คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 t h - t a o k a i d o a n o t h e r l o v e (ภาคต่อ justfriend) [1/2]
Story : SF [t a o / k a i / d o – a n o t h e r l o v e ] (ภาคต่อ justfriend)
Writer : newworld (y)
Inspiration : ความรักครั้งใหม่กำลังจะเกิดขึ้นในหัวใจที่ยังมีแค่คนเดิม
Something Special : ขอบคุณที่รักเรานะฮวังจื่อเทา
Music : standing EGG – Rest
“คยองซู วันนี้ว่างไหม เราอยากชวนไปคาราโอเกะเย็นนี้”เสียงของไอ้หนุ่มชีกอคนหนึ่งของคณะ ที่กำลังเอ่ยปากชวนคยองซูตั้งแต่วันแรกของเดือน ทำเอาแบคฮยอนนั่งหน้านิ่ว...ให้ตายสิเขาอยากจะให้คยองซูกลับไปเป็นคนเดิมซะจริงๆ
“ขอโทษทีนะ พอดีวันนี้จะเอา ‘หม้อ’ แถวบ้านคยองซูไปทิ้ง...”แบคฮยอนตอกกลับชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะพร้อมกับยักคิ้วน่ารักๆตามไปหนึ่งที เขาจะไม่ยอมให้คยองซูโดนหลอกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน ทุกวันเขาต้องกันท่าผู้ชายในคณะและต่างคณะที่วนเวียนมาขายขนมจีบคยองซูอยู่ไม่หยุดหย่อน ให้ดิ้นตาย...ตั้งแต่วันนั้นที่เขาพา ‘คยองซูคนใหม่’ มาเปิดตัวในคณะนี่ก็ผ่านมากว่าสี่เดือนแล้ว
คยองซูบอกว่าตัวเองสามารถทำใจได้...แต่ภายใต้แววตานั้น แบคฮยอนยังคงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด...เจ็บจนไม่อยากเปิดโอกาสให้ใครคนใหม่และนั่นทำให้แบคฮยอนกลายเป็น ไม้กันหมา -__-
“ไปเรียนกันเถอะคยองซู”
“อะ...อืมไปกัน”คยองซูเงยหน้าตอบรับแบคฮยอนพร้อมกับเก็บของบนโต๊ะหินอ่อน ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆส่งให้กับรุ่นพี่ต่างคณะที่ยืนอึ้งๆเพราะคำตอกหน้าของแบคฮยอน “ขอตัวก่อนนะครับ” คยองซูก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอทางก่อนจะเดินผ่านหน้าไป
“คยองซู...”เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังคยองซูหันหลังกลับไปมองเพื่อนต่างคณะ ที่ในมือมีดอกกุหลาบสีขาวอย่างทุกวัน “ให้...วันนี้นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”
คยองซูเอื้อมมือไปรับดอกกุหลาบสีขาวที่มีริบบิ้นสีฟ้าจากมือจื่อเทาถือไว้ แบคฮยอนยิ้มล้อเลียนให้เพื่อนตัวเองที่กำลังก้มหน้าอายๆ คนๆนี้เป็นคนเดียวจริงๆที่ผ่านการคัดกรองของแบคฮยอนที่ให้ไฟเขียวจีบคยองซูเต็มที่ แต่ก็ยังคงทำฟอร์มหวงเพื่อนตามระเบียบ
“มาอีกแล้วเหรอ ไม่เบื่อรึไง”
“ไม่หรอก...มีความสุขดี”
“งั้น...เราไปก่อนนะคยองซูมีอะไรจะคุยกับเจ้าแพนด้าตูบนี่ก็ตามสบาย”
“แบคฮยอนไปว่าจื่อเทาเค้าทำไม...”คยองซูเอ็ดแบคฮยอนที่ทำหน้าทะเล้นใส่จื่อเทาที่ทำหน้างงงวยกับประโยคภาษาเกาหลีระดับแอดวานซ์ของแบคฮยอน แต่ก็ยังพูดได้ไมเท่าไรเจ้าตัวดีก็วิ่งหนีเข้าห้องเลกเชอร์ซะก่อน
“เมื่อกี้...หมอนั่นพูดอะไรถึงผมเหรอ”จื่อเทาสะกิดคนตัวเล็กและเอียงคอถามอย่างน่ารักทำเอาคยองซูหัวเราะออกมาอย่างอดใจไม่ได้ “มีอะไร หัวเราะอะไร”
“นายตลกดี”
“ตรงไหน...”
