คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 s t - k a i d o - j u s t f r i e n d . . . 1/2
Story : SF [k a i d o - j u s t f r i e n d . . . 1/2 ]
Writer : newworld (y)
Inspiration : ทุกความรู้สึกล้วนเป็นสิ่งที่เจอมา
Something Special : บอกรักจงอินไปแล้ว...ทำยังไงดี จงอินเห็นแล้วด้วย ต้องโดนเกลียดแน่ๆ
Music : ดาว - ปราโมทย์
เสียงโหวกเหวกโวยวายจากข้างสนามไม่ได้ทำให้สายตาที่กำลังจดจ่อกับคนที่กำลังแข่งละไปได้ ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นยังคงมองหนุ่มผิวเข้มที่กำลังแข่งบาสอยู่กลางสนามไม่ละไปไหน ลูกบาสจากคนหนึ่งในทีมถูกส่งเข้าสู่มือของร่างสูงในหนึ่งนาทีสุดท้าย...ทุกคนรู้ว่านี่ถือเป็นลูกชี้ตายของมหาลัย ทุกสายตาจับจ้องไปที่ลูกกลมๆที่ลอยอยู่กลางอากาศ ทุกสรรพสิ่งช่างเงียบเชียบในช่วงเวลาหนึ่ง...จากนั้นมีเสียงโห่ร้องดีใจหลังจากที่ลูกกลมๆสีส้มลงห่วงไปอย่างสวยงาม คนในสนามวิ่งกรูกันเข้าไปล้อม ‘คิมจงอิน’ ก่อนจะยกตัวของเขาลอยขึ้นเหนือฟ้า ชายร่างสูงยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันมาสบสายตากับ ‘โดคยองซู’ ที่ข้างสนาม
“แก...พี่จงอินเค้ามองฉันแน่เลย ดูสิมองอีกแล้ว เขินนนน”
“บ้า พี่จงอินเค้ามองฉันต่างหากดูสิ...ผู้ชายอะไรไม่รู้น่ารักชมัด”
“ฮือออ ทำไมพี่เค้าถึงไม่มาขอฉันเป็นแฟนซักทีหล่ะ”
“เพ้อฝันและแก หล่อเทพบุตรแบบนั้นหน่ะเหรอจะมาสนดอกไม้เปื้อนฝุ่นแบบแก”
.
.
.
เสียงโหวกเหวกของผู้หญิงข้างหลังทำเอาร่างเล็กของคยองซูต้องอมยิ้มออกมา ผู้หญิงหรือไม่ใช่ผู้หญิงในมหาลัยแทบจะทุกคนอยากเป็นแฟนของเดือนวิศวะพ่วงดีกรีนักบาสคนเก่งแบบ คิมจงอิน กันแทบจะทุกคน...แต่ก็อาจจะยกเว้ยอยู่คนนึง
“อะไรนักหนาไม่รู้ทำตัวน่าหมั่นไส้ซะจริง หล่อตายหล่ะ ผิวก็ดำแล้วยังมีหน้ามาเก๊กหล่อ เพราะนายเลยนะคยองซูฉันถึงต้องเสียเวลามาดูไอ้ดำนั่นกับการมาทนเสียงโหวกเหวกของผู้หญิงพวกนี้ น่ารำคาญจริงๆ” เสียงบ่นเล็กๆของบยอนแบคฮยอนดังขึ้นหลังจากที่เราเดินออกมาจากสนามแล้ว ตอนนี้ที่สนามคนเริ่มแน่นกว่าเดิมเพราะทุกคนรอถ่ายรูปกับนักกีฬาคนเก่งอยู่
“เอาน่าถือว่ามาเป็นเพื่อนกัน นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่อยากมาคนเดียว...”
“เออๆ รู้ๆๆๆ กลัว เขิน อาย ตลอดเวลาหน่ะแหละนาย”
“ป่ะ เดี๋ยวเลี้ยงไอติมตอบแทนเลย”
“ฉันน้ำหนักขึ้นก็เพราะนายเลยนะคยองซู”
“แล้วจะกินไหมหล่ะ ?”ร่างเล็กๆถามพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยเพื่อนของเขาคนนี้บ่นตลอดๆว่าอ้วนแต่พอชวนไปกินก็ไปทุกที แต่บอยนแบคฮยอนแบบอวบๆนี่แหละน่ารักจะตาย...ใช่ไหม ?
