ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข้าชื่อ-บลัด(Blood)-...-ภาค ศึกชิงเลือดศักสิทธิ์-
ในประเทศเมืองผู้ดีอังกฤษ ณ หมู่บ้านแห่งนึงในแถบชนบท เหตุการณ์ฆาตรกรรมที่แปลกประหลาดเริ่มเกิดถี่ขึ้นในช่วง5-6เดือนที่ผ่านมา ผู้เสียชีวิตส่วนใหญ่ตายเพราะเสียเลือดมากและส่วนใหญ่จะเป็นหญิงสาวพรมจรรย์และชายหนุ่มบริสุทธิ์และทั้งหมดจะเสียชีวิตในช่วงเวลายามค่ำคืนทั้งนั้น และที่แปลกกว่านั้นหลังจากได้เคลื่อนย้ายศพไปเก็บรักษาในคลังเก็บศพของโบสถ์ประจำหมู่บ้านแล้ว หลังจากนั้นได้1-2วัน ศพเล่านั้นได้หายออกไปจากร.พ.อย่างไร้ร่องรอย มีประชาชนบางรายได้มาแจ้งมาว่าได้พบเห็นศพเล่านั้นเดินไปมาในช่วงเวลาค่ำคืนของทุกวันหลังจากศพได้หายออกมาจากร.พ. และหลังจากคืนนั้นต้องมีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นมาอีก เหตุการณ์เล่านี้ทางรัฐบาลไม่มีวิธีการที่จะแก้ปัญหาเล่านี้ได้...ผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ต่างต้องอาศัยอยู่ภายใต้ความหวาดระแวง...ความกลัว...และความทุกข์ บางครอบครัวต่างที่ย้ายออกไปจากหมู่บ้านนี้ หมู่บ้านแห่งนี้จึงไม่ต่างจากเมืองร้าง..........
ค่ำคืนอันหนาวเหน็บในช่วงฤดูฝน เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังพอที่จะกลบเสียงบางอย่างเอาไว้ได้
\"อา..อะ..อะ..........ตุ้บ!!\" เสียงของร่างผู้หญิงที่เพิ่งหมดลมหายใจได้ล้มลงกับพื้นในบ้านหลังนึงที่มืดสนิท
\"แกลองไปหาอีกคนซิ.....ข้าจำได้ว่ามี3คน\" เสียงแหบๆเสียงนึงดังเพื่อสั่งอะไรบางอย่าง
\"ฮิฮิฮิ....คนที่3ข้าขอนะ....เจ้ากินไป2คนแล้วนี่\" เสียงอีกเสียงนึงดังขึ้นเพื่อรับคำสั่ง จากนั้นมันก็เริ่มตามหาเหยื่อของมัน มันเริ่มเปิดประตูบานต่างๆห้องแล้วห้องเล่า จนมาถึงห้องเก็บของห้องนึงที่เป็นห้องสุดท้าย....
\"ฮิฮิฮิฮิ....อยู่ในห้องนี้แน่ๆ....ฮิฮิฮิฮิ\"....จากนั้นมันก็เริ่มเอามือหยาบๆมีเล็บแหลมยาวดันประตูบานนี้เข้าไป....สิ่งที่มันพบ....คือร่างอันสั้นทมและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวของสาวน้อยอายุไม่ถึง 10 ขวบที่ซ้อนตัวอยู่ในช่องเก็บฟืนที่ใหญ่กว่าตัวเองนิดนึง
\"ฮี่ฮี่ฮี่.....อยู่นี้จริงๆด้วย....มามะแม่หนูเดี๋ยวฉันจะพาไปหาพ่อกับแม่หนูนะ\" มันแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวที่แหลมยาวแล้วเอื้อมมือไปจับข้อเท้าของเด็กน้อยไว้
\"อย่ามาจับตัวหนูนะ!!!!!\" เด็กน้อยตะโกนและสะบัดขาจนหลุดและเตะมือมันจนมันต้องดึงกลับออกมา
\"ฮิฮิฮิ....ไม่น่ารักเอาซะเล้ย....อย่างนี้ต้องเอามากินให้เข็ด!!!!\" แล้วมันก็กระโจนช่องนั้นพร้อมพยายามเอามือเอื้อมไปให้ถึงตัวเด็กน้อย
