คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 n d - k a i d o - j u s t f r i e n d . . . 2/2 [100 percent]
Story : SF [k a i d o - j u s t f r i e n d . . . 2/2 ft.tao]
Writer : newworld (y)
Inspiration : ชีวิตต้องเริ่มเรียนรู้จากความเจ็บปวด
Something Special : พระเจ้า...ชอบทำร้ายจิตใจคนชอบคิดไปเอง
Music : standding egg - 매일 그대를
คาโอะ คาโอะ
Baek - byun : คยองซูอา เราไม่สบายวันนี้ไม่ไปเรียนนะ
Baek - byun : ขอโทษด้วย ... แค่กๆ
Kyungsoo says : ได้ๆไม่มีปัญหานอนพักเยอะๆนะ เดี๋ยวเราเอาแลกเชอร์ไปให้
Baek - byun : อืม เราไปนอนละไม่ไหว สู้ๆ
.
.
.
คยองซูมองหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนจะออกจากบ้าน มือเรียวเล็กจับแว่นสายตาไว้ก่อนจะค่อยๆถอดมันออก ... บางทีถอดออกแล้วเขาจะน่ารักขึ้นไหมนะ ? คยองซูได้แต่คิดกับตัวเองในใจแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร เขาคว้าเอากระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย ก่อนจะลงจากชั้นสองลงไปบอกลาคุณนายโดที่ยืนทำกับข้าวอยู่ข้างล่าง
“คยองซูไปเรียนนะครับแม่”
“ตั้งใจเรียนหล่ะ”
“ครับแม่ !” คยองซูยิ้มกว้างพร้อมกับหอมแก้มผู้เป็นแม่เบาๆ
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
คยองซูเดินมาถึงหน้าคณะอากาศที่กำลังเย็นลงทำให้คยองซูต้องกอดแขนตัวเองไว้ให้ตายทำไมไม่มีคนเลยนะ เขานั่งลงที่ม้าหินอ่อนคณะ ถอดแว่นวางลงข้างตัวก่นอจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ... เหงาจัง ปกติคนที่จะมาอยู่ข้างๆคยองซูคือแบคฮยอน คยองซูไม่มีเพื่อนคนอื่นไม่ใช่เพราะไม่อยากคบใครแต่ไม่มีใครอยากคบกับเด็กเฉิ่มๆ แบบเขาต่างหาก ตอนเข้ามาครั้งแรกเขาคิดว่าเขาเป็นเหมือนตัวประหลาดของคณะวิศวกรรมศาสตร์
ใช่แล้วคยองซูเรียนวิศวะอุตสาหการ...ส่วนจงอินหน่ะวิศวะเครื่องกล
แรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่ทำให้คยองซูต้องเงยหน้าขึ้นมาจากแขนของตัวเองเพื่อมองคนตรงหน้า
หวา...ใครอ่ะทำไมภาพมันเบลอๆ
ร่างเล็กควานหาแว่นสายตาที่อยู่ข้างกายก่อนจะคว้ามันขึ้นมาสวม เขากระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับโฟกัสภาพ คยองซูหรี่ตามองและขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อคนตรงหน้าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลากับใต้ตาสีเข้มนั้นมาคู่กับดวงตาที่เหม่อลอยเหมือนสติหลุด
“มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
“อ่า...คือ” นายหน้าหล่อนั่นตอบรับออกมาอย่างอึกอัก เสียงแหบๆคู่กับสำเนียงแปร่งๆทำให้คยองซูขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
“นายโอเครึเปล่า”
“คุณพูดภาอังกฤษได้ไหม ?”ร่างสูงตัดสินใจพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษที่ตนเองถนัดเพื่อถามคนตรงหน้า
“ก็พอได้อยู่”
“อ่า...คือผมเป็นนักศึกษาจากประเทศจีนชื่อ ฮวังจื่อเทา ตอนนี้ผมกำลังมองหาคณะนิเทศอยู่คุณเห็นมันรึเปล่า ผมพยายามมองหามันแล้วนะแต่ไม่เห็นจะเจอ...”
“เดี๋ยวนะ นายช่วยพูดช้าๆหน่อยสิ”คยองซูเอ่ยออกไปเป็นภาอังกฤษเพราประโยคเมื่อครู่คนตรงหน้าพูดราวกับแร็พ อาจจะชี่คยองซูยังได้ภาอังกฤษอยู่บ้างแต่คนตรงหน้านี่น่าจะเรียกขั้นเทพ เขาจับใจความได้เพียงแค่ คนๆนี้ชื่อ ฮวัง...อะไรซักอย่าง
“โอเค...ผมชื่อจื่อเทา...เป็นนักศึกษาจากจีน...กำลังหัดพูดเกาหลี...ตอนนี้ผมจะคณะนิเทศครับ...ไม่ทราบว่าไปทางไหน”
“อ้อ คณะนิเทศ ตรงไปเลี้ยวซ้ายจะเจอทางแยกให้เลี้ยวขวา จากนั้น...เอ่อ ตรงไปต่อจะเจอร้านกาแฟแล้วตรงไปอีกหน่อยก็เลี้ยวซ้ายอีกคณะจะอยู่ทางขวามือ”
“อ่า เลี้ยวซ้าย แล้วขวา เจร้านกาแฟแล้วก็ขวา...”
