ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 ความรัก
วันต่อมา
ทุกคนต่างเดินทางมาที่โรงเรียนเพื่อเรียนหนังสือในเช้าวันใหม่กับอากาศที่สดใส รื่นรมย์และสบาย เรนก็เช่นเดียวกันกับเพื่อนๆทุกๆคน
แต่ว่าทุกๆคนจะมากันอย่างมีความสุข พร้อมที่จะรับความรู้ใหม่ๆที่ครูมามอบให้เสมอ แต่เรนกลับไม่มีความสุขอย่างที่คิดเพราะยังมีเรื่องที่ค้างคาในใจเรนมากมายนับไม่ถ้วน เขาพอจะเดาได้แค่ว่า แม่ของเขาเป็น1ในสมาชิกองค์กรNt.W ซึ่งเป็นองค์กรที่ลึกลับ ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับในนั้น ถึงจะรู้ก็ไม่มีทางรอดชีวิตต่อไปได้ แม้เรนจะพยายามล้มเลิกความคิดนั้นก็เถอะ แต่มันก็ยังลืมไม่ได้ซะที
"อ้าว สวัสดีจ้าเรนคุงสุดหล่อ หายไปไหนมาตั้ง4วัน รู้มั้ย มีแต่คนถามถึง" เสียงนี้ มิกิชัวร์1000000%
"เอ่อ.......... พอดีเราไม่สบายหนะ ก็เลยไม่ได้มา" เรนพยายามปิดบังสิ่งที่เขาไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงมัน
"ว่าแต่ ทำไมวันนี้เรนทำหน้าหงอยๆหละ ร่าเริงหน่อยสิ"
"ไม่มีอะไรหรอก เรารีบไปเข้าห้องเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวจะเข้าสายแล้วเดี๋ยวจะโดนทำโทษอีก" เรนกลบเกลื่อนเรื่องทั้งหมดไม่ให้ใครสงสัย
และเวลา12.00น. เป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนจะลงมากินข้าวด้านล่าง และเรนกับมิกิก็เข้าไปซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะ มิกิกินอย่างอเร็ดอร่อย ซึ่งต่างจากเรนที่กินไปได้3คำก็นั่งมองอาหารอย่างซึมๆ
"เรน ทำไมไม่กินหละ" มิกิเงยหน้าจากกล่องข้าวขึ้นมามองเรน
"เราไม่หิวหนะ ถ้ามิกิไม่อิ่มมิกิกินของเราก็ได้" เรนก็ยังดูหงอยๆนะ
"นี่เรน เราว่าเรนแปลกๆตั้งแต่ตอนเช้าแล้วนะ อยู่ในห้องก็เหม่อลอย เป็นอะไรก็บอกมาเถอะ เราสัญญาว่าเราจะไม่บอกใครแน่นอน" มิกิอยากจะให้เพื่อนไว้ใจ
"เราก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก อย่าไปสนใจมันเลย เราไปหาบรอนซ์แล้วเล่นบาสกันดีกว่านะ" เรนปิดฝากล่องข้าวและใส่ในกระเป๋าที่พกลงมาด้วยและรีบลุกออกไป
"อย่านะ ถ้าเรนยังไม่ยอมบอกเราเราก็จะไม่ให้เรนไปไหนทั้งนั้นแหละ" มิกิก็ตื้ออยู่นั่นแหละ
"บอกก็ได้ ก็คือ ที่จิงที่เราหยุดไปไม่ใช่เพราะไม่สบายหรอก แต่เราโดนยิงยาสลบหนะ เพราะเราเผลอไปเปิดจดหมายของแม่อ่าน ซึ่งเป็นจดหมายขององค์กรNt.W ก็เลยหลับไปตั้ง6วัน เพิ่งตื่นเมื่อวานตอนเย็นนี่เองแหละ"~
"งั้นหรอ แค่เนี้ย เอาน่า เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ทำวันนี้ให้ดีที่สุดจะดีกว่า อย่าไปคิดมากเลย นี่ เรามีอะไรจะให้หนะ แต่เรนต้องปิดตาก่อนนะ"
"อะ ปิดตาก็ปิด"
จากนั้นมิกิก็ล้วงเอากล่องของขวัญเล็กๆที่ห่อกระดาษสีชมพูไว้อย่างสวยงามเลยทีเดียวออกมา แล้วจับมือของเรนเอากล่องนั้นใส่เข้าไปในมือ
"เอาล่ะ ลืมตาได้"
เมื่อเรนมองดูกล่องของขวัญนั้น
"โห สวยจังเลย เอามาจากไหนเนี่ย"
"ซื้อเองหนะซิ อุตสาห์ห่อไว้อย่างดี ห่อนานตั้ง3ชั่วโมงเชียวนะกว่าจะได้แบบเนี้ย แต่ห้ามเปิดจนกว่าจะถึงบ้านนะ"
"เราไม่รู้จะพูดว่ายังไงดีอะ ทำไมมิกิดีกับเรามากเหลือเกิน"
"ก็เพราะเรา...............เรา...................ก็เรา............"