\"อย่านะ!!!.....ไม่!!!....อย่าเข้ามานะ!!!\" เด็กน้อยตะโกนออกมาอย่างเสียขวัญและถอยติดจนติดสุดทางภายในช่องนั้น
\"เฮ้ย!...ร็อบ!...เหยื่อแค่นี้ทำไมต้องใช้เวลานานนักวะ\" คู่หูอีกตัวเริ่มบ่นในขณะที่มันกำลังดูดเลือดเหยือทั้ง2อย่างเอร็ดอร่อย
\"ฮิฮิฮิ....ใจเย็นน่าอาร์ต....แกก็รู้ว่าข้าชอบเห็นเหยื่อเวลาตกใจสุดขีดก่อนแล้วค่อยกิน.....มันทำให้เลือดมันรสชาติ...ฮิฮิฮิฮิ\" ร็อบพูดพลางยังเอามือเอื้อมจับตัวเด็กน้อยอยู่
\"ใกล้แล้วๆ...ฮิฮิฮิ...อีกนิดเดียว\" มันพูดในขณะที่มือเริ่มแตะตัวของเด็กน้อยได้
\"อย่านะ!!...อย่าเข้ามา!!\" เสียงเด็กน้อยเริ่มวี๊ดร้องดังขึ้น
\"ฮี่ฮี่ฮี่....[นี่แนะจับได้แล้ว!!\" มันร้องอย่างดีใจเมื่อจับคอเสื้อของเหยื่อได้และกำลังดึงออกมา
\"อย่านะ!!...ไม่...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!\"
\"พรึ่บ!!...เปรี้ยง!!\" จู่ๆประตูบ้านก็ได้เปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องแต่หาใช่เสียงฟ้าร้องไม่ ได้มีวัตถุอย่างหนึ่งพุ่งมาด้วยเร็วสูงมายังหัวร็อบ
\"ฝุบ!!....อะ....อะ....อะ.......\" สิ่งๆนั้นได้พุ่งเข้าเจาะกระโหลกของร็อบทันทีโดยที่ร็อบยังไม่ทันได้ออกมาด้วยความเจ็บปวดด้วยช้ำ หลังจากนั้นร่างของร็อบได้แตกสลายกลายเป็นขี้เถ้าอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยมองดูมือของร็อบที่จับคอเสื้อตัวเองสลายไปต่อหน้าต่อตา
\"ร็อบ!!!\" อาร์ตเมื่อเห็นคู่หูสลายหายไปต่อหน้าต่อหน้า มันก็หันกลับไปมองปลายทางของสิ่งนั้น ภายนอกของบ้านหลังนี้ มีฝนตกหนักและมีฟ้าแลบเป็นพักๆ ทำให้มันได้เห็นร่างๆนึง ร่างของชายผอมสูงราวๆ180ซม. สวมหมวกหนังปีกกว้าง....ใส่แวนตากลมดำ...สวมเสื้อโคทหนังยาวถึงข้อเท้าสีแดงที่มีตัวอักศรว่าHUNT....เส้นผมและผิวสีขาวซีด.....สะพายของอย่างนึงกลางหลังและถือปืนกระบอกโตที่มีควันพวงพุ่งเอามาจากปากกระบอกชี้มาทางจุดที่ร็อบเพิ่งหายไป
\"บ้าน่ะ!!\"อาร์ตอุทานอย่างตกใจ
\"ปืนธรรมดาไม่น่าจะทำอะไรแวมไพร์อย่างพวกเราได้นี้!!\" มันตะโกนออกมาอย่างงุนงงเมื่อมันเห็นสิ่งสิ่งนั้น
\"ก็เพราะมันไม่ธรรมดาน่ะสิ...มันถึงจัดการขยะอย่างพวกแกได้\" เสียงผู้หญิงเสียงดังมาจากข้างหลังชายผู้นั้น
\"มันเป็นปืนสั่งทำพิเศษ...กระสุนขนาด20ม.ม. ทั้งปืนทั้งกระสุนทำมาแร่ไททาเนียมแถมลงอาคมไว้ทั้งกระบอกด้วย\" ร่างผู้หญิงสูงประมาณ160ซม. หน้าตาสะสวย ผมตัดสั้นสีทองยาวถึงต้นคอ ใส่ชุดกันฝนและถือร่มคันนึงปรากฏขึ้นในสายฝน
\"พวกแกต้องการอะไร!?\" อาร์ตถามอย่างหวาดๆ
\"มากำจัดเศษสวะแวมไพร์\" เสียงชายผู้นั้นพูดขึ้นมาเรียบๆพร้อมหันกระบอกปืนมาทางอาร์ตแล้วเปิดฉากยิงทันที
