คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF : Daelo : Closer.. Behind you
“พี่ครับ ผมว่าผมรักพี่ยงกุกล่ะ ..” ‘ชเว จุนฮง’ พูดพลางกอดรุ่นพี่คนสนิทไว้หลวมๆ รุ่นพี่ตัวเตี้ยกว่าลูบหัวอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบใจเด็กน้อย หารู้ไม่.. จองแดฮยอนกำลัง ‘ฝืน’ เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน..
“เด็กน้อยแบบนายก็รักใครเป็นแล้วเหรอ ฮึ?” พูดไปก็กรีดแทงข้างในช้าๆ แดฮยอนยังคงพยายามลูบหัวเด็กน้อยต่อไป รอยยิ้มกับแก้มแดงระเรื่อขึ้นมาทำให้มือหนาชะงักไป
จุนฮง นายรักยงกุกมากแค่ไหนกันนะ พี่ได้รับซักเสี้ยวหนึ่งของมันรึเปล่า? หรือน้อยกว่านั้น..
“พี่แดฮยอนอา.. อย่าบอกใครนะ ผมอาย..” คนตัวสูงก้มหน้าลงบิดบังใบหน้า โทษความสูงของนายเหอะจุนฮง ปิดยังไงพี่ก็มองเห็น
พี่มองเห็นอาการนายนะ นายกำลังหัวใจพองโต แต่พี่..
“อืม.. พี่ไม่บอกใครหรอก สาบานได้” ริมฝีปากหนาพยายามยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ
ให้ตายเหอะ ยิ้มตอนอกหักนี่ยากไปนะ ถ้าไม่ตอแหลพอ ทำไม่ได้..
“จริงนะ ผมโคตรรักพี่เลยอ่ะ!” จุนฮงคว้ามือหนาที่ลูบหัวเค้าอยู่มากุมไว้แน่น รอยยิ้มแบบปกติถูกฉายอย่างเห็นได้ชัด ต่อให้เป็นเด็กประถมยังรู้เลยว่า จุนฮงยิ้มมีความสุขกว่าครั้งไหนๆ
“โอ.. ผมมีนัดกับจงออบอ่ะ ไปก่อนนะพี่ ไปกินของฟรี XP” แดฮยอนยีหัวรุ่นน้องก่อนจะโบกมือลา เมื่อร่างเพียวของจุนฮงลับสายตาไป ก็คงยังไม่เห็นอยู่ดี
ว่ามืออีกข้างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง กำลังกำแน่น มือสีคล้ำจิกลงบนหนัง พยายามอย่างมาก
อย่านะ.. อย่าไหลออกมานะ แดฮยอน นายต้องยิ้มให้มากกว่านี้
ถ้านายร้องไห้ จุนฮงจะหายไป
ถ้านายแสดงออกว่ารักน้อง จุนฮงจะไม่สนใจแกอีก..
.
.
.
.
.
“เฮ้ย! มึงชอบพี่ยงกุกเหรอวะ??!?” จงออบที่นั่งดื่มโกโก้อยู่ ถึงกับหลุดพ้นออกมาทันที ตาตีบมองเพื่อนของตัวเองด้วยความประหลาดใจ
กูก็นึกว่ามึงมีซัมติงกับพี่แดฮยอนซะอีก?
“แล้ว มึงคิดยังไงกับพี่แดฮยอนวะ?” จงออบลอบถาม จุนฮงหัวเราะออกมาทันที
“พี่แดฮยอนเหรอ? ก็รุ่นพี่ที่โคตรสนิทไง มึงชอบเหรอ? ให้กูเป็นพ่อสื่อไหม?”
“ไม่อ่ะ แค่ถามเฉยๆ” จงออบส่ายหน้าไปมา คนตัวเล็กดูดโกโก้ไปอีกสองอึกด้วยใบหน้ามึนงง
ตายห่าแหละ แล้ววันนั้นละว่ะ?
จงออบหวนนึกถึง วันหนึ่งที่เขาแอบตามจุนฮงไปเพื่อดูว่าแอบควงสาวที่ไหนรึเปล่า แต่คำถามที่จงออบได้กลับทำให้จุกไปเลย
จงออบเห็นเพื่อนของเขากำลังยิ้มกับตุ๊กตาสีขาวตัวน้อย แต่พี่แดฮยอนที่อยู่ข้างหลังกำลังสูดดมผมเพื่อนของเขาอยู่ข้างหลัง! และเค้ายังเห็นสายตาแบบว่าแม่งมีซัมติงรองอยู่ด้วย!
บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก . . . . . .
ไม่บอกดีกว่า เรื่องสามเศร้าแบบนี้ปล่อยไปดีกว่า = = จงออบตัดดสินใจเปลี่ยนบทสนทนาจากที่คิดได้
“เอ่อ แล้วมึงจะทำยังไงต่อ?” จุนฮงทำท่าคิดซักพักก่อนจะพูดกับจงออบ
“กูกะจะเสนอหน้าไปหาพี่เค้าบ่อยขึ้นว่ะ แล้วสบโอกาสเหมาะกูจะถามพี่เค้าว่ามีแฟนรึยัง? ถ้าไม่มีรับกูไว้พิจราณาได้มั้ย? แอร๊ย !!!!” พูดเองฟินเอง มึงนี่ - - จงออบมองเพื่อนตัวเองที่กำลังยิ้มแก้มปริ มันก็น่ารักอ่ะนะ แต่ถ้าทำบ่อยๆก็น่ากลัวว่ะ - -
เพื่อนกูคงไม่น่าปกติแล้วว่ะ - - ปลงๆ แดกโกโก้เงียบๆ ดีกว่า
แต่ไม่นานจงออบก็เหลือบมองนาฬิกาเรือนโปรดบอกเวลาสองทุ่มกว่าๆ
บางครั้งจงออบก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนเขาเป็นอะไร? อยู่ๆก็อยากมาร้านนี้กับเค้า ทั้งที่เมื่อก่อนกลับกับรุ่นพี่ที่ชื่อ ‘แดฮยอน’ ทุกวัน แล้วหลายวันมานี้ชอบกลับบ้านดึก
ถ้าเค้าไม่พามาร้านนี้ ก็ขู่กว่าจะไปผับ(??) พอถามหาเหตุผลเจ้าตัวก็ตอบไปว่า อยากให้คนรอดุเค้า
ประสาท - -
“สองทุ่มแหละ กลับเลยไหมมึง?”
“ก็ดีนะ ดึกพอควรแล้วแหละ” จุนฮงพูดพลางดึงเป้ที่อยู่เก้าอี้ข้างๆขึ้นมาพาดไว้ จงออบเองก็หยิบกระเป๋ามาสพายแล้วโบกมือลาเพื่อนตัวเอง
“กลับบ้านดีๆ ระวังคนฉุด..” จงออบพูดขำๆ แต่คนข้างๆกลับทำหน้าโมโห
“เดี๋ยวเหอะ! กูไม่ได้สวยขนาดนั้นซะหน่อย!” จุนฮงส่ายหน้าแล้วเดินจากไป นั่งรถเมย์ต่อไปอีกสองสายก้ถึงปากทางหน้าหอ เป็นหอราคาค่อนค้างแพง นักเรียนหรือนักศึกษาละแวกนั้นเลยแชร์กันอยู่
ให้ทายสิ ว่าร่างบางคนนี้ได้ใครแชร์ห้อง.. ‘จอง แดฮยอน’ นั้นเอง..
“จุนฮงมาซะทีนะ..” เสียงทุ้มพูดจากที่จุนฮงเดินมาจากป้ายรถเมล์ได้สักพัก คนตัวขาวสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆ มือหนาคว้าที่ข้อมือตัวเองแล้วออกแรงบีบแน่น ถึงจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่จุนฮงก็ขอคิดแล้วกันว่า..
แดฮยอนไม่พอใจที่จุนฮงกลับหอดึก เจ้าตัวแอบหัวเราะเบาๆ จุนฮงดีใจทุกครั้งที่ถูกบีบข้อมือแบบนี้ มันเปรียบเสมือนว่าแดฮยอนหึง
เพียงแต่จุนฮงก็อยากได้ยินเป็น ‘คำพูด’ ไม่ใช่การกระทำเพียงอย่างเดียว
“ขอโทษทีฮะ พอดีเจ้าของร้านเค้าลดพิเศษน่ะฮะ ^^”
“เหรอ.. จุนฮงชอบก็ดี..” จุนฮงขมวดคิ้ว ใบหน้าเรียบเฉยเจือด้วยความโกรธเพียงเล็กน้อย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย
พี่ไม่เคยคิดหึงหวงผมบ้างเลยใช่ไหมเนี่ย???
คนตัวขาวคิดก่อนจะเดินนำไป ส่วนคนผิวสีคล้ำกว่าเดินตามอย่างเอื่อยๆ ล้วงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง มือหนากำแน่น จนเป็นแผลไปทั้งห้านิ้ว
ใจเย็น.. ใจเย็น เราจะโกรธไม่ได้ เราจะหึงไม่ได้
ถ้าเราหึง จุนฮงจะหายไป
ให้หายไม่ได้
หายไปแบบคนนั้นไม่ได้!
