คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : Last Chapter ... Happy not ending
Last Chapter ... Happy not ending
สามปีผ่านไป...
“เฮีย...ตื่นได้แล้วตอนนี้สายแล้ว เฮียมีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอวันนี้”
“ฮีท ขอห้านาทีน่า อื้อออ”ร่างบางที่อยู่บนเตียงส่งเสียงครางอื้ออึงออกมาพร้อมกับสะบัดมือผมที่แตะไหล่อยู่ออก ปลุกยากปลุกเย็นจริงๆแฟนใครวะ ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบชุดนักศึกษาของเฮียแฟนออกมาแขวนไว้ที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
“เฮีย...ไม่ตื่นเหรอครับนี่เจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ”ผมก้มลงไปจูบเบาๆที่หน้าผาก แต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่สะเทือนเพราได้แต่ซุกหน้าเข้ากับตัวของผม
“เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสองแล้ว”
ห้ะ อะไรนะตีสอง ? เมื่อคืนเลิกคุยโทรกับผมตอนเที่ยงคืนกว่าไม่ใช่เหรอ
“ทำอะไรเฮีย...เมื่อคืนไมได้วางสายผมตอนห้าทุ่มเหรอ”
“ก็คุย....เฮ้ย...ไม่ได้คุยไม่ได้ทำไร กูเล่นเกมดึก”ร่างบางสะด้งขึ้นจากเตียงพร้อมกับปฏิเสธเสียงแปลกๆก่อนจะวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
อะไร...ของเขานะ ? เฮียทำอะไรอยู่กันแน่ -*-
...
หลังจากผ่านเรื่องของไอ้นีลอนมานี่ก็ผ่านมาเกือบๆจะสามปีแล้ว ผมกับเฮียแฟนตกลงเป็นแฟนกันหลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน เฮียฟราสซิสไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของผมกับเฮียแฟน นานๆผมจะเห็นเขากลับมาที่บ้านซักที แต่ทุกทีที่มาก็ยังคงเขม่นผมเล็กๆ แต่ก่อนที่ผมจะพบกับเฮียแฟน เขาก็พุดแค่ว่า
‘ดูแลน้องกูให้ดี เมื่อไรที่น้องกูมีน้ำตาวันนั้นคือวันตายของมึง’
ผมก็ได้แต่ยิ้มๆเพราถ้าผมทำแฟนที่น่ารักของผมเสียใจอีกผมคงไม่มีหน้าจะไปขอโทษหรือพบหน้าใครอีกแล้ว ผมผิดพลาดมาตลอดทั้งชีวิต จนไม่คิดว่าจะมีคนที่สมารถให้อภัยผมได้ ผมคิดว่าผมคงจะต้องจมอยู่กับอดีตแย่ๆ ตลอดไป
“ไปกันรึยังฮีท...”ร่างบางเดินลงมาจากบันไดด้วยผมที่ยังไม่แห้งดี ผมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไปผูกเนคไทที่ดูเบี้ยวๆของคนตัวเล็กให้เข้าที่เข้าทาง
“ผูกเนคไทยังเบี้ยวเลยนะครับ...”
“เรียนสถาปัตย์อย่างผมจะไปเป๊ะอย่างนายได้ยังไง พ่อว่าที่คุณหมอ” อ่า ฟังไม่ผิดหรอกครับผมเรียนแพทย์ หน้าผมถึงจะไม่ใหห้แต่หัวก็พอไปนะครับ ฮ่าๆ ส่วนเฮียเรียนสถาปัตย์ผมว่าก็เหมาะนะติสท์ๆ
เราอยู่คนละมหาลัยวันไหนที่เรียนไล่ๆกันผมก็จะมารับเฮียไปเรียนด้วยกัน ถ้าไมได้มารับก็จะโทรมาปลุก เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
“อย่ามาประชดกันนะครับเฮีย ไปเรียนได้แล้วจะได้แวะกินข้าวด้วย เดี๋ยวสาย”
“อะ...เอ่อ”
“อะไรเหรอครับ ?”