\"เปรี้ยงๆๆๆๆ!!!!!!\" เค้ากระหน่ำยิงแบบไม่ยั้งใส่อาร์ตทันที
\"อ้ากกกก!!....อ๋า!!\" อาร์ตพยายามกระโดหลบแต่ก็ยังโดนกระสุนบางส่วน มีบางนัดที่พุ่งไปโดนขากับแขนของมัน ถึงแม้ว่าจะไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็เจ็บปวดไม่น้อย
\"กะ...กะ...แก....แก....อ้ากกกก!!!\" มันดิ้นทุรนทุรายไปมากลับพื้น พร้อมกับเอามือกุ่มขาที่ค่อยๆแตกสลายไป ในระหว่างนั้นเอง...ผู้หญิงที่มากับชายผู้นั้นก็กำลังเรียกเด็กน้อยให้ออกมาจากที่ซ้อนอยู่......แต่เด็กน้อยไม่ยอมออกมาเพราะความกลัว......ชายผู้นั้นจึงเดินเข้ามาทางห้องเก็บฟืนที่เด็กน้อยซ้อนตัวอยู่
\"ออกมาได้แล้วล่ะ...ทุกอย่างปลอดภัยแล้ว\" ถึงจะเป็นเสียงพูดเรียบๆแต่เด็กรู้สึกถึงความปลอดภัยที่ส่งผ่านมาได้...จนเด็กน้อยกล้าพอที่จะคลานออกมาจากช่องเก็บฟืนนั้นได้
\" ครอส อุ้มหล่อนออกไปรอในรถม้าข้างนอกและปิดตาของหล่อนไว้....อย่าให้เห็นภาพเหล่านี้เด็ดขาด\" ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวพลางส่งสายตาไปทางร่างที่ไร้วิญญาณจมกองเลือดของพ่อแม่ของเด็กน้อย
\"อืม...ได้\" หญิงสาวรับคำพร้อมเอามือประคองตัวอันสั่นทมไปด้วยความกลัวของเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มไว้แล้วเอามือกุ่มปิดตาของเด็กน้อยเอาไว้แล้วเดินออกไป ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกไป มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมา
\"ข้ายังไม่ตายนะโว้ยยย!!!\" อาร์ตตะโกนขึ้นมาพร้อมพุ่งกระโจนกัดเข้าที่คอของชายหนุ่มอย่างจัง
\"ฮึฮึฮึ....ถ้าข้าจะต้องตาย...ข้าจะเอาแกไปด้วย!!\" เขี้ยวของอาร์ตได้จมลงไปในคอของชายหนุ่มจนฝังลึก แต่ชายหนุ่มกลับมีรอยยิ้มที่มุมปากอย่างน่าแปลกพร้อมกับเอื้อมมือคว้าผมของอาร์ตแล้วกระชากออกอย่างแรงจนไม่สนใจเนื้อของตนจะหลุดติดฟันมันออกมาด้วย แม้แต่อาร์ตแปลกใจกับการกระทำของชายหนุ่ม
\"ฮ่าฮ่าฮ่า!!!....แกบ้าไปรึเปล่า!!....ทำอย่างนี้มีหวังเส้นเลือดใหญ่ตรงลำคอแกขาดแน่ๆ...และอีกไม่นานแกจะเลือดออกไม่หยุดจนตาย!!...ฮ่าฮ่าฮ่า!!\" มันตะโกนออกมาอย่างมีชัย แต่ไม่นานมันสังเกตุเห็นอะไรผิดปกติ...มันเห็นรอยแผลเหวอะหวะที่โดนกระชากออกมากลับไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยดแถมรอยแผลนั้นกลับค่อยๆหายไปอย่างไร้ร่องรอย
\"อะไรกัน!!...มนุษย์ธรรมดาไม่น่ามีความสามารถแบบนี้ได้นี่!!...แกเป็นใครกันแน่!?!\" มันร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ชายหนุ่มเอามือกดหัวมันลงกับพื้นพร้อมเอาปืนจ่อตรงขมับหัวเอาไว้แล้วพูดเรียบๆเป็นประโยคสุดท้ายสำหรับมันว่า...
