คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สลับร่างเพื่อความเจ็บปวด 100%
สลับร่างเพื่อความเจ็บปวด
“ที่นี่คือที่ไหนกัน? แล้วฉันทำไมกลายเป็นเด็กอย่างนี้ล่ะ !”
ทันทีที่สติผมกลับมา ก็พบว่าผมอยู่ในสถานที่ที่ต่างไปจากเดิม จากห้องนอนของผมกลายเป็นป่าไม้ที่ไหนสักแห่งที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่ที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือทำไมผมกลายมาเป็นเด็กอย่างนี้ล่ะ!
‘นี่คือตอนที่พวกเราอายุ 13 ปี และที่นี่คือป่าหลังโรงเรียนมัธยมของเรา และฉันจดจำวันนี้ได้ดีไม่เคยลืม’
เสียงนั้นดังอยู่ห่างจากผมไปไม่มาก นั่นก็คือแวร์วูฟที่อยู่ในวัยเด็กไม่ต่างกัน แต่เอ๊ะ! สีตาแบบนั้น สีแซฟไฟร์บลูแบบนั้น นั่นมันตัวผมนี่!
“นี่แวร์วูฟ นายทำอะไรกับฉัน เอาร่างของฉันมานะ!”ผมตวาดใส่อีกฝ่ายด้วยความโมโห นี่มันเรื่อง้าอะไรกัน!
‘รอก่อนสิ อีกเดี๋ยวก็ได้เวลาแล้ว หึหึ’
เสียงหัวเราะในลำคอนั่น ทำให้ผมถึงกับยิ้มไม่ออก แต่เมื่อผมลองทบทวนเรื่องราวในช่วงวัย 13 ปีกับสถานที่แห่งนี้ดู ก็ทำให้ผมถึงกับตาเบิกโพรงอย่างตกใจ เพราะสถานที่นี้มัน…!
“ไง มากันเร็วจังเลยนะ ฝาแฝดผู้น่ารัก”
ทันใดนั้นเอง เสียงของบุคคลที่สามก็ดังขึ้นทางด้านหลังของผม และถ้าหากเหตุการณ์ในความทรงจำที่ผมนึกได้ล่ะก็….บุคคลนั้นก็คงจะเป็น…..
“คริส!”
ผมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนชายหนึ่งในสามคนนั้นด้วยความตกใจ ใช่แล้ว ผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะลืมเหตุการณ์ในวันนี้เหมือนกัน เพราะมันคือวันที่ผมพาเพื่อนทั้งสามคนนี้ มาข่มขืนน้องชายตัวเองยังไงล่ะ!
“เฮ้ เรียกชื่อฉันอย่างสนิทสนมอย่างนี้ได้ไงกัน อยากปรองดองกันขนาดนั้นเชียว?”
เวอร์มูธเพื่อนชายตัวแสบของผมพูดเชิงล้อเลียนอย่างทีเล่นทีจริง พรางเดินมากอดคอผมอย่างสนิทสนม จริงสิ ตอนนี้ผมอยู่ในร่างของแวร์วูฟนี่นา ไม่ได้การล่ะ ผมต้องบอกให้เพื่อนของผมรู้ ว่าผมไม่ใช่แวร์วูฟ ไม่งั้นผมได้ถูกเพื่อนรักทั้ง 3 คนของผมข่มขืนแน่
“เวอร์มูธ พอล คริส พวกนายฟังฉันนะ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันคือไลแคนท์ไม่ใช่แวร์วูฟ และความจริงพวกเราอายุ 23 กันแล้ว นี่มันเกิดจากพลังบ้าของแวร์วูฟ แวร์วูฟมันตายไปแล้ว พวกนายต้องเชื่อฉันนะ!”
ผมพยายามอธิบายให้เพื่อนทั้งสามของผมฟังอย่างไม่กลัวลิ้นพันกัน เพราะตอนนี้ผมกลัว กลัวมาก ผมไม่อยากถูกเพื่อนรักของผมทั้งสามคนข่มขืน ผมไม่อยากให้เรื่องบ้าๆแบบนี้เกิดขึ้นกับผม!
‘รู้สึกยังไงล่ะ กลัวงั้นหรอ? หึ แต่สิ่งที่น่ากลัวคือเรื่องต่อจากนี้ต่างหาก! จัดหนักเลยนะ อย่าได้แคร์ฉัน!’
