คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [BangDaeHim] Unlovable ไม่ขอเป็นคนที่ถูกรัก Intro
Fly
Unlovable ไม่ ขอเป็นคนที่ถูกรัก
Intro
ผม จอง แดฮยอน นักศึกษาปี 1 ของมหาวิทยาลัยXXXX กำลังมองไปที่พี่รหัสของตนเอง เขามีนามว่า คิม ฮิมชาน เขาเป็นคนที่มีผิวขาวเนียนใส มีรูปร่างสูงโปรง และมีกิจวัตรคือการมานั่งดีดกีต้าร์ให้เพื่อนๆได้นั่งร้องเพลงกันอย่างสนุกสนานครื้นเครงกันในช่วงพักหลังมื้อเที่ยง พวกเขามักจะมานั่งกันที่แสตนข้างสนามฟุตบอลของมหาลัย และการที่มาแอบมองพี่เขาทุกวันๆแบบนี้ มันก็คือกิจวัตรประจำวันของผมนั่นเอง ผมได้แต่แอบยืนมองพี่ฮิมชานจากใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆสนามบอลนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว ก่อนที่ผมจะเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้เสียอีก…
“นี่ มาแอบมองมันทุกวันแบบนี้ไม่เบือบ้างหรือไง”
และอยู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาข้างๆหูของผม ผมจึงหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ แต่พอผมหันไปมองอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าเก่า เมื่อพบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายกำลังอยู่ในระยะประชิดกับใบหน้าของผม จึงทำให้ผมตกใจถอยหลังไปจนสะดุดก้อนหินด้านหลังจนล้มคว่ำไปกับพื้น
“ฮ่าๆๆๆ นายนี่ตลกชะมัด หน้าฉันมันเหมือนผีหรือไงกัน ฮ่าๆๆๆ”
“เปล่า หน้านายมันเหมือนอูฐต่างหากล่ะ”
เพียงผมพูดไปแค่นั้น ก็ทำให้อีกฝ่ายที่หัวเราะร่าจากการที่ได้แกล้งผมจนล้มคะมำลงไป ถึงกับชะงักจนหยุดหัวทันที ก่อนที่มองผมด้วยสีหน้าเคียดแค้น
“นี่วอนหรือไง!!”
“เฮ้ย! ยงกุกทำอะไรอยู่น่ะ”
“ก็แค่กำลังจะสั่งสอนได้เด็กแว่นนี่อ่ะดิ วอนโดนตีนกูซะแล้ว”
ผมหันไปมองต้นเสียงที่พูดก็พบว่าไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจากพี่ฮิมชานที่ผมกำลังเฝ้ามองอยู่เมื่อครู่นี้ นั่นทำให้ผมถึงกับตาเหลือกเมื่อเห็นพี่ฮิมชานกำลังเดินตรงมาทางนี้ ผมไม่รอให้พี่ฮิมชานเดินมาถึงตรงนี้ก่อนแน่ ผมจึงรีบลุกขึ้นและเตรียมตัววิ่งหนีพี่ฮิมชานที่กำลงเดินมาทางนี้อย่างสุดชีวิต แต่ยังไม่ทันที่จะได้วิ่งหนีไปไหน ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งคอไว้เสียก่อน โดยการเอาแขนมาเกี่ยวคอผมจากทางด้านหลัง จนร่างของผมไปกระแทกกับอกแกร่งนั่น แน่นอนผมรู้ดีว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทพี่ฮิมชาน แต่ผมก็ไม่ต้องการผูกสัมพันธ์กับใครที่ไม่ใช่พี่ฮิมชานหรอกนะ
“นี่ปล่อยนะ ปล่อยสิโว๊ย!”
‘แย่แล้วพี่ฮิมชานกำลังเดินมาทางนี้! ตายแน่’
“อ้าว นั่นมันน้องรหัสกูไม่ใช่หรือไง”
ในที่สุดผมก็ถูกจับได้จนได้สินะ ผมจะพยายามหนีแค่ไหน ก็หนีไม่ได้เลย เพราะแขนแกร่งนี้ไม่ยอมปล่อยผมเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรัดคอผมแน่น ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยไป แล้วจะไม่ได้เจอผมอีกอย่างนั้น
“อ่ะ เอ่อ คือ คะ คะ คือ คือ ผม ผม…”
ว๊ากกกกกกกก! ตายแน่เลย ทำไมลิ้นถึงได้พันกันอย่างนี้ล่ะ ตายล่ะหว่า จบกันๆๆๆ
“นี่แกเห็นไหม? ไอ้ยุงกุก น้องเขากลัวจนปากสั่นไปหมด อย่ากลัวมันเลยนะ มันก็งี้แหล่ะ อย่าถือสาคนบ้าเลย^^”
อ่า พี่ฮิมชานนี่ช่างเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คและใจดีอะไรเช่นนี้ ไม่เสียใจเลย ที่เฝ้ามองมานาน ผิดกับยงกุกนี่จริงๆ ป่าเถื่อน! แต่เพียงเพราะพี่ฮิมชานพูด ยงกุกจึงยอมปล่อยแขนของเขา ออกจากคอของผม อย่างไม่ค่อยพอใจ
“ป่าเถื่อน!”
ผมแอบสบถใส่อีกฝ่ายเบาๆ แต่เหมือนจะเบาไม่พอ จนพี่ฮิมชานได้ยินและหัวเราะร่าออกมา เป็นการใหญ่ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้หัวเราะด้วยเลย จนผมรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก เพียงแค่ผมหันหลังไปก็เจอมันแล้วล่ะ
“นายนี่ตรงดีนะ พี่ชอบนายนะ^^”
พี่ฮิมชานไม่พูดเปล่า แต่เขากลับเอื้อมมือขาวนั่น มาลูบที่ศีรษะผม และเพราะคำพูดและการกระทำของพี่ฮิมชานที่ทำอยู่ตอนนี้นั่นเองที่ทำให้หัวใจ ของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้จะไม่ใช่แค่คำพูด แต่หัวใจของผมมักจะเต้นและพองโตทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นของพี่ฮิมชาน บางทีผมก็แอบไม่เข้าใจ ผู้ชายผู้อ่อนโยนและเพอร์เฟ็คนนี้ว่า มาคบกับคนป่าเถื่อน มาดเซอร์อย่างยงกุกนี่ได้ยังไงกัน?
ปล.ภายนอกที่สุกใส อย่าคิดว่าภายในจะไม่ขรุขระ (ทิ้งปมเล็กๆให้คนอ่าน อิอิ)
ความคิดเห็น