“ไม่บอก ;P”
“ได้ไงอ่ะ”
“ได้อย่างงี้แหละ ฮ่าๆ”
“จำไว้เลยนะ...”
“อย่าลืมมาเอาคืน”คยองซูยิ้มหยอกๆให้กับจื่อเทาก่อนจะยิ้มออกมา “วันนี้ก็ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ”
“เต็มใจครับ...”
“อืม...เราไปเรียนแล้วนะได้เวลาอาจารย์จะเข้าสอนแล้ว”
“งั้น...ขอไปส่งนะ”
“จะดีเหรอ”
“เราอยากไปนะ ให้ไปเถอะนะ”จื่อเทาใช้สายตาคมกริบนั่นอ้อนคยองซูทำเอาเขาอดจะใจอ่อนพยักหน้าตอบกลับไปไมได้ คนตัวสูงกว่าเลยคว้าข้อมือคยองซูเดินนำเข้าไปในคณะคนตัวเล็กอย่างไม่ได้รู้ตัวเองเลยว่าไปถูกรึเปล่า
“นาย...เรียนห้องไหนหน่ะคยองซู”
“ฮ่าๆ...คิดว่านายจะรู้ซะอีกว่าเราเรียนห้องไหนเห็นเดินนำเรา”
“ใครจะไปรู้หล่ะ”
“ห้องสุดทางเดินนู่นเดินไปได้แล้วเดี๋ยวเราจะสายนะ”
“รับบัญชาครับ”ร่างสูงเดินเคียงข้างคยองซูไปยังห้องเรียนโดยมีสายตาคนมองตามตลอดทาง...ใครๆก็รู้ว่าตอนนี้คยองซูเหมือนสมบัติชิ้นใหม่ของคณะวิศวะที่พึ่งค้นพบ แต่ตอนนี้กำลังจะมีหนุ่มจากต่างคณะแย่งไปต่อหน้าต่อตาใครจะไปเชื่อ...บอกพวกเขาทีว่าบยอนแบคฮยอนไปไหน !!!
“ตั้งใจเรียนนะ คยองซู”
“เช่นกัน”
“เดี๋ยวก่อนคยองซู” คยองซูที่กำลังจะเข้าห้องเหลียวหลังกลับมามองร่างสูงด้วยสายตาสงสัย “纵然伤心,也不要愁眉不展,因为你不知是谁会爱上你的笑容。”
“อะไรนะ...นายพูดภาษาจีนเหรอ แปลว่าอะไรหน่ะ”
“ไม่บอกครับ”
“ทำไมอ่ะ”
“แลกกันเมื่อกี้คยองซูยังไม่บอกมเลยว่าแบคฮยอนพูดว่าอะไร”
“อยากรู้นายก็ถามแบคฮยอนสิ...”
“ไม่เอาหรอก”
“ฉันอยากรู้นี่นา”
“งั้นผมจะบอก...ในวันที่คยองซู ‘พร้อม’ นะเพราะมันสำคัญจริงๆ”คยองซูส่งยิ้มเจื่อนๆส่งไปทำเอาจื่อเทารู้สึกผิด เขารู้ดีว่าไม่ควรจะพุดเรื่องแบบนี้ออกไปเพราะมันเหมือนเป็นการบีบบังคับคนตรงหน้า จื่อเทาไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับ ‘ใครคนนั้น’ ของคยองซูหรือไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรเลยจากการกระทำของตัวเองแต่บางทีการได้อะไรที่ชัดเจนมันน่าจะดีกว่า “ผมขอโทษ I’m sorry”
“ไม่เป็นไรหรอก...เราไม่โกรธ”
“จริงเหรอ แต่สีหน้านายได้บอกแบบนั้นนะ”
“ก็อาจใช่...เราเข้าเรียนก่อนนะ ไว้เจอกัน บาย”
“บายครับ”
- - -- - -- - - - - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - 44.1 percent- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -
...
