คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ll Chapter 2 ll Deal with the devil
"แดริล!!!" ลิลาร้องลั่นเมื่อเห็นแดริลเดินเข้ามา เมื่อจะถลาเข้าไปหาเขาเธอก็ถูกนีแกนดึงข้อมือเอาไว้
"เอาล่ะ คนดีของฉัน....ในเมื่อเธอดื้อกับฉัน ก็ทำให้ฉันต้องตัดตัวเลือก เพื่อให้เธอเลือกได้ง่ายขึ้น ไอ้การไปเป็นคนงานน่ะ...ตัดไปได้เลย ตอนนี้...เธอเลือกเอาแล้วกัน ว่าจะเป็นผู้หญิงของฉัน หรือจะเห็นแดริลเพื่อนยากตายไปต่อหน้าต่อตา"
"เลว!!" แดริลถลาเข้ามาหานีแกนอย่างเอาเรื่องแม้ว่ามือจะถูกมัดอยู่ก็ตามจนสมุนของเขาต้องจับเขากดนั่งคุกเข่าลง
"แกไม่ฆ่าฉันหรอก..." แดริลเอ่ยแล้วยิ้มเยาะ
"โอ้ ฉันจะฆ่านายก็ได้นะ แต่ฉันคิดว่าไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก..." นีแกนยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะพยักหน้าส่งซิกให้สมุนของเขา ทันใดนั้นชายสามคนก็รุมเตะต่อยแดริลอย่างหนักหน่วง
"หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" ลิล่าร้องลั่นและพยายามแกะมือติดกาวของนีแกนที่ยังจับเธอไว้ไม่ปล่อย "ปล่อยนะ สั่งให้คนของคุณหยุดทำแดริลเดี๋ยวนี้!" ร่างบางตวาดใส่คนตัวสูงและใช้มืออีกข้างที่ยังเป็นอิสระทุบตีเขา แต่ร่างสูงก็ยืนยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน
"เธอก็รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะหยุดเหตุการณ์นี้ได้...เพียงแค่เธอเลือกมาแค่อย่างใดอย่างนึง ทุกอย่างจบ"
ตุ้บ! พั้วะ! ผลั่ก!!
"ยะ..อย่านะ ลิล่า ไม่ต้องห่วงฉัน เธออย่า..อย่าตัดสินใจบ้าๆ"
"หยุดนะ ฉันบอกให้หยุดไง! ฉันยอมเป็นคนงานก็ได้ พอแล้ว อย่าทำเขา ไม่ได้ยินหรือไง!" หญิงสาวตะคอกใส่คนตัวสูงขณะที่น้ำตาเริ่มพรั่งพรูออกมาเมื่อเห็นแดริลกำลังโดนซ้อมจนใบหน้าเขาเลือดโชกแทบไม่เหลือเค้าเดิม
"ไม่ นั่นไม่ได้อยู่ในตัวเลือกแล้ว จะเป็นผู้หญิงของฉัน...หรือจะให้เจ้าหมอนี่พิการ"
"เลว! เลวที่สุด!!" ลิลาตวาดลั่นทั้งน้ำตาและถลาจะเข้าไปหาแดริลที่ตอนนี้กำลังจะหมดสติ... นีแกนจับไหล่ร่างบางทั้งสองข้างให้หันมามองหน้าเขาก่อนที่จะเอ่ยกับเธอเสียงเข้ม "ไม่งอแงสิ...แค่เธอพูดมาคำเดียวว่าเธอยอม แดริลจะไม่ทรมาน"
"ไม่...แค่นี้ ....ฉันไม่ตายหรอก เธออย่ายอมเด็ดขาด นี่..คือ..คะ คำสั่ง.." แดริลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ตอนนี้เขากำลงจมอยู่ในกองเลือด เมื่อเขาพูดขึ้นมาแบบนั้น ทำให้นีแกนต้องสั่งให้ลูกน้องหยุดซ้อมแดริลเพราะเห็นทีว่าวิธีนี้จะแสดงผลช้าไป
"เห็นทีว่าฉันจะต้องทำให้เธอตัดสินใจเร็วขึ้นนะ...พามันไปที่ลานประชุม" นีแกนหันไปเอ่ยกับดไวท์ชายผมทองใบหน้าเสียโฉมไปด้านนึง ดไวท์ทำตามคำสั่งและให้ลูกน้องที่เหลือลากร่างของแดริลไปที่ลานประชุม นีแกนพาร่างบางเดินตามมาด้วยติดๆ เมื่อมาถึงที่ลานประชุมก็มีคนมายืนมุงเป็นจำนวนมาก ดไวท์ที่รู้งานกำลังนำอะไรบางอย่างลนไฟอยู่ เหล่าผู้หญิงในชุดรัดรูปสีดำสี่ห้าคนที่ล้วนเป็น'ผู้หญิงของนีแกน'เข้ามาดูอย่างตื่นตระหนก
หนึ่งในผู้หญิงชุดดำหันมาพูดกับนีแกน "เกิดอะไรขึ้น?"