ต้นประโยคแวร์วูฟในร่างของผมหันมาพูดกับผมอย่างเยาะเย้ย อย่างที่ผมเคยพูดกับแวร์วูฟเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ส่วนท้ายประโยคนั้นแวร์วูฟหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสามของผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ที่ฝังลึกไปด้วยความแค้นภายในจิตใจ
“นายนี่ดูท่าจะเกลียดน้องชายของตัวเองมากเลยนะ เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ”พอลเพื่อนชายที่พูดน้อยที่สุดในนั้นเอ่ยขึ้น
“แต่ทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะนายไม่ยอมมีอะไรกับฉันสักที ได้น้องชายฝาแฝดของนายก็ไม่เลวเหมือนกัน มาเริ่มล่ะนะ!!”
ยังไม่ทันตั้งตัว เวอร์มูธก็กระโจนใส่ตัวผม จนผมล้มลงไปนอนกับพื้นหญ้าในป่าเต็มแรง จนรู้สึกจุกเล็กน้อย และพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่ก็ถูกพอลกดไหล่ให้ติดกับพื้นไปเสียก่อน ตามมาด้วย คริสที่เดินไปถอดกางเกงนักเรียนสมัยมัธยมต้นของผม เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองหน้าแวร์วูฟในร่างของผมที่ยืนแสยะยิ้มให้ผมอย่างพึงพอใจ
ซึ่งผมเองก็ไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนของผมทำตามอำเภอใจเป็นแน่ ผมจึงพยายามถีบและผลักเพื่อนทั้งสามคนที่กำลังพันธนาการผมในส่วนต่างๆของร่างกายออก แต่ก็ไม่ได้ผม 3 ต่อ 1 ยังไงมันก็เทียบกันไม่ติด จนตอนนี้น้ำตาของผมเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้งติดต่อกันถึง 2 วัน ทำไมช่วงนี้ผมอ่อนแออย่างนี้กันนะ
ผมเกลียดความอ่อนแอที่สุด!
“ฮึก..ฮือ พวกนาย ฮึก ฉันคือไลแคนท์ ฮือๆๆ จริงๆนะ ฮึก”
“อย่ามาโกหก ไลแคนท์ที่น่ารักของพวกฉันมีดวงตาสีแซฟไฟร์บลู ซึ่งนายไม่ใช่ อย่ามาโกหกพวกฉันซะให้ยาก ใช่ไหมไลแคนท์”
เสียงของคริสพูดได้น้ำเสียงสดใสตามแบบฉบับเจ้าตัว ก่อนจะหันไปถามแวร์วูฟในร่างของผมที่ยืนห่างออกไปประมาณ 1 เมตร ที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าและแววตาอย่างอธิบายไม่ถูก
“ฮึก..ฮือๆๆ”นอกจากร่างกายแล้ว นิสัยของผมก็สลับกับแวร์วูฟด้วยหรือไงกัน นิสัยขี้แยแบบนี้มันไม่ใช่ตัวผม ไม่ใช่!
“ว๊า…ร้องไห้ซะแล้ว แต่ต่อให้ร้องไห้ยังไงฉันก็ไม่หยุดหรอกนะ เพราะน้ำตาของคนน่ารักอย่างนายมันเร้าใจที่สุดเลยว่ะ ฮ่าๆๆ”เวอร์มูธไม่พูดเปล่า พรางซุกไซร้ใบหน้าของตนเองกับลำคอของผมและค่อยๆไล้ลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของผม ตามด้วยแรงกระชากจนเสื้อนักเรียนของผมขาดวิ่นเผยผิวกายด้านในให้อีกฝ่ายได้เชยชมอย่างมิอาจห้ามได้
“โคตรขาว และโคตรเซ็กเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”คำพูดต่างๆนาๆของทั้งสามคนพูดขึ้นอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเกลียดเพื่อนทั้งสามคนของผมจนแทบเข้ากระดูกดำ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถึงทั้งสามคนจะเลวยังไงแต่กับผมพวกมันไม่เคยทิ้งผมเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมไม่ใช่ไลแคนท์ในสายตาของพวกมัน
พวกนายจะรู้ไหม ฉันคนนี้คือไลแคนท์ เพื่อนรักของนายเอง…
สลับร่างเพื่อความเจ็บปวด
“ที่นี่คือที่ไหนกัน? แล้วฉันทำไมกลายเป็นเด็กอย่างนี้ล่ะ !”
ทันทีที่สติผมกลับมา ก็พบว่าผมอยู่ในสถานที่ที่ต่างไปจากเดิม จากห้องนอนของผมกลายเป็นป่าไม้ที่ไหนสักแห่งที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่ที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือทำไมผมกลายมาเป็นเด็กอย่างนี้ล่ะ!
