ผมกำลังรอเธอ ..ตอนที่1'

สายลมที่เเผ่วเบาค่อยๆพัดผ่านตัวผมไปยามเช้าที่เเสนสงบกำลัง
จะมีเรื่องเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกนะ...สวัสดีครับผมชื่อทาคุโระ
อายุ17ปีผมจากโรงเรียนเก่ามาด้วยงานทางบ้านของเเม่ พ่อผมเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตไปตอนผมอายุ11จนตอนนี้เเม่ผมก็ยังดูเศร้าๆเหมือนเดิมผมคิดว่าควรจะช่วยเเม่ก็เลยจะตั้งใจเรียนเพื่อท่านเเล้วผมก็จะทำงานหาเงินเยอะๆเเละมีครอบครัวที่สงบสุข

.:คาบชั้นเรียน:.

เอาล่ะนักเรียนทุกๆคนนั่งที่วันนี้มีนักเรียนมาใหม่เข้ามาเลยจ้ะเมื่อผมได้ยินเสียงอาจาร์ยจบลงผมก็ค่อยๆเปิดประตูเเละเดินเข้า..นักเรียนทุกคนหันมาจ้องที่ผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาดอืมผมตัดสินใจเดินต่อไปหน้าชั้นเรียน "อ่าเธอคนนั้นเเนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักได้เเล้ว" สิ้นเสียงของอาจาร์ยผมก็ค่อยๆพูดออกมา
''ทาคุโระ มาอิจิ ครับฝากตัวด้วย"  ทุกคนเงียบฟังสิ่งที่ผมกล่าวไปจบผมเดินไปนั่งที่โต๊ะว่างตรงหน้าต่างมองผ่านกระจกจะเห็นสนามฟุตบอลของโรงเรียนผมก็นั่งเรียนไปซักพักเเละก็เริ่มหยิบกระดาษมาวาดรูปเพื่อฆ่าเวลาที่อาจาร์ยสอน

.:พักเที่ยง:.

เสียงออดของโรงเรียนดังให้พักเที่ยงผมเดินออกจากห้องเเล้วไปที่โรงอาหารจากนั้นผมก็ซื้อขนมปังกับนมมานั่งทานที่ต้นไม้ซึ่งผมยังไม่มีเพื่อนก็นั่งทานอยู่คนเดียวไปซักพักอยู่ๆก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางสระน้ำของโรงเรียนผมรีบวิ่งไปดูเนื่องจากมันอยู่ใกล้กับต้นไม้ที่ผมนั่งอยู่   "โอ้ย...เจ็บจังเลยอ่าเลือดไหลเลยเเง่ๆ"         มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นผมจึงวิ่งไปหาเธอ                           "เป็นอะไรไหมครับ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันก็เเค่หกล้มลื่นนะค่ะหัวเข่าฉันมันไปโดนขอบสระจนเเตกเลือดไหล"เธอบอกผมพร้อมกับน้ำตาซึม
"ไม่เป็นอะไรนะครับเดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้องพยาบาลขี่หลังผมเลยครับ"ผมอาสาพาเธอไปที่ห้องพยาบาล
"ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวขอบคุณผมเเละผมก็พาเธอขี่หลังไปจนถึงห้องพยาบาล

.:ห้องพยาบาล:.

"ถึงเเล้วล่ะครับ" ผมบอกกับเธอ
"ขะ...ขอบคุณมากค่ะ" เธอทำเสียงเเบบเขินๆใส่ผมเสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นผมบอกกับเธอว่า
"อยู่คนเดียวได้ใช่ไหมครับ"
เธอบอก ''ได้ค่ะขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ" เธอยิ้มน่ารักสดใสเเล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนกับเตียงของห้องพยาบาลนั้นผมเดินออกมาเเล้วตรงไปที่ห้องเรียน

.:หลังเลิกเรียน:.

เธอคนนั้นเรายังไม่ได้ถามชื่อเลยสินะผมค่อยๆเดินออกมาจากโรงเรียนเดินสวนกับเด็กผู้หญิงอายุ11เธอเดินผ่านผมไปมีสายลมที่เย็นหนาวพัดผ่านผมไป..เธอมีดวงตาสีเเดงตัวขาวซีดราวกับเเวมไพร์ยังไงยังงั้นเลยเธอเดินผ่านผมเเล้วบอกว่า"เเล้วเจอกัน"ผมยืนงงกับคำพูดของเธอหมายความว่ายังไงกันนะเเต่ผมก็เดินผ่านโดยที่ไม่สนใจเท่าไรนักจนมาถึงบ้านเเล้วเปิดประตูเข้าไป

"กลับมาเเล้วครับ" พูดบอกคุณเเม่ของผมเเล้วผมจึงเดินไปอาบน้ำจากนั้นก็นั่งกินข้าวกับเเม่พอเสร็จผมมองนาฬิกานี่มัน19.00เเล้วสินะผมนั่งนึกการบ้านของวันนี้เเต่มันไม่มีนี่ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงเเล้วค่อยๆหลับไป...

ตี๊ด !! ติ๊ด !! เสียงนาฬิกาบอกเวลาว่านี่7.00เช้าเเล้วนะผมลืมตาขึ้นมาปิดนาฬิกาเเล้วค่อยๆเดินลงไปที่ห้องน้ำเมื่อผมอาบน้ำเเปรงฟันเสร็จผมก็ออกเเล้วไปเเต่งตัวจากนั้นลงมากินข้าวเเล้วเเล้วบอกกับเเม่ว่า"ผมไปเเล้วนะครับ"ผมรีบวิ่งไปที่โรงเรียนซึ่งมันอยู่ใกล้กับบ้านของผม
"ดีจ้า!!" เสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นนั่นมันคนที่ผมช่วยเธอเมื่อวาน
"สวัสดีครับ"ผมเอ่ยทักเธอไปเธอบอก
"สวัสดีจ้ะ"เเล้วส่งยิ้มน่ารักเเบบนั้นอีกเเล้วสินะ^w^ผมก็ยิ้มตามเธอไปเเล้วเธอก็ถามผมว่า"นายชื่ออะไรเหรอ"
ผมบอกเธอไปว่า "ทาคุโระ มาอิจิ"ผมพูดไปเเบบเรียบง่ายเธอยิ้มเเล้วบอกผมว่า "ฉันชื่อ นาคาริ คาซึโยะ"  เธอบอกผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้มมากกว่าเมื่อกี้ผมกับเธอเดินเข้าไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน...