คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แชปเตอร์ ๔ : หวานเย็น
แชปเตอร์ ๔
หวานเย็น
“ผมเชื่อนะครับว่าหลายๆคนเคยมีความรักมาก่อน บางคนก็เป็นความรักที่จบลงอย่างสวยงาม แต่บางคนก็อาจกลายเป็น
ปมในชีวิต แต่พวกเราก็ต่างเชื่อว่าความรักจะนำสิ่งสวยงามมาสู่โลกใบนี้ ผมขอให้ทุกคนโชคดีในวันนี้นะครับ”
“...”
“เรามาฟังเพลงก่อนนะครับ เป็นเพลงของ Kwill นักร้องเสียงนุ่ม หลังเพลงนี้ เราจะพูดถึงเรื่องราวความรักที่อยู่คู่มหาลัย
อย่างคู่จงกุกและชานซองฮยองนะครับ แต่ตอนนี้ไปฟังเพลงนี้ก่อนเลย You don’t know love ครับ อันยอง”
“มากระจายเสียงทุกวันเลยเหรอครับฮยอง?” ผมหันไปถามซึงยูนฮยองที่ดึงที่ครอบหูไปวางไว้ ใบหน้าคมแต่ตี๋ตาฉบับ
ผู้ชายเกาหลีหันมายิ้มให้ผมก่อนจะยีผม
“อือ ขอบใจนะที่มาป็นเพื่อน”
“ก็แทฮยอนมันดันต้องไปดูแม่ที่โรงบาล ถ้าไม่เจอฮยองผมก็คงยังเน่าอยู่ที่หอแหละ” ผมฉีกยิ้มก่อนจะกัดแซนวิชเข้าปาก
ไปคำนึงแล้วเคี้ยวอย่างละเอียด วันนี้ผมตื่นมาตอนเช้าเพราะนัมแทมันต้องไปดูแม่ พ่อมันโทรมาว่าแม่มันเป็นลมเข้าโรงบาล
ผมเลยรอมันออกไปแล้วเจอซึงยูนฮยองผ่านห้องไปพอดี เจ้าตัวเลยชวนผมไปที่มหาลัยด้วยกัน
ผมเลยมานั่งอยู่ข้างๆดีเจเสียงหล่อตรงนี้ไง ง่วงชะมัด = =
“ไม่คิดจะมาอยู่ชมรมกระจายเสียงกับฮยองเหรอ?” พูดพลางคลี่ยิ้มให้ ผมส่ายหน้ากลับไป
“แค่งานก็หนักพอแล้วครับ แฮะๆ” ผมยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คบอทตามเคย ตอนนี้ไม่มีคนอยู่หรอก
เป็นบรรยกาศที่ดีเพราะบอทบางบอทก็คงไม่รู้เรื่องว่าผมกำลังทำอะไร
‘ตื่นแต่เช้ามาก็กินนมเยอะๆนะฮยอง..’
ผมวางโทรศัพท์ก่อนจะหมอบฟังเสียงซึงยูนฮยองพูดถึงความรักของจงกุกฮยองและชานซองฮยองตามที่ผมเคย
ทำภารกิจนี้ ผมได้ข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดว่าหลังจากที่ชานซองรู้เรื่องก็นำแบบนั้นไปสร้างบ้านแล้วอยู่คนเดียวที่นั้นจนถึงตอนนี้
ผมถอนหายใจ อิจฉาความรักที่มั่นคงของสองคนนี้จังเลยแฮะ . .
