คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : sixteen.
บทที่ 16 โอกาส
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด !!!!
ผมยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของมันมากว่าห้านาทีแล้วหลังจากที่ผมระเบิดอารมณ์ใส่มันไปเมื่อกี้ ให้ตายสิยืนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จามึงคิดว่ามึงเท่ห์รึไงวะ !!
“เฮีย...”
“อะไร -__-”
“ผมถามอะไรอย่างสิเฮีย”
“ว่ามา -__-^”
“เฮียชอบผมบ้างรึเปล่า”
“…!!!”เฮ้ยไอ้บ้านี่ถามตรงแบบนี้จะให้กูตอบไงวะ กูก็พึ่งรู้ตัวเมื่อกี้ว่าชอบมึงเนี่ย ให้กูตอบ
‘เออก็ชอบมึง ชอบมากด้วยแต่กูพึ่งรู้ตัวเมื่อกี้นี้เองยังไงๆมึงได้กูแล้วก็รับผิดชอบกูด้วยนะ ส่วนคู่หมั้นมึงก็ปล่อยเขาม่ายขันหมากไป’
อย่างนี้...?
เหอะ ขอโทษเถอะผมไม่ยอมรับง่ายๆหรอกว่าชอบมัน ):
“มึงเงียบมาตั้งนานคำถามที่พ่นออกมาสร้างสรรค์ได้แค่นี้เหรอ สัดเอ๊ย กูว่านะก่อนกูจะที่กูจะตอบคำถามมึงได้มึงต้องตอบคำถามกูก่อนว่า มึงมี ‘คู่หมั้น’ แล้วมึงมายุ่งกับกูทำซากห่าเหวอะไร -__-!”
“ผมเป็นคู่หมั้นซอลฟาจริง...แต่ผมไม่ได้อยากหมั้นกับซอลฟาซักหน่อย”
“-___-^”เชื่อตายหล่ะ
“ผมก็ซอลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เล็ก คุณย่าของพวกเรารู้จักกันและจับเราหมั้นกันตั้งแต่เล็ก”
โห...น้ำเน่าสุดๆ
“พอม.3 ซอลก็มาบอกผมว่าชอบผมจริงๆและรอจะแต่งงานกับผม...ผมบอกเธอแล้วว่าผมยังไม่พร้อมจะรักใครตอนนี้”
แล้วมึงเสือกมารักผู้ชายอย่างกู...
“แต่ตอนนี้เวลานี้ผมไม่เคยมีซอลอยู่ในหัวใจเลย และไม่คิดจะให้ใครเข้ามาในหัวใจผมด้วย...”
“พูดต่อสิมองหน้ากูทำป้ามึงเหรอ -__-”
“แต่เมื่อผมเจอเฮีย ผมรู้สึกใจเต้นแรกผมตื่นเต้นและประหม่ามาก ผมคิดได้แค่ว่า ‘ผู้ชายอะไรวะแม่งน่ารักฉิบ...’ และผมก็คิดว่าผมอยากลองคุยกับเฮียซักครั้ง”
…!!
“ผมรักเฮียจริงๆเฮียเชื่อผมสิ...นะ”มันออดอ้อนผมด้วยน้ำเสียงแตกพร่าและกระซิบที่ข้างหูผมจนผมขนลุกซู่
อะ...ไอ้บ้าเอ๊ยมากระซิบอะไรตอนนี้
หัวใจกูเต้นแรงหมดแล้วสัสเอ๊ยยย !! เอาหน้าตาอันแสนจะดูได้ (?) ของมึงออกจากหน้าตาหล่อๆ (?) ของกูเลยนะ
“มะ...ไม่ใช่เรื่องของซักหน่อย”
“เฮียเชื่อผมนะ”มันว่าพลางเลื่อนหน้ามาข้างหน้าและนำหน้าผากมาชนกับหน้าผากผม
“...กูเชื่อมึงเอาหน้ามึงออกไปเถอะ”
“(:”เมื่อผมตอบคำถามมันจบมันก็ยิ้มออกมาแต่ก็ไม่ยอมเอาหน้าอันน่าหมั่นไส้นั่นออกห่างจากหน้าผมซักที
“เอาหน้ามึงออกสิ”
“ผมตอบคำถามเฮียแล้ว...”
“…”
“เหลือแค่เฮียจะตอบคำถามผม ว่าเฮียชอบผมบ้างรึเปล่า”
เฮ้ยยย มึงไม่ให้กูหายใจหายคอเลยเหรอวะ !!
“ตอบผมหน่อยสิเฮีย...”
“ฉะ...ฉัน”
“ถ้าเฮียไม่ชอบผมผมจะเลิกตามตื๊อ ไม่พูดไม่คุยกับเฮียอีกต่อไป ผมจะทำเหมือนเรื่องของ ‘เราไม่เคยเกิดขึ้น’ ผมจะเลิกรักเฮียเอง”
อย่านะ...!
“กะ...กู”
“เฮียช่วยตอบผมได้ไหม”
“กูชอบมึง...”คำตอบที่ออกมาจากปากหลังจากที่อ้ำอึ้งอยู่นานเรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าผมได้อย่างทันที สาบานสิว่าผมพึ่งสารภาพว่าชอบมัน !!! “แต่...”
“แต่ ?”
“กูมีคนที่กูรักแล้ว”
“อะไรนะเฮีย...”