"ถ้าพูดไม่ออกก็ต้องพูดก็ได้"
"จ้า อุ๊ย เรนจับมือเราด้วย ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"เฮ้ยพวกเรา ดูนี่ซิ เรนจับมือมิกิเว้ย แสดงว่า สุดยอด เด็กใหม่ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย" ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางกวนตี... ชะมัดเดินเข้ามา
"นี่โก้ ถ้าไม่ยุ่งสักเรื่องแล้วจะได้มั้ย" มิกิโกรธเลือดขึ้นหน้าในทันทีทันใด
"ที่จิงที่ต้องมาขัดจังหวะ ก็แค่ครูยูโรจิเขาเรียกเรนให้ไปหาที่ห้องพักครูชั้น7หนะ
"อ๋อ ขอบคุนนะ เราจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ มิกิ เดี๋ยวรอเราตรงนี้นะ" เรนรีบเดินขึ้นไปหาครูทันที
ณ ห้องพักครูชั้น7
"อ้าว มาแล้วหรอ โดกิชิคุง มาแล้วหรอ เข้ามาเลย ครูมีเรื่องจะพูดด้วย"
"มีอะไรหรอครับ"
"ก็คือตอนที่เราไม่มาหนะ ครูไม่รู้ว่าเราได้ข่าวรึยังนะ ว่าตอนนี้ประเทศเรามีการปฏิรูปการศึกษาใหม่ โดยเปลี่ยนจากระบบประถม-มัธยม เป็น เกรดแทนน่ะ"
"แม่เล่าให้ฟังแล้วหละครับ" ตอนไหนอะ ไม่เห็นรู้เลย
"หรอ แล้วก็อีกเรื่องคือ ครูเห็นว่าเราเรียนเก่งมาก ครูก็เลยจะเอาเราลงแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระดับเกรด7-9 แล้วตอนเลิกเรียนจะให้เรามาติวกับครูสัก1ชั่วโมง เรากลับไปบอกแม่ด้วยนะ"
ฮ้า อะไรกัน เราเพิ่งได้มาเรียนที่นี่2วันเองนะ ครูจับเราลงแข่งซะแล้ว
"เอ่อ.... ครับ ได้ครับ" เรนตกลงไปแม้ไม่เต็มใจนัก
และเมื่อเลิกเรียนกลับถึงบ้าน เรนก็ทำทุกอย่างอย่างที่เคยทำ นั่นคือ อาบน้ำ กินข้าว และขึ้นไปทำการบ้านข้างบน วันนี้การบ้านเยอะมาก ก็ไม่ได้เรียนตั้ง4วัน ก็เลยต้องรีบทำ
และเรนก็นึกถึงของขวัญที่มิกิให้ขึ้นได้ เลยหยิบขึ้นมา แกะกล่องอย่างบรรจงมือที่สุด
พอเปิดออกมา ก็พบ สร้อยคอสีดำสวยงามมาก พร้อมกับจดหมายในกล่องนั้น เรนจึงหยบมาดู
ในนั้นมีข้อความว่า
- พอเรนได้มาอ่านจดหมายนี้ เรนคงรู้แล้วว่าเราซื้อสร้อยมาให้ เราอยากขอให้เรนใส่มันไว้ตลอดเวลา อย่าถอดมันหละ เราอยากให้มันเป็นตัวแทนของเราเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะเรน แล้วเราก็อยากจะบอกเรนว่า เราชอบเรนมากเลย ตั้งแต่วันแรกที่เรนเข้าโรงเรียนมา เราก็รู้เลยว่าเรนต้องมีอะไรที่ตรงกับเราแน่ๆ เอาล่ะ คืนนี้หลับฝันดีนะ พรุ่งนี้ เขาก็จะปรับจากประถมมัธยมเป็นเกรดกันแล้ว เรนอยู่ห้องเดียวกับเราด้วย พอดีครูบอกตอนที่เรนไม่มา เรนอยู่เกรด9ห้อง15 เลขที่4 และยังอยู่ห้องครูยูโรจิเหมือนเดิมนะ เอาล่ะ เราคงกวนเรนแค่นี้แหละ หลับฝันดีนะ มิกิจัง แฟนของเรนคุง -
"ห๊าาาา อะไรกันหนะ เราเพิ่งรู้จักกันวันเดียวไม่ใช่หรอ นี่จะมาเป้นแฟนกันเลยจะดีหรอเนี่ย โอยยย วันนี้ทำไมเจอแต่เรื่องน่าตกใจเนี่ย" ดูเหมือนจะเป็นโชคร้ายของเรนนะเนี่ย
ทุกคนต่างเดินทางมาที่โรงเรียนเพื่อเรียนหนังสือในเช้าวันใหม่กับอากาศที่สดใส รื่นรมย์และสบาย เรนก็เช่นเดียวกันกับเพื่อนๆทุกๆคน