“จินฮวาน!” เสียงยองแจทำให้ผมสะดุ้งขึ้น เจ้าตัวเกาหัวเเกรกๆก่อนจะโบกมือไปมาหน้าผมเพื่อเช็คว่าผมกลับมารึยัง
“มีอะไรเหรอยองแจ” ผมมองคนตัวอวบที่คลี่ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมอีกก้าว
“มหาลัยเราเปิดค่ายเรียนรู้สถาปัตย์ เขารับอาสาสมัครไปคุมค่ายด้วยแหละ ได้ยินว่าถ้าได้งานนี้อาจารย์จะงด
งานให้ชิ้นนึงเลย”
“จริงดิ!” ผมตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ ก็ผมใกล้จะพรีเซนต์งานนี้อยู่แล้ว ผมก็อยากเต็มที่กับมัน
“อืม อาจารย์บอกว่าถ้าพรีเซนต์ครั้งนี้ใครได้คะเเนนท็อปสามกลุ่มแรกจะได้ไปเป็นอาสาสมัครน่ะ”
“ว้าวว” ผมทำตาวาวขึ้นมาทันที มือบางดึงกระเป๋าขึ้นมาหายองแจก่อนจะโบกมือให้ซึงยูนฮยอง
“ไปแล้วเหรอจินฮวาน” ซึงยูนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ ผมยิ้มแห้งกลับไป
“ผมขอไปดูงานก่อนครับ วันนี้ต้องพรีเซ้นต์”
“อ่อ ขอให้ผ่านนะ” ซึงยูนฮยองพูดก่อนจะยิ้ม ผมพยักหน้าก่อนจะโค้งให้แล้วเดินออกจากห้องกระจายเสียงไปที่เดิม
กับที่ผมทำโปรเจคเมื่อศุกร์ที่แล้ว ยองแจเอาเอกสารมาให้ดู ผมเริ่มอีกบทพรีเซ้นต์ซ้ำไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรขัดข้อง
“เราต้องให้ได้นะ มาสู้กันยองแจ”
“อือ!”
.
.
“จากตรงนี้เพื่อความรักธรรมชาติ แผงโซล่าเซลล์จะตั้งอยู่บนดาดฟ้าคอนโด และจะปลุกต้นไม้บริเวณนั้น
คิดเป็นยี่สิบเปอร์เซ็นของที่ทั้งหมด ส่วนราคาเป็นอะไรที่สบายกระเป๋าเลยครับ เริ่มต้นอยู่ที่ 15, 000 , 000 วอนครับ
ขอบคุณครับ” ผมกับยองแจโค้งลงพร้อมกัน เสียงปรบมือดังเป็นพอพิธีก่อนที่อาจารย์ชเวจะหันมาหาพวกผม แล้วยิ้มให้
“งานพวกเธอดูไม่เหมือนใครนะ ส่วนใหญ่จะเน้นไปด้านทำเลดี ราคาประหยัด แต่พวกเธอกลับเลือกอยู่เกือบติดชาญเมืองเหรอ?”
“เพื่องดมลพิษทั้งทางกลิ่นและเสียงครับ” ยองแจตอบ อาจารย์ชเวพยักหน้าก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปฝั่งนักศึกษาที่นั่งดูการพรีเซ้นส์อยู่ ร่างสูงกวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วหันกลับมาหาพวกผม
“เอาหล่ะ.. ใครคิดว่าโครงการนี้จะทำกำไรได้มากกว่าสิบเปอร์เซ็น ยกมือขึ้น” นักศึกษามองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจ
กันยกแทบทั้งห้อง! ผมกับยองแจตกใจจับมือกันแน่น ไม่เข้าใจเลย พวกเราคิดกันดีขนาดนี้เลยเหรอ? แสดงว่า.. พวกผม
คงผ่านไปค่ายอาสาชิวๆเลยใช่มั้ย! อยากจะตะโกน ดีจังเป็นบ้าเลย ลาก่อนโปรเจค ฮ่าๆๆ
“พวกเธอคะเเนนดีติดท็อปสามเลย สนใจไปเป็นสต๊าฟที่งานเรียนต่อสถาปัตย์ของอาจารย์มั้ย?” อาจารย์ชเวถามด้วย
รอยยิ้ม พวกผมหันมายิ้มให้กันก่อนจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยอว่า
“ตกลงครับ!”
.
.
[จริงเหรอว่ะ! ดีใจว่ะ ฮ่าๆๆ] เสียงนัมแทดังมาจากปลายสาย ระหว่างที่ผมกับยองแจหลุดจากคลาสช่วงเช้ามา
นั่งเล่นที่ร้านประจำ น้ำเสียงมันก็คงดีใจไม่ต่างจากผม ก็แหง่ล่ะ ไม่ต้องหัวหมุนทำโปรเจคอีกรอบอ่ะ ฮิฮิฮิ(?)
