คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [LOJAE] INVESTIGATE I : The conceal case
[LOJAE] INVESTIGATE I : The conceal case
In the end , people we are still human
How the matter you try to climb up.
CHOI JUNHONG
"ผู้กองครับ คดีนี้เราหาญาติของผู้ตายได้เเล้วครับ" เสียงของนายตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้น ผู้กองหนุ่มไฟแรงเงยหน้าก่อนจะรับเเฟ้มคดีที่เพิ่งเเนบเอกสารบางอย่างติดมาด้วย นายตำรวจเดินออกไป
'ชเว จุนฮง' มองเอกสารเป็นรอบที่นับไม่ถ้วน นัยตาสีดำขลับกวาดสายตาไปมาตามบรรทัด คดีที่ถูกปิดตายมาปีกว่า หาพยานไม่ได้ หาญาติไม่ได้ ศพทั้งหมดถูกนำไปฝังที่สุสานใกล้ๆ ภายใต้การดูแลของหลวงพ่อของที่นั้น
"… ยู ยองแจงั้นเหรอ.. " ร่างสูงทวนคำขึ้นมาพลางจ้องรูปภาพญาติผู้ตายที่เพิ่งติดต่อมาได้เมื่อสามวันที่เเล้ว ปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างลืมตัว
' ถ้าไม่ใช่ตอนทำงานคงจับฟันแล้ว สวยขนาดนี้ J'
.
.
.
.
"ยองเเจ! มึงจะรีบไหน?" จอง แดฮยอนเรียกไล่หลังมา ยองแจกวาดของใส่เป้ใบเก่งพลางยิ้ม
"วันนี้กูจะไปหาสถานีตำรวจเรื่องคดีของน้องกูอ่ะ"
"เฮ้ย! แต่มึงเพิ่งกลับจากสิงคโปร์นะยองเเจ แล้วคดีน้องมึงก็จบไปนานแล้วด้วย" แดฮยอนพูดพลางคว้าเเขนเพื่อนเอาไว้ ยองเเจหันมาพลางสะบัดออกเบาๆ
"กูกลับมาก็เพราะเรื่องนี้แดฮยอน กูจะปล่อยให้น้องกูตายในฐานะฆาตกรได้ยังไง?" ยองแจพูดพลางกระชับเป้เเล้วเดินจากไป แดฮยอนมองไล่หลังเพื่อนตัวเองพลางพ้นลมหายใจหน่ายๆ
"ดูแลตัวเองดีๆล่ะกันยองแจ" ร่างสูงพูดพลางเดินหายไป
อีกด้านหนึ่งยองแจขับรถฟอล์คขันเล็กไปตามถนนตรอก ถึงร่างบางจะย้ายไปประจำสิงคโปร์ได้แค่ 3 ปี แต่เค้าก็สับสนทาง มือบางจิ้มโทรศัพท์หาสถานีตำรวจประจำย่านฮงแดรัวๆ ไม่นานยองแจก็มาถึงสถานี เจ้าตัวเข้าซองเเล้วออกมาจากรถก่อนจะคว้าเป้เข้าไปในสถานี
ภายในสถานีตำรวจมีตำรวจอยู่สองนายประจำโต๊ะข้างหน้า ร่างบางสาวเท้าไปหาด้วยท่าทางทะมัดทะเเมง ใบหน้าติดสวยยกยิ้มอย่างสดใสจนตำรวจนายหนึ่งยิ้มตาม
"ขอโทษนะครับ ผมาหาคนที่ทำคดีเมื่อปีกว่าๆอ่ะครับ"
"อ๋อ คดีที่เด็กมันฆ่ากันตายเหรอคุณ ผู้กองชเวเป็นคนดูคดีนี้อยู่น่ะครับ"
"เอ่อ.. แล้วเค้าอยู่ไหนล่ะครับ??"
"อยู่ชั้น5 ห้องซ้ายสุดครับ"
"ขอบคุณมากครับ" ยองแจพูดพลางโค้งเล็กน้อยแล้วเดินไปที่ลิพต์เหล็กแก้วตัวหนึ่ง เมื่อประตูลิพต์เปิดออก มีคนอยู่ในเครื่องแบบตำรวจสาวก้าวเข้ามาในลิพต์พร้อมยองแจ ทั้งสองคนเริ่มบทสนทนาต่อโดยไม่ได้สนใจยองแจที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"แก แกเห็นผู้กองชเวป้ะ?" คนซ้ายเริ่มบทสนทนา อีกคนส่อตาประกายทันทีจนยองแจมองด้วยความสงสัย
"ทำไมเหรอแก?"
