คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [BangDaeHim] Unlovable ไม่ขอเป็นคนที่ถูกรัก 5
Unlovable ไม่ ขอเป็นคนที่ถูกรัก
หลังจากที่แดฮยอนกับฮิมชานคุยกันได้สักพัก ฮิมชานก็ขอตัวไปหาอาจารย์ที่เรียกพบเขา เนื่องจากเป็นประธานชมรมดนตรี เพื่อไปคุยงานด้วย และในขณะที่ฮิมชานกำลังจะเดินออกไปจากที่แดฮยอนอยู่ราวๆ 10 เมตรก็พบกับยงกุกที่เดินมาพอดี ฮิมชานมองเพื่อนรักอย่างดีใจ ก่อนที่จะเปิดฉากคุยกับเพื่อน เรื่องของเขาและแดฮยอน
“เฮ้ย! ยงกุก แดฮยอนตกลงคบกับกูแล้วเว้ย โคตรดีใจเลยว่ะ > <!”
ยงกุกตกใจเป็นอย่างมากจนขวดน้ำที่ซื้อมาให้แดฮยอนนั้นล่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ฮิมชานมองทีท่าของยงกุกอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นเพราะดีใจเรื่องของเขากับแดฮยอนก็เป็นได้
“มะ มึงชอบแดฮยอนตั้งแต่ตอนไหนวะ?”ยงกุกเอ่ยถาออกไปอย่างยากลำบาก เพราะความตกใจ
“นานแล้วล่ะ เพียงแต่กูแค่ไม่รู้ใจตอนนี้ กูโคตรดีใจเลยว่ะ แดฮยอนเขาก็บอกว่ารักกูมาตลอด กูไม่รู้จะพูดยังไงเลยว่ะ กูอิจฉามึงนะที่ได้อยู่ใกล้ๆแดฮยอน ไงกูก็ฝากแดฮยอนในตอนที่กูไม่อยู่ด้วยละกัน”
ฮิมชานพูดพร้อมดึงร่างของเพื่อนมากอดไว้ด้วยความดีใจ อีกฝ่ายก็ยังคงได้แต่อึ้งในสิ่งที่ฮิมชานพูดจนไม่รู้จะพูดว่ายังไง ได้แต่ให้เพื่อนรักกอดตนอยู่อย่างนั้น พร้อมเดินจากไปอย่างอารมณ์ และทิ้งอีกคนไว้ ทั้งๆที่ยังคงอึ้งไม่หาย
สุดท้ายยงกุกก็ไม่พร้อมที่จะไปเจอหน้าแดฮยอนในตอนนี้ เพราะน้ำตาลูกผู้ชายของเขาได้เริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งแล้ว เขาจึงตัดสินใจเดินออกไปจากที่นั้น เขาเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงบ่อน้ำพุของมหาลัย เขาหยุดนั่งอยู่ที่บ่อน้ำพุและปาดน้ำตาที่ใกล้จะรินไหลออกไป เพื่อไม่ให้มันไหลออกมาให้ใครได้เห็นอีก…
“พี่ยงกุกคะ คือฉันชื่อไอยูนะคะอยู่ปี 2 คือฉันชอบพี่ยงกุกมานานแล้วค่ะ เป็นแฟนกับฉันได้ไหมคะ?!!”
ในขณะที่ยงกุกนั่งอยู่ที่ขอบของบ่อน้ำพุได้ไม่นาน อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาสารภาพรักกับยงกุกอย่างเขินอาย แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจพูดมันออกมาจนจบ ยงกุกเงยหน้าขึ้นไปมองหญิงสาวคนนั้นเล็กน้อย เธอคนนั้นดูเหมือนจะอายจนเอียงใบหน้าหนี
“ตกลง”
“ว่าไงนะคะ!”