"เดี๋ยวก็รู้" นีแกนตอบห้วนๆขณะที่ยังจับข้อมือลิลาไว้แน่น ในขณะนั้นนั่นเอง ดไวท์ก็นำเตารีดจี้ไฟร้อนๆมาให้นีแกน เขาจึงหันมาเอ่ยกับผู้หญิงผมสีน้ำตาลเมื่อครู่ "ช่วยดูเธอด้วย เชอร์รี่" เขาเอ่ยพลางมองมาทางลิลา ทำให้เชอร์รี่ต้องจำใจเข้ามาจับแขนลิลาไว้พร้อมกับให้ผู้หญิงในชุดรัดรูปสีดำที่เหลือมาช่วยกันในขณะที่นีแกนสวมถุงมือและหยิบเตารีดที่เพิ่งถูกลนไฟร้อนๆมายืนอยู่ตรงหน้าแดริลที่ถูกจับให้คุกเข่าอยู่
"เห็นใบหน้าของดไวท์มั้ย? นั่นแหละ...คือสิ่งที่ฉันจะทำกับแดริล และคนที่ทำให้เป็นแบบนี้...ก็คือเธอ" ลิลามองเตารีดร้อนระอุในมือนีแกนสลับกับใบหน้าของดไวท์ที่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างเงียบๆสลับกันไปมาก่อนที่จะดิ้นพล่านจนเชอร์รี่และเหล่าผู้หญิงของนีแกนต้องออกแรงดึงตัวเอาไว้
"ไม่นะ! อย่า!!"
"ฉันไม่ตายหรอก..เธออย่ายอม" แดริลเอ่ยกับเธอและยิ้มออกมาพร้อมกับแหงนหน้ามองนีแกนอย่างพยศ
"ขอโทษนะเพื่อน...ไม่ตาย นายคงจะเจ็บไปอีกนาน และความเจ็บนี้ ทิ้งรอยไว้อย่างถาวรเสียด้วยสิ..." นีแกนยิ้มมุมปากก่อนที่จะใช้มือนึงจับใบหน้าแดริลเอาไว้และค่อยๆนำเตารีดมาใกล้ๆใบหน้าหมายจะนาบลงบนหน้าของแดริลที่ตอนนี้ไม่มีท่าทางสะทกสะเทือนเลยสักนิด...หยิ่งพยศอวดเก่งได้ไม่นาน อีกเดี๋ยวก็จะได้ยินเสียงร้องครวญอย่างทรมาน "เอาล่ะนะ..."
