คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SINDERELLA FIVE
SINDERELLA ; FIVE
“รึมันเป็น สันดานเมียน้อย ถึงได้สนิทกันเร็วขนาดนั้น”
คำพูดของร่างสูงที่คร่อมอยู่เหนือร่างส่งผลให้คยองซูตัวสั่นกว่าเดิมร่างกายหดเกร็งอย่างห้ามไม่อยู่ “ทำไมคยองซู เป็นอะไรไปหล่ะ รับไมได้เหรอ”
“...”
“มองหน้าฉันสิ”
“มะ...ไม่”สิ้นเสียงสั่นนั้นคิมไคก็เหมือนเลือดขึ้นหน้าเขาตรึงข้อมือทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะใช้มืออีกข้างจับหน้าคนตัวเล็กให้หันมามอง ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตากับริมฝีปากอิ่มที่ถูกเจ้าตัวกัดจนห้อเลือดเหมือนปลุกสัญชาติญาณดิบในตัวร่างสูงให้ตื่น คิมไคแสยะยิ้มเล็กๆที่มุมปากก่อนจะปลดเข็มขัดมารัดข้อมือบางไว้ติดกับหัวเตียง
“ยะ...อย่า มะ...ไม่”ร่างเล็กเริ่มสั่นมากขึ้นริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยอย่างเลื่อนลอย การกระทำอันหยาบโลนของคิมไคปลุกความทรงจำใน ‘คืนแรก’ ของเขาขึ้นมา เหมือนเหลือเกิน
ข้อมือที่ถูกตรึงด้วยเข็มขัด
มือหยาบที่สัมผัส
ร่างกายที่ขัดขืนไม่ได้
คยองซูไม่อาจปล่อยตัวเองให้ไม่เกร็งได้เลย ภาพของจงอินที่อยู่ด้านบนถูกแทรกด้วยรอยยิ้มน่ารังเกียจของปาร์คยองมิน สัมผัสที่เกดขึ้นนั้นทำให้เขารังเกียจจน อยากจะอ้วก
“เกลียด...ผมเกลียดคุณ”ปากเล็กเอ่ยคำพูดที่เหมือนฆ่าตัวเองอย่างเลื่อนลอย สติกระเจิดกระเจิงจนไม่รู้แล้วว่าคนตรงหน้าคือคิมไคหรือปาร์คยองมิน ปากบางพร่ำคำว่าเกลียดไม่หยุดจนไคแทบบ้า
“ถ้านายเกลียดฉันขนาดนั้น...ฉันก็คงไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำดีกับนายใช่ไหมคยองซู”สิ้นคำพูดร่างสูงก็กระชากเสื้อตัวในของคยองซูออกอย่างไม่ใยดีด้วยแรงโทสะ ดวงตาคมกวาดมองผิวสีน้ำนมกับหัวไหล่กลมกลึงที่น่าสัมผัส ยอดอกสีชมพูที่ปรากฏออกมากระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจราวกับจะเชิญชวนให้เขาลิ้มลอง
คิมไคซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงต่ำ เรียวลิ้นร้อนกวาดไปทั่วกายบางพร้อมกับริมฝีปากดูดดุนกายขาวจนเกิดรอยรักทั่วทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน คยองซูได้แต่หลับตาทำใจยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ภาพฝันร้ายที่เคยเกิดกำลังซ้อนทับขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ส่งผลให้ร่างเล็กออกแรงดิ้นอย่างแรง
“ไม่...อย่า อย่าทำผม....เกลียด ผม ผม...เกลียด ฮึก ไม่ ฮึก”ริมฝีปากบางเอ่ยคำพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ได้สติ เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เจ้าของพยายามกลั้นมันอยู่นาน
“ร้องทำไมอีก !”