"ก็วันนี้ผู้กองจะสืบคดีที่ถูกปิดตายนั้นด้วยตัวเองน่ะสิ แกก็รู้ ปกติผู้กองน่ะ สั่งคนออกไปทำแทนก็ได้ เพราะเค้าก็เป็นอีกคนที่เตรียมรอรับตำแหน่งรองผบ.น่ะสิ"
"เหรอ แล้วอะไรทำให้ผู้กองอยากลงมาสืบเองล่ะ?"
" ก็ไม่รู้อ่ะ สงสัยคงอยากลบคำครหามั้ง" ลิพต์ขึ้นชั้นห้าพอดี ร่างบางขอทางพลางเดินไปทางซ้ายมือของตัวเอง เท่าที่ดูชั้นนี้มีแต่ผู้มีระดับอยู่ ดูๆไปแทบออกไปทางกรมตำรวจซะมากกว่า
มือบางผลักประตูเข้าไป ร่างสูงกำลังดูภาพศพและที่เกิดเหตุเงียบๆ ยองแจชะงักเล็กน้อย
'ท่าทางยังเด็กอยู่เลย มีเกณฑ์จะได้เป็นรองผบ.แล้วเหรอเนี่ย..'
"อ้าว สวัดดีครับคุณยู ยองแจ" ร่างสูงยิ้มอย่างอ่อนโยน ยองแจเดินไปใกล้อีกนิด มือบางวางเป้ตัวเองที่เก้าอี้ตรงข้ามจุนฮง
"สวัดดีครับ ผู้กองชเว"
"เรียกผมว่าจุนฮงก็ได้ครับ เราอาจต้องอยู่แบบนี้กันไปอีกซักนึงน่ะครับ" จุนฮงพูดพลางเปิดโปรเจคเตอร์กลับไปที่จุดเริ่มต้น ภาพป้ายโรงเรียนที่ยังมีเค้าความดูดีอยู่ หากแต่ข้างในคือความว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากอาคารโรงเรียน
"นี่คือโรงเรียนเอกชนที่อยู่แถวย่านฮงแด ที่เกิดเหตุของศพ12ศพ แต่ขนาดนี้ใช้ได้บางตึก"
"…"
"ซึ่งผู้ต้องหาในคดีก็คือ ยู ซองแจ น้องชายของคุณครับ"
"ไม่ใช่นะ ซองแจฆ่าใครไม่ได้หรอก"
"คุณจะอะไรก็คงพูดได้ เพราะผู้ต้องหายังไงก็เสียชีวิตแล้ว.." จุนฮงพูดพลางเปิดสไลด์ภาพต่อไป ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจร่างบางตรงหน้า แต่คำพูดใช้เป็นหลักฐานตามกฎหมายไม่ได้ ยองแจมองใบหน้าติดหล่อนั้นด้วยความหงุดหงิด ก็น้องชายที่น่ารักของเขาไม่เคยคิดแม้แต่ฆ่าหนูซักตัว แล้วคนอย่างยู ซองแจจะเป็นคนฆ่านักเรียนกว่าสิบแอดชีวิตได้ยังไง???
"แต่คุณต้องเชื่อผมนะ ซองแจน่ะ เค้าเป็นเด็กน่ารัก skype ล่าสุดเค้าอยากบอกคิดถึงผมอยู่เลย" ยองแจเอ่ยเสียงเศร้า จุนฮงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันใบหน้าติดหล่อนั้นมาสบตาร่างบาง
สายตาอันว่างเปล่าของจุนฮงทำให้ยองแจออกหวาดกลัว แต่ภายใต้ความอ่อนแอนั้นทำให้จุนฮงนึกขันขึ้นมา ถ้าผู้ชายตรงหน้าเค้าจะเป็นพี่ชายของฆาตกร
"คุณเป็นคนอ่อนไหวง่ายรึเปล่า?"
"คุณรู้ได้ยังไง ??" สายตาแห่งความสงสัยส่งมา จุนฮงมองเเววตานั้นด้วยรอยยิ้มเยาะ
"ผมเป็นตำรวจมานานกว่าที่คุณคิดนะ เรื่องจับผิดคนน่ะ ผมภนัด.."
