คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แชปเตอร์ ๓ : รักกันแค่ในบอท {100%
แชปเตอร์ ๓
รักกันแค่ในบอท
"ทุกอย่างอาจจะไม่มีตัวตนในสายตาแทมิน แต่มันจริงจังในสายตาฮยอง”
คิม ฮันบิน
วันนี้วันเสาร์ วันที่ผมควรทำอะไรเพลินๆกับการเล่นเน็ต แต่สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือการนั่งทำพิมพ์เขียว และนัมแททำเกี่ยวกับการสรุปยอดการลงทุนทั้งหมดตามที่สันนิษฐานออกมา กว่าจะเสร็จก็เล่นเกือบเที่ยง ซึ่งได้เวลากินข้าวผมพอดี
"เสร็จซักที เฮ้ยนัมแท! มึงเสร็จยัง?" ผมหันไปถามคนที่กำลังนั่งโต๊ะทำงานอยู่ มันหันมาหาผมพลางขยับคอให้ดู
"อื้อ เสร็จแล้ว"
"ต้มบะหมี่ให้กูหน่อย" ผมเอ่ยเสียงอ่อยก่อนจะหันไปอ้อนมัน นัมแทมุ้ยหน้าใส่ผมอต่ก็ยอมผมอยู่ดี คึคึคึ
"เออๆ มึงรอแปปนึง" นัมแทพูดก่อนจะลุกไปที่มุมทำอาหาร ผมหันกลับมาเล่นบอทในคอมต่อ ตอนนี้มีแต่คนเล่นกันซะคึกคักเชียว
'ยินดีด้วยนะครับ คุณได้สามีคือ ชเว มินโฮ ยูสเซอร์ : Minho_luckybot ภารกิจจะเริ่มพรุ่งนี้ เตรียมตัวให้พร้อม!'
ผมอ่านก่อนจะสตั้นกับยูสเซอร์ที่แรากฎว่าเป็นสามีผม อ้ากกก นั่นมันไอบอทมินโฮนี่หน่า เมื่อไหร่ผมจะหนี
มันพ้นซักทีเนี่ย!
ผมไปถล่มเมนชั่นชาวบ้าน แล้วแกล้งทำเป็นลืมเมนชั่นอันนั้นไป
แต่ผมว่าคนมีกรรม ยังไงเจ้ากรรมนายเวรก็คงไม่ปล่อยไว้..
' Minho_luckybot : @taemin_notrealKR ยินดีด้วยนะครับ ฮยองจะได้แต่งงานกับนายแล้ว > ) ( <'
ทำอีโมปัญญาอ่อนใส่ผมทำไม บ้าเหรอ? ผมว่าน่าจะบ้าแฮะ ผมมุ้ยหน้าก่อนจะพิมพ์ข้อความไปแล้ว
ลุกไปหานัมแทที่กำลังนั่งจ้องหม้อต้มบะหมี่อยู่
'taemin_notrealKR : @Minho_luckybot ครับฮยอง ขอให้เราสองคนช่วยกันทำภารกิจผ่านลุล่วงนะครับ'
"อ่า.. บะหมี่น่ากินแฮะ" ผมเอ่ยก่อนจะจ้องบะหมี่ที่อยู่ในหม้อนั่น นัมแทกระทุ้งที่หน้าอกผมเบาๆ ผมมองดูเส้นบะหมี่ที่กำลังได้ที่ก่อนจะยกถ้วยบะหมี่มาให้นัมแทตักใส่ถ้วย
"อือ มากินกันเหอะ" นัมแทพูดก่อนจะถือชามบะหมี่ไปนั่งตรงโต๊ะ ผมเดินตามไปก่อนจะนั่งตรงข้ามมันแล้วกินไปเงียบๆ
"เออจิน เราไม่เจอซึงยูนฮยองกับมิโนฮยองเลยเนอะ" นัมแทพูดไปกินไป ผมมุ้ยหน้าก่อนจะดูดเส้นบะหมี่ตามมัน
"เข้าป่าอย่าถามหาเสือ เข้าใจป้ะไอนัม"
“เออๆ พูดไปเค้าก็ไม่มาหรอกว่ะ.. คิดมากกก" นัมแทยานเสียงก่อนจะยิ้มอย่างมั่นใจ ผมยักไหล่ก่อนจะินบะหมี่ต่อ เดี๋ยวเถอะนะนัม แทฮยอน ถ้าเกิดมีเสียงก็อก ก็อก ก็อกขึ้นมา
ก็อก ก็อก ก็อก
“เฮ้ย เดี๋ยวกูเปิดเอง" นัมแทพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตู
แล้วเป็นรุ่นพี่สองคนนั้นขึ้นมา..
