[osomatsu-san] พ่อมดแม่มดฝึกหัดพาไปป่วนโรงเรียนเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #5 : ตามหา

เช้าวันต่อมา....

"กรี๊ดดดดTT[]TT!" เสียงกรี๊ดลั้นบ้านของฉันดังขึ้นมาทันทีทันใด หลังจากที่ลงจากห้องนอนชั้นสองเพื่อทำธุระล้างหน้าแปรงฟันตามปกติแต่ว่า....

"เรเวล!ข้ารู้ว่าเจ้าซาบซึ้งใจที่ข้าหาอาหารให้และให้ที่พัก แต่!!ข้าบอกเจ้าแล้วนะว่าไม่ต้องจับงู!!มาตอบแทนข้าน่ะ!!เอามันออกไปไกลๆเลย ฮือๆ...T^T" ฉันเกาะราวบันไดอย่างหวาดกลัวพลานร้องไห้ไปด้วย ก็อย่างได้ยินไปนั้นแหละว่าเรเวลนกฮูกสีขาวที่ส่งจดหมายมาให้มันไปจับงูมาให้ฉันเป็นการตอบแทน แถมเป็นงูเหลือมเผือกด้วย(ไปเอามาได้ไง= =) จริงๆตอนแรกเรเวลก็เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันนะ แต่ด้วยความชอบอะไรของมันไม่รู้ เวลาฉันช่วยเหลือ มันก็จับงูมีพิษหายากมาให้ จนฉันที่กลัวงูมาก ถึงกับช็อกตาตั้งมาแล้วเพราะมันเนี่ยแหละ เพราะงั้นฉันเลิกที่จะเลี้ยงมันแต่ก็ทิ้งไม่ลง เลยเอาไปให้กรมขนส่งโดยของที่จะส่งให้ฉันจะต้องให้เรเวลนกฮูกตัวนี้ส่งมาให้เท่านั้น แต่ลืมเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ ตอนนี้มาสนใจเรื่องที่ฉันจะทำยังไงกับคุณงูเหลือมตัวนี้ดี

'...กาก'เสียงดูถูกดังขึ้นในหัวของฉันพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นอย่างเอื่อยๆ อ่อ!ค่ะกากก็กากค่ะ ให้ตายสิโดนงูดูถูกแบบนี้มันเจ็บใจแปลกๆ= =^

"ขอโทษที่กากนะคะ และก็ขอโทษที่นกของข้าทำท่านเดือดร้อนแต่ช่วยออกไปจากบ้านข้าตอนนี้ได้มั้ย?"

'ไม่ต้องไล่ข้าก็ไปอยู่แล้ว ลาล่ะยัยวิช'ไม่นานคุณงูก็เลื้อยออกไปจากบ้าน เมื่อเค้าไปแล้วฉันก็หันไปคาดโทษเรเวลทันที

"เช้านี้ เจ้าอดข้าว"เมื่อประกาศบทลงโทษไปแล้ว ฉันก็ลงไปทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ เพราะวันนี้มีเป้าหมายที่จะไปลากเอ๊ย!ขอร้องให้เคาท์มาช่วยหาคนในรายชื่อที่คุณเบนส่งมาให้

'กึก!'ในขณะที่กำลังเตรียมเอกสารอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสียงขึ้นตรงหน้าประตูเมื่อลองไปดูก็พบกับซองเอกสารที่มีตราโรงเรียน ดูแล้วน่าจะเป็นข้อมูลเพิ่มเติมแน่ๆ

'ขยันหางานให้จังนะพี่เบนเนี่ย= ='ฉันบ่นในใจก่อนที่จะเก็บเข้ากระเป๋าแล้วออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะให้อาหารเรเวลแล้วปล่อยมันกลับกรมขนส่ง 

