คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลังฟิคน้องโล่* 「ZELO'S SF」
มันจะดีกว่ารึเปล่านะจุนฮง
ถ้าอาของเธอในวันนี้ ไม่ใช่อา
- บัง ยงกุก –
“เฮ้ยจุนฮง! แกเลิกกับฮุนแล้วเหรอว่ะ?” เพื่อนตัวดีของผมเดินมาเขย่าตัวผมเบาๆ กระเป๋าเป้ใบโปรดเกือบได้ฟาดหน้ามันแน่ ถ้ามันไม่หยุดเขย่าเป็นเจ้าเข้าทรงแบบนี้ -*-
“เออ เลิกเขย่าได้แล้ว ไอ้ออบบี้!!” ไอ้จงออบมองผมก็จะปล่อยมืออกจากไหล่ผม หึ! ผมแสยะยิ้มกับร่างบางที่เดินเข้ามาผม ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น โอเซฮุนเดินมาที่ที่ผมยืนอยู่ด้วยตาบวมๆ มือเรียวที่ชอบจับมือผม คว้าต้นแขนผมไว้เหมือนกลัวว่าผมจะเดินหนีไป
“จุนฮง .. จะเลิกกับกูจริงๆเหรอ?”
“อือ.. มึงกลับไปหาจงอินเหอะ กูเบื่อจะคุยกับมึงแล้ว” ผมสะบัดออกอย่างรำคาญแล้วมองคนตัวเล็กกว่า จริงๆเราคงคบกันนานกว่านี้
ถ้าเซฮุนไม่ดันใจง่ายไปให้ท่าไอ้จงอิน เด็กห้อง C นั่น!!
“ฟังกูก่อน กูไม่ได้มีอะไรกับจงอินนะ กูแค่พนันกับเพื่อนไว้ อย่าเลิกกันเลยนะจุนฮง..” เสียงหวานที่ทำให้ผมต้องเสหน้าไปทางอื่น เพราะอะไรผมก็ไม่รู้แต่ว่า..
ผมทนเห็นน้ำตาเซฮุนไม่ได้ กลัวแพ้ทาง..
“ถ้ามึงรักกูจริง มึงจะไม่เอาตัวไปพนันแบบนั้น..”
“…”
“จบกันแค่นี้เหอะฮุน กลับไปหาไอ้จงอินซะ” เซฮุนมองหน้าผมด้วยคราบน้ำตา อย่ามองแบบนั้น ถ้ามึงยังมีรอยกัดมันอยู่ กูไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร
“แต่ จุนฮง..”
“จงออบ ขึ้นห้องกันเหอะว่ะ” ผมดึงแขนเพื่อนไป แต่ขอโทษ ผมไม่ได้ดึงมันขึ้นห้อง ผมพามันมาที่โรงอาหารต่างหาก
ไอ้พี่แดฮยอนเคยบอกไว้ ถ้าโกรธให้หาอะไรกิน แล้วจะหายโกรธเร็วขึ้น
ผมเดินตรงไปสั่งขนมปังปิ้งมากิน ไอ้จงออบที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังดูดโกโก้อยู่ นัยน์ตามันมองผมด้วยความสงสัยเต้มไปหมด
“เกิดอะไรขึ้น? มึงเล่ามา..”
“เออ..” ผมมองหน้ามันก่อนจะพยักหน้า
“…”
“กูไปเจอเซฮุนกับจงอินอยู่ด้วยกันหลังโรงเรียน กูพยายามไว้ใจมันแต่มัน..”
“…”
“ไอ้จงอินมันสารภาพกับเซฮุนว่ามันรักฮุน ส่วนเซฮุนก็ยิ้ม”
“…”
“แล้วแม่งก็แลกจูบกันตรงนั้นอ่ะ! มึงจะให้กูคิดยังไง! พอกูชกไอ้จงอิน ฮุนมันก็ขวางแล้วก็เอาแต่บอกให้กูหยุดๆๆ จนกูเกือบโดนไอ้จงอินแม่งชกอ่ะ!” ผมมองหน้าจงออบก่อนจะคว้าขนมปังปิ้งอย่างหัวเสีย
“มึงมีไอ้พี่แดฮยอนนิ มึงแม่งโชคดี..” ผมบ่นเบาๆ ซึ่งแน่นอนว่าไอ้จงออบก็ส่ายหน้าตอบ
“ไม่หรอก กูเชื่อว่าเดี๋ยวมึงต้องเจอคนที่ใช่สำหรับมึง”
“หึ!”
“ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นมึงอาจจะเป็น ‘ฝ่ายรับ’ ก็ได้นะ 5555”
“พ่องสิครับ มุน จงออบ” ฝ่ายรับเนี่ยนะ! หน้ากูสวยนักรึไงฮะ ไอ้จงออบ ส่วนสูงเสาไฟฟ้ากูก็ด้วย อุส่าห์เกิดมาสูงทั้งทีจะเป็นฝ่ายรับได้ไง? จริงมั้ยครับ J (หึๆๆคอยดูตอนจบเถอะ - -)
“โอ้ย! หงุดหงิดว่ะ ข้อนี้ทำไงเนี่ย? - -“ ผมหันไปมองต้นเสียง ใครแม่งมานั่งอยู่โรงอาหารเนี่ย? ปกติเด็กพวกนั่งทำการบ้านช่วงพักกลางวันก็อยู่แถวห้องสมุดหรือไม่ก็หน้าโรงเรียนเพราะร่มรื่น
โอ้ !!!! O – O สวยอ่ะ คนนี้จุนฮงตัดสินใจแล้วว่า..
.
.
.
.
.
.
.
คนนี้คือแม่ของลูกในอนาคต !!!!! > <
ผมจองๆๆๆ ให้ไม้ยมกล้านตัวก็ยอมอ่ะ สวยสาดอ่ะ ผมลืมเซฮุนได้ง่ายไปเลยอ่ะ
“เฮ้ยมึง เป็นเหี้ยอะไร?” จงออบโบกมือไปมาอยู่ข้างหน้า ผมส่ายหน้าก่อนจะดึงตัวไอ้เพื่อนตัวเล็กมาใกล้ๆ
“มึงเห็นผู้ชายคนนั้นปะ?”
“อือ ไมอ่ะ?” จงออบมองแวบนึง แล้วมองหน้าผม
“มึงขึ้นห้องไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป” ผมพูดแค่นั้นแล้วตรงไปทางผู้ชายคนนั้นทันที
ยิ่งใกล้ผมก็ยิ่งมั่นใจ ว่านั้นคือ ‘ชเว มินกิ’ นางฟ้าของโรงเรียนผม!
แหม ไอดอลโรงเรียนอย่างผมกับนางฟ้าของโรงเรียนอย่างมินกิอ่ะ
เข้ากั๊นเข้ากัน > <
“โอ้ะ! ขอโทษทีครับ”ผมแกล้งเกือบทำขนมปังปิ้งหล่นใส่การบ้านของมินกิ อะไรเนี่ย? การบ้านพวกนี้เรียนไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วไม่ใช่เหรอ??
“ไม่เป็นไรครับๆ” เจ้าตัวยิ้มให้กับผม ผมพยักหน้ารับ อ่าพ่อแม่ครับเตรียมตังค์กันไว้นะ
“อือ..” แล้วเจ้าตัวก็ชะโงกหน้าดูการบ้านต่อ ผมแกล้งชะโงกหน้าดู
“ทำไม่ได้เหรอ? ให้ผมช่วยมั้ย ^^” ผมมองการบ้านก่อนจะมองหน้ามินกิ เจ้าตัวพยักหน้าน้อยๆ
“ขอบคุณมากนะ ชเวจุนฮง^^”
“เรียกว่าเจลโล่ได้มั้ย? ผมชอบชื่อนี้น่ะ”
“อ่า งั้นเรียกเราว่า เร็น แล้วกันนะ ^^ เจลโล่อา ”
“อื้ม! ขอบใจนะ เร็นชี่ ^^” หัวใจพองโต พองโตตตตตตต ฟินมว๊ากกกกกกกกกก
จงออบ กูเจอคนที่ใช่แล้วว่ะ กริ๊ดดดด(??)
.
.
.
.
“จริงดิ?!? มึงจะจีบมินกิเหรอ??” หลังจากเลิกเรียนจงออบมองผมด้วยความตกใจ คงไม่คิดว่าผมจะเร็วขนาดนี้ชิมิล้า(??) จะให้ทำยังไงล่ะ ก็คนมันชอบ..