“อย่า...ผม ไม่ ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว ฮึก ได้โปรด”สติของคิมไคกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินคำว่าได้โปรด ม่านบังตาเพราะแรงโทสะค่อยๆหายไป คิมไคมองเห็นร่างเล็กที่ตัวสั่นปากเล็กพึมพำบางอย่างซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด ดวงตาโตมีน้ำใสไหลออกตลอดเวลาแต่แววตากลับเลื่อนลอยเต็มที่ มือหนาปลดเข็มขัดที่พันธนาการคนตรงหน้าออกทำให้มือบางตกลงข้างตัวอย่างหมดแรง “ไม่ พอ...พอซักที อย่าทำ....อย่าทำแบบนี้.....ผมไม่ตั้งใจ.......ไม่ ผม.....โทษ..............ขอโทษ”
คิมไคเริ่มวิตกกังวลเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มพูดไม่รู้เรื่องมากกว่าเก่า มือหนาลูบลงบนศีรษะทุยอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆปลอบประโลม
“คยองซู ได้ยินไหม”
“ไม่...ผม ไม่...หยุด”
“ไม่เอานะคนดี ไม่มีใครทำอะไรแล้ว”มือหนาโอบร่างเล็กเข้ามาแนบกับลำตัว กลิ่นกายของร่างสูงปะทะเข้าที่จมูกของคยองซูอย่างจังกลิ่นหอมที่คุ้นเคยกับคำพูดหวานหูทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างประหลาด สติที่เลือนหานค่อยๆกลับมาทีละนิดทีละนิด “ขอโทษนะ ฉันขอโทษ”
คำปลอบประโลมยังคงดังที่ข้างหูไม่หยุดราวกับเพลงกล่อม ดวงตากลมค่อยๆปิดลงเหมือนกำลังเคลิ้มฝัน
...
25 per
คิมไคนั่งนวดขมับตนเองอย่างผ่อนคลาย ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังประตูที่ปิดสนิท เขายอมรับว่าเรื่องเมื่อครู่เขาโมโหเลือดขึ้นหน้าเกินไปหน่อย เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยจริงๆ
เมื่อเช้าเขามองเห็นคยองซูไปนั่งรอที่ริมฟุตบาทหน้าบ้านอยางแปลกใจจนได้รับคำตอบว่ารถจัตรยานของเจ้าตัวยางแบนไปไหนไม่ได้เลยบอกให้เพื่อนที่ชื่อ ‘โอเซฮุน’ มารับแต่เอาเข้าจริงกลับเป็นผู้ชายแปลกหน้าที่เขารู้จักดี ‘คุณชายอู๋’ คนนั้น ข้อมือเล็กถูกมือของอู๋อี้ฟานจับอย่างเป้นเจ้าของทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจอย่างประหลาดและยิ่งอารมณืเสียหนักเข้าเมื่อเห็นว่าคยองซูยอมเดินขึ้นรถหรูแต่โดยดี
ทีเขาบอกว่าจะให้ที่บ้านไปส่งหล่ะปฏิเสธพอมีผู้ชายมาถึงบ้านนี่ก็รีบไปเลยนะ
ด้วยความที่หงุดหงิดใจจนไม่เป้นอันทำงานทำให้ตอนเย็นเขาต้องทิ้งงานทุกอย่างเพื่อไปรอรับโดคยองซูที่หน้าโรงเรียน แต่ภาพที่เขาเห็นกลับเป็นคยองซูที่ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ที่เขาจำได้ดีว่าเป็นของใคร คิมฮวังจินคนนั้น คนที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด
ยิ่งคิดดูเหมือนจะยิ่งหงุดหงิด ไคขยี้หัวตัวเองอย่างแรงก่อนจะต้องหลุดจากภวังคืเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก
“เขาเป็นอะไรมากรึเปล่า”เสียงทุ้มเอ่ยถาม ‘จางอี้ชิง’ คุณหมอคนเก่งประจำตระกูลทันทีที่เจ้าตัวเดินออกมาจากห้อง
“เท่าที่ฟังจากนายเล่า ฉันคิดว่านายไปทำอะไรกระทบจิตใจของเขามากเกินไปนะ ‘คิมจงอิน’ เขาเลยรับไม่ได้ทำให้มีภาวะช็อกพูดจาเลื่อนลอยและเห็นภาพหลอนหน่ะ”
“แล้วควรจะทำยังไง”
“ไม่แน่ใจนะ ถ้าตื่นมาแล้วมีอาการแบบเมื่อกี้คงต้องพบจิตแพทย์หน่ะแต่ถ้าตื่นมาแล้วไม่มีอาการซึมเศร้าอะไร ก็พยายามอย่าให้มีอะไรไปกระทบจิตใจเขาอีกก็พอ”
“อืม เข้าใจละ”
“แต่ใส่ใจเขาหน่อยก็ดีนะ เขาเหมือนแก้วกำลังจะแตก...ถ้าเกิดแตกขึ้นมาแล้วมันจะรักษายากนะ”อี้ชิงเอ่ยเตือนก่อนจะบอกลาเพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งเจ้านายกิตติมศักดิ์และเดินออกจากห้องเพื่อกลับโรงพยาบาล วันนี้เขาโดนเรียกตัวจากโรงพยาบาลเพราะ ‘คิงจงอิน’ คนนั้นเรียกมา หากถ้าไม่ใช่เพราะคำว่าแพทย์ประจำตระกูลที่พ่อเขาทิ้งไว้ให้ละก็เขาจะไม่มาหาไอ้บ้านี่เด็ดขาด
.