“ไม่ใช่ๆ เจอร้านกาแฟแล้วเลี้ยวซ้าย”
“โอเคครับ เจอร้านกาแฟเลี้ยวซ้าย”ชายร่างสูงพยักหน้าแรงๆทำให้ตุ้มหูที่ห้อยอยู่ที่ข้างซ้ายกระทบกันไปมาเกิดเสียงเบาๆจนคยองซูต้องเหลือบไปมอง
หวา...หมอนี่เจาะหูตั้งสี่รูแหนะ
“ไปถูกแน่นะ...”
“อาจจะ”
“ให้ไปส่งไหมหล่ะ ฉันเหลือเวลาอีกสิบนาที?”
“อ่า...ก็ดีนะครับ”
“อืม งั้นไปกัน”ร่างเล็กผุดลุกขึ้นจากม้านั่งและจังหวะที่กำลังจะก้าวขสออกมาขาเล็กๆดันไปเกี่ยวกับโต๊ะทำเอาร่างกายเสียสมดุลไปชั่วขณะแต่ตอนที่กำลังจะล้มลงก้นกระแทกพื้น ร่างสูงของจื่อเทาก็เข้ามาประคองไว้ก่อนทำเอาคยองซูถอนหายใจออกมาแรงๆ “ขอบใจมากนะ...”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ปล่อยสิ จะได้ไปกันซักที...”
“ครับ”ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขนอย่างเสียดาย ให้ตายสิบอกทีว่าฮวังจื่อเทาไมได้กำลังตกหลุมรักคนตาโตตรงหน้า...
“ทำไมนายถึงใส่แว่นหล่ะ”จื่อเทาเอ่ยถามร่างเล็กในขณะที่กำลังเดินไปที่คณะตอนนี้คนในมหาลัยเริ่มจะมากขึ้นหลายๆสายตาจดจ้องมาที่ทั้งสองคนอย่างไม่ลดละ พร้อมกับเสียงบ่นระงมตลอดทาง
“แกดูสิใครอ่ะ หล่อมากทำลายมดลูกฉันอ่ะ T___T !!!”
“แบดบอยสุดๆ ฉันจองนะยะคนนี้”
“ใช่เลยคนนี้แหละพ่อของลูก...ว่าแต่เดินมากับใครวะแกฉันไม่เคยเห็นหน้า”
“นั่นสิ...แว่นที่ใส่หน่ะ เห่ยชมัด”
อ่า...จะพูดอะไรเกรงใจกันบ้างก็ดีนะ คยองซูคิดกับตัวเองในใจแต่ก็ไม่มีสิทธิตอบโต้อะไร ได้แต่เดินจ้ำอ้าวออกไปจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนที่ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างอย่างจื่อเทาจะรีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรรึเปล่า...”
“เปล่าหรอก”
“เมื่อกี้ยังไม่ตอบคำถามเลย”
“เรื่องแว่นหน่ะเหรอ”
“ใช่...”
“ก็สายตาสั้นหน่ะสิ ไม่ใส่ก็มองไม่เห็น”
“มิน่าหล่ะ...”
“อะไรเหรอ”
“ก็...ตอนแรกที่นายไม่ใส่แว่นนายเพ่งฉันซะจนน่ากลัว...”
“อ้อ พอดีมันมองไม่เห็นหน่ะ อีกอย่างพึ่งตื่นด้วย”คยองซูพูดคล้ายจะบ่นงึมงำ ในประโยคหลังจนจื่อเทาต้องก้มหน้าลงไปฟังชัดๆ จนจังหวะที่เขากำลังจะหันหน้ามาริมฝีปากบางเฉียบของจื่อเทาก็เฉียดแก้มเล็กๆไปทำเอาคยองซูผละออกแทบจะทันทีด้วยความตกใจ
“อะ...เอ่อ”
“คือเราจะบอกว่าถึงแล้ว...เราไปก่อนนะ” คยองซูพูดพร้อมกับยิ้มออกมา ก่อนจะรีบหันหลังเพื่อเดินกลับคณะตัวเอง...