“มึงมีนัดกับไอ้พี่แดฮยอนไม่ใช่เหรอ ไปเหอะ กูขอไปกินไอติมกับเร็นชี่ก่อนนนน” ผมโบกมือแล้วคว้ากระเป๋าไปห้องข้างๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมอยู่ห้อง A ส่วนเร็นชี่อยู่ห้อง B พักกลางวันเราเลยเดินขึ้นขึ้นตึกมาเดียวกัน
ถ้าอยู่ห้องเดียวกัน ผมจะขอย้ายโต๊ะให้รู้แล้วรู้รอด - * -
ภายในห้องBมีเด็กนักเรียนหลายคนทยอยออกมาจากห้องแล้ว ผมเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าห้องนานพอสมควร เร็นชี่กับเพื่อนอีกสองคนก็ออกมา
“ไปกินไอติมดีๆล่ะ อย่าเผลอให้จุนฮงกินเอาล่ะเร็น” คนปากเรียวสีแดง คมด้วยไอลายเนอร์มองเพื่อนตัวเอง ถ้าผมจำไม่ผิด นั่นต้องเป็น ‘บยอน แบคฮยอน’ เชียร์ลีดเดอร์ตัวเก่งของฮุนที่มันเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆแน่ แบบว่ามีเรื่องถึงขั้นถึงห้องปกครองกันเลยทีเดียว..
“แบคอา แกก็พูดแรงไปว่ะ เค้าแค่ไปกินไอติมฐานะเพื่อน” ผมลอบมองเพื่อนอีกคน คนนี้หน้าดูไม่เหมือนคนเกาหลีแฮะ แต่ยอมรับเลยว่าสวยไม่แพ้กันเลยแต่ละคนเนี่ย
“เน่มินกิ!!” ผมกำลังจะเดินไปหาถ้าไม่เจอผู้ชายคนหนึ่งโผล่มาจากประตู
“ว่าไงแบคโฮ” เร็นชี่มองคนชื่อแบคโฮ คนตัวใหญ่ฉีกยิ้มกว้าง
“เย็นนี้ว่างเปล่า?”
“ขอโทษทีนะ ไม่ว่างแล้วล่ะ” เร็นพูดพลางส่ายหน้าเบาๆแล้วถอนหายใจ คนชื่อแบคโฮทำหน้าตึงเล็กน้อยก่อนจะชี้มาทางผม
“นัดกับไอ้ไอดอลนั้นใช่ม้ะ..”
“หือ??” เร็นกับเพื่อนอีกสองคนหมุนตัวมาทางผม ผมจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วสาวเท้าไปทางเร็น คนหน้าสวยมองผมก่อนจะผลักแบคโฮออก มือบางแตะบ่าผมก่อนจะฉีกยิ้ม
“หิวรึยัง? เราไปกันเถอะ..” ผมเลิกคิ้วกับการกระทำของเร็นชี่แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร คนข้างๆผมหันไปโบกมือลาเพื่อนตัวเอง ผมมองกระเป๋าเป้ของเร็นอยู่นาน จึงค่อยๆดึงมันออกจากบ่าของเร็น ดวงตากลมโตจ้องผมอย่างสงสัยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“น่า.. ผมชอบดูแลเพื่อนน่ะ นะๆๆๆ” ลูกอ้อนเท่านั้นที่ครองโลก วะฮ่าๆๆๆ
“อา.. ก็ได้” เร็นชี่ยอมและถอดกระเป๋าออก ผมถือมันอย่างเบามือก่อนจะแอบเบะปากเศร้าๆให้คนข้างๆหันมาถาม แล้วมันก็เป็นจริง
“เจลโล่อา เป็นอะไรเหรอ?” ฟังแล้วลื่นหูชะมัดเบยย
“พรุ่งนี้ผมต้องสอบอังกฤษอ่ะ กลัวตกจังเลย TT” เศร้าไว้ ชเว จุนฮง.. พรุ่งนี้ผมต้องสอบภาษาอังกฤษต่ำแน่เลยยยย อย่างน้อยก็ต้อง 65/100 คะแนนห่วยจังเลยย (นั่นคือห่วย?)
