คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SPECIAL CHAPTER 1st
LAST CHRISTMAS
Have yourself A
Merry little Christmas
.................................
ตอนเช้าๆ บรรยากาศสุดแสนไร้คำบรรยาย มันดูโรแมนติกและสวยสุดๆ วันนี้ไม่มีแสงแดด
ให้แยงตาเลย มีแต่อากาศหนาวแสนหนาวที่กำลังโหมเข้ามาทักทายในตอนเช้าแสนสดใส การตกลง
มาจากบรรยากาศ อยู่ในรูปของผลึกhน้ำแข็งจำนวนมากเรียก เกล็ดหิมะจับตัวรวมกันเป็นก้อนตกลง
มาจากฟากฟ้า
เห็นเพียงแค่นี้ก็รู้สึกหนาวแล้ว ภายนอกจะยังไง
มันจะหนาวแค่ไหน?
โอ เซฮุนยืนมองบรรยากาศข้างนอกอยู่ตรงหน้าต่างแบบเงียบๆ พลางเอามือหนาซุกเข้า
ไปในเสื้อกันหนาวแสนแพงพอให้อบอุ่น
ใบหน้าหล่อนิ่งเหลียวไปมองคนที่เขาเกลียดนักเกลียดหนาเงียบๆ คนที่ถูกมองไม่รู้สึกตัว
เสียนิดเดียว ใบหน้าสวยที่ยังคงเปื้อนคาบน้ำตาที่ร้องไห้มาทั้งคืน ดวงตาบวมจนเห็นได้ชัด
แต่กลับดูดีไปอีกแบบ ให้เดาเธอคงกำลังอยู่ในห้วงนิทรา ไม่รู้ว่าฝันไปไกลขนาดไหนต่อไหนแล้ว
เซฮุนก็ทำได้แค่มองเงียบๆ......
“ ยิ่งมองยิ่งคิดถึงยุนอา ” ร่างหนาพึมพำอยู่เบา มันแทบไม่ได้ยินเลย อยู่ดีๆก็พูดออกมา
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะพูดทำไม
มันเหมือนถูกสะกดให้มองเพียงเธอ ยิ่งมองเธอยิ่งคิดถึง
คิดถึงคนๆนึงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคนๆนึง.......
เมื่อคิดว่ามองนานเกินไปแล้วเซฮุนก็เดินออกไปจากที่นั่น ที่ๆจองจำแทยอนไว้ไม่
ให้หนีไปไหน เขาทำเหมือนเธอเป็นนักโทษยังไงไม่รู้ เซฮุนเดินออกมาจากคอนโด และไม่
ลืมที่จะสั่งบอดี้การ์ดว่าอย่าให้หญิงใจง่านคนนั้นไปร่านที่ไหนได้
จากนั้นเขาจึงควงกุญแจรถและออกไปทำธุระทันที ใบหน้าที่จริงจังมันบ่งบอกได้เลย
ว่าธุระที่เขาจะไป ในสำคัญแค่ไหน
“ วันนี้เป็นวันแรกที่เราได้เจอกันนะยุนอา ฉันคิดถึงเธอ.. ” สาบานได้ว่ารอยยิ้มแสนอบอุ่น
ของโอ เซฮุนนั้น ไม่เคยมีใครได้มันมาเลย
นอกจากคนที่ชื่อ ‘ อิม ยุนอา ’
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ล้อรถลัมโบกินีสีแดงฉานก็เริ่มแล่นออกไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็ว
จุดหมายที่จะไปถึงนั้นมันอยู่ใกล้แต่กลับรู้สึกไกลแสนไกลสำหรับเซฮุนเหลือเกิน
“ วันนี้กับหลายปีที่แล้วมันช่างแตกต่างกันมากนะ ” เซฮุนยังคงพูดกับตัวเอง
วันนี้เป็นวันคริสมาสต์ วันที่เขาได้พบกับเธอ... เธอที่รัก....
ถ้าให้คิดถึงมันอีกก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว มันไม่นานไม่เร็วไปหรอก
แต่มันสามารถเปลี่ยนให้ผู้ชายที่ชื่อ ‘โอ เซฮุน’ เปลี่ยนไปเลย
เปลี่ยนไปจริงๆ.....
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว วันนี้เป็นวันวันคริสมาสต์ วันที่เซฮุนชอบมากที่สุด
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาปีหนึ่งกำลังเดินเล่นหาของขวัญวันวันคริสมาสต์ให้ตัวเองอย่างใจ
เย็น อากาศเย็นยะเยือกติดลบมันไม่ได้ทำให้ความฮอตและความหล่อของเขาดับไปเลยสักนิด
“ พี่เซฮุนหล่อจังแก >< ”
“ เขาเหล่มามองฉันด้วย ”
“ ฉันอยากได้พี่เขาเป็นแฟนจัง ”
“ ฉันได้กับเขาเมื่อคืนอ่ะ เกร๋ๆ >….< ”//มโน=_=
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ต้องชะงักกับความหล่อของเขาเสียดื้อๆ เสียงสาวๆ
ที่ดังเซ็งแซ่มากจนทำให้เซฮุนรำคาญ
แต่คนหล่อขวัญใจสาวๆก็แค่ยักไหล่แบบเซ็งๆ ทำไงได้ครับคนมันหล่อ เรื่องธรรมดา....
พลั่ก!
