คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : blackedition : 01
NEED for SPEED
MOST WANTED
blackedition
01
-----------------------
ณ สถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่มีคนหลายเชื้อชาติเดินกันพลุกพล่านจนแทบจะเดินชนกันด้วยความเร่งด่วน สัมภาระที่แบกติดตัวมาของแต่ละคนถูกส่งไปตามสายพานเพื่อนำขึ้นเครื่อง สถานที่แห่งนี้คือ “สนามบินลอสแองเจอริช”
ร่างเล็กของใครบางคนยืนมองสถานที่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเอือมระอา สถานที่ที่เขาต้องได้มาประจำเกือบทุกอาทิตย์เนื่องจากสาเหตุที่มาจากเรื่องที่เขาก่อขึ้น อีกแล้ว...
“คราวนี้แม่จะไม่ไปกับแก”เสียงของคุณนายลี ยอนมี กล่าวขึ้นกับผู้เป็นลูกด้วยน้ำเสียงฟังดูจริงจัง
“โฮ่!แม่ครับขอเป็นครั้งสุดท้ายน้า”เสียงออดอ้อนที่ทำให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อนได้ทุกครั้งจากลูกชายตัวแสบ เพียงคนเดียวของเขา ‘ลี ฮยอกแจ’ แต่ยกเว้น ครั้งนี้...
“ไม่มีทางซะหรอกลูกรัก! แกน่ะไปอยู่ที่ไหนก็ไม่เคยเรียน เอาแต่จะแข่งรถท่าเดียว เพราะฉะนั้นลูก ลี ฮยอกแจ! แม่จะส่งลูกไปอยู่กับพ่อแกที่ญี่ปุ่น” คำพูดที่ออกจากปากของยอนมีถึงกับทำให้ฮยอกแจแทบจะร้องตะโกนด้วยความบ้าคลั่งแต่ก็ทำได้แค่ชักสีหน้าเท่านั้น
“ไม่เห็นแม่บอกกับผมก่อนเลย ว่าจะให้ไปอยู่กับพ่ออ่ะ ทำอย่างนั้นเท่ากับบีบให้ผมเลิกแข่งรถทางอ้อมเลยนะ”ฮยอกแจถามด้วยอารมณ์เริ่มโมโห ใช่แล้ว ถ้าทำอย่างนี้เท่ากับบังคับ ฮยอกแจให้เลิกแข่งรถทางอ้อม เพราะฮยอกแจเขารู้ดีว่าพ่อเขาเป็นคนยังไง คนที่เกลียดการแข่งรถมากๆใครบ้างจะอยากให้ลูกตัวเองทำในสิ่งที่ตัวเองเกลียด
“ถ้าบอกแก แกจะยอมเหรอ นี่ฮยอกแจ แกน่ะอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วแกก็รู้ ขับรถผิดกฎหมาย ซิ่งทุกคืน ไอ้แค่นี้ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่แกเที่ยวมีเรื่องกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ตำรวจที่ไหนจะปล่อยให้แกลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อห๊ะ!!”คำพูดของแม่ทำให้ฮยอกแจนิ่งไปนิดหน่อยก่อนจะเถียงต่อ
“แต่แม่!ไอ้พวกนั้นมันแพ้ผม มันรับไม่ได้ก็หาเรื่องผมเท่านั้นแหละ ผมไม่ผิดซักหน่อย”ฮยอกแจเถียงพลางยืนกอดอกหันหน้าไปทางอื่นด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