“ให้เราสอนรึเปล่าล่ะ? ถึงจะไม่เก่งมาก แต่ก็น่าจะสอนได้”
“ขอบคุณมากนะครับ เร็นชี่” ผมแอบเนียนกุมมือเร็นแล้วเขย่ามืออย่างเบามือ เจ้าตัวหัวเราะออกมาแล้วชี้ที่ร้านไอติม
“ถึงแล้วล่ะ เดี๋ยวติวกันร้านไอติมแหละเนอะ”
“อ้า .. ^^” ผมพยักหน้าแล้วปลิวตามแรงดึงของเร็นเข้าร้านไป
สอบคราวนี้ผมจะทำให้ได้ร้อยเต็มมาอวดเร็นชี่ๆๆๆๆ > <
@ JUNHONG’S HOUSE
“อะไรนะพ่อ อาเหรอ?” ผมฟังปลายสายอย่างไม่เชื่อหู หลังจากส่งเร็นที่บ้าน พอผมกลับมาบ้านก็มีโพสอีทสิบอันต่อกันหน้ารั้วตามด้วยข้อความว่า
‘พ่อกับเม่ไม่อยู่นะ ไปเวนิสสสส อยู่บ้านดีๆน้า ^ ^’
สาบานได้เลย ผมว่าพวกเขาต้องไปฮันนีมูนในรอบที่สามของปีแน่ๆ จะรักกันไปมั้ยยย สนใจผมบ้างเซ!!! TT
แล้วพอคุยโทรศัพท์ไปก็บอกว่าลูกพี่ลูกน้องของพ่อจะมาภายในหนึ่งทุ่มครึ่ง คงจะไม่พ้น ‘อายงกุก’ สมัยก่อนที่ผมสนิทด้วยแน่ๆ เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ชอบทำตัวแปลกๆ ไม่เข้าใกล้ผมเหมือนเดิม เวลาผมไปคุยกับใครนานๆก็ชอบแทรก
คงไม่มีอะไรมั้ง?
“กริ๊ง!!”
[มาแล้ว แน่เลยย โชคดีนะลูกกกก ^O^ ]
“ครับ- - แค่นี้นะพ่อ” ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินไปหน้ารั้วเพื่อเปิดประตูรั้วสีไม้แก่ หลังรั้วคือผู้ชายชุดดำที่ใส่แว่นกันแดดกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ก็คงเป็นอายงกุกอ่ะแหละ
“สวัดดีครับ อา”
“ว่าไงเจลโล่ของอา ^^” อายงกุกลูบหัวผมอย่างเบามือก่อนจะโผกอด ผมยิ้มกับสัมผัสอบอุ่นที่ขาดหายไปนานหายปี
ถ้าอ้อมกอดอาจะอบอุ่นแบบนี้ ขอกอดทั้งชาติเลยครับ
“อาตัวเตี้ยเท่าเดิมเลยนะ”
“ย๊า!! อย่าพูดแบบนั้นสิเจลโล่!” อายงกุกพูดก่อนจะกอดคอผมเล่นๆแล้วลากกระเป๋าเข้ามาในบ้าน ผมฉีกยิ้มมองคนผู้มีศักดิ์เป็นอาลากกระเป๋าเข้ามาในบ้าน แล้วมองไปทางชั้นสอง
“เดี๋ยวอานอนห้องพ่อกับแม่นะครับ”
“อืม.. นี่เจลโล่” อาลูบผมของผม
นัยน์ตาเจ้าเล่ห์มองใบหน้าผม ทำไมอยู่ๆก็ร้อนหน้านะ เราไม่ได้เขินซะหน่อย นั่นน้าเรานิ!
“ครับ..”
“เรียก ยงกุกฮยองสิ”
“ครับ?”
“ฮยองบอกให้เรียกว่า ยงกุกฮยอง” คนข้างหน้าโน้มน้าใกล้กว่าเดิม ทำไมเมื่อก่อนผมไม่รู้สึกอะไร
แต่เดี๋ยวนี้ ผมกลัวรอยยิ้มที่อยู่ระยะประชิดของอายงกุกมากเลยอ่ะ - //// -
เฮ้ย ไม่ได้เขินซะหน่อย!!