"…"
"คุณไม่มีทางโกหก แล้วก็ดูเหมือนว่าคุณถูกเลี้ยงมาในกลุ่มเด็กเรียน คล้ายๆกับซองแจในแฟ้มประวัติของเค้า คุณอ่อนไหวง่าย และติดเอาแต่ใจ คล้ายซองแจใช่มั้ยล่ะ?"
"… คุณกำลังบอกว่า น้องชายผมไม่น่าจะใช่ผู้ต้องหาเหรอ?"
"อืม คุณพูดถูก" จุนฮงพูดพลางเปิดสไลด์ต่อไป ภาพเกิดเหตุที่มีศพอยู่สามศพกระจัดกระจาย ยองแจใช้มือตัวเองปิดปากด้วยความตกใจ ชายหนุ่มในสภาพถูกแทงสี่แผล ที่ไหล่ซ้าย ที่ท้อง กลางหัวใจ จบด้วยการซ้ำข้างๆอีกแผล อีกคนทั้งทางสะบักสะบอม เนื้อตัวที่แผลเฉี่ยวไปมา ดวงตามขอบช้ำ คอมีรอยแดงคล้ำ คล้ายถูกบีบคอ ส่วนอีกศพดูคร่าวๆก็รุมโทรมเอา
"น้องชายคุณมีร่องรอยการขีดขว่านพวกนี้เหมือนกัน แต่แผลแทงจะมีแค่ตรงท้องน่ะ คุณก็คงเห็นศพแล้วนิ"
"ยัง ผมยังไม่เห็นหรอก ผมเพิ่งกลับมาได้สามวัน"
"…"
"พอผมหาเรื่องกลับมาประจำที่เกาหลีได้ ซองเเจก็ไม่อยู่ให้เห็นแล้ว" น้ำเสียงออกติดสั่นเครือเล็กน้อย จุนฮงชะงักไปครู่จึงเดินออกไปจากห้อง
"คุณจุนฮงจะไปไหนครับ??" ยองแจมองตามร่างสูง จุนฮงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะผลักประตูห้องทำงานออก
"ผมว่า ผมยังไม่ควรเห็นน้ำตาคุณนะ ผมจะออกไปดื่มกาแฟซักหน่อย" จุนฮงพูดพลางเดินออกไป ยองแจปล่อยน้ำตาไหลออกทันที เขาเป็นห่วงซองแจมาก น้องชายที่แสนดีของเค้าที่เค้าคอยติดต่อแม้เค้าจะไปหาซองแจนานๆที แต่บัดนี้น้องชายที่สดใสของเค้าได้จากไปเสียแล้ว
ซองแจ พี่ขอโทษ พี่ดูแลเราไม่ดี พี่ขอโทษจริงๆ อภัยให้พี่ด้วย
ฮึก…
ฮึก ฮึก … ฮึก … ฮือ
อยากร้องไห้ ตอนนี้เค้าแทบไม่เหลือใครแล้ว
พ่อของเค้าก็ไปทำงานที่อเมริกา เเม่ก็เสียไปเมื่อห้าปีที่แล้ว
ก็คงมีแค่น้องชายของเค้าที่เค้ายังคุยกันได้บ้าง
"…"
"คุณยองแจ..." เสียงจุนฮงดังขึ้น ยองแจเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง
"…"
"ผมอ่านแฟ้มคดีมานาน ผมฟังเรื่องของคุณบ้างดีรึเปล่า?" จุนฮงพูดพลางปิดโปรเจคเตอร์ แล้วหันมาสนใจยองแจแทน ร่างบางชะงักเล็กน้อยพลางคลี่ยิ้ม
"จะเอาเเบบนั้นเหรอครับ?"
