คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SINDERELLA SEVEN
SINDERELLA ; SEVEN
“เฮ้ คยองซู”เสียงร้องเรียกจากข้างหลังทำให้คยองซูที่กำลังเหม่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมอง เขาเห็นเซฮุนยืนยิ้มกว้างเป็นแป๊ะยิ้มอยู่ข้างหลังในสภาพที่ดูดีสุดๆเมื่อเทียบกับเขา ร่างโปร่งอยู่ในชุดลำลองเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มพับขาให้ตายมันทำให้คยองซูรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กกะโปโลยังไงยังงั้น
“เลทไปเกือบห้านาทีนะเซฮุน ฉันนึกว่าฉันสายแล้วนะ”
“โถ่ นิดหน่อยเองก็รถมันติดนี่นา”
“เออๆ งั้นเลี้ยงหนังฉันเลยไถ่โทษที่มาสาย”
“โอ้ยยยยย มากี่ทีก็โดนไถเงิน”
“งั้นกลับก็ได้”คยองซูลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนเพื่อนตัวขาวต้องเดินมาดักหน้าไว้กันคนตรงหน้าชิ่งหนี
“โอเคๆ เลี้ยงก็ได้เพราะนานๆทีนายถึงจะได้ออกมาจากกรงทองนั่นซักที”เซฮุนอดแขวะคนตัวเล็กไม่ได้จริงๆเพราะคยองซูเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ปกติมักจะขลุกตัวอยู่ในบ้านไม่ยอมไปไหนกับใครนานๆทีจริงๆเขาถึงจะชวนคนตัวเล็กออกมาได้ “ดูอะไรดี”
“อ้าว นี่ชวนมาไมได้คิดเหรอ”
“แค่เบื่อๆเลยชวนมา ไม่คิดว่านายจะมาเลยไมได้คิด”
“งั้นเลือกๆมาซักเรื่อง ฉันดูได้หมด”คยองซูบอกปัดด้วยเสียงขึ้นจมูกนิดๆ เมื่อได้คำตอบอย่างนั้นเซฮุนก็เดินไปซื้อตั๋วที่เคาท์เตอร์ ร่างโปร่งเลือกดูหนังบู๊ฝรั่งเรื่องหนึ่งที่จะฉายในอีกหนึ่งชั่วโมง “นี่โอเซฮุน นายทำไมไม่เลือกเรื่องที่มันใกล้จะฉายหล่ะ ทำไมต้องรอเป็นชั่วโมงด้วย”
“ตอนไปซื้อตั๋วอ่ะ พึ่งนึกออกว่าตั้งแต่เช้ายังไมได้กินข้าวเลย”
“เลยจะไปกินข้าวก่อน ใช่ไหม”
“ช่ายยยยยยย”
“นายนี่จริงๆเลย”คยองซูถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินตามร่างโปร่งไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง “กินนี่เหรอ”
“อืม...เดี๋ยวเลี้ยง”รอยยิ้มแป๊ะยิ้มกลับมาประดับใบหน้าของเพื่อนตัวขาวทำให้คยองซูรู้สึกหน้ากระตุกๆเพราะความหงุดหงิดใจแต่ก็จำใจเดินตามเข้าไปในร้าน เมื่อนั่งลงพนักงานเสิร์ฟก็ยื่นเมนูให้พวกเขา คยองซูเปิดดูหลายรอบแต่ก็คิดไม่ออกซะทีว่าจะกินอะไรสุดท้ายก็ต้องยกหน้าที่สั่งอาหารทั้งหมดให้กับโอเซฮุน ซึ่งรายนั้นสั่งอาหารไปห้าหกอย่างราวกับเรามากันหลายคน
“มือเป็นอะไรเหรอคยองซู”
“อ่า...แก้วบาดเมื่อเช้าหน่ะ”
“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“อืม...ไมเป็นอะไร”คยองซูยกมือที่มีผาพันแผลขึ้นมาจับไว้พลันนึกถึงคนที่ทำแผลให้จนเผลอยิ้มออกมาที่มุมปาก “โอเซฮุน”
“หืม ?”
