ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หน้าที่ใหม่...และคำสัญญาแห่งน้ำตา
วันรุ่งขึ้นที่สดใสในกรุงลอนดอน ผู้คนเริ่มเดินไปมาบนถนนในตัวเมือง ถนนใหญ่ก็เริ่มมีรถม้าผ่านไปมาบ้างแล้ว ร้านค้าต่างๆเริ่มเปิดประตูหน้าร้านเพื่อเตรียมต้อนรับลูกค้าที่จะเข้าใช้บริการตั้งแต่เช้า ร้านน้ำชาบางร้านเริ่มมีคนเข้ามาอุดหนุน กลุ่มชายแก่แต่งตัวผู้ดีสวมหมวกทรงสูงในร้านที่อยู่ในร้านกลุ่มนึง กำลังนั่งจิบชาพลางมองกลุ่มเด็กๆส่งเสียงหัวเราะและวิ่งไปที่โรงเรียนประทมประจำเมืองด้วยกันอย่างสนุกสนาน มองไปรอบๆเมืองก็เห็นผู้ที่มีอัธยาศัยดีทักทายกันไปมาอย่างเป็นกันเอง ร้านยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าอย่างสุภาพ พลางคิดกับตัวเองว่า..เมืองนี้อย่างสงบสุขดีเหลือเกิน...แล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจแล้วเริ่มจิบชาต่อ พวกเค้าเหล่าหารู้ว่า...ภายใต้เมืองที่ดูเป้นกันเองและดูสงบสุขแบบนี้...อาจจะมีความน่ากลัวซ่อนอยู่ก็เป็นได้
และภายในตัวเมืองที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่และดูคึกคัก มีอีกสถานที่นึงที่เต็มไปด้วยความเงียบและความวังเวง ยากที่จะมีผู้คนอยากไปเหยียบ
\"ทะ...ทำไม!?...ทำไมต้องเป็นชั้นด้วยเล่า!?!\" บลัดตะโกนอย่างแปลกใจในเช้าอันสดใสบนห้องโถงรับแขกในสำนักงาน
\"ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร?...เราอยู่ด้วยกันแค่3คนนายก็รู้\" ครอสบอกเค้าอย่างใจเย็น
\"แต่เมื่อวานเธอก็เป็นคนทำนี้!?....แล้วทำไมวันนี้ต้องชั้นด้วยล่ะ!?\" เค้าเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
\"นายพูดเบาๆหน่อยก็ได้...เดี๋ยวถ้าเกิดโฮลี่มาได้ยินเข้าจะทำยังไง\" เธอบอกเค้า
\"ก็ได้...เอาล่ะตอนนี้บอกมาหน่อย....ว่าทำไมต้องเป็นชั้น?\" เค้าดูใจเย็นลงหลังจากที่ครอสเตือนเค้า
\"ชั้นไม่ว่าง\" เธอพูดสั้นๆ
\"ไม่ว่าง!!........เธอเอาเหตุผลแค่นี้มาใช้ให้ชั้นไปส่งโฮลี่ที่โรงเรียนเนี่ยนะ!?....อุ๊บ!!\" เค้าเสียงดังขึ้นมาอีกจนครอสต้องรีบมาเอามือปิดปากเค้าไว้
\"ชั้นบอกให้นายพูดเบาๆยังไงเล่า....เดี๋ยวถ้าเกิดโฮลี่ได้ยินเข้าเธอจะเสียใจขนาดไหน?...นายก็รู้\" เธอบอกเค้าแล้วค่อยๆเอามือที่ปิดปากเค้าอยู่ออก
\"โอเค...ไหนลองบอกเหตุผลที่พอฟังขึ้นหน่อยได้มะ?\" เค้าถามอย่างเรียบๆ
\"ก็ได้....
1. มันต้องเป็นความรับผิดชอบนาย...เพราะนายเป็นคนพาเธอมาลอนดอนพวกเราจึงจำเป็นต้องหาโรงเรียนใหม่ให้โฮลี่
2. ช่วงนี้ฉันจำเป็นต้องเวลาส่วนใหญ่ในห้องทดลองเพื่อประดิษฐ์สร้างกระสุนชุดใหม่ขึ้นมาทดแทนกระสุนที่นายเอาไปยิงเล่นจนเกือบหมด...
