คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SINDERELLA TWO
SINDERELLA TWO
คยองซูก้าวลงจากรถแท็กซี่ด้วยร่างกายที่บอบช้ำเขากลับมาที่บ้านด้วยเงินก้อนสุดท้ายที่คุณชานยอลยัดใส่มือมาเป็นค่าเดินทาง ขาเล็กก้าวเดินอย่างไม่ค่อยมั่นคงไม่ยังบ้านที่เขาจากมา เสียงหัวเราะดังจากในบ้านไม่ขาดสาย ในบ้านหลังเล็กๆที่เคยว่างเปล่าเพราะนำเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดขายใช้หนี้พนันบัดนี้เต็มไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย คยองซูแค่นยิ้มออกมาอีกครั้งในรอบวัน เขามองคนในครอบครัวยิ้มออกมาเพราะของที่เขา ‘ขายตัว’ แลกมา
ใช่ เขาเพียงแต่ยอมนอนกับผู้ชายคนนั้นพร้อมกับออดอ้อนนิดหน่อยก็จะได้สิ่งที่ผู้เป็นพ่อต้องการ มันไม่ยาก...ไม่ยากเลยจริงๆ
มือเล็กตัดสินใจเคาะประตูบ้านที่ล็อกอยู่ รอเพียงอึดใจร่างของผู้เป็นพ่อที่เขาคอยนึกถึงก็ปรากฏออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“พ่อ...”
“คยองซู”สีหน้าตกใจของมยองจุนทำให้ร่างเล็กแอบดีใจเล็กๆที่พ่อเป็นห่วงที่เขาบาดเจ็บมา
“ผม...”
“แกกลับมาทำไม !! แกหนีท่านปาร์คมาใช่ไหม !!”ผู้เป็นพ่อตวาดกร้าวพร้อมกับเขย่าตัวร่างเล็กอย่างแรง
“พ่อ..ผมเจ็บ”
“แก...แกไม่สมควรอยู่ที่นี่แกกลับไปซะ กลับไปขอโทษท่านปาร์คแล้วกลับไปอยู่กับท่านดีๆ ท่านจะได้มอบสิ่งมากมายนี้ให้แก่พ่อแก่ครอบครัวของเราไง”
“แต่...พ่อครับ”
“ไม่มีแต่แกกลับไปเดี๋ยวนี้ที่นี่ไม่ใช่บ้านแกอีกต่อไป!!”ผู้เป็นพ่อปิดประตูใส่หน้าร่างเล็กอย่างแรงก่อนจะเดินเข้าบ้านไปทิ้งร่างเล็กยืนน้ำตาคลออยู่ ทำไมกันทำไมกันนะทำไมถึงไม่มีคนรักเขาเลย
.
.
.
ร่างเล็กเดินโซเซอย่างไร้ทิศทางเขาทั้งเจ็บระบมไปทั้งร่างกายแต่ก็ยังหยุดเดินไม่ได้ เขาต้องหาที่ซุกหัวนอนในคืนนี้ มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นเงินที่เหลือติดตัวอยู่มีไม่ถึงสามพันวอนด้วยซ้ำแล้วเขาจะทำอย่างไร
ตุ๊บ...ผัวะ พลั่ก
เสียงคนต่อสู้กันกำลังดังระงมไปทั่วทั้งตรอกเล็กๆที่ร่างบางบังเอิญเดินเข้ามา เขาเดินไปใกล้ๆกับจุดเกิดเหตุก่อนจะเห็นชายชุดดำสามสี่คนกำลังซ้อมผู้ชายคนหนึ่งที่นอนหมดสภาพอยู่
“หยุด”สรรพเสียงทุกอย่างพร้อมใจกันเงียบหลังจากที่เสียงทรงอำนาจดังขึ้นจากด้านหลัง “ฉันเบื่อจะฟังเสียงร้องของมันแล้ว เก็บมันซะ”
“ครับคุณไค”จบประโยคร่างที่นอนอยู่ถูกหิ้วปีกออกไปเหลือเพียงแต่ร่างสูงที่ยืนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสมเพช คยองซูที่ยืนหลบอยู่เงียบๆได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองบางทีถ้าขอให้คนๆนี้ ‘ช่วย’ จะเป็นอะไรไหม
“มาแอบมองมันไร้มารยาทนะ”ด้วยความที่จมอยู่กับตนเองนานไปหน่อยทำให้คยองซูไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนประชิดตัวของตัวเองเข้าแล้ว
“ผะ..ผม ผม”
“...”