"ครับ ผมอยากรู้ในฝั่งผู้ต้องสงสัยบ้างน่ะครับ" จุนฮงพูดพลางลุกจากเก้าอี้ ยองแจหันไปส่งสายตางุนงง จุนฮงจึงฉีกยิ้มให้
"ไปหาร้านกาแฟเล็กๆนั่งกันครับ คุณคงไม่อยากให้ผมทำตัวเหมือนพวกตำรวจสืบสวนหรอกเนอะ"
"อ่า ครับ" ยองแจพูดพลางลุกจากเก้าอี้บ้าง ร่างบางตามร่างสูงไปที่ลิพต์ ระหว่างรอลิพต์ ยองแจช้อนตามองจุนฮงเป็นระยะๆ ยองแจแทบคาดเดาผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ทั้งเย็นชา ทะนงตัวเองในบางครั้ง หากแต่กลับอ่อนโยนและเข้าใจยองแจได้เป็นพิเศษ
"แล้วคุณพ่อกับคุณแม่คุณว่ายังไงบ้างครับ เรื่องน้องชายของคุณ" จุนฮงเปิดประเด็นขึ้นมา ยองแจส่ายหน้าเล็กน้อย เค้าบอกจุนฮงตามความจริง ร่างสูงพยักหน้าเเละรับฟังอย่างใจเย็น
"ตอนนี้คุณคงอยู่คนเดียวสินะตอนนี้"
"ครับ" ยองแจตอบ ใบหน้าติดหล่อนั้นหันมามองคนตัวเล็ก ถึงยู ยองแจจะเป็นผู้ชาย แต่ด้วยนิสัยตามที่คาดเดา คงยากกับการอยู่คนเดียวเป็นแน่
รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก. . . .
จุนฮงคลี่ยิ้มพลางเอื้อมมือไปคว้ามือบางของยองแจ
"ผมพร้อมเป็นเพื่อนของคุณ วันไหนคุณต้องการใครก็โทรหาผมนะ" จุนฮงเดินก้าวเข้ามาในลิพต์ มือหนาหยิบนามบัตรตัวเองจากกระเป๋าพลางยื่นให้คนตัวเล็ก
"ขอบคุณครับ" ยองแจรับมาพลางหย่อนมันลงในกระเป๋ากางเกง จุนฮงยิ้มรับ
เมื่อลิพต์เปิดออก จุนฮงกระตุกมือบางของยองแจให้เดินตาม
"อ้อ คุณยองแจเรียกผมว่า จุนฮงเฉยๆก็ได้ครับ ผมอายุน้อยกว่าคุณยองแจอีก"
"อืม จุนฮงก็เรียกฮยองว่า ยองแจฮยองก็ได้นะ" เป็นครั้งเเรกของวันที่ยองแจยิ้มได้อย่างเต็มที่ จุนฮงพยักหน้ารับก่อนจะดึงยองแจไปทางข้างหลังของสถานีตำรวจ
ข้างหลังมีร้านกาแฟเล็กๆอยู่ มีร่างสูงสองคน ร่างหนึ่งกำลังทำกาแฟ ส่วนอีกคนกำลังนั่งสบายอยู่โซฟาของร้าน
"เดี๋ยวเราเข้าไปในร้านนั้นกันนะครับ ยองแจฮยอง"
" อื้ม" ยองแจตามจุนฮงเข้าไปในร้าน ร้านกาแฟถูกตกแต่งสไตล์พาสเทล เก้าอี้เบาะนุ่ม กับโซฟาหลากสีอ่อนๆ เคาวน์เตอร์สีขาวตรงหน้ามีบุคคลที่จุนฮงรู้จักดี ร่างสูงเดินไปพลางเรียกชื่อคนที่หันหลังทำกาแฟอยู่
"ฮิมชานฮยอง ขอกาแฟเเก้วหนึ่ง!" คนถูกเรียกชื่อหันมาด้วยรอยยิ้มประจำตัว 'คิม ฮิมชาน' ถือกาแฟมาวางบนเคาว์เตอร์ มือบางหยิกแก้มร่างสูงอย่างโหยหา
" ว่าไงล่ะเรา เลิกนั่งคลุกอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่" ฮิมชานฉีกยิ้มก่อนจะกวักมือเรียกร่างสูงอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เป็นอีกคนที่จุนฮงรู้จักดีในฐานะ 'น้องเขย'
"กาแฟได้เเล้ว ไอ้ดำ"
"อ๋อใช่สิ ฮยองขาวนักนิ" จอง แดฮยอน พูดแล้วคว้ากาแฟ ใบหน้าติดหงุดหงิดมองฮิมชานเเวบหนึ่งก่อนจะหันมาโบกมือให้จุนฮง จุนฮงหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพายองแจไปนั่งโต๊ะหนึ่งใกล้ๆเคาวน์เตอร์ตัวหนึ่งแล้วยื่นเมนูให้
ร่างบางรับมาแล้วสั่งมอคค่า จุนฮงยิ้มก่อนจะรีบเดินไปสั่งให้ฮิมชาน ร่างสูงกลับมานั่งข้างๆยองแจ นิ้วยาวชี้ไปที่ฮิมชานที่กำลังทำกาแฟอยู่
"คนนั้นน่ะ ชื่อคิม ฮิมชาน เค้าเป็นเจ้าของร้านกาแฟร้านนี้ครับ"
"อืม. . ."