“...”
“ใครมาอ่ะ ไอ้นัม"
“ซึงยูนฮยอง มิโนฮยองสวัดดีครับ" นัมแทพูดก่อนจะโค้งเล็กน้อยพลางยิ้มแห้งให้ เฮ้ย นี่ผมพูดไม่ผิดเลยนะเนี่ย มากันจริงๆ! หน้าประตูห้องเลยด้วย ผมเดินออกไปยิ้มให้ก่อนจะทักทายทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร
“พวกเราเห็นนายแวบๆที่นี้เลยถามคนดูแลหอ แล้วเค้าก็บอกห้องมานี่แหละ"
“รุ่นพี่จะเข้าห้องก่อนมั้ยครับ?” นัมแทพูดก่อนจะผายมือ ซึงยูนฮยองกับมิโนฮยองเข้ามา ทั้งสองคนเอ่ยปากชมว่าห้องเราเรียบร้อย แหม่ จะไม่ให้เรียบร้อยได้ยังไงก็ผมกับนัมแทต้องเปลี่ยนเวรถูบ้านกันทุกสามวัน
“พวกเราเพิ่งกินบะหมี่กันเสร็จพอดี เชิญรุ่นพี่ตามสบายนะครับ"
“เรียกฮยองก็ได้นะ.. เอ่อ"
“นัม แทฮยอนครับ ส่วนผมคิม จินฮวาน" ผมฉีกยิ้มระหว่างถูโต๊ะผ่านๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คบอท
'Minho_luckybot : @taemin_notrealKR กินข้าวรึยัง? วันนี้ไปไหนมา เล่าให้ฮยองฟังหน่อยสิ
ผมเม้มปาก ถามอย่างกะเป็นพ่อผม ผมเห็นไปทักนูน่าคนอื่นๆ ดองเมนชั่นใครบางคนไว้ แต่มันกลับทำให้ผมไม่สบายใจซะเอง เลยอดไม่ได้ตอบไป
'กินเเล้ว วันนี้ผมไม่ไปไหน.. ฮยองจะถามไปทำไม? จะเป็นพ่อผมเเล้วเหรอ คึคึคึ'
“จินฮวาน.. วันนี้นายดูน่ารักดีนะ" มิโนฮยองเอ่ยก่อนจะหัวเราะ ซึงยูนฮยองกระทุ้งเข้าที่หน้าอกเพื่อนทันที ผมได้แต่เอ๋อ ในขณะที่นัมแทหัวเราะอยู่ข้างๆ
“มิโนมันล้อเล่นน่ะ.. ปกติสองคนไม่ไปไหนเหรอ?” ซึงยูนฮยองถาม ผมมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะส่ายหน้า
“ปกติพวกผมก็อยู่ที่นี้แหละครับ งานเพียบเลย ฮ่าๆๆ" ผมกับนัมแทหัวเราะ แหงล่ะ งานเป็นกอง แค่ไอ้โปรเจคนั้นก็ไล่ผมให้อยากกลับไปเป็นเด็กม.ปลายเลยล่ะ ฮือ TT
ตึ้ง!