‘นี่คือตอนที่พวกเราอายุ 13 ปี และที่นี่คือป่าหลังโรงเรียนมัธยมของเรา และฉันจดจำวันนี้ได้ดีไม่เคยลืม’
เสียงนั้นดังอยู่ห่างจากผมไปไม่มาก นั่นก็คือแวร์วูฟที่อยู่ในวัยเด็กไม่ต่างกัน แต่เอ๊ะ! สีตาแบบนั้น สีแซฟไฟร์บลูแบบนั้น นั่นมันตัวผมนี่!
“นี่แวร์วูฟ นายทำอะไรกับฉัน เอาร่างของฉันมานะ!”ผมตวาดใส่อีกฝ่ายด้วยความโมโห นี่มันเรื่อง้าอะไรกัน!
‘รอก่อนสิ อีกเดี๋ยวก็ได้เวลาแล้ว หึหึ’
เสียงหัวเราะในลำคอนั่น ทำให้ผมถึงกับยิ้มไม่ออก แต่เมื่อผมลองทบทวนเรื่องราวในช่วงวัย 13 ปีกับสถานที่แห่งนี้ดู ก็ทำให้ผมถึงกับตาเบิกโพรงอย่างตกใจ เพราะสถานที่นี้มัน…!
“ไง มากันเร็วจังเลยนะ ฝาแฝดผู้น่ารัก”
ทันใดนั้นเอง เสียงของบุคคลที่สามก็ดังขึ้นทางด้านหลังของผม และถ้าหากเหตุการณ์ในความทรงจำที่ผมนึกได้ล่ะก็….บุคคลนั้นก็คงจะเป็น…..
“คริส!”
ผมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนชายหนึ่งในสามคนนั้นด้วยความตกใจ ใช่แล้ว ผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะลืมเหตุการณ์ในวันนี้เหมือนกัน เพราะมันคือวันที่ผมพาเพื่อนทั้งสามคนนี้ มาข่มขืนน้องชายตัวเองยังไงล่ะ!
“เฮ้ เรียกชื่อฉันอย่างสนิทสนมอย่างนี้ได้ไงกัน อยากปรองดองกันขนาดนั้นเชียว?”
เวอร์มูธเพื่อนชายตัวแสบของผมพูดเชิงล้อเลียนอย่างทีเล่นทีจริง พรางเดินมากอดคอผมอย่างสนิทสนม จริงสิ ตอนนี้ผมอยู่ในร่างของแวร์วูฟนี่นา ไม่ได้การล่ะ ผมต้องบอกให้เพื่อนของผมรู้ ว่าผมไม่ใช่แวร์วูฟ ไม่งั้นผมได้ถูกเพื่อนรักทั้ง 3 คนของผมข่มขืนแน่
“เวอร์มูธ พอล คริส พวกนายฟังฉันนะ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันคือไลแคนท์ไม่ใช่แวร์วูฟ และความจริงพวกเราอายุ 23 กันแล้ว นี่มันเกิดจากพลังบ้าของแวร์วูฟ แวร์วูฟมันตายไปแล้ว พวกนายต้องเชื่อฉันนะ!”
ผมพยายามอธิบายให้เพื่อนทั้งสามของผมฟังอย่างไม่กลัวลิ้นพันกัน เพราะตอนนี้ผมกลัว กลัวมาก ผมไม่อยากถูกเพื่อนรักของผมทั้งสามคนข่มขืน ผมไม่อยากให้เรื่องบ้าๆแบบนี้เกิดขึ้นกับผม!
‘รู้สึกยังไงล่ะ กลัวงั้นหรอ? หึ แต่สิ่งที่น่ากลัวคือเรื่องต่อจากนี้ต่างหาก! จัดหนักเลยนะ อย่าได้แคร์ฉัน!’
ต้นประโยคแวร์วูฟในร่างของผมหันมาพูดกับผมอย่างเยาะเย้ย อย่างที่ผมเคยพูดกับแวร์วูฟเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ส่วนท้ายประโยคนั้นแวร์วูฟหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสามของผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ที่ฝังลึกไปด้วยความแค้นภายในจิตใจ
“นายนี่ดูท่าจะเกลียดน้องชายของตัวเองมากเลยนะ เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ”พอลเพื่อนชายที่พูดน้อยที่สุดในนั้นเอ่ยขึ้น
“แต่ทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะนายไม่ยอมมีอะไรกับฉันสักที ได้น้องชายฝาแฝดของนายก็ไม่เลวเหมือนกัน มาเริ่มล่ะนะ!!”