“เดี๋ยว...”เสียงแหบพร่าดังขึ้นจากข้างหลังอีกครั้งจนคยองซูต้องหันกลับไปมองด้วยความสงสัย “ถามหน่อยสิ....นายชื่ออะไรเหรอ”
“อ้อ...เราคยองซู”
“ยินดีทีได้รู้จัก”
“เช่นกัน...”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
คยองซูเดินมาถึงหน้าคณะอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียนและนั่งลงบนที่ประจำ ตอนนี้เพื่อนร่วมคณะหลายๆคนเริ่มทยอยกันมาแล้ว ร่างเล็กก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วหยิบเครื่องมือสื่อสารสีขาวออกมาจากกระเป๋ากาเกง เขาเปิดดูบทสนทนาเมื่อวานที่เขาคุยกับจงอินอีกครั้ง ไม่ว่าจะดูกี่ครั้งหัวใจดวงเล็กๆก็จะพองโตเสมอ เรียกรอยยิ้มกว้างให้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
และมองรูปดิสเพลย์ของจงอินตรงหน้าก็ทำให้ร่างเล็กคิดได้ว่าวิชานี้เขาต้องเรียนร่วมกับร่างสูง...แต่ทำไมยังไม่กันนะ เหลืออีกแค่ห้านาทีแท้ๆ
เหมือนจะไวเท่าความคิดเมื่อเสียงโหวกเหวกของชายหนุ่มสามคนที่ดังมาจากด้านหลังทำให้คยองซูถอนหายใจอย่างโล่งอกว่าร่างสูงเข้าเรียนทันเวลา...เขาหันหลังไปมองจงอินที่นั่งอยู่ถัดไปสองแถวแล้วเอี้ยวตัวกลับมาพิมพ์ข้อความหาร่างสูง
Kyungsoo says : มาสายนะ
อ่านแล้ว
Jong – in says : อ่า...ชานยอลมันช้า
Kyungsoo says : คึๆ ดีแล้วหล่ะที่เข้าทันแล้วกินข้าวรึยัง
Jong – in says : กินแล้ว...
Kyungsoo says : อ่า...คิดถึงนะ ><
Jong – in says : เหมือนกัน
Kyungsoo says : เรารักจงอินนะ
Jong – in say : อืม
Jong – in say : เหมือนกัน
คยองซูอมยิ้มกับข้อความอีกครั้งถึงแม้ว่าข้อความแรกกับข้อความสองจะห่างกันซักระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คยองซูลดความดีใจที่มีอยู่ได้เลย
“แหม่ พ่อคนหล่อตั้งแต่มีแฟนแล้วติดเชียวนะโซเชียลเนี่ย”เสียงของชานยอลพูดขึ้นอย่างติดตลกแต่นั่นกลับทำให้คยองสะดุ้งเฮือกและหน้าขึ้นสีอย่างไร้เหตุผล...อา จงอินบอกเรื่องเขากับชานยอลเหรอ
“ปล่อยๆมันไป...ก็งี้แหละไปจีบกันตอนไหนก็ไม่รู้ มีอะไรไม่เคยบอกพวกกู”ร่างสูงของคริสเอ่ยขึ้นอีกครั้งนั่นยิ่งทำให้หน้าของคยองซูขึ้นสียิ่งกว่าเก่า เขาเขินนะ...
คยองซูทำอะไรไม่ถูกจนต้องกดเข้าเฟสบุคเพื่อเชคข่าวสารหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานาน...จงอินคนบ้ารู้ไหมว่าเขินหน่ะ
มือเรียวเล็กค่อยๆเลื่อนลงไปเช็คฟีดข่าวที่ไม่ค่อยมีอะไรซักเท่าไร...เขาไม่ค่อยมีเพื่อนในเฟสบุคจะมีก็แค่ แบคฮยอน เพื่อนร่วมคณะบางคน เพื่อเก่า และจงอิน...
‘แกพี่จงอินมีแฟนฉันจะบ้าตาย T_________T!’
57 like 18 comment
สถานะหนึ่งเด้งขึ้นมาหน้าฟีดของผมมันเป็นสถานะของรุ่นน้องคนหนึ่งที่เพื่อนโรงเรียนเก่าของผมกดไลค์มาทำเอาผมต้องรีบเลื่อนหนี เพราะไอ้หน้าเจ้ากรรมมันดันร้อนขึ้นมาอีกแล้วหน่ะสิ
“เงียบๆไปเหอะน่าพวกมึง”เสียงของจงอินดังขึ้นท่ามกลางวงสนทนาของเพื่อนสองคนที่ยังถากถางเขาไม่เลิก
“เออ มึงก็พูดได้นี่หว่า...แฟนเป็นเดือนนิเทศแบบคุณหนู ‘โอเซฮุน’ ก็พุดได้นี่หว่า แม่งได้กันเมื่อไรไม่บอกกู สัส”เสียงของชานยอลแหวขึ้นอย่างดัง ทำเอาคนทั้งเซคหันไปมองแต่คนที่ช็อคที่สุดคงจะไม่พ้น โดคยองซูที่นิ้วยังคงค้างอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์
김종인 (คิมจงอิน) กำลังคบกับ ‘오세훈 ’ (โอเซฮุน)
หน้าจอเฟสบุคที่แสดงผลกับคำพูดชานยอลเหมือนเป็นการเหยียบย่ำหันใจของคยองซูซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เขาได้แต่ก้มหน้ามองจอ มือเล็กๆสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่ดูเหมือนคยองซูจะรู้ตัวว่าไม่ใช่แค่มือเท่านั้นที่สั่น มันคงจะเป็นทั่วทั้งร่างที่กำลังสั่นเพราะการกลั้นสะอื้นของตัวเอง
‘นี่มันอะไรกัน...’