.
.
ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อยอย่างเกียจคร้านก่อนที่ดวงตากลมโตจะลืมขึ้นมองฝ้าเพดาน ทั่วทั้งร่างกายปวดหนึบ ก่อนที่สติสัมปชัญญะที่หายไปเริ่มกลับมา ภาพของคุณคิมไคกับดวงตาที่โหดร้ายซ้อนทับกับปาร์คยองมินก่อนจะแทรกขึ้นด้วยคำพูดปลอบประโลมที่เหมือนกับเพลงกล่อมของคิมไค
คยองซูลุกขึ้นจากเตียงกว้างด้วยขาที่ยังไม่ค่อยมั่นคงในช่วงแรกเขารู้สึกเหนื่อยและไม่มีแรง เหมือนโดนสูบพลัง ร่างเล็กตัดสินใจก้าวเดินไปเปิดประตูเข้าสู่ห้องรับแขก ดวงตาเล็กทอดมองไปทั่วก่อนจะมองตรงไปที่ร่างบนโซฟาอย่างแปลกใจ
“จื่อเทา...”
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม”คยองซูตอบพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงบนพื้นที่ว่างของโซฟา “เหนื่อยจัง”
คำพูดที่ออกมาจากร่างเล็กทำให้จื่อเทาเลิกคิ้วเล็กน้อยและหันมองข้างๆแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะคิดผิดที่หันมาเพราะตอนนี้ร่างเล็กไม่ได้อยู่ในสภาพที่เขา ‘สมควร’ จะมองซักเท่าไร น้ำลายอึกใหญ่ถูกเจ้าตัวกลืนลงคออย่างยากเย็น ดวงตาเรียวมองร่างเล็กที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ของเจ้านายตน ผิวขาวที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยแดงช่างดูน่าสัมผัสอย่างน่าประหลาด จื่อเทาสะบัดหัวไล่ความคิดแย่ๆออกไปก่อนจะรีบพูดขึ้นขัดความเงียบ
“คุณไคบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปเรียน”
“อืม”
“และต่อไปฉันจะไปรับไปส่งนายไปเรียนเอง”
“ห้ะ...”
“คำสั่งคุณไคหน่ะ”
“เหรอ”
“ใช่”หลังจบคำตอบจื่อเทาก็เกิดเดดแอร์ในห้องอีกครั้งทั้งสองเงียบนิ่งไม่พูดไม่จากัน จื่อเทาจดจ้องไปที่ทีวีจอใหญ่ที่กำลังฉายสารคดีแพนด้าแต่พอคยองซูมองดูแล้วมันไม่ได้น่าสนใจเลยจริงๆ ร่างเล็กจึงพิงหัวตัวเองลงกับโซฟาแล้วนวดเบาๆที่ขมับเพื่อบรรเทาความเครียด ภาพบ้าๆยังคงไหลเวียนไปมายามหลับตาจนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่อาจทำได้เพราะตัวเขาเองก็ไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็นอีก
“เฮ้อ...”
“เป็นอะไร”
“เปล่า”
“มีอะไรรึเปล่า”จบคำถามนั้นคิ้วเรียวของคยองซูก็ขมวดเข้าหากัน เขาเริ่มครุ่นคิดอยากหนักเพราเขามี ‘บางเรื่อง’ ที่อยากรู้จริงๆ
“นี่ อาเทา”
“อะไร”
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ถ้าไม่ยากเกินไปจะตอบให้”จื่อเทาเอ่ยตอบคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คิมฮวังจินเขาเป็นใคร...”