เซฮุนทำหน้าหล่ออวดสาวๆได้ไม่นาน จู่ๆใครสักคนก็ผลักเขาจนเกือบจะล้มลง
ไปซ่ำกับพื้นปูนแสนแข็ง เซฮุนเหวออย่างเห็นได้ชัด แต่เหมือนสัมผัสอะไรนุ่มๆที่มือ
มันทำให้คิ้วหนาขมวดเป็นปม
ในที่สุดก็หายสงสัยไปเลยมือของใครสักคนที่นุ่มสุดๆดึงรั้งเขาให้วิ่งไปข้างหน้า
เซฮุนดูจะงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขาวิ่งไปเรื่อยๆกับใครสักคน อยู่ๆก็ต้องวิ่งว่างั้น?
เซฮุนวิ่งมานานพอสมควร จนมาหลบที่หลืบซอกตึกตรงไหนสักที่ไม่รู้ คนหล่อหอบ
แฮ่กๆจนจะนอนบนพื้นสากๆได้แล้ว เหงื่อร่างหนานออกมาตามรูขุมขน แต่จะอยู่ในท่าไหน
ทำอะไรเขาก็ยังดูดี…
“ นี่เธอ! อยู่ๆก็มาจับมือฉัน พาฉันมาวิ่งอีก อะไรเนี่ย!! ”
“ ชู่ว์.. ”
“ อะไรของเธอ!! ”
“ มีคนตามฉันมา เงียบๆได้ไหม เดี๋ยวได้ตายกันทั้งคู่อ่ะ... ”
“ =_= ”
“ นายหล่อจังเลย ฮ่าๆ ”
“ ขำอะไรของเธอเนี่ย=_= ”
“ จีบได้มั้ยน้อง ฮ่าๆๆ ”
“ เงียบๆสิ... ”
และทั้งคู่ก็เข้าไปหลบในหลืบเงียบๆแคบๆ ทำให้ต้องหันหน้าเข้าหากันแบบช่วยไม่ได้
มันแคบจริงๆ จนจมูกโด่งรั้นของโอเซฮุน จนเข้ากับหน้าผากของคนแปลกหน้าที่อยู่ๆก็ฉุดให้
เขาวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ นี่ยังต้องมาหลบใครก็ไม่รู้อีก
ตลกดีแฮะ...
อากาศหนาวนะแต่เขากลับรู้สึกร้อนๆ ลมหายใจอุ่นๆลดบนหน้าผากเนียนช้าๆ
ในที่นี้ช่างเงียบงัน จะว่าโรแมนติกก็ไม่เชิง แต่มันช่างเป็นความกดดันของเซฮุนเหลือเกิน
คนหล่อมองดูหญิงคนแปลกหน้าอยู่เงียบๆ เขาพยายามมองใบหน้าแสนสวยนั่นช้าๆ
เห็นใกล้ขนาดนี้ สวยดี....
“ มอง.. มองอะไร.. ของนาย? อ้ะ!... ” ช่างน่าเสียดายเมื่อหญิงสาวแปลกหน้ารู้ตัวแล้ว เธอหน้าขึ้น
มามองเขาแบบ เก้ๆ กังๆ
แต่ก็ต้องชะงักไปเลย เพราะเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมากะจะถามไถ่สักหน่อยว่ามองอะไร
แต่เมื่อเงยขึ้นมามันทำให้ใบหน้าเซฮุนอยู่ติดกับใบหน้าเธออย่างจัง ปากหนาได้รูปจุมพิตลงที่
ปลายจมูกของหญิงแปลกหน้าแสนสวย ในขณะที่หิมะกำลังโปรยลงมาเหมือนเป็นใจยังไงไม่รู้
แต่ได้ผลมันช่วยสร้างบรรยากาศแสนโรแมนติกในที่แห่งนี้มากกกกกก
ทั้งคู่สตั้นไว้ ไม่คิดที่จะขยับเลยสักนิด ปากหนาก็ยังจุมพิตที่ปลายจมูกสวยนี่เหมือนเดิม
จะมีก็แต่ใบหน้าทั้งคู่ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ เสียงหัวใจดวงน้อยๆ 2ดวง ที่กำลังเต้นประสานกันเสียง
หัวใจมันดังก้องไปหมด สายตาของเธอเลิกลั่กสับสาย เธอไม่อาจจะขยับได้เลย
ปฎิเสธไม่ได้หรอกนะ... ว่ามันรู้สึกดีขนาดไหน
“ ป.. ปล่อย ” แต่ถ้านานเกินไปอาจจะเป็นตะคิวได้ หญิงสาวแปลกหน้าผลักออกจากเซฮุน
เธอมีสีหน้าแดงก่ำ สายตาหลุบต่ำ “ พวกนั้นไปแล้ว... ”
“ ก็ดี ” ถึงแม้ความเขินที่รวมตัวกันในตัวเขากำลังจะระเบิดออกมา แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้
เขากระแอมเล็กน้อย ก่อนจะทำตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น
“ เอ่อ.. ขอโทษละกันที่พานายวิ่งมาด้วย ค.. คือ.. ” หญิงแปลกหน้ารีบขอโทษขอโพย
คนตัวสูงๆ และพยายามจะเล่าเรื่องราวสาวปลายเหตุว่าทำไม่เธอถึงต้องวิ่งไปแบบนั้น
“ ช่างมันเถอะ ” ยังไม่ทันจะได้อธิบายเรื่องราว หนุ่มฮอตอย่างเซฮุนก็ตัดบทไปเสียก่อน
“ จูบเมื่อกี้.. เอ่อ... ”
“ จะเอาอีก? ”
“ เห้ยๆๆๆ ”
“ ตรงปากดีมั้ย? หืม... ” เหมือนอารมณ์ยังค้าง ที่จริง โอ เซฮุนก็ชอบเคลิ้มแบบนี้เวลา
ได้อยู่ต่อหน้าผู้หญิงสวยๆ ก็แบบผู้ชายทั่วไปนั่นล่ะ เขาเห็นใบหน้าสวยนั้นเริ่มแดงขึ้นมาอีกรอบ
อารมณ์อยากแกล้งคนสินะ...