แต่ว่าทุกๆคนจะมากันอย่างมีความสุข พร้อมที่จะรับความรู้ใหม่ๆที่ครูมามอบให้เสมอ แต่เรนกลับไม่มีความสุขอย่างที่คิดเพราะยังมีเรื่องที่ค้างคาในใจเรนมากมายนับไม่ถ้วน เขาพอจะเดาได้แค่ว่า แม่ของเขาเป็น1ในสมาชิกองค์กรNt.W ซึ่งเป็นองค์กรที่ลึกลับ ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับในนั้น ถึงจะรู้ก็ไม่มีทางรอดชีวิตต่อไปได้ แม้เรนจะพยายามล้มเลิกความคิดนั้นก็เถอะ แต่มันก็ยังลืมไม่ได้ซะที
"อ้าว สวัสดีจ้าเรนคุงสุดหล่อ หายไปไหนมาตั้ง4วัน รู้มั้ย มีแต่คนถามถึง" เสียงนี้ มิกิชัวร์1000000%
"เอ่อ.......... พอดีเราไม่สบายหนะ ก็เลยไม่ได้มา" เรนพยายามปิดบังสิ่งที่เขาไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงมัน
"ว่าแต่ ทำไมวันนี้เรนทำหน้าหงอยๆหละ ร่าเริงหน่อยสิ"
"ไม่มีอะไรหรอก เรารีบไปเข้าห้องเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวจะเข้าสายแล้วเดี๋ยวจะโดนทำโทษอีก" เรนกลบเกลื่อนเรื่องทั้งหมดไม่ให้ใครสงสัย
และเวลา12.00น. เป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนจะลงมากินข้าวด้านล่าง และเรนกับมิกิก็เข้าไปซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะ มิกิกินอย่างอเร็ดอร่อย ซึ่งต่างจากเรนที่กินไปได้3คำก็นั่งมองอาหารอย่างซึมๆ
"เรน ทำไมไม่กินหละ" มิกิเงยหน้าจากกล่องข้าวขึ้นมามองเรน
"เราไม่หิวหนะ ถ้ามิกิไม่อิ่มมิกิกินของเราก็ได้" เรนก็ยังดูหงอยๆนะ
"นี่เรน เราว่าเรนแปลกๆตั้งแต่ตอนเช้าแล้วนะ อยู่ในห้องก็เหม่อลอย เป็นอะไรก็บอกมาเถอะ เราสัญญาว่าเราจะไม่บอกใครแน่นอน" มิกิอยากจะให้เพื่อนไว้ใจ
"เราก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก อย่าไปสนใจมันเลย เราไปหาบรอนซ์แล้วเล่นบาสกันดีกว่านะ" เรนปิดฝากล่องข้าวและใส่ในกระเป๋าที่พกลงมาด้วยและรีบลุกออกไป
"อย่านะ ถ้าเรนยังไม่ยอมบอกเราเราก็จะไม่ให้เรนไปไหนทั้งนั้นแหละ" มิกิก็ตื้ออยู่นั่นแหละ
"บอกก็ได้ ก็คือ ที่จิงที่เราหยุดไปไม่ใช่เพราะไม่สบายหรอก แต่เราโดนยิงยาสลบหนะ เพราะเราเผลอไปเปิดจดหมายของแม่อ่าน ซึ่งเป็นจดหมายขององค์กรNt.W ก็เลยหลับไปตั้ง6วัน เพิ่งตื่นเมื่อวานตอนเย็นนี่เองแหละ"~
"งั้นหรอ แค่เนี้ย เอาน่า เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ทำวันนี้ให้ดีที่สุดจะดีกว่า อย่าไปคิดมากเลย นี่ เรามีอะไรจะให้หนะ แต่เรนต้องปิดตาก่อนนะ"
"อะ ปิดตาก็ปิด"
จากนั้นมิกิก็ล้วงเอากล่องของขวัญเล็กๆที่ห่อกระดาษสีชมพูไว้อย่างสวยงามเลยทีเดียวออกมา แล้วจับมือของเรนเอากล่องนั้นใส่เข้าไปในมือ
"เอาล่ะ ลืมตาได้"
เมื่อเรนมองดูกล่องของขวัญนั้น
"โห สวยจังเลย เอามาจากไหนเนี่ย"
"ซื้อเองหนะซิ อุตสาห์ห่อไว้อย่างดี ห่อนานตั้ง3ชั่วโมงเชียวนะกว่าจะได้แบบเนี้ย แต่ห้ามเปิดจนกว่าจะถึงบ้านนะ"
"เราไม่รู้จะพูดว่ายังไงดีอะ ทำไมมิกิดีกับเรามากเหลือเกิน"
"ก็เพราะเรา...............เรา...................ก็เรา............"