3. ฉันอาจจะต้องให้นายออกไปสืบอะไรบางอย่างข้างนอก
4. เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเดินผ่านไปมาสุสานบ่อยๆมันดูอันตรายจะตายไป\" เธออธิบายพร้อมๆกับกล่าวโทษเค้าบางเหตุผล
\"จะให้ไปสืบอะไร?\" เค้าสงสัยกับเหตุผลที่3.
\"อ่านนี้สิ\" เธอพูดแล้วยื่นเอกสารฉบับนึงให้เค้าดู
\"ช่วงนี้มีข่าวการหายตัวไปอย่างลึกลักของพวกนักสืบในเมือง...มีบางคนเห็นพวกเค้ารับงานบางอย่างแต่ไปสืบก็หายตัวสาบสูญไป...เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนเราจะไปหมู่บ้านนั้น\" เธอพูด
\".....และแน่นอนตอนนี้เรามีโฮลี่มาอยู่ด้วยพวกเราจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ...นายก็รู้ว่าเริ่มแวมไพร์บางส่วนจ้องเล่นงานพวกเราอยู่\" เธออธิบายในสีหน้าเคร่งเครียด
\"แต่...เธอก็รู้นี้ว่าฉันไม่ถูกกับโลกภายนอก...ฉันถูกขังตั้ง1000ปี...ยุคสมัยมันเปลี่ยนจนฉันไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก...และฉันก็ไม่ชอบออกจากบ้านบ่อยๆด้วย\" เค้าบอกเสียงค่อย
\"ก็เพราะแบบนี้แหละ...ฉันจึงต้องพาโฮลี่ไปสมัครเข้าโรงเรียนตอนเมื่อวานไงเพราะถ้าให้นายไปมีหวังไม่รู้เรื่องแน่ๆ...ที่เหลือนายก็แค่รับส่งเธอในช่วงจันทร์-ศุกร์ก็พอ....แถมดูท่าทางเธอจะดีใจมากเมื่อรู้ว่านายรับอาสาจะไปรับส่งเธอทุกวัน....ดูท่าโฮลี่จะติดนายมากนะ........และก็....\" เธอกำลังจะพูดแต่ก็ยกนิ้วก้อยขึ้นให้บลัดดู...เค้ามีอาการตะลึงเล็กน้อย
\"นายก็เกี่ยวก้อยสัญญากับโฮลี่แล้วว่า...นายจะดูแลเธออย่างดีไม่ใช่เหรอ?\" เธอพูดกับน้ำเสียงขอร้อง
\"เออ...คือ.......เฮ้อ~~~!...ก็ได้ๆ!!\" เค้าทำเสียงอ้ำอึ้ง....แต่ก็ต้องยอมตกลง
\"ดี......แล้วนายก็รีบๆไปเปลี่ยนชุดซะด้วย....คนทั้งเมืองคนมองนายแน่ถ้านายแต่งตัวแบบนี้...ไวๆหน่อยนะเดี๋ยวโฮลี่จะคงใกล้ขึ้นมาแล้ว\" เธอยิ้มแล้วยื่นชุดสูทให้เค้าเอาไปเปลี่ยน......บลัดยังทำสีหน้าอย่างเบื่อหน่ายเมื่อจำต้องเปลี่ยนชุด
5นาทีผ่านไป..........