“อา.. ครับยงกุกฮยอง” ผมเป็นคนว่าง่ายน่ะ - * - อะไร ก็บอกว่าไม่ได้เขินไง!! อย่ามานินทานะ
“ดีมาก ^^” ยงกุกฮยองพูดก่อนจะลากกระเป๋าไปตรงบันไดแล้ววางแว่นกันแดดกับเสื้อนอกไว้ข้างๆเบาะ คนอายุมากกว่านั่งลงบนโซฟา ส่วนผมก็เดินเลี่ยงไปในครัวเพื่อไปหาน้ำมาให้
พอแก้วน้ำอยู่ตรงหน้ายงกุกฮยองก็ยิ้มทันที
“ขอบใจนะ เจลโล่อา”
“ไม่เป็นไรครับ..” ผมพูดก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆ
“พรุ่งนี้เรียนหรือปล่า?”
“ครับ..” ผมพยักหน้ารับ ยงกุกฮยองกดเปิดโทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปมา
“รู้หรือเปล่า.. พี่คิดถึงเรามากเลยนะ” ยงกุกฮยองพูดขึ้นมาลอยๆ
“ผมก็คิดถึงฮยองนะ” ก็ตั้งแต่ฮยองไม่อยู่หลายปีมานี้ผมก็อยู่บ้านคนเดียวมาตลอดเลยนิ ไม่ให้คิดถึงได้ยังไง?
“อย่าพูดคำว่าคิดถึง ถ้าเจลโล่ยังคิดถึงไม่ได้ครึ่งของฮยองด้วยซ้ำ” อยู่ๆยงกุกฮยองก็พูดขึ้นมา
อะไรของเค้ากันนะ??
.
.
.
.
“อันยองง วันนี้อากาศดีนะ จุนฮง” จงออบยื่นหน้ามาใกล้พลางยิ้มให้ผม ผมดันหน้ามันออกด้วยความหมั่นไส้ จงออบมองกระดานหน้าห้องก่อนจะหยิบชีทสีขาวขึ้นมา
“วันนี้สอบอังกฤษนะ มึงลืมรึเปล่า?” เพื่อนผมเอียงคอล้อ ดูมันๆ ดูมันครับรีดเดอร์ - -
“อือ กูให้เร็นติวแล้ว..” พูดถึงเร็นชี่ เมื่อคืนพอผมนึกถึงเร็นชี่ เมื่อคืนผมก็นอนหลับฝันดีเชียว..
“แหม เดี๋ยวนี้เร็นบ่อยนะมึง” จงออบเอ่ยแล้วหันไปสนใจหน้าหนังสือต่อ ผมได้แต่ยินกวนตีนให้
พี่แดฮยอนที่ว่าเทวดา เต่แม่งดันห่วยอังกฤษว่ะ เสียใจด้วยมุนจงออบ 5555+
ผมขยับตัวนั่งไปข้างหน้า ระหว่างนั้นผมก็สายตาตรงกับคนผิวสีคล้ำที่สุดในห้องพอดี...
นั่นไง! ไอ้จงอินมองผมไม่วางตาเลย ไมว่ะ อ๋อรู้แล้ว...
.
.
อิจฉาผิวกูชิมิล่า! กูรู้ กูสัมผัสได้(?) ตัวดำๆแบบมึงไฟดับก็ไม่เห็นแล้ว ผมนี่สิโอโม่ขาววิ๊ง(?) ไปทางไหนก็ขาว ก๊ากกกกก 5555 (กำลังเออเร่อ)
ผมเลิกคิ้วมองคนทางข้างหลัง จงอินก็เลิกคิ้วกลับก่อนจะคว้าเซฮุนที่กำลังฮัมเพลงเบาๆมาจูบ อื้อหือ ดิบคิสเลยแหะ แหนะๆแม่.มแลกลิ้นกันด้วย - //// - อีแบบนี้ก็เขินเป็นนะ เอ๊ยไม่ใช่!
“นักเรียนคิม นักเรียนโอ!!! จูบกันในห้องสนุกมั้ย!?!” คุณครูหุ่นสวย ผิวงาม และ เพอร์เฟ็ค! นามว่า ‘อาจารย์ฮโยซอง’ ชี้หน้าทั้งสองคนแล้วเดินตรงมาทางทั้งสองคน มือเรียววางไม้บรรทัดที่ปากจงอินเบาๆทำให้จงอินสะดุ้ง ผมไม่ค่อยอยากบรรยายฉากนี้เท่าไหร่ ถ้าให้คุณเปรียบเทียบง่ายๆมันคงเหมือนกับ..
