คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Paralel love (G.o & Gyuri) ; Chapter 1. ฉันมีข้อเสนอให้เธอ (อีดิท)
Paralel love ว่าด้วยความเหมือนของเรา J
1
ฉันมีข้อเสนอให้เธอ
“และ...คัท! ขอบคุณมากค่า”
เสียงยัยรองผู้กำกับหน้าแก่แต่แอ๊บเด็กดังขึ้นหลังจากการถ่ายทำเกือบสองชั่วโมง ให้ตายเถอะ ในใบสัญญาบอกครึ่งชั่วโมงไม่ใช่หรือไง เพราะหมอนั่นคนเดียวเลย... -__-^
‘เอาล่ะค่ะ เราจะเริ่มถ่ายทำกันแล้วนะคะ หนึ่ง...สอง...สาม...’
~Oh yeah, oh yeah, oh yeah yeah yeah~
‘ฮัลโหล มีอะไร...หา! โมโม่เผลอกินเพชรสามล้านกะรัตของหม่อมแม่เข้าไปงั้นเหรอ! แล้วมันเป็นไงมั่ง ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะเนี่ย ช่างเป็นหมาที่สมองไม่ฉลาดไปกว่าสุนัขเลยจริงๆ!’ ในขณะที่กำลังจะเริ่มถ่ายทำ เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่โคตรจะโปรโมทตัวเองก็ดังขึ้นกลางสตูดิโอ อีเจ้าตัวก็ไม่ได้เกรงใจใครเล้ยย รับแล้วคุยฉอดๆหน้าตาเฉย -__-
‘เออๆ เดี๋ยวฉันกลับไปจัดการเอง แค่นี้ล่ะ!’ หลังจากที่มันวางสายแล้วหันมาพบว่าคนทั้งสตูดิโอกำลังมองไปที่ตัวเอง... ‘อ้าว ทำไมไม่ถ่ายซักทีล่ะ เสียเวลาเป็นบ้า -__-^’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด (เสียงกรีดร้องในใจของทุกคน)
‘เทคที่สอง วัน...ทู...ทรี’
‘ฮัดเช้ย! ใครนินทาผู้ที่แสนจะเพอร์เฟคอย่างฉันวะ สารภาพมานะ พ่อจะเอาให้ดับให้สิ้นเลย!’ มันบ้าแน่นอนเลย! จิตแพทย์โรงบาลฯไหนปล่อยมันออกมาเนี่ย - * -
‘เทคที่สามสิบเก้า ToT หนึ่ง...สอง...สาม...กรี๊ดดดดด! คุณจีโอคะ พอเถอะค่ะ ถ่ายทำได้แล้ว กรี๊ดๆๆ’ ในที่สุดผู้กำกับแสนสวยก็ทนไม่ไหวกับการขัดจังหวะครั้งที่สามสิบแปดเมื่อกี๊ของหมอนี่และเป็นบ้าไปในที่สุด คุณเธอกรี๊ดเฉยเลยทั้งๆที่ไอ้จีโอแค่นั่งใช้นิ้วกลางแคะขี้มูกอยู่เฉยๆ
เอิ่ม...อุบาทว์
‘อะไรของเธอเนี่ย เสียเวลาจริงๆเลย!’ นายน่ะแหละตัวทำให้เสียเวลา คอห่านเอ๊ย! -__-+
แต่เรื่องมันจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ ฉันรับไม่ได้กับความแบดเกินงามของหมอนี่อีกต่อไป -__- เอาเป็นว่าสุดท้ายการถ่ายทำก็ลุล่วงไปด้วยดีเพราะยัยรองผู้กำกับคนนี้ อ้อ คุณผู้กำกับตัวจริงตอนนี้เป็นลมถูกจับส่งโรงพยาบาลไปแล้ว ตลกมั้ยล่ะ เหอะ!
