คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : fourteen.
บทที่ 14 ความรู้สึกแปลกใหม่ของผม
ฟิ้วววว ~ ฟิ้วววว ~
“เฮ้อออ...”เสียงลมพัดใบไม้ผ่านหน้าผมไปหลายรอบ จนผมต้องถอนหายใจอีกที โอ๊ยยยย ไหนว่าจะไม่มาไงวะ ไอ้แฟนแล้วมึงมายืนทำเฮี้ยอะไรที่นี่ T[]T
ผมยืนทึ้งผมสั้นของตัวเองจนลุงที่พาหลานมาเดินเล่นต้องพาหลายหลบไปร้อยเมตร
“หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นบ้าเลยเด็กสมัยนี้”ผมหันไปส่งสายตาโหดเหี้ยมคุณป่าวัยใกล้ฝาโลง (เริ่มพาล) กับหลานอายุไม่เกินสามปี ซึ่งทำให้คุณป้าเอามือปิดตาหลานและพูดก่อนเดินจากไป “อย่าไปมองตาลูกเดี๋ยวเขาจะกินตับเอา”
-[]-….
ผมไม่น่ามายืนตรงนี้ตั้งแต่แรกเลย !!
45 นาทีก่อนหน้า
กริ๊งงงงงงงงงงง ~
เสียงออดดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังหลับอย่างสบายตื่นขึ้นมาปาดน้ำลายที่มุมปากออก (น่าเกลียดมาก)
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”
“ขอบคุณคร๊าบคุณครู~”ผมพูดเสียงยานคางและโบกมือลาอาจารย์ศรีสมรที่กำลังหันหลังให้ จากนั้นผมก็เริ่มเก็บของบนโต๊ะ
“ฮ้าววววว”
ป๊าป !
ผมที่กำลังอ้าปากหาวแทบจะสำลักลม (?) เมื่อมีมือปริศนาตบเข้าที่หลังอย่างแรง ผมหันไปมองและพบเข้ากับหน้าของไอ้บลูที่ยืนยิ้มแป้นอยู่
“ไงไอ้แฟน”
“อะไร -_-”
“โดนทิ้งอีกแล้ว ?”
ฟิ้ววว !
เหมือนมีลูกศรทิ่มแทงใจดวงน้อยๆของผม ผมมองหน้ามันด้วยสายตาอาฆาตและตอบไปด้วยเสียงที่โคตรจะจริงใจ
“เออ”
“เมื่อวานยังเห็นไอ้ยูไฮอยู่เลย”
“มันไปทำธุระที่เชียงใหม่ -__-‘ ”
“โอเคกูเข้าใจ งั้นกลับบ้านดีๆเว้ยเพื่อน”
“เออ มึงด้วยขอให้โดนหมากัดระหว่างทาง -_-^^”
“สมพรปาก (:”
ไอ้นี่...
ผมก่นด่ามันในใจก่อนที่จะกวาดของทุกอย่างลงกระเป๋าและรีบเดินไปที่หน้าโรงเรียน ผมต้องรีบไปซื้อข้าวและเสื้อผ้าให้ไอ้ไฮเวย์เข้าไปให้มันเพราะมันใส่เสื้อผ้าผมไมได้ -_- ใส่แล้วเขิน (ผิดที่นายเอกของเราเตี้ย -/- แฟน : อย่างน้อยก็สูงกว่าแกไรเตอร์โรคจิต / ไรท์ : แฟนอยากตายตอนจบไหมจ๊ะ / แฟน : -X-)
“พี่แฟนต้าค่ะ พี่แฟนต้า !!”ผมหันไปตามเสียงเรียกเล็กๆนั่น ที่ดังขึ้นขณะที่กำลังเดินผ่าหน้าประตูโรงเรียน ผมหันไปมองและพบกับสาวผมบ็อบใส่แว่นดูน่ารักแบบแปลกๆ นั่นใครวะ -_-?
“ครับ...?”ผมเดินเข้าไปใกล้ๆน้องเขาก่อนจะขานรับพร้อมสีหน้างงๆ
“คะ...คือหน่ะ...หนูชื่อ มาหยา เป็นเพื่อนกับซอลฟาหล่ะค่ะ -/////-”
“แล้ว ?”