"เอาล่ะ! ก่อนอื่นต้องเช็กดูว่าเคาท์อยู่บ้านมั้ย"ฉันเดินเข้าสวนหลังบ้านไปที่บ่อน้ำเล็กๆเพื่อทำพิธีส่องดูเป้าหมาย เมื่อมาถึง ก็เริ่มร่ายบทคาถาก่อนที่บ่อน้ำจะสะท้อนภาพของชายร่างสูงผมขาวยาวทรงรากไทกำลังนอนพาลขาที่ขอบเตียง สภาพห้องรกสุดๆเหมือนรังหนู เห็นแล้วเหนื่อยใจแทนตระกลูตานี่จริงๆเสียชาติคุณชายหมด= =

"เฮ้อ...ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเกินไปแล้ว อย่างนี้ต้องใช้งานให้หนักเลยอิอิอิ=w=" เมื่อรู้แล้วว่าเป้าหมายของเราวันนี้กำลังนอนหลับอยู่บ้านอย่างสบายอกสบายใจ ฉันก็เตรียมตัวไปหาเค้าทันที ซึ่งบ้านสวนดอกไม้ของฉันกับบ้านเช่าของเคาท์อยู่ห่างกันไม่มากนักเดินแค่30นาทีก็ถึงแล้ว 

แต่เอาจริงๆ ขี่กวาดไปใช้เวลาแค่นาทีเดียวก็ถึงแล้ว แต่นี่มันเป็นโลกของเมทิสขืนขี่มากลางวันแสกๆมันเด่นเกินไปแถมจะเป็นเรื่องใหญ่ด้วย อ่อ!ไหนๆก็ว่างแล้วฉันจะเล่าความสัมพันธุ์ของฉันกับเคาท์ให้ฟังแล้วกัน อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าฉันเป็นแม่มด(ที่ยังไม่ได้เรียนแบบเต็มตัว)แน่นอนเคาท์ก็ต้องเป็นพ่อมด เราถึงจะมาเป็นเพื่อนกันได้ แต่เคาท์อายุมากกว่าฉันตั้ง6ปีซึ่งอายุก็อยู่ที่22ปีแล้ว 

จริงๆฉันต้องเรียกเค้าว่าพี่แต่ด้วยความไม่น่าเชื่อถือบวกความเป็นกันเองของเขาแถมรู้จักกันตั้งแต่ฉันอายุ6ขวบ ฉันเลยรู้สึกกระด้างปากเวลาเรียกเคาท์ว่าพี่(ถึงตอนแรกๆจะเรียกอยู่ก็เถอะ)

แล้วก็ตระกลูของเขาเป็นตระกลูพ่อมดที่ดังพอๆกับตระกลูของฉันแถมเป็นคู่ปรับกันอีก ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ก็ เวลาแข่งอะไรก็สู่สีกันไปหมดมีแพ้บ้างชนะบ้างผลัดกันไป แต่รุ่นของแม่และฉันต่างก็ตรงที่ว่าเราเป็นมิตรกับพวกเค้า แถมพวกเค้าก็ไม่ได้ถือนึกเกลียดชังพวกเราด้วย 