“คะ...คือวันนี้กูมีนัดทำรายงานเช้าอ่ะเดี่ยวไปหากินแถวมหาลัย ไปเหอะเดี๋ยวไม่ทัน”
“อ่าครับ...”ผมไมได้พูดอะไรต่อได้แต่มองร่างบางที่ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆด้วยความสงสัย...คงจะไม่มีอะไร
.
.
.
มั้ง
...
“วันนี้ไม่ต้องมารับนะ มีธุระอ่ะ เดี๋ยวโทรหานะ”เฮียแฟนพูดอย่างรีบร้อนพร้อมกับปลดเข็มขัดเปิดประตูออกไปจากรถอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...อะไรกันนะ มันแปลกๆไหม แต่จังหวะที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถเพื่อตามไปดูเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน
‘H’Neung’
“ว่าไง”
[ฮีทมึงเห็นรายงานกูไหมวะ น่าจะลืมบนรถมึงวะ]
“อืม ลืมไว้วะกูเก็บไว้ให้แล้วรีบใช้เหรอ ?”
[ใช่ มันผิดวะมึงยุ่งป่าววะ]
“ก็ไม่เชิง แต่เดี๋ยวเอาไปให้แปปเดียว”ผมตัดสายไอ้หนึ่งทิ้งก่อนจะถอยรถออกจากรั้วมหาลัย ให้ตายสิเหมือนมีลมอะไรซักอย่างตีรวนในอกชอบกลแฮะ
‘ฮีทวันนี้ไม่ว่างคุยวะ ช่วงนี้วุ่นวายมากพรุ่งนี้ไม่ต้องมารับนะกูไม่มีเรียนคลาสยกเลิก’
✓✓ ‘เหรอครับ’
‘อืม เดี๋ยวกูนอนก่อนนะฝันดี’
✓✓ ‘ครับ’
‘ฝันดีเว้ย’
✓✓ ‘รักนะครับ’
‘เหมือนกัน .___.//// ’
“เฮ้ออออ”ผมพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงมองหน้าจอไอโฟนที่กำลังแสดงบทสนทนาของผมกับเฮียด้วยใจเหี่ยวๆ วันนี้เป็นอะไรวะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
...
“ฮีทมึงเป็นห่าไรวะ หน้ายังกะตูดไก่”
“เปล่า ทำหน้าดีๆหน่อยดิ”เสียงไอ้นาวที่นั่งข้างๆผมดังขึ้น มันเอามือทั้งสองข้างมาหยิกแก้มของผมให้ยกขึ้นเหมือนผมกำลังยิ้มอยู่ พอเห็นท่าทางแบบนั้นไอ้หนึ่งที่ยืนนิ่งๆอยู่ก็มาดึงไอ้นาวออกและนั่งแทรกกลางระหว่างผมสองคน
“นั่งนั้นนิ่งๆไปเลย”
“อะไรว้า แค่อยากให้มันยิ้ม”
“เดี๋ยวแก้มไอ้ฮีทติดเชื่อ”
“เชี่ยหนึ่ง !!”ไอ้นาวที่นั่งฟังฟาดหลังไอ้หนึ่งเต็มแรงและเดินงอนออกไป
“หึ อะไรวะ หึงก็บอกดิวะรังแกไอ้นาวอีกและไอ้นี่”
“ไม่รักคงไม่แกล้งวะ”
“นี่มึงหึงกระทั่งกู ?”
“ใครแม่งกูก็หึงหมดวะ”
“ไอ้ห่า...”
“แล้วนี่มึงไม่ตามไปง้อ”
“เดี๋ยวค่อยไป ว่าแต่มึงมีไรเครียดบอกกูมา”
“เรื่องแฟน...”
“พี่แฟนต้าหน่ะเหรอ”
“อืม...”
“ทำไมวะ ?”