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“อืม ว่ามาสิ”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาของคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไรโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมาซะก่อน
‘Zitao : อย่าพูดถึงฉันต่อหน้าโอเซฮุน’
ข้อความที่ส่งเข้ามาทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะจิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ ผู้ชายคนนั้นเหมือนคิมจงอินไม่มีผิดเซนส์แรงชะมัด
‘Zitao : ขอร้องหล่ะ’
คยองซูถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนที่นั่งจ้องเขาอยู่
“สรุปมีอะไรจะถามเหรอ”
“อ่า...”คยองซูอึกอัก ไอ้อยากรู้มันก็อยากนะเรื่องความสัมพันธ์ของสองคนนี้แต่ว่าตั้งแต่คบกันมาสองปีจื่อเทาไม่เคยขอร้องเขาเลยซักครั้ง “ลืมไปแล้วอ่ะ”
“ห้ะ...”
“ตะกี้อ่ะ พอสมาธิหลุดไปกับไลน์มันก็หายไปเลย”
แถสุดฤทธิ์ -__-;
คยองซูกระพริบตาปริบๆให้กับโอเซฮุนที่ทำท่าไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไร แต่คนตรงหน้ายังไม่ได้ซักฟอกอะไรต่ออาหารก็มาเสิร์ฟซะก่อน
โชคดีไปคยองซู
.
.
.
รถของโอเซฮุนจอดเทียบหน้าบ้านตระกูลคิมอย่างนิ่มนวล คยองซูเอ่ยลาเซฮุนก่อนจะก้าวออกมาจากรถ ร่างเล็กเดินลัดสนามหญ้าเพื่อไปเข้าทางหลังบ้าน พลันตากลมโตก็หยุดมองที่โรงรถเขาเห็นรถของจื่อเทาจอดอยู่ในนั้นแต่คงไม่แปลกใจเท่าการที่เจ้าของยืนตากยุงพิงกระโปรงรถสูบบุหรี่อยู่ ก้นบุหรี่สามสี่อันที่ระเกะระกะบนพื้นบ่งชัดได้ดีว่าคนๆนี้คงยืนสูบมันอยู่หลายชั่วโมงแล้ว
“เครียดอะไรรึเปล่า”เสียงเล็กๆที่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบเปรียบเสมือนการปลุกจื่อเทาออกจากภวังค์ ดวงตาคมเคลื่อนมามองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนพิงประตูโรงรถอยู่ “ปกติไม่เห็นสูบจัดขนาดนี้”
คยองซูเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นอีกคนไม่ตอบอะไรซักที เขาอยู่ที่นี่มาสองปีไม่บ่อยนักที่จะเห็นฮวังจื่อเทาสูบบุหรี่
“ไม่ได้เครียด...แต่กำลังกลัว”
“กลัวโอเซฮุนเหรอ”จบคำพูดนั้นก้านนิ้วเรียวที่คีบบุหรี่ไว้ก็ชะงักกึก ริมฝีปากบางเฉียบยิ้มมุมปากก่อนจะพยักหน้าช้าๆแต่นั่นทำให้คยองซูถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่
“อย่าบอกหมอนั่นนะ”
“...”
“อย่าบอกว่านายรู้จักฉัน”
“...”