"ยอมแล้ว!!! ฉันยอมแล้ว ฮึก...ฮือๆ อย่าทำนะ" ลิลาร้องไห้โฮราวกับจะขาดใจ อีกแค่นิดเดียวเตารีดนั่นก็จะนาบหน้าแดริลแล้ว...เธอทนเห็นไม่ได้ สิ้นคำของเธอนีแกนก็ยื่นเตารีดไปให้ดไวท์ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ "เห็นมั้ย? ง่ายจะตาย ยอมพูดออกมาแล้ว....เธอยอมเองนะ ฉันไม่ได้บังคับเธอ ฉันเกลียดการบังคับขืนใจผู้หญิงที่สุด" ร่างสูงเดินเข้ามาหาลิลาที่บัดนี้กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเท่า "ดะ..แดริล..." เธอเอ่ยชื่อเขาเสียงแผ่ว หมายจะเดินเข้าไปหาเขา แต่จู่ๆทุกอย่างก็วูบมืดลงไปในพริบตา...
.
.
.
ลิล่าตื่นขึ้นมาในห้องเดิมของเธอแต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามืดค่ำแล้ว เธอเด้งตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นเชอร์รี่นั่งอยู่ข้างเตียง "ฟื้นแล้วเหรอ...เธอเป็นลมไปน่ะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นมิตร
"แดริล! แดริลอยู่ไหน?"
"ใจเย็นๆนะ ตอนนี้แดริลไม่เป็นอะไร เขาแค่ถูกกักขังตัว แต่นีแกนไม่ทำร้ายเขาอีกแน่ๆ ในเมื่อเธอยอมเขาแล้ว เขาก็จะไม่ทำอะไรแดริลอีก นีแกนรักษาคำพูดตลอด" เชอร์รี่วางมือลงบนมือเธออย่างนุ่มนวลและให้กำลังใจ
"ฉะ..ฉันขอไปหาแดริลได้มั้ย?"
เชอร์รี่ส่ายหน้าทันที "ไม่ได้นะ...เธอจะไปเจอแดริลอีกไม่ได้ เธอเกี่ยวข้องกับเขาไม่ได้อีกแล้ว"
"ทำไม..." ลิลาถามด้วยสีหน้างุนงงและวิตก "ก็เธอเป็นผู้หญิงของนีแกนแล้วนะ...นีแกนไม่ชอบให้เมียของเขาเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเป็นอันขาด ถ้าเธอทำเช่นนั้น...คนที่จะเจ็บคือแดริล"
เมีย...คำนี้ทำให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของลิลา "ไม่...ฉันไม่อยากเป็น..."
ขณะนั้นนั่นเอง นีแกนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ของเขา "ขอโทษนะ...พูดแล้วห้ามกลับคำ คำไหนคำนั้น เราตกลงกันแล้ว"
ลิลาถอยกรูดและหนีไปหลบอยู่ด้านหลังเชอร์รี่ นีแกนมองเธอด้วยสายตาเอ็นดูในท่าทีที่เหมือนลูกแกะตื่นตัวของเธอก่อนที่จะหันมาเอ่ยกับเชอร์รี่ "ช่วยพาเธอไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยนะ ฉันจะกลับมาตอนสี่ทุ่ม...แล้วเจอกันนะ ที่รัก" นีแกนยื่นหน้ามาเอ่ยกับลิลาที่หลบอยู่ด้านหลังเชอร์รี่แล้วหยอกด้วยการแตะแก้มเปื้อนน้ำตาเธอเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอย่างชื่นมื่น
"นี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้ว เหลือเวลาแค่อีกชั่วโมงครึ่ง ไปอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ...ฉันจะพาเธอไปเอง" เชอร์รี่เดินพาลิลาที่ร้องไห้ตลอดทางมาที่ห้องของเธอซึ่งมีสภาพที่หรูหรากว่าห้องของลิลามากและยังมีห้องน้ำอยู่ในตัวด้วย "นี่ห้องของฉันเองนะ เมื่อรู้ว่าห้องฉันอยู่ไหนแล้ว มีปัญหาอะไรก็มาหาฉันได้นะ"
"ฮึก...พาฉันมาที่ห้องคุณทำไมเหรอคะ?"