“อือ แค่นี้นะมึง กูจะกินข้าว”
[เออ เจอกันที่หอ]
“อือ บายๆ” ผมพูดก่อนจะวางสายมันไป ยองแจยิ้มให้ก่อนจะตักข้าวใส่ปากไปด้วยรอยยิ้มแล้วจิ้มมือถือไปด้วย
ผมลอบมองคนตรงข้ามอยู่พอสมควรยองแจเลยรู้ตัว แก้มนี่แดงเลยล่ะ
“ยองแจ.. อยู่คนละที่ก็ยังรักกันเหรอ?” ผมถามออกไปซื่อ ยองแจพยักหน้าก่อนจะจิ้มโทรศัพท์เพื่อพิมพ์ข้อความบางอย่าง
ผมมองตามยองแจไป
“ถ้าคนเรารักกัน แค่เห็นข้อความว่าอีกฝ่ายสบายดี มันก็พอแล้วเเหละ” ยองแจหันมายิ้มก่อนจะพิมพ์ข้อความต่อ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตามเคย จ้องไปที่แอพนกสีฟ้า พอพูดถึงคำว่ารักขึ้นมา.. ก็นึกคนคนหนึ่งขึ้นมาซะงั้น
@wgm_bot : @taemin_notrealKR @Minho_luckybot ภารกิจแรก ช่วยตั้งฉายาให้อีกคน แล้วยตั้งรูปคู่ด้วยนะครับ
ส่งภารกิจภายในวันที่ XX XX นะครับ ขอให้โชคดี
ผมมองดูคำสั่งที่เพิ่งมาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไม่รู้บอทมินโฮจะเห็นรึยัง ผมควรจะเริ่มเรื่องก่อนมั้ย?
ไม่ล่ะ.. บอทนั้นต้องเริ่มสิ ผมงานยุ่งอยู่ - * -
‘ตั้งรูปเป็นแทมินแล้วนะ : )’
เมนชั่นของบอทมินโฮขึ้นมา ผมเลยจัดการเลือกรูปที่ผมคิดว่าหล่อที่สุดมาตั้งเป็นรูปดิสบ้าง ... ส่วนฉายาน่ะเหรอ
“จินฮวาน วันนี้นายว่างมั้ย?” ยองแจถามผม ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูดก่อนจะพยักหน้า
“มีอะไรเหรอ?”
“วันนี้จองแดมันนัดฉันกินกาแฟน่ะ ไปด้วยกันนะ” ยองแจพูดก่อนจะฉีกยิ้ม ผมพยักหน้าก่อนจะกินข้าวที่เหลือให้เสร็จ
แล้วคิดตังค์ จองแด .. คงจะจอง แดฮยอนเด็กนิติที่เคยพูดถึงสินะ ยังไงวันนี้ผมก็ว่างอยู่แล้ว ไปด้วยล่ะกัน J
ตึ้ง!
เสียงข้อความดังขึ้นมาทำให้ผมหันไปมอง เป็นเมนชั่นของทิฟฟานี่นูน่า ไม่ใช่บอทมินโฮ ผมเก็บลงไปในกระเป๋า
ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินกับยองแจ เผลอถอนหายใจออกมา ฮื่อ.. ผมกำลังรออะไรอยู่กันนะ ทำไมในใจเหมือนกำลังรออะไรอยู่
.
.
หรือรอว่าคนบางคน มาเรียก คุณภรรยา อีกครั้ง..
บ้าน่า !!!!
