Intelligent Microchip

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 นักเรียนใหม่

 5ปี ต่อมา หลังจากคิดค้นไมโครชิพสำเร็จ (ค.ศ. 2543) 


       หลายๆประเทศ เกิดใหม่ จากการแยกตัวของแต่ละประเทศ การรวมตัวของกบฏ และบางประเทศ ก็ล่มสลายเพราะความแตกแยก ความยากจน ปัญหาการเมือง ส่วนประชาชนของประเทศที่ล่มจมหละ หายไปไหน?

บ้าง..... ก็หายตัวไปอย่างลับๆ อาจจะมีการเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนข้อมูลส่วนตัว แปลงสัญชาติ เพื่อกลมกลืนเข้ากับ คนอื่นๆ

บ้าง..... ก็ย้ายถิ่นฐาน และรอ วันที่จะได้มีประเทศอยู่

บ้าง.... เข้าสู่องค์กรลับ โดยที่ไม่มีใครรู้


ทำให้เนื้อที่บนโลก แทบจะไม่เพียงพอต่อ ชาวดลกแล้ว จึงมีการสร้างแผ่นดินใหม่กลางแม่น้ำ เพื่อเป็นประเทศใหม่ จากการแยกตัวของประเทศ

ประเทศยามูโตะ ประเทศที่ได้ชื่อว่า ประเทศแห่งความทันสมัย 1ในประเทศที่เกิดใหม่ อยู่ในแถบเอเชียตะวันออก ประเทศนี้มีเอกราช มีภาษา มีแผ่นดิน และอื่นๆเป็นของตน นับว่าเป้นประเทศที่เกิดใหม่และฟื้นฟูหลายๆอย่างขึ้นมาอย่างรวดเร็วเลยทีเดียว

ณ โรงเรียน พิงค์ซากูร่า

ณ ห้องเรียน มัธยมศึกษาปีที่3 ห้องที่4

ห้องนี้ นับว่าเป็นห้องที่มีเด็กเรียนเก่งมาก จนถึงสอบตกทุกวิชาเลยทีเดียว

ในห้องเป็นหองที่ไม่เคยเงียบเหงา จะต้องมีอะไรใหม่ๆให้พวกเขาเจอกันไม่หยุดหย่อน และวันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่น่าตื่นเต้นของพวกเขา

"เอาล่ะค่ะ วันนี้ ครูอยากจะให้พวกเรา ต้อนรับนักเรียนใหม่ ซึ่งมาจากโรงเรียนดาราดีมาน ย่านฝั่ง ธนชาติ โน่นแหละจ้า เอาล่ะ เขามาพอดี แนะนำตัวเลยจ้า" คุณครู ยูโรจิ ครูประจำชั้นห้องนี้ แนะนำนักเรียนใหม่คร่าวๆ พอที่จะเขาตัวของเขาเองได้แนะนำตัวบ้าง

"สวัสดี ครับ ผมชื่อว่า โดกิชิ ซาคุรานะ เรียกผมสั้นๆว่า เรน แล้วกันนะครับ" คำอธิบายสั้นๆที่พอให้คนรู้จักได้บ้าง

"เดี๋ยวเรนคุง ไปนั่งข้างหน้าสุดตรงนี้ข้างๆ มิกิจังแล้วกันนะจ๊ะ" ครูให้เรนนั่งหน้าเพราะกลัวว่า จะเรียนไม่รู้เรื่อง (ดูถูกกันไปหน่อยมั้ย)

"ได้ครับ" เรนดูไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่ และเดินไปนั่งข้างมิกิในทันที

"สวัสดีจ้า เรนคุง" มิกิทักเรนอย่างเป็นกันเอง ตามประสาเพื่อน (แต่ปกติเธอจะเงียบๆ ไม่ค่อยจะพูดกับใคร หรือว่าความหล่อทำให้เธออดใจไม่อยู่กันแน่)