"อ๋อ ฉันว่าเธอมาอาบน้ำในห้องฉันดีกว่า ไม่ต้องไปอาบห้องน้ำรวมหรอก เลิกร้องไห้ได้แล้ว เธอนี่ขี้แยจัง" พูดแค่นั้น ก็ทำให้ลิลาร้องไห้ออกมาเป็นเขื่อนแตก ก็เธอไม่อยากตกเป็นผู้หญิงของนีแกน เธอยอมรับชะตากรรมนี้ไม่ได้จริงๆ และไหนจะเรื่องแดริลที่เชอร์รี่บอกว่าเธอไม่สามารถไปพบแดริลได้อีกต่อไป... นี่มันชีวิตแบบไหนกัน แล้วแดริลจะต้องถูกขังอยู่นานแค่ไหน เขาโดนซ้อมปางตายขนาดนั้น ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง...
"เอ้า ร้องใหญ่เลย... ไม่ต้องเป็นห่วงแดริลหรอกนะ เขาได้รับการดูแลอย่างดี ถ้าเธอฉลาด เธอก็ต้องรู้นะว่านีแกนไม่ยอมให้แดริลเป็นอะไรหรอก ในทางกลับกัน...เขาจะปฎิบัติกับแดริลอย่างดี เพราะต้องการให้แดริลย้ายมาอยู่พวกเขา"
"ฮึก...ฮือ แดริลไม่มีทางทำอย่างนั้น แล้วถ้านีแกนรู้อย่างนี้เข้า แดริลไม่ต้องตายเหรอ" หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น เชอร์รี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างเวทนาและเอ็นดูไปในตัวก่อนที่จะเอ่ยกับหญิงสาว "ไม่มีอะไรที่นีแกนอยากได้แล้วไม่ได้...เธอไม่ต้องห่วงแดริลหรอก ห่วงตัวเองดีกว่านะ ถ้าขืนนีแกนมาหาตอนสี่ทุ่มแล้วยังตาบวมเพราะร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ นีแกนต้องดุฉันแน่ๆ"
"ละ..แล้ว ฮึก ทะ ทำไมเขาต้องมาหาฉันอีกด้วยล่ะ"
เชอร์รี่มองหญิงสาวที่กำลังสะอึกสะอื้นพูดจาแทบไม่ได้ศัพท์อย่างอึ้งๆในความไร้เดียงสาของเธอ...อย่าบอกนะว่าเธอยังบริสุทธิ์์ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน โชคร้ายของเธอจริงๆนะเด็กน้อย... เชอร์รี่นึกสงสารลิลาขึ้นมาในใจ เมื่อเทียบกันแล้ว ลิลาอยู่ในสถานการณ์ที่แย่กว่าเธอมากเมื่อเทียบกับเธอที่มาใหม่ๆ ตอนนั้นเชอร์รี่มีดไวท์เป็นสามีไปแล้ว ตอนเธอสมยอมให้กับนีแกนเพื่อช่วยดไวท์ อย่างน้อยนีแกนก็ไม่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ก่อนที่จะได้ตกเป็นของนีแกน เธอได้มอบตัวและใจให้กับคนที่เธอรักไปแล้ว....แต่เด็กสาวคนนี้.... เธอแทบไม่อยากจะคิดเลยว่าคืนนี้ลิลาจะต้องเจ็บปวดแค่ไหน เธอยังดูอ่อนต่อโลกมาก ขนาดไม่รู้ด้วยซ้ำว่านีแกนจะมาหาเธอตอนสี่ทุ่มเพื่ออะไร...
