คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
มหาลัยื่อั
“เริมึแม่ะแนนนำูไ้ไวะเรียน็ไม่เ้า
เสือมีานส่ นี่ารย์แม่ลำเอียแหว่ะ
ไอ้หมอเถื่อนแม่มั่นไส้โว้ย แล้วนี่ลับไปูะโม้
ับน้อายสุที่รัูไ้ไว่าพี่หมอแสนสวย
ไม่ไ้ะแนนเยอะที่สุ เรีย เรียโว้ย”
เสียโวยวายผู้หิรูปร่าสวยนามว่าเรป
ว่าทีุ่หมอในอนาบ่นผม
“่วยไม่ไ้มึโ่เอ”ผมอบลับไปหน้าายพลายัไหล่
รับผมแนะนำัวไปหรือยั ผมเริลูรึ่เาหลี
อเมาไทยเออั่ผมเถอะเอาว่าเป็นลูผสมหลาหลาย
ประเทศแล้วัน ผมเรียนหมอามวามอบส่วนัว
ทั้ๆที่ ที่บ้านทำโรแรม แ่็นั้นล่ะรับัสินใเรียนไปแล้ว
ทำไปทำมาผมเรียนมาปีที่สามแล้ว ใรๆมัะ
ให้ายาผมว่าหมอเถื่อน ถ้าถามว่าทำไมถึเรียแบบนั้น
เพราะผมสัมั้ใสุ่้มหู อะไรที่หมอไม่วรทำผมทำหม
“ไอ้หมอเถื่อนมึูฟัอยู่ไหมเนี่ย”
เสียแ้วๆอเรปัไม่หยุอะไรอมัน
เี๋ยวอวน้อไม่ไ้ มันบอทุวันนี้ที่มันเรียนหมอเพราะ
น้อายป่วยบ่อยไอ้นีู่ท่าะหลน้อหนัมา
พวผมไม่มีใรเยเห็นหน้าน้อไอ้เ้สัรั
มันบอเี๋ยวพวผมีบ แ่อโทษเถอะ
มันลืมว่าน้อมันเป็นผู้าย ไอ้ที่วรน่าห่วน่ะือัวมัน
ผู้หิบ้าอะไรหุ่น็ีหน้านี่สวยนาาวมหาลัย
แ่นิสัยไม่เหมาะับหน้าาสันิ ล่าสุมันเรอ
ออมาเสียัแ่แทนที่ะอาย มันบอ
เป็นปิริยาอรเินในระเพาะอาหาร
แ่เพราะแบบนี้ล่ะมั้รับผมับพวไอ้นาย
ถึบมันไ้อย่าสบายใ
“๋าาาาพี่ไม่ลืมนะะำลัไปแล้วนี
รัน้อเ้นะะเอัน่ะ”
เสียไอ้เรปรับโทรศัพท์ ถ้ามันรับสายเสียหวาน
แบบนี้มีอยู่นเียวรับน้อายมันแน่นอน
“ุยับน้อแน่หรอ อออ้อนเหมือนุยับผัว”
เสียไอ้ร่มแวเรป ผมว่าอีเี๋ยวมันะโนไอ้เรป
บระบาน
...เพี้ยย!!!...
นั้นไาำผมที่ไหน ผมมอมันสอนปลๆ
“แล้วพวมึะไปไหนัน่อ”ไอ้เรปถามึ้น
“ไอ้นายมันนัไปูอเ่าที่ร้านายอเ่า
มันบอเพื่อะเอระ้ามภพเหมือนโเรม่อน”
ไม่ใ่เสียผมอบแ่อย่าไรเสียไอ้ร่มรับ
“โเรม่อนมัน้ามภพรไหนวะ”ผมสสัยเลยถามบ้า
“ูอบแบบริัเลยนะ..ูปาพี่ร่มนะะ
ู็ไม่รู้โว้ย”
“สัว์!!สัว์!!”
ผมับไอ้เรปสถบ่าไอ้ร่มพร้อมัน
“ุยับพวมึแล้วปวหัวูไปรับน้อูละ
ไอ้พวสมอไม่มีีแ่หน้าาีไปวันๆ”
ไอ้เรปับทมันรีบเินไปที่รถมัน
“เี๋ยวเรปูอิรถไปลร้านาแฟหน้า
โรเรียนมัธยมน้อมึหน่อยูนันไว้”
ผมวิ่ามพลาอิรถมัน
“รถมึอะ”
“เอาไปทำ็นัไปรับที่ร้านาแฟหน้าโรเรียนน้อมึนั้นแหละ”
ผมอบมัน
“เออๆั้นมึับ”
ไอ้เรปว่าพลาโยนุแรถมันให้ผม
ผมรับมาปลล็อ่อนะวิ่ไปประำำแหน่นับ
ถ้าถามว่าเ้าอรถนั่ไหน โน้นรับเบาะหลั
มันบออยาสัมผัสวามเป็นนรวย
เอาทีุ่เธอสบายใรับผมมันนอิรถนี่นะ
“รับน้อู่อนนะ”
ไอ้เรปว่าหลัาที่ผมับรถมาถึหน้าโรเรียน
ผมพยัหน้าอบประมาว่าเ้าใแล้ว
ผมอรถแปบเียว็มีเ็แว่นรูปร่าไม่เี้ยไม่สูเินไป
วิ่มาเปิประูรถเบาะหน้า่อนะทำหน้าใ
“ะอโทษรับพี่ผมำรถผิ”
พูบน้อมันปิประูรถเลยรับ
หน้าเอ๋อไปอี ทำท่าเาหัว่อนะ้มมอเลทะเบียนรถ
ผมอะำท่าทาลออีนไม่ไ้
ื่อบื้อิบหายน้อไอ้เรป
“อ่าวเห้ยน้อูหัวเราะอีไอ้หมอเถื่อน”
ไอ้เรปพูึ้นมันเปิระรถเรียน้อมัน
“เ้ึ้นรถนี่เพื่อนพี่เอ”
“อ้าวโธ่เอ้ยผม็นึว่าผมึ้นรถผิ”
เสียบ่นุ้ิ้น้อไอ้เรป เ็นั่นเปิประูรถมานั่้าผม
ผมับน้อไอ้เรปสบาันโยบัเอิ
หน้าาน่ารัีทั้หล่อทั้สวยผสมัน่อนอยู่
ใ้แว่นทรวัยรุ่น แ่เี๋ยว่อนนะรับ
ทำไมาน้อมัน่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเทา
เหมือนสีเทา่อยๆลืนาำน้อมัน
“อย่าแ่อันราย สายเบร
ผู้ายุำ อันราย อันราย”
น้อไอ้เรปพูึ้น ผมหันไปมอหน้าไอ้เรป
ไอ้เรปหน้าีไปแล้วรับส่วนน้อมันนะหรอ
้อหน้าผมพลาพูำเิม้ำไป้ำมา
เหมือนหุ่นยน์ นี่มันอะไรันว่ะเนี่ย
ความคิดเห็น