"ส่วนคนที่เดินถือกาแฟไปเมื่อกี้ ชื่อ จอง แดฮยอนครับ เค้าเป็นแฟนน้องชายฝาแฝดผม"
" จุนฮงมีแฝดด้วยเหรอ?"
" ครับ รวมผมด้วยเป็นแฝดสี่ครับ" จุนฮงฉีกยิ้มเด็กๆ ยองแจชะงักไปเล็กน้อยพลางหัวเราะออกมา
"แล้วคุณพ่อคุณแม่ของจุนฮงเค้าแยกออกได้ยังไงล่ะ?" คนตัวเล็กเอียงคอเล็กน้อย จุนฮงยกยิ้มกับท่าทางน่ารักของอีกคนก่อนจะตอบคำถาม
"อ๋อ ซีโร่มีผมสีทองครับ ตัวจะสูงเท่าหางคิ้วผม ส่วนเจลโล่จะเป็นผมสีดำมีไฮไลท์ผมสีน้ำเงินครับ ตัวเท่าซีโร่ และเซลโล่ ผมสีชมพูครับ รายนั้นตัวสูงเท่าผม" จุนฮงพูด ยองแจลอบมองคนตรงหน้า ถ้าอย่างจุนฮงเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วแฝดสามคนที่เหลือน่าจะประกอบอาชีพอะไร?
"เฮ้! พี่แดฮยอน เจลโล่ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?"
"เปล่านิ เจลโล่ไปหาข้อมูลเพิ่มเติมน่ะ คดีนี้พวกเราใกล้เสร็จแล้วล่ะ"
"อืม …"
"นายพอเห็นเซลโล่หรือเปล่า? เจลโล่ฝากถามมาน่ะ" แดฮยอนมองจุนฮง จุนฮงพยายามนึก ครั้งล่าสุดเค้าก็คุยกับเซลโล่นะ เด็กตัวโตนั้นเพิ่งเข้าเป็นเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานอยู่ที่ใดที่หนึ่งในโซลเนี่ยแหละ
"ผมก็ไม่รู้นะ เห็นเพิ่งได้ตำแหน่งเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานอ่ะ"
"นายก็ไม่เคยรู้อะไร นอกจากนั่งทำเอกสารทั้งวันแหละจุนฮง" ฮิมชานพูด คนหน้าสวยใช้ผ้าสีเขียวสดใสเช็ดเคาวน์เตอร์ไปมา จุนฮงกรอกตาเซ็งๆ
"เเล้วซีโร่ล่ะ เค้าไม่ได้อยู่โซลเหรอ?" ยองแจถามด้วยความสงสัย จุนฮงพยักหน้า
"ครับ ซีโร่อยู่อเมริกา ในฐานะ FBI น่ะครับ"
"โห ตำรวจทั้งบ้านเลยนิ"
"ครับ พอดีคุณพ่อพวกผมเคยเป็นผบ.ครับ ท่านอยากให้เราเดินรอยตาม" จุนฮงพูด ฮิมชานมองทั้งสองคนคุยกันเรื่องน้องชายของยองแจต่ออย่างสนใจ ซึ่งเป็นโชคดีที่วันนี้ลูกค้าน้อย ฮิมชานจึงฟังได้ถนัดทีเดียว
"ถ้าอย่างนั้น ตัวซองแจก็ต้องมีปมสิครับ ตกเป็นเบี้ยล่างกลุ่มน่ะ" จุนฮงพูด แต่ยองแจส่ายหน้าไปมา
"ไม่หรอกครับ ซองแจไปยอมเค้าเอง "
"ตามหลักฐานแล้ว ดูเหมือนDNA ของน้องคุณจะไปอยู่กับเหยื่อห้าคนน่ะครับ" จุนฮงพูด ยองแจนิ่วหน้าอย่างเสียไม่ได้
"จริงเหรอครับ"
"ครับ ผมก็อนุมานเอา ว่าอาจมีบางคนใช้มืดที่อาบด้วยเลือดซองแจมาฆ่าคนอื่นก็เป็นได้" จุนฮงพูด ยองแจทำหน้าครุ่นคิด อาจจะเป็นจริง แต่ถ้ามีคนทำได้ขนาดนั้นก็ต้องมีร่องรอยการต่อสู้กับซองแจก่อนสิ
ใช่! DNA บนตัวซองแจไงล่ะ !!