"เฮ้อ...หยุดร้องไห้เถอะ ฉันปวดใจจะแย่อยู่แล้ว ขอร้องล่ะ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอเลย"
ลิลาร้องไห้อยู่ได้สักพักก็เริ่มมีสติและหันมาเอ่ยกับเชอร์รี่ด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนน้ำตา "คุณก็เป็น...ภรรยาของนีแกน คุณคงไม่ชอบถ้าฉันจะต้องมาเป็นผู้หญิงอีกคนนึงของเขา คุณช่วยให้ฉันกับแดริลหนีออกไปจากที่นี่ได้ไหม"
เชอร์รี่มองใบหน้าสวยหวานด้วยสายตาที่เศร้าหมองและเห็นใจ...เธอเข้าใจลิลาอย่างเต็มเปี่ยม เพราะเธอเองก็เคยเป็นแบบลิลา "ฉันชอบเธอมากนะ ฉันถูกชะตากับเธอ เรื่องเธอเป็นผู้หญิงของนีแกนน่ะ ใช่ว่าเขามีฉันคนเดียวเสียเมื่อไหร่ล่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์คัดค้านหรอก... และฉันก็อยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าเพราะฉันหวังดีกับเธอ ฉันถึงไม่สามารถทำตามที่เธอขอได้..."
"ทะ ทำไมล่ะ..."
"เพราะครั้งหนึ่งฉันก็เคยทำแบบเธอ...ฉันกับดไวท์หนีออกไป....สุดท้าย นีแกนก็ตามหาจนเจอและพาเรากลับมา ดไวท์เกือบจะต้องตาย...รอยแผลบนใบหน้าของเขาคือบทลงโทษ แดริลจะต้องโดนแบบนั้นแน่ๆ และจะต้องโดนนีแกนกดขี่ไปจนวันตาย เธอจะเอาแบบนั้นเหรอ"
โหดเหี้ยม อำมหิตที่สุด... "ฉันไม่มีทางเลือกเลยใช่มั้ย? คุณกำลังจะบอกว่า ไม่ว่าจะทำยังไง ฉันกับแดริลก็อยู่ในกำมือเขาใช่มั้ย? แต่ฉันไม่อยาก...ไม่อยากมีอะไรกับเขา คุณช่วยฉันนะ ฮือๆ"
เชอร์รี่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และลูบหัวลิลาและดึงเธอมากอดด้วยความเห็นใจ "ฟังฉันนะ...ในฐานะคนที่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน ฉันจะแนะนำอะไรเธอให้...ชีวิตมันก็บัดซบอย่างนี้แหละ และฉันก็เห็นใจเธออย่างมากที่เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ทั้งๆที่ยังสาว แต่ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นและหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันก็จะแนะนำเธอเพื่อให้ชีวิตของเธอและแดริลไม่ต้องลำบาก...นีแกนถึงจะโหดร้าย แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษ และถ้าเธอดีกับเขา...เขาก็จะดีกับเธอ ดูแลเธออย่างดี เธอยังสาว ยังสวย...ใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์ เธอทำให้เขาโปรดปรานเธอได้ไม่ยากหรอก เขาชอบเธออยู่พอตัวเลยนะ ขนาดเธอไปต่อยหน้าเขาและถมน้ำลายใส่เขา เธอยังไม่มีแม้แต่รอยข่วนกลับมา นี่ถือว่าเธอยังได้เปรียบอยู่นะ ถ้าเธอรู้จักใช้สมองของเธอ"
"ได้เปรียบเหรอ?" ลิลามองเชอร์รี่ด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่เข้าใจว่าเธอได้เปรียบตรงไหน...เท่าที่เห็นนี่ เธอเสียเปรียบนีแกนทุกด้านเลยนะ เชอร์รี่ส่ายหน้าให้กับความซื่อของลิลา...มารยาหญิง คงต้องสอนกันอีกยาว ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