ผมกรีดร้องในใจก่อนจะหลับตาข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้พลุ่งพล่านไปกว่านี้ พอผมเปิดเปลือกตายองแจก็อยู่รงหน้าพอดี
นัยน์ตคู่นั้นกำลังมองผมด้วยความสงสัยเล็กก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ผมอีกก้าว
“จินฮวาน.. เป็นอะไรรึเปล่า?” ยองแจถามก่อนจะโบกมือไปมาตรงหน้าผม ผมส่ายหน้านิดๆก่อนจะยิ้ม
“เปล่า ไปหาแดฮยอนกันเถอะ” ผมพูดก่อนจะผลักยองแจเบาๆ คนตัวอวบมองผมงงแต่ก็ยอมเดินนำไปแต่โดยดี
ผมกับยองแจนั่งรถเมล์มาสายกังนัม เพราะจอง แดฮยอนทำงานพิเศษอยู่ที่นั่น
งานอะไรเหรอ? ผมว่าคุณไม่อยากรู้หรอก .แสยะยิ้ม รู้แค่ว่ารายได้ไม่ถูกก็พอ
“ยองแจ... แล้ว แดฮยอนน่ะ มีแฟนรึยัง?” ผมหันไปถาม คนถูกถามหันกลับมายิ้มก่อนจะพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น
มาเลื่อนไปมาแล้วยื่นให้ผมดู
“ชื่อจงออบน่ะ อยู่โรงเรียนชาอึนม.ปลายปีสามแล้ว ... เป็นเพื่อนร่วมห้องแฟนฉันเอง” ยองแจพูดก่อนจะก้มหน้าลงนิดนึง
ผมยิ้มก่อนจะหันหน้าไปนอกหน้าต่าง
อิจฉาแฮะ... รู้สึกอิจฉาเล็กๆ
“จินฮวานนา.. นายยังไม่คิดจะคบใครเลยเหรอ?” ยองแจถามระหว่างเก็บโทรศัพท์ ผมชะงักไปก่อนจะส่ายหน้า
“เอาตัวเองให้รอดก่อนน่ะ ตอนนี้งานเยอะมาก”
“เข้าใจๆ แต่นายก็เข้ามหาลัยแล้ว ถ้าคิดจะหาแฟนคนแรกตอนทำงานก็คงไม่ดีนะ”
ผมก้มลงแล้วปิดแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นมา ยองแจรู้ได้ยังไงกันนะว่าผมไม่เคยมีแฟน เพราะผมดูไร้เดียงสาล่ะมั้ง?
หรือลึกๆแล้วคนที่มีความรักกับโสดมาตลอดชีวิตจะสามารถสังเกตได้ด้วยตาเปล่า
“ถึงแล้ว.. ลงกันเถอะจินฮวาน” ผมพยักหน้าก่อนจะลงรถเมล์ตามยองแจไปที่ถนนสีเทาที่แตกต่างจากแถวมหาลัยผม
โดยสิ้นเชิง เพราะที่นี้เป็นย่านคนรวย ทั้งแสงสีหรืออะไรก็ดูดีกว่ามากๆ
ตึ้ง!
ผมดูข้อความเมจเสจในทวิตเตอร์ ใครเมนชั่นมานะ?
‘ตัวเล็ก.. ฉายาใหม่แทมินครับ’
ผมมุ้ยหน้า อะไรกันว่ะ .. ผมอยู่ในบอทแท้ๆยังจะรู้ว่าผมตัวเล็กอีก เป็นหมอดูรึไง? อยู่ๆผมก็นึกฉายาขึ้นมาได้
เลยพิมพ์ตอบไป
‘ฮยองคนเจ้าเล่ห์... ฉายาใหม่ฮยองครับ’
Junhong’s Talk
ผมมุ้ยหน้าอยู่หน้าโทรศัพท์แทบจะพ้นไฟ ย่าห์!! หายไปไหนกันนะยองแจฮยอง! ทำไมไม่ตอบไลน์ผม อยากให้ผมไปลัก
หลับถึงห้องเลยรึไง!!! อ่อ.. ผมคงลืมแนะนำตัว ผมชเว จุนฮงคับ เรียกเจลโล่ก็ได้ หึ
ผมเป็นอะไรของยองแจฮยองเหรอ? ‘แฟน’ ครับ ชัดนะครับ
“จุนฮง.. นายได้เจอยองแจฮยองกับแดฮยอนฮยองบ้างมั้ย?” จงออบ เพื่อนสนิทผมเดินเข้ามาถามผมหลังจากที่มันเลิก
จากชมรมซ้อมเต้น ผมส่ายหน้าก่อนจะจ้องโทรศัพท์ต่อ แล้วพิมพ์ขู่ยองแจฮยองเหมือนทุกครั้ง
‘ฮยอง... ถ้าฮยองยังไม่ตอบไลน์ผม ผมจะฉุดมาจัดการที่บ้าน เอาให้กลับไปหอไม่ได้สามวันเลยคอยดู...’
ให้ตายสิ! ผมเกลียดมหาลัยชะมัด มันทำให้ยองแจกับผมไม่ได้เจอกัน ผมเกลียดสายที่ผมเรียนที่ทำให้ไม่มีเวลาให้
ยองแจฮยองเท่าที่ควร และเกลียดตัวเองที่โหยหาแแต่ยองแจฮยอง อยากจะวาร์ปจริงๆเลย ให้ตายสิ!
“นายก็ปล่อยยองแจไปบ้างได้มั้ย ฉันล่ะรำคาญนายแทนฮยองเค้าจริงๆ!”