โอ เซฮุนสาวเท้าเข้าไปหาหญิงแปลกหน้าที่สวยโดนใจ ใบหน้าหล่อเริ่มเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ
เดจาวูชัดๆ เหมือนเหตุการณ์เมื่อสักครู่เลยไม่มีผิด แต่เซฮุนคงไม่ได้แค่จูบเธอที่ปลายจมูก
คมสวยนั่นแล้วล่ะ
คงจูบที่ปาก...
ถ้าจะให้หยุดน่ะคงไม่ได้เสียแล้วล่ะ โอ เซฮุนเห็นฮอตๆแบบนี้ก็กามพอใช้ได้นะ
ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆคนแปลกหน้าที่กำลังหน้าแดงอย่างน่ารัก ริมฝีปากหนา
ยกยิ้มน้อยๆ ให้คนตรงหน้าเขาใจละลายเล่นๆ
หล่อล่ะสิ รอยยิ้มโอ เซฮุน ฮอตขนาดนี้ สาวๆเป็นลมกับเพียบเลยนะครัช *ยักคิ้ว*
พอยิ้มใจละลายเสร็จก็ต้องนำลมหายใจร้อนแสนน่าหลงใหลมารดบน
หน้าคนสวย แล้วก็ส่งกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ มาเตะจมูกของเธอเสียหน่อย
น้ำหอมกลิ่นนี้แม่เลือกให้นะครัช *ยักคิ้ว*
พอหญิงแปลกหน้าเหมือนจะเคลิ้มแล้วก็ต้องปฏิบัติการต่อ จมูกโด่งรั้นเริ่มเข้า
ไปนัวเนียแก้มขาว แถมยังลอบสูดดมความหอมนั่นอีกครา
อาส์ส์ส์ หอมมากกกกกก
ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งหลงใหล โอ เซฮุนเริ่มรู้สึกมีอารมณ์อยู่หน่อยๆแล้วล่ะ คนหล่อยิ้มนิดๆ
ก่อนจะส่งริมฝีปากหนามาจุมพิตลงตรงปากบาง มันเชื่องช้า และอ้อยอิ่ง และแผ่วเบาเหมือน
ปุยนุ่น ริมฝีปากหนาค่อยๆบดขยี้ริมฝีปากที่บางกว่าเบา ๆ ไออุ่นแผ่ซ่านผ่านลมหายใจบางๆ
ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อจนดูน่ารักน่าชัง นัยน์ตาคู่งามปิดลงช้าๆเธอค่อยๆรับมันไป
แบบเผลอตัว เธอเผลอปล่อยให้คนๆนึงขโมยจูบนั้นไป.....
เหมือนเผลอตัวเผลอใจไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจคาดได้ มันรู้สึกดียังไงชอบกล แต่แล้ว
ชายหนุ่มก็ผละริมฝีปากออกช้าๆ และอ้อยอิ่ง ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวแปลกหน้า
ตรงหน้าอย่างยิ้มๆ
เราจูบเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ ยัยนี่ทำหน้าฟินดีจัง
แต่พอรู้สึกตัวแล้วหญิงสาวแปลกหน้าก็สะดุ้งน้อยๆ พลางเอามือสัมผัสริมฝีปาก
ของตัวเองที่โดนจูบมาสดๆร้อนๆ ใบหน้าเธอแดงก่ำด้วยความเขินคูณสอง -////-
“ เธอชื่ออะไร? ”
“ ฉัน.. ฉันเหรอ... ”
“ มีเธอคนเดียวอ่ะ =_= ”
“ ช... ชื่อ ยุนอา อิ.. ยุนอา -///- ”
“ อะไรกันโดนจูบแค่นี้ถึงกับติดอ่าง ”
“ ไอ้บ้า.. นายขโมยจูบแรกฉันไปนะ ย่าส์!!!! ”
“ ฮ่าๆ เธอนี่ตลกดีนะ.. ฉัน เซฮุน โอเซฮุน ”
“ อ่อ... ”
“ ตอนแรกยังบอกจะจีบฉันอยู่เลย ทำไมทำหน้าอายแบบนั้นล่ะ ฮ่าๆๆ ”
“ ขำอะไรของนาย -///- ”
การพบกันครั้งแรกของเขาและเธอถือเป็นสิ่งที่สวยงาม
แต่ตอนจบของเขาและเธอ มันสามารถเปลี่ยนให้คนดีๆคนนึง…….
เป็นคนเลวได้เลยล่ะ
…………………………………………..
กลับมาในเหตุกาณ์ปัจจุบัน เหมือนน้ำตาลูกผู้ชายกำลังเอ่อคลอเล็กน้อย
ตอนนี้การขับรถของเขาแทบไม่มีสมาธิเอาเสียเลยเมื่อคิดถึงเรื่องเก่าๆที่มีต่อยุนอา
ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาน้อยๆทั้งน้ำตาคลอ มันเป็นเรื่องที่น่าอายมากในตอนนั้น
แต่เขาก็ทำมันไปแล้ว
.
.
.
และในที่สุด โอเซฮุนก็มาถึงเป้าหมาย เขาเดินตรงไปในโรงพยาบาลรักษาโรคทางจิต
เขามาที่นี่บ่อยนะ เมื่อก่อนน่ะมาบ่อย แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว....
หลังจากเธอเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ฉันรอเธอมานานมากนะยุนอา....
และเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของคนที่รัก มือหนาที่ถือช่อดอกไม้แสนสวย
ติดมาด้วย มันคือดอกไฮเดรนเยีย ดอกไม้ที่ยุนอาชอบ เขาใส่เสื้อสูทสีขาวเน็คไทสีฟ้าคราม
ยุนอาชอบ....
‘ เซฮุนนนนน ’
‘ ครับ? ’
‘ เรามีของขวัญมาให้เธอออ ’
‘ ไหนดูซิ.. ’
‘ *ลุ้นๆ><* ’
‘ โอ้!! เนคไทเหรอ? ’
‘ ใช่ สีฟ้าครามเราชอบ มันคงดูดีมากเวลาเธอใส่มัน ชอบมั้ยคะที่รัก!?? ’
‘ ชอบครับ^^ ที่รักซื้ออะไรมาเราก็ชอบหมดล่ะ ’
‘ ดีมากกกก มาจุ้บทีซิ จุ้บ! ’
เซฮุนชะงักเล็กน้อย เมื่อเรื่องราวแสนน่าประทับใจมิอาจลืมกลับมาเล่นงานเขาอีกครั้ง
ยิ่งมีความรู้สึกแบบนี้มาสุมอยู่ในอก ยิ่งรู้สึกเสียดาย และมันเป็นความสุขที่เขาอยากได้มัน
อีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะได้มันคืนมั้ย...
ปัจจุบันเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว คนที่อบอุ่นแบบนั้นมันโดนทำลายไปแล้ว.....
เขาพยายามบอกตัวเอกว่าให้ลืมมันไป ใบหน้าหล่อนิ่งกว่าเดิม มันดูเหมือนตน
เซแสร้งทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือหนาเคอะประตูสองสามครั้ง ยืนรอให้ใคร
สักคนตอบหลับมา
ก๊อก ก๊อก
“ เอ่อ.. เข้ามา เลยค่ะ ” เขาเฝ้ารออยู่สักครู่ และแล้วก็ได้รับเสียงตอบรับอนุญาตกลับมา
เสียงของยุนอา....
เหมือนแค่ได้ยินเสียงก็สามารถทำให้ใจดวงใหญ่เต้นรัว โอ เซฮุนยิ้มน้อยๆ รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
และแล้วเขาก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของผู้หญิงที่เป็นเสมือนกล่องดวงใจของ
ซาตานแสนโหดร้ายและเยือกเย็น
“ เซฮุน... ” เมื่อเขาปรากฏตัวในที่แห่งนี้ มันช่างเรียกความตกใจให้ยุนอาไม่น้อย
แต่. . .
“ กลับไปซะ ฉันไม่ได้อยากเจอคุณ ” รอยยิ้มน้อยๆหุบลงทันทีเมื่อสรรพนามที่เธอเรียก
เขานั้น มันไม่เหมือนเดิม การได้เห็นหญิงอันเป็นที่รักทำหน้ารังเกียจเดียดฉันท์
มันเจ็บมากนะ . . .
“ ยุนอา... ”
“ ฉันบอกให้ออกไป!!! ”
…………………………………....
ช่วงสายๆ ของวันนี้หิมะสีขาวสะอาดยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย แต่หากมีแสงจากดวงอาทิตย์
สอดส่องลงมาแยงตาของใครสักคน คิ้วสวยได้รูปขมวดคิ้วมุ่น เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น
อย่างยากลำบาก เธอค่อยๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็นให้สันทัศขึ้น มือบางยก
ขึ้นบดบังแสงอาทิตย์ที่กำลังแยงตา
คิม แทยอน ผู้หญิงแสนน่าสงสาร ที่เพิ่งตื่นจากห้วงนิทรา เธอค่อยๆพยุงตัวเองให้นั่ง
ได้สบาย สมองก็กำลังประมวณภาพว่าเมื่อวานเกิดอะไร
“ ตื่นแล้วเหรอครับ? ” เสียงของใครสักคนเรียกสติให้เธอหันไปมอง
“ คุณคริส! ” ร่างบางเปล่งเสียงออกมาเบาๆ เธอสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ต้องสงสัยเข้าไปใหญ่
มือบางของแทยอนลูบเบาๆที่ข้อเท้า มันเป็นรอยแดงก่ำ หากแต่โซ่ที่ล่ามขาเอาไว้มันหายไป
คิ้วสวยขมวดจนจะเป็นปม
“ อ๋อ.. ผมเป็นคนเอามันออกเองน่ะครับ ที่จริงกว่าผมจะเข้ามาได้นี่ ก็ยากอยู่นะครับ บอดี้การ์ด
ที่เฝ้าคุณหน้าห้องดุชิบ ”
“ อย่าบอกนะคะว่าคุณต่อยพวกเขาอ่ะ!? ”
“ ครับ ”
“ โถ่.. คุณคริส หน้าคุณมีรอยฟกช้ำด้วยค่ะ ” แทยอนรีบลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เธอเดินไป
หาคริส คนใจดีที่ช่วยเธอไว้
มือบางสัมผัสเบาๆที่โหนกแก้มหยาบกร้าน นิ้วมือเรียวนุ่มค่อยๆลูบเบาๆบริเวณ
ที่มีแผลเป็นเชิงดูอาการ ใบหน้าสวยดูเป็นห่วงเป็นใยจริงๆ เธอไม่รู้จะขอบคุณผู้ชายใจดียังไง
แล้ว เขาช่วยเธอไว้ตลอดเลย
หมับ!