ร่างสูงที่หลับตา เบิกโพลงแล้วเร่งฝีเท้าไปทางจุนฮง
‘ทำตามที่บอกเถอะครับ อย่าคิดถึงเรื่องนั้น’
‘แดฮยอน ลูกต้องร่าเริงตลอดนะ คิดถึงความสวยงามของความรักไว้ แล้วลืมอดีตของเราซะนะลูก..’
ใช่ ต้องลืม.. ต้องลืมอดีตให้ได้
จะให้จุนฮงหายไปแบบในอดีตไม่ได้!! ไม่ได้เด็ดขาด!!!
.
.
.
.
.
.
“พี่แดฮยอน ผมทำรามยอนให้พี่กินน่ะ กินเร็วววว” จุนฮงตะโกนเรียนเดฮยอนที่อยู่ในห้องนอนกำลังแต่งตัวไปเรียน คนผิวคล้ำกว่าเดินออกมาในสภาพชุดนักเรียนเนคไทเบี้ยว จุนฮงที่เพิ่งวางรามยอนสองชามบนโต๊ะกินข้าวฉีกยิ้มแล้วปรี่มาทางแดฮยอนทันที
“ทำไมพี่ชอบทำเนคไทเบี้ยวเนี่ย?” ปากบ่น แต่มือบางจัดทรงเนคไปอย่างประณีต แดฮยอนมองจุนฮง แล้วใบหน้าคนถูกผูกเนคไทก็ยิ้มกว้างขึ้น กว้างขึ้น จนหลายๆคนคงคิดว่าแดฮยอนต้องถูกล็อตเตอรี่แน่ๆ
“ขอบคุณนะจุนฮง..” นัยน์ตาดำขวับจ้องมองคนอายุน้อยกว่า จุนฮงก้มหน้าลงบังแก้มแดงระเรื่อ เป็นครั้งแรกที่แดฮยอนสังเกตว่าน้องแก้มแดงแล้วเจ้าตัวก็ชะงัก
จุนฮง.. เราแก้มแดงเพราะเขินพี่เหรอ?? ฟินนะเนี่ย..
“แก้มแดง เป็นอะไรเหรอจุนฮง” แดฮยอนแกล้งถาม จุนฮงก้มหน้าหนักกว่าเดิม
“...”
“หึๆๆๆ”
“จะไม่กินแล้วใช่ไหม รามยอนน่ะ!” จุนฮงหันมาแว๊ดก่อนจะเอาชามทั้งสองไปในครัวแต่แดฮยอนยื้อไว้ก่อน..
“กินสิ.. ของจุนฮงพี่กินอยู่แล้ว...” แดฮยอนรับมาอย่างว่าง่าย ร่างสูงกินรามยอนถ้วยตรงหน้าโดยไม่ปริปาก จุนฮงกินชามตัวเองก่อนจะลอบยิ้มให้ร่างสูง
เมื่อกินเสร็จ แดฮยอนคว้าชามตัวเองกับชามจุนฮงไปไว้ที่เครื่องล้างจานโดยอัตโนมัติ จุนฮงที่มองดูแผ่นหลังไปในครัวไม่นานก็เดินไปคว้าคีย์การ์ดเตรียมออกจากห้อง
“ไปโรงเรียนกันเถอะพี่”
“อืม..” แดฮยอนพยักหน้าแล้วเดินตามจุนฮงออกมาหน้าห้อง จุนฮงจัดการล็อกห้องแล้วเดินไปพร้อมกับแดฮยอน คนผิวสีคล้ำกว่าถือวิสาสะจูงมือรุ่นน้องเดินไปที่ลิพต์ ลงมาชั้นแรกและตรงออกมาจากหอ
“แดฮยอน! อ้าว จุนฮง อยู่ด้วยกันเหรอ?” ยงกุกเดินมาพร้อมกับฮิมชานทางด้านหลัง คนร่างหนาดึงไหล่จุนฮงมาแล้วยีผมด้วยความหมั่นเขี้ยว ฮิมชานยืนยิ้มกับถาพที่เกิดขึ้น ตรงข้ามกับแดฮยอน
มือข้างเดิมกำหมัดแน่นอยู่ใต้กระเป๋ากางเกง
“มีคนบอกว่านายปลื้มพี่ จริงเหรอ?” จุนฮงยิ้มแย้มกลับ เป็นรอยยิ้มที่แดฮยอนพยายามข่มความโกรธเกรี้ยวไว้ มองคนตัวขาวเดินไปสนิทกับรุ่นพี่
พระเจ้า แดฮยอนต้องทนไปอีกนานแค่ไหนครับ? ทำไมชีวิตนี้ถึงต้องรออย่างเดียว?