“ฉันบอกว่าตกลง”
เธอคนนั้นถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ เพราะตลอดที่เธอรู้จักยงกุกมา มีคนมาสารภาพรักกับยงกุกมาแล้วนักต่อนัก แต่ยงกุกก็ปฏิเสธเสมอไป เธอจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ยงกุกตอบรับความรักจากเธอ นั่นก็แสดงว่ายงกุกก็คงต้องมีใจให้เธอเช่นกัน
“ขอบคุณนะคะที่ตกลงเป็นแฟนกับฉัน แล้วพรุ่งนี้พี่ยงกุกว่างไหมคะ? คือฉันอย่างทานไอศกรีมที่ร้านหน้ามหาลัยน่ะค่ะ”
“อืม ไปสิ”
ถึงแม้ยงกุกจะตอบตกลงไป แต่ภายในหัวของเขาแทบไม่รับรู้อะไรเลย ในหัวเขามีแต่คำว่า ‘แดฮยอนยังรักฮิมชานอยู่’ เขารู้สึกเจ็บที่ใจ ทั้งๆที่เขาพยายามทำดีกับแดฮยอนมาตลอด คอยอยู่เป็นเพื่อนในยามที่แดฮยอนเหงาและไม่เหลือใคร คอยยอมให้แดฮยอนทุบตีในเวลาที่เขาเจ็บปวด แต่ทำไม? ทำไมเขาไม่ได้รับรักจากแดฮยอนบ้าง คนที่เขาเฝ้ารอมาตลอด ทำไมคนที่เขารักมักจะไม่รักเขาเสมอเลย แต่คนที่เป็นผู้ที่ถูกรักมาตลอดกลับเป็นฮิมชาน…
มาถึงแดฮยอนที่กำลังเดินกลับบ้านคนเดียวไร้คนเคียงข้างอย่างยงกุกที่พักหลังนี้เขามักจะมาส่งแดฮยอนเสมอ แต่ก็ไร้วี่แวว จนแดฮยอนต้องตัดสินใจเดินกลับมาบ้านคนเดียว
“ไอ้บ้ายงกุกไปไหนนะ บอกจะไปซื้อน้ำ ก็ไม่เห็นโผล่หัวมาเลย และนี่ก็ไม่เห็นมาส่งเราอีก มันน่าฆ่าให้ตายนัก!”
ผมได้แต่เดินบ่นไอ้บ้ายงกุกที่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่ช่วงเช้า จนตอนนี้เขายังไม่เห็นแม้แต่เงาของยงกุกเลย
‘ในเวลาที่ฉันดีใจ ทำไมนายไม่มาอยู่ด้วยนะ ยงกุก’
หลังจากที่แดฮยอนกลับมาถึงบ้าน หาอะไรกิน อาบน้ำแต่งตัวอะไรเรียบร้อย และกำลังจะเข้านอน อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“ครับพี่ฮิมชาน”
ผมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่พี่ฮิมชานโทรมาหาผมในวันนี้ ผมรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ผมดีใจมากที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้ ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างสดใส พร้อมล้มตัวลงนอนลงไปกับที่นอนเพราะความเขิน อาจจะเพราะยังไม่ค่อยชินที่ได้คุยกับพี่ฮิมชานละมั้ง แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ปากสั่นเวลาที่ได้พูดกับพี่ฮิมชานแล้ว
“พรุ่งนี้แดฮยอนว่างไหม?”
“อืมมม ว่างครับ ทำไมหรอครับ”ผมทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไป
“เราไปกินไอศกรีมที่หน้ามหาลัยกันไหม คือพี่อยากทำหน้าที่แฟนที่ดีกับแดฮยอนบ้าง”
“อะ เอ่อ คะ ครับ”
เพียงเพราะคำว่า แฟนที่ดี ถึงกับทำให้ผมพูดติดขัด ผมอาจจะยังไม่ค่อยชินก็ได้มั้ง เพราะผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าจะมีวันนี้ วันที่ผมกับพี่ฮิมชานเราจะได้เป็นแฟนกัน
“แล้วคืนนี้แดฮยอนว่างไหม?”
