คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : blackedition : 06
NEED for SPEED
MOST WANTED
blackedition
06
------------------------------------
ทุกคนต่างพากันแยกย้ายไปโดยไม่สนใจฮยอกแจรวมถึงคังอิน ฮันคยองที่ยืนกอดอกมองอยู่เดินเข้ามาหาฮยอกแจนิ่งๆก่อนจะมองหน้าร่างเล็ก
“ลงมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน”ฮันคยองพูดอย่างยิ้มๆ ฮยอกแจมองหน้าร่างสูงงงๆ นี่เค้าไม่โกรธเราเลยเหรอO_o
“นายจะเอารถไหนไปส่งฉันล่ะ ก็รถนายพังแล้ว”ฮยอกแจพูดพลางเปิดประตูลงจากรถ(ขนาดประตูยังแถบหลุดติดมือ-_-^)
“ฉันมีก็แล้วกัน... แต่นายคงได้ชดใช้ฉันแน่ไม่ต้องห่วง”ฮันคยองพูดด้วยท่าทางนิ่งๆก่อนจะเดินหันหลังไป ร่างเล็กขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสียและโมโหสุดๆ โธ่เว้ย!!แล้วทีนี้จะไปหาเงินที่ไหนมาใช้ไอ้หมอนั่นว๊ะเนี่ยTOT
ฮยอกแจเดินตามหลังฮันคยองมาเรื่อย โดยที่ต้องเดินผ่านฝูงคนจำนวนมากที่ทยอยเดินลงมาจากชั้นดาดฟ้า ผู้คนต่างพากันมองฮยอกแจอย่างเยาะเย้ยและสมเพช ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนแพ้จะไม่ได้รับการยอมรับ ฮันคยองเหลียวหลังมามองมองฮยอกแจที่ตอนนี้เดินก้มหน้าด้วยร่างที่เหมือนคนไร้วิญญาณ อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยแพ้
“ถ้าพวกนายเก่งกันนักทำไมไม่แข่งกับไอ้คังอินมันซะเองล่ะ!!! มาดูถูกคนอื่นแบบนี้มันไม่น่าสมเพชกว่าเหรอ”
ฮันคยองที่หยุดเดินตะโกนพูดขึ้นเสียงดังฟังชัด เพื่อให้ทุกคนหยุดมองฮยอกแจด้วยสายตาสมเพชดูถูก ฮยอกแจเงยหน้ามองฮันคยองงงๆ นี่คนตรงหน้าเขากำลังปกป้องเขาอยู่เหรอ...
“หึ!ถ้าไม่กล้า จะไปไหนก็รีบไปให้ไกลๆเลย เพราะฉันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว”ฮันคยองพูดขู่ด้วยน้ำเสียงดุดันจนทุกคนที่ในตอนแรกพากันหยุดเดินมองฮยอกแจ ต้องรีบพากันวิ่งไปด้วยความหวาดกลัวในอำนาจของฮันคยอง
ฮันคยองที่เป็นทั้งมหาอำนาจมาเพียแถมยังมีเพื่อนสนิทเป็นหลานยากูซ่าชื่อดังในญี่ปุ่นใครบ้างจะกล้าหือกับเขา
“โล่งใจขึ้นยัง?”ฮันคยองถามฮยอกแจขึ้นหลังจากที่ทุกคนวิ่งหนีหายกันไปหมดเหลือเพียงแค่เขาและฮยอกแจเท่านั้น
“นายช่วยฉันทำไม”ฮยอกแจถามพลางจ้องหน้าฮันคยองอย่างสงสัย
“ขอบคุณบ้างก็ได้นะ ไม่ใช่ในชีวิตนี้นายจะมีแต่คำถาม”ฮันคยองตอบบอกกลับด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ขะ ขอบคุณก็ได้ พอใจยังอ่ะ”ฮยอกแจพูดประชดฮันคยองอย่างขัดใจ ฮันคยองมองการกระทำที่ดูไม่ค่อยเป็นผู้ใหญ่ของฮยอกแจยิ้มๆ