ไอ้ที่ถ่ายทำกันมาเกือบสี่สิบเทคนี่คือรายการไอดอลธรรมด๊า~ธรรมดา ธรรมดามากจนฉันจำชื่อไม่ได้ มันก็ไม่มีอะไรมาก แค่จับไอดอลจากแต่ละวงมาหนึ่งคนแล้วมาเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนๆที่ใครก็ไม่รู้คิดขึ้นเท่านั้น อันที่จริงคนที่จะมารายการงี่เง่านี่ควรจะเป็นนิโคลด้วยซ้ำ แต่ยัยนั่นดันดวงดี (?) ข้อเท้าหักขึ้นมาซะก่อน ฉันก็เลยต้องซวยมาเจอกับคนสั่วๆอย่างจีโอแทน เซ็งเป็นบ้า -__-^^
“ทำหน้าอย่างกับปวดขี้แน่ะ เป็นอะไรของเธอ” นั่นไง...พูดถึงไก่ไก่ก็มา ท่าทางมันคงจะตายยาก
“ฉันไม่ได้ต้องการจะเข้าห้องน้ำ ถ้าไม่ว่าอะไรขอตัวก่อนนะคะ มีธุระที่สำคัญกว่าการมายืนเถียงกับคุณ -__-” ว่าแล้วฉันก็ลุกพรวดแล้วเดินจ้ำไปทันทีอย่างรวดเร็ว ธุระสำคัญ...ที่ว่า...คือการกลับไปปิดพัดลมที่หอ เผอิญเมื่อเช้ารีบจนลืมปิดน่ะ -__-;;
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปตามควายที่ไหน” ไปปิดพัดลมตังหาก “แล้วไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ได้มั้ย มันแลดูแก๊แก่ ฉันอายุมากกว่าเธอปีเดียวเองนะ” โห มันไปรู้ปีเกิดฉันมาตอนไหนเนี่ย
อ้อ...ในรายการมันมีช่วงถามปีเกิด โอเค -__-
“กรุณาปล่อยแขนฉันก่อนค่ะ เดี๋ยวคนจะมองไม่ดี” เขารีบปล่อยแขนฉันทันทีแล้วมองมันราวกับเป็นก้อนขี้หมาที่หมาเพิ่งปล่อยออกมาทางตูดได้ไม่ถึงห้านาทีอะไรแบบนั้น เอ่อ...หยุดเรื่องขี้เถอะ -__-;
“โอ๊ย แคร์อะไรมากมาย แค่จับแขนไม่ได้จับปล้ำซักหน่อย! แล้วก็เลิกพูดคะขาได้แล้ว สยอง”
“เสื่อมมาก…!” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ไอ้หมอนี่มันจะตรงไปไหนเนี่ย!
“ว่าไงนะ”
“เปล่า”
“ไม่พูดค่ะแล้วนี่ ก็ดี”
“แล้วนายมีธุระอะไรกับฉันมิทราบ” คนตรงหน้าแสยะยิ้มชั่วร้ายจนทำเอาฉันขนลุกและเย็นหลังขึ้นมาอย่างแปลกๆ สงสัยสตูดิโอจะรวยค่าแอร์จนเปิดแอร์แรงมาก! -__-;
“ฉันมีข้อเสนอที่น่าสนใจให้เธอ...แต่เราต้องไปคุยกันที่อื่น เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้”
“นายจะแอบบอกไซส์กางเกงในอย่างลับๆให้ฉันฟังหรือไง จะพูดก็พูดมาตรงนี้เลยเถอะ เสียเวลา - * -”
“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ!! O.O”
“ตะโกนอะไรขนาดนั้น” ตกใจมากเลยหรือไงกับอีแค่แซวนิดๆหน่อยๆ ทีตัวเองล่ะพูดเรื่องหื่นๆอย่าไม่มียางอาย
“เรื่องไซส์กางเกงในฉันไม่ใช่ความลับซะหน่อย ฉันใส่ไซส์ L น่ะ”
“ไม่ได้อยากรู้!”
“ก็แล้วแต่ เอาเป็นว่า...โว้ย จะพูดไงดีวะเนี่ย” จีโอพูดเหมือนสับสนกับชีวิตตัวเองเป็นอย่างมากแล้วอยู่ๆก็กระชากแขนฉันก็จะวิ่งออกนอกสตูดิโอท่ามกลางความวุ่นวายของสตาฟเฉย และ...ไม่มีใครสนใจฉันเลย ขอบคุณมาก ฉันรักทุกคน -__-^
“นี่! นายจะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันตวาดและพยายามดึงแขนออกแต่มันก็ยังทำเหมือนไม่ได้ยินและลากฉันด้วยแรงควายๆต่อไปเรื่อยๆจนมาถึงโรงจอดรถที่มีแสงสลัวๆจากไฟนีออน…และไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเลย!
“โอเค คือ...ฉันมีข้อเสนอให้เธอ”
“ข้อเสนออะไร - * -” ประโยคที่เขาพูดทำเอาฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ร่างสูงตรงหน้าแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“ฉันกับไอ้ซึงโฮพนันกันไว้...”
“พนันอะไร แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ -__-”
“เกี่ยวแน่นอน! เราพนันกันว่า...ให้ฉันมาชวนเธอเล่นเกมส์ เกมส์ที่ว่าก็แค่ให้เธอมาจีบอีจุนวงฉัน แล้วฉันก็จะจีบนิโคลวงเธอ แล้วถ้าฉันจีบติด ฉันจะได้เงินจากไอ้ซึงโฮ ถ้าเธอจีบติดเธอเธอก็จะได้เงินนั้นไป”
“-__-”
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง มันคุ้มมากเลยใช่มั้ยล่า!”
“ปัญญาอ่อน -__-”
“น่าสนใจมากเลยล่ะสิ เอ๊ะ...ว่าไงนะ ปัญญาอ่อนงั้นเหรอ!”