เสียงโรงอาหารกลางของมหาลัยยังคงเสียงดังจอแจจากบทสนทนาของนักศึกษามากมายหลายคณะเช่นเดิมทุกวัน คยองซูและแบคฮยอนก็คงป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังหันหน้าคุยกัน
“นี่คยองซู...เราถามไรหน่อยดิ”
“หืม...”
“นายจื่อเทาจีบคยองซูนานแค่ไหนแล้ว”
“อืมม...”คยองซูก้มหน้าลงครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยสีหน้าอายๆ “หนึ่งร้อยกับอีกสองวันพอดี”
“เฮ้ย...จำได้ไงอ่ะ”
“ก็จื่อเทาเขียนไว้ที่ปลายริบบิ้นนี่นี่นา”คยองซูชี้ไปที่ปลายริบบิ้นสีเหลืองบนก้านดอกกุหลาบ ตั้งแต่ฮวังจื่อเทาคนนั้นตามจีบคยองซูสิ่งที่มีมาทุกวันคือดอกกุหลาบสีขาวผูกริบบิ้นตามสีวัน...หากวันไหนที่คยองซูไม่มามหาลัยจื่อเทาก็จะเอามาทบยอดให้อยู่เสมอ
“หมอนี่นี่ก็โรแมนติกไม่หยอกเลยนะเนี่ย”
“อืม...ใช่”
“แล้วนายจะไม่ลองคุยกับหมอนั่นดูจริงๆเหรอ”
“เราว่าเรายังไม่พร้อม...เรายังลืมจงอินไม่ได้”คนตัวเล็กพูดขึ้นเสียงสั่นนั่นทำให้แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองพลาดอย่างแรงที่พูดประเด็นนี้ออกมา...และดูเหมือนมันจะซวยซ้ำซ้อนมากกว่าเก่าเมื่อ ‘คิมจงอิน’ เดินเข้ามาในโรงอาหารกลาง
ให้ตายสิขนาดพาคยองซูหนีหน้าหมอนั่นโดยการไม่กินข้าวที่โรงอาหารคณะแล้วนะ ยังมาตามหลอกหลอนกันถึงที่นี่
ดวงตากลมโตของคยองซูสั่นระริกยามที่มองคิมจงอินคนตรงหน้ายังคงเหมือนเดิม เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน....แต่ที่เปลี่ยนไปคงเป็นเขา ไม่น่เลยจริงๆไม่น่าบอกเลยจริงๆ ขอบตาที่ร้อนผะผ่าวกับน้ำตาที่เริ่มรื้นออกมาทำให้คนตัวเกต้องเมินหน้าหนีก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานเพราะวันนี้คิมจงอินมาที่นี่เพื่อกินข้าวกับ ‘โอเซฮุน’ ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจเพราะทั้งสองคนตัดสินใจเลือกที่จะนั่งตรงข้ามโต๊ะของพวกเขา...เขาจะต้องทนเห็นภาพแบบนี้อีกนานแค่ไหน
ตึง !
สุดท้ายแล้วคนที่หมดความอดทนก็คือแบคฮยอนคนตัวเล็กกระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะก่อนจะคว้าตัวคยองซูที่ถือจานข้าวขึ้นบนมือแทบไม่ทันเดินดุ่มๆไปอีกฟากของโรงอาหาร
...
“มองอะไรหน่ะจงอิน”
“เปล่า...”
“จริงเหรอ”
“อืม”
“มากินข้าวกับเราก็สนใจเราสิ...อย่าสนใจสิ่งรอบข้างมากนัก”โอเซฮุนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย...ให้ตายสิ เขาน่าจะชวนจงอินออกไปกินข้าวข้างนอกมหาลัย
...