“ผมมีเรื่องอยากจะให้คุณช่วย”
“ว่ามาสิ”ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยถาม
“ขอร้องหล่ะช่วยฆ่าผมที”
. . . S I N D E R E L L A . . .
“ชื่ออะไร”
“...”
“ฉันถามนาย ตอบมา”คนตัวสูงกว่าเริ่มแผลงฤทธิ์เมื่อร่างบางตรงหน้าไม่ยอมแม้แต่จะปริปากพูดอะไรตั้งแต่เขาก้าวขึ้นรถมา
“ผมจะตายอยู่แล้ว...ทำไมผมต้องบอกชื่อคุณด้วย”
“หึ...ปากดีนี่”จงอินส่งเสียงในลำคออย่างเหยียดๆ เขาไม่ชอบให้ใครมาบอกให้เขาทำนู่นทำนี่มาตั้งแต่เล็ก แล้วเด็กนี่ถือดียังไงถึงมาสั่งให้เขาฆ่าตัวเองง่ายๆ “ฉันยังไม่บอกวักคำเลยว่าจะฆ่านาย นายเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า”
“แต่...”
“ฉันไม่ชอบให้คนมาเถียง หรือมาออกคำสั่งกับฉัน ตอบคำถามมาดีกว่า”
“คยองซู…ผมชื่อโดคยองซู”
“อายุ”
“สิบเจ็ด”เสียงเล็กๆตอบอย่างอ้อมแอ้มเสียงอ่อยในลำคอ แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้จงอินเลิกคิ้วอย่างตกใจ เด็กนี่เด็กกว่าเขาตั้งเก้าปีแต่ทำตัวตัดพ้อชีวิตตัวเองเหมือนอายุใกล้ห้าสิบ “แล้วคุณหล่ะ”
“นายถามฉันเหรอ”
“ครับ”
“ฉันคิมไค อายุยี่สิบหก”
เมื่อจบคำพูดนั้นของคิมไค ทั้งสองคนก็ได้แต่เงียบใส่กันไร้เสียงสนทนาของคนในรถมีเพียงเสียงแอร์ที่ครางเบาๆในรถ จนกระทั่งจื่อเทาเลี้ยวรถเข้ามาสู่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งรถจอดนิ่งที่ประตูหน้าบ้านซึ่งมีชายชุดดำสองคนยืนเฝ้าอยู่ข้างหน้า คิมจงอินก้าวลงจากรถหรูและเดินไปที่หน้าระตูบ้านอย่างไม่สนใจใคร ชายชุดดำทั้งสองคนก้มหัวให้เขาอย่างเคารพ ดวงตากลมโตมองซ้ายขวาอย่างแปลกใจมาถึงที่นี่แล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อ
พรึบ...
คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆประตูฝั่งของเขาก็เปิดออกอย่างไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า เขามองคนที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะชื่อจื่อเทาหรือจื่อเถาอะไรซักอย่างพร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามให้เขา
“คุณจงอินเชิญนายเข้าไปในบ้าน”
“ผมเหรอ”
“ลงมาสิ ฉันจะได้ให้คนรถเอารถไปเก็บซักทีติดเครื่องไว้มันเปลืองน้ำมัน”จื่อเทาว่าพลางทำหน้าตาเบื่อโลกก่อนจะเร่งเร้าให้คนตัวเล็กรีบลงจากรถและส่งกุญแจรถให้ลูกน้องนำรถไปเก็บก่อนจะพาคนตรงหน้าไปที่ห้องรับแขก
“นั่งรอที่นี่...อย่าไปไหน”
“ครับ...”คยองซูก้มหน้ารับคำอย่างช้าๆ ตากลมโตสำรวจไปทั่ว บ้านหลังใหญ่ทรงยุโรปดูเงียบเหงาจนน่าขนลุก ห้องนั่งเล่นที่เขานั่งอยู่ถูกตกแต่งอย่างงดงาม คยองซูหลงรักในศิลปะมาตั้งแต่เด็กเขารักที่จะชมและชอบมัน เขาเดินไปยังกรอบรูปหนึ่งที่ในนั้นมีรูปวาดทุ่งดอกทานตะวันสีเหลืองอร่าม แต่มือเล็กยังไม่ทันที่จะได้แตกมันก็มีเสียงทรงอำนาจดังขึ้นเสียก่อน
“จื่อเทาไมได้บอกนายเหรอว่าอย่าจับอะไรซี้ซั้ว”
“บอกครับ”
“แล้วนายยังจะทำ”
“ขอโทษครับ”
“มานั่งนี่”ร่างสูงเชิญชวนร่างเล็กลงบนโซฟาตัวเล็กข้างๆก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนั่งสบายๆบนโซฟาตัวใหญ่ “ทำไมนายถึงอยากตาย”
“ชีวิตผมไม่มีความหมาย”
“แล้วทำไมไม่ฆ่าตัวตายไปซะหล่ะ”
“ผมกลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวเจ็บ”เมื่อคำตอบถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางคนตรงหน้าก็หลุดหัวเราะออกมาดังลั่น คนอะไรไม่กลัวตายแต่กลัวเจ็บ
“แล้วนายไม่กลัวฉันทำเจ็บรึไง”
“ไม่รู้สิครับ ผมแค่รู้ตัวว่าผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะลงมีดกับตัวเอง”
“งั้นเรามาลองเล่นเกมส์กันดูไหมคยองซู”
“ครับ?”
“เกมส์ที่พระเจ้าจะเป็นคนเลือกนาย”รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคมเข้มจงอินหยิบปืนกระบอกหนึ่งขึ้นาวางบนโต๊ะแล้วเลื่อนไปตรงหน้าคยองซู “รู้จัก Russian roulette ไหมคยองซู”
“รู้จักครับ”
“ฉันให้นายเลือกเลขหนึ่งถึงห้า ในปืนกระบอกนี้มีกระสุนอยู่ในรังเพลิงสี่นัดจากหกช่องเท่ากับมีโอกาสนี่กระสุนจะถูกยิงออกมาคือสองในสาม เลขที่นายเลือกคือจำนวนนัดที่จะยิงออกไปแต่นัดสุดท้ายจะอยู่ที่หัวนาย”
“...”
“เลือกมาสิ”
“อะ...เอ่อ”
“เลือกมาคยองซู ให้พระเจ้าตัดสินว่านายควรจะอยู่บนโลกอันโสมมนี้รึเปล่า”
“สี่ครับ”
“แน่ใจนะ”
“ครับ”
“งั้นเริ่มเลย”จงอินเหยียดยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะยืนประกบหลังร่างเล็กแล้วยัดปืนกระบอกนั้นใส่มือ “ยิงออกไปตรงนั้น” มือเรียวชี้ไปยังผนังว่างเปล่าที่ไม่มีรอยอะไร มือเล็กสั่นเทามองปืนที่อยู่ในมืออย่างหวาดกลัว “ยิงออกไปสิ”
ปัง !
กระสุนนัดแรกถูกยิงออกไปยังผนังจากฝีมือการลั่นไกของจงอิน ผนังเกิดรูสีดำขนาดเล็กพร้อมกับเขม่าที่ฟุ้งไปทั่ว ร่างสูงก้มลงมองแววตากลมโตที่ตื่นตระหนกอีกครั้งก่อนจะประคองมือเล็กให้จับปืนไว้ให้มั่น “นัดที่สองยิงมันสิคยองซู คิดซะว่ามันเป็นคนที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”
ร่างเล็กขนลุกซู่เมื่อลมหายใจร้อนเป่ารดที่ข้างหูก่อนจะตัดสินใจลั่นไกปืนด้วยตนเองเป็นครั้งแรก
แกร๊ก !