แต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อรู้ตัวอีกที แทยอนก็อยู่ในอ้อมกอดของคริสเสียแล้ว พร้อมๆกับ
ใบหน้าหล่อที่กำลังมองตาหวานซึ้งมาให้เธอ มือนึงก็ประคองกอดเอวบางไว้ อีกมือนึงก็
จับข้อมือของร่างบางไว้เบาๆ เป็นเชิงบอกว่าหยุดก่อน
หยุดทำให้ผมมีอารมณ์เถอะคัรบ มันลำบากสำหรับผมนะครับ
จะยังไงคริสก็ยังคงคอนเซ็ปเดิม //รวย หล่อ เช็ดเก่ง// นี่แหละ คริส หรือ อู๋อี้ฟาน
มือที่กำลังโอบกอดแทยอนค่อยๆคายออก แต่เปลี่ยนมาจับที่ข้อมือบางอีกข้างแทน
ตอนนี้ข้อมือทั้งสองของแทยอนถูกคริสจับกุมเอาไว้แล้วเรียบร้อย ใบหน้าสวยดูเหวอไปสักนิด
เธอถามตัวเองในใจว่า ‘ฉันโดนลวนลามใช่ไหม!?’
หลังจากมือหนาได้กุมข้อมือนั้นสักพักก็เริ่มเปลี่ยนมากุมลงที่หลังมือบางนุ่มแทน เขาค่อยๆ
นำฝ่ามือของแทยอนขึ้นมาแล้ว มาวางประคองแก้มหยาบกร้านของตนไว้ทั้งสองข้าง
แทยอนที่กำลัง งง งวย ที่อยู่ๆตัวเองก็กำลังประคองใบหน้าหล่อมากเอาไว้ แต่เพราะ
กลัวว่ามันจะล่วงเลยไปกว่านั้น ร่างบางรีบออกห่างจากผู้ชายเจ้าเล่ห์นั่นทันควัน
“ อย่าดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเซฮุนมาเห็น เราจะซวยกันทั้งคู่นะคะ ”
“ ฮ่าๆ ”
“ ขำอะไรของคุณ? ”
“ ผมรู้ว่าในใจคุณไม่กลัวเซฮุนขนาดนั้นหรอก คุณน่ะนางร้ายตัวแม่ ”
“ อะไรของคุณ!? ”
“ ผมไปสืบประวัติคุณมาครับ ”
“ คุณนี่มัน… ”
“ ฮ่าๆ คิม แทยอนที่ทำงานกลางคืน เป็นเด็กชงเหล้าอ่ะ เรื่องโกหกสินะครับ ”
“ คุณ!! ”
“ ผมสนใจคุณอย่างจังเลยล่ะครับ เลยไปสืบมา ความลับเยอะนักนะคุณ ฮ่าๆ ”
ความลับของคิมแทยอน. . . ใช่ มันคือความลับ ที่เธอมาที่รี่น่ะเหรอ......
เดี๋ยวตอนท้ายๆของเรื่องค่อยบอกละกัน หึหึ
“ อย่าบอกใครนะคะ พรีสสสส ” เมื่อโดนจับได้แล้ว ก็ต้องขอให้ปิดเป็นความลับ
แทยอนรีบออดอ้อนหนุ่มหล่อสุดฉลาดให้อุบความลับนี้เอาไว้เลย ถ้าแผนแตกล่ะก็......
“ คุณอ้อนผม.. น่ารักว่ะ ”
“ เก็บความลับไว้ด้วยนะคะ คุณคริส ”
“ ผมมีข้อแลกเปลี่ยนครับคนสวย ”
“ อะไรคะ!? ”
“ จูบผม ”
“ ...!? ”
“ ขอแค่จูบครับ จูบ
* CUT*
หราคะพี่คริส แค่จูบเหรอคะ? 555 ตัดจ่ะตัด แปะเมลล์ไว้นะที่รัก -3-
............................................
ตอนนี้บ่ายกว่าๆแล้ว หลังจากที่คริสเดินออกมาจากคอนโดที่ไอ้บ้าเซฮุน บังอาจมา
ขังคนสวยแสนสวยเอาไว้ได้ไงวะ
เขายิ้มน้อยๆกับเหตุกาณ์ที่เพิ่งผ่านมา
ทั้งๆที่มีรถขับ แต่ดันอยากเดิน มันเป็นอะไรที่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ร่างสูงเดินเล่นแถวตรอก
ซอกซอยในถนนที่ใดสักแห่งอย่างไม่รู้ทิศทาง เป้าหมายใดๆ
ถึงแม้อากาศจะหนาวเหน็บชิบหาย แต่เขาก็เลือกที่จะออกมาเดินเล่นเสียนี่แทนที่จะ
อยู่ในที่ๆใดสักแห่งที่มันอุ่น หรือบ้านอะไรแบบนั้น นึกแล้วก็แปลกตัวเอง คริสยักไหล่ให้ตัวเอง
แบบยิ้มๆประมาณว่า ตูบ้าไปแล้ว มือหน้าที่กำลังซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ให้ตัวเองพออบอุ่น
แต่เขาก็ต้องชะงักไปเสียดื้อๆ.....
