คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [BangDaeHim] Unlovable ไม่ขอเป็นคนที่ถูกรัก 6
Unlovable ไม่ ขอเป็นคนที่ถูกรัก
หลังจากที่ผมกับพี่ฮิมชานกินไอศกรีมกันเสร็จแล้ว เราก็เดินซื้อข้าวของเครื่องใช้ต่างๆกันที่ห้างสรรพสินค้าจนครบทุกอย่างที่ต้องการ พี่ฮิมชานก็ขับรถมาส่งที่บ้าน ความจริงวันนี้อาจจะเป็นพี่ฮิมชานคนเดียวก็ได้มั้งที่เดินซื้อของ ส่วนผมก็ไม่รู้เป็นอะไรเดินเหม่อทั้งวัน
พอถึงบ้านของผมแล้ว ผมก็รีบถือถุงในส่วนของผมเดินลงมาที่รถ และเพราะความเคยชินจึงทำให้ผมเผลอจะขยับขาแว่นตาอยู่เป็นประจำ โดยที่ลืมไปแล้วว่าวันนี้พี่ฮิมชานได้พาผมไปซื้อคอนแทคเลนส์ให้ผมใส่
“นี่นายลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันซื้อคอนแทคเลนส์ให้นายใส่แล้วน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
พี่ฮิมชานที่เดินลงมาจากรถเพื่อที่จะบอกลาผม แต่พอเขาเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของผม จึงทำให้พี่ฮิมชานหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ
“อะ เอ่อ คงงั้นมั้งครับ”
“นี่ แดฮยอน”
“ครับ”
ผมหันไปตามเสียงเรียกเมื่อได้ยินเสียงของพี่ฮิมชานเรียกชื่อผม แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของอีกฝ่าย ก็พบแต่ความเหงา ความเศร้า ไร้ซึ้งความสุขเหมือนเมื่อเช้านี้โดยสิ้นเชิง
“พี่ฮิมชานเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“วันนี้…นายมีความสุขหรือเปล่า ฉันเห็นนายเหม่อตั้งแต่อยู่ร้านไอศกรีมแล้วนะ”
“ก็ต้องมีสิครับ ผมได้ไปเที่ยวกับคนที่ผมรักเชียวนะ”
ผมรีบตอบกลับไปด้วยเสียงที่สดใส ปิดบังความเจ็บภายในจิตใจ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาจากอะไร และเมื่อไหร่ รู้แต่ว่ามันเจ็บ แต่ผมจะแสดงออกมาว่าไม่มีความสุขต่อหน้าพี่ฮิมชานไม่ได้ ผมควรดีใจสิ ที่มีพี่ฮิมชานเป็นแฟนแบบนี้
“พี่เห็นนายยิ้มพี่ก็ดีใจแล้วล่ะ ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ”
พี่ฮิมชานยีหัวผมเบาๆก่อนที่จะเดินขึ้นรถไป และไม่รีบที่จะส่งจูบให้ผมก่อนออกรถ ส่วนผมก็ได้แต่ยืนโบกมือบ๊ายบายพี่ฮิมชานอยู่หน้าบ้าน พอรถของพี่ฮิมชานเคลื่อนที่ไปไกลจนสุดตาแล้ว ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านแล้วหวังถุงข้าวของที่ซื้อมาไว้ที่เก้าอี้ในครัว แล้วเดินเข้าไปนอนแผ่หลาอยู่บนที่นอน
“วันนี้เราเป็นอะไรกัน?”ผมเอ่ยถามตัวเอง
“พี่ก็แค่อยากเป็น แฟน ที่ดีของไอยูเท่านั้นเอง”
เพียงแค่ผมถามตัวเองแค่นั้น อยู่ๆคำพูดของยงกุกกับรุ่นพี่ไอยูในร้านไอศกรีมนั่น ก็ไหลเข้ามาในหัวผมอย่างอัตโนมัติ เพียงแค่นึกแค่นั้น อยู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมาอีกครั้ง
‘นี่ผมเป็นอะไร ใครรู้ช่วยตอบผมหน่อย…’
“นี่ยงกุก ฉันเป็นอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็เจ็บที่หน้าอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันเจ็บมากเลยล่ะ”
หลังจากที่ผมคิดแล้วคิดอีก ก็ตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาใจมานานกับยงกุกที่นอนอยู่ข้างๆร่างของผมในสถานที่ประจำของผม ณ ตอนนี้ นั่นก็คือ ส่วนต้นไม้หลังมหาลัยนั่นเอง
“แล้วตอนที่นายรู้สึกเจ็บ นายคิดถึงใครล่ะ?”