เสียงข้อความทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมนชั่นของบอทมินโฮขึ้นมาอีกแล้ว ผมหยิบมาอ่านจนได้
'ฮยองก็แค่อยากรู้เรื่องของนาย'
'เราไม่เห็นต้องรู้จักกันขนาดนั้นก็ได้..' ผมพิมพ์ก่อนจะกดส่งไป
ผมรู้สึกใจเต้นเล็กๆกับประโยคล่าสุดนี่ แต่ผมก็ทำได้แค่ปฎิเสธ เพื่อให้ชินซะ ผมไม่ควรมาเขินตามความรู้สึก หรือออเออไป เพราะความรู้สึกบางอย่างกำลังเอ่อล้นขึ้นมาอย่างประหลาด ผมเลยขอต่อต้านมันไว้
ก่อนที่จะไม่สามารถควบคุมได้
'ทุกอย่างอาจจะไม่มีตัวตนในสายตาแทมิน แต่มันจริงจังในสายตาฮยอง'
"..."
"จินฮวาน มีอะไรเหรอ?" ซึงยูนฮยองถามขึ้น ผมสะดุ้งขึ้นมาก่อนจะส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร
ทั้งที่ในใจกำลังคิดถึงประโยคล่าสุดนั้นอยู่
"ไม่มีอะไรครับ.. ฮยองพักอยู่ห้องไหนกันครับเนี่ย?" ผมเอ่ยถามพลางยิ้ม
"อ่อ ก็ชั้นสี่น่ะ ห้อง 432น่ะ เป็นรูมเมทไอมิโนเนี่ยแหละ"
"เรียนไม่เข้าใจตรงไหนก็มาหาพวกพี่ได้นะ" มิโนพูดก่อนจะยิ้มออกมา ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไป
เอาโปรเจคตัวเองมาให้ทั้งสองคนดูคร่าวๆ มิโนพยักหน้าก่อนจะยกนิ้วให้นัมแที่นั่งข้างๆผม นัมแทเดินหนีไปในห้องนอน ไม่รู้ว่าเขินรึเปล่า? ผมหัวเราะคิกคักก่อนจะหันมายิ้มให้มิโนฮยอง
"นัมแทมันคงเขินน่ะ .. ผมเอาโปรเจคโค(ตร)พ่อโคตร(แม่) ผมไปเก็บก่อนนะ"
ผมยิ้มให้ก่อนจะหอบกลับไปที่เดิม นัมแทกลับมาพร้อมกับดินสอเเละโพสอิท
“เอาโพสอิทมาทำอะไรอ่ะ?” ผมถาม นัมแทยักไหล่ก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างแล้วเดินมาทาง
ก่อนจะติดมันที่หน้าผากผมแล้วรีบวิ่งออกนอกห้องไป
ผมมองสิ่งไม่มีชีวิตที่ติดอยู่บนหน้าผาก มิโนฮยองหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ส่วนซึงยูนฮยองก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย
อะไรกันว่ะ งง?
ผมหยิบมันเเล้วหมุนมันถึงกับผงะ
'แฟนไม่มี จีบได้จีบไปเลย'
“ย่าห์!! นัม แทฮยอน! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!” ผมตะโกนก่อนจะไล่ตามมันอออกไป ทั้งชั่วโมงผมกับนัมแท
วิ่งไล่กันทั้งหอ จนคนคุมหอมาด่าแล้วไล่กลับไป พอพวกผมกลับมาก็ไม่มีใครอยู่ในห้องซะเเล้ว
'เพิ่งนึกขึ้นได้ พวกเราต้องประชุมเรื่องโปรเจคเหมือนกัน เเล้วเจอกันที่มหาลัยนะครับ
ซึงยูน & มิโน'
“อ้าว.. ไปซะแหละ” นัมแทพูดก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่น ผมมองมันก่อนจะ
เดินไปหยิบโน้ตบุ๊คมาเล่นตรงข้ามมันไปด้วย ตอนนี้ห้องลงตกเข้าสู่ความเงียบโดยสมบูรณ์แบบ...