“แล้วใครใช่ให้แกไปท้าแข่งกับพวกลูกหลานมาเฟียล่ะ...ไม่รู้แหละ แกจะไปอยู่กับพ่อแล้วใช้ชีวิตอยู่ในกรอบของพ่อแม่แต่มีชีวิตที่ดีหรือแกจะอยู่ต่อให้ไอ้พวกนั้นมันตามล่าก็ตามใจ แม่ไม่สนแกแล้ว ไปล่ะ”ลี ยอนมีพูดอย่างเหลืออดก่อนจะบอกลาฮยอกแจแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก โดยไม่ใช่เพราะเขาเกลียดแต่เป็นเพราะเขากลัวที่จะทำใจไม่ได้ที่จะต้องลาจากกับลูกที่ตัวเองเป็นคนเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด
“โธ่เว้ย!! ซวยจริงๆ” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางหงุดหงิดก่อนที่จะใช้มือขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงอย่างระบายอารมณ์ ก่อนจะมองตามหลังแม่ตัวเองด้วยสายตาเศร้าๆ
ฮยอกแจสะพายกระเป๋าเป้เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดๆ ฮยอกแจรูดซิบกระเป๋าออก ก่อนจะหยิบตั๋วเครื่องบินขึ้นมามองแล้วถอนหายใจออกอีกครั้งอย่างเบื่อหน่ายพลางค่อยๆหลับตาลงเพื่อหยุดเรื่องทุกอย่างในสมอง
ชีวิตฮยอกแจอยู่อย่างเด็กมีปัญหา พ่อเขาและแม่หย่ากันตั้งแต่เขายังเด็ก แม่เลือกที่จะเอาเขาไปเลี้ยงด้วยที่อเมริกาโดยไม่คิดจะแต่งงานใหม่ ส่วนพ่อเขา ลี ซูจิน แต่งงานใหม่และย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่นแต่ก็ได้หย่าล้างกันไปไม่นานมานี้ พ่อเขาจึงอยู่ตัวคนเดียวจนถึงปัจจุบัน ฮยอกแจโตขึ้นด้วยสังคมที่มีแต่เพื่อน การแข่งรถจึงเป็นชีวิตของเขาและความสุขในทุกๆสิ่ง แต่มันก็ไม่ดีเสมอไปเมื่อเขาและแม่ต้องย้ายที่อยู่เป็นประจำเพราะความระห่ำของเขา เช่นครั้งนี้เป็นต้น หลานชายของบิ๊กก้ามาเฟียแห่งอเมริกา ‘มอร์เฟียต เจ.อาร์’ แข่งรถแพ้ฮยอกแจจึงตามล่าฮยอกแจเพื่อจะฆ่าปิดปากเพราะกลัวว่าถ้าเรื่องที่เขาแพ้ถึงหูของลุงเขาเมื่อไหร่ เขาจะไม่มีชีวิตรอดนั่นเป็นเพราะศักดิ์ศรี ฮยอกแจจะรอดตายถ้าเขาหนีออกจากประเทศนี้ไป แม่เขาจึงตัดสินใจเลือกที่จะให้ฮยอกแจไปอยู่กับพ่อเขาที่ญี่ปุ่นถึงแม้มันจะเหมืนกับทรมานฮยอกแจทางอ้อมเพราะเขาอาจจะไม่ได้แข่งรถอีก พ่อเขาคือบุคคลที่โหดมาก ลี ซูจิน เขาเคยเป็นลูกน้องยากูซ่าและเขาก็เกลียดการแข่งรถมากที่สุดใครๆย่อมรู้ดีแต่สาเหตุที่เกลียดก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน(แต่ไรท์เตอร์รู้^^) เพราะฉะนั้นฮยอกแจจะไม่ได้จับพวงมาลัยรถเด็ดขาดตราบใดที่พ่อเขายังไม่ตายนอกซะจากเขาจะไปให้ไกลจากพ่อของเขา...