\"ข้าชื่อ บลัด ...เป็นแวมไพร์เพื่อมากำจัดแวมไพร์นอกรีต...แกร๊ก!!\" ชายหนุ่มพูดพร้อมเตรียมเนี่ยวไกปืน
\"บะ..บ้าน่ะ...แกก็เป็นแวมไพร์ดื่มเลือดมนุษย์เหมือนกันไม่ใช่รึ?....อะ....อะ....อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!\"
เปรี้ยง!!.....เปรี้ยง!!....เปรี้ยง!!.....เปรี้ยง!!.....เสียงปืนดังขึ้นในคืนที่ฝนฟ้าคะนอง ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง...ได้หายไปพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า....เมฆฝนได้ผ่านไปแล้ว...แต่ไม่รู้ว่ามันจะมาอีกทีเมื่อไร....ไม่มีใครทราบ..................
จบตอน2
ค่ำคืนอันหนาวเหน็บในช่วงฤดูฝน เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังพอที่จะกลบเสียงบางอย่างเอาไว้ได้
\"อา..อะ..อะ..........ตุ้บ!!\" เสียงของร่างผู้หญิงที่เพิ่งหมดลมหายใจได้ล้มลงกับพื้นในบ้านหลังนึงที่มืดสนิท
\"แกลองไปหาอีกคนซิ.....ข้าจำได้ว่ามี3คน\" เสียงแหบๆเสียงนึงดังเพื่อสั่งอะไรบางอย่าง
\"ฮิฮิฮิ....คนที่3ข้าขอนะ....เจ้ากินไป2คนแล้วนี่\" เสียงอีกเสียงนึงดังขึ้นเพื่อรับคำสั่ง จากนั้นมันก็เริ่มตามหาเหยื่อของมัน มันเริ่มเปิดประตูบานต่างๆห้องแล้วห้องเล่า จนมาถึงห้องเก็บของห้องนึงที่เป็นห้องสุดท้าย....
\"ฮิฮิฮิฮิ....อยู่ในห้องนี้แน่ๆ....ฮิฮิฮิฮิ\"....จากนั้นมันก็เริ่มเอามือหยาบๆมีเล็บแหลมยาวดันประตูบานนี้เข้าไป....สิ่งที่มันพบ....คือร่างอันสั้นทมและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวของสาวน้อยอายุไม่ถึง 10 ขวบที่ซ้อนตัวอยู่ในช่องเก็บฟืนที่ใหญ่กว่าตัวเองนิดนึง
\"ฮี่ฮี่ฮี่.....อยู่นี้จริงๆด้วย....มามะแม่หนูเดี๋ยวฉันจะพาไปหาพ่อกับแม่หนูนะ\" มันแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวที่แหลมยาวแล้วเอื้อมมือไปจับข้อเท้าของเด็กน้อยไว้
\"อย่ามาจับตัวหนูนะ!!!!!\" เด็กน้อยตะโกนและสะบัดขาจนหลุดและเตะมือมันจนมันต้องดึงกลับออกมา
\"ฮิฮิฮิ....ไม่น่ารักเอาซะเล้ย....อย่างนี้ต้องเอามากินให้เข็ด!!!!\" แล้วมันก็กระโจนช่องนั้นพร้อมพยายามเอามือเอื้อมไปให้ถึงตัวเด็กน้อย
\"อย่านะ!!!.....ไม่!!!....อย่าเข้ามานะ!!!\" เด็กน้อยตะโกนออกมาอย่างเสียขวัญและถอยติดจนติดสุดทางภายในช่องนั้น
\"เฮ้ย!...ร็อบ!...เหยื่อแค่นี้ทำไมต้องใช้เวลานานนักวะ\" คู่หูอีกตัวเริ่มบ่นในขณะที่มันกำลังดูดเลือดเหยือทั้ง2อย่างเอร็ดอร่อย
\"ฮิฮิฮิ....ใจเย็นน่าอาร์ต....แกก็รู้ว่าข้าชอบเห็นเหยื่อเวลาตกใจสุดขีดก่อนแล้วค่อยกิน.....มันทำให้เลือดมันรสชาติ...ฮิฮิฮิฮิ\" ร็อบพูดพลางยังเอามือเอื้อมจับตัวเด็กน้อยอยู่
\"ใกล้แล้วๆ...ฮิฮิฮิ...อีกนิดเดียว\" มันพูดในขณะที่มือเริ่มแตะตัวของเด็กน้อยได้