ผมนั่งถล่มเมนชั่นไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปสะดุดกับมาสของ WGM ที่ให้ใส่ยูสเซอร์ของบอทมินโฮได้ใน
ไบโอเพื่อบอกการมีสามีแล้วด้วย ผมได้แต่เบะปากก่อนจะทำตามแต่โดยดี หึ!
แต่ว่า... บอทมินโฮไปไหนเเล้วล่ะ? ผมไม่เห็นเค้าเลยนะ ไปส่องที่ทล.ดีกว่า
ทุกอย่างยังปกติอยู่ ผมขมวดคิ้วก่อนจะเมนชั่นไปแหย่แทน
‘คุณว่าที่สามีกินอะไรรึยังครับ? เอาหนมมั้ย?’
ผมนั่งมองกล่องเมนชั่นเหม่อๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไร แต่รู้สึกไม่อยากไปทำอย่างอื่น
นอกจากรอข้อความบางคนตอบกลับมา ความรู้สึกบางอย่างภาถมเข้ามาจนผมต้องเมนชั่นไปหา
คนก่อเรื่องอีก
‘เป็นอะไรครับฮยอง โกรธผมเหรอ? ดีกันนะ.. .ยื่นนิ้วก้อย’
และลามไปอีกสาม เมนชั่น
‘เรื่องแค่นี้ งอนอะไรเนี่ย.. 짜증나 열이나 널 (ผมชักจะรำคาญแล้วนะ หงุดหงิดแล้วด้วย)’
‘화 좀 내지마(อย่าโมโหกันเลยจะได้ไหม)’
‘화 좀 내지마 하지마 제발 그러지마 (อย่าโกรธผมเลยนะ หยุดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย)’
cr. stop it - B.A.P
ย่าห์!!! นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมต้องพิมพ์ข้อความบ้าๆตามเพลงด้วยเนี่ย?!?
ผมปิดหน้าจอลงก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงนอนแทน .. ก็แค่บอท นายจะไปง้อเค้า
ทำไมนักหนาเนี่ยจินฮวาน
“เฮ้ยไอจิน เป็นไร?” นัมแทตะโกนถาม
“กูจะเป็นบ้า ถ้ามึึงยังซักไซร้อะไรอีก กูอาจจะฆ่ามึงทิ้งเป็นได้”
HANBIN’s PART
“เหนื่อยเป็นบ้าเลย.. ฮันบินอ่าพักได้มั้ย?” บ็อบบี้หันมาถามผม ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่
ล็อกเกอร์ที่เก็บโทรศัพท์ไว้ในนนั้น วันนี้พวกผมต้องซ้อมเต้นกันเนื่องจากได้รับเลือกให้เพอฟอร์ม
เปิดงานโรงเรียน เลยนัดซ้อมกันวันเสาร์ ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็ราวๆบ่ายสอง พวกผมก็เพิ่งมาพักกัน
เนี่ย - -
“กว่าจะพักได้ ฮยองเป็นบ้าอะไรเนี่ย ตั้งแต่เล่นโทรศัพท์เสร็จก็มากระหน่ำใส่พวกผม” ยูนฮยอง
พูดก่อนจะขยี้หัวยุ่งๆของตัวเองแล้วเปิดขวดน้ำดื่ม ดงฮยอกไม่ได้พูดอะไรแต่นั่งกินขนมไป
ผมกรอกตาไปมาก่อนจะกำโทรศัพท์ที่ถือมา
แอบถอนหายใจก่อนจะเปิดหน้าจอมา มีแต่การเตือนเมนชั่นของคนที่ทำให้ไอยูนฮยอง
มันด่าผมอยู่ตอนนี้ ผมไล่ดูก่อนจะยิ้มมุมปาก เมื่อข้อความพวกนั้นเป็นการง้อจากบอทแทมินที่แทบ
ไม่เคยเล่นตอบผมเลย
‘화 좀 내지마 하지마 제발 그러지마 (อย่าโกรธผมเลยนะ หยุดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย)’
อ่า.. คนอะไรเอาเพลงมาง้อด้วย น่ารักจริง : )
“คนที่งอนอยู่เค้ามาง้อล่ะสิ ถึงยิ้มเป็นบ้าแบบนั้น” ไอจุนฮเวพูดขณะมองหน้าผมแล้วยิ้ม ผมหัน
ไปแกเขี้ยวใส่มัน จริงๆผมน่าจะไล่มันออกไปหลายครั้งแล้ว พอผมเอ่ยปาก มันก็ตอบผมกลับมาได้
จุกเลย
‘ที่นี้พ่อพี่สร้างเหรอ? ถ้ามันเป็นของพี่ พี่ค่อยมาไล่ผม’
จำไว้เลย ไอจุนฮเว ผมกร่นด่ามันก่อนจะหันไปมองตาขวางใส่มัน แล้วกลับมายิ้มให้เมนชั่นคน
น่ารักในบอท
‘ฮยองหายแล้ว คุณภรรยาน่ารักมากเลยครับ ^^’
ตึ้ง!