และก็ถึงคาบแรก วิชาคณิตศาสตร์ 

"สำหรับวันนี้ ครูจะหาคนที่มีแววเก่งคณิตศาสตร์ ไปแข่งคณิตศาสตร์ระดับประเทศนะคะ ครูจะให้ลองทำโจทย์500ข้อนี้ในเวลา50นาที ว่าทำได้กันแค่ไหนนะคะ" ครูพูดพลางแจกE-book เฉพาะให้แต่ละคน ได้ทำข้อสอบ500ข้อนี้

ด้วยความทันสมัย ระบบมีการป้องกันการลอกข้อสอบอย่างแน่นหนา ด้วยการสแกนม่านตา ที่หันมามองE-bookนั้นนานกว่า3วินาที ถ้ามีม่านตาแปลกปลอมเข้ามา จะมีเสียงร้องทันที ทำให้เมื่อใครลอกข้อสอบ จะถูกจับได้ทันที จึงไม่มีใครที่กล้าแม้กระทั่งมองE-Book คนอื่นเลย

20นาทีต่อมา

"อ้าวเรน นี่เธอทำเสร็จแล้วหรอ ทำไมเร็วจังเลย" แม้แต่ครูยังแปลใจกับความรวดเร็วของเรนในการทำข้อสอบ500ข้อ อย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้สายตาอีกนับ30คู่หันมามอง และอึ้งกันเป็นแถวว่า ทำไมทำเร็วจัง
 
แม้ว่าจะผ่านไป50นาทีแล้ว ก็ยังทำไม่ถึงครึ่งเลยทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่า เรนจะทำได้ แม้ว่าจะเป็นเด็กใหม่ก็ตาม

คาบที่2 วิชาประวัติศาสตร์

"เอาล่ะ วันนี้ จากที่เราเรียนกันมาแล้ว เรื่องประวัติศาสตร์ของทวีปเอเชียตะวันออกแถบเหนือ ซึ่งเรียกอีกอย่างว่า เอเชียเมืองหนาว กันมาแล้ว วันนี้จะให้ลองทำแบบฝึกหัดดูแล้วกัน หยิบสมุดขึ้นมา แล้วลอกตามนะ" ครูคนนี้ท่าทางเคร่งขรึม ดูน่าเกรงขามได้เขียนคำถามลงบน กระดานดิจิตอล


ทุกคนต่างรู้ดีว่า ครูคนนี้จะให้อะไรที่ยากๆเสมอ

และมันก็เป็นจริง ยากเหลือเกิน

"เอาล่ะ เอามาส่งได้" ครูท่านนั้นก็เรียกให้มาส่ง

มีเพียงเรน ที่ลุกไปเท่านั้น ทุกๆคนยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่


ครูก็ตรวจไปจนครบ แล้วก็หันมามองเรนอย่างสนใจ

"นี่ เด็กใหม่ใช่มั้ย มาจากไหนหรอ" ครูคนนั้นถามอย่างสนใจไม่ผิดจากสีหน้าของเธอเลย

"ครับ ผมมาจากย่านธนชาติครับ" เรนตอบอย่างภาคภูมิใจ

"นี่ อนาคตเธอไกลนะเนี่ย มีน้อยคนนักที่จะตอบคำถามครูได้ถูกทุกข้อแบบเธอนะ" ครูหันมาพูด อย่างสนใจกว่าเก่า ก็คนที่มาจากย่านธนชาติ ไม่ค่อยหหัวดีกันเท่าไหร่นัก ซ้ำยังทำให้ทุกคนหันมามองย่างสนใจ

"นี่ แคนดี้ เราว่านะ เรนเนี่ย ต้องมีสารานุกรมฝังในหัวแน่เลย ถึงได้ตอบคำถามได้ถูกหมดแบบเนี้ย"
แซนดร้า หันไปกระซิบ แคนดี้อย่างสนใจ