“เฮ้ยนาย!!ขึ้นเครื่องกี่โมงเนี่ยมานอนหลับอยู่ได้”เสียงทุ้มของใครบางคนตะโกนเรียกฮยอกแจที่เผลอหลับไปให้สดุ้งตื่นขึ้น
“ห๊ะ!!อะไรฉันเผลอหลับเหรอ กี่โมงแล้วเนี่ยOoO!!”ฮยอกแจถามเสียงดังอย่างตกใจชายร่างสูงมองหน้าฮยอกแจก่อนจะตอบ
“อีกห้านาทีสองทุ่มน่ะ เครื่องขึ้นกี่โมงล่ะ ถ้าเครื่องฉันขึ้นรอบนี้แหละ”ฮยอกแจหัวใจกระตุกวูบอย่างหวาดเสียวเมื่อรู้ว่าเขายังไม่ได้ตกเครื่อง
“ฉันก็ขึ้นรอบนี้เหมือนกัน ขอบคุณมากนะที่ช่วยปลุกฉัน เอ๊ะ!ว่าแต่นายเป็นคนเกาหลีนี่”ฮยอกแจถามอย่างสงสัย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่เขากำลังสนทนาอยู่ด้วยพูดภาษาเกาหลี
“ใช่แล้วล่ะ ฉันชื่อ คิม คิบอม ถ้างั้นแสดงว่านายก็กำลังจะไปที่ญี่ปุ่นใช่รึเปล่า” คิบอมแนะนำตัวเองก่อนที่จะย้อนถามฮยอกแจ
“ถูกต้อง! ฉันชื่อ ลี ฮยอกแจนะ “ฮยอกแจพูดพร้อมกับยืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วยื่นมือทำความรู้จักกับคิบอม
“อืมยินดีที่ได้รู้จัก...เฮ้ย!!ตายแล้วมัวแต่คุย รีบไปเร็วเดี๋ยวตกเครื่อง”คิบอมตะโกนขึ้นอย่างตกใจก่อนจะรีบลากตัวฮยอกแจให้วิ่งตามไปด้วยอย่างเร็ว
vv
vv
vv
vv
vv
ณ สนามบิน vv japan
“คิบอมมมมมมม!!!คิดถึงจังเลย”เสียงใสของใครบางคนตะโกนขึ้นเรียกชื่อคิบอมอย่างดีใจ เมื่อเห็นคิบอมกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางทำท่าชะเง้อมองหาใครบางคนอยู่
“ดงแฮ!!ใครพามาน่ะ”คิบอมที่หันมามองตามต้นเสียงพบร่างเล็กที่เขาคุ้นเคย ก่อนจะตะโกนเรียกร่างเล็กด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางวิ่งเข้าสวมกอดร่างเล็กอย่างดีใจ
“แอบหนีมากับคนขับรถของเฮียวอนน่ะ ก็ทำไงได้ฉันคิดถึงนายนี่หน่า ไม่เจอตั้งสามเดือนคิดถึงจะบ้าแล้วรู้มั้ย” ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูออดอ้อนพลางซุกใบหน้าเข้ากับแผงอกของร่างสูงอย่างโหยหา
“ฉันก็คิดถึงนายมากๆเหมือนกัน ไหนดูซิโตขึ้นบ้างรึเปล่า”คิบอมถามก่อนจะมองสัดส่วนของร่างเล็กอย่างพิจารณา จนทำให้ร่างเล็กต้องเขินหน่อยๆ
“โตสิ สูงขึ้นหนึ่งเซนเลยนะ”คำตอบของร่างเล็กทำให้คิบอมต้องอมยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของคนต้องหน้า ก่อนจะเอามือขยี้ผมดงแฮอย่างเอ็นดู
“กลับกันเถอะคิบอม ป่านนี้นะ เฮียวอนคงรู้แล้วล่ะว่าฉันหนีมาเนี่ย กลับไปต้องโดนดุแน่ๆเลย”ดงแฮพูดอย่างกลัวๆ เมื่อคิบอมเห็นท่าทางของดงแฮก็เอามือลูบผมร่างเล็กบางๆพลางพูดให้กำลังใจ
“คิบอมกลับมาแล้วจะไม่มีใครกล้าดุหรือทำร้ายดงแฮทั้งนั้นแหละ”
“นั่นน่ะสิเนอะ งั้นกลับกันเถอะ”ดงแฮเมื่อได้ฟังคำพูดของคิบอมก็ยิ้มออกก่อนจะชวนคิบอมกลับ