ฉันเลยสามารถขอความช่วยเหลือจากคนตระกลูนั้นได้สบายๆ ดูเหมือนเป็นเด็กที่ชอบแหกกฎแต่คงไม่เท่ากับน้า'แอดนริว'ของฉันหรอก ที่เล่นแต่งงานกับลูกสาวของตระกลูคู่ปรับตัวเองอย่างน้า'แมรี่เจน'ที่เป็นลูกครึ่งแม่มด-เมทิสอีก ซวยซ้ำเลยล่ะ ตอนแรกที่ท่านยายใหญ่รู้เรื่องเข้าก็ตัดลูกตัดแม่กันเลย แต่ถึงจะตัดขาดกันไปแล้วแม่ของฉันก็ยังแอบติดต่อกับอยู่ และตอนนี้พวกเค้าก็มีลูกแล้วด้วย ชื่อ อาโออิ ยูกิ เป็นผู้ชายที่ตาสีสองล่ะแก แถมที่สำคัญฉันกับยูกิเราเกิดพร้อมกัน วันเดือนปีและเวลาที่เกิดก็เป็นเวลาเดียวกันเป๊ะ ก็มีเจอกับบ้าง แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกสนิทกันราวกันเป็นคนรู้ใจเลย อ่ารู้สึกจะนอกเรื่องมากเยอะแล้ว กลับเข้าเรื่องดีกว่า ก็อย่างบอกว่าเคาท์มากกว่าฉัน6ปีตอนนี้เค้ามาทำงานเป็นครูพละที่ญี่ปุ่น ก็มีมาเล่าว่าที่นี้เป็นยังไงบ้าง บอกเลยว่าเล่ามาแต่ล่ะอย่างเกิดความอยากมามาก วางแผนไว้หลายอย่าง แอบไปคุยกันแม่มานิดหน่อยโดยอย่าให้ท่านยายใหญ่รู้ แล้วแอบมาเที่ยวเป็นเดือน=w=แล้วอ้างว่ามาเก็บวัตถุดิบมาปรุงยาซึ่งเก็บครบตั้งแรกเดือนแรกแล้วจ้าหุหุหุ แต่ตอนนี้แผนการที่เตรียมไว้ล่มแล้วค่ะ เพราะฉันต้องเอาเวลาไปตามหาตามคนในรายชื่อให้ครบแล้วพาพวกเค้าไปซื้อของพร้อมกัน แล้วอีกสามเดือนถัดไปโรงเรียนก็จะเปิดเทอมแล้วด้วย!!

"นี่เธอ!"ในขณะที่ฉันกำลังนึกกลุ้มใจอยู่ว่าจะทำยังไงให้หาตัวคนที่มีรายชื่อยังไงบ้าง จู่ๆก็มีเสียงทุทุ้มของใครบางคนดังไล่หลังมา ด้วยความสงสัยฉันเลยหันไปดูตามเสียงเรียก ก็พบกับนายสุดกร่างเสื้อน้ำเงินที่ถูกรุมยำ  ีนเมื่อวานกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งมาทางฉัน 

'อะไรของหมอนั้น ทำอย่างกะรู้จักเรางั้นแหละ...'ในขณะที่บ่นในใจอยู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกใจหายไปแปปหนึ่ง หายใจไม่ทั่วท้องแปลกๆ แล้วไม่นานเขาก็วิ่งมาถึงตัวแล้วจับข้อมือของฉันไว้แน่นราวกับไม่ให้ฉันหนีได้

"อะไรของนายเนี่ย!ปล่อยนะ!"ด้วยความตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆหมอนั้นก็เข้ามาจับข้อมือ ฉันเบยโวยวายแล้วสะบัดให้เค้าปล่อย แต่พอได้ยินในสิ่งที่เค้าพูดก็ทำเอาฉันหน้าซีดไปเลย

"เธอเป็นแม่มดเหรอ!?"

--------------อัพแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวจะมาต่อให้เร็วๆนี้--------

ปิดรับตัวละครอย่างเป็นทางการแล้วนะ

-------------กลับมาแล้วจ้าาา-------------

"ห๊ะ!! นะนายพูดบ้าอะไร แม่มดอะไรกัน ปล่อยฉันนะ!!"ฉันรีบสามารถสะบัดมือหนาออกพร้อมพูดกลบเกลื่อนเรื่องที่ฉันเป็นแม่มด 

"ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ก็เธอเล่นควบคุมน้ำให้ซดพวกบ้านั้นแรงขนาดนั้น"

'เปรี้ยง!' เสียงฟ้าผ่าลงกลางหัวอย่างคาดไม่ถึง เพราะเค้าดันจำได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น วอน!! คะเค้ารู้ได้ไง หรือว่าเวทลบความทรงจำจะใช้ไม่ได้ผล ไม่จริงน่าเวทนั้นเป็นเวทที่มีประสิทธิภาพในการลบความทรงจำสูงมากเลย เมทิสธรรมดาไม่มีทางต่อต้อมได้นอกจาก

.

.

.

.

'เค้าจะมีสายเลือดผู้วิเศษอยู่'

"อ่ะ!...."ตอนนี้ในหัวของฉันมันตื้อไปหมดจนนึกไม่ออก เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันกระทำลงไปเมื่อวานมันมีคนมารู้เห็นแบบนี้ ถึงฉันจะเก่งเรื่องศาสตร์เวททุกแขนง แต่พอโดนเมทิส(?)จับได้ก็ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีเมทิสคนอื่นแถวนี้มั้ยซึ่งมันไม่มี เข้าทางฉันล่ะ

"ปล่อยฉันนะ!"ฉันรวมแรงสุดท้ายผลักเค้าออกห่างตัวทันที

"โอ๊ย!" อุ๊ย!ตายดันผลักไปหมอนั้นเลยล้มก้มจ้ำเป้าเลย

"ขอโทษด้วยนะ 'จงกลายเป็นนก'"ฉันกล่าวขอโทษก่อนที่หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเสกให้ตัวเค้าแปลงกายเป็นนกฮูกแล้วเสกกรงขึ้นมา แล้วจับเข้ากรมไปเลยทันที ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วคงปล่อยให้เอาเรื่องนี้ไปพูดไม่ได้แล้วล่ะ เพื่อชีวิตนอกบ้านของฉันเอง>[]</

"ขอโทษด้วยนะ แต่นายดันยุ่งไม่เข้าเรื่องเอง"ฉันหันไปขอโทษเค้าอีกครั้งก่อนที่หาผ้ามาคลุมกรมไว้แล้วรีบเดินไปยังห้องเช่าของเคาท์ทันที

เมื่อมาถึงที่หมายเรียบร้อยแล้วก็จัดการเคาะเรียกเพื่อนผู้นิทาท่ายากอยู่ให้ตื่นทันที

'ปัง!ปัง!'(เคาะแบบนี้พังเข้าไปเลยเถอะ-ไรต์)

"เคาท์ เปิดประตูให้หน่อย"ฉันตะโกนเรียกพร้อมเคาะประตูให้เบาลงเพราะเกรงใจคนห้องข้างๆ

"...."แต่ก็ไม่เสียงตอบรับใดๆจากเจ้าของห้อง ฉันยืนรอไปอีก5นาทีก่อนที่จะใช้กุญแจ(ผี)แม่มดไขเข้าไปอย่างกะว่าเป็นห้องตัวเอง

"รบกวนหน่อยนะคะ~"เมื่อเข้ามาได้ ก็ต้องพบกับกองเสื้อผ้าที่ดองรอซักและถุงขยะใบโตรอก็การไปทิ้ง

"เฮ้อ..จะเมทิสผู้ชายหรือพ่อมดก็สกปรกพอกัน"ฉันส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจแล้วเดินฝ่าไปยังห้องนอนของเพื่อนสมัยเด็ก พอไปถึงห้องนอนคุณเคาท์ก็ยังคงนอนอยู่ในท่าที่ตัวอยู่ที่พื้นขากายขึ้นที่นอนเปิดหน้าท้องซิกแพ็คที่ดูแล้วน่าหมั่นไส้อยากเอาเท้าไปเหยียบเป็นตราประทับบนหน้าท้องนั้นเหลือเกิน= = ฉันเอากรงนกไปวางไว้โต๊ะข้างเตียงก่อนจะทำการปลุก

"...บุตรชายคนที่2 เคาท์ กรีม เอ็มมอลอตื่นได้แล้วตาแก่ขี้เซ้า!!"ฉันเท้าเอวแล้วแผ่เสียงเรียก บุคคลตรงหน้า แต่กลับไม่ได้ผลเลยแม้แต่นิด ให้ตายจะขี้เซ้าเกินแล้ว= =งานนี้ต้องใช้ไม้แข็งแล้วสิ ฉันหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วแหว่งไปมาก่อนเล็กน้อยแล้วชี้ไปที่ร่างสูงที่นอนอยู่พร้อมร่ายคาถา

"วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า"เมื่อร่ายคาถาจบร่างของเคาท์ก็ลอยสูงขึ้นตามไม้ของฉันที่ชูสูงขึ้นเรื่อยๆ

"...เฮ้ย!อะไรเนี่ย!"สักพักหมอนี้ก็ตื่นขึ้นมาในท่าห้อยหัวอยู่กลางอากาศแล้วโวยว้ายนิดๆ

"ไง  ตาแก่ขี้เซ้า"

"ไอซ์ เจ้ามาได้ไง"เค้ากล่าวอย่างสงสัยกับการปรากฏตัวของฉัน

"ข้าก็มาเที่ยวไง แต่ที่มาวันนี้มีเรื่องจะขอร้องหน่อย"ฉันตอบเหตุผลที่มาและรีบเข้าเรื่องที่จะคุยทันที

"หรอ~เนี่ยนะการขอร้องของเจ้าน่ะ= ="เค้าสวนกลับด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย จริงๆปกติฉันขอร้องดีๆก็ได้แต่...กับหมอนี้ขอละเว้นนะ

"โทษที"ฉันคลายเวทให้เคาท์ลงมานอนกับพื้นเหมือนเดิมก่อนที่จะเก็บไม้กายสิทธิ์ที่เดิมและทำความสะอาดห้องของเพื่อนสมัยเด็กให้สะอาดขึ้นไปด้วย

"เป็นคุณชายซะเปล่าแต่ห้องรกยิ่งกว่ารังหนูอีก"ฉันบ่นออกมาดังๆให้เจ้าของห้องได้ยิน เผื่อหมอนั่นจะสำนึก แต่ผลที่ได้คือ'ไม่'

เมื่อห้องสะอาดขึ้นมาบ้างแล้ว ฉันก็นั่งรอให้เจ้าของห้องเอาน้ำชามาเสริฟให้แขกอย่างฉัน(กล้าเรียกเนอะ-ไรต์) และแล้วน้ำชาพร้อมขนมที่คาดหวังก็มาจนได้ อ่าขนมเป็นโอยากิไส้ถั่วแดงด้วยอยากกินเจ้านี้มาตั้งนาน>//<♥

"แล้วเรื่องที่จะมาขอร้องเนี่ยเรื่องอะไรไม่ทราบ"

"คือว่า...เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าอีกสามเดือนโรงเรียนคอนเซ็นต์วอตส์จะเปิดภาคเรียนแล้ว"

"แน่นอนสิ ข้าเป็นถึงนักเรียนอันดับ1ของชั้นปีเลยนะ"

"จ้า..คืองี้เมื่อวานตอนกำลังจะเข้าบ้าน ก็มีจดหมายมาให้จากพี่เบนตอนนี้เป็นอาจารย์ใหญ่ไปแล้ว"

"เอาจริงดิ จะทำก็ทำได้นี่ แล้วในจดหมายว่าไงบ้าง"

"...หมอนั่นฝากงานมาให้ข้าตามหาคนไปเรียนที่คอนเซ็นส์วอตน่ะแล้วให้ข้าไปเรียนด้วย"

"อย่างนี้ก็ได้หรอ?"

"มั่ง แล้วนี้เอกสารคนที่ข้าจะต้องไปหาแล้วคุยกับเค้าให้เข้าใจ"

"....12คนเลยหรอ"

"อืม ข้าเลยอยากขอให้เจ้าช่วยตามแล้วเป็นผู้ดูแลให้สามคนหลัง ที่เหลือเดี๋ยวข้าจัดการเอง"

"...ก็ได้ แต่เจ้าต้องทำการแลกเปลี่ยนก่อน"

"อ่อๆแล้วจะเอาอะไรล่ะ?"

"^^ เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่เหมือนตอน6ขวบและต้องไปจนกว่าจะเรียนจบ"

"...หน๊อยแน่....รู้ทั้งรู้ว่าข้ากระด้างปากที่เรียกแบบนั้นเนี่ยนะ"

"แล้วจะเอายังไงล่ะ"

"....ก็ได้ตกลง แล้วก็มีอักเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากให้ เจ้าช่วยด้วย"ฉันลุกไปหยิบกรมนกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอาผ้าคลุกออกเผยให้เห็นนกฮูกสีเทาที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่ ยังจะหลับลงอีกนะตานี่= =^

"...นกฮูก...อย่าบอกนะว่า.."เคาท์ลากเสียงยาวก่อนที่มองมาทางฉันอย่างเอื่อนๆ

"....=3=^"ซึ่งฉันก็ทำเป็นหันหน้าหนีไม่รู้ไม่ชี้

"...คราวนี้ทำผิดอะไรมาอีกล่ะ ถึงได้'สาป'คนอื่นเป็นนกอีกแล้ว"เค้าถามขึ้นมาอย่างรู้ทัน แล้วทำหน้าเบื่อๆกับปัญหาที่ฉันก่อขึ้น

"...เมื่อวานเผลอใช้เวทมนต์ต่อหน้าพวกเมทิสน่ะแต่ลบความทรงจำให้หมดแล้ว แต่ว่า....ไอ้หมอนี้มันไม่ได้ผลน่ะเลยสาปให้เป็นนกแล้วเอามาด้วย"ฉันตอบไปตามจริงแล้วเสกให้กรมนกหายไปเหลือแค่นกฮูกที่ตื่นจากตัวกระแทก

"ให้ตายสิ เจ้าเนี่ย ไหนบอกว่าเลิกนิสัย'สาปพยาน'ที่รู้เห็นตอนเจ้าทำผิดแล้วไง"เคาท์พูดย้ำถึงสิ่งที่ฉันเคยพูดไปเมื่อก่อนซึ่ง เอาจริงๆเวลาฉันทำผิดอะไรแล้วดันมีพยาน(ผู้เคราะห์ร้าย)มาเห็นหรือรู้เรื่องความผิดพลาดของฉัน ฉันก็จะจัดการสาปให้เป็นสัตว์ที่ฉันชอบเพื่อปิดปากพวกนั้นจนเป็นนิสัย แต่ตอนนี้ก็เลิกนิสัยนั้นแล้วล่ะ

"ก็เลิกแล้วจริงๆนะ แต่ตอนนี้มันจำเป็นนิ ขืนที่บ้านรู้เรื่องเข้าข้ามีหวังโดนขังลืมเป็นปีแน่=.="

"ของมันแน่อยู่แล้ว..." หนอยเอาแต่ซ้ำเติมอยู่ได้หมั่นไส้ชะมัดเลย

"แต่ยังไงก็เถอะ คืนร่างให้เค้าซะ"

"ค่า~...ตาแก่งี่เง่า"ฉันแอบบ่นนิดหน่อยก่อนที่จะหันมามองเจ้านกฮูกที่ตอนมันเดินเข้าใกล้แล้วทำตาแบ๊วๆใส่ฉันหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นแหว่งไปมาแล้วชี้ไปที่ร่างของนกฮูกทันที

"จงคืนร่างเดิม"เมื่อสิ้นคำร่าย ร่างเล็กๆของนกฮูกก็ค่อยๆกลับกลายเป็นชายหนุ่มเหมือนเดิม

"...กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!"เมื่อคืนเสร็จหมอนั้นก็หมุนตัวสำรวจร่างกายตัวเองอย่างแปลกใจก่อนที่พุ่งเข้ามาจับมือฉันอีกรอบแต่คราวเป็นแววตาที่เป็นประกายเปี่ยบไปด้วยความตื่นเต้น

"รับฉันเป็นเพื่อนด้วยคนน่ะ*-*" พอพูดจบก็ทำเอาฉันกับเคาท์ งง กันไปทั่วหน้า อ่าหมอนี้ยังสติดีอยู่หรือเปล่า ทั้งที่พึ่งจะโดนสาปให้กลายเป็นนกแท้ๆยังจะมาขอเป็นเพื่อนกับแม่มดคนที่สาปนายอีก= =