“ย่าห์! เดี๋ยวเหอะมุน จงออบ” ผมหันไปตะวาดใส่มันก่อนจะจ้องโทรศัพท์ แล้วใช้มือตะปปหน้าจอไว้อย่างหงุดหงิด
ฮึ่ย..
“เจลโล่ฮยอง! จงออบฮยอง!” คิม ดงฮยอกรุ่นน้องในชมรมเต้นของจงออบเดินมาทางพวกผม ผมโบกมือทักทายกลับไป
“มีอะไรล่ะเรา” จงออบถามพลางยิ้ม ดงฮยอกหอบเล็กน้อยก่อนจะช้อนตามองมาที่พวกผม
“พอดี... แฮ่ก พวกจงอินฮยองมาท้าต่อยฮันบินครับ”
“งั้นรีบไปดูกัน” จงออบบอกกับผม ผมพยักหน้าก่อนจะวิ่งตามดงฮยอกกับจงออบไป
ผมวิ่งไปถึงที่ตั้งชมรมเต้น ฮันบินกำลังยืนตัวขึ้นมาโดยมีเด็กนอกชมรมที่ชื่อคู จุนฮเว และบ็อบบี้พยุงขึ้นมา จงอินกำลัง
ยืนอยู่ตรงนั้น แสยะยิ้มออกมาได้น่าขนลุกชะมัด
"ทำอะไรกันน่ะ!" จงออบตะโกนก่อนจะเดินไปคั่นกลางระหว่างสองคน จงอินมองจงออบด้วยความไม่สบอารมณ์
"จงอินฮยองมาชกฮันบินครับ!" บ็อบบี้พูดก่อนจะชี้ไปที่จงอิน คนถูกชี้ยิ้มเย็นก่อนจะหันหน้ามาทางเพื่อนผม
"ก็หมั่นไส้น่ะ..” จงอินพูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ฮันบิน พวกผมทำท่าจะห้าม แต่เพื่อนจงอินหันมาส่ายหน้า
“...” ฮันบินเงยหน้ามองจงอิน
“คิดว่าถ้าได้ขึ้นงานแล้วไงว่ะ? จะเก่ง? ยังไงพวกนายก็แค่วงอ่อน!” จงอิินตะวาดก่อนจะหันหลังเดินไป
เพื่อนอีกสองคนเดินตามไปแทบไม่ทัน จงออบถอนหายใจ ก่อนเรื่องนี้จะหายร้อนผมเลยชิงถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซะก่อน
“เกิดอะไรขึ้น?” ผมถามก่อนจะมองหน้าจงออบ เจ้าตัวมองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจ
“คิม จงอินน่ะ.. เป็นลูกพี่ลูกน้องของฮันบิน มันก็ไม่ถูกกันน่ะ” อธิบายสั้นๆก่อนจะยิ้มมาให้ผม ผมพยักหน้าส่งๆกลับไป
ปัญหาครอบครัวสินะ โอเค เจลโล่ไม่ยุ่งครับ
ผมละความสนใจจากเหตุการณ์ตรงหน้ามาดูโทรศัพท์ของตัวเอง ในที่สุดยองแจฮยองก็ไลน์มาซะที!
‘วันนี้ฮยองพาเพื่อนฮยองมากินข้าวกับแดฮยอน จะมามั้ยล่ะ? ที่XX กังนัม’
ผมยิ้มกว้างก่อนจะตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เรียนพิเศษไม่ต้องไปเรียนมันแล้วครับ..
โดดเลย! จะได้เจอแฟนทั้งทีนิ!
“ไง.. ยองแจฮยองตอบมาล่ะสิ หน้าระรื่นเชียว”
“อืม..” ผมยิ้มให้จงออบ มันหัวเราะผมเบาๆ แต่ผมหาได้สนไม่
‘จะไปให้ได้ รอนะ .จูบปากอีกคนเบาๆ’
สงสัยอะไรรึเปล่า? ไม่เหรอ?