“คือซอลฟาไม่อยู่ ขะ...เขาให้หนูมาตามหาพี่ยูไฮค่ะ ! ตะ...แต่หนูมายืนรอตั้งนานแล้วไม่เห็นพี่เขาเห็นแต่พี่แฟน นะ...นี่แหละค่ะ”
“อ้อ ยูไฮไม่อยู่หรอก มันไปเชียงใหม่”
“อะ...อ้าว”
“งั้นมีอะไรหล่ะ เพื่อพี่จะโทรบอกมันให้”
“คะ...คือซอลบอกว่าพี่ยูไฮ ปะ...ปิดเครื่องค่ะ”น้องเขาตอบด้วยความยากลำบาก ถ้าน้องจะพยายามในการพูดกับพี่ขนาดนี้ -__-‘
“อ้อ ครับงั้นมีอะไรรึเปล่าเพื่อพี่ช่วยได้”
“ซอลบอกว่าให้มา บะ...บอกพี่ยูไฮว่าคะ...คู่หมั้นของเขาไม่รับโทรศัพท์ค่ะ อยากให้พี่ยูไฮส่งคนไปดูให้หน่อย”
“แค่นี้...?”
“คะ...ค่ะ”
“แล้วคู่หมั้นน้องเขาเป็นใครหล่ะพี่จะได้บอกให้”
“ซอลเคยบอกหยาวะ...ว่าคู่หมั้นซอลชื่อ ‘ฮีท’ หน่ะค่ะ”เหมือนฟ้าผ่าเข้าที่กลางหัวผมอะไรนะ น้องเขาบาพูดว่าอะไรนะ...
“ชะ...ชื่ออะไรนะครับ”
“เอ่อ...ฮีทค่ะ อยู่ม.4 โรงเรียนพี่นี่แหละค่ะ”
“ระ...เหรอครับ”
“ค่ะ”
“พี่รู้จักเขา เดี๋ยวพี่จะช่วยดูให้นะ ^^’ ”
“จริงเหรอค่ะ ขะ...ขอบคุณมากค่ะ”
“...”
“อ้อ ใช่ค่ะพี่แฟน นี่เป็นคีย์การ์ดห้องของคู่หมั้นซอลหน่ะค่ะ ซอลเก็บไว้ที่ล็อกเกอร์ พี่แฟนเอาไปเปิดห้องได้เลยนะค่ะ”
“ดะ...ได้ครับเดี๋ยวพี่จะจัดการให้ ^^;”ผมหยิบคีย์การ์ดจากน้องเขาและยิ้มให้น้องเขาอย่างยากเย็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินห่างน้องเขาออกมาจนถึงหน้าป้ายรถเมล์
นะ...นี่มันอะไรกัน
ฮีทกับน้องซอลฟางั้นเหรอ...
“งั้นพี่ยูไฮมีเพื่อนมาแล้วซอลไปก่อนนะค่ะ ซอลมาบอกพี่ยูไฮแค่นี้หล่ะค่ะเพราะเย็นนี้ซอลคงไปดูฮีทไม่ได้”
“ครับ ไอ้ฮีทมันไม่ตายง่ายๆหรอก”
“แหะๆ ก็จริงนะค่ะ ซอลก็ลืมว่ารายนั้นหน่ะแข็งแรงจะตาย”
บทสนทนาของทั้งสองคนเมื่อสองวันก่อนลอยมาในหัวของผมอย่างไม่ตั้งใจ วันนั้นผมไม่เอะใจถามเลยซักนิดว่าน้องเขาเป็นอะไรกับไอ้ฮีท
แล้วผมกำลังเป็นอะไรกันแน่ทำไมหัวใจต้องบีบรัดเหมือนจะขาดใจอย่างนี้ด้วยนะ...
มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมกำลังแสดงอาการ ‘แบบนี้’ ออกมาแค่รู้ว่าน้องซอลฟากับไอ้ฮีทกำลังคบกัน เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ !
แฟนต้าตั้งสติสิ ฮีทกับซอลฟาจะเป็นอะไรกันก็ช่างไม่เกี่ยวกับมึงซะหน่อยไอ้แฟน !
หึ...ผมตัดสินใจแล้วจะปล่อยให้ไอ้บ้านั่นนอนตายไปเลยผมไม่มีวันไปหามันเด็ดขาด !!