"ปล่อย ไม่งั้นฉันจะสาปนายอีกรอบแน่"ฉันส่งสายตาอาฆาตพร้อมชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เบ้าตาของเค้า ซึ่งเค้าก็ยอมปล่อยไปแต่โดยดีแล้วหลบไปนั่งตรงต่างกับฉัน

"แล้วอย่าโวยวายอะไรมันไม่เข้าท่านะ ไม่งั้นฉันจะสาปให้นายกลายเป็น......เอาไรดี ถั่วงอนหรือเมล็ดถั่วเขียวดี"ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าจะขู่อะไรตานี่ต่อดี ฉันก็เสมอทางเลือกให้เค้าเลือก

"นั้นมันก็อันเดียวกันไม่ใช่หรอยัยบ้า"แต่ก็โดนเคาท์ที่นั่งไม่สนใจโลกพูดขัดขึ้นมา

"ชิ! แล้วจะเอายังไงต่อกับหมอนี่ดีล่ะ เค้ารู้ความลับของพวกเราพ่อมดแม่มดแล้วนะ"ฉันสถออกมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อยก่อนที่จะถามหาทางออกเรื่องที่จะทำยังไงกับเมทิสหนุ่มคนนี้ดี

"ไหนๆเค้าก็รู้ความลับของเราแล้วแถมใช้เวทลบความทรงจำไม่ได้เลยแบบนี้ ก็คงต้องปล่อยไปแล้ว"เคาท์ตอบพร้อมทำท่าทางเหมือนจะไม่ใยดีกับบุคคลที่อยู่ในห้องเลย แถมหันไปเปิดทีวี กินขนมอีก ให้ตายเถอะฉันมาขอความช่วยเหลือถูกคนป่ะเนี่ย

"ชิ! นี่นายชื่ออะไร?บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง"ฉันกล่าวถามชื่อของเมทิสที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วเอาเอกสารของคนที่ฉันจะต้องลงนามเป็นผู้ดูแลให้อีกรอบอย่างไม่สบอารมณ์ โดยหน้าแฟ้นมีนามสกุลของ 'แฝดหกมัตสึโนะ' จ่าหน้าเอาไว้อยู่

"ฉัน ชื่อมัตสึโนะ คารามัตสึ ขอฉันเป็นเพื่อนเธอได้มั้ย" ฉันชะงักมืออยู่แปปหนึ่งก่อนจะมองหน้าของนายคารามัตสึอย่างจริงจังแล้วกลับมาดูรูปถ่ายเคลื่อนไหวที่มีหน้าตาเหมือนกันอีก6ใบ ฉันมองสลับไปมาระหว่างหน้าของเค้าและรูปจนคอจะเคล็ด แต่ผลที่ได้คือ เค้าหน้าตาเหมือนในรูปมากเวอร์

"...เคาท์ๆ เจ้าคิดใช่เค้ามั้ย"ฉันหันไปคุยกับเคาท์พร้อมเอารูปให้ดูเปรี่ยบเทียบไปด้วย ซึ่งเค้าก็มีอาการสับสนเหมือนฉันเป๊ะ!

"ข้าว่าใช่เลยล่ะ...บังเอิญชะมัด"เมื่อได้คำตอบแล้วฉันก็หันไปมองนายคารามัตสึอีกรอบ

"....นี่นาย...มีพี่น้องหรือเปล่า?"ฉันถามเค้าไปอย่างสงสัย

"อืม เป็น'แฝดหก'น่ะ"พอสิ้นคำตอบที่ดูใสซื่อ(?)ก็ทำเอาฉันโล่งอกและปวดหัวในเวลาเดียวกัน เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องความลับและปวดหัวที่ฉันจะต้องมาดูแลนายนักเลงนี่ ไม่ไหวอ่ะปวดหัว= =

------------ตัดจบไปอีกตอนหนึ่ง-------------

(กว่าจะอัพ)