ป้ายอะไรสักอย่างตั้งเด่นหราตรงหน้าเขานั้น แต่มันก็ไม่เทียบเท่ากับ นางแบบสุดเซ็กซี่
ในป้ายนั่นหรอกนะ ใบหน้าสวยคมจนอยากครอบครองที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องแต่งสำอางราคา
แพงโบกเข้าไปหนาอยู่มาก ริมฝีปากน่าลองลิ้มรสที่เคลือบด้วยสีแดงฉานยน่าจุมพิต รูปร่างบาง
ระหงในชุดสุดล่อแหลมเปิดอกนิด เผยขาอ่อนหน่อย ช่างเข้ากับผิวเนียนสีน้ำผึ้งเหลือเกิน
“ เธอเปลี่ยนไปมากนะยูล... ”
ใบหน้าจริงจังของคริสถูกถ่ายทอดออกมาเมื่อเขาได้คิดถึงใครบางคนที่ทำให้เขาทึ่ง เธอดู
แปลกตามากในตอนนี้ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน...
ถ้าจะให้ย้อนกลับไปในตอนนั้น.....
มันค่อนข้างเป็นความเกียจ ความรัก ผสมปนเปกันไปหมด เขายอมรับผิดที่ทำร้ายเธอ
เขาก็แค่ทำไปเพราะโทสะ
“ คริส.. ”
.
.
.
.
“ คริส.. ”
“ หืม? ”
“ ทำอะไรอยู่คะ? ยูลเห็นคุณนั่งเหม่อมานานแล้วนะคะ ”
“ ก็แค่คิดถึงเรื่องของเราน่ะ ”
“ โถ่... คริสคะเรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะ ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ ”
“ ถ้าผมทำอีกล่ะ ”
“ ฉันจะเกลียดคุณค่ะ ”
คนถามอย่างคริสถึงกับหน้าซีดเผือดไปเลย เมื่อเขาเห็นใบหน้าสวยนั่นเอาจริงขึ้นมา
สิ่งที่เขาทำมันเลวไปจริงๆสินะ...
“ …. ”
“ แต่ฉันเชื่อนะคะว่าคุณจะไม่ทำมันอีก^^ ” ยูริค่อยๆเดินไปใกล้ร่างหนาช้าๆ
เธอเชื่อและรักเขามากมายพอจะไม่โกรธในสิ่งที่เขาทำมันไป ถึงแม้มันจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม
เธอเหมือนคนโง่ที่ยังคงรักเพียงแต่คริส เสมอต้นเสมอปราย
เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดไปแล้ว ยูริยิ้มน้อยๆเป็นเชิงปลอบประโลมให้ชายหนุ่มตรง
หน้าสบายใจขึ้น ท่อนแขนเล็กโอบกอดร่างหนาตรงหน้า พลางเอาหัวซุกบนอกแกร่งที่
อบอุ่นกว่าใคร
เหมือนใจเย็นชื้นกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง เพียงเพราะอ้อมกอดของหญิงที่รัก คริสกอดตอบ
แต่กอดรัดร่างบางแนบแน่น เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ....
ริมฝีปากหนาค่อยๆกดลงจุมพิตบนกลุ่มเส้นผมยูริเบาๆ อย่างนุ่มนวล เขากลับตาลง
รับสัมผัสแสนอบอุ่นที่ไม่ว่าจะกอดกี่ครั้งๆก็ๆไม่เบื่อเลย และสูดดมความหอมจากเส้นผมนุ่ม
ดุจปุยฝ้าย มันเป็นความสุขที่สุด
“ รักยูล... ”
“ รักเหมือนกันค่ะคริส ”
“ วันนี้วันคริสมาสนะไปเที่ยวกันมั้ย หืม... ”
“ ไม่เอาอ่ะหนาวววว ”
“ ผมอยากออกอ่า.. ”
“ ทำไมอ้อนเก่งจัง ยูลใจอ่อนงายนะ ”
“ ถ้ายูลไม่ไป ผมจะอุ้มละนะ ”
เมื่อก่อนคริสเคยคิดว่าถ้าเขาทำแบบนี้มันดูหวานจนเลี่ยน แต่เอาเข้าจริงๆเขาก็ทำมัน
ไปแล้วและไม่ได้เลี่ยนอะไรเลย แต่มันกลับเป็นความสุขจนล้นเข้ามาแทนที่แทน
เธอมาแทนคนๆนึงได้ จนเขาลืมเลือนคนๆนั้นไปเลย....
และในที่สุดทั้งคู่ก็ออกมาข้างนอกจนได้ แม้อากาศจะหนาวเหน็บแต่ความอบอุ่น
ของทั้งคู่ที่มีให้มีกันมันเทียบไม่ได้กับความหนาวเลยล่ะ
ร่างหนาโอบเอวบางแน่น เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กันและกัน ใบหน้าทั้งคู่ยิ้มแย้ม บ่งบอก
ว่ามีความสุขขนาดไหน
กึก!
ใบหน้าสวยที่อยู่ๆก็เหวอไป... เธอหยุดเดินเสียดื้อๆ
“ ชอบไหม หืม.. ”
ทั้งคู่หยุดอยู่ป้ายอะไรสักอย่างตั้งเด่นหราตรงหน้านั้น แต่มันก็ไม่เทียบเท่ากับ
ผู้หญิงคนนึงที่อยู่ในป้ายนั่น ใบหน้าสวยคมจนอยากครอบครองที่ยิ้มบางๆ ให้กล้อง มันดูสวย
บริสุทธิ์ ริมฝีปากน่าลองลิ้มรสที่ยกยิ้มอย่างน่ารัก รูปร่างบางระหงในชุดเดรสสุดสวยปิดนิด
เปิดหน่อย พอสวยได้รูป ช่างเข้ากับผิวเนียนสีน้ำผึ้งเหลือเกิน
แถมยังมีข้อความอยู่ด้วย...