ไม่มีกระสุนออกมาจากปืนประบอกนั้น จงอินแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยราวกับสะใจต่างจากคยองซูที่ยังตื่นตระหนกไม่หาย ไม่มี...ไม่มีกระสุน โอกาสรอดของเขาน้อยลงอีกแล้ว
“นัดต่อไปฉันจะไม่บังคับให้นายยิงแล้วคยองซู พระเจ้ายังต้องการนายรึเปล่าตัดสินสิด้วยมือคู่นี้ของนาย”จงอินก้มลงกระซิบที่ใบหูเล็กอีกครั้ง “ยิงสิ ยิงเลย”
ดวงตากลมโตหลับตาแน่นนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา มือเล็กสั่นเทาและแทบร่วงหล่นทันทีที่คนข้างหลังปล่อยมือออกจากตนก่อนจะตัดสินใจลั่นไกปืนครั้งที่สาม
แกร๊ก !
เสียงลูกโม่หมุนไปดังอีกครั้งไม่มีอะไรออกมาจากปืนกระบอกนั้น ดวงตากลมลืมขึ้นอีกครั้งเขามองเห็นร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟารอยยิ้มร้ายแสยะออกมา โอกาสรอดของเขาหมดลงแล้วจริงๆนัดที่สี่จะเป็นเพชฌฆาตปลิดชีวิตเขา มือเล็กที่สั่นเทาค่อยๆเลื่อนปืนขึ้นจ่อที่ขมับตนเอง
“ยิงสิคยองซู นายจะไม่เจ็บเลยซักนิด นายจะตายภายในนัดเดียว ไม่ทรมานแล้วนะ”ร่างเล็กหลับตาแน่นฟังเสียงที่ทุ้มก้องราวกับเสียงกล่อมก่อนจะตัดสินใจลั่นไกปืนเพื่อปลิดชีวิตตนเอง
ลาก่อนครับแม่
ลาก่อนครับพ่อ
ลาก่อนโลกที่แสนโสมม...
แกร๊ก !
ไม่มีอะไรออกมาจากปืนกระบอกนั้นคยองซูมองตรงไปที่คิมจงอินอีกครั้ง เขามองเห็นรอยยิ้มร้ายที่เกิดขึ้นราวกับเห็นของเล่นชิ้นใหม่ของจงอิน ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะเอ่ยคำพูดที่ทำเขาอึ้งไปชั่วขณะ
“ฉันเลือกนายแล้ว ยินดีต้อนรับสู่บ้านใหม่นะคยองซูอา”
. . . S I N D E R E L L A . . .
what's up ; สวัสดค่ะรีดเดอร์ที่น่ารัก <3 วันนี้มาอัพให้ยี่สิบเปอร์ก่อน
อุอริๆ เริ่มเข้าเนื้อเรื่องนะค่ะ บอกไว้เลยเรื่อนี้คยองน้อยของไรท์น่าสงสารมากกกก
T___________T!
up 70 percent : เริ่มเข้าเนื้อเรื่องแล้วนะค่ะมารอดูว่าอีกสามสิบที่เหลอจะเป็นยังไง ฮ่าๆ
เอนจอยรีดดิ้งนะค่ะและอย่าลืมเม้นและโหวตด้วยนะค่ะ ที่รัก
up 100 percent : อัพครบแล้วนะค่ะ 100per เฮ้อออ เด็กดีรวนหรืออะไรอ่ะ
ขึ้นนว่าสี่เส้นแต่เห็นแค่สองเม้นฮรืออออ มองไม่เหนเม้นน้อยๆน้อยกว่าเฟบอีก
งื้อออออ ไม่เป็นไรค่ะ เอนจอยรีดดิ้งนะค่ะ
อย่าลืมร่วมฟินด้วยการสกรีมแท็ก #นางซินKD
ความคิดเห็น