ฆาตกรต่อเนื่องกำลังทรมานเหยื่ออย่างกระหายมั้ง?
เพียะ!
ไม้บรรทัดพลาสติกที่ตีไม่ค่อยเจ็บ แต่โดนปากไปแบบนั้นผมว่ามันก็คงเจ็บไม่น้อยล่ะ อาจารย์ฮโยซองยื่นไม้บรรทัดนั้นให้จงอินก่อนจะฉีกยิ้มได้เสียวสันหลังมาก
“ใช้ไม้บรรทัดนี้ตีปากตัวเองให้ดังแบบนี้นะ สลับกับเซฮุนไปจนกว่าจะครบคนละห้าที แล้วก็หัดจำใส่สมองฝ่อๆของพวกเธอสองคนด้วยว่า ถึงจะเป็นเด็กนักเรียนเก่งยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอนาจารในโรงเรียน!!!” อาจารย์ฮโยซองตวาดก่อนจะแจกข้อสอบไปทั่วห้อง แล้วทั้งห้องก็ตกสู่ความเงียบในรอบหนึ่งเดือนตั้งแต่เปิดเทอม
เสียงวางข้อสอบกับเสียงไม้บรรทัดกระทบปากยังดังสลับกันไปมาจนครบคนละห้าทีตามที่อาจารย์บอก เมื่อข้อสอบผมจึงรีบรับมาโดยเขียนชื่อตัวเองที่หัวกระดาษทันที
“ได้ข่าวว่ามินกิติวข้อสอบให้เหรอ จุนฮงอ่า ^^” อาจารย์ฮโยซองฉีกยิ้มให้ ผมอ้าปากอย่างลืมตัว
เหี้ย!! อาจารย์แม่.มรู้ได้ไงเนี่ย? ใคร ปล่อยข่าวว่ะ - //// -
“เอ่อ.. ครับ”
“ขอให้สอบได้เต็มนะ ฮิฮิฮิฮิ” อาจารย์ฮโยซองยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา ผมนิ่งไปจนอาจารย์เดินไปทางอีกฝั่งของห้องแล้ว จงออบที่มองข้อสอบอยู่หันมามองผมแล้วส่ายหน้า
เป็นอันรู้กันว่า เจ้ฮโยซองสยองสุดในโรงเรียนแล้ว - - *
“อ้าว.. ใครทำข้อสอบไม่ได้เกินครึ่ง อย่าลืมมาช่วยงานครูน้า ^^” เมื่อพูดจบทุกคนก็รีบก้มหน้าก้มตาสอบ ทุคนต่างก็หวังอย่างสูงสุดว่า
จะไม่มีใครได้มีโอกาสช่วยงานเจ้ฮโยซอง คุณก็ลองดูสิ รับรองได้เลยว่า เข็ดไปจนตาย - -
.
.
.
.
.
.
“ได้ตั้ง95คะแนนแหน่ะ โว้!” ไม่ต้องนินทาในใจว่าผมมั่ว ผมเปล่า.. เจ้ฮโยซองเดินมาบอกเองเลยครับ ผมเพิ่งหายช็อกเนี่ย พอหายแล้วก็วิ่งมาหลังเลิกเรียนเนี่ย! กะมาเอารางวัล คริคริ
ผมเดินไปทางเร็นชี่ที่กำลังเอาสมุดใส่กระเป๋าก่อนจะแตะไหล่
“เร็นชี่ เร็นอา..” เร็นหันมาก่อนจะฉีกยิ้มให้ ฟินนาเร่...
“มีอะไรเหรอ เจลโล่อา..”
“สอบอังกฤษอ่ะ.. เราได้95คะแนนอ่ะ” ผมยื่นกระดาษข้อสอบให้เร็น เจ้าตัวตาโต่เท่าไข่ห่านทันทีที่เห็นคะแนนผม ก่อนที่ร่างบางจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นรอยยิ้มผม
ผมพยายามยิ้มให้น่ารักที่สุด เพราะมีแต่คนบอกว่าผมยิ้มน่ารัก
แต่มีคนนึงที่บอกว่ารอยยิ้มผมอันตราย....