\"ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน....จะไปกันเหรอยังคะคุณบลัด?\" โฮลี่เปิดประตูออกมา...แล้วทักทายน้ำเสียงใสร่าเริงกับเค้า
\"อืม....ไปกันเลย\" บลัดพูดเสียงเรียบๆ...ตอนนี้เค้าแต่งตัวโดยใส่หมวกทรงสูงและชุดสูทแขนยาวสีดำ ซึ่งลักษณะดูแตกต่างจากชุดเดิมเล็กน้อย แต่ผิวยังดูขาวซีดเหมือนเดิม....และยังคงใส่แว่นตาดำเมื่อจะออกไปสู่ภายนอกทุกครั้ง เค้าจูงมือเธอแล้วเดินออกจากสำนักงานไป
\"ตั้งใจเรียนนะจ้ะโฮลี่....เดินทางกันดีๆล่ะ\" ครอสพูดและส่งเค้าทั้ง 2 คน หน้าสำนักงาน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างใน
\"คุณบลัดคะ?....ทำไมถึงต้องสวมแว่นตลอดเวลาเลยล่ะคะ?\" สาววัย 9 ขวบถามเค้าขึ้นมาอย่างสงสัยขณะที่กำลังเดินเข้าป่าที่ติดต่อระหว่างโบสถ์กับตัวเมือง
\"แวมไพร์เลือด100%อย่างชั้น...จริงอยู่ที่แสงแดดไม่สามารถทำอะไรได้...แต่ชั้นถูกขังในถ้ำมืดมาตั้ง1000ปี...จึงยังไม่ค่อยชินแสงมากนักน่ะ\" เค้าอธิบาย ในเดินจูงมือเล็กๆของเธฮอยู่
\"อืม.....\" เธอทำเสียงรับรู้ แล้วเดินตามเค้าไปเรื่อยๆ
\"แล้วทำไมคุณบลัดถึงโดนขังล่ะคะ?\" ถามอย่างสงสัย....แต่คำถามนี้ทำบลัดอารมณ์เสียทันที
\"โฮลี่.....อย่าถามคำถามนี้อีก\" เค้าพูดเสียงเรียบๆก็จิง...แต่บงบอกถึงความไม่พอใจที่แฝงอยู่...เด็กน้อยรู้สึกได้
\"ขอโทษคะ....\" เธอทำเสียงเศร้า...แล้วก้มหน้าลง
\"ขะ.....ขอโทษนะโฮลี่....ฉันไม่น่าโมโหเธอเลย\" เค้านั่งลงตรงหน้าเธอเพื่อที่จะสามารถคุยกับเธอได้ เค้าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรไปโกรธเธอ......เกี่ยวกับเรื่องนี้
\"ไม่เป็นไรหรอกคะ....หนูเข้าใจดี\" เด็กน้อยยังคงมีดวงตาเศร้าสร้อยไม่หาย
\"โฮลี่.....คือว่า......เอาอย่างนี้...........อึ๊บ!!...\" เค้าอุ้มเธอขึ้นมา...ส่วนสูง180กว่าๆของเค้าสามารถอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้อย่างสบาย
\"เอาอย่างนี้นะ....หลังเลิกเรียนเดี๋ยวฉันจะพาชื้อขนมร้านนึงนะ...เคยได้ยินมาว่า...ร้านนั้นลูกกวาดกับช็อกโกแลตอร่อยมาก...เดี๋ยวฉันชื้อให้ถุงใหญ่เลย...เป็นการไถ่โทษก็แล้วกันนะ\" เค้าอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูดปลอบเธอ...
\"จริงๆนะคะ!!\" เด็กน้อยเริ่มมีรอยยิ้มปรากฎขึ้นอีกครั้งบนใบหน้า
\"อืม....ฉันสัญญา...\" เค้าพูดพลางยกนิ้วก้อยขึ้นสัญญากับเด็กน้อย
\"เย้....คุณบลัดใจดีจังเลย!!\" โฮลี่ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ
\"เอาล่ะ....ทีนี้ก็ลงได้แล้วนะ...เดี๋ยวก็จะเข้าเมืองแล้ว\" เค้าพูดแล้วกำลังนั่งลงเพื่อวางตัวเด็กน้อยลง
\"..............\" เด็กน้อยเงียบแล้วกอดคอเค้าแน่น
\"อ้าว.....เป็นอะไรไป...โฮลี่?\" เค้าถาม
\"....คุณบลัดคะ....\" เด็กน้อยพูดขึ้นขณะที่เค้ากำลังวางเธอลง
\"เอ๋....มีอะไรหรือโฮลี่?\" เค้าหยุดชะงักก้มลงแล้วถามเธอ
\"อุ้มหนูต่อได้มั้ยคะ?\" เธอถามในขณะที่หน้าเธอกำลังซบตรงหัวไหล่และกอดคอเค้าอยู่
\"ทำไมล่ะ?\" เค้าสงสัย
\"เวลาคุณบลัดอุ้มหนูทีไร.......หนูรู้สึกเหมือนคุณพ่อของหนูกำลังอุ้มหนูอยู่เลย.......\" เธอตอบพร้อมๆกับเสียงที่ฟังดูสั่นเครือ
\"โฮลี่....นี่เธอ......?\" เค้าพอเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