หือ.. ตอบกลับไวเหลือเกินนะคนดี
ผมฉีกยิ้มก่อนจะเข้าไปดูในกล่องเมนชั่น นั่นไง.. โกรธแบบนี้ ทำให้อยากเห็นตัวจริง..
ว่าจะโกรธได้น่ารักขนาดไหนกันนะ?
‘คราวหลังฮยองก็อย่างอนไม่เป็นเรื่องนะครับ เหนื่อยคนง้อ’
‘ครับ ช่วยดูเเลฮยองขี้งอนคนนี้ดีๆนะครับ’
“ช่วยดูแลฮยองขี้งอนคนนี้ดีๆ โฮวว เสี่ยงชะมัด” บ็อบบี้ชะโงกหน้ามาอ่านก่อนจะหัวเราะใส่
ผมรีบวางโทรศัพท์ก่อนจะวิ่งไล่มันด้วยความโมโห บ็อบบี้ นายนี่มันแส่จริงๆเลย!
“บ็อบบี้!! นายไม่อยากอยู่จนแก่แล้วใช่ไหม!?!”
พวกผมวิ่งไล่กันไปมาอยู่นานก็หยุดแล้วมาซ้อมต่อ แต่ครั้งนี้กลับไปผมเองที่ไม่มีสมาธิ
เลยซักนิด นึกถึงแต่ข้อความของบอทแทมิน อยากเจอ อยากเห็นหน้าคนที่ส่งข้อความมาให้
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลย
“ฮยองคบกับบอทไหนอ่ะ?” ดงฮยอกถามผม ผมเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย เออ..
ดงฮยอกก็เคยเล่นบอทอยู่พักนิน่า ผมยังจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วดงฮยอกยังจับโทรศัพท์ตลอดเวลา
อยู่เลย ส่วนเหตุผลทำไมหยุดเล่นผมก็ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของมััน
“บอทเเทมิน”
“โฮ.. งี้ก็เซอร์วิสคู่ทูมินไปในตัวเลยอ่ะดิ..” ดงฮยอกยิ้มให้ ผมพยักหน้าตอบก่อนจะหันมาสนใจ
โทรศัพท์ต่อ
“อือ ..” ผมครางเมื่อดงฮยอกเอาหน้าเกยกับไหล่ผมแล้วมองดูผมตอบเมนชั่นนิ่งๆ ถ้าแหล่ไป
มองทางขวาหน่อยจะเห็นไอจุนฮเวหันมามองตาเขียวใส่ผม ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะมองคนที่
เกยไหล่อยู่
"มักเน่ ไปซ้อมได้แล้วนะ" ผมพูดก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วหันมายีหัวเด็กมักเน่ของทีมแล้ว
เดินไปหยิบไอพอดมาเปิดเพลงเพื่อซ้อมต่อ ยังไงวันพุธผมก็ต้องไปเต้นที่งานแล้ว
มีสติหน่อยสิ มีสติหน่อย .. นายต้องตั้งใจสิคิม ฮันบิน!