เป็นคำถามสุดท้ายที่คยองซูถามกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นั่ง คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายและรีบวิ่งออกไปโดยไม่มีใครสนใจ...ไม่มีแม้แต่เสียงถามว่าเขาจะไปไหนมันก็แน่นอนคยองซูไม่ใช่คนที่มีตัวตนสำหรับใครอยู่แล้ว...โดยเฉพาะ คิมจงอิน ใช่ไหม
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
“ฮึก...ฮือ.......ฮึกๆ”มือเล็กๆปาดน้ำตาของตัวเองที่กำลังไหลออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องน้ำของมหาลัย คยองซูไม่มีแรงที่จะไปที่ๆไกลมากกว่านี้ เขาไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น...มันน่าสมเพช
คยองซูเปิดโทรศัพท์ย้อนกลับขึ้นไปอ่านสถานะของรุ่นน้องคนเมื่อกี้อีกครั้งและกดเปิดอ่านคอมเม้นท์...เขาแค่กำลังหวังว่าขอให้มันเป็นเรื่องโกหก ขอให้เป็นกระแสที่เขากำลังปั่นกันเท่านั้น
‘ฉันกำลังทำใจอยู่เลย ฮือๆ แกมาตั้งสถานะย้ำทำไม !!’
‘อะไรกันเมื่อไรทำไมไม่รู้’
‘ตกข่าววะแกเขารู้กันทั้งมหาลัยแล้ว’
‘แล้วคบกับใครวะ’
‘โอเซฮุน เดือนคณะนิเทศ โฮกกกกกกกก ชั้นเสียดายผู้ชายหล่อๆ’
‘กรี๊ดดด เซฮุนเหรอ ฉันไม่ไฟว้หรอกปล่อยนางไป’
‘แกจะเอาอะไรไปไฟว้ เซฮุนอ่ะดีทุกอย่างขนาดนั้น’
‘แต่ฉันว่าถ้ามองในมหาลัยก็ไม่ใครเหมาะกับจงอินเท่ากับเซฮุนแล้วหล่ะ’
คำคอมเม้นสุดท้ายเหมือนกระแทกเข้าหน้าของคยองซูอย่างจังทำไมเขาถึงยังกล้าหวังกับคิมจงอินหล่ะ คนแบบเขาเนี่ยนะ...จะไปเป็นแฟนคิมจงอิน
- - - - - - 50percent - - - - - -
คยองซูเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ ผมสีดำที่ลู่ลงจากการเปียดกน้ำและโทรศัพท์ที่ชุ่มน้ำในมือ หน้าจอมันดับสนิทไปแล้ว เขาไม่อยากจะเห็นมันอีกต่อไป...ข้อความที่แสนจะทำร้ายจิตใจ ร่างเล็กเดินออกจากห้องน้ำทั้งที่ไม่ใส่แว่น เราทำมันหล่น...หายเมื่อไรก็ไม่รู้ ทางข้างหน้ายังคงชัดเจนแต่ผู้คนข้างหน้าช่างดูพร่าเบลอแต่แม้อย่างนั้นเขาก็ยังคงรู้ถึงทุกสายตาที่จับจ้องมา
ทำไมเขาดูเป็นตัวประหลาดมากเลยเหรอ...?
“คยองซู...”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยร้องเรียกเขาจากข้างหลัง คยองซูหันกลับไปเผชิญหน้า ถึงแม้จะมองไม่ชัดเขาก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าคือคิมจงอิน
“อะไร...”
“เราทักไปทำไมไม่ตอบ”
“มือถือ...มันตกน้ำ”
“...”
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดเราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว...เรามีอะไรจะบอก”
“แต่เราไม่ว่าง !!!”
“...”เสียงตะคอกเล็กๆดังขึ้นเรียกเสียงบ่นอื้ออึงจากรอบข้างคยองซูไม่เคยตะวาดใคร ร่างเล็กก้มหน้าลงอีกครั้ง
“พอดีเรามีเรื่องที่บ้าน...เรารีบเราไปก่อนนะ”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
เช้าวันต่อมาแบคฮยอนก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยความเร่งรีบ เขาติดต่อคยองซูไม่ได้...ไม่ว่าจะทางไหนเขาร้อนรนกว่าเก่าเมื่อมองไม่เห็นเพื่อนตัวเล็กของตัวเองในห้องเรียนทั้งๆที่เจ้าตัวไม่เคยจะมาสาย ร่างบางครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปนอกห้องอีกครั้ง มือเล็กกดโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ผลลัพท์ก็ยังคงเดิม
เลขหมายที่ท่าเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
ให้ดิ้นตาย...แบคฮยอนเกลียดชะนีนางนี้ !!!!!
ขาเรียวเล็กก้าวเดินออกมานอกคณะเดินเรื่อยๆจนมาถึงโรงอาหาร เขามองส่องเข้าไปในโรงอาหารที่มีคนบางตาแต่ก็ยังไม่พบเพื่อนตัวเล็กของเขาเสียที ให้ตายสิคยองซูไปไหน !!!
แบคฮยอนได้แต่คิดกับตัวเองอย่างหัวเสีย เขาไม่มาวันเดียวเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ?
