คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : seven.
บทที่ 7 สุดท้ายก็มีแต่ผมที่เจ็บ
แปะ แปะ ! ซ่าาาา ~
ฝนห่าใหญ่เทลงมาอย่างไม่คิดชีวิต ผมวิ่งฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่าจุดหมายตอนนี้ของผมอยู่ที่ไหน น้ำตาที่ไหลออกมาปนไปกับสายฝนที่ตกลงมากระทบหน้าลงมาที่ใบหน้าของผม ผมหยุดยืนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ผมอยากจะเอาไอ้ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่กำลังเต้นอย่าแรงและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดนี่ออกไปจากตัวผมซักที
ปี๊นนนนน !!
ตึง!
เสียงอะไรซักอย่างดังขึ้นจากทางซ้ายมือ ผมเห็นแสงสว่างจ้าของรถคันหนึ่งผมยืนนิ่งค้างอย่างไม่ได้สติ ก่อนที่ร่างทั้งร่างและสติทั้งหมดของผมจะดับวูบไป
“อืมมมม”ผมร้องออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น ผมพบกับเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคยและแสงไฟที่แยงเข้ามาในตาของผม ผมค่อยๆปรับสายตามองไปรอบๆห้องและก็พบกับผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งกำลังยืนกอดอกมองผมอยู่
“ฟื้นแล้วเหรอ - -”หนุ่มหน้าหวานคนนั้นพูดขึ้นอย่างเซ็งๆ พร้อมกันเดินตรงมาที่เตียงและแตะหน้าผากผมเบาๆ “อืม ไข้ลดแล้วนี่...เดี๋ยวหมอนั่นก็มารับนาย รอแปปละกัน”
คนๆนั้นพูดแบบไม่เว้นช่องไฟและลุกขึ้นบิดขี้เกียจข้างเตียง ทั้งๆที่ผมยังนั่งเอ๋อไม่เลิก
“เอ่ออ....”
“หืม? นายมีอะไรจะพูดรึเปล่า - -?”
“อ่า...ครับ”
“ว่ามาสิฉันรอฟังอยู่ J”เขายิ้มบางๆและลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง
“ประเด็นแรกผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?”
“นายเดินเหม่อออกมาจากห้างตอนนั้นฉันกำลังจะขับรถไปหาเพื่อน ฉันก็เกือบชนนายหน่ะนะดีที่เบรกทันแต่นายก็เป็นลมล้มไปซะก่อนฉันก็เลยพานายมาที่นี่ พอมาถึงที่นี่นายก็เป็นไข้”
“แล้วทำไมพี่ถึงพาผมมาที่นี่แทนที่จะเป็นโรงพยาบาลหล่ะ...”
“ก็เพราะ...”
ปัง!
ยังไม่ทันที่หนุ่ใหน้าหวานคนนั้นจะตอบคำถามของผมก็มีผู้ชายอีกคนเดินเปิดประตูอย่างแรงเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรนเขาเดินตรงมาที่เตียงและจับเนื้อจับตัวผมเบาๆ
“นายเป็นอะไรมาไหมโดมินิค”
“มะ...ไม่ครับเฮียเพล็ก”
“เฮ้ออออ ฉันหล่ะตกใจหมดเลยนึกว่านายเป็นอะไรไปแล้วซะอีก~”
“หมอนี่ไงหล่ะคำตอบ - -‘ ”
“อ้อ เฮียลืมแนะนำนี่ ’ฮาเร็ม’ เพื่อนสนิทเฮียเอง หมอนี่เป็นคนขับรถชนนาย...”
ป้าป !
“ฉันไม่ได้ชนน้องชายนายเดินมากลางถนนเองต่างหาก =[]=!”
“แต่...”
“หุบปากของนายไปเลยไป - -!”
“โอเคๆ ฉันถือว่านายช่วยน้องฉันไว้หรอกนะ - -”
“เอ่อ...”
“อะไร ?”เฮียเพล็กหันมาถามผมหลังจากที่ไปทะเลาะกับ ‘เพื่อน’ ของพี่เขาซะนาน
“เฮียผมมีอะไรจะขอร้องหน่อย...”
“หืม ?”
“ผมไม่อยากลับบ้าน ผมขอพักกับพี่ได้ไหม ?”
“ไมได้ - -”
“เฮีย...”