“อย่าบอกว่านายเคยเจอฉัน”
“...”คยองซูยังคงเงียบปล่อยให้จื่อเทาได้พูด ตอนนี้คนตรงหน้าดูอ่อนแอบุหรี่ที่ถูกจุดไว้ถูกทิ้งลงพื้นก่อนจะถูกทำให้มอดดับด้วยปลายเท้า “ทำไมหล่ะ”
“ไม่ตอบได้ไหม”
“ถ้าตอบว่าไมได้หล่ะ”คยองซูจ้องลึกลงไปในดวงตาสีดำเข้มของคนโตกว่า จื่อเทาอายุยี่สิบห้าห่างจากคิมไคสองปีแต่ก็แก่กว่าเขาหกปีแต่ที่ไม่เคยพูดจาแบบให้ความเคารพอาจเพราะจื่อเทาอยากให้รู้สึกว่าเป็นเพื่อนมากกว่าพี่น้องถึงแม้ในตอนแรกเขาจะยังเกร็งๆแต่พอผ่านไปซักพักทำให้รู้ว่าคนตรงหน้านอกจากใบหน้าที่จริงจังเวลาทำงานก็ไม่มีอะไรให้น่าเคารพเท่าไร “ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะจื่อเทา”
จื่อเทานิ่งไปชั่วครู่เมื่อร่างเล็กพูดจบ ก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวคยองซู คนตัวเล็กกว่าถูกดึงเข้าไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัว กลิ่นบุหรี่ฉุนกึกตีเข้าจมูกทันทีแต่เขายังไม่ได้ตะโกนด่าอะไรตัวต้นเรื่องก็พูดสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้า “แต่ถ้าความลับหลุดออกมาจากปากนาย...ฉันคงรู้สึกอยากฆ่านายให้ตาย”
“หึ...”คยองซูหัวเราะในลำคอออกมาก่อนจะกอดตอบอีกคน “นายอ่อนแอแบบนี้เพราะโอเซฮุนสินะ”
“คงจะใช่”
“ทำอะไรไม่สมเป็นนายเลย”คยองซูผละออกจากอกกว้างก่อนจะตบที่ไหล่จื่อเทาสองสามที “แต่ยังไงฉันอยู่ข้างนายเสมอนะจื่อเทา”
“ขอบคุณนะคยองซู”
“ไม่เป็นไร”คยองซูบอกปัดก่อนจะขอตัวเข้าบ้านทิ้งไว้แต่ฮวังจื่อเทาที่ยังจมอยู่กับความคิดตัวเอง
45.1per
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด
แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงทำให้จื่อเทาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะคว้าขึ้นมากดรับสาย
“ฮัลโหล”
[เฮียวันนี้ที่ ALLZ จะมีการส่งยา]
“ใคร...”
[เห็นว่าเป็นพวกของไอ้จุนซอกครับ]
“จับตาดูเงียบๆอย่าให้ลูกค้าแตกตื่น เดี๋ยวฉันเข้าไป”
[ครับ]
ทางด้านโอเซฮุน
หลังจากที่ส่งคยองซูลงจากรถ ร่างโปร่งก็มุ่งหน้าไปยังผับ ‘ADDICTED’ ที่เขามักจะมาเป็นประจำทุกครั้งที่ว่าง นิ้วเรียวเคาะลงที่พวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอเบาๆขณะที่รถติดไฟแดง จนกระทั่งต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อโทรศัพท์ที่วางลนเบาะข้างๆสั่น เซฮุนเอื้อมมือไปหยิบหูฟังบลูทูธที่คอลโซลก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
[เฮ้ยย ไอ้เซฮุนวันนี้จะไปเที่ยวไหมวะ]
“กำลังจะไป”ริมฝีปากบางเอ่ยตอบไปพร้อมกับเปลี่ยนเกียร์เพื่อเดินหน้ารถเมื่อเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยนสี
[ตอนนี้พวกกูอยู่ที่ ‘ALLZ’ วะ มึงจะมาไหม...] คิ้วเรียวขมวดยุ่งทันทีที่ได้ยินชื่อผับถึงแม้มันจะห่างจากผับเดิมที่เขาตั้งใจจะไปในตอนแรกไม่เท่าไรแต่มันก็ไม่มีอะไรจูงใจให้เขาไป [อย่าบอกว่าไม่มานะ ลู่หานรอมึงอยู่]
ชื่อของร่างบางที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนสนิททำให้เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหักรถเปลี่ยนเส้นทางไปที่ ALLZ
“อีกห้านาทีถึง”
...