“โถ่เว้ย !!”มือเรียวฟาดลงกับบอร์ดประชาสัมพันธ์อย่างแรงจนกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงหล่นลงมา เขาก้มลงมองที่กระดาษแผ่นนั้นก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมแน่น
‘ข่าวใหญ่ คิมจงอิน เดือนวิศวะสุดเท่ ประกาศเปิดตัวแฟน โอเซฮุนเดือนคณะนิเทศอย่างเป็นทางการ คาดว่าสาวๆคงกินแห้วเป็นว่าเล่น...’
“คิม – จง – อิน !!!”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
ตึง !!...
“อธิบายมานี่มันอะไรไอ้ดำ !!!”กระดาษแผ่นหนึ่งถูกฟาดลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างแรงพร้อมกับร่างบางของแบคฮยอนที่หอบน้อยๆ ท่ามกลางสายตาตกใจของสามหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่หน้าคณะ
“...”
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ นี่มันหมายความว่าอะไร !!!!!”แบคฮยอนขึ้นเสียงหนักกว่าเก่าเพราไม่มีเสียงตอบรับจากร่างสูงมีแค่ความเงียบ...เหอะ !!!
“กระดาษไงครับถามได้”
“ถามนายเหรอไอ้เอ๋อ”ร่างบางตะวาดใส่ชานยอลที่เล่นไม่ได้ดูเวลาอย่างแรง จนร่างสูงทำหน้าตกใจและหันหน้าหลบสายตาดุที่ตวัดมา
“ขอโทษครับ...”
“ไม่อยากได้โว้ยยย !!”
“ผมว่าพวกผมก็ตอบดีๆแล้วทำไมคุณไม่พูดดีๆหล่ะครับ”
...
“เงียบปากไปเลยไอ้เงิง !!!”
“แอบปากหมานะครับ”
“เออพึ่งรู้รึไง ตอบมาไอ้ดำว่ามึงทำงี้ได้ไงหา !!”
“จงอินนี่เมียมึงเหรอวะ ถึงได้หึงมึงกับเซฮุนขนาดนี้...”ชานยอลก้มลงกระซิบข้างหูของจงอินที่ยังคงทำหน้านิ่ง
“ฉันไม่เอาไอ้ดำนี่ทำพันธ์หรอก นายทำไรคยองซูทำไมวันนี้เค้าไม่มาเรียน...บอกมา!!”
“ไม่ได้ทำอะไร...”
“แล้วคยองซูไปไหน”
“ไม่รู้...ที่ติดต่อไมได้เพราเมื่อวานคยองซูทำโทรศัพท์ตกน้ำ”
“ห้ะ...น้ำ น้ำอะไรที่ไหน”แบคฮยอนถามออกไปด้วยความสงสัย ถึงคยองซูจะเป็นคนซุ่มซ่ามแต่ก็เป็นคนรักษาของอย่างดี
“...”
“นี่เป็นใบ้รึไงถามไม่ตอบ”
“หยุดตะคอกได้แล้ว เดี๋ยวผมจะตอบแทนเมื่อวานผมเห็น...เมื่อวานคยองซูเดินออกจากห้องน้ำมาสภาพเปียกครึ่งตัวไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอะไรมา ผมก็...”
“นายบอกคยองซุตัวเปียกงั้นเหรอ ไอ้เอ๋อ !!!”ร่างบางแหวขึ้นเสียงสูงทำเอาชานยอลที่ยืนอยู่สะดุ้งเล็กน้อย
“ชะ...ใช่”
“โถ่เว้ย...”
“เป็นอะไร”
“ฉันไม่เป็นแต่คยองซูหน่ะเป็นแน่...”แบคฮยอนพูดเสียงต่ำในลำคอ คยองซูเป็นคนอ่อนแอเขารู้ดี ร่างเล็กไม่สบายง่ายมากทั้งๆที่เจ้าตัวก็พยายามออกกำลังกายเป็นประจำ...ยิ่งตัวเปียกยิ่งไม่สบายง่าย
แบคฮยอนก้มลงต่อสายโทรศัพท์อีกครั้งแต่ครั้งนี้มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย...
[สวัสดีค่ะ]
“สวัสดีครับคุณแม่นี่แบคฮยอนเองนะครับ”
[อ้อจ้ะ มีอะไรเหรอจ้ะ]
“เอ่อ...คุณน้าเห็นคยองซูไหมเหรอครับ พอดีผมไม่เห็นเขามาเรียน”
[อ้อ...คยองซูไม่สบายหน่ะ ก็ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ๆกลับมาตัวก็ร้อนจี๋เลยแม่ตกใจแทบแย่]
“เหรอครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปหาคยองซูนะครับ”
[ไม่ต้องหรอกจ้ะ ไปเรียนเถอะมีเรียนตอนเช้านี่นาวันนี้]
“งั้นเลิกเรียนผมจะไปหานะครับ”
[จ้ะ...]
บทสนทนาสั้นๆเรียกความสนใจจากร่างสูงที่นั่งหน้านิ่งอยู่ เขาไม่อาจพูดอะไรได้มากหลังจากที่มีชนักติดหลัง เขายอมรับว่าเขาผิดเต็มประตูที่บอกคยองซูไปแบบนั้นทั้งๆที่เขาพึ่งจะตกลงคบกับเซฮุนสองวันก่อนหน้านั้น...