“ทำไมหรอครับ”
“พี่อยากคุยกับแดฮยอนน่ะ พี่อยากจะฟังว่าทำไมพี่ถึงชอบพี่ เฝ้ามองพี่มาตั้งแต่ตอนไหน และอีกมากมายเกี่ยวกับแดฮยอนเลย ช่วยเล่าให้พี่ฟังได้ไหม?”
“ครับ”
หลังจากนั้นผมก็คุยกับพี่ฮิมชานตั้งแต่หัวค่ำ จนเวลาล่วงเลยไปกว่าเที่ยงคืนแล้ว พวกเรานอนคุยกันอยู่อย่างนั้นหลายเรื่องจนนับไม่ถ้วน จนในที่สุดผมก็เผลอหลับไปด้วยความเพลีย…
เช้าวันต่อมา
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้าน เพราะพี่ฮิมชานบอกจะมารับผมที่บ้าน ผมมองไปที่เสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง ก็คิดว่าคงไม่แย่เกินไปละมั้ง เพราะชุดนี้เป็นชุดที่ดูดีที่สุดที่ผมมีแล้ว มันเป็นแค่เสื้อยืดสีขาวลายกระต่ายน่ารักๆ พร้อมทั้งกางเกงสามส่วนสีครีมที่มีรอยขาดนิดๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นรอยขาดที่ใหญ่มาก พร้อมรองเท้าแตะคู่ใจตราช้างดาว(?) ไม่นานรถออดี้สีขาวของพี่ฮิมชานก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของผม ก่อนที่พี่ฮิมชานจะเดินลงมาจากรถ
ผมมองพิจารณาการแต่งตัวของเขา ที่ขัดกับผมเป็นอย่างมาก ผมที่แต่งตัวออกแนวเซอร์ๆ สบายๆ แต่พี่ฮิมชานกับใส่แทบเต็มยศ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนต์สีดำพร้อมทั้งรองเท้าหนังที่เงาวับสีดำเช่นกัน นาฬิกาสีขาวที่มีเพชรประดับที่บอกราคาได้เป็นอย่างดีว่าไม่ใช่ของราคาถูกๆนั่น แต่ดีที่ไม่มีเสื้อสูทใส่มาด้วยไม่งั้นผมคงไม่กล้าไปกับพี่ฮิมชานเป็นแน่ เดี๋ยวจะถูกเปรียบเอาได้ ว่าไม่เจียมตัว
“พี่แต่งเต็มยศไปหรอ?”
“อะ เอ่อ ไปหรอกครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
“งั้นพี่ไปเปลี่ยนก็ได้นะ พี่ยืมชุดแดฮยอนหน่อยนะ”
พี่ฮิมชานพูดพร้อมทั้งเตรียมเดินเข้าไปในบ้านของผม แต่ถูกผมดันเอาไว้เสียก่อน เพราะผมไม่อยากให้คนอย่างพี่ฮิมชานต้องมาแต่งตัวเซอร์ๆแบบผม พี่ฮิมชานเหมาะแล้วล่ะที่แต่งตัวแบบมาดผู้ดีแบบนี้
“อย่าเลยครับ แบบนี้พี่ก็หล่อแล้ว”
“แต่พี่สามารถทำได้นะ ถ้าแดฮยอนอนุญาต”
“งั้นผมขอสั่งให้พี่แต่งตัวแบบนี้แล้วไปกับผม โอเค๊”
“คร๊าบบ เจ้าหญิงน้อยของผม”
พี่ฮิมชานลากเสียงยาวอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ผมราวกับเจ้าหญิง ผมจึงก้าวขาขึ้นรถไป ไม่อยากขัดพระประสงค์ขององค์ชายฮิมชาน อิอิ