“นะ...นายรู้จักหมอนั่นได้ยังไง”
“เขา...เป็นเพื่อนฉัน”
“คำถามนี้ยากเกินไป”จื่อเทาบอกปัดอย่างไม่คิด เขาไม่คิดที่จะเอาเรื่องในครอบครัวของนายมาพูดให้ใครฟังง่ายๆ “ฉันไม่ตอบ”
“แต่ฉันคิดว่าฉันต้องรู้ เพราะเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณไคเป็นแบบนั้น”
“…”
“ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”
“เรื่องนี้รอให้คุณจงอินเป็นคนเล่าจะดีกว่า”จื่อเทาลูบหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน ราวกับจะปลอบประโลม “แต่นายอยู่ห่างๆหมอนั่นไว้จะดีมาก”
“…”
“เพื่อความปลอดภัยของตัวนายเอง”
“เขาแย่ขนาดนั้น...เลยเหรอ”
“มากกว่าที่นายคิดแน่นอน”
“...”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เราจะได้กลับบ้านซักที”จื่อเทาพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบถุงกระดาษส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆแล้วจึงดันร่างนั้นเข้าไปยังประตูที่พึ่งจะออกมา “รีบๆหน่อยนะไม่อยากรอนาน”
“ไม่อยากตอบคำถามขนาดนั้นเลยเหรอ”
“นายจะรู้เมื่อคุณไคอยากให้รู้”
“...จริงเหรอ”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”ร่างสูงปิดประตูลงโดยไม่สนประโยคที่อีกคนกำลังพูด เขาไม่อยากจะเห็นหน้านั่นต่อเพราะมันดูเว้าวอนเหมือนลูกแมวเขากลัวจะได้เปิดเผยความลับนั้นให้กับ ‘คนนอก’ ได้รับรู้อีก
. . . S I N D E R E L L A . . .
รถหรูจอดลงที่หน้าประตูโรงเรียนคยองซูเปิดออกไปเขาบอกลาจื่อเทาก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถ สายตาหลายคู่จับจ้องมาทันทีที่เข้ามาในโรงเรียน รวมถึงเสียงซุบซิบดังไม่ขาดสาย จนเขาอยากจะหันไปแล้วตะโกนถามจริงๆว่า ‘มองอะไรกัน’
“เมื่อวานไปไหนมา”เสียงทุ้มนุ่มของโอเซฮุนดังขึ้นทันทีที่เขาวางกระเป๋าลง วันนี้เป็นอีกวันที่คนตัวเล็กมาสาย “ทำไมไม่มาเรียน”
“ไม่สบายหน่ะ”
“แล้วหายรึยัง”
“ดีขึ้นแล้ว”
“แล้วเมื่อเช้ามากับใคร”รอยยิ้มร้ายๆของเซฮุนเกิดที่มุมปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเรียบเฉยของคยองซู
“คนที่บ้าน”
“ไม่ยักกะรู้ว่า ‘บ้านตระกูลคิม’ มีบริการส่ง ‘คนใช้’ ด้วยรถหรูแบบนั้น”โอเซฮุนพูดติดตลกจนคยองซูต้องวาดมือเข้าที่หัวไหล่ โอเซฮุนเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน ในฐานะอะไร เพราะร่างเล็กก็รู้ดีว่าเพื่อนตัวขาวคงจะไมได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับการที่เขาเป็นแค่คนอาศัย
เพราโอเซฮุนไม่เคยแคร์อะไร อยากได้อะไรก็ต้องได้
“เงียบไปเหอะน่า”
“แล้ววันก่อนกลับบ้านยังไง พี่คริสบอกว่านายปฏิเสธพี่เขา”
“กลับกับฮวังจินหน่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันกับนายยังมีคดีต้องเคลียกันนะ โอเซฮุน”คยองซูแสยะยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะหันไปทำหน้าเหี้ยมใส่เพื่อนตัวขาวจนเจ้าตัวรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“โอ๊ะ ดูเหมือนฉันจะขุดหลุมฝังตัวเอง”
“โอ-เซ-ฮุน นายตายแน่”
“อย่าทำเค้าเลยนะตัวเอง เค้ากลัวแล้ว”โอเซฮุนที่ทำท่าทางน่ารักกระพริบตาปริบใส่ทำให้คยองซูถึงกับเหวอหลุดขำออกมา มือที่ตั้งท่าจะบีบคอหดกลับมาหาตัว ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเล่นแบบนี้มาตุ๊ดแตกอะไรกันนาทีนี้คับคุณโอ