“คยองซู...”
“ยังไม่ตาย แต่อาจจะใกล้ตาย...เพราะเจอราหูอม !!!”แบคฮยอนตะวาดกร้าวอีกครั้งใส่หน้าจงอินก่อนจะเดินหนีไป ไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่ให้โกรธได้ยังไงกับเพื่อนตัวเล็กเขาไม่สบายเพราะไอ้ดำกับไอ้กระดาษบ้าๆนี่แน่นอน !!!
“ไอ้เตี้ยนั่นหมายความว่าอะไรวะ ?”ชานยอลที่ยังคงเงิบไม่หายกับอาการมาไวไปไวของคนตัวเล็กเมื่อครู่ถามขึ้น
“ไม่รู้...”
“จงอินมึงไปทำอะไรไว้รึเปล่า”
“ขอเวลากูหน่อยวะ...ขออยู่คนเดียว”
“เออ...แม่งมีไรบอกพวกกูได้นะเว้ย”
“อืม”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
คยองซูพลิกตัวไปมาบนที่นอนหลายครั้งอาการปวดทั่วร่างกายจากอาการไข้จางหายไปแล้ว เหบือแค่อาการเหนอะหนะตัวกับการที่ไม่อยากจะลุกไปไหน เขายังคงซุกหน้าลงกับหมอนน้ำตาที่เคยมีเหือดแห้งไปแล้ว คยองซูตัดสินใจกดเปิดโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่แม่เขาเตรียมไว้ให้แก้ขัดหลังจากที่ไอ้เครื่องเดิมมันไปนอนรอที่ศูนย์
’52 missed call - หมาน้อยแบค’
’11 missed call – gumjongin <3.’
ร่างเล็กยิ้มเฝื่อนๆให้กับตัวเองหลังจากที่เห็นรายชื่อในเครื่อง โทรหาทำไม ? อยากจะพูดอะไรตอนนี้คยองซูไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นเขาอยากขอเวลาให้เขาเพ้อฝันอีกหน่อยไมได้เหรอ ทำไมต้องรีบผลักเขาให้ตกลงมาด้วย
- - - - - - 70percent - - - - - -
...
“คยองซู...”
“แบค...แบคฮยอนเหรอ”
“…อืม เป็นยังไงบ้าง โอเครึเปล่า”แบคฮยอนลูบหัวเล็กๆของคยองซูใต้ผ้าห่มเบาๆ เสียงแหบพร่าที่ตอบรับเมื่อครู่ทำให้เขารู้ว่าคยองซูร้องไห้
“เรา...แค่ไม่สบาย”
“ไม่จริงหรอก...นายมีมากกว่านั้น อยากบอกอะไรไหม ?”
“...”
“ไม่ไว้ใจกันรึไง...”
“เปล่า...เราแค่”
“ถ้าไม่บอกเรางอนจริงๆนะคยองซู”
“อ๋า...”ตัวกลมโตโผล่พ้นเหนือผ้าห่มขึ้นมามองหน้าแบคฮยอน เขาไม่อยากให้แบคฮยอนงอนนะ แบคฮยอนหายยากจะตาย L “หมาแบคใจร้าย”
“ตอบมาซะดีๆนะ ฉันเพื่อนรักนายนะทำไมจะไม่รู้ว่านายเป็นอะไร”
“อืม...คือเมื่อวานเรา...”
…
หลังจากที่ฟังเรื่องทุกอย่างจากร่างเล็กตรงหน้าแบคฮยอนก็รู้สึกเสียใจมากที่เมื่อเช้าเขาไม่ได้ต่อยจงอินซักสามที ตอนนี้คยองซูหลับไปแล้วแต่คราบน้ำตาที่ยังติดอยู่ที่หน้านั่นทำเอาแบคฮยอนยิ่งโกรธไอ้ตัวดำนั่น เขากับคยองซูเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เล็ก สนิทกันมากแบคฮยอนเป็นคนรักเพื่อน คนตัวเล็กไม่ค่อยจะร้องไห้ ชอบจะเก็บอะไรไว้ภายใต้รอยยิ้มเสมอ คำพูดติดปากของคยองซูคือคำว่า คยองซูโอเค เพราะคยองซูไม่อยากให้แบคฮยอนลำบากใจ
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
“ลงมาจากรถซะคยองซู”
“เราไม่ลงนะ T^T”
“อย่าดื้อ...ลงมา”แบคฮยอนลากแขนคนตัวเล็กออกมาจากตัวรถและบอกลาคนขับรถส่วนตัวที่มาส่ง
“แบคฮยอนอา...ทำไมทำแบบนี้หล่ะ”
“ทำไมแบบนี้น่ารักออก”
“มันไม่ใช่อ่ะ T___T!!”