รถออดี้สีขาวเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ จนมาถึงร้านไอศกรีมหน้ามหาลัย และในขณะที่พี่ฮิมชานกำลังจะเดินมาเปิดประตูรถให้ผม แต่ผมกลับเปิดมันออกเองเสียก่อน และนั่นทำให้พี่ฮิมชานถึงกับทำแก้มป่องพองลมอย่างน่ารักด้วยอาการงอนที่ผมไม่ยอมรอให้พี่ฮิมชานมาเปิดประตูให้
“แดฮยอนอ่า ไม่รอพี่ไปเปิดประตูให้ล่ะ”
“ก็ผมไม่ใช่เจ้าหญิงตัวจริงนี่ครับ”ผมพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้
“แต่แดฮยอนก็เป็นเจ้าหญิงในใจพี่เสมอนะ”
พี่ฮิมชานโน้มตัวลงมากระซิบที่ใบหูของผม จนใบหน้าของผมแดงซ่านด้วยความเขิน และไม่ทันที่ผมจะหายเขิน พี่ฮิมชานก็เอื้อมมือของผมไปเกาะกุมเอาไว้เสียแล้ว ผมมองหน้าพี่ฮิมชานเล็กน้อย เพื่อสื่ออกไปว่า ไม่ต้องจับมือเขาก็ได้ แต่พี่ฮิมชานก็ไม่ได้สนใจ ก่อนที่จะเดินไปเข้าในร้าน
แต่พอเดินเข้ามาในร้าน ก็ทำให้ผมเจอคนที่ผมไม่ได้เจอมาตั้งแต่เมื่อวาน นั่นก็คือยงกุก ที่มากับสาวน้อยคนนึง เท่าที่ผมจับได้ เธอชื่อไอยูเรียนอยู่ปีสองของมหาลัยเดียวกับที่ผมอยู่
‘อย่าบอกนะว่าเขาทั้งคู่เป็นแฟนกัน’
ผมคิดในใจ แต่มันเมื่อไหร่กัน ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย ทำไมยงกุกไม่เคยบอกผม หรือเพราะเมื่อวานที่อยู่ๆยงกุกก็หายไป อาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้หึงผมที่ได้อยู่กับยงกุกมากกว่าที่ได้อยู่กับเธอสินะ แต่ก็ช่างเถอะ พี่ฮิมชานก็คงเห็นและส่งยิ้มไปให้ยงกุก ก่อนที่จะตัดสินใจไปนั่งโต๊ะข้างๆกัน ที่อยู่ตรงริมสุดของร้าน
“นี่แดฮยอนจะกินอะไรรสอะไรดี?”
“อืม ผมเอาวนิลลาละกันครับ”
ผมตอบไปแค่นั้น พี่ฮิมชานก็หันไปสั่งกับพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆ ส่วนผมก็แอบหันไปมองยงกุกกับผู้หญิงคนนั้น ดูดีๆแล้วเธอเป็นคนที่สวยมากจริง เธอดูน่ารัก เรียบร้อย นิสัยดี ไม่แปลกที่คนอย่างยงกุกจะรับเป็นแฟน ในขณะที่รอไอศกรีมมาเสิร์ฟนั้น ผมก็แอบหันไปถามพี่ฮิมชานเรื่องยงกุก
“พี่ฮิมชานไอ้บ้ายงกุกมันมีแฟนแล้วหรอ?”
“คงงั้นมั้ง พี่ก็เพิ่งรู้ว่ามันมีนี่แหล่ะ”
งั้นก็แปลว่าไอ้บ้ายงกุกนี่ปิดบังทุกคนว่ามีแฟนมาตลอดเลยงั้นหรอ แล้วที่บอกว่ารักผม ชอบผมมานาน ก็คงเป็นเรื่องโกหก เลวจริงๆ ขนาดเพื่อนยังไม่คิดที่จะบอกเลยแถมยังมาหลอกเราอีก และเหมือนผมจะจ้องมองไปที่ไอ้บ้ายงกุกนานไปหน่อย จนอีกฝ่ายหันมามองผมเช่นกัน จนผมแทบหันหน้าหนีไม่ทัน
ไม่นานนักไอศกรีมที่ผมสั่งก็มาเสิร์ฟ แต่ทำไมมีแค่ของผมล่ะ ของพี่ฮิมชานไปไหน?