“พวกนายคุยกันเถอะฉันขอตัวนะ”ผู้ชายคนนั้นที่ผมรู้ว่าชื่อฮาเร็มพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“นายต้องกลับบ้าน พ่อแม่นายคงจะกำลังเป็นห่วงนายมากตอนนี้”
“แต่ผมไม่อยากกลับไปเจอ...”
“เจอ ?”
“…”
“ไอ้ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม”เฮียพูดเบาๆก่อนจะเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ นั่นทำให้น้ำตาที่ควรจะแห้งเหือดของผมไหลๆออกมาอีกครั้ง
“ฮึก...ฮึก......ฮือออออ !~ ผมไม่เคยคิด...ว่าเขาจะทำกับผมแบบนี้ ขนาดผมหนี...ฮึก...ออกมาเขายังไม่ใส่ใจที่จะวิ่งออกมาตามผม”ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนเฮียต้องดึงผมเข้าไปซบกับอกกว้างๆของเฮีย
“ไม่เป็นไรนะคนดี ไม่ต้องร้องนะ…แต่ยังไงตอนนี้นายก็ต้องกลับบ้านไปหาแม่ของนายก่อนเขาคงจะห่วงนายมากๆตอนนี้นะ”
“เฮีย...ฮึก...ช่วยบอกพ่อกับแม่ผมหน่อยได้ไหมว่าผมปลอดภัยดี”
”ไมได้ เพราะถ้าพ่อแม่นายถามถึงที่อยู่จะให้ฉันตอบว่ายังไง ?”
“ก็...”
“ไม่ต้องเถียง นายต้องกลับบ้านเข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”ผมตอบเสียงอ่อยๆอย่างยอมจำนน
“หยุดร้องไห้และเช็ดน้ำตาซะผู้ชายคนเดียวนายหยุดฟูมฟายเพราะเขาได้แล้วเข้าใจไหม”เฮียเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วพูดประโยคสุดท้ายออกมา“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วฉันจะรอนายข้างนอก”
“คะ...ครับ”
15 นาทีผ่านไป
“ถึงบ้านนายแล้ว”เฮียพูดกับผมหลังจากที่รถมาจอดที่หน้าบ้าน ผมมองบรรยากาศตอนนี้มันช่างหดหู่ซะจริง ฝนหยุดตกไปแล้วแต่ท้องฟ้ายังดำครึ้มไร้แสงอาทิตย์และดูไร้ชีวิตชีวา...
“ผมไม่อยากลง...”
“อย่าดื้นน่า ลงไปเหอะ”หลังจบคำถามผมก็ส่ายหัวเบาๆ ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ปัญหากับทางบ้านแต่เป็นปัญหาของผมเอง
“ผมลงก็...”
ผลัวะ ! (?)
ผมยังพูดไม่จบประโยคดีประตูรถฝั่งผมก็ถูกเปิดออก ผมมองภาพนั้นด้วยดวงตาสั่นระริก ไฮเวย์ที่กำลังหน้าแดงก่ำยืนอยู่ข้างๆประตูและกระชากผมลงจากรถ เฮียเพล็กที่เห็นดังนั้นก็ดึงแขนอีกข้างไว้ทันที
“ปล่อยน้องฉันเดี๋ยวนี้ !”
“ไม่ปล่อย - -”
“นายคงไม่อยากมีเรื่องกับฉันอีกใช่ไหม นายยังทำโดมินิคร้องไห้ไม่พออีกเหรอนายยังต้องการอะไรอีก”
“ทีคุณหล่ะรู้อะไรดีรึเปล่าถึงไปทำกับยูเรก้าแบบนั้น เขาไปทำอะไรให้คุณ”ชื่อของผู้ชายอีกคนดังขึ้นมาในวงสนทนาผมมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของไฮเวย์ด้วยสายตาที่เจ็บปวด สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะพูดถึง ’ผู้ชายคนนั้น’ มากกว่าผมอยู่ดี
“เฮียเพล็กครับ เฮียกลับไปเถอะเดี๋ยวผมเคลียกับพี่ชายเอง”
“พี่ชาย ?”เฮียเพล็กทำสีหน้าประหลาดใจ แต่เมื่อผมส่งสายตาเว้าวอนเฮียก็ปล่อยแขนผมเป็นอิสระ เมื่อเฮียปล่อยผมก็โดนกระชากออกจากรถทันที ผมเซเข้าอ้อมแขนของไฮเวย์และเวย์ก็กระแทกประตูลงอย่างแรงหลังจากนั้นรถก็เคลื่อนที่ออกไป ผมตกอยู่ในภาวะเคร่งเครียดอีกครั้งเมื่อไฮเวย์ส่งสายตาคาดโทษมาที่ผม