แต่ผมมีความลับจะบอกเเหละ
“วันนี้วันดีไม่อยากอารมณ์ไม่ดี จัดการไปแล้วกันนะ” ผมพูดก่อนจะโบกมือแล้วเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดิน
ออกไป ไม่ลืมจะเปิดสิ่งที่เรียกว่าบอทขึ้นมา.. ตั้งแต่อยู่ม.ปลายปีสุดท้ายผมก็ไม่ค่อยได้เข้าเลยแหละ ผมติดเรียน
ผมจิ้มเข้าไปในบอทซองมิน หรือบอทของยองแจฮยองแหละครับ
ใช่.. นิแหละความลับผม J
ผมกับยองแจฮยองน่ะ รักกันนอกบอท ในบอทด้วย J
“จริงเหรอครับเจลโล่ฮยองกับยองแจฮยองรักกันในบอทด้วย” บ็อบบี้พูดด้วยท่าทางตกใจ จงออบพยักหน้ายิ้มๆก่อน
จะมองเพื่อนสนิทที่เดินลับไปจนไม่เห็นเงา ฮันบินที่ตอนแรกดูไม่สนใจอะไร แต่ประโยคนั้นทำเจ้าตัวเด้งตัวขึ้นมาถาม
คำถามที่ทำให้ทั้งกลุ่มอึ้งไป
“สองคนนั้นเค้าเจอกันได้ยังไงครับ? แล้วรู้ได้ไง? ทำยังไง?”
“โวๆๆ ดูนายจะสนใจเรื่องนี้นะฮันบิน .. อยากเจอคนในบอทเหรอ?” จงออบถามก่อนจะยิ้มให้ ฮันบินไม่ได้พูดอะไร แต่นั้นก็เป็นคำตอบไปในตัวอยู่แล้ว ดงฮยอกยิ้มเล็กๆก่อนจะหันไปมองวิว
บอทรักกันน่ะเรื่องปกติ แต่รักแบบฮันบินนี่แหละที่ดูเกินปกติไปหน่อย
บอทมินโฮ... บอทแทมิน...
.
คงไม่ใช่หรอกมั้ง...
ดงฮยอกคิดก่อนจะเอนตัวเองพิงไปที่จุนฮเวแล้วปิดเปลือกตาลง คู จุนฮเวเด็กเจ้าอำนาจ ปากร้ายแค่มองเพื่อนสนิท
ตัวเองนอนลงก่อนจะจับหัวปรับองศาให้คนข้างๆนอนสบายขึ้น ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตายูนฮยองที่นั่งข้างๆรุ่นพี่
ปีสามอย่างมุน จงออบ
“สองคนนั้นน่ะ เล่นบอทคบกันทั้งที่รู้จักกันน่ะ.. จนวันหนึ่งยองแจฮยองเห็นไอโล่กำลังคุยกันตรงข้ามพอดีเลยรู้..”
“อ๋ออออออ” เสียงอ๋อดังกันอย่างพร้อมเพรียง มีเสียงถอนหายใจเสียงเดียวจากฮันบินก่อนเจ้าตัวจะยันตัวขึ้นมา
“ไปไหนน่ะฮันบิน?” บ็อบบี้หันไปถาม คนโดนถามยักไหล่ใส่
“กลับบ้าน..” พูดสั้นๆแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
คนหน้าตึงอย่างฮันบินยิ้มกว้างทันที มือหนารีบไสล์ดเปิดหน้าจอที่คนบางคนส่งมา ร่างสูงยิ้มกับข้อความสั้นๆจากบางคน
‘ฮยองคนเจ้าเล่ห์... ฉายาใหม่ฮยองครับ’
มือหนาพิมพ์กลับไปอย่างชำนาญก่อนจะกดส่ง ปากหนาผิวปากไปตลอดทางด้วยท่าทางที่มีความสุขกว่าทุกที
‘เหมาะมากเลย น่ารักมากเลยครับ คุณภรรยา'
#
ขอโทษที่หายไปนานเลยนะ ไรท์หนีไปปั่นรายงานแล้วก็เลยไปเป็นนักอ่านเงา(?) มาค่ะ ตอนนี้สอบผ่านไปแล้วเลยคัมแบ็ค(?)
โอ๋~ ตอนนี้ดงเริ่มสงสัยแล้วใช่มั้ยค่ะ? ไรท์จะใบ้ให้ค่ะ ว่าดงเป็นคนบอกสองคนนี้นอกบอทเอง คึคึ
ช่วงนี้จะพยายามลงให้บ่อยขึ้นนะคับผม ~ .ชิ่งออกจากฟิค
ความคิดเห็น