จะขอโทษยังไงก็ไม่หาย สุดท้ายก็มีตบจูบแล้วคืนดี -__- ฉันว่า...ฉันเป็นพวกที่...ถ้าเขาไม่ได้ประสงค์ร้ายจริงๆ ถ้าเขาขอโทษด้วยความรู้สึกผิดจริงๆและมีเหตุผลที่ดีพอ ฉันก็จะให้อภัยอย่างง่ายๆ ยิ่งคนที่ไม่ค่อยจะใช้คำขอโทษให้สิ้นเปลืองอย่างจีโอ...ถ้าเขาพูดคำนั้นออกมา เขาก็คงจะรู้สึกขอโทษอย่างนั้นจริงๆ
“อื้ม! บอกมาสิ”
“เรื่องที่พนันน่ะ...ฉันเองก็โดนหลอกเหมือนกัน ซึงโฮกับไอ้จุนมันวางแผนกัน เพื่อทำให้เธอมาชอบฉัน”
“...”
“อันที่จริงฉันก็ชอบเธอจริงๆนั่นแหละ เธอคงจำไม่ได้ แต่ฉันเคยอยู่มัธยมต้นห้องเดียวกับเธอแล้วก็แอบชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...”
“...” ฉันยังคงเงียบเพื่อรอให้เขาพูดคำสำคัญออกมา
“พูดอะไรหน่อยสิ” จีโอมองฉันแบบกลัวๆเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกได้เลยว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ แต่เขาก็ยังไม่พูดคำนั้นออกมา
“...”
“เฮ้อ...จะให้ฉันพูดมันจริงๆเหรอ”
“...”
“ฉันขอโทษ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมาแล้วก้มหน้างุดด้วยความอาย ฉันยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ
“ก็แค่เนี้ย J”
“เธอ...ไม่โกรธเหรอ?”
“ฉันรู้ตั้งแต่ที่พวกนายคุยกันในห้องรับแขกแล้วแหละ”
“เฮ้ย! งั้นเธอก็ได้ยินทุกอย่างเลยดิ O___o”
“ก็...ตั้งแต่เปิดเพลงคาราทั้งคืน ฉันจะจริงจังแน่ๆ อะไรพวกนั้นล่ะ คิก...” ฉันพูดอย่างขำๆจนจีโอหน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆ
“อย่ามาล้อเลียนฉันนะ! - // -” ฉันหยุดหัวเราะแต่ก็ยังไม่หุบยิ้มแล้วมองเขา
“นายมีอะไรจะพูดหน่อยมั้ย?”
“เรา...คบกันดีมั้ย?”
“...”
“...”
“ตกลง” ฉันยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า จีโอเบิกตากว้างอย่างปิดความรู้สึกไม่มิด
“จริงเหรอ! O___o”
“อื้ม J” ฉันพยักหน้าเบาๆ จีโอมองฉันด้วยความตื่นเต้นและดีใจอย่างแสดงออกมากก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดแน่นจนแทบไม่มีรูให้อากาศผ่าน แต่ฉันก็ไม่ได้ผลักออกหรือขัดขืนแต่อย่างใด
สุดท้ายเขาก็พูดคำที่ฉันอยากได้ยินมากที่สุดออกมาจนได้...
“ฉันรักเธอนะ”
ความคิดเห็น