“เล่นอะไรวะ”
“ไมได้เล่น จริงจังเห็นๆ”
“แล้วพูดอะไรน่าขนลุกชะมัด”
“แต่ก็ได้ผลนะ”
“ผลอะไร”
“หยุดพ่อจอมโหดได้...โอ้ย”สิ่งประโยคมือเล็กที่หนักแน่นก็ประทับลงกลางหลังดังป้าปจนเจ้าของต้องร้องโอดโอย โดคยองซูเป็นคนมือเท้าหนักแม้จะตัวเล็กนิดเดียว โอเซฮุนผู้ใกล้ชิดรู้ดีที่สุดเขาจึงต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ร่างเล็กหลุดขำจะได้คุ้มครองสวัสดิภาพของตนเองได้
“ไง คยองซู”
“สะ...สวัสดีฮวังจิน”ร่างเล็กเอ่ยตอบกลับอย่างตกใจเมื่อคิมฮวังจินที่พึ่งเดินเข้าห้องมาเข้ามาทักเขา สายตาเกือบทั้งห้องหันไปจับจ้องที่คนตัวเล็ก “มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า....แค่มาทัก”
“อ่า...อืม”ร่างเล็กตอบได้เพียงเท่านั้นก็มีเสียงกระแอมไอจากคุณครูข้างหน้าห้อง ทุกๆคนพร้อมใจหันไปสนใจคุณครูรวมถึงฮวงัจินคนนั้นก็เดินกลับไปฟุบลงที่โต๊ะตัวเอง
ตลอดช่วงเช้าที่ผ่านมาคยองซูยอมรับว่าเขาค่อนข้างที่จะไม่มีสมาธิในการเรียนตั้งแต่ ‘คิมฮวังจิน’ ก้าวเข้ามาในห้องและเข้ามาทักทายเขา แม้ว่าฮวังจินจะเป็นแบบนี้ในทุกครั้งที่เข้าเรียนแต่เขาก็ไม่เคยสอบตกเลยซักครั้งเผลอๆผู้ชายคนนี้ก็ได้ท็อปห้องโดยที่ไม่ต้องฟังครูสอนเลยซักคำ คยองซูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพรสวรรค์หรืออะไรกันแน่
คยองซูเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ความสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของคุณไคและจื่อเทาทำให้เขาพอประติดประต่อเรื่องได้เล็กน้อย บางทีฮวังจินอาจจะเป็นพี่น้องกับคิมไคแค่ ‘คนละแม่’ แต่เขาก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าทำไมคิมไคถึงได้มีท่าทีต่อต้านฮวังจินขนาดนั้น
กริ้งงงงง
เสียงออดที่ดังขึ้นเรียกความสนใจให้นักเรียนหลายๆคนทันทีพวกเขาเริ่มทยอยเก็บของทันทีที่ครูสั่งเลิกคาบเรียน คยองซูและเซฮุนออกจากห้องเป็นคนเกือบสุดท้ายพวกเขาคุยกันถึงเรื่องเรียนในวันนี้ก่อนจะกวาดของลงกระเป๋าเพื่อลงไปกินข้าว
“เฮ้ ฮวังจินไปกินข้าวด้วยกันไหม”เสียงของเซฮุนดังทันขึ้นอย่างทุกวันทันทีที่เดินผ่านโต๊ะของเพื่อน และคำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมๆ
“ไม่ละ ไม่ค่อยหิวเท่าไร”
“นายนี่น้า จริงๆเลย”โอเซฮุนบ่นอุบอิบเล็กน้อยก่อนจะลากคนตัวเล็กออกจากห้องไป เซฮุนกับฮวังจินเป็นเพื่อนร่วมชมรมกันจะเรียกว่าสนิทก็อาจจะใช่แต่ก็ไม่เชิงเท่าไรเพราทั้งสองคนไม่ได้รู้จักและไว้ใจกันมากขนาดเป็นเพื่อนสนิท แต่ช่วงหลังๆพวกเขาคุยกันบ่อยขึ้นเพราะได้รับการแต่งตั้งเป็นประธานและรองประธานชมรม ฮวังจินแทบจะไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลยอาจเพราะบุคลิกแปลกๆที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตรทำให้คนไม่กล้าเข้าไปคุย แต่คนๆนั้นกลับมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย หลายๆคนพยายามที่จะครอบครองหัวใจของเขา แต่ทุกครั้งที่สารภาพรัก คนๆนั้นก็จะตอบกลับอย่างนิ่มนวลว่าเขาไม่เปิดใจรับใครจริงๆ
...