\"อย่านะ!!...อย่าเข้ามา!!\" เสียงเด็กน้อยเริ่มวี๊ดร้องดังขึ้น
\"ฮี่ฮี่ฮี่....[นี่แนะจับได้แล้ว!!\" มันร้องอย่างดีใจเมื่อจับคอเสื้อของเหยื่อได้และกำลังดึงออกมา
\"อย่านะ!!...ไม่...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!\"
\"พรึ่บ!!...เปรี้ยง!!\" จู่ๆประตูบ้านก็ได้เปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องแต่หาใช่เสียงฟ้าร้องไม่ ได้มีวัตถุอย่างหนึ่งพุ่งมาด้วยเร็วสูงมายังหัวร็อบ
\"ฝุบ!!....อะ....อะ....อะ.......\" สิ่งๆนั้นได้พุ่งเข้าเจาะกระโหลกของร็อบทันทีโดยที่ร็อบยังไม่ทันได้ออกมาด้วยความเจ็บปวดด้วยช้ำ หลังจากนั้นร่างของร็อบได้แตกสลายกลายเป็นขี้เถ้าอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยมองดูมือของร็อบที่จับคอเสื้อตัวเองสลายไปต่อหน้าต่อตา
\"ร็อบ!!!\" อาร์ตเมื่อเห็นคู่หูสลายหายไปต่อหน้าต่อหน้า มันก็หันกลับไปมองปลายทางของสิ่งนั้น ภายนอกของบ้านหลังนี้ มีฝนตกหนักและมีฟ้าแลบเป็นพักๆ ทำให้มันได้เห็นร่างๆนึง ร่างของชายผอมสูงราวๆ180ซม. สวมหมวกหนังปีกกว้าง....ใส่แวนตากลมดำ...สวมเสื้อโคทหนังยาวถึงข้อเท้าสีแดงที่มีตัวอักศรว่าHUNT....เส้นผมและผิวสีขาวซีด.....สะพายของอย่างนึงกลางหลังและถือปืนกระบอกโตที่มีควันพวงพุ่งเอามาจากปากกระบอกชี้มาทางจุดที่ร็อบเพิ่งหายไป
\"บ้าน่ะ!!\"อาร์ตอุทานอย่างตกใจ
\"ปืนธรรมดาไม่น่าจะทำอะไรแวมไพร์อย่างพวกเราได้นี้!!\" มันตะโกนออกมาอย่างงุนงงเมื่อมันเห็นสิ่งสิ่งนั้น
\"ก็เพราะมันไม่ธรรมดาน่ะสิ...มันถึงจัดการขยะอย่างพวกแกได้\" เสียงผู้หญิงเสียงดังมาจากข้างหลังชายผู้นั้น
\"มันเป็นปืนสั่งทำพิเศษ...กระสุนขนาด20ม.ม. ทั้งปืนทั้งกระสุนทำมาแร่ไททาเนียมแถมลงอาคมไว้ทั้งกระบอกด้วย\" ร่างผู้หญิงสูงประมาณ160ซม. หน้าตาสะสวย ผมตัดสั้นสีทองยาวถึงต้นคอ ใส่ชุดกันฝนและถือร่มคันนึงปรากฏขึ้นในสายฝน
\"พวกแกต้องการอะไร!?\" อาร์ตถามอย่างหวาดๆ
\"มากำจัดเศษสวะแวมไพร์\" เสียงชายผู้นั้นพูดขึ้นมาเรียบๆพร้อมหันกระบอกปืนมาทางอาร์ตแล้วเปิดฉากยิงทันที
\"เปรี้ยงๆๆๆๆ!!!!!!\" เค้ากระหน่ำยิงแบบไม่ยั้งใส่อาร์ตทันที
\"อ้ากกกก!!....อ๋า!!\" อาร์ตพยายามกระโดหลบแต่ก็ยังโดนกระสุนบางส่วน มีบางนัดที่พุ่งไปโดนขากับแขนของมัน ถึงแม้ว่าจะไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็เจ็บปวดไม่น้อย
\"กะ...กะ...แก....แก....อ้ากกกก!!!\" มันดิ้นทุรนทุรายไปมากลับพื้น พร้อมกับเอามือกุ่มขาที่ค่อยๆแตกสลายไป ในระหว่างนั้นเอง...ผู้หญิงที่มากับชายผู้นั้นก็กำลังเรียกเด็กน้อยให้ออกมาจากที่ซ้อนอยู่......แต่เด็กน้อยไม่ยอมออกมาเพราะความกลัว......ชายผู้นั้นจึงเดินเข้ามาทางห้องเก็บฟืนที่เด็กน้อยซ้อนตัวอยู่