"ถ้าพูดไม่ออกก็ต้องพูดก็ได้"
"จ้า อุ๊ย เรนจับมือเราด้วย ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"เฮ้ยพวกเรา ดูนี่ซิ เรนจับมือมิกิเว้ย แสดงว่า สุดยอด เด็กใหม่ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย" ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางกวนตี... ชะมัดเดินเข้ามา
"นี่โก้ ถ้าไม่ยุ่งสักเรื่องแล้วจะได้มั้ย" มิกิโกรธเลือดขึ้นหน้าในทันทีทันใด
"ที่จิงที่ต้องมาขัดจังหวะ ก็แค่ครูยูโรจิเขาเรียกเรนให้ไปหาที่ห้องพักครูชั้น7หนะ
"อ๋อ ขอบคุนนะ เราจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ มิกิ เดี๋ยวรอเราตรงนี้นะ" เรนรีบเดินขึ้นไปหาครูทันที
ณ ห้องพักครูชั้น7
"อ้าว มาแล้วหรอ โดกิชิคุง มาแล้วหรอ เข้ามาเลย ครูมีเรื่องจะพูดด้วย"
"มีอะไรหรอครับ"
"ก็คือตอนที่เราไม่มาหนะ ครูไม่รู้ว่าเราได้ข่าวรึยังนะ ว่าตอนนี้ประเทศเรามีการปฏิรูปการศึกษาใหม่ โดยเปลี่ยนจากระบบประถม-มัธยม เป็น เกรดแทนน่ะ"
"แม่เล่าให้ฟังแล้วหละครับ" ตอนไหนอะ ไม่เห็นรู้เลย
"หรอ แล้วก็อีกเรื่องคือ ครูเห็นว่าเราเรียนเก่งมาก ครูก็เลยจะเอาเราลงแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระดับเกรด7-9 แล้วตอนเลิกเรียนจะให้เรามาติวกับครูสัก1ชั่วโมง เรากลับไปบอกแม่ด้วยนะ"
ฮ้า อะไรกัน เราเพิ่งได้มาเรียนที่นี่2วันเองนะ ครูจับเราลงแข่งซะแล้ว
"เอ่อ.... ครับ ได้ครับ" เรนตกลงไปแม้ไม่เต็มใจนัก
และเมื่อเลิกเรียนกลับถึงบ้าน เรนก็ทำทุกอย่างอย่างที่เคยทำ นั่นคือ อาบน้ำ กินข้าว และขึ้นไปทำการบ้านข้างบน วันนี้การบ้านเยอะมาก ก็ไม่ได้เรียนตั้ง4วัน ก็เลยต้องรีบทำ
และเรนก็นึกถึงของขวัญที่มิกิให้ขึ้นได้ เลยหยิบขึ้นมา แกะกล่องอย่างบรรจงมือที่สุด
พอเปิดออกมา ก็พบ สร้อยคอสีดำสวยงามมาก พร้อมกับจดหมายในกล่องนั้น เรนจึงหยบมาดู
ในนั้นมีข้อความว่า
- พอเรนได้มาอ่านจดหมายนี้ เรนคงรู้แล้วว่าเราซื้อสร้อยมาให้ เราอยากขอให้เรนใส่มันไว้ตลอดเวลา อย่าถอดมันหละ เราอยากให้มันเป็นตัวแทนของเราเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะเรน แล้วเราก็อยากจะบอกเรนว่า เราชอบเรนมากเลย ตั้งแต่วันแรกที่เรนเข้าโรงเรียนมา เราก็รู้เลยว่าเรนต้องมีอะไรที่ตรงกับเราแน่ๆ เอาล่ะ คืนนี้หลับฝันดีนะ พรุ่งนี้ เขาก็จะปรับจากประถมมัธยมเป็นเกรดกันแล้ว เรนอยู่ห้องเดียวกับเราด้วย พอดีครูบอกตอนที่เรนไม่มา เรนอยู่เกรด9ห้อง15 เลขที่4 และยังอยู่ห้องครูยูโรจิเหมือนเดิมนะ เอาล่ะ เราคงกวนเรนแค่นี้แหละ หลับฝันดีนะ มิกิจัง แฟนของเรนคุง -
"ห๊าาาา อะไรกันหนะ เราเพิ่งรู้จักกันวันเดียวไม่ใช่หรอ นี่จะมาเป้นแฟนกันเลยจะดีหรอเนี่ย โอยยย วันนี้ทำไมเจอแต่เรื่องน่าตกใจเนี่ย" ดูเหมือนจะเป็นโชคร้ายของเรนนะเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น