“ช่วงนี้พี่เค้าแปลกๆวะ เหมือนจะมีคนอื่นไม่พูดไม่คุยไม่ให้ไปรับไปส่ง”
“แล้วมึงถามรึยัง”
“ยังวะ”
“อย่าคิดไปไปถามเหอะ มีไรก็ถามตรงๆ จะได้ไม่เสียใจ”
“มึงว่างั้นเหรอ”
“กูว่างั้นนะ”ผมเงยหน้ามองไอ้หนึ่งที่ตอนนี้กำลังจ้องเขม็งไปที่แห่งหนึ่งพอผมมองตามสายตาก็เห็นไอ้นาวกำลังยืนคุยกับไอ้น้ำขิงอยู่ที่บันไดคณะ พอเห็นไอ้หนึ่งมองไปไอ้นาวก็ได้แต่ยักคิ้วส่งให้ก่อนจะเดินตีคู่ไปกับไอ้น้ำขิง
“ไปง้อดิเดี๋ยวขิงเอาไปแดกหรอก”
“เดี๋ยวกลับมาขอเคลียเมียก่อน”ไอ้หนึ่งแยกเขี้ยวออกพร้อมกับวิ่งออกไปตามไอ้นาวที่ดูเหมือนจะงอนเต็มที่ ไอ้หนึ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่มหาลัยมันเรียนคณะเดียวกันกับผม ส่วนแฟนมันชื่อนาว เรียนคณะวิศวกรรมเครื่องกล รายนั้นห้าวพอตัวคล้ายเฮียแฟนสุดๆอ่อนแอไม่เคยบอกใครดีแต่เก็บความรู้สึกไว้...บางทีผมคงต้องไปหาเฮียแฟนที่คณะซะแล้วเย็นนี้
...
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่สิบกว่าๆได้ แต่เฮียแฟนก็ยังไม่ออกมาซักทีทั้งๆที่คนอื่นๆในคณะออกมากันหมดแล้ว ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในคณะพร้อมกับมองซ้ายขวาทีละห้องเรียน จนเจอห้องหนึ่งที่ยังคงเปิดไฟอยู่
“มึงว่าทำแบบนี้ดีเหรอวะ กูว่าแม่งไม่เข้าท่าวะ”เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น เฮียแฟน ?
“อย่าเกร็งของแบบนี้มึงไม่ลองมึงก็ไม่รู้ ลองดู”
“เชี่ย ไม่เอาอ่ะ”
“ไหนมึงบอกจะทำตามที่กูบอกไง”
“เออๆก็ได้ ครั้งเดียวนะเบาๆนะมึง”
“เออ กูระดับไหนแล้ว”
“ไหนหันหลังมา...เออ โอเค อย่าเกร็งดีๆ”
โครม !!
“โอ้ย เชี่ยเจ็บสัส ไม่น่าเชื่อมึงเลยจริงๆเวรเอ้ย”
“อย่าเกร็งดิ แม่งโต๊ะล้มเลย ใส่เข้าไปใหม่ดิ”
“กูเหรอ”
“เออ ใส่ดิวะมึงทำหลุดมึงก็ใส่ดีๆนะมึง”
ใส่เชี่ยไรของมันวะ !!!!
...
“โอ้ย...”
ครืด ตึง !!
หลังจากเสียงร้องครั้งสุดท้ายจบผมก็หมดความอดทนกระแทกประตูไป เอาวะเป็นไงเป็นกัน
“ทำไรเมียกูวะ”
พรึบ !
สายตาอีกสี่คู่ในห้องหันกลับมามองผมอย่างงงๆ ผมก้มลงไปมองเฮียแฟนที่ตอนนี้นั่งก้มหน้างุดๆอยู่ที่พื้น
“มึงมาทำไรวะ !!!”
“ผะ...ผม ผม”
“แม่งเอ้ย หมดกันพอกันที เลิกกลับบ้านเหอะพวกมึงกูโคตรอายเลยแม่ง !!”เฮียแฟนโวยวายขึ้นอย่างหงุดหงิด ห้ะ อะไรกันผมงงไปหมดแล้ว ผมลืมบอกใส่ไหมว่าเฮียอยู่สภาพไหน ตอนผมเข้ามาเฮียถูกจับแต่งหญิง (อีกแล้ว) กางเกงขาสั้นสองคืบสีแดง ถุงน่องสีดำ ใส่หูกระต่ายสีชมพูแลดูบันนี่สุดๆ และที่ขาดไม่ได้กับรองเท้าส้นสูงสีแดงที่อยู่ที่เท้าของเฮียข้างนึงและที่พื้นอีกข้างนึง
ผมเดินไปนั่งข้างๆร่างบางที่ยังคงก้มหน้าอยู่ ผมตัดสินใจก้มลงถอดรองเท้าอออกพร้อมกับช้อนตัวร่างบางขึ้นโดยไม่ลืมที่จะหยิบรองเท้าสีแดงที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาด้วย ท่ามกลางสายตาอีกสองสามคู่ที่มองตามมา
“อายก็ซุกอกไว้ ตอนนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นเฮีย”ร่างบางไมได้ตอบรับอะไรผม ได้แต่ก้มหน้าลงซบอก มือที่คล้องคอผมกดแรงขึ้นราวกับจะบอกว่าไม่อยากให้ผมหายไป
...