ยงกุกฮยองไง - * -
“อา.. ยินดีด้วยนะ! ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ”
“เป็นเพราะเร็นแหละ ขอบใจนะ^^”
“อื้อ! เออนิ ฉันกับเพื่อนจะซื้อของทำบอร์ดน่ะ ว่างไปมั้ย?” ผมแทบจะตอบทันทีเลยว่า ว่าง! แต่กลัวมันจะใจง่ายไป ขอเล่นตัวหน่อยละกันเนอะ J
“อืม.. จงออบคงไปเดตกับแฟนมันอ่ะ งั้นไปด้วยนะ^^” เร็นรับคำก่อนจะดึงเสื้อแบคฮยอนเบาๆ
“อะไรฮะ เร็น”
“ให้จุนฮงไปด้วยนะ.. นะ”เร็นชี่พูดก่อนจะเขย่าเสื้อ แบคฮยอนปรามก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แล้วหันสายตาจิกกัดมาให้ผมซะงั้น
“เราอาจจะมีเรื่องต้องคุยกันนะ พ่อไอดอล..” แบคฮยอนพูดก่อนจะคว้าแขนคนจีนที่ชื่อ ‘ลู่ฮาน’ หึๆๆ ผมไปสืบชื่อมาแล้วแหละ ไม่รู้แฟนเพื่อนน่ะ ไม่ได้หรอกนะ!
ผมเดินช้าลงหน่อยเพื่อตามเร็นชี่ที่เดินหลังเพื่อนสองคนของเขา ผมสีบลอนด์อ่อนๆรวบบางส่วน มีไทรน้อยปล่อยลงมา เสื้อนักเรียนถูกปลดลงมาอีก2-3เม็ดทำให้ผมเกือบเห็นอะไรดีๆแล้ว ถ้าเร็นชี่เป็นแฟนผมเมื่อไหร่ ผมไม่ปล่อยให้ปล่อยกระดุมแบบนี้นะขอบอก – 3 –
ผมเดินไปข้างหน้าแล้วมินกิไปด้วย คนข้างๆยิ้มให้ผมแล้วเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังไปพลางๆเดินๆไปห้าง ทั้งเรื่องเรียน ครู หรือแม้กระทั่งเพื่อนตัวแสบที่ชื่อ ‘แบคโฮ’ แต่อย่างหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจ?
.
.
ทำไมเวลาพูดถึงแบคโฮหน้าของมินกิถึงดูมีความสุขแบบนั้นนะ - -
ผมก็ไม่รู้จะตอบตัวเองยังไงได้คิดว่าเค้าคง ‘เป็นเพื่อนรักกัน’ ทั้งที่กลัวว่าจะเป็นอย่างอื่น ยิ่งท่าทางหวงเร็นชี่วันนั้นของแบคโฮทำให้ผมชักสงสัย
แต่เรื่องอะไรผมจะถาม ถึงจะยังไง แบคโฮก็ไม่ใช่แฟนเร็นชี่แบบทางการ ยังไงผมจีบก็ไม่ผิด คริคริ (??)
“จุนฮงอา คิดอะไรอยู่ถึงยิ้มแบบนั้น?” เร็นมองหน้าผมก่อนจะหัวเราะเบาๆ ใบหน้าผิวขาวใกล้เข้าหาผมเรื่อยๆจนผมหยุดชะงัก เรา.. ใกล้กันเกินไปแล้ว - //// -
“เปล่าหรอก แค่คิดถึงวันที่ผมเจอมินกิ ผมดูตลกชะมัด 555555” แถสีข้างถลอกเลยแฮะ แต่โชคก้ยังเข้าข้างผมบ้าง เร็นชี่เชื่อ...
“อ้อ โอ๊ะ! ถึงห้างแล้วเนอะเจลโล่อา..”
“อื้ม..” ผมขานรับในใจแล้วเดินตามพวกเพื่อนๆเร็นชี่ไปซื้ออุปกรณ์ ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนกีดกันมากกว่านี้ แต่เบคฮยอนกลับพูดอย่างเป้นกันเองกับผม เปรียบเสมือนว่าผมก็สนิทกับเขา โดยที่เขาไม่เคยมองผมด้วยสายตาระแวงเมื่อผมเข้าใกล้เร็นชี่
คงเป็นเพราะเร็นชี่อยู่ แต่ผมก็รู้สึกดีที่แบคฮยอนค่อนข้างมีกาลเทศะอยู่เหมือนกัน
❀ Supercell
ความคิดเห็น