\"ออกมาได้แล้วล่ะ...ทุกอย่างปลอดภัยแล้ว\" ถึงจะเป็นเสียงพูดเรียบๆแต่เด็กรู้สึกถึงความปลอดภัยที่ส่งผ่านมาได้...จนเด็กน้อยกล้าพอที่จะคลานออกมาจากช่องเก็บฟืนนั้นได้
\" ครอส อุ้มหล่อนออกไปรอในรถม้าข้างนอกและปิดตาของหล่อนไว้....อย่าให้เห็นภาพเหล่านี้เด็ดขาด\" ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวพลางส่งสายตาไปทางร่างที่ไร้วิญญาณจมกองเลือดของพ่อแม่ของเด็กน้อย
\"อืม...ได้\" หญิงสาวรับคำพร้อมเอามือประคองตัวอันสั่นทมไปด้วยความกลัวของเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มไว้แล้วเอามือกุ่มปิดตาของเด็กน้อยเอาไว้แล้วเดินออกไป ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกไป มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมา
\"ข้ายังไม่ตายนะโว้ยยย!!!\" อาร์ตตะโกนขึ้นมาพร้อมพุ่งกระโจนกัดเข้าที่คอของชายหนุ่มอย่างจัง
\"ฮึฮึฮึ....ถ้าข้าจะต้องตาย...ข้าจะเอาแกไปด้วย!!\" เขี้ยวของอาร์ตได้จมลงไปในคอของชายหนุ่มจนฝังลึก แต่ชายหนุ่มกลับมีรอยยิ้มที่มุมปากอย่างน่าแปลกพร้อมกับเอื้อมมือคว้าผมของอาร์ตแล้วกระชากออกอย่างแรงจนไม่สนใจเนื้อของตนจะหลุดติดฟันมันออกมาด้วย แม้แต่อาร์ตแปลกใจกับการกระทำของชายหนุ่ม
\"ฮ่าฮ่าฮ่า!!!....แกบ้าไปรึเปล่า!!....ทำอย่างนี้มีหวังเส้นเลือดใหญ่ตรงลำคอแกขาดแน่ๆ...และอีกไม่นานแกจะเลือดออกไม่หยุดจนตาย!!...ฮ่าฮ่าฮ่า!!\" มันตะโกนออกมาอย่างมีชัย แต่ไม่นานมันสังเกตุเห็นอะไรผิดปกติ...มันเห็นรอยแผลเหวอะหวะที่โดนกระชากออกมากลับไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยดแถมรอยแผลนั้นกลับค่อยๆหายไปอย่างไร้ร่องรอย
\"อะไรกัน!!...มนุษย์ธรรมดาไม่น่ามีความสามารถแบบนี้ได้นี่!!...แกเป็นใครกันแน่!?!\" มันร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ชายหนุ่มเอามือกดหัวมันลงกับพื้นพร้อมเอาปืนจ่อตรงขมับหัวเอาไว้แล้วพูดเรียบๆเป็นประโยคสุดท้ายสำหรับมันว่า...
\"ข้าชื่อ บลัด ...เป็นแวมไพร์เพื่อมากำจัดแวมไพร์นอกรีต...แกร๊ก!!\" ชายหนุ่มพูดพร้อมเตรียมเนี่ยวไกปืน
\"บะ..บ้าน่ะ...แกก็เป็นแวมไพร์ดื่มเลือดมนุษย์เหมือนกันไม่ใช่รึ?....อะ....อะ....อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!\"
เปรี้ยง!!.....เปรี้ยง!!....เปรี้ยง!!.....เปรี้ยง!!.....เสียงปืนดังขึ้นในคืนที่ฝนฟ้าคะนอง ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง...ได้หายไปพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า....เมฆฝนได้ผ่านไปแล้ว...แต่ไม่รู้ว่ามันจะมาอีกทีเมื่อไร....ไม่มีใครทราบ..................
จบตอน2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น