“ใช่สิ...ทำไมจะไม่ใช่”
“เราเคืองตาอ่ะ น้ำตาเราจะไหล”
“เดี๋ยวก็ชินน่า...ไปเรียนกัน”
“ม่ายยยยยย แบคฮยอนปล่อยเราน้า”คยองซูขืนแขนตัวเองไว้ไม่ให้คนตัวเล็กลากตัวเองไปไหน เขาหายจากอาการไม่สบายแล้วเมื่อสองวันก่อนแต่เมื่อวานแบคฮยอนพาเขาไปร้านทำผมให้ช่างตัดผมของเขาออก เขาเผลอหลับแปปเดี๋ยวตื่นมารู้ตัวอีกทีผมของแบคฮยอนก็กลายเป็นสีน้ำตาลทองส่วนของเขาก็สีน้ำตาลแดง ฮึก...เกิดมาชีวิตคยองซูไม่เคยทำสีผมเลยนะ แบคฮยอนโหดร้าย
แถมตอนเช้ายังมารับเขาถึงบ้านและบังคับให้ยัดไอ้เลนส์ใสๆนั่นเข้ามาในตาด้วย
แล้วการทำตัวแบบนี้หน่ะไม่ใช่ ‘คยองซู’ เลยซักนิด
คยองซูที่ไมได้ใส่แว่น...เผยให้เห็นดวงตากลมโตน่ารัก
คยองซูที่เซทผมเปิดหน้าผาก...เผยให้เห็นรูปหน้าที่แสนจะน่ารัก
คนในคณะหลายคนจับจ้องมาที่คนตัวเล็กที่กำลังหน้ามุ่ยเพราะถูกขัดใจแก้มเล็กๆนั่นอมลมไว้ส่งผลให้แก้มสีชมพูเลือดฝานั่นผองออกมาน้อยๆ ทำเอาคนในคณะหลายคน ‘ใจสั่น’
…
นี่เป็นวันแรกที่คยองซูมาโรงเรียนในรอบหนึ่งสัปดาห์ ถึงจะยังไม่อยากเจอหน้าจงอินซักเท่าไรแต่สำหรับคนตัวเล็กเรื่องเรียนมักมาก่อนเรื่องอื่นเสมอ ทั้งแบคฮยอนและคยองซูยังคงหยอกล้อไปตามทางจนมาถึงห้องเรียน คยองซูหยุดมองประตูเล็กน้อย...ถึงยังไงก็ยังไม่อยากเผชิญหน้า
“โอเคนะ...”
“อืม เราโอเค”
ครืด...
มือเล็กตัดสินใจเลื่อนประตูห้องเลกเชอร์และเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆแม้มือเรียวของแบคฮยอนจะยังคงกอบกุมมือเขาไว้อย่างให้กำลังใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้คยองซูมั่นใจได้เลยหลังจากที่เพียงแค่เปิดประตูออกมาคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือ ‘คิมจงอิน’
พระเจ้า...ชอบทำร้ายจิตใจคนชอบคิดไปเอง
“สวัสดี...”
“อืม”
“เที่ยงนี้ว่างไหม”
“ว่าง / ไม่ว่าง!!”เสียงแรกเป็นของคยองซุตอบออกไปแบบแผ่วเบาส่วนเสียงที่สองนั่นดังจนแทบจะเป็นเสียงตวาดคงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นของใคร แบคฮยอนหันกลับไปมองเอนของตัวเองที่ตอนนี้กำลังมองตรงไปที่คิมจงอิน
“งั้นเที่ยงนี้เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะ”
“ได้ / ไม่ได้ !!”
“ฉัยคุยกับคยองซูไมได้คุยกับนายแบคฮยอน”
“แต่...”
“ไม่เป็นไรแบคฮยอนเราโอเค”
“งั้นไปนั่งกันเถอะ”
“อืม...”
…
ติ๊ก...ติ๊ก
เข็มทั้งสองอันของนาฬิกาข้อมือชีไปที่สิบสองพร้อมกัน คยองซูที่นั่งอยู่ที่หญ้าหลังตึกเงยหน้าขึ้นมองหาคนที่นัดเขาไว้อีกครั้ง แม้แบคฮยอนจะห้ามแล้วแต่สำหรับเขา เขาอยากให้มันจบ เขาอยากจะรู้ความจริงว่าจงอินทำแบบนั้นทำไม
คยองซูไม่อยากเป็นคนโง่...ถ้าเขาเลือกได้เขาขอรับรู้ความจริงที่เจ็บปวดมันคงจะดีกว่าการคิดไปเองอย่างทรมาน
“มานานรึยัง...”
“พึ่งมา”
คยองซูกำลังโกหก
“อืม”
“ก่อนที่จะพูดอะไร เราขอให้จงอินตอบคำถามเราก่อนได้ไหม...”
“...ได้”
“ตามตรงนะ...รักเรารึเปล่า”
“...”
“เราโอเคกับคำตอบนะ ขอให้พูดตรงๆไม่ต้องกลัวเราเสียใจ”
“ก็ไม่...”
คยองซูเจ็บ
“แล้วมาบอกชอบเราทำไม...มาบอกรักเราทำไม.......ทำไม”คยองซูเริ่มพูดไม่ออกเพราก้อนอะไรบางอย่างที่ติดที่คอ ทำไมความจริงมันถึงเจ็บแบบนี้นะ เหมือนกำลังจะตาย
“เราขอโทษ”
“แล้ว...มีแฟนทำไมไม่บอกเรา”
“...”