\"คุณบลัดค่ะ.........\" เธอส่งเสียงออกมาเหมือนกำลังจะร้องไห้
\"..................หนูคิดถึงพ่อกับแม่..................\" เด็กน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมากขึ้นกว่าเก่า.....แน่นอนว่าเธอเริ่มร้องไห้......ตัวเธอเริ่มสั่นสะอื้นในขณะที่กำลังซบหน้าลงบนหัวไหล่เค้าแน่น
\"โฮลี่....\" เค้าพูดเสียงค่อย
\"ร้องออกมาเถอะโฮลี่......ร้องออกมาดังๆ......ฉันรู้ว่าเธออัดอั้นมานาน...ปล่อยมันออกมาซะ...ระบายมันออกมาบนไหล่ฉัน....ที่นี่เงียบพอที่จะสามารถช่วยเธอระบายได้...\" เค้าอุ้มพลางเอามือลูบผมด้านหลังเธออย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบเธอ..และเข้าใจดี...ว่าภายใต้ความสดใสและดูเข้มแข็งที่แสดงให้เห็นอยู่ทุกวัน....แต่ลึกๆแล้วกลับความเศร้าโศกที่ต้องการใครสักคนมาช่วยปลอบและรับฟัง......สำหรับเด็กน้อยตัวแค่นี้......ที่ต้องเสียครอบครัวที่อบอุ่นไปต่อหน้าต่อตา......มันยากที่จะทำใจให้เป็นปรกติได้......เค้ารู้ดี
\"ไม่ต้องเป็นห่วงนะโฮลี่...ฉันสัญญา...ฉันขอสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอเอง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันจะอยู่กับเธอเอง...ฉันสัญญา...โฮลี่\" เค้าพูดแล้วเอามือลูบหัวเธอ...ตอนนี้ในใจเค้า...ไม่มีข้อแม้ใดๆในใจเข้าเค้าอีก.......เค้าตั้งใจว่าดูแลเธอ.....ไหล่ของเค้ารู้สึกได้ถึงความเย็นของน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างมากมาย......ตอนนี้ที่ตาของเค้าก็รู้สึกร้อนผ่าวเหมือนกัน.........
ตอนนี้ถ้าใครที่เข้ามาในป่า...อาจจะได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงร้องไห้ระงมดังไปทั่วป่า....แม้ว่าจะได้ยินไม่ชัด...ก็น่าจะสามารถรับรู้ได้ทันที...ว่าเจ้าเสียงร้องนี้....กำลังมีความทุกข์...ความเศร้าอยู่เต็มหัวอก...ที่จำเป็นต้องระบายออกมาอย่างสุดกลั้น....ในป่าแห่งนี้...............
จบตอน4
และภายในตัวเมืองที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่และดูคึกคัก มีอีกสถานที่นึงที่เต็มไปด้วยความเงียบและความวังเวง ยากที่จะมีผู้คนอยากไปเหยียบ
\"ทะ...ทำไม!?...ทำไมต้องเป็นชั้นด้วยเล่า!?!\" บลัดตะโกนอย่างแปลกใจในเช้าอันสดใสบนห้องโถงรับแขกในสำนักงาน
\"ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร?...เราอยู่ด้วยกันแค่3คนนายก็รู้\" ครอสบอกเค้าอย่างใจเย็น
\"แต่เมื่อวานเธอก็เป็นคนทำนี้!?....แล้วทำไมวันนี้ต้องชั้นด้วยล่ะ!?\" เค้าเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
\"นายพูดเบาๆหน่อยก็ได้...เดี๋ยวถ้าเกิดโฮลี่มาได้ยินเข้าจะทำยังไง\" เธอบอกเค้า
\"ก็ได้...เอาล่ะตอนนี้บอกมาหน่อย....ว่าทำไมต้องเป็นชั้น?\" เค้าดูใจเย็นลงหลังจากที่ครอสเตือนเค้า
\"ชั้นไม่ว่าง\" เธอพูดสั้นๆ
\"ไม่ว่าง!!........เธอเอาเหตุผลแค่นี้มาใช้ให้ชั้นไปส่งโฮลี่ที่โรงเรียนเนี่ยนะ!?....อุ๊บ!!\" เค้าเสียงดังขึ้นมาอีกจนครอสต้องรีบมาเอามือปิดปากเค้าไว้
\"ชั้นบอกให้นายพูดเบาๆยังไงเล่า....เดี๋ยวถ้าเกิดโฮลี่ได้ยินเข้าเธอจะเสียใจขนาดไหน?...นายก็รู้\" เธอบอกเค้าแล้วค่อยๆเอามือที่ปิดปากเค้าอยู่ออก
\"โอเค...ไหนลองบอกเหตุผลที่พอฟังขึ้นหน่อยได้มะ?\" เค้าถามอย่างเรียบๆ
\"ก็ได้....