“ยิ้มอะไรของนายเล่า!!!จะไปส่งมั้ย ไม่ไปฉันกลับเองก็ได้ เหอะ!!”ฮยอกแจย้อนถามร่างสูงอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินกระแทกเท้าลงกับพื้นไปด้วยท่าทางที่เปรียบเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“หึ!”ฮันคยองแค่นเสียงหัวเราะให้กับขำพูดของร่างเล็กก่อนจะรีบเดินตามไปรั้งแขนร่างเล็กไว้อย่างเร็ว
“ฉันพูดแล้วไม่คืนคำ”ฮันคยองบอกก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงร่างเล็กให้เดินตามเขาไปที่รถอีกคัน ที่เขาเพิ่งจะโทรบอกลูกน้องให้ขับมาจอดไว้ให้เมื่อครู่
“ขึ้นรถไปได้แล้ว”ฮันคยองบอกฮยอกแจเมื่อสังเกตเห็นว่าฮยอกแจไม่ยอมขึ้นรถ
“นายมีรถกี่คันเนี่ย”ฮยอกแจถาอึ้งๆเมื่อเห็น Nissan 350z สีเหลืองของฮันคยองจอดอยู่ตรงหน้าเขา
“มีพอให้ทั้งตระกูลนายขับแล้วกัน ส่วนตอนนี้ก็ขึ้นรถ แล้วก็เลิกมีคำถามกับฉันซักสิบนาทีได้มั้ย”ฮันคยองสั่งก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถไป ทิ้งให้ฮยอกแจเริ่มมีอารมณ์โมโหอีกครั้ง ร่างเล็กขึ้นรถฮันคยองไปอย่างจำใจเพราะเขาไม่มีเงินติดตัวและไม่มีรถขับ
“บ้านนายอยู่แถวไหนอ่ะ”ฮันคยองถามพลางเคลื่อนรถออกจากบริเวณชั้นจอดรถลงมายังถนน
“อยู่ถนนVV ย่านvv 38/8 “ฮยอกแจตอบห้วนๆโดยไม่มองหน้าร่างสูง
“นายรู้มั้ยว่าไอ้นิสัยที่ดูไม่ค่อยจะโตเท่าไหร่ของนายมันเหมือนผู้หญิง”ฮันคยองพูดขึ้นนิ่งๆโดยใช้สายตาจับจ้องไปที่ถนนไม่ใช่ใบหน้าร่างเล็ก ฮยอกแจเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะทำร้ายจิตใจ ถึงกับหันหน้าขวับอย่างไวเตรียมตั้งท่าด่าร่างสูงด้วยอารมณ์ที่สุดระงับ แต่ก็ไม่ทันได้ด่าเมื่อร่างสูงพูดแทรกขึ้นก่อน
“และก็ยังไม่ต้องด่าฉันด้วย เพราะนายเหมือนจริงๆ ถ้าไม่ชอบก็หัดทำให้ตัวเองแมนๆหน่อย หุ่นผอมบางขนาดนั้นใครจะคิดว่าเป็นผู้ชาย”ฮยอกแจนิ่งฟังไปนิดหน่อยพลางก้มมองหุ่นตัวเองทันทีอย่างข้องใจ
“นายน่ะเหมือนตุ๊กตาเลย...รู้มั้ยว่าฉันน่ะ ชอบคนที่เหมือนตุ๊กตา”ฮันคยองพูดทิ้งท้ายอย่างเจ้าเล่ห์ ฮยอกแจอึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินในสิ่งที่ฮันคยองพูด เฮ้ย!!ไอ้หมอนี่มันบอกชอบเราทางอ้อมรึเปล่าว๊ะ (อาการขณะนี้คือช็อค-_-^)
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่มาตลอดทางจนถึงที่หมาย ฮยอกแจรีบเตรียมเปิดประตูรถทันทีเพื่อหนีร่างสูงอย่างไม่มีเหตุผล แต่ฮันคยองกลับกดปุ่มล็อครถไว้ไม่ให้เขาลงจากรถไป ร่างเล็กหันมามองร่างสูงด้วยท่าทางไม่พอใจก่อนจะถาม
“อะไรของนายอีกอ่ะ!!”
“ฉันอยากได้คำขอบคุณ แบบเต็มใจ!!”ฮันคยองพูดเน้นประโยคสุดท้ายเพื่อให้ร่างเล็กเข้าใจ
“เพื่ออะไร บุญคุณอ่ะ”ฮยอกแจย้อนถามอย่างไม่แยแส
“หึ!ก็ที่ขับรถมาส่งนี่ไง”ฮันคยองแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะบอก
“โคตรใหญ่หลวงเลย เฮ้อ!! ขอบคุณ!!”ฮยอกแจตอบห้วนๆด้วยความไม่เต็มใจแล้วมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม
“ถ้าเป็นอย่างนี้ก็นอนในรถกับฉันไปถึงเช้าล่ะกัน”ฮันคยองบอกร่างเล็กพลางทำท่าเตรียมเอนเบาะลงนอน
“เฮ้ย!!เออๆก็ได้ ขอบคุณมากๆนะครับ พอใจรึยัง!!!”ฮยอกแจรีบพูดขอบคุณร่างสูงอย่างเร็วโดยที่สมองไม่ทันสั่งงาน คำว่าต้องอยู่กับฮันคยองสองคน ตอนนี้มันเริ่มทำให้ร่างเล็กรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
“ก็แค่นั้นแหละ ยากตรงไหน”ฮันคยองบอกก่อนจะยอมเปิดประตูรถให้ฮยอกแจ ฮยอกแจเปิดประตูลงจากรถด้วยความเร็ว ขายาวรีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างไวโดยไม่หันกลับหลังมามองร่างสูงอีก
ฮันคยองมองการกระทำแปลกๆของร่างเล็กอย่างขำๆ เมื่อเขาคิดว่าบางทีร่างเล็กอาจจะกำลังเขินเขาอยู่ก็เป็นได้ ก่อนที่เขาจะขับรถออกจากหน้าบ้านฮยอกแจไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า
“ให้ตายสิ!!อยู่กับนายนั่นแล้วหัวใจจะวาย ...เฮ้ยยย!!พ่อมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่O_O”ฮยอกแจตกใจทันทีเมื่อหันหน้ามาเจอกับใบหน้าของซูจินที่กำลังมองเขาอยู่อย่างเงียบๆ
“แล้วแกอ่ะแอบดูใครที่ประตู”ซูจินถามลูกชายตัวเองขึ้นอย่างสงสัย เมื่อพบว่าฮยอกแจกำลังแอบดูใครสักคนที่ประตู
“เปล่าน่ะ ไม่มีอะไรหรอกพ่อ ไปนอนได้แล้วล่ะพรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนแต่เช้า ห้าว!!โอ๊ย ง่วงจริงๆเลย”ฮยอกแจบอกซูจินก่อนจะแกล้งแสดงอาการง่วงแล้วเดินเข้าห้องไปแบบเนียนๆ ซูจินที่ไม่ทันได้พูดถามอะไรจากฮยอกแจก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ด้วยสีหน้าหนักใจ
“พ่อจะต้องห้ามแกไม่ให้ไปยุ่งกับไอ้พวกนั้นให้ได้”ซูจินพูดพลางมองประตูห้องฮยอกแจด้วยสีหน้ามุ่งมั่นก่อนจะลุกเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป
------------------------------------------------------
ขอโทษจริงนะค่ะที่มาอัพฟิคช้างานนี้ผิดเองแบบฉายเดี่ยวแต่ตอนนี้ก็อัพแล้วมาอ่านแล้วก็มาเม้นกันดีกว่าเน๊อะ ^^ ไม่อยากพูดมากเพราะไม่มีข้อแก้ตัวฮาๆ
อ่านแล้วช่วยกันเม้นท์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่อ่นฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค่ะขอบคุณค่ะ >^<
ความคิดเห็น