คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : thirty-seven.
บทที่ 37 เดอะ ท็อป ซีเคร็ท
ร่างสูงโปร่งของเดลต้าเดินผ่านการ์ดหน้าประตุอย่างง่ายดาย...เขาค่อยๆก้าวเข้าไปในผับและพบกับบรรยากาศเดินๆเสียงเพลงบีตหนักๆกับผู้คนมากมายที่ต่างมาหาความสุขช่วงข้ามคืน เดลต้าเดินไปทางซ้ายของผับจนถึงเขตกั้นเส้นสีแดง ...
‘ VIP Zone’
การ์ดหน้าโซนมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะปลดเส้นกั้นสีแดงออกทันทีที่เขาแสดงบัตรผ่าน เดลต้าก้าวขึ้นบันไดไปยังขั้นสองของผับและดันประตูห้องหมายเลขสี่เข้าไป เขามองร่างบางที่นั่งเหม่อลอยมองภาพผู้คนข้างล้างกำลังเบียดเสียดและสนุกกับเพลงที่กำลังดังขึ้นในค่ำคืนนี้
เดลต้าก้าวดินตรงไปที่ร่างบางก่อนจะแตะมือลงที่ไหล่ร่างบางเบาๆ ส่งผลให้ร่างตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าเขาช้าๆ บนใบหน้าที่เหมือนกับแฟนต้าราวกับแกะเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาและรอยยิ้มแสยะ เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังฝืนแค่ไหน เขารู้ว่าเขาทำร้ายร่างตรงหน้าเพียงเพื่อให้ใจของเขาสบายใจว่ายังมีแฟนต้าอยู่ข้างกาย ฟาร์อีสต์ยันตัวขึ้นจากเก้าอี้แต่ต้องเซเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ในกระแสเลือด
ร่างเล็กๆนำตัวเองไปยังอ่างล้างมือก่อนจะวักน้ำใส่หน้าเพื่อเรียกสติให้กลับคืน วันนี้เป็นวันที่เขาต้องจบเรื่องทุกอย่างซักที...
“ฟาร์...”
“...”
“กูอยากถามมึง...มึงรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ชายไหม”
“...กูรู้มากกว่าที่มึงรู้อีกมั้งเกี่ยวกับไอ้ลูกเมียน้อยนั่นหน่ะ !!!”ร่างเล็กๆตวาดขึ้นหลังจากที่เงียบมานานเขาคว้าแจกันตรงหน้าปาใส่ร่างสูงทันทีที่พูดจบ แต่เดลต้าก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดส่งผลให้แจกันกระแทกกับพื้นจนแตกละเอียด...ฟาร์อีสต์รู้สึกร้อนรุ่มในใจเขาอยากจะทำให้ไอ้พี่ชายเฮงซวยนั่นหายไปด้วยซ้ำมันเกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างไปจากเขาแม่ เพราะแม่มันนั่นแหละทำให้แม่เขาต้องตาย ทั้งๆที่แม่มันเป็นน้องสาวที่แม่ผมไว้ใจ เลว...ทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ
“พูดให้มันดีๆหน่อยนะฟาร์”
“ทำไม ฉันแตะมันไม่ได้รึไงไอ้ลูกเมียน้อยสกปรกนั่นนะ !!!”
“ฉันบอกให้หุบปากไง!!!”เดลต้าตวาดเสียงกร้าวก่อนจะพุ่งไปจับตัวร่างเล็กไว้ เขาออกแรงบีบที่ต้นแขนอย่างที่ไม่กลัวร่างบางจะเจ็บปวด
“ฮึก...”ฟาร์อีสต์เม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าที่แขนมันไม่เท่ากับความเจ็บปวดในใจของเขา
“อย่ามาบีบน้ำตา...”
“กูไม่ได้อยากให้มึงเห็นน้ำตากู แต่ที่มึงทำมันทำให้กูเจ็บมากจนเกินจะทนมึงรู้ไหม !! ...วันนี้กูรู้ว่าวันนี้มึงจะมาพูดอะไรกับกู มึงคิดจะทิ้งกูไปหามันใช่ไหม...ใช่ไหมบอกกูมาสิ !!!!!!”
“เออ...มึงเลิกได้แล้วเลิกหลอกตัวเองว่ากูรักมึงได้แล้ว...”เดลต้าพูดนิ่งๆพร้อมกับผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น เขาเดินไปที่ประตูและเดินออกไปโดยทิ้งร่างบางไว้เบื้องหลัง
...
เดลต้าโขกหัวตัวเองเข้ากับกำแพงข้างห้องน้ำเบาๆ ความรู้สึกในหัวของเขามันตีกันมั่วซั่วจนน่ารำคาญ แถมไอ้หัวใจไม่รักดีมันยังปวดหนึบอย่างไม่น่าเป็นไปได้...
สำหรับเขาฟาร์อีสต์เป็นแค่เด็กผู้ชายเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่เหรอ ?
...