1. มันต้องเป็นความรับผิดชอบนาย...เพราะนายเป็นคนพาเธอมาลอนดอนพวกเราจึงจำเป็นต้องหาโรงเรียนใหม่ให้โฮลี่
2. ช่วงนี้ฉันจำเป็นต้องเวลาส่วนใหญ่ในห้องทดลองเพื่อประดิษฐ์สร้างกระสุนชุดใหม่ขึ้นมาทดแทนกระสุนที่นายเอาไปยิงเล่นจนเกือบหมด...
3. ฉันอาจจะต้องให้นายออกไปสืบอะไรบางอย่างข้างนอก
4. เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเดินผ่านไปมาสุสานบ่อยๆมันดูอันตรายจะตายไป\" เธออธิบายพร้อมๆกับกล่าวโทษเค้าบางเหตุผล
\"จะให้ไปสืบอะไร?\" เค้าสงสัยกับเหตุผลที่3.
\"อ่านนี้สิ\" เธอพูดแล้วยื่นเอกสารฉบับนึงให้เค้าดู
\"ช่วงนี้มีข่าวการหายตัวไปอย่างลึกลักของพวกนักสืบในเมือง...มีบางคนเห็นพวกเค้ารับงานบางอย่างแต่ไปสืบก็หายตัวสาบสูญไป...เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนเราจะไปหมู่บ้านนั้น\" เธอพูด
\".....และแน่นอนตอนนี้เรามีโฮลี่มาอยู่ด้วยพวกเราจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ...นายก็รู้ว่าเริ่มแวมไพร์บางส่วนจ้องเล่นงานพวกเราอยู่\" เธออธิบายในสีหน้าเคร่งเครียด
\"แต่...เธอก็รู้นี้ว่าฉันไม่ถูกกับโลกภายนอก...ฉันถูกขังตั้ง1000ปี...ยุคสมัยมันเปลี่ยนจนฉันไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก...และฉันก็ไม่ชอบออกจากบ้านบ่อยๆด้วย\" เค้าบอกเสียงค่อย
\"ก็เพราะแบบนี้แหละ...ฉันจึงต้องพาโฮลี่ไปสมัครเข้าโรงเรียนตอนเมื่อวานไงเพราะถ้าให้นายไปมีหวังไม่รู้เรื่องแน่ๆ...ที่เหลือนายก็แค่รับส่งเธอในช่วงจันทร์-ศุกร์ก็พอ....แถมดูท่าทางเธอจะดีใจมากเมื่อรู้ว่านายรับอาสาจะไปรับส่งเธอทุกวัน....ดูท่าโฮลี่จะติดนายมากนะ........และก็....\" เธอกำลังจะพูดแต่ก็ยกนิ้วก้อยขึ้นให้บลัดดู...เค้ามีอาการตะลึงเล็กน้อย
\"นายก็เกี่ยวก้อยสัญญากับโฮลี่แล้วว่า...นายจะดูแลเธออย่างดีไม่ใช่เหรอ?\" เธอพูดกับน้ำเสียงขอร้อง
\"เออ...คือ.......เฮ้อ~~~!...ก็ได้ๆ!!\" เค้าทำเสียงอ้ำอึ้ง....แต่ก็ต้องยอมตกลง
\"ดี......แล้วนายก็รีบๆไปเปลี่ยนชุดซะด้วย....คนทั้งเมืองคนมองนายแน่ถ้านายแต่งตัวแบบนี้...ไวๆหน่อยนะเดี๋ยวโฮลี่จะคงใกล้ขึ้นมาแล้ว\" เธอยิ้มแล้วยื่นชุดสูทให้เค้าเอาไปเปลี่ยน......บลัดยังทำสีหน้าอย่างเบื่อหน่ายเมื่อจำต้องเปลี่ยนชุด
5นาทีผ่านไป..........