“ทีนี้เฮียบอกผมได้รึยังว่าทำไมแต่งตัวแบบนี้”
“...”
“อย่าเงียบสิครับคนดี”ผมยกมือขึ้นลูบหัวร่างบางเบาๆ จนรู้สึกถึงความสั่นไหวของร่างกายร่างบาง
“มึงจะทิ้งกูใช่ไหม”
“ห๊ะ ผมเนี่ยนะจะทิ้งเฮีย ?”
“ก็ก่อนหน้าที่...ฮึก มึงไม่ยอมแตะตัวกู...ฮึก สามเดือนแล้วนะเว้ย มึงเบื่อกูใช่ไหม”
“เฮีย...”
“อย่าเบื่อกูเลยนะ กูจะเลิกทำตัวน่าเบื่อ เลิกๆเลิกทุกอย่างที่มึงไม่ชอบ กูแค่อยากให้มึงประทับใจในตัวกูบ้าง กูแค่กลัวมึงเบื่อ เพื่อนกูบอกว่าผู้ชายอยู่กับของเดิมๆแบบเดิมๆนานๆก็เบื่อ ก็ก็คิดว่ามึงเบื่อกูแล้ว”
“ไม่เอาน่านะครับ ผมรักเฮียจะตาย...”
“แล้ว...แล้วทำไมมึงไม่แตะตัวกูเลย”
“เพราะผมรักเฮียไง ผมรู้ว่าถ้าผมได้แตะตัวเฮียความต้องการมันจะไม่จบผมกลัวกลัวว่าเฮียจะรับมันไม่ไหว”
“ทำไมมึงชอบคิดแทนกูอยู่เรื่อย ทำไมไม่รู้จักถามกู”ร่างบางที่อยู่ในชุดบันนี่นั่นช้อนตามองผมอย่างยั่วๆ ใจเย็นๆไว้ไอ้ฮีท อย่ากิเลสแตกตอนนี้ ! “พรุ่งนี้กูไม่มีเรียนนะ”
“เฮีย ไม่เอาน่า เดี๋ยวผมไม่ไหวนะ”
“กูเคยบอกมึงไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องทน”เฮียแฟนขึ้นคร่อมบนตักผมสะโพกมนนั่นค่อยๆบดเบียดลงกับร่างกายผม โว้ะ ไม่ไหว ลาละครับทุกท่านขอขอบคุณที่ติดตาม ความรักของผม มันอาจไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดแต่ผมมีแค่คนๆนี้คนเดียวก็พอแล้ว เจอกันใหม่เรื่องหน้าครับผมกะจะไปเป็นตัวประกอบเขา
ต่อจากนี้เป็นฉากส่วนตัวในห้องผมเรท ฉ. ไม่เอาไม่ดูนะครับ (ตัดภาพไปที่โคมไฟ)
T H E E N D
13.05.13
จบแล้วนะค่ะทุกคน เข็นมาจนจบขอขอบคุณทุกคอมเมม้นทุกคำติชม
ไรท์เตอร์จะพยายามให้ดีในเรื่องตอ่ไปค่ะ อยากถามว่าอยากอ่านสเปไหม
ถ้าอ่านอยากอ่านคู่ไหนบอกเลยนะค่ะ >____<!!
ส่วนตอนนี้ไม่มีอะไรแค่หมั่นใส้น้องฮีทอ่ะ -.,- น่ารักเกิ๊นนนน
ส่วนนาว + หนึ่ง เนี่ยแต่งต่อแน่นอนอค่ะ
แต่เป็นหลังจาก dek57 คนนี้มีที่เรียนนะค่ะ
ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
ความคิดเห็น