“อืมมม จะบอกว่าไงดีล่ะ ถ้าฉันบอกว่าคิดถึงนาย”
“กับไอยูหรือเปล่า?”อีกฝ่ายเปลี่ยนจากนอนมาเป็นนั่งหันหลังให้ผมแทน
“อืม ฉันไม่รู้เป็นอะไร แค่ได้เห็นนายกับรุ่นพี่ไอยูอยู่ใกล้กันก็เจ็บมากแล้ว แต่พอได้เห็นนายทำทีท่าสนิทสนมกับพี่ไอยูมากกว่าที่อยู่กับฉัน มันทำให้ฉันอยากจะตายเลยล่ะ รู้ไหม?”
“ฉันรู้อาการของนายแล้วล่ะ”
“จริงหรอ!!!”
เพียงแค่ได้ฟังคำตอบนั้น ผมก็รีบลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจ ในที่สุดผมก็จะได้รู้แล้วว่าเป็นอะไร ผมหันไปมองใบหน้าของยงกุกที่กำลังจะตอบคำถามนั้น อีกฝ่ายก็หันมามองใบหน้าของผมเช่นกัน นั่นยิ่งทำให้ผมยิ่งลุ้นมากเข้าไปอีก
“อาการที่นายเป็นก็คือ…. อาการที่นายตกหลุมรักฉันไงล่ะ”
“ไอ้บ้า!! อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ ฉันรักพี่ฮิมชานคนเดียว อย่ามาหลอกดีกว่า”
เพียงแค่ได้ฟังคำตอบ ผมก็แทบด่าอีกฝ่ายกลับแทบไม่ทัน คนบ้าอะไร หลงตัวเองชะมัด!
“นายถามใจตัวเองดีแล้วหรอ ว่าตอนนี้หัวใจของนายยังรักไอ้ฮิมชานมันอยู่หรือเปล่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่นายรู้ว่าฮิมชานคบกับจูเนียลตอนนั้นฉันเชื่อว่านายรัก แต่ตอนนี้ความคิดฉันมันได้เปลี่ยนไปแล้ว”
คำตอบนั่นทำให้ผมงง หมายความว่าที่เมื่อก่อนผมรักพี่ฮิมชาน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป ไม่มีทางผมยังรักพิฮิมชานเสมอ รักไม่เคยเปลี่ยน รักมาตลอด และรักพี่ฮิมชานคนเดียว
“ไม่จริง! ฉันรักพี่ฮิมชานมาตลอดไม่มีทางเปลี่ยนแน่”ผมตอบกลับไปอย่างมั่นใจ
“ฉันรู้ว่านายรักฮิมชานมาตลอด แต่ตอนนี้ความต้องการของนายที่มีต่อฮิมชานมันเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อก่อนนายรักไอ้ฮิมชานในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แต่ตอนนี้นายรักไอ้ฮิมชานแค่ฐานะพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น”
“ไม่จริง! ฉันยังคงรักพี่ฮิมชานแบบผู้ชายหนึ่งไม่เคยเปลี่ยน และไม่มีทางเปลี่ยนด้วย!!”
ยิ่งได้ฟังคำตอบของไอ้บ้ายงกุกนี่ก็ยิ่งทำให้ผมโมโห มีอย่างที่ไหน แทนที่จะพูดจาดีๆให้กำลังใจกัน แต่นี่กลับมาบอกว่าผมไม่ได้รักพี่ฮิมชานเหมือนที่เคยรักอีกแล้ว คิดจะพูดให้ฉันเปลี่ยนใจหรือไง ฉันไม่หลงกลง่ายๆหรอก ไอ้กอลิล่าหน้าเหงือก!!
“นายคิดจะหลอกตัวเองไม่มีที่สิ้นสุดเลยหรือไง งั้นฉันถามนายหน่อย เดี๋ยวนี้นายได้เป็นสโตรกเกอร์ตามติดไอ้ฮิมชานอยู่อีกหรือเปล่า?”
“เปล่า”
“แล้วนายยังคิดถึงพี่ฮิมชานทุกวินาทีอยู่หรือไม่?”
“มะ..ไม่”
“แล้วนายยังคงหึงตอนที่ไอ้ฮิมชานอยู่กับผู้หญิงอื่นเหมือนอย่างเคยไหม?”
“กะ..ก็..ไม่”
“แล้วคนที่ไหนคิดถึง และทำให้นายเจ็บหัวใจคือใครกัน?”
“นาย…”
“นั่นแหล่ะ คือคนที่นายรักสุดหัวใจในตอนนี้…”
อย่าบอกนะว่าที่ไอ้บ้ายงกุกถามเขาเรื่องพี่ฮิมชานเมื่อสักครู่นี้ เพียงเพราะจะบอกผมว่า ผมไม่ได้รักพี่ฮิมชานเหมือนดังแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่ความรักที่ผมมีให้พี่ฮิมชานเป็นเพียงความรักที่มีให้ต่อพี่ชายเท่านั้น แต่ความจริงแล้วคนที่ผมรักในตอนนี้คือไอ้บ้ายงกุกนี่น่ะหรอ?!