“เดี๋ยวสิ มีคนอยากให้รู้จักน่ะเขาเข้าห้องน้ำอยู่รอแป๊ปนะ”คิบอมบอกกับร่างเล็กก่อนที่จะมองหาร่างฮยอกแจ
“ใครอ่ะ?”ดงแฮถามอย่างสงสัย
“ก็เพื่อนใหม่ฉันเองแหละ เราเพิ่งรูจักกันตอนนั่งเครื่องมานี่น่ะ... อ้า!นั่นไงมาแล้ว”คิบอมตอบดงแฮก่อนที่จะพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นฮยอกแจเดินมาพอดี
“ดงแฮนี่ไงเพื่อนใหม่ฉัน ลีฮยอกแจ ฮยอกแจทำความรู้จักสิ นี่แฟนฉัน ลี ดงแฮ” คิบอมแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันก่อนที่ฮยอกแจจะยื่นมือทำความรู้จักกับดงแฮอย่างเป็นมิตร
“ผมฮยอกแจครับ คุณลีดงแฮ” โอ้โฮ!!ไม่อยากจะเชื่อว่าเรามีเพื่อนเป็นเกย์T_T!! แต่แฟนมันก็หน้าตาใช้ได้เลยเหมือนกันนะเนี่ย
“มารยาทสุภาพจัง ฉันดงแฮนะ”ดงแฮพูดชมฮยอกแจก่อนที่จะเอื้อมจับมือตอบฮยอกแจอย่างเป็นมิตรเช่นกัน
“ฉันว่าแล้วว่าเพื่อนใหม่ฉันต้องเข้ากับนายได้ เออนี่ฮยอกแจฉันกับดงแฮกำลังจะกลับแล้ว นายจะให้พวกฉันไปส่งมั้ยล่ะ”คิบอมถามฮยอกแจขึ้นด้วยความมีน้ำใจก่อนที่ฮยอกแจจะตอบปฏิเสธไปอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันไปเอง จะได้คุ้นกับเมืองนี้ด้วย พวกนายกลับกันเหอะ”
“งั้นก็ตามใจนาย นี่เบอร์โทรฉันมีอะไรติดต่อนี่ล่ะกัน ฉันไปล่ะ”
“ไปก่อนนะ แล้วพบกันใหม่”คิบอมยื่นนามบัตรให้ฮยอกแจก่อนที่ดงแฮจะกล่าวลาให้กับฮยอกแจอย่างสุภาพ คิบอมเดินโอบไหล่ร่างเล็กไปโดยที่มีชายชุดดำคนนึงเดินเข้ามาถือกระเป๋าให้ ฮยอกแจมองภาพตรงหน้าอย่างเริ่มสงสัยในตัวคิบอม นายนั่นมันลูกคุณหนูรึไงนะถึงได้มีคนเดินถือกระเป๋าให้ เด็กคนนั้นก็ด้วยหน้าตาท่าทางดูมีมารยาทน่าดู แต่ช่างมันเห๊อะ!!ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อยอันที่จริงอยู่ห่างกันไว้ก็น่าจะดี เดี๋ยวเราจะแปลงเพศเหมือนพวกนั้น-_- แต่มันก็โชคดีแค่ไหนแล้วที่เราเคยเรียนภาษาญี่ปุ่นตอนเด็กๆไม่อย่างนั้นคงไม่มีที่ไปแล้วแน่เลยT^T
“เอ๊ะ!!D.K.thefastest เหรอ บริษัทอะไรฟระ ดูจากชื่อเหมือนจะเกี่ยวกับความเร็วแล้วดีเคย่อมาจากอะไรนะ...?” ฮยอกแจหยิบนามบัตรที่คิบอมเพิ่งให้ขึ้นมาอ่าน ก่อนที่จะครุ่นคิดกับตัวอักษรที่เขียนในนามบัตรของคิบอม
“โอ๊ย!ช่างมันเหอะเรา รีบตามหาบ้านพ่อดีกว่า ยิ่งคิดยิ่งเศร้า ต้องอยู่กับพ่อจริงๆเหรอเนี่ยTOT”ฮยอกแจหยุดคิด พลางเก็บนามบัตรใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินออกจากสนามบินไปอย่างคนจิตตก
คนแต่งฝากมาบอกว่าการแต่งฟิคเรื่องนี้ยากจริงๆต้องนั่งดูหนังกอซ้ำไปซ้ำมาเพื่อดูการดริฟท์
แล้วยังต้องดูรุ่นรถ อะไหล่รถอีก ยังไงก็ช่วยกันเม้นท์หน่อยแล้วกันนะจ๊ะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นท์ค่า >^<
.... N eL’ L ....
ความคิดเห็น