“พี่ฮิมชานไม่กินหรอครับ?”
“ใครบอกล่ะ? พี่จะกินกับแดฮยอนต่างหาก”
“อ้าว งั้นผมก็กินไม่อิ่มน่ะสิ”
“ห่วงกินจริงจริ๊ง ไม่อิ่มต่อได้น่าพี่เลี้ยงเอง”
“ผมกินจุนะ”
“เต็มที่เลย เจ้าหญิงของพี่”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมกับพี่ฮิมชานหัวเราะออกมาเบาๆ แต่โต๊ะข้างๆก็คงได้ยินในสิ่งที่ผมกับพี่ฮิมชานพูดกัน โต๊ะนั้นของไอ้ยงกุกหันมามองผมกับพี่ฮิมชานเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปคุยกัน
“พี่ฮิมชานกับแฟนของเขาน่ารักจังเลยนะคะพี่ยงกุก”
“อืม”
เสียมารยาทจริงๆแฟนตัวเองอุตส่าห์พูดออกมาหวังให้ยงกุกเอาใจใส่ แต่ก็ยังทำเย็นชาใส่อีก ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกของแฟนตัวเองบ้างนะ แต่พอผมหันกลับมาก็พบช้อนที่ตักไอศกรีมไว้ซะพูนมาจ่ออยู่ที่หน้าของผม และคนที่ถือช้อนนั้นอยู่ก็คือพี่ฮิมชานนั่นเอง
“อะไรกันครับ”
“กินสิเดี๋ยวพี่ป้อน”
“ไม่เอาผมอายคนอื่นเขาเป็นนะ”ผมพูดพร้อมก้มหน้าไม่กล้าสบตาพี่ฮิมชาน
“อายอะไร เราเป็นแฟนกันนะ กินสิ อ้ามมมมมมมมม”
พี่ฮิมชานลากเสียงยาวอย่างน่ารัก จนในที่สุดผมก็ต้องอ้าปากงับช้อนที่มีไอศกรีมจนพูนนั่นของพี่ฮิมชานเข้าไป และสิ่งที่ทำให้ผมงงก็คือ พี่ฮิมชานที่นั่งอ้าปากเหมือนรออะไรบางอย่าง
“ทำอะไรน่ะครับพี่ฮิมชาน”
“ก็พี่ป้อนแดฮยอนไปแล้ว แดฮยอนไม่คิดที่จะป้อนพี่บ้างหรือไงกัน ใจร้ายที่สุด”
“ก็ได้ครับ ก็ได้ อ่ะ อ้าปากกว้างๆๆ”
ผมตักไอศกรีมก้อนโตยัดเข้าไปในปากของพี่ฮิมชานจนเลอะเต็มขอบปากไปหมด ช่างเหมือนเด็กจริงๆ พี่ฮิมชานนี่น่ารักจริงๆเลย > <!