“กินสิ ของฟรีซะอย่างใครจะพลาด”
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
Kyungsoo says ; ดีใจด้วยนะวันนี้ชนะแล้ว
ร่างเล็กพิมพ์ข้อความส่งให้เพื่อนใหม่ของเขาทางคาคาโอะ พร้อมกับส่งสติกเกอร์เป็ดสีสาวตามไปอีกตัวหนึ่ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนร่างเล็กมองมือถืออย่างมีความหวังว่าอีกคนจะตอบกลับมา ผ่านไปหนึ่งนาที สองนาที สามนาที...จนถึงหนึ่งชั่วโมง ข้อความถูกส่งไปแล้วแต่ยังไม่มีคนอ่าน
คยองซูตัดสินใจวางเครื่องมือสื่อสารสีขาวลงบนหัวเตียง ก่อนจะถอดแว่นวางลงข้างกัน ดวงตากลมโตหรี่มองภาพเบลอๆของตัวเองที่หน้ากระจกเขาไม่ชอบใส่แว่นเวลาอยู่บ้านแต่...
ให้ตายสิ...ถอดแว่นทีไรมองไม่เห็นอะไรเลย
คาโอะ คาโอะ
เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นทำให้คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยเขาเดินไปที่โทรศัพท์อย่างรีบร้อน ส่งผลให้ร่างเล็กๆสะดุดขาตัวเองและล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรงจนคนเป็นแม่ที่อยู่ข้างล่างต้องตะโกนขึ้นมาถามอย่างเป็นห่วง
“ล้มอีกแล้วเหรอคยองซู !!!”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมโอเค”
“แม่บอกแล้วใช่ไหม...ว่าอยู่บ้านให้ใส่แว่น”
คุณนายโดบ่นอุบกับลูกชายแสนเซ่อของตัวเอง รู้ว่าตัวเองชอบซุ่มซ่ามแล้วยังไม่ชอบใส่แว่นอีก
“งื้อออ เจ็บชมัดเลย”ร่างเล็กบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นและไปหยิบแว่นตามาสวมก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์มาเช็คข้อความที่พึ่งเข้ามาเมื่อครู่
Gum-jongin says : มันก็แน่นอนอยู่แล้วระดับคิมจงอินซะอย่าง
Gum-jongin says : ไหนๆเราก็ชนะแล้ว เลี้ยงฉลองเราด้วย
Kyungsoo says ; อ่า...ได้สิเมื่อไรดี
Gum-jongin says : พรุ่งนี้ที่ร้านเดิมไหมเราอยากกินเครปเค้ก
คยองซูอมยิ้มเล็กๆกับคำตอบทีได้มา คิมจงอินชอบของหวานมันเป็นความลับระหว่างเขากับจงอินสองคน วันนั้นจงอินบังเอิญเจอเขาในร้านเค้กสีหวานของคุณน้า คยองซูไปช่วยงานเพราขาดพนักงานเสิร์ฟ แต่ไม่อยากจะเชื่อสายตาในวันนั้นว่าคนที่เดินเข้าร้านมาจะเป็นคิมจงอิน ชายหนุ่มที่เขาแอบชอบ คิมจงอินไม่ทันสังเกตเห็นเขาในตอนแรกเขายังคงจดจ้องกับเค้กหลายหลายในตู้
‘เอาสตอเบอรี่เครปเค้กกับนม...’ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสั่งเค้กพร้อมกับสายตาตะลึงงัน ในเวลานั้นคิมจงอินแทบจะอยากแทรกแผ่นดินหนีให้ตายสิอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น...อุตส่าห์มาตอนร้านใกล้จะปิดเพื่อไม่ให้คนเจอแต่บังเอิญเจอเพื่อนร่วมเซคเนี่ยนะ
‘กับนมอะไรครับ’คยองซูถามออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ‘นมสด นมเย็น หรืออะไรครับ ?’
‘อ้าว น้องจงอินวันนี้มาดึกอีกแล้วนะ...’คุณน้าของคยองซูเดินออกมาพร้อมกับเอ่ยทักเด็กหนุ่ม ยิ่งทำให้จงอินหน้าแดงก่ำกว่าเดิม ‘อ้า ใช่จงอินเรียนมหาลัย A ใช่ไหมที่เดียวกับคยองซูเลยนี่รู้จักกันไหม ?’