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”แบคฮยอนเอ่ยถามจื่อเทาที่กำลังคุยอย่างสนุกสนานกับรุ่นพี่ ‘อี้ชิง’ แต่พอเห็นว่าคนที่ขอมานั่งด้วยเป็นคยองซูกับแบคฮยอนแพนด้าเมืองจีนก็ยิ้มกว้างก่อนจะขอความเห็นจากรุ่นพี่ตรงหน้า
“ตามสบายครับ...เพื่อนจื่อเทาก็เหมือนน้องพี่คนหนึ่ง”
“คยองซูไปนั่งนู่นสิ”แบคฮยอนพยักเพยิดไปที่ที่ว่างข้างจื่อเทาหลังจากที่ตัวเองหย่อนก้นลงนั่งข้างรุ่นพี่หน้าหวาน
เสียงบนสนทนาของแบคฮยอนกับอี้ชิงดังขึ้นไม่ขาดสายต่างจากคยองซูที่ก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวในจานอย่างหมดอาลัยตายอยาก...การที่เห็นจงอินกับเซฮุนมาด้วยกันไม่ใช่เรื่องดีกับหัวใจเขาซักนิด
คาโอะ คาโอะ
เสียงโปรแกรมแชทที่ดังขึ้นเบาๆเพราะโดนเสียงเซ็งแซ่แต่แรงสั่นสะเทือนนั่นทำให้คยองซูกดเลื่อนหน้าจอเพื่ออ่านข้อความที่ถูกส่งมา
HwangTAOtao : ข้าวไม่อร่อยเหรอ (อีโมเป็ดสีขาว)
Dokyung ⊙♡⊙ : ไม่ค่อยหิวอ่ะ
HwangTAOtao : กินของเราอ่ะป่าวอร่อยนะ
อ่านจบคยองซูก็เงยหน้าขึ้นมองปทางจานของฮวังจื่อเทาและก็พบกับความว่างเปล่า
Dokyung ⊙♡⊙ : ตลกและ ไหนอ่ะ
HwangTAOtao : อร่อยจริงๆไม่เชื่อเหรอ
Dokyung ⊙♡⊙ : เชื่อเพราะนายกินหมดแล้ว
HwangTAOtao : ยังไม่หมด
Dokyung ⊙♡⊙ : อย่ามาหลอกน่าก็เห็นๆอยู่ว่าหมดแล้ว
HwangTAOtao : หันมามองก่อนสิแล้วจะเห็น
คยองซูหันกลับไปมองอีกครั้งตอนนี้ไม่มีจานข้าวว่างเปล่าอีกแล้วมีเพียงช่ออมยิ้มเล็กๆส่งมาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสของจื่อเทา
“อมแล้วอย่าลืมยิ้มด้วยนะ...นายทำหน้าแบบนี้ผมเจ็บนะรู้ไหม”
“...”คยองซูไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยื่นมืออกไปรับช่ออมยิ้มนั่นมาถือไว้แต่พอทำท่าจะดึงอันหนึ่งออกมาจื่อเทาก็ทำท่าห้าทก่อนจะล้วงในกระเป๋าตัวเองก่อนจะยื่นอมยิ้มสีเขียวอันนึงส่งให้
“กินอันนี้ก่อน...อันนั้นกินวันหลัง”
“ขอโทษนะจื่อเทา”ร่างเล็กพูดขึ้นในขณะที่มองคนตรงหน้าแกะอมยิ้มอย่างตั้งใจ เสียงเซ็งแซ่รอบข้างยังดังไม่ขาดสายแต่ตอนนี้แบคฮยอนกับอี้ชิงไม่รู้ว่าหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไร
“ขอโทษอะไร”
“ขอโทษที่ตอนนี้ยังรักนายไม่ได้” สิ้นคำพูดของร่างเล็กมือเรียวก็หยุดชะงักอย่างห้ามไม่อยู่
“อืม...ไม่เป็นไร”จื่อเทายิ้มออกมาอย่างฝืนๆก่อนจะยื่นอ้มยิ้มรสแอปเปิลจ่อตรงปากของคยองซู “กินนี่ก่อนสิแล้วยิ้มออกมา”
ริมฝีปากบางรับอมยิ้มสีสวยเข้ามาในปากก่อนจะเผยรอยยิ้มรูปหัวใจส่งให้คนตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยคำสัญญาที่ตั้งใจไว้แล้วออกไป “เรารักนายตอนนี้ไม่ได้...แต่เราเชื่อว่าในอนาคตเราจะรักนายให้เท่ากับที่นายรักเรา”
“คยองซู...”