"เอาไว้ผ่านคืนนี้ไปเธอคงรู้เอง ไว้ฉันจะบอกวันหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อนเถอะ นี่ก็เหลือเวลาแค่ชั่วโมงเดียวแล้ว" เชอร์รี่เช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าหญิงสาวอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะดันเธอเข้าไปในห้องน้ำ "ฉันเตรียมน้ำอุ่นๆไว้ในอ่างให้แล้ว ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนั้นนะ" เชอร์รี่ชี้ไปที่เตียง ลิลาพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี "ว่าง่ายอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย" เชอร์รี่ยิ้มให้กับหญิงสาวก่อนที่จะปิดประตูห้องน้ำให้ลิล่าได้มีเวลาส่วนตัว
ขณะที่เธอดูทีวีอยู่บนเตียง ร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้องและนั่งลงข้างๆเธอ "เป็นยังไงบ้าง..." เสียงทุ้มถาม ซึ่งเชอร์รี่ก็พอจะเดาออกว่าไม่ได้ถามถึงเธอ...แต่เขากำลังถามถึงหญิงสาวที่กำลังอาบน้ำอยู่
"อาบน้ำอยู่น่ะ ร้องไห้อยู่ตั้งนานกว่าฉันจะกล่อมให้ไปอาบน้ำได้...นีแกน" เชอร์รี่เรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้เขาหันมามองหน้าเธอ "เธอไม่เคย..." เชอร์รี่นิ่งไปด้วยความอึดอัดลำบากใจ ไม่รู้จะพูดยังไงกับนีแกน ใช่ว่าเขาจะฟังเธอเสียเมื่อไหร่... นีแกนขมวดคิ้ว "มีอะไร?"
"เธอ...เธอยังสาวอยู่ คุณอย่าทำร้ายจิตใจเธอมากจนเกินไปเลยนะ" เชอร์รี่เอ่ยเสียงอ่อน
"เธอกำลังจะบอกอะไรฉัน เชอร์รี่" นีแกนถามเสียงเข้ม เชอร์รี่กัดริมฝีปากแน่น...
"เธอไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน...คุณรู้แบบนี้แล้ว ช่วยเห็นใจเธอหน่อยนะ ฉันแค่อยากจะเตือนคุณไว้ก่อน เพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคุณไปหาที่ห้องตอนสี่ทุ่มแล้วจะเกิดอะไร"
นีแกนนิ่งไปชั่วครู่... "จริงเหรอ? ...โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะอ่อนโยนกับเธอให้มากที่สุด ขอบใจนะที่บอกฉัน ดูเหมือนว่าเธอจะเอ็นดูเด็กคนนี้มากนะ"
เชอร์รี่จ้องหน้าผู้เป็นสามีอย่างแน่นิ่ง "เธอเป็นคนดี...ฉันว่าข้อนี้คุณก็รู้ เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับสงครามที่จะเกิดขึ้นเลย เธอแค่เป็นหมากตัวนึงในเกมของคุณเพื่อที่จะให้คุณได้เปรียบในสงคราม เพราะฉะนั้น...ในเมื่อเธอไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ฉันขอให้คุณใจดีกับเธอ และเมตตาเธอมากๆ ได้มั้ย..."
"เฮ้อ เธอนี่ขี้สงสารอยู่เรื่อยเลย...พูดเหมือนกับว่าฉันใจร้ายกับบรรดาผู้หญิงของฉัน ตลอดเวลาที่อยู่กับฉันมา เธอเคยเห็นฉันทำอะไรโหดร้ายกับผู้หญิงของฉันมั้ย?"
"ไม่เคย...ฉันรู้ ว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษ แต่คุณก็รู้ ว่าเธอยอมคุณเพราะอะไร...ถ้าคุณรู้จักความรัก คุณจะเห็นใจเธอ"
"เธอหมายความว่า แม่นั่นรักแดริล ถึงยอมฉันงั้นเหรอ?"