“อ่า..ผม.. ครับ ผมชอบเสียงแร๊พพี่ยงกุก” จุนฮงพยักหน้ารับ ยงกุกยิ้มก่อนจะเดินไปจับมือจุนฮงไป ฮิมชานเดินมาตบไหล่แดฮยอนเบาๆ
“จะทำอะไรน่ะ ช่วยทำให้มันจริง แบบชัดเจนด้วย บางครั้งถ้าไม่พูด คนก็ไม่เข้าใจหรอกนะ..” แดฮยอนหันมามองฮิมชานที่เดินนำหน้าตามยงกุกกับจุนฮง แดฮยอนขมวดคิ้ว
อะไร? ไม่ชัดเจน? ทำอะไรชัดเจน? อะไรกันว่ะ?
แดฮยอนเดินสพายกระเป๋าไปโรงเรียนด้วยเครื่องอัศเจรีย์เต็มหัว เพราะเค้าไม่รู้จะทำยังไง ไม่ว่าอะไรก็ไม่เคยชัดเจนสำหรับค้า ไม่เคยเลย..
.
.
.
.
“ยงกุก! ดูนี่ดิ!!” ฮิมชานวิ่งมาหาก่อนจะโยนดอกกุหลาบสีขาวให้ยงกุก เจ้าตัวรับมาด้วยความงงงวย ก่อนจะมองไปมา มันแค่กุหลาบสีขาวนิ ไม่เห็นมีอะไรเลย
“หะ.. หันข้างหลังสิ” ฮิมชานพูดเบาๆ ยงกุกขมวดคิ้วก่อนจะหันกุหลาบไปด้านหลัง ร่างสูงถึงกับผงะ
ดอกกุหลาบสีขาวร่วมห้าดอกถูกกระเซ็นด้วยเลือด .. ก้านมีแต่ก้านแหลมคมที่พร้อมจะแทงเค้าได้ทุกเมื้อ กับกระดาษเล็กสีฟ้าสดใสแต่ก็ถูกกระเซ็นด้วยเลือดเช่นกัน
‘อย่า...ยุ่ง....กับ.. เมียกู!!’
“ แล้วกูไปยุ่งกับเมียใคร ตอนไหนวะ??” ยงกุกมองหน้าฮิมชาน เจ้าตัวส่ายหน้าไปมาเช่นกัน ทั้งคู่มองดอกกุหลาบไปมา ก่อนยงกุกจะตัดสินใจเดินไปทิ้งดอกกุหลาบที่ถังขยะ
ใครเล่นบ้าอะไรไม่รู้ รู้แต่กูมีเมียชื่อ คิมฮิมชาน คนเดียวด้วยโว้ย!!
“เฮ้ยพี่เดี๋ยวก่อน!!!” ยองแจกรูมาหายงกุก มือบางคว้าดอกกุหลาบไว้
“จะเอาไว้ทำไม ยองแจ?”
“ผมว่าผมรู้แล้วล่ะ... ว่าใครคือคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘เมีย’”
“???”
“จุนฮง จุนฮงเป็นเมียใครซักคน ซึ่งต้องหวงมากๆ” ยองแจพูดพลางถอนหายใจออกมา
“แกหมายถึงใคร?” ฮิมชานที่เดินมาสมทบถามขึ้น ยองแจช้อนตามองเล็กน้อยก็จะยื่นเอกสารสองสามใบให้
“ประวัติการศึกษาของนักเรียนปี2 จอง แดฮยอน ผมอ่านแล้ว ไอ้แดฮยอนมันอยู่โรง’บาล ฝั่งนิติเวชมาก่อน..”
“ฝั่งนิติเวช? อย่าบอกนะว่า...”
“ครับ ไอ้แดฮยอนมันป๋วยทางจิตมาก่อน มันเป็นบ้าเพราะแฟนทิ้งเมื่อสามปีก่อน เพิ่งหายได้เมื่อสองปีที่แล้ว”
“แสดงว่าตอนนี้.. อาการมันกลับมาน่ะสิ” ฮิมชานเอ่ยเสียงเครียด ยองแจพยักหน้าเบาๆ
“เราต้องบอกเรื่องนี้กับจุนฮง”
“ปล่อยไว้เป็นหน้าที่ผมเอง” ยองแจพูด ก่อนจะเหลือบมองยงกุก
“มันต้องมีอะไรอีกแน่ ตอนนี้พี่อย่าเพิ่งสนิทกับจุนฮงต่อหน้าแดฮยอนนะ..”
“อืม แกน่ะ ไปบอกเรื่องนี้กับจุนฮงเหอะ..”
CRY .q
ความคิดเห็น