‘อ่า...ก็เคยคุยกันบ้างครับเรียนเซคเดียวกัน’ร่างสูงตอบออกมาอย่างเขินๆ แต่คำพูดแค่นั้นกลับทำให้หัวใจของคยองซูพองดตอย่างน่าประหลาดใจ
‘งั้นไปนั่งคุยกันก็ได้นะ งานเสร็จแล้วจงอินเอานมเย็นกับเครปเค้กใช่ไหมน้าจำได้’
‘คะ...ครับ’
ร่างเล็กของคยองซูนั่งอยู่ตรงข้ามกับคิมจงอิน หัวใจที่เคยสงบมาตลอดกลับเต้นแรงขึ้นเมือ่ได้ลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกคน
‘นี่...’
‘หืม ?’
‘ชื่อคยองซูใช่ไหม ?’
‘อ่าใช่ ทำไมเหรอ’
‘อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ’
‘เรื่องไหน ?’
‘เรื่อง...ที่มาเจอฉันร้านนี้แล้วก็เรื่องที่เจอวันนี้ลืมๆมันไปยิ่งดี’
‘ทำไมหล่ะ’
‘เอาน่าลืมๆไปเหอะ มันไม่ใช่เรื่องดีซักนิด’
‘เหรอ...อืม ได้เจอเรามันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ’คยองซูถามออกไปตรงๆ หัวใจของเขาบีบรัดอย่างไม่น่าให้อภัย
‘เห้ยไม่ใช่ เราแค่ไม่อยากให้คนอื่นรู้มันขัดกับบุคลิกเราจะตาย ร้านเค้กน่ารักกับนักบาสห่ามๆ ให้ตายๆเพื่อนล้อยันลูกเกิดแน่’
‘เป็นผู้ชายชอบเค้กไม่เห็นผิดเลย.’
‘ถ้าคนน่ารักแบบนายชอบก็ไม่ผิดหรอกนะ แค่คนแบบฉันนี่สิ...@#%$%&^&’
เวลานั้นสติของคยองซูหลุดไปตั้งแต่คำว่าจงอินบอกว่าเค้า ‘น่ารัก’
ตั้งแต่วันนั้นที่ร้านเค้กเขากับจงอินก็เป็นเพื่อนกันทางไลน์ คาคาโอะหรือโซเชียลต่างๆ ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างเรา ความจริงนี้ผมบอกแค่แบคฮยอนเท่านั้นเพรามันจะดูไม่ดีใช่ไหมที่เด็กบ้านๆเฉิ่มๆแบบเขาจะไปเป็นเพื่อนของจงอิน...แต่ตอนนี้หน่ะเขาหวังสูงกว่าการเป็นเพื่อนเขาหลงรักคิมจงอินเข้าให้แล้ว
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
กว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ผมตัดสินใจหลบหน้าจงอินตั้งแต่วันที่ผมมั่นใจว่าหลงรักผู้ชายคนนี้ ผมกำลังพยายามที่จะตัดใจผมเปลี่ยนเบอร์บล็อกไลน์และคาคาโอะจงอิน เพื่อตัดขาด ยังไงซะก็เรียนคนละคณะมีแค่บางเซคเท่านั้นที่เจอกัน ถ้ามีเซคตรงกันเขาก็ขอให้แบคฮยอนอัดเสียงอาจารย์มาให้ ถึงจะเป็นยังไงก็ช่างเขาไม่พร้อมจริงๆ กลัวว่าจะเผลอใจบอกรักผู้ชายที่ชื่อ ‘คิมจงอิน’ กลัวคำบอกปฏิเสธเหลือเกิน
คาโอะ
เสียงคาคาโอะแจ้งเตือนเป็นผลให้ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดดูข้อความ
Jong – in says : ทำไมไม่มาเรียน เปลี่ยนเบอร์ทำไม
Jong – in says : อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ
Jong – in says : คยองซู...ฉันผิดอะไรเหรอ
Kyungsoo says : ตอบแล้ว...