(บันทึกลับของเดลต้า)
ผมรู้จักฟาร์อีสต์ครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน...และมันเป็นหลังจากที่ผมจะคบกับแฟนต้าได้สองสัปดาห์พี่สาวของผมแต่งงานใหม่กับเจ้าของมิวสิคเอฟ ผมไมได้รังเกียจที่เขามาเป็นพี่เขยผมแม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าพี่สามผมตั้งสิบเจ็ดปี เพราะสำหรับผมแค่ผมเห็นเธอมีความสุขก็พอแล้ว ผมย้ายเข้าไปในบ้านของอาวินหลังจากที่พี่สาวผมแต่งงานได้ห้าวัน พี่สาวผมบอกว่าลูกติดของอาวินดูจะไม่ค่อยชอบพี่เขาพูดเสมอว่าพี่ของเขาจะมาแย่งความรักของพ่อเขาไป
วันแรกที่เหยียบบ้านหลังนั้น...ผมจำได้ว่าวันนั้นมันเป็นตอนค่ำๆของวันเสาร์ ผมมีแค่เป้หนึ่งใบสำหรับใส่ของ ผมเหมือนคนรับใช้มากกว่าคนที่จะมาอยู่ที่นี่ซะอีกวันนั้นหน่ะ เมื่อผมไปถึงพี่สาวผมก็ให้ผมเอาของไปเก็บและลงมากินข้าว แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่เห็นแม้แต่หน้าลูกชายอาวิน...จนกระทั่งถึงตอนเย็น
...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่เงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊คบนเตียงและเดินไปเปิดประตู
แกร๊ก...
เมื่อผมชะโงกหน้าออกไปปมองผมก็พบกับผู้ชายตัวเล็กๆอายุไล่ๆกับผมใส่แว่นดำและหน้ากากอนามัยปิดหน้าไว้ เขาดันผมเข้าไปในห้องอย่างร้อนรนเมื่อเข้ามาในห้องก็รวบผมหน้าหม้าที่ปรกตรงหน้าและเอายางรัดไว้ ผมมองการกระทำของเขาเงียบๆผมไมได้พูดอะไรได้แต่มองรุปร่างของผู้ชายคนนี้อย่างอดไม่ได้
เอวบางๆรับกับขาเรียวสวยภายใต้กางเกงขาสั้นสีครีมนั่นทำเอาผู้ชายหลายๆคนต้องเหลียวมอง แต่ดูท่าว่าผมจะมองเขามากจนเขารู้ตัวแฮะ -__-;;;
‘นายจะมองอีกนานไหม...’เขาเอ่ยถามผมหลังจากที่ปิดผ้าม่านห้องผมเรียบร้อยแล้ว เขาทำอะไรวะนั่น -__-
‘แล้วนายเข้ามาทำอะไรมาในห้องฉันหล่ะ’
‘นี่บ้านฉัน ฉันจะไปห้องไหนันก็เรื่องของชั้น นายเป็นแค่คนอาศัยเงียบๆไปเหอะ’
‘นายนี่ปากไม่ดีเลยนะ -__-’
‘ปากก็ปากของฉัน’
‘-__-’
‘โอ๊ย ร้อนนน ทำไมมันร้อนแบบนี้นายลดแอร์ดิ...’ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยกมือขึ้นพัด
‘ร้อนก็ถอดหน้ากากกับแว่นออกสิใส่ทำไม -__-’
‘อะ...เอ่อ ลืม’พูดจบเขาก็ยกมือขึ้นเขกหัวตัวเองเบาๆ พร้อมกับถอดแว่นตาและหน้ากากอนามัยออก ผมอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
ใบหน้าหวานที่ผมคุ้นเคยอยู่ในสภาพโชกเหงื่อผมสีน้ำตาลที่ยาวกว่าปกติ ผมขมวดคิ้วมองร่างตรงหน้าอย่างมาก ให้ตายสิ...นี่มัน
‘แฟนต้า...’
‘นายอยากกินน้ำส้มเหรอ...ไม่มีนะฉันไม่กินน้ำอัดลม -*-’
‘ปะ...เปล่า นายชื่ออะไร ?’
‘ฉัน...ฟาร์อีสต์ -_-’
‘นายเป็นลูกชายบ้านนี้ ?’
‘ก็เออสิวะ ถามมากน่ารำคาญจริง...’ฟาร์อีสต์ขมวดคิ้วและทำท่าทางไม่พอใจใส่ผมก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป ผมที่กำลังอึ้งๆจึงได้สติผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของเขาและกระชากร่างบางมาใกล้ตัว ฟาร์อีสต์เบิกตากว้างก่อนะออกแรงผลักเขาเบาๆ...นั่นถือว่าพิสูจน์แล้วว่าร่างตรงหน้าผมไม่ใช่แฟนต้า เพราะถ้าเป็นแฟนจริงๆมันคงด่าผมซักทีก่อนจะตบหน้าแถมอีก
คิดได้ดังนั้นเดลต้าก็อมยิ้มและปล่อยร่างบางออกจากอ้อมอก...
‘บะ...บ้ารึไง !!!’
...
หลังจากที่พบกันครั้งนั้นผมกับฟาร์อีสต์ก็มีโอกาสได้คุยกันบ่อยขึ้นในเวลาดึกๆเขามักจะมาเคาะประตูห้องผมและเข้ามานอนคุยกับผม ตอนนั้นผมรู้สึกดีเวลาได้คุยกับฟารือีสต์เขาเป็นเด็กผู้ชายเอาแต่ใจที่น่ารักคนหนึ่ง...ช่วงเวลานั้นถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีของผมกับฟาร์อีสต์
15/10/12
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ โอ้ววว ไรท์รีบแลว้นะค่ะแต่ตอนนี้มันตัน -__-;;;
ตันจริงๆไรท์เขียนมาสามแบบลบแบบเขียนแบบจนมาลงแบบนี้
คือว่าเรื่องมันอาจจะงงจริงๆที่ว่าตัวละคนผุดเป็นดอกเห็ด
เดี๋ยวไรท์จสร้างตอนพิเศษไว้พูดถึงตัวละครแต่ละตัวนะค่ะ :)
ขอบคุณทุกคนที่เม้นค่ะ ตอนต่อไปเดลต้ายังอย่นะค่ะ...
ความคิดเห็น