โรงอาหารโรงเรียนยังคงคลาคล่ำด้วยผู้คนไม่มีเปลี่ยน เซฮุนและคยองซูแยกกันไปซื้ออาหารและน้ำ วันนี้เป็นเวรคนตัวเล็กทำหน้าที่ซื้ออาหาร เขาสั่งอาหารง่ายๆสองอย่างสำหรับเขาและเซฮุนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะที่มีเซฮุนนั่งกดโทรศัพท์รอ
“ทำอะไรหน่ะเซฮุน”
“คุยกับพี่ลู่หาน”คนตัวขาวส่งรอยยิ้มกว้างจนตาหยีเหมือนแป๊ะยิ้มตามงานเชิดสิงโตจนคยองซูแอบยิ้มตามไม่ได้ดูเซฮุนจะมีความสุขมากเวลาที่ได้คุยกับรุ่นพี่ตากวางคนนั้น “ใช่ๆ พี่คริสถามถึงนายด้วยแหละ”
คำพูดของเซฮุนดังขึ้นขณะที่ยังมีข้าวอยู่เต็มปากมือเรียวยังคงกดโทรศัพท์ตอบไลน์ของรุ่นพี่หน้าหวานไม่หยุด ทำให้คยองซูต้องเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว เขาค่อนข้างตกใจที่รุ่นพี่คนนั้นยังถามถึงเขาทั้งๆที่เขาปฏิเสธไปชัดเจนแล้วในวันนั้นว่ายังไม่พร้อมมีใครจริงๆขอให้พี่เขาตัดใจ
“งั้นเหรอ พี่เขาว่ายังไงหล่ะ”
“พี่เขาถามว่านายสบายดีไหม”
“อืม”
“แล้วก็บอกด้วยว่าถ้านายพร้อมเมื่อไรก็บอกพี่เขาได้นะ”
“ฮ่าๆ ช่างกล้าจริงๆผู้ชายคนนี้”คยองซูหัวเราะพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก “แล้วนายกับพี่ลู่หานคนสวยถึงไหนแล้วหล่ะ”
“ก็ดีขึ้น ตอนนี้เป็นพี่น้องล่ะมั้ง”
“ฮ่าๆ ทำใจซะนะก็พี่เขาแมนซะขนาดนั้น”คยองซูขำเซฮุนที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ฝั่งตรงข้ามปากสีชมพูคว่ำลงอย่างขัดใจ เขารู้ดีว่าพี่ลู่หานคนนี้มีดีกรีความแมนระดับนักกีฬาฟุตบอลโรงเรียน จะว่าไปก็น่าสงสารเซฮุนนะที่ไปชอบคนที่แมนขนาดนั้น “นายก็ยอมๆพี่เขาไปเหอะ เป็นรับให้แค่นี้ไม่เสียหายหรอก”
จบคำพูดขำๆของคยองซูโอเซฮุนก็ไมได้เอ่ยอะไรต่อ ใบหน้านั้นเรียบเฉยจนน่าตกใจ
“เมื่อกี้ฉันล้อเล่นนะ ซีเรียสเหรอเซฮุน”
“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยหน่ะ”
“จริงๆนะ”
“อืม”เซฮุนวางโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมาตอบคนตัวเล็กกว่า คยองซูได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เงียบๆเพราะน้อยครั้งมากที่เพื่อนคนนี้จะเงียบและมีสีหน้าไร้อารมณ์แบบนั้น
. . . S I N D E R E L L A . . .
up 25 per ; สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารัก อุบิๆ ไรท์มาอัพแล้วนนะค่ะนิดนุง
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเบย -3- งุงิๆ ตอนนี้สงสารคยองมากแต่ไรท์คิดว่ายังไม่ถึงเวลาเอนซีอ่ะ
ขอโทดนะคับสำหรับคนรอ ;P เอนจอยรีดดิ้ง อย่าลืมเม้นโหวตนะค่ะ
up 70 per ; อย่าไปโกรธคิมไคเลยค่ะนางแค่หน้ามืด (เป็นเรื่องปกติ)
ตอนนี้อาจื่อแอบมาเด่นอ่ะะะ เราชอบบุคลิกจื่อเทามากเลยนะอุอริ
อย่าลืมเม้นนะค่ะ
up 100 per ; อัพครบร้อยละนะตะเอง อุอริกุบิๆ
เฮ้ออออ อซจะคัมแบคแล้ว เงินไปแล้ว ฮ่าๆๆ
ยังไงก้อเอ็นจอยรีดดิ้งนะค่ะและอย่าลืมเม้นโหวตด้วยนะะะะ
อย่าลืมร่วมฟินด้วยการสกรีมแท็ก #นางซินKD
ความคิดเห็น