ผมซ้อมจนตกห้าโมงเย็น ดงฮยอกกับจุนฮเวพากันกลับไปก่อน เหลือผม บ็อบบี้ และยูนฮยองที่
เตรียมตัวกลับบ้าน
"ฮันบิน! วันนี้ไปค้างหน่อยดิ" บ็อบบี้พูดพลางเก็บกระเป๋า ผมพยักหน้าส่งๆก่อนจะถือสเตอริโอ
ขนาดพกพาและไอพอดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย
"ยังไงฉันกลับก่อนนะ โชคดีนะพวกนาย" ยูนฮยองพูดพลางโบกมือก่อนจะเดินออกไปจาก
ห้องซ้อม ผมหันไปมองบ็อบบี้ที่กำลังยิ้มแห้งมาให้ผมพอดี
"คิดไงจะไปนอนบ้านฉันเนี่ย?" ผมหันไปถามบ็อบบี้ มันยักไหล่ก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสพาย
ข้างหนึ่ง
"ก็ขี้เกียจอยู่คอนโดคนเดียว.." ผมพยักหน้ารับก่อนจะกวักมือเรียกบ็อบบี้ ตอนนี้เวลาห้าโมงสิบ
ห้านาที ป่านนี้แม่ผมกับฮันบยอลน้องสาวผมคงไปเที่ยวกันสบายใจแล้ว ทิ้งให้คืนนี้ผมเฝ้าบ้านกับ
ไอเพื่อนฟันยื่นสองคน = =
“แหม่ เดี๋ยวนี้มึงติดบอทจังนะ” ผมหันไปยักคิ้วให้ก่อนจะตอบเมนชั่นต่อ ปกติถ้าอยู่สองคนผมก็
พูดกูมึงกับมันแหละ แต่พอผมอยู่กับคนอื่นก็เลยเรียนฉันแก ไม่อยากไม่สุภาพ
ดงฮยอกยิ่งโลกสวยๆอยู่ - -
“กูติดแล้วไง? หนักหัวมึงเหรอ”
“ก็ไม่นะ แต่เกะกะตา หมั่นไส้คนมีความรัก” บ็อบบี้พูดก่อนจะยิ้ม ผมต่อยที่ไหล่มันแรงๆก่อนจะเเยกเขี้ยวใส่
“มึงคอยดูเหอะ กูจะคบกับบอทแทมินไปนานๆเลย - * -” ผมหันกลับมาจิ้มโทรศัพท์ต่อ แวะเข้า
ไปดูแท็ก #BOTHEART ปกติผมไม่ค่อยสนใจหรอก แต่ตั้งแต่จะได้คบกับบอทแทมิน ผมก็สนใจไอ้
เเฟคพวกนี้ขึ้นมาซะอย่างงั้น
@alldabot
อย่างอนนะผมจะ..
มองแค่คุณ
สนใจแค่คุณ
เป็นแค่ของคุณ
บอกรักแค่คุณ
คิดถึงแค่คุณ
เป็นห่วงแค่คุณ
กอดจูบแค่คุณ
ใส่ใจแค่คุณ
#BOTHEART #kimheart
ผมคลี่ยิ้มก่อนจะส่งไปให้บอทเดิม แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
ความรักสำหรับผม คงเป็นตัวอักษรที่ส่งผ่านทางใจ <3
ความสัมพันธ์ครั้งนี้จะจบยังไงผมไม่รู้หรอก แต่ผมจะเป็นฝ่ายดูแลความสัมพันธ์ครั้งนี้เอง J
#
เฮ่ อันยองฮับ ไรท์มากับทีเซอร์เเย้ว .ปรบมือ
ลงทีเซอร์หน่อย ตอนนี้บอทน้องมินกับพี่โฮจะได้แต่งกันแล้ว หน่วงน้อยๆแต่พองาม(?)
ลงเม้นให้ไรท์ชื่นใจหน่อยนะจุ๊บๆ > < สกรีม(?) ที่แท็ก #BOTFELL ตามชื่อเรื่องเน้อ ไรท์จะตามไปรี > <
ความคิดเห็น