ยังไม่ทันตั้งตัว เวอร์มูธก็กระโจนใส่ตัวผม จนผมล้มลงไปนอนกับพื้นหญ้าในป่าเต็มแรง จนรู้สึกจุกเล็กน้อย และพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่ก็ถูกพอลกดไหล่ให้ติดกับพื้นไปเสียก่อน ตามมาด้วย คริสที่เดินไปถอดกางเกงนักเรียนสมัยมัธยมต้นของผม เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองหน้าแวร์วูฟในร่างของผมที่ยืนแสยะยิ้มให้ผมอย่างพึงพอใจ
ซึ่งผมเองก็ไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนของผมทำตามอำเภอใจเป็นแน่ ผมจึงพยายามถีบและผลักเพื่อนทั้งสามคนที่กำลังพันธนาการผมในส่วนต่างๆของร่างกายออก แต่ก็ไม่ได้ผม 3 ต่อ 1 ยังไงมันก็เทียบกันไม่ติด จนตอนนี้น้ำตาของผมเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้งติดต่อกันถึง 2 วัน ทำไมช่วงนี้ผมอ่อนแออย่างนี้กันนะ
ผมเกลียดความอ่อนแอที่สุด!
“ฮึก..ฮือ พวกนาย ฮึก ฉันคือไลแคนท์ ฮือๆๆ จริงๆนะ ฮึก”
“อย่ามาโกหก ไลแคนท์ที่น่ารักของพวกฉันมีดวงตาสีแซฟไฟร์บลู ซึ่งนายไม่ใช่ อย่ามาโกหกพวกฉันซะให้ยาก ใช่ไหมไลแคนท์”
เสียงของคริสพูดได้น้ำเสียงสดใสตามแบบฉบับเจ้าตัว ก่อนจะหันไปถามแวร์วูฟในร่างของผมที่ยืนห่างออกไปประมาณ 1 เมตร ที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าและแววตาอย่างอธิบายไม่ถูก
“ฮึก..ฮือๆๆ”นอกจากร่างกายแล้ว นิสัยของผมก็สลับกับแวร์วูฟด้วยหรือไงกัน นิสัยขี้แยแบบนี้มันไม่ใช่ตัวผม ไม่ใช่!
“ว๊า…ร้องไห้ซะแล้ว แต่ต่อให้ร้องไห้ยังไงฉันก็ไม่หยุดหรอกนะ เพราะน้ำตาของคนน่ารักอย่างนายมันเร้าใจที่สุดเลยว่ะ ฮ่าๆๆ”เวอร์มูธไม่พูดเปล่า พรางซุกไซร้ใบหน้าของตนเองกับลำคอของผมและค่อยๆไล้ลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของผม ตามด้วยแรงกระชากจนเสื้อนักเรียนของผมขาดวิ่นเผยผิวกายด้านในให้อีกฝ่ายได้เชยชมอย่างมิอาจห้ามได้
“โคตรขาว และโคตรเซ็กเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”คำพูดต่างๆนาๆของทั้งสามคนพูดขึ้นอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเกลียดเพื่อนทั้งสามคนของผมจนแทบเข้ากระดูกดำ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถึงทั้งสามคนจะเลวยังไงแต่กับผมพวกมันไม่เคยทิ้งผมเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมไม่ใช่ไลแคนท์ในสายตาของพวกมัน
พวกนายจะรู้ไหม ฉันคนนี้คือไลแคนท์ เพื่อนรักของนายเอง…
ตัดฉับ !!
ตอนนี้ผมไม่มีแรงเหลือที่จะต้านทานอีกฝ่าย หรือแม้กระทั่งเอ่ยคำพูดใดๆออกมาอีกแล้ว ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำไปตามอำเภอใจ แต่ก็แอบเหลือบไปมองแวร์วูฟบ้างเป็นครั้งคราว แต่การหันไปมองแวร์วูฟในครั้งนี้กลับทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก เพราะแวร์วูฟกำลัง….ร้องไห้
ทำไมกัน? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ
ตอนนี้สมองผมถึงกับเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถูก ถึงแม้จะเป็นเวลาเพียงชั่วพริบตาที่ผมหันไปก่อนที่แวร์วูฟจะสะดุ้งและรีบเช็ดน้ำตานั้นออก ก่อนจะหันใบหน้าไปทางอื่นให้รอดพ้นสายตาของผม
แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่แววตานั้นที่ผมได้เห็นมันดูเศร้าอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน สายตาคู่นั้นบ่งบอกความรู้สึกมากมายราวกับกำลังตีกันอยู่ภายใน จนแสดงออกมาถึงแววตาที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูด ว่าในความรู้สึกนั้น แท้จริงแล้วมันคืออะไรกันแน่?
ตอนนี้แวร์วูฟกำลังรู้สึกยังไงกัน? สะใจ หรือ กำลัง เศร้า ผมมิอาจที่จะรู้ได้เลย…
ความคิดเห็น