"จุนฮง เราตรวจสอบให้หน่อยได้ไหม ว่ามีDNAของใครในตัวซองแจรึเปล่า?"
"ได้ครับ" จุนฮงพูดพลางต่อสายตาใครคนหนึ่งที่น่าจะทำงานในห้องพิสูจน์หลักฐาน
"…"
"พี่จงออบเหรอ? อืม… ผลตรวจของซองแจน่ะ ฝากดูให้หน่อยสิว่าตรงไหนบ่งบอกว่าใครทำร้ายซองแจน่ะ"
"…"
"อืม ได้ผลแล้วส่งเมจเสจมาล่ะ" จุนฮงวางสาย ยองแจขมวดคิ้วอีกรอบ เค้าไม่สามารถนึกได้เลยว่าซองแจจะเป็นยังไงถ้าเกิดเป็นอย่างที่เค้าคิด จุนฮงใช้มือหนากุมมือบางของยองแจเพื่อพยายามปลอบใจ เมื่อมีเมจเสจเข้า จุนฮงคว้ามาดูทันที
'ตามข้อมูลเมื่อปีที่แล้ว พี่แสกนมาให้เกี่ยวกับข้อมูลการชันสูตรของยู ซองแจ'
ตามที่จุนฮงอ่าน พบว่าตัวซองแจมีรอยชกที่ตาขวา กระทุ้งที่กลางอก และรอยเเทงมีด สองสามจุด มีดในที่เกิดเหตุ นำมาพิสูจน์พบว่าเป็นของ 'คิม จงอิน' เด็กที่อยู่ปีเดียวกับซองแจ และเป็นหัวหน้ากลุ่ม
ซึ่งตามที่เป็นไปได้ก็คือ เริ่มแรกซองแจต่อสู้กับจงอินจนทั้งสองคนบาดเจ็บ จงอินชิงแทงที่เท้าแล้วเอาไปฆ่าอีกห้าคนทีหลัง
ยองแจรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่จุนฮงกลับขมวดคิ้วแทน
'มันเพราะอะไรล่ะ? ทำไมเด็กพวกนี้ถึึงต้องพยายามฆ่ากันด้วยล่ะ?'
"พี่ยองแจครับ ผมว่าเราคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะครับ"
"ทำอะไรเหรอ จุนฮง" ยองแจช้อนตามองจุนฮง ใบหน้าติดหล่อยกยิ้มขึ้นมา แล้วยื่นมือมาคว้ามือบางมากุมไว้ ยองแจลุกขึ้นเดินตามจุนฮงไปด้วยความสงสัย
"เราจะไปเปลี่ยนบรรยากาศกันนะครับ"
"…"
"เปลี่ยนจากร้านกาแฟเป็นที่เกิดเหตุกันนะครับ เร้าใจดี"
.
.
.
.
.
@INTERNATIONAL OF COLLAGE IN SEOUL
"เฮ้ย! เย็นนี้ไปเต๊าะสาวป้ะมึง?"
"ไม่อาววว กูจะซ้อมเต้น มึงไปเหอะ"
"เหอะ ไอพวกสวะสังคม"
เสียงจอแจคุยกันไปมาของเด็กนักเรียนในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ โชคดีที่ผู้อำนวยการหวาดกลัวในการเปิดตึกที่มีเหตุสยองขวัญ จุนฮงแค่พูดไกล่เกลี่ยว่าจะเข้าไปสืบบางอย่างเพื่อให้ดวงวิญญาณไปสู่สุขคติ ผู้อำนวยการจึงยอมให้เค้าเข้าไป
ยองแจมองนักเรียนที่กำลังเดินทางออกนอกโรงเรียน สายตามองกวาดสายตาโรงเรียนที่เคยเห็นในรูปถ่ายเท่านั้น
จุนฮงจูงมือยองแจไปยังอาคารที่อยู่หลังโรงเรียน อาคารที่ถูกปล่อยร้างมาปีกว่าๆมีรอยผุพังไปตามกาลเวลา ประตูบานใหญ่ถูกแม่กุญแจคล้องไว้ จุนฮงใช้กุญแจที่ไปขอมาไขแล้วเปิดประตูเข้าไป
ภายในมี❀ Supercell
ความคิดเห็น