‘คุณควอน ยูริ ผู้หญิงที่สวยที่สุด และผมอู๋ อี้ฟาน คนที่โชคดีที่สุดได้กุมหัวใจของ
ควอน ยูริไว้ อยากจะบอกกับเธอว่า... แต่งงานกันนะครับ’
“ คริสคะ... ” มันเป็นความรู้สึกตกใจจนต้องเอามายกขึ้นมาปิดปากที่กำลังเหวอ
ยูริ ถึงกับทั้งล้มทั้งยืน เธอค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ดวงตาคมสวยที่กำลังมีน้ำตาคลอ
อยู่ ตนนี้มันตกลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยนั่นแล้ว
ใบหน้าสวยที่กำลังปิดปาก สะเอื้อนด้วยความสุขล้นอยู่ในใจดวงน้อยๆ ตัวเธอสั่น
นิดหน่อยด้วยซ้ำ
คริสยิ้มออกมาอย่างปิดไม่อยู่ เขาโรแมนติกอย่าบอกใครเลยล่ะ คนหล่อพลางหยิบ
กล่องที่บรรจุแหวนเพชรขนาด 18 กะรัต มูลค่าราวๆ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ
[สั่งจากเมกา คือรวยๆ >…<] เขาเปิดฝากล่องออก ร่างหนาลงไปคุกเข่าต่อหน้ายูริ
ที่ทรุดตัวรออยู่ก่อนแล้ว
“ แต่งงานกันนะครับที่รัก... ”
.
.
.
กลับสู่ปัจจุบัน
ใบหน้าหล่อดูเศร้าสลดไปเลย เมื่อนึกถึงเรื่องตอนนั้น ป้ายใหญ่ที่เด่นหราอยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อก่อนมันเป็นรูปของผู้หญิงคนนึงที่เขารัก เธอดูสดใส และ งดงาม แต่ปัจจุบันคนๆนั้น
มันหายไปแล้วล่ะ เหลือแต่ผู้หญิงสุดเซ็กซี่ ยั่วยวน แต่ในแววตาคมของเธอมันเศร้าหมอง
ฉันควรจะทำยังไงดีนะ ยูริ....
“ คริส... ”
……………………………….
มันเหมือนโลกทั้งใบหมองหม่นไปเลย หลังจากที่คนๆนึงพยายามจะพบหน้าคนที่รัก
สุดหัวใจ แต่เธอคนนั้นกลับไล่เขาอย่างหมดเยื่อใย
สมควรแล้ว...
วันนี้ทั้งวันแทบเสียเปล่าไปเลย หลังจากโดนไล่เหมือนหมา เซฮุนก็เอาแต่เดินไปเรื่อยๆ
ไปมีจุดหมาย ใบหน้าหล่อดูเยือกเย็นจนน่ากลัว
หากแต่...
“ ถ้าตอนนี้มีเธออยู่ด้วย ฉันคงลืมเรื่องบ้าๆนี่ ไปได้สักนิดนึงละมั้ง เธออยู่ส่วนไหนของญี่ปุ่น
นะซอฮยอน... ”
หากแต่อยู่ๆก็คิดถึงของเล่นยามว่างขึ้นมา
ซอฮยอนของเดิมพันธ์ของลู่หาน ไอ้นักร้องกระจอกนั่น อยู่ที่ไหนสักแห่งของญี่ปุ่นล่ะนะ
ตลอดเวลาที่เขานั้นเศร้า ซอฮยอนจะคอยปลอบประโลมอยู่ห่างๆเสมอ ชีวิตเธอช่างสดใสมากนัก
ตัดกับเขาที่เอาแต่หมองหม่น
แม้มันจะเป็นของเล่นต้องห้าม...
แต่ความลับมันก็แตกมานานละ
.
.
.
.
ก็แค่ย้อนกลับไป....
“ เซฮุนตื่นแล้วเหรอ? อยากทานอะไรมั้ยคะ ซอกำลังจะทำอาหารเช้าให้คุณพอดีเลย ”
เช้าวันใหม่ แสนสดใสที่สุดสำหรับซอฮยอน วันนี้เธอตื่นแต่เช้าออกมาทำอาหารแสนอร่อย
ให้ใครสักคน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เธออยากจะทำอาหารเช้าให้ดันตื่นเสียก่อน
ชายหนุ่มรูปร่างหล่อเพอร์เฟ็ค ที่เปลือยท่อนบนจะเหลือก็แต่กางเกงขายาวที่เขาสวมอยู่
ผมเผ้ายุ่งเหยิงจนไม่เป็นทรงแต่ก็ยังดูดีเลยทีเดียว ไม่สิ... เขาดูหล่อมากเลยต่างหาก
ซอฮยอนยิ่งมองยิ่งหลงใหล เธอสะบัดหน้าน้อยๆ และเตรียมวัสถุดิบในการทำอาหารเช้าต่อไป
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ แล้วเดินมาใกล้ๆสาวน้อยที่ยิ้มร่ามองเขาอยู่ห่างๆ เมื่อไปถึง
ตัวเธอ เขาก็สวมกอดเธอทันทีจากด้านหลัง มันทำให้ซอยอนยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก
“ คุณทำให้ผมสดชื่นขึ้นเยอะเลย ”
“ ก็ดีแล้วค่ะ ฉันเห็นคุณเคลียดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ”
“ หายเคลียดไปเลยเมื่อคืน.. เสียงครางคุณเพราะจัง ”
“ คนบ้า-///- ”
ร่างหนาโอบกอดร่างบางอย่างเบามือ และเอาจมูกคมโด่งมาสูดดมความหอมที่
ซอกคอขาว พลางขบเม้มจนเกิดรอยแดง ไปทั้วๆบริเวณนั้น ร่างบางที่กำลังโดนกอดรัดฟัดจูบ
เอียงคอเล็กน้อยเพราะจั๊กจี๋ พวงแก้มนุ้มขึ้นสีระเรื่ออ่อนอย่างน่ารัก
ทุกครั้งที่โอ เซฮุนเครียด เขาก็จะแอบมาหาซอฮยอนอยู่ตลอด พวกเขาทั้งสองมิอาจเปิดเผย
ความสัมพันธ์เชิงชู้ได้....