“ขอบคุณที่รักเรานะฮวังจื่อเทา”
- - -- - -- - - - - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - 77.8 percent- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - --
ครืด ครืด
‘PandaTAO ⊙ω⊙’
ร่างเล็กล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องสวยมาถือไว้ก่อนจะเลื่อนสไลด์หน้าจอเพื่อกดรับสาย
“ยอโบเซโยยย แพนด้า”
[เรียกมแบนั้นอีกแล้วนะครับตัวเล็ก]
“โห่...ขอเรียกหน่อยไม่ได้รึไง ? ทีนายยังเรียกเราตัวเล็กเลย”
[ได้ครับได้...เรียกอะไรก็ได้ครับ]
“ดีมาก คิๆ แล้วนี่โทรมามีอะไรเหรอ”
[ไม่มีอะไร วันนี้ว่างอ่ะว่าจะชวนไปดูหนัง]
“วันนี้เหรอ...ไม่ได้อ่ะ”ร่างเล็กเหน็บโทรศัพท์ไว้ด้วยไหล่เล็กก่อนจะก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าผ้าใบทั้งสองข้างให้เรียบร้อย
[ทำไม ไม่ว่างเหรอ]
“ช่ายยย วันนี้แม่ให้ไปช่วยคุณน้าดูร้านขนม...ถือสายรอแปปนึงนะแพนด้า”คยองซูยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะดันแว่นสายตาให้เข้าที่เข้าทางดังเดิม...วันนี้เขากลับมาใส่แว่นอีกเพราะเขาทำคอนแทคเลนส์ของอาทิตย์นี้หายทั้งกล่องคุณแม่เลยลงโทษด้วยการให้ใส่แว่นไปก่อนจนกว่าจะครบอาทิตย์ “ผมไปแล้วนะครับคุณแม่ !”
“จ้า ฝากบอกน้าเยอึนด้วยนะว่าแม่คิดถึง”
“ครับ”คนตัวเล็กว่าตอบกลับคนเป็นแม่ก่อนจะปิดประตูบ้านลงและเริ่มบทสนทนากับปลายสายอีกครั้ง “นอนยัง”
[ยังครับ...]
“ไม่โกรธใช่ป่ะ”
[ไม่นะ ก็ติดธุระนี่นา ถ้าเบื่อมากๆเดี๋ยวไปเล่นเกมส์กับพี่ลู่หานก็ได้]
“อ่าฮะ”
[งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ครับ ตัวเล็กจะได้เดินทางสะดวก]
“อ่า...โอเคไว้เจอกันนะ”
[ครับ]
คยองซูกดตัดสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกจากซอยาเรื่อยๆจนถึงถนนใหญ่ เขาหยุดยืนที่ป้ายรถเมล รอซักพักก็มีรถมาเทียบป้ายร่างเล็กก้าวขึ้นไปบนรถอย่างปกติก่อนจะแตะบัตรลงกับเครื่องตรงทางเข้าแล้วเดินเข้าไปนั่งที่ว่างที่หนึ่ง
...