“ไอ้สัด ถ้าไอ้ลู่ไม่มามึงก็จะไปนั่งเปลี่ยวคนเดียวที่แอดดิคใช่ไหมไอ้เวร”เสียงของ ‘คิมจงแด’ ร้องด่าทันทีที่เห็นร่างของน้องรักเดินเข้ามาและยังคงบ่นงุบงิบๆคนเดียวต่อ “ไม่รู้มีห่าไรดีไปนั่งได้ทุกวันๆ”
“แล้วไหนอ่ะพี่ลู่”
“ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวก็มา”คิมจงแดตอบก่อนจะยัดแก้วเหล้าส่งให้เซฮุนที่นั่งชะเง้อคอมองหาร่างเล็ก
“ไปนานยัง”
“ก็ซักพักนะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ไปกับไอ้คริส”
“อ้อ”โอเซฮุนร้องในลำคอก่อนจะก้มลงจิบเหล้าในมือ พร้อมกับมองไปรอบๆ เอาจริงๆสำหรับเซฮุนที่นี่น่านั่งกว่าแอดดิคมากโข คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรอากาศถ่ายเทมากกว่าแต่ยังไงๆที่นี่ก็ไม่มี ‘คน’ ที่เขาอยากเจอนี่
เซฮุนนั่งไม่นานลู่หานก็โดนอี้ฟานหิ้วปีกมาจากฝั่งห้องน้ำ ดวงตาเรียวมองตรงไปที่ ‘ลูกพี่ลูกน้อง’ ตัวเองที่เมาแอ๋ไม่เป็นท่า “ทำไมเฮียมีสภาพนั้นหล่ะ”
“พอดีเมื่อตอนเย็นๆมันบังเอิญเจอแฟนเก่าหน่ะ”เสียงของอี้ฟานเอ่ยตอบก่อนจะหันไปถอนหายใจใส่เพื่อนที่พูดจาอ้อแอ้ “มาถึงนี่ก็ไม่พูดห่าไรแดกเอาๆ แล้วก็พร่ำเพ้อถึงหมอนั่นไม่หยุด”
โอเซฮุนหันไปมองที่พี่ลู่หาน ท่าทางคืนนี้คนที่ต้องพากลับส่งคอนโดก็คงจะหนีไม่พ้นเขาอีกนั่นแหละ
“พี่อี้ฟาน”
“หือ”
“พี่กับคยองซูไปถึงไหนแล้ว”คำถามของเซฮุนทำให้คริสถึงกับชะงักแล้วหันไปส่งยิ้มแห้งๆให้
“เหมือนเดิมวะ พี่ว่าพี่จะตัดใจละ”
“อะไรวะ ผมอุตส่าห์ช่วยนะ !”โอเซฮุนตะโกนแข่งกับเสียงเพลงก่อนจะทำหน้ามุ่ยยใส่คนเป็นพี่ เขาหล่ะอุตส่าห์วางแผนถือโอกาสที่คยองซูไม่รู้ว่าลู่หานเป็นลูกพี่ลูกน้องเขา แกล้งตีเนียนให้ช่วยเข้าทางเพื่อนสนิทลู่หานอย่างอี้ฟานเพื่อเปิดโอกาสให้รุ่นพี่ได้ใกล้ชิดคยองซูบ้าง
“แต่คยองซูไม่ยอมเปิดใจให้พี่เลยนี่หว่า”
“เฮียไม่พยายามมากกว่ามั้ง”
“แกไม่เคยมองในตาเขาเหรอวะ...มันมีใครอยู่ในนั้นแล้ว”คริสเอ่ยตอบก่อนจะปรายตามองเซฮุนที่ชะงักไปเล็กน้อย “ก็เหมือนนายนั่นแหละ...ตอนนี้โคตรเดจาวูมันเหมือนตอนที่พี่ตัดใจจากนาย”
คำพูดนั้นทำให้เซฮุนมืออ่อนแรงเขาค่อยๆวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วมองอู๋อี้ฟานที่มองตรงมาที่เขาด้วยสายตาจริงจัง เมื่อก่อนคนๆนี้เคยตามจีบเขาแต่เขาก็ไม่สามารถรับรักได้และขอเป็นแค่พี่น้องกันดีกว่า ความผิดนั้นทำให้เขาตัดสินใจช่วยอี้ฟานจีบคยองซู