"ไม่หรอกน่า หัวเข้าไม่ได้โตแบบคนที่คิดอะไรมากๆ หน้าตาเขาก็หล่อด้วย ฉันชักจะชอบเขาขึ้นมาแล้วสิ" แคนดี้ก็หันไปกระซิบกับแซนดร้าเช่นกัน

เวลาเที่ยง

สาวๆมารุมล้อมโต๊ะกินข้าวที่เรนนั่งอยู่ เหมือนเรนเป้นดาราประมานนั้น แต่ก็มีชายหนุ่มคนนึงเข้ามาด้วยเช่นกัน

"ทำไมหล่อจัง ฉลาดด้วย" "น่ารักจัง เรนอะ" "ว่างๆสอนหนูหน่อยก็ดีนะ" ขณะที่ชายคนนั้นกำลังเข้ามาทางด้านหลังของเรน เรนก็หันไปพอดี เหมือนกับรู้เลยว่ามีคนตามมาข้างหลัง

"หวัดดี เรน เราชื่อ บรอนซ์นะ เย็นนี้เล่นบาสกัน" บรอนซ์เห็นเรนเก่ง เลยอยากจะลองดูว่า เรนจะเก่งอย่างอื่นมั้ย หรือเป็นแบบเด็กเรียนทั่วไปคือ เก่งแต่เรียน

"เอาสิ อยากเล่นเหมือนกัน" เรนก็ตอบรับอย่างเต็มใจ


เวลาเย็น

เรนรีบมาเล่นบาสทันทีที่เลิกเรียน

"นั่นไง เรนมาแล้ว เริ่มกันเลย" โบ๊ท เห็นเรนวิ่งมาแต่ไกล

ทุกคนก็เล่นบาสกันอย่างสนุก ซึ่ง นอกจากเรนเก่งเรียนแล้ว ยังเก่งกีฬาด้วย เพราะทำคะแนนให้ถึง30คะแนนใน10นาทีเลยทีเดียว

หลังจากนั้น

"เฮ้อ เหนื่อยจัง" เรนบ่นและหอบอย่างหนัก แสดงถึงความเหนื่อยของเรนที่มีมาก

"โห แค่10นาทีเนี่ยนะ เหนื่อยและ" บรอนซ์พูดพลางหันไปหาเรน จนเห็นหน้าแล้วก็ตกใจ

"เชื่อและว่าเหนื่อย" บรอนซ์พูด พลางเห็นใบหน้าอันซีดเซียวกว่าปกติ

"ตี๊ด................" โทรศัพท์ของเรนดังขึ้น

"ฮัลโหล อ๋อ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" เรนพูดกับคนใมนโทรศัพท์

"นี่ เราไปก่อนนะ แม่เราต้องไปทำธุระ ต้องไปเฝ้าบ้าน" เรนพูดแบบรีบด่วน และวิ่งไปขับรถประจำตัวกลับบ้านไป

"สวัสดียามบ่ายครับคุณเรน" SR800 หุ่นยนต์พ่อบ้านประจำครอบครัวของเรน ทักทายคนที่เข้ามาเป็นประจำ

"แม่คงออกไปแล้ว ไปทำสเต็กกินดีกว่า เอ๊ะ นั่นจดหมายอะไร" เรนกำลังจะไปทำอาหารก็ไปเห็นซองจดหมายที่ทำจากกระดาษซึ่งถือว่า หายากมากในสมัยนี้ เรนจึงหยิบขึ้นมาดู ซึ่งมีข้อความว่า

- ลับสุดยอด เฉพาะ มาเรียน ซาคุรานะ เท่านั้น จากองค์กร...... -

เรนเปิดซองออกดู

- เรื่องผลสำรวจการวิจัยไมโคร.... - "โอ๊ย ยุงกัด"เรนเอามือไปตบที่คอซึ่งรู้สึกเหมือนยุงกัดและก็

"ตุ๊บ..." เรนล้มลงไปกองกับพื้นทันที

เกิดอะไรขึ้นกับเรน

จดหมายนั้นคืออะไร

ติดตามได้ในไม่ช้า