“สวัสดีครับคุณน้า”
“อ้าว มาพอดีเลยคยองซูมาช่วยน้าจัดเค้กหน่อยสิ...”คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำก่อนจะถอดแจ็กเกตตัวนอกออกเหลือแค่เสื้อนืดสีขาวด้านใน เขาเดินไปที่หลังเคาท์เตอร์ก่อนจะค่อยๆบรรจงวางถาดเค้กรสชาติต่างๆลงในตู้โชว์...เขาวางมันอย่างถะนุถนอมถาดแล้ว ถาดเล่าจนถึงสองถาดสุดท้าย ‘บานอฟฟี่กับสตรอเบอรี่เครปเค้ก’
‘นี่ทำไมจงอินถึงชอบเครปเค้กหล่ะ’
‘อ่า...ไม่รู้สิเราไม่ค่อยชอบแป้งเค้กมั้ง ชอบแป้งเป็นแผ่นๆแบบนนี้มากกว่า’
‘แล้วชอบรสไหนที่สุดหล่ะ’
‘ทายดูสิ...ทายถูกเราเลี้ยงเลยมื้อนี้’
‘อ่า...ช็อกโกแลตมั้ง’
‘ไม่ใช่เรากะแล้วเชียวต้องทายอันนี้ ฮ่าๆ ให้อีกครั้ง’
‘งั้น...บลูเบอรี่’
‘ผิดละ...เราชอบที่สุดก็คือสตรอเบอรี่ ทายผิดแบบไม่น่าให้อภัยเลยอ่ะ’
‘ใครจะไปรู้เล่า ถ้าให้จงอินทายทายถูกไหมหล่ะว่าเราชอบกินอะไรในร้านนี้ -^-’
‘บานอฟฟี่ไง’
‘เฮ้ย รู้ได้ไงอ่ะ’
‘ก็เราเห็นคยองซูสั่งทุกครั้งที่มานั่งกินกับเรานี่นา...นานๆทีถึงจะเป็นอย่างอื่น เดาง่ายจะตาย’
คยองซูเผลอยืนยิ้มมองเค้กในตู้อยู่นานสติของเขาหลุดลอยไปกับภาพในอดีตที่ย้อนกลับมา จนเยอึนที่พึ่งเสร็จจากการเก็บหลังร้ายต้องมาสะกิดหลานชายให้รู้สึกตัวและไล่ไปเปลี่ยนชุดเป็นยูนิฟอร์มที่หลังร้าน
คนตัวเล็กส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ภาพในหัวออกไปก่อนจะเดินไปเปลี่ยนป้ายหน้าร้านจาก close เป็น ‘open’
...ไม่นะคยองซูลืมมันไปซะ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราท่องเอาไว้ !...
...
คยองซูคิดว่าความบังเอิญเกิดบนโลกกลมๆแห่งนี้บ่อยเกินไปแล้ว เขาทำงานตั้งแต่เวลาร้านเปิดคือสิบโมงเช้า คนตัวเล็กยืนอยู่บริเวณแคชเชียร์เหมือนเคย จะมีบ้างที่ออกไปช่วยรับออร์เดอร์เพราะพนักงานอีกสองคนต่างหัวหมุนกับการดูแลลูกค้า คุณน้าก็คอยจัดแจงและส่งเข้าถาดเพื่อไปเสริฟ วันนี้เป็นวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันหยุดจึงมีคนมากกว่าปกติแต่ลูกน้องอีกสองคนของคุณน้าดันลาซะได้
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เขากำลังจะพูดถึงความบังเอิญเพราะความบังเอิญมันพึ่งเริ่มต้นตอนบ่ายโมงเศษนี่เอง
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่หน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งทำให้คยองซูที่กำลังก้มๆเงยๆกับแคชเชียร์ต้องรีบทิ้งสิ่งที่ทำตรงหน้าเพื่อเดินไปรับออร์เดอร์ที่โต๊ะริมหน้าต่างตามที่หนึ่งในพี่พนักงานส่งซิกมาให้ ตอนนี้น้าเยอึนไปดูหลังร้านส่วนคุณสามีก็กำลังหัวหมุนกับการเตรียมเครื่องดื่ม คยองซูจึงต้องประจำการเคาท์เตอร์แทน
“รับอะไร...ดีครับ”เสียงเล็กๆขาดห้วงไปเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงหน้า
“กินอะไรดีจงอิน...”