“เฮ้อ...พวกนายนี่ว่างมากเลยสินะ ถ้าอยากพนันกันก็เล่นพนันบอลไปสิ ไม่ง่ายกว่าหรือไง”
“โห่! เธอไม่เข้าใจความ้าทายของมันเลยสินะ ถ้าแค่เล่นพนันบอลเฉยๆก็ได้เงินมาง่ายเกินไป เพราะฉันมันเก่งอยู่แล้ว แต่ถ้าเรื่องนี้โอกาสมันมีโอกาสแค่ 50/50!” ไม่ค่อยจะหลงตัวเองนะหมอนี่ -__-
“ไร้สาระจริงๆ ฉันไปล่ะ” ฉันถอนหายใจอีกรอบแล้วโบกมือให้จีโอ แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวเท้า มือหนาๆของเขาก็จับแขนฉันไว้ก่อน
“ถ้าเธอไม่เล่นฉันก็อดได้เงินตั้ง 30000 วอนน่ะสิ! (เทียบ 1 วอน = 1 บาท เพื่อความง่ายในการอ่าน)”
“เรื่องแค่นี้พวกนายพนันกันตั้ง 30000 วอนเนี่ยนะ! เป็นบ้ากันหรือไง”
“เห็นมั้ยล่ะ เธอยังว่ามันเยอะเลย แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่อยากได้เงินพวกนั้น”
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าเกิดเป็นข่าวอะไรขึ้นมาไม่แย่เลยหรือไง มันโคตรจะไม่คุ้มเลยแหละ!”
“โห่ ก็เดี๋ยวมันก็มีวิธีแก้เองแหละน่า” ฉันจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความเบื่อหน่ายกับนิสัยที่เหมือนเด็กไม่รู้จักโตของมัน ‘เดี๋ยวมันก็มี’ อีแบบนี้ละหายนะแน่ -__-
“ยังไงฉันก็ไม่เสียเวลาไปทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นเด็ดๆ ฉันไปละ” ฉันเตรียมตัวจะหันหลังแล้วก้าวเท้าเดินไปทันทีที่พูดจบ แต่ก็ต้องชะงักกึก...
“เหอะ เธอไม่กล้าล่ะสิ”
“...”
“ที่แท้ก็แค่กลัวจะแพ้ ก็เลยไม่กล้าพนัน...มันก็แน่อยู่แล้วละน้า...ยังไงซะคนระดับเธอก็คงจีบอีจุนไม่ติดหรอก”
“นาย...ว่า...ไง...นะ!!!!” ฉันตะคอกเสียงดังทันทีที่นึกได้ว่าหมอนี่พูดอะไรออกมา ให้ตายเถอะ! ไม่กล้างั้นเหรอ ใครว่า ฉันแค่ไม่อยากจะเสียเวลาไปทำเรื่องอะไรไร้สาระแบบนี้ต่างหากล่ะ!
“เรื่องจริงสินะ เธอก็แค่กลัวจะแพ้คนที่ทั้งหล่อและเพอร์เฟคแบบฉัน J” ใบหน้ากวนประสาทของเขากับคำพูดที่พูดออกมาอย่างไม่คิดอะไรทำเอาฉันแทบจะปรี๊ดแตก ไม่เคยมีใครทำให้ฉันหลุดแบบนี้เลยจริงๆนะ! แล้วหมอนี่มันเป็นใครถึงกล้าทำแบบนี้...!
“หุบปากไปเถอะถ้านายไม่รู้อะไร ฉันว่านายต่างหากล่ะที่จะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่ม”
“หา? ฉันเนี่ยนะจะแพ้ คนอย่างฉันไม่มีคำว่าแพ้ในพจนานุกรมหรอก ขอโทษที”
“มันคงพจนานุกรมที่ไม่สมบูรณ์เหมือนสติปัญญาของนายสินะ ฉันเข้าใจ ช่างน่าสงสารจริงๆ”
“ประเด็นมันไม่ใช่พจนานุกรม -__-^”
“อะไรก็ช่าง ถึงฉันจะเล่นหรือไม่เล่น ยังไงนายก็ไม่มีทางชนะฉันแน่นอน!”
“เฮอะ ก็คงจะดีแต่ปากนั่นแหละ เธอต่างหากที่จะแพ้ฉันราบคาบ”
“นายต่างหาก!”
“เธอน่ะแหละ!”
“นาย!!”
“เธอ!!”
“ถ้าเธอมั่นใจว่าจะชนะขนาดนี้ทำไมไม่กล้าเล่นล่ะ แบบนี้ก็คือกลัวแพ้นั่นแหละ!”
“ฉันไม่ได้กลัว!”
“เธอกลัว!”
“ฉันไม่เคยกลัวกับคำท้าทายงี่เง่าแบบนี้หรอกย่ะ!”
“ถ้างั้นก็ตอบตกลงสิ”
“ฉันตกลง!”
“...”
“...”
“หึๆๆๆๆ...”
“...!!”
ความคิดเห็น