เขามีแฟนอยู่แล้ว ซอฮยอนก็เช่นกัน
“ พอก่อนค่ะฮุน ซอทำอาหารอยู่นะ ”
“ ก็ติดใจอ่ะ... ”
ถ้าจะไห้ถามว่าแอบรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ อืม.... เรื่องมันก็ผ่านมาปีนึงละนะ....
.
.
.
‘ สวัสดีครับ ผมโอ เซฮุน เอ่อ.. คุณชื่อ? ’
‘ ซอฮยอนค่ะ ซอ จูฮยอน ’
‘ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ’
‘ผมเรียนอยู่ขณะบริหารธุรกิจ ปี2 ครับ เราเรียนที่เดียวกันยังไงก็ให้ช่วยได้นะครับ ’
‘ได้เลยค่ะ ฉันเรียนคณะอักษรศาสตร์ค่ะ ปี1 เอ่อ.. ฉันขออะไรคุณอย่างนึงได้มั้ยคะ? ’
‘ ได้สิครับ ว่าแต่อะไรเหรอครับ? ’
‘เราห่างกันนิดเดียวเอง.. ไม่ต้องนับถือกันเป็นพี่น้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อน
กันคุณ อยากเป็นอยากอื่นมากกว่า ’
‘ ได้สิครับ ผมเต็มใจ...’
‘คุณเป็นแฟนกับคุณยุนอาใช่มั้ยคะ ? ’
‘ครับผม ’
‘ เสียดายจัง คนหล่อๆแบบนี้มีแฟนแล้ว ’
‘ผมก็เสียดายนะครับ ที่คนสวยแบบคุณก็มีแฟนแล้ว’
.
.
.
เพราะความเสียดายไง มันถึงเลยเถิดมาเป็นแบบนี้......
“ ไม่ดื้อนะครับ... ”
“ เซฮุนจะทำอะไร อ้ะ! ”
* CUT*
ตัดจ่ะตัด แปะเมลล์ไว้นะที่รัก -3-// ใครคือแฟนซอเอ่ย!? ในฉากตัดมีคำตอบ5555
ไม่รู้ว่าเซฮุนปล่อยตัวเองคิดถึงเรื่องในอดีตบ้าๆนี่ไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้สึกตัวอีกทีเขาก็
อยู่ในผับเรียบร้อย ยิ่งคิดก็ยิ่งกระกดเตกีล่าเข้าปาก เป็นว่าเล่น รสชาติแย่ฤทธิ์แรงกลิ่นหึง
มันทำให้เซฮุนรู้สึกมึนหัวอยู่ไม่น้อย
เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ มันไวเหมือนเปลี่ยนชั่วโมงให้เป็นวินาที เซฮุนเดินโซซัดโซเซออก
มานอกผับเพราะเบื่อสีสันแสนน่ารำคาญในตอนกลางคืน ทั้งตัวเขามีแต่กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด
ใบหน้าหล่อมึนไปเลย นี่ก็จะตีหนึ่งแล้วเขายังไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ส่วนไหนในเกาหลี มันมึนๆ
อึนๆ จนแทบอ้วก
“ เซฮุน... ” ใครสักคนเรียกชื่อเขา แต่มันกลับดังอื้ออึงก้องกังวานอยู่ในหัว แล้วอยู่ๆร่างหนาที่แพ้
ฤทธิ์แอลกอฮอลอย่างจังก็ล้มลง และสลบไปในที่สุด
“ ทำไมเธอเมาแบบนี้นะ ให้ตายเถอะ! ” ใครสักคนบ่นกับคนที่หมดสติไปแล้วอย่างหัวเสีย
แล้วรีบพยุงร่างหนาให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปอย่างทุลักทุเล“ เราบอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะนายแพ้เหล้า
นายไม่เคยฟังเราเลยใช่ไหม เซฮุน... ” เธอถอนหายใจเบาๆอย่างเอือมๆ
ถึงปากบอกเกลียดขนาดไหน ก็ตัดไม่ขาดหรอก...
.........................150%..........................
รู้สึกเลี่ยนมาก ไรท์แต่งเข้าไปได้ไงฟระ 555555555555
อัพครบแล้วเด้อ
มีกำลังใจจริงๆนะ เม้นครบ500 ปริ่มมากค่ะ ><
ขอบคุณจริงๆที่ร้าากกกกกกกกกกกกกกกกของไรท์
ฮาคอมเม้น 555555 ดีใจที่ทุกคนฟินนะคะ
ไม่รู้สิเวลามีคนเม้นเยอะๆ แล้วบอกว่า
รอนะคะ รอต่อค่ะ ไรท์มาอัพไวๆ ทำไมแต่งให้เค้าเลิกกัน 55555
มันแบบมีกำลังใจมากเลย อ้าาา เห็นแบบนี้แล้วอยากแต่งนิยายมากค่ะ
ตอนนี้พาฟินเนอะๆ ตอนหน้าก็เลวเหมือนเดิม 55555
ก่อนแปะเมลล์ ตอบคำถามไรท์ก่อนว่า ซอเคยเป็นแฟนกับใคร5555
ใครยังไม่ได้รับบอกด้วยนา
ความคิดเห็น