“เช็ดให้พี่ซะเลย แม่มดใจร้าย”
“อะไรกันก่อนหน้านี้ผมยังเป็นเจ้าหญิงอยู่เลยนี่นา”
“ก็แดฮยอนแกล้งพี่ เช็ดเลยๆๆ”
“ไม่ครับ ผมกินต่อดีกว่า”
ผมหันมาจักไอศกรีมเข้าปากตัวเองต่ออย่างไม่สนใจคนตรงหน้า ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอะไรหรอก แต่ผมเขินมากกว่า เพราะตอนนี้หันไปทางไหนก็มีแต่คนหันมามองที่โต๊ะของผมกับพี่ฮิมชาน จนผมรู้สึกอายจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าไปมองพี่ฮิมชาน
และในขณะที่ผมกำลังอายกับพี่ฮิมชานที่ทำตัวน่า(ฟัด)รักอยู่ตรงหน้า ผมก็หันไปเห็น คนเถื่อนๆอย่างยงกุกกำลังตักไอศกรีมยื่นไปให้ไอยูเหมือนกัน หญิงสาวคนนั้นก็อ้าปากรับอย่างไม่ขัดอะไร ก่อนที่พวกเขาจะหันมาตักไอศกรีมป้อนกันบ้าง แต่ทำไมผมรู้สึกเจ็บแปลกๆที่หัวใจกันนะ…
“นี่ แดฮยอนสนใจพี่หน่อยซี พี่น้อยใจนะ”
ผมหันไปตามเสียงก็พบกับพี่ฮิมชานที่นั่งงอนตุ๊บป่องอยู่ตรงหน้า ก็ต้องหลุดขำออกมา เมื่อพี่ฮิมชานไม่ยอมเช็ดไอศกรีมที่ผมแกล้งจนเลอะนั่นออก จนมันละลายไหลเยิ้มเต็มปากไปหมด นั่นทำให้ผมถึงกับหัวเราะออกมาได้เป็นอย่างดี
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ฮิมชานนี่นะ มาเดี๋ยวผมเช็ดให้”
ผมเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่ด้านข้างออกมา 2-3 แผ่น ก่อนที่จะเอื้อมไปเช็ดคราบไอศกรีมที่ปากของพี่ฮิมชาน ก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายจับข้อมือเอาไว้ พร้อมโน้มตัวมาใกล้ผมและประกบริมฝีปากของเขามาที่มุมปากของผมอย่างไม่อายคนรอบข้าง
“จะเช็ดคราบไอศกรีมต้องเช็ดแบบนี้ต่างหากล่ะ”
“บ้า”
ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาใบหน้าไปซุกซ่อนเอาไว้ที่ไหนแล้ว แถมตอนนี้ผมกับพี่ฮิมชานก็กลายเป็นจุดสนใจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่แค่ความหวานของผมกับพี่ฮิมชานเท่านั้นที่เป็นจุดสนใจ อาจจะเป็นเพราะผมเป็นผู้ชายด้วยล่ะมั้งที่ทำให้ทุกคนหันมามองแบบนี้
“เช็ดให้พี่บ้างสิ เนี่ยเลอะหมดแล้ว”
“ผมจะเช็ดให้ในแบบของผม ถ้าพี่ไม่เอางั้นก็ปล่อยไว้แบบนี้แหล่ะน่ารักดี”
“ก็ได้ๆๆ”
พี่ฮิมชานตอบเพียงเท่านั้น ผมก็เอื้อมมือไปเช็ดคราบไอศกรีมที่เปื้อนอยู่ที่ปากของพี่ฮิมชานออกจนหมด พี่ฮิมชานดูมีสีหน้ายิ้มระรื่นด้วยความดีใจ ก่อนที่จะตักไอศกรีมมาป้อนผมต่อจนตัวเองนั้นแทบไม่ได้กิน แต่ได้มีสิ่งที่ทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมากก็คือ ยงกุกโน้มตัวไปจูบแฟนของเขาต่อหน้าผมและพี่ฮิมชานที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ผมนั่งอึ้งด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าคนอย่างยงกุกจะทำอะไรแบบนี้
“พี่ยงกุกทำอะไรกันคะ > <!”
“พี่ก็แค่อยากเป็น แฟน ที่ดีของไอยูเท่านั้นเอง”
นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ ว่ายงกุกนั้นเน้นคำว่าแฟนพร้อมหันมามองที่ผมเล็กน้อย แต่ที่แปลกไปกว่านั้น ทำไมผมรู้สึกเจ็บตรงนี้ เจ็บที่หัวใจ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ตอนนี้ผมควรดีใจไม่ใช่หรอ? ที่มีพี่ฮิมชานมาอยู่ข้างๆกายอย่างที่ใฝ่ฝันมานาน แต่แล้วทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บ เจ็บมาก ตอนที่เห็นยงกุกจูบกับผู้หญิงอื่น ที่ไม่ใช่ ‘ผม’ นี่ผมเป็นอะไรไป….
ความคิดเห็น