Jong – in says : หายไปไหน
Kyungsoo says : ไมได้หาย
Jong – in says : ไลน์ไปทำไมไม่ตอบ
Kyungsoo says : ไม่เห็น
Jong – in says : โกหก
Kyungsoo says : จริงๆ
Jong – in says : แล้วเป็นอะไร หายไปเป็นเดือนๆไม่เข้าเรียน
Kyungsoo says : ไม่ว่าง
Jong – in says : ไปไหน
Kyungsoo says : …
Jong – in says : โกรธอะไรเรารึเปล่า
Kyungsoo says : เปล่า
Jong – in says : แล้วทำไมต้องหลบหน้า
Kyungsoo says : เราไม่เห็นจริงๆ
Jong – in says : อย่ามาโกหก...ทุกคนไลน์หานายได้ยกเว้นเรา
Kyungsoo says : ไม่เห็น
Jong – in says : โกหก ถ้าเราไม่เอาเบอร์นี้ทักไปก็จะบล็อกเราต่อไปใช่ไหม
Jong – in says : เป็นอะไรก็บอกเราตรงๆสิ
Kyungsoo says : อืมเราหลบหน้านาย
Jong – in says : หลบทำไม
Kyungsoo says : เรากลัว
Jong – in says : กลัวอะไร
Kyungsoo says : ...
Jong – in says : กลัวอะไรไม่บอกเราแล้วเราจะรุ้ไหม
Kyungsoo says : จริงๆเราไมได้กลัวหรอก
Jong – in says : ยังไงกันแน่คยองซู
Kyungsoo says : เราแค่กำลังตัดใจ
Kyungsoo says : เราชอบนายนะจงอิน
อ่านแล้ว...
คยองซูมือสั่น ตาร้อนผ่าวคล้ายจะร้องไห้ ให้ตายเขาส่งไปแล้วบอกรักจงอินไปแล้ว...ทำยังไงดี จงอินเห็นแล้วด้วย ต้องโดนเกลียดแน่ๆจงอินต้องไม่อยากเล่นกับเขาแน่ๆ
Jong – in says : นายชอบเราเหรอ...
Kyungsoo says : อืม
Jong – in says : เมื่อไร
Kyungsoo says : ตั้งแต่ช่วงแรกๆ
Jong – in says : แล้วทำไมไม่บอก
Kyungsoo says : เรากลัวนายจะไม่ชอบเรา .__. แล้วจะเลิกเป็นเพื่อน
Jong – in says : จริงๆแล้ว
Jong – in says : เราก็ชอบนายเหมือนกัน
Kyungsoo says : จริงเหรอ
Jong – in says : จริงสิ ไม่เชื่อเหรอ
Kyungsoo says : แล้วเมื่อไร
Jong – in says : ไม่รู้...
คยองซูนั่งมองข้อความพร้อมกับยิ้มกว้าง เขามีความสุขมากเหลือเกิน...แค่คยองซูลืมไปหรือเปล่าว่าความสุขที่ได้มามักมีเวลาสั้นๆเสมอ
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
ตู๊ด ตู๊ด...
[ยอโบเซโย คยองซู]
“แบคฮยอนนนน !!!”
[อะไร ตะโกนดังจัง]
“เราบอกชอบจงอินมา ><!!”
[แล้วมันว่าไง]
“เขาบอกว่าชอบเราเหมือนกัน งื้อออ เราเขินจัง”
[ดีใจด้วยนะ ต่อไปก็มาเรียนได้แล้วสิ ฉันขี้เกียจเขียนเลกเชอร์เยอะๆเองแล้วนะ T^T]
“อืมๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรา...โอ้ย”
[คยองซูเป็นอะไร...?]
“อ่าเปล่า...พอดีเราดีใจไปหน่อยเมื่อกี้เราเดินชนเสาหน่ะ”คยองซูที่บัดนี้ลูบหัวตัวเองป้อยๆเพราะเดินชนเสาที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนความรักจะบังตา...
. . . k a i d o - j u s t f r i e n d . . .
‘t o b e c o t I n u e’
23/08/56
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักกกกก -////-
ฟินนะค่ะฟินจงอินอานี่น่าหมั่นไส้ดีจริงๆ
ทุกคนอาจคิดว่ามันจบแล้ว แต่ยังไม่จบนะค่ะขอเม้นหน่อยน้า .___.
เป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยยยยย
CRY .q
ความคิดเห็น