เด็ดขาด เด็ดขาด เด็ดขาด
แต่แล้วผมก็มายืนที่หน้าคอนโดนี่จนได้ ไอ้คอนโดที่ผมฝันว่าซักวันผมจะได้มาแต่ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ! ผมมองคีย์การ์ดห้อง 1709 ในมือ ให้ตายสิคอนโดนี่มี 19 ชั้นไอ้เด็กนี่อยู่ชั้น 17 ซึ่งถือว่าหรูมากสำหรับคนฐานะพอมีพอกินอย่างผม
เอาวะแฟน ไหนๆก็มาถึง Extra Condo.s ทำเพื่อคอนโดหรูเว้ยไม่ใช่เพื่อไอ้ฮีทท่องไว้แฟน ท่องไว้ ):
ห้อง 1709
แกร๊ก แอ๊ด
ผมเสียบคีย์การ์ดเข้าที่ช่องบนประตูและเปิดเข้าไปเมื่อประตูปลดล็อก แต่เมื่อผมดันประตูเข้ไปผมก็พบสภาพห้องที่มืดสนิท ไม่คิดจะเปิดไฟเหรอวะ -__- สี่โมงเข้าไปแล้วไอ้นี่
พรึบ !
ผมคลำหาสวิชต์ไฟอยู่นานมากจนกระทั่งเจออยู่ข้างผนังฝั่งซ้ายและเมื่อไฟเปิดเท่านั้นแหละ พระเจ้าห้องมันกว้างแล้วยังวางเฟอร์นิเจอร์ในทุกส่วนได้ลงตัวมากและที่สำคัญทีวีแอลซีดีเครื่องเบ้อเร่อ -_- อิจฉามาก...เดี๋ยวซักวันเดี๋ยวจะมางัดเอา –w-
ผมมองข้ามห้องนั่งเล่นและจดจ้องไปที่ประตูสีขาวที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย ผมเดินเข้าไปผลักมันเข้าไปและรู้ถึงขนตัวเองที่ลุกชันขึ้นมาเพราะอากาศที่เย็นจัด สาบานสิว่านี่ห้องคนไม่สบาย...!
ครืด ครืด ~
ให้ตายสิมิน่าหล่ะถึงไม่รับโทรศัพท์เล่นตั้งสั่นไว้แถมหลับซะสนิท ผมบ่นๆในใจและเดินไปดูโทรศัพท์ที่สั่นอย่างไม่เกรงใจใครแล้วเมื่อมันหยุดสั่นผมก็ยกมันขึ้นมาดู
’73 misscalled solfa<
เหอะ ! ห่วงทำไมมันยังไม่ตายโว้ยยยย !! (เริ่มพาลตามเคย) ผมได้แต่หงุดหงิดในใจและวางโทรศัทพ์ไว้ที่เดิมแต่จังหวะที่ผมกำลังจะก้าวห่างออกจากเตียงร่างที่นอนอยู่ก็สะบัดผ้าห่มออกจากตัวและคว้าเอวผมไปกอดไว้ทันที
“เฮ้ยยย...-x-!”ผมอุทานยังไม่ทันจบคำริมฝีปากคนข้างๆก็ประกบไว้ทันที ริมฝีปากร้อนนั้นบดเบียดเข้ากับริมฝีปากของผมอย่างร้อนแรงเหมือนกับสูบพลังออกจากผมจนหมดสิ้น ผมยอมให้เรียวลิ้นของคนข้างๆสอดเข้ามาข้างในโดยดีอย่างไม่ถือตัว มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวสมองขาวโพลนเพราะสัมผัสจากหมอนี่ นี่ผมกำลังเคลิ้มใช่ไหมนะ...?
สวบสาบ...(?)
มือเย็นๆสอดเข้ามาในสาบเสื้อผมทำให้สติที่กำลังกระเจิงไปคนละทิศละทางกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมและทำให้ผมผละตัวเองออกจากมันทันที
ให้ตายสิแฟนต้า !! หมอนี่กำลังคิดว่าเราคือน้องซอลฟานะเว้ย มึงเป็นเฮี้ยอะไรวะทำไมต้องใจเต้นแรงกับสัมผัสบ้าๆแบบนั้นด้วย !!!!!!!!!
18.01.12
โอ้ววว พระเจ้าไรท์มาอัพเเล้วพึ่งกลับจากไปเที่ยว
เเละพึ่งเคลียงานเสร็จไปชิ้นนึง (เหลืออีก 5 ชิ้น -w-)
ตอนนี้มาเพราะไรท์งงๆเบลอๆ เเต่ชอบนะมีหลายๆคิดถึงฮีท คิดถึงเดล
เเต่ไปๆมาๆทำไมเดลต้าถึงป็อปกว่าฮีทหล่ะ
สงสารน้องเขาเลยจัดเต็มฮีทเเฟนตอนนี้ซะเลย
ไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะะะะะ :)
P.S.ที่ตอนนี้มาอัพเร็ว (ผิดปกติ)ต้องขอบคุณเเรงใจจากพีท
ที่ไปบอกชอบนิยายถึงในเฟสไรท์เลยเเอ็คทีพ 55555
ความคิดเห็น