\"ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน....จะไปกันเหรอยังคะคุณบลัด?\" โฮลี่เปิดประตูออกมา...แล้วทักทายน้ำเสียงใสร่าเริงกับเค้า
\"อืม....ไปกันเลย\" บลัดพูดเสียงเรียบๆ...ตอนนี้เค้าแต่งตัวโดยใส่หมวกทรงสูงและชุดสูทแขนยาวสีดำ ซึ่งลักษณะดูแตกต่างจากชุดเดิมเล็กน้อย แต่ผิวยังดูขาวซีดเหมือนเดิม....และยังคงใส่แว่นตาดำเมื่อจะออกไปสู่ภายนอกทุกครั้ง เค้าจูงมือเธอแล้วเดินออกจากสำนักงานไป
\"ตั้งใจเรียนนะจ้ะโฮลี่....เดินทางกันดีๆล่ะ\" ครอสพูดและส่งเค้าทั้ง 2 คน หน้าสำนักงาน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างใน
\"คุณบลัดคะ?....ทำไมถึงต้องสวมแว่นตลอดเวลาเลยล่ะคะ?\" สาววัย 9 ขวบถามเค้าขึ้นมาอย่างสงสัยขณะที่กำลังเดินเข้าป่าที่ติดต่อระหว่างโบสถ์กับตัวเมือง
\"แวมไพร์เลือด100%อย่างชั้น...จริงอยู่ที่แสงแดดไม่สามารถทำอะไรได้...แต่ชั้นถูกขังในถ้ำมืดมาตั้ง1000ปี...จึงยังไม่ค่อยชินแสงมากนักน่ะ\" เค้าอธิบาย ในเดินจูงมือเล็กๆของเธฮอยู่
\"อืม.....\" เธอทำเสียงรับรู้ แล้วเดินตามเค้าไปเรื่อยๆ
\"แล้วทำไมคุณบลัดถึงโดนขังล่ะคะ?\" ถามอย่างสงสัย....แต่คำถามนี้ทำบลัดอารมณ์เสียทันที
\"โฮลี่.....อย่าถามคำถามนี้อีก\" เค้าพูดเสียงเรียบๆก็จิง...แต่บงบอกถึงความไม่พอใจที่แฝงอยู่...เด็กน้อยรู้สึกได้
\"ขอโทษคะ....\" เธอทำเสียงเศร้า...แล้วก้มหน้าลง
\"ขะ.....ขอโทษนะโฮลี่....ฉันไม่น่าโมโหเธอเลย\" เค้านั่งลงตรงหน้าเธอเพื่อที่จะสามารถคุยกับเธอได้ เค้าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรไปโกรธเธอ......เกี่ยวกับเรื่องนี้
\"ไม่เป็นไรหรอกคะ....หนูเข้าใจดี\" เด็กน้อยยังคงมีดวงตาเศร้าสร้อยไม่หาย
\"โฮลี่.....คือว่า......เอาอย่างนี้...........อึ๊บ!!...\" เค้าอุ้มเธอขึ้นมา...ส่วนสูง180กว่าๆของเค้าสามารถอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้อย่างสบาย
\"เอาอย่างนี้นะ....หลังเลิกเรียนเดี๋ยวฉันจะพาชื้อขนมร้านนึงนะ...เคยได้ยินมาว่า...ร้านนั้นลูกกวาดกับช็อกโกแลตอร่อยมาก...เดี๋ยวฉันชื้อให้ถุงใหญ่เลย...เป็นการไถ่โทษก็แล้วกันนะ\" เค้าอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูดปลอบเธอ...