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ให้ตาย ฝันไปหรอเนี่ย เป็นความฝันที่ช่างน่ากลัวจริงๆ…
“อ๊ะ! ใกล้สายแล้วนี่”
ในที่สุดผมก็เดินมามหาลัยอย่างไร้วิญญาณ ในสมองของผมตอนนี้มีแต่เรื่องราวในความฝันที่ทำให้ผมคิดไม่ตกเป็นอย่างมาก ตกลงผมรักพี่ฮิมชานในฐานะอะไร แล้วผมคิดยังไงกับไอ้ยงกุกกันแน่? เรื่องนี้ทำเอาผมวุ่น และคิดหนักมากที่สุดในทศวรรษจริงๆ
“อ๊ะ!”
ผมได้แต่คิดหนักเรื่องในฝันมากเกินไปจริงๆนั่นแหล่ะ จนทำให้ผมเดินไปชนใครคนนึงเข้า แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็ทำเอาผม ถอยหนีแทบไม่ทัน
“ไอ้บ้ายงกุก”
“นี่เรียกฉันให้เหมือนไอ้ฮิมชานหน่อยได้ไหม? อย่างน้อยฉันก็โตกว่านายนะ!”อีกฝ่ายว่าเชิงตำหนิผม
“เมื่อก่อนเราก็เรียกกันแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?”
แล้วนี่รุ่นพี่ไอยูไปไหนล่ะเนี่ย ไม่เกาะติดแฟนตัวเองเลย เดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปกินหรอก แต่ก็นะ คงไม่ต้องห่วงไรมากหรอกกับคนหน้าตาอย่างไอ้บ้ายงกุกนี่น่ะ
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน ตอนที่ฉันยัง รัก นายอยู่ แต่ตอนนี้มัน ไม่ใช่”
ทำไมผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโดนใครเอามีดมาแทงเข้าไปที่หัวใจของผมอย่างแรงเลยล่ะ ทำไมมันเจ็บแบบนี้ นี่อาการแบบนั้นที่ร้านไอศกรีมมาเกิดขึ้นมาอีกแล้วใช่ไหม? ตกลงผมเป็นโรคร้ายอะไรกันแน่ นี่ผมมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้วใช่ไหม?
“แล้วไอ้ฮิมชานไม่ได้มาด้วยหรือไง”
“ถ้ามาก็เห็นสิ แต่…นี่ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ก็ได้ แต่ต้องเดินคุยนะ ฉันขี้เกียจมาเสียเวลากับคนที่ไร้ค่า สำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว…”
จึก! จึก! จึก! ฟรึ่บ! ฉัวะ!
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมีธนูหลายร้อยดอกทิ่มแทงเข้ามา ตามมาด้วยดาบที่ใหญ่และคมแทงเข้ามาซ้ำรอยเดิมจนทะลุเป็นรูพรุนเต็มไปหมด และปิดท้ายไปด้วยขวานอันใหญ่ที่ฟันเข้าไปกลางหัวใจจนแตกเป็นเสี่ยงๆ นี่ผมเป็นอะไรกัน ผมยังไม่อยากตายตอนนี้นะ ขอผมได้ถามในสิ่งที่คาใจก่อน ได้โปรด…
“นี่ สติเต็มไหมวันนี้ ทำท่าอย่างกับคนโดนแทง”
อ๊ะ นี่ร่างกายของผมแสดงออกมามากขนาดนั้นเลยหรอ?
“เอ่อ คือ… เรื่องที่จะถามน่ะ ฉัน…”
พอมีเวลาที่จะได้ถาม แต่ทำไมปากมันไม่พูดออกไปกันล่ะ แล้วอย่างนี้จะไปได้เรื่องอะไรกันล่ะ ไอ้บ้าแดฮยอนเอ้ยยย!!
“นี่ ฉันเสียเวลานะ”ยงกุกทักท้วง
“ฉันขอโทษ ฉันแค่จะถามนายว่า ในสายตานายความรักที่ฉันมีให้พี่ฮิมชาน มันยงเหมือนเดิมหรือเปล่า?”
พออีกฝ่ายได้ยินคำถามจากผม ถึงกับทำให้อีกฝ่ายหยุดเดิน และหันมาประจันหน้ากับผมโดยตรง นั่นทำให้ผมรู้สึกตกใจไม่น้อยเหมือนกัน คำถามของผมมันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
“ทำไมนายถามฉันอย่างนี้ล่ะ”
“ฉะ ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ”
“เช่นอะไรล่ะ?”
“ฉันรู้สึกเจ็บหน้าอกมากๆ เวลาที่เห็นใครอีกคนที่ไม่ใช่พี่ฮิมชานอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ฉันรู้สึกว่าไม่ต้องการให้เขาคนนั้นอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนอีกเลยนอกจากฉัน…”
“คนนั้น…ใช่ฉันหรือเปล่า?”
ความคิดเห็น