“แล้วแต่เลย”จงอินเอ่ยตอบโอเซฮุนที่กำลังยิ้มหวานให้เมนูในมือแต่สายตายังคงมองตรงไปยังคนตัวเล็ก...เขาอยากจะคุยกับคยองซู
“งั้นเอา...มิกซ์เบอรี่เค้กครับ”โอเซฮุนเงยหน้าขึ้นสั่งกับออร์เดอร์กับพนักงานแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นหน้าคยองซู “อ้าว...ทำงานพิเศษที่นี่เหรอ”
“เปล่าครับ มาช่วยคุณน้าเฉยๆไม่ได้ค่าจ้างครับ”
“อ้อออ แล้วจงอินเอาอะไรไหม ?”คนผิวขาวพนักหน้ารับคำก่อนจะหันไปถามคนฝั่งตรงข้ามที่นั่งหน้านิ่งๆอยู่
“แล้วแต่เลย เรากินได้หมด”
“งั้นเอาบราวนี่ชีสเค้กเพิ่มอีกชิ้นนึง”
“ครับ...รับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มไหมครับ”
“อืมมม”เซฮุนทำหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง เรียวลิ้นเล็กๆเผลออกมาเลียริมฝีปากสีชมพู เขาไม่แปลกใจเลยทำไมคนๆนี้ถึงเป็นคนครอบครองหัวใจคิมจงอินคงเพราะเขาเหมาะสมกันจริงๆ “เพิ่มชานมไข่มุกกับคาปูชิโน่เย็นของจงอินเนอะ”
“อืม”
“แค่นี้หล่ะครับ”
“ครับ รอประมาณห้านาทีนะครับ”คยองซูเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะโค้งหัวให้เล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะเดินเอาใบออร์เดอร์ไปแปะไว้ที่หน้ากระดาน เขาเดินต่อไปยังเคาท์เตอร์และมองออร์เดอรืเครื่องดื่มที่เหลืออีกสี่ห้าแก้วก่อนจะเริ่มลงมือชงเครื่องดื่มง่ายๆช่วยสามีของน้า
กรุ๊งกริ๊ง
“ที่นี่รับสมัครพนักงานเพิ่มไหมครับ”เสียงทะเล้นที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังทำให้คยองซูที่กำลังหันหลังให้เคาท์เตอร์ค้องหันตวับกลับมามองต้นตอ
“จื่อ...จื่อเทา !”
“สรุปที่นี่รับสมัครพนักงานไหมครับ”
“ไม่เล่นน่าอาจื่อ”
“ไมได้เล่นนะเราตั้งใจมาช่วย”
“เฮ้อออ...มาช่วยก็ดีเข้ามาข้างในก่อนสิตรงนั้นมันเกะกะลูกค้า”เขาส่งเสียงปลงๆให่กับคนตรงหน้าที่ยังยิ้มทะเล้นไม่เลิก พอได้ยินคำตอบคนตรงหน้าก็ชูกำปั้นขึ้นฟ้าและวิ่งดุ๊กๆเข้ามายืนหน้าแพนด้าในเคาท์เตอร์บาร์ทันที
“เข้ามาอย่ายืนเฉยๆสิ หยิบผ้ากันเปื้อนในตู้มาใส่ซะแล้วก็เอานี่ไปเสริฟโต๊ะแปดตรงนั้น”
“ครับๆ”จื่อเทารับคำก่อนจะถอดเสื้อแจกเก็ตสีแดงออกเหลือแค่เสื้อยืดสีดำและคว้าผ้ากันเปื้อนมาผูกเอวไว้เสร็จแล้วจึงหยิบถาดเดินไปเสริฟตามโต๊ะที่เขาบอกอย่างคล่องแคล่ว
แต่พอเขากำลังจะหันมาทำเครื่องดื่มหวงตาก็เหลือบมองเห็นคุณน้าพอดี เขาจึงผละออกมาจากจุดนั้นและเดินไปประจำแคชเชียร์อย่างเคย ถึงตอนที่เดินเข้ามาน้าจะดูงงๆที่เห็นจื่อเทาแต่ดูเหมือนสามีจะอธิบายจนเข้าใจเธอจึงหันมายกนิ้วให้ผม
“คยองซูเอานี่ไปเสริฟโต๊ะหกให้น้าหน่อย”
“ครับ”คนตัวเล็กรับคำก่อนจะมองออร์เดอร์...นี่มันโต๊ะจงอินนี่นา บังเอิญอีกแล้ว เขามองเค้กในถาดแวบหนึ่งก่อนจะตัดสินใจวางถาดลงและเติมเค้กชิ้นที่สามลงไป ‘สตรอเบอรี่เครปเค้ก’
...