\"จริงๆนะคะ!!\" เด็กน้อยเริ่มมีรอยยิ้มปรากฎขึ้นอีกครั้งบนใบหน้า
\"อืม....ฉันสัญญา...\" เค้าพูดพลางยกนิ้วก้อยขึ้นสัญญากับเด็กน้อย
\"เย้....คุณบลัดใจดีจังเลย!!\" โฮลี่ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ
\"เอาล่ะ....ทีนี้ก็ลงได้แล้วนะ...เดี๋ยวก็จะเข้าเมืองแล้ว\" เค้าพูดแล้วกำลังนั่งลงเพื่อวางตัวเด็กน้อยลง
\"..............\" เด็กน้อยเงียบแล้วกอดคอเค้าแน่น
\"อ้าว.....เป็นอะไรไป...โฮลี่?\" เค้าถาม
\"....คุณบลัดคะ....\" เด็กน้อยพูดขึ้นขณะที่เค้ากำลังวางเธอลง
\"เอ๋....มีอะไรหรือโฮลี่?\" เค้าหยุดชะงักก้มลงแล้วถามเธอ
\"อุ้มหนูต่อได้มั้ยคะ?\" เธอถามในขณะที่หน้าเธอกำลังซบตรงหัวไหล่และกอดคอเค้าอยู่
\"ทำไมล่ะ?\" เค้าสงสัย
\"เวลาคุณบลัดอุ้มหนูทีไร.......หนูรู้สึกเหมือนคุณพ่อของหนูกำลังอุ้มหนูอยู่เลย.......\" เธอตอบพร้อมๆกับเสียงที่ฟังดูสั่นเครือ
\"โฮลี่....นี่เธอ......?\" เค้าพอเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
\"คุณบลัดค่ะ.........\" เธอส่งเสียงออกมาเหมือนกำลังจะร้องไห้
\"..................หนูคิดถึงพ่อกับแม่..................\" เด็กน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมากขึ้นกว่าเก่า.....แน่นอนว่าเธอเริ่มร้องไห้......ตัวเธอเริ่มสั่นสะอื้นในขณะที่กำลังซบหน้าลงบนหัวไหล่เค้าแน่น
\"โฮลี่....\" เค้าพูดเสียงค่อย
\"ร้องออกมาเถอะโฮลี่......ร้องออกมาดังๆ......ฉันรู้ว่าเธออัดอั้นมานาน...ปล่อยมันออกมาซะ...ระบายมันออกมาบนไหล่ฉัน....ที่นี่เงียบพอที่จะสามารถช่วยเธอระบายได้...\" เค้าอุ้มพลางเอามือลูบผมด้านหลังเธออย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบเธอ..และเข้าใจดี...ว่าภายใต้ความสดใสและดูเข้มแข็งที่แสดงให้เห็นอยู่ทุกวัน....แต่ลึกๆแล้วกลับความเศร้าโศกที่ต้องการใครสักคนมาช่วยปลอบและรับฟัง......สำหรับเด็กน้อยตัวแค่นี้......ที่ต้องเสียครอบครัวที่อบอุ่นไปต่อหน้าต่อตา......มันยากที่จะทำใจให้เป็นปรกติได้......เค้ารู้ดี
\"ไม่ต้องเป็นห่วงนะโฮลี่...ฉันสัญญา...ฉันขอสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอเอง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันจะอยู่กับเธอเอง...ฉันสัญญา...โฮลี่\" เค้าพูดแล้วเอามือลูบหัวเธอ...ตอนนี้ในใจเค้า...ไม่มีข้อแม้ใดๆในใจเข้าเค้าอีก.......เค้าตั้งใจว่าดูแลเธอ.....ไหล่ของเค้ารู้สึกได้ถึงความเย็นของน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างมากมาย......ตอนนี้ที่ตาของเค้าก็รู้สึกร้อนผ่าวเหมือนกัน.........
ตอนนี้ถ้าใครที่เข้ามาในป่า...อาจจะได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงร้องไห้ระงมดังไปทั่วป่า....แม้ว่าจะได้ยินไม่ชัด...ก็น่าจะสามารถรับรู้ได้ทันที...ว่าเจ้าเสียงร้องนี้....กำลังมีความทุกข์...ความเศร้าอยู่เต็มหัวอก...ที่จำเป็นต้องระบายออกมาอย่างสุดกลั้น....ในป่าแห่งนี้...............
จบตอน4
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น