“ฉันจะเข้าบ้าน ปล่อยฉันซักที”
“นายฟังฉันก่อนได้ไหม...”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย...พี่ชาย”ผมเอ่ยคำสุดท้ายอย่างยากเย็น ผมรู้ว่าถ้าคุยกับเขามากกว่านี้ผมต้องมีน้ำตาอีกแน่ๆ
“อย่ามางี่เง่าได้ไหมโดมินิค”
“ใช่ฉันมันงี่เง่า นิสัยไม่ดี ไม่มีเหตุผล ใครจะไปดีเหมือนกับแฟนของนายหล่ะ !”ผมสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของไฮเวย์อย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผล ไฮเวย์หน้าเสียไปเล็กน้อยหลังจากที่ผมพูดจบประโยค
“โดมินิคฟังฉันก่อนได้ไหม ”
“ฟังอะไรหล่ะ ฟังว่านาย...ฮึก...กับเขารักกันแค่ไหนหน่ะเหรอ...ฮึก ฉะ...ฉันทนฟังไมได้หรอกนะ”น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นค่อยๆไหลออกจากจากตาของผมก่อนมันจะไหลออกมาอย่างหยุดไมได้ ให้ตายสิผมนี่มันอ่อนแอจริงๆ
“ฟังว่า ฉันกับเขาหน่ะไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น”ไฮเวย์ดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดทันทีที่พูดจบประโยค แต่ประโยคที่พูดออกมานั้นทำให้ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก”ฉันรักนายคนเดียวนะ”ไฮเวย์พูดอีกครั้งก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“งั้นนายบอกได้ไหมว่าทำไมนายต้องทำแบบนั้นกับผู้ชายคนนั้น”ผมผละจากออ้อมก่อนนั้นก่อนจะถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ ถึงแม้ว่าผมจะเชื่อไปกว่าครึ่งแล้วก็เถอะแต่ผมก็ยังค้างคาอยู่ดี...
“ฉันบอกไม่ได้...”
“ทำไมหล่ะ ?”
“มะ...มันยังไม่ถึงเวลา”
“งั้นเหรอ”ผมพูดก่อนจะหันหลังให้กับไฮเวย์ “งั้นนายพร้อมจะบอกเมื่อไร เราค่อยมาคุยกันนะ”ผมพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะมีรถอัลฟ่า โรมิโอคันเดิมมาจอดเทียบและผมก็เปิดประตูขึ้นรถไป
ปังๆๆๆ
“โดมินิคๆ เปิดประตูนะ เปิดๆ”ไฮเวย์เคาะกระจกอย่างบ้าคลั่ง ผมมองหน้าเฮียเพล็กก่อนจะพูดให้เฮียเพล็กออกรถ
“ไม่ต้องสนใจเฮียออกรถเลย...”
“นายแน่ใจเหรอ”
“ครับ ผมยังไม่พร้อมเจอเขาในตอนนี้”
“อืม เฮียเข้าใจ...”เฮียเพล็กพูดก่อนที่รถจะกระชากตัวออกไปและพุ่งสู่ถนนยามเย็น ผมมองหน้าเฮียเพล็กที่ขับรถอยู่เมื่อกี้ผมส่งข้อความไปหาเฮียเพล็กด้วยข้อความที่พิมพ์ไว้เรียบร้อยแล้ว ผมว่าแล้วต้องมีเรื่องแน่ๆ และมันก็เป็นจริงซะด้วย เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนอีกด้วย...
22/07/54 :)
มาอัพให้หลังสอบเสร็จ อิไรท์เปล่าดองนะ (ร้อนตัว) เเต่มันตันจริงๆคิดไม่ออก - -''
วันนี้บรรยากาศเป็นใจฝนตก ฟ้าครึ้มๆ อึมๆประกอบกับอิไรท์ทำข้อสอบไม่ได้เนื้อเรื่องจึงดราม่ามาก (?)
เเต่เท่าที่ดูจะชอบ 'คอมเพล็ก' กันมาก จนอาจหลงลืมน้องฮีทไปก็ได้ ตอนหน้าอาจจะเป็นน้องฮีทกับเเฟนต้านะค่ะ
เรื่องของโดมินิกันกับไฮเวย์ก็ยังต้องลุ้นกันต่อไป สำรับ FC เฮียเพล็กมีเซอร์ไพรซ์เเน่นอนค่ะ
Cry
ความคิดเห็น