“นายยังลืม ‘หมอนั่น’ ไม่ได้อีกเหรอเซฮุน”
“ผมอยากจะลืมนะ...แต่มันทำไม่ได้”เซฮุยเอ่ยพร้อมกับปรายตามองลู่หานที่ล้มตัวนอนกับโซฟา ปากเล็กขยับไม่หยุดเสียงอ้อแอ้ๆของคนเมาหลุดออกมาไม่ขาดสาย ถ้าตอนนั้นเขาสามารถกินเหล้าได้อย่างอิสระเขาก็คงจะมีสภาพเหมือนลู่หานในตอนนี้ อาการเจ็บเจียนตายเพราไม่สามารถลืมคนๆหนึ่งได้มันเป็นยังไงเขารู้ดี...รู้ดีกว่าใครเพราะทุกวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถลืม ‘คนๆนั้น’ ได้ซักที
“นายอย่าจมกับอดีตนักเลย”
“ผมพยายามแล้ว”ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะกระดกเหล้าที่จงแดส่งให้เข้าปากจนหมดอีกแก้ว “แต่ก็ยังเจ็บทุกทีที่คิดถึงมัน”
“เซฮุน...”อี้ฟานครางชื่ออีกคนออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าหน่วยตาสวยเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอ
“ผมไปเข้าห้องน้ำนะ”เซฮุนลุกพรวดขึ้นและเดินตรงไปห้องน้ำทันที เมื่อรู้ว่าขอบตาตัวเองร้อนผะผ่าวเหมือนกำลังจะร้องไห้ ร่างโปร่งเปิดประตูห้องน้ำก่อนจะขังตัวเองไว้ในห้องน้ำห้องในสุด น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มช้าๆแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอเก็บกดเสียงร้องไห้เพื่อปกปิดความอ่อนแอ
ร่างโปร่งอยู่ในห้องน้ำนานเกินไปจนอี้ฟานโทรมาตามแต่เขาก็ตัดสินใจบอกอีกคนไปว่าตอนนี้อยู่บนรถกำลังถึงบ้านและฝากดูแลลู่หานด้วยเพราะหากกลับไปที่โต๊ะเขาก็ไม่มีอารมณ์จะมีสุนทรีย์กับแอลกอฮอล์หรือว่าซาวด์เพลงที่เริ่มหนักขึ้นตามเข็มนาฬิกาที่เปลี่ยนไป
ซ่า...
น้ำจากก๊อกน้ำถูกเซฮุนวักขึ้นมาล้างหน้าหลายที ดวงตาเรียวต้องมองตัวเองผ่านเงาสะท้อนในกระจกที่กำลังสะท้อนความอ่อนแอออกมา
ตึง ! โครม !
“เดินประสาอะไรวะ”เซฮุนสบถขึ้นมาทันทีที่ถูกชนขณะกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ซองอะไรซักอย่างถูกไอ้บ้าที่หนีหัวซุกหัวซุนยัดใส่มือไว้ ดวงตาเรียวจ้องมองมันอย่างสงสัยก่อนจะตัดสินใจเปิดมันออกมา เม็ดยาสีแดงหลายเม็ดถูกห่อด้วยกระดาษอย่างดีมันทำให้ร่างโปร่งเบิกตากว้าง
...ยา...
...เขาโดนยัดยา...
เซฮุนมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตระหนก เขาตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งมือเรียวโยนยาทั้งห่อลงในชัดโครกแต่ยังไม่ทันได้กดให้มันลงประตูห้องน้ำที่เขาเข้ามาก็ถูกเปิดออก
“หยุด ! แกคิดจะทำลายหลักฐานงั้นเหรอ”เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วใบหน้า แขนเรียวถูกล็อกจากทางด้านหลังด้วยฝีมือชายฉกรรจ์สองคน เซฮุนออกแรงดิ้นสุดแรงเมื่อถูกจับปากป้องตะโกนไม่หยุดว่าเขาไม่ได้ทำและไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเพราะมีผ้าผืนหนึ่งมัดปากไว้และความมืดก็เข้าครอบงำเมื่อผ้าสีดำอีกผืนถูกส่งมาคาดทับดวงตา
...
“เป็นยังไงบ้าง...”จื่อเทาถามลูกน้องที่ตัวเองให้ดูผับแห่งนี้ทันทีที่ขึ้นมาถึงห้องรับรอง
“จับไอ้คนส่งไม่ได้ครับ...จับได้แต่คนรับยา”
“แล้วสอบสวนรึยัง”
“ผมถามแล้วครับ...แต่มันเอาแต่บอกว่าไม่ได้ทำ ไม่รู้เรื่อง”
“ทุกคนก็เห็นพูดแบบนี้”
“แล้วลูกพี่จะให้ทำยังไงต่อ”
“เดี๋ยวฉันจะเข้าไปถามเอง”ร่างสูงเอ่ยตอบคนเป็นลูกน้องก่อนจะเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องรับรอง แอร์เย็นเฉียบแตะเข้าที่ผิวกายทันทีที่เข้าไปถึง ดวงตาคมมองตรงไปที่ร่างที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ ขาที่เคยมั่นคงปัจจุบันกลับอ่อนแรงเป็นครั้งที่สองของวันทันทีที่ได้ยินเสียงที่ออกมาจากริมฝีปากอีกคน
“เฮ้ ! จะจับฉันมัดไว้อีกนานไหม ฉันไม่ได้ทำอะผิดนะเว้ย ไอ้บ้านั่นมันเอายามายัดใส่มือฉัน ฉันยังไม่ได้ทำไรเลย ปล่อยย !!”โอเซฮุนดิ้นเร่าๆอยู่บนเก้าอี้มือสองข้างถูกมัดไพล่หลังไว้
“...”
“นี่ เป็นใบ้แล้วรึไงทำไมไม่พูด !”
ปึง !
จื่อเทาตัดสินใจเปิดประตูกลับออกมาและทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีที่ประคองร่างออกมาได้
“ลูกพี่ ! ลูกพี่เป็นอะไรครับ...”
“ปล่อยเขาไป...”
“ครับ ?”
“เขาไม่ได้ทำ”
“แต่...”
“ฉันสั่ง !”จื่อเทาตวาดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ส่งให้ถึงรถ...อย่าให้มีรอยขีดข่วน”
“คะ...ครับ”
. . . S I N D E R E L L A . . .
update 45.1 ; มาแล้วค่ะตอนนี้มาแบบเทาโด้ หรือเปลี่ยนเป็นคู่นี้ดีไหมฮ่าๆๆ
ไม่มีอะไรจะทอคอ่ะค่ะ -33- เอนจอยนะค่ะ
up 100 ; ครบหนึ่งร้อยแล้วนะจ้ะ <3 โอเซนี่แผนสูงนะค่ะหลอกน้องคยองได้ ฮ่าๆ
ส่วนจื่อเทารายนั้นก็ยังทำใจไมไ่ด้หรอกค่ะที่ต้องมาเจอน้องฮุน
เอนจอยรีดดิ้งนะค่ะ อย่าลืมเม้นโหวต <3
อย่าลืมร่วมฟินด้วยการสกรีมแท็ก #นางซินKD
ความคิดเห็น