“พวกนายคบกันก่อนที่...เราจะบอก.......รักนายไม่ใช่เหรอ”
“คยองซู...”
“ตอบเรามาตามตรงสิ เราโอเค โอเคจริงๆ”
“เราแค่กลัว...กลัวจะเสีย ‘เพื่อน’ กลัวว่าถ้าบอกปฏิเสธไปนายจะตีตัวออกห่าง”
“...”คยองซูอึ้งไปนานกับคำตอบทีได้รับ จงอินก้มหน้าลงกำมือแน่น “นายเลยเลือกที่จะโกหกเรางั้นเหรอ”
“อืม เราขอโทษนะ”
“เห็นแก่ตัว...”
“คยองซู”
“จงอิน...ฮึก.....เห็นแก่...ตัว”ร่างเล็กสะอื้นดังขึ้นและใช้หลังมือปาดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอย่างไม่หยุด “นายรู้รึเปล่า...ไม่มีใครอยากเป็นคนโง่หรอกนะจงอิน”
“เราขอโทษ”
“เราไม่ยกโทษให้...ฮึก.....เรา...เสียใจรู้....ฮึก...ไหม” คยองซูนั่งลงกอดเข่าตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย คยองซุเจ็บเจ็บเหมือนจะตาย มันหายใจไม่ออก
“...”
“ไปเถอะ...เราอยากอยู่คนเดียว”
“แต่...”
“ไปสิ !!! เราโอเค โอเคมากเลย”เสียงเล็กๆตวาดขึ้นทำเอาจงอินที่กำลังหน้าเจื่อนเพราน้ำตาคนตรงหน้าต้องจำใจเดินหนี....แต่เขาก็ยังเดินไปได้ไม่เท่าไรร่างเล็กก็เอ่ยเรียกอีกครั้ง...
“เดี๋ยว...”
“หืม”
“เราจะบอกว่า...ฮึก.....จงอินแค่กลัวเสียเราในฐานะเพื่อน แต่ทำให้คนที่เป็นได้แค่เพื่อนแบบเราอ่ะเสียใจแทบตาย”
“…”
“แล้วก็อย่าทำแบบนี้กับใครอีกนะ ให้เรา ’เกลียด’ จงอินคนเดียวก็พอแล้ว”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
หมาน้อยแบค ; calling
“ฮัลโหลแบคฮยอน”
[คยองซูอยู่ไหนหน่ะ ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม ไอ้ดำมันทำอะไรบอกเรามานะ]
“มันจบ...แล้ว จบจริงๆ”
[คยองซู...]
“เราเสียใจ”
[เสียใจที่มันไม่รักเหรอ...]
“ไม่ใช่หรอก”
[แล้วเป็นอะไร]
“เราไมได้เสียใจที่จงอินไม่รักเรา...แต่เราเสียใจที่จงอินหลอกเรา เสียใจที่เราโง่ให้เขาหลอก...เราแค่กำลังเกลียดตัวเอง...ที่ชอบคิดไปเอง”
[ไม่เอาน่าคยองซู...แล้วตอนนี้อยู่ไหน]
“หลังตึก...”
[งั้นเดี๋ยวเราไปหา]
“ไม่ต้องหรอกจะมาทำไม”
[พอดีมีคนมาหานาย...ฉันจะพาไปเจอ]
“ใครอ่ะ...”
[เขาบอกชื่อ ‘ฮวัง จื่อเทา‘ จะมาขอบคุณอะไรก็ไม่รู้]
“อ้ออืม...มาสิเดี๋ยวเรารออยู่นี่แหละ”
[เจอกันนะ]
“อืม...”
눈물 멈춰지지가 않아요
น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล
아픔 견디기 힘들것 같아요
(standding egg - 매일 그대를)
th tran ; Standing Egg (Thai)
- - - - - - E N D - - - - - -
24/08/56
มาต่อให้ละน้า...อย่าพึ่งตบเค้านะเค้าไม่ได้ตั้งใจ
แต่เค้าวางพล็อตให้มันเป็นแบบนี้ .___.
อีก 50 percent อยกาอ่านต่อกันไหม
ขอเม้นหน่อยน้า ตอนหน้าอิเสี่ยออกโรง
(แอบมีน้องเทา มาทำไมวะ สงสัยตัวเองเหมือนกัน 55555รึเรื่องนี้จะเทาโด้ดี)
25/ 08 /56
70 เปอร์แล้วนะ คือตอนแรกกะจะแต่งให้จบแต่วันนี้เค้าติดงานอ่ะ T^T
ถ้ายังไงเดี๋ยวพน.มาต่อให้จนจบนะเอออ
จบแล้วนะค่ะ นี่มันฟิคอะไรกัน 5555555
ทำไมเป็นแบบนี้อิเสี่ยโหดร้ายเนอะ ตอนนี้ยาวมากๆเลย T___T!
ถามว่าได้แรงบันดาลใจมากจากไหนตอบตามตรงนะค่ะ
ประสบการณืตรงค่ะเป็นอะไรๆที่เจอมาเอง :)
(สรุปฟิคเรื่องนี้มันเทาโด้ใช่ไหม 55555)
ความคิดเห็น