“นี่คือคำตอบของคำถามแรกของมึง”
“เฮีย...”มันพูดอย่างแผ่วเบาเหมือนคนไม่มีแรง และผละออกจากผมไปในที่สุด
“มึงคงไม่รู้สินะ ที่กูพูดว่ากูแมนหน่ะกูแค่อยากสร้างเกราะป้องกันให้ตัวเองไม่ให้เปิดใจรับใครอีกนอกจาก ‘มัน’ แต่มึงเสือกพังมันเข้ามา สะเออะซะไม่มี !!”
“...”
“กูคงไม่ชอบใครอีกนอกจากมัน แต่มึงก็เสือกพังมันเข้ามา แต่มึงไม่ต้องกลัวหรอกนะเพรายังไงกูก็ยังรักมันคงเดียว มึงยังทำให้กูรักไม่ได้ มึงจะทิ้งกูไปกูก็ไม่ได้ว่าเพราะกูก็ยังไม่...”
“เลิกพูดได้แล้วเฮีย...”มันขัดประโยคของผมด้วยคำพูดนิ่งๆของมัน มันค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็มาหยุดลงที่ตรงหน้าผม “ผมไม่สนว่าเฮียจะรักใคร แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือเฮียชอบผมแปลว่าผมยังจะมีหวัง ผมจะไม่ยอมแพ้ใครคนนั้นของเฮียหรอก ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม”
“ฮีท...”
“เฮียให้โอกาสผมได้ไหม...ผมขอโอกาสทำให้เฮียรักผมเหมือนที่รักเขา”
“กู…”
“ผมเชื่อว่าผมทำได้...นะเฮียนะ ตอนนี้แค่รู้ว่าเฮียยังมีผมอยู่ในใจก็พอแล้ว”
“โอกาศหน่ะกูให้มึงอยู่แล้วอยู่ที่ว่ามึงจะทำได้รึเปล่า”ผมก้มหน้างุดก่อนจะพูดประโยคนี้ออกมา
“เฮียน่ารักที่สุดเลย !!”
“เฮ้ยยยย !!”มันยกตัวผมลอยขึ้นหลังจากจบประโยคและยกขึ้นหมุนรอบตัว โอ๊ยยย มึนหัว ไอ้บ้าเอ๊ย !! กูเขินเว้ยยยยยย -/-!!!
Extra Condo.s ห้อง 1909
ตุบ !
ร่างสูงในชุดลำลองผลักร่างที่หอบหิ้วมาลงกับพื้นอย่างแรง เรียกความสนใจจากคนในห้องอย่างมาก
“ใครวะ”
“คนที่เจ้าของห้องเขาต้องการ -___-”ร่างสูงพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวและเอาขาพาดไปยังร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เฮ้ยย จริงดิ O-o”
“จริง”
“แล้วไปเจอทีไหนวะ”
“ไม่บอก...ความลับวะ”
“หัดมีความลับกับกูแล้วเหรอวะ”ร่างบางพูดขึ้นก่อนจะคลานขึ้นคร่อมบนตัวร่างสูง
“มึงลงได้ไหมกูแม่งเหนื่อยแล้วมึงยังเสือกมานั่งอีกหนักฉิบ -__-”
“คนทั่วไปเรียกร้องกูแทบตายกูยังไม่เคยทำแต่มึงเสือกปฏิเสธกูเนี่ยนะ”
“เออ -__-”
“ลงก็ได้ ): แล้วทีหลังอย่ามาออดอ้อนกูละกัน”
“หึ...”ร่างสูงแสยะยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจเมื่อร่างบางกลับไปนั่งในที่ที่สมควรนั่งอยู่แต่แรก “แล้วมึงอยู่คนเดียว ?”
“ช่ายยยยยยยยยยย”
“แล้วไปไหนกันหมด”
“ความลับวะ ;P”
“ไอ้นี่...”
“ฮ่าๆ ตลกหน้ามึง เจ้าของห้องไปรับคนไข้กลับบ้าน ส่วนคุณหมอรูปหล่อไปทำงานเดี๋ยวคงกลับมาพร้อมกัน ส่วนหนุ่มหน้าสวยไปล่าเหยื่อเดี๋ยวก็คงมา”
“ออกไปนานรึยัง”
“สิบนาทีได้ละมั้ง ทิ้งกูเฝ้าห้องเซ็งจะตาย”
“เดี๋ยวพวกมันกลับมาก็มีเรื่องสนุกๆแล้วหล่ะกูว่า”
“เห็นด้วยวะ”
“เดี๋ยวกูนอนแปปพวกมันมาแล้วปลุกกูด้วยนะ”
“เออ อะไรก็กู -__-”ร่างสูงแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา ทิ้งร่างบางนั่งยิ้มอย่างเซ็งๆ
“ถ้าจับหมอนี่มาได้อย่างนี้ เกิดเรื่องซวยชัวร์ๆเลยน้ำเอกเอ๊ย T[]T!”
04.12.2012
กรี๊ดดดดดดดด สาบานสิว่านี่นิยายฉันนนน
ไรท์กำลังรู้สึกว่าน้ำเน่าขึ้นทุกวัน
เเถมตัวละครยังงอกเป็นดอกเห็ดตอนนี้น้องฮีทหวานเลี่ยนจนน่าหมั่นใส้
กรี๊ดๆๆๆๆ ><! อิจฉาเเฟนต้าเจรงๆ
เเต่ก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมต้องหาปัญหาให้ตัวเองเเก้ตลอด
เปลี่ยนเพลงหน้าบทความใหม่นะค่ะ ชอบเพลงนี้มากกกก
เข้ากับฟิคนิดหน่อยเเต่ไม่ใช่เเฟนฮีท <3.
ความคิดเห็น