“ขอโทษที่ให้รอนานครับ”คนตัวเล็กเอ่ยขัดจังหวะคู่รักที่กำลังสนทนาและค่อยๆบรรจงวางเครื่องดื่มและเค้กลงไปบนโต๊ะจนถึงชิ้นสุดท้าย
“เอ่อ...ผมไมได้สั่งครับ”
“ครับ อันนี้ผมแถมให้ครับเห็นว่าเราอยู่ม.เดียวกัน ฮ่าๆ ผมเลี้ยงเอง”
“อ๋อ ขอบคุณนะครับ แหม น่ากินเชียวท่าทางะอร่อยนะครับ”
“ครับ อร่อยจริงๆ”เขาพูดขึ้นขณะเสมองหน้าจงอินที่เหมือนจะอยากพูดอะไรซักอย่างกับเขา “งั้นผมไม่รบกวนแล้วขอตัวนะครับ”คยองซูก้มหัวให้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปประจำที่เคาท์เตอร์ดังเดิม...วันนี้บังเอิญเกินไป ทำไมจงอินต้องพาเซฮุนมากินเค้กวันนี้วันที่เขาและจื่อเทาอยู่ในร้าน...ไม่สิทำไมจื่อเทาต้องมาร้านวันนี้ด้วย เขาไม่อยากให้เขาเห็นผมอ่อนอีก เขาไม่อยากให้เขาเจ็บที่เห็นว่าผมยังแคร์จงอิน
คยองซูส่วยหัวอีกครั้งเพื่อเรียกสติตอนนี้ที่สำคัญคืองานในร้าน เขาเหลือบมองเห็นจื่อเทาที่กำลังรับออร์เดอร์พร้อมกับคุยกับลูกค้าอย่างสนุกปาก เด็กผู้หญิงวัรุ่นรอบข้างต่างพากันกรี๊ดกร้าดผู้ชายคนนั้นกันทั้งนั้น ก็หล่อแบดซะขนาดนั้น J
10/10/13
กราบสวัสดีงามๆสำหรับิรรักแฟนฟิค (?) วันนี้เอาเทาโด้มาฝาก
เฮ้ออ บางทีอยากถามตัวเองนะว่าคู่นี้ท่านได้แต่ใดมา ._____.
มันเป็นความคิดชั่ววูบว่าต่อไปดโยของเราจะอยู่เยี่ยงไร
แล้วแบบอยากแกล้งเสี่ยากหลังจากมั่นไส้จาก justfriend :(
แต่แบบอยากบอกมากว่าเรื่องนี้อาจจะพลิกกลับไปเป็นไคโด้ก้ได้ใครจะไปรู้วววว
หึๆๆ เดี๋ยวเจอกันค่ะแบบบางทีเม้นบอกหน่อยก็ดีนะค่ะว่าอยากได้ใครเป็นพระเอกกันแน่
ฮ่าๆ คือยังไม่ตัดสินใจแน่ชัดปรับเปลี่ยนตามอารมณ์
13/12/13
อัลไลคือมันยังไม่จบมันจะกลายเป้นลองฟิคแล้ว มาแบบเบลอๆอ่่ะตอนนี้ฮ่าๆ
ติดตามนะค่ะตอนหน้าน่าจะมีดราม่า อุ๊บ !!
언젠가 언젠가 언젠가 돌아올게
สักวันหนึ่ง..สักวันหนึ่งฉันจะกลับมา
아직은 아직은 아직은 아니지만
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ ไม่ใช่ตอนนี้เพราะมันยังไม่ถึงเวลา
...
สักวันหนึ่ง..เมื่อตอนนั้นที่ฉันกลับมา
너에게 너에게 너에게 말해줄게
ฉันจะบอกให้เธอได้ฟัง
사랑해 사랑해 사랑해 널 사랑해
ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอนะ
th tran ; @Wyvernpmr
ความคิดเห็น