"คุณก็รู้ ไม่งั้นคงไม่ใช้วิธีนั้นมัดมือชกเธอ...คุณรู้ไงล่ะ ว่าเธอต้องยอมทุกอย่างเพื่อที่จะให้แดริลไม่เป็นอะไร คนเราจะยอมขนาดนั้นเพราะอะไร คุณรู้ขนาดนี้ก็ถือว่าคุณเข้าใจความรักดี คุณยังไม่ตายด้านอย่างที่คุณพยายามแสดงออก...คุณยังคงมีหัวใจ"
นีแกนรับฟังเชอร์รี่อย่างเงียบๆก่อนที่จะแค่นหัวเราะออกมานิดๆ "ผิดแล้วล่ะ...เธอก็รู้ดี ว่าฉันไม่รับรู้ความรู้สึกอะไรแบบนั้น เธอยังว่าฉันบ่อยๆเลยว่าฉันไม่มีหัวใจ"
ขณะนั้นนั่นเอง ลิลาก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งกระโจมอกออกมา เมื่อเห็นว่านีแกนอยู่ด้วยเธอก็แสดงสีหน้าตื่นกลัวอย่างชัดเจนและหนีกลับเข้าไปในห้องน้ำ "นี่คุณ มองเธอด้วยสายตาราวกับจะกินเธอแบบนั้น เธอก็ขวัญกระเจิงหมด ดูสิ หนีเข้าห้องน้ำไปเลย"
"หึหึ...ยังไงก็ช่วยเธอหาชุดที่เหมาะสมกับเขาด้วยนะ ฉันจะไปรอที่ห้อง”
เชอร์รี่พยักหน้าเบาๆ เมื่อนีแกนออกไปแล้วเธอก็เดินมาเคาะประตูห้องน้ำเพื่อเรียกลิลา ก๊อกๆๆ
"ลิลา ออกมาได้แล้ว...นีแกนไปแล้ว" แกร๊ก...ประตูค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆโดยมีลิล่าโผล่หัวออกมาเพื่อเช็คดูให้แน่ใจว่าชายที่เธอหวาดกลัวไปแล้วจริงๆก่อนที่จะยอมออกมาแบบเต็มตัวแต่โดยดี
"ใส่ชุดนี้นะ ฉันเตรียมไว้ให้เธอแล้ว" เชอร์รี่ชี้ไปที่ชุดนอนลูกไม้สีขาวพริ้วที่วางอยู่บนเตียง ลิลาเบิกตากว้าง "ฮะ? ชุดนี้เหรอ? แล้วชุดเก่าของฉันล่ะ"
"ให้คนเอาไปซักแล้ว เธอใส่ชุดนี้ไปก่อนนะ แค่ใส่นอนคืนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอาชุดอื่นๆมาให้"
"ไม่มีชุดอื่นแล้วเหรอ? ฉันจะเดินกลับห้องไปยังไงถ้าใส่ชุดนี้..."
"เวลานี้ทุกคนอยู่ในห้องตัวเองหมดแล้วล่ะ ไม่มีใครเห็นหรอก เอาไปใส่ซะนะ ถ้าไม่ใส่ชุดนี้ มีโป๊กว่านี้อีกนะ จะเอามั้ย"
ลิลารีบร้องท้วง "ไม่เอา เอาชุดนี้ก็ได้..." หญิงสาวรีบคว้าชุดบนเตียงแล้ววิ่งเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำทันที เมื่อเดินออกมาเชอร์รี่ก็มองร่างสะโอดสะองในชุดนอนซีทรูลูกไม้สีขาวอย่างตะลึง "สวยใช่เล่นเลยนะ...ป่ะ กลับไปที่ห้องเธอกันเถอะ"
"คืนนี้คุณอยู่กับฉันไม่ได้เหรอ...ฉันไม่อยากอยู่คุยกับนีแกนคนเดียว" ลิลาเอ่ยกับเชอร์รี่ด้วยน้ำเสียงวิงวอนระหว่างทางเดินกลับไปที่ห้อง
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องก็พบว่าดไวท์กำลังยืนอยู่ด้านนอก "อ้าว ดไวท์..." เชอร์รี่ทักขึ้น ดไวท์ตัดบทเลี่ยงการสนทนากับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "นีแกนมารออยู่ในห้องแล้ว"
"หา? อะไรจะใจร้อนขนาดนั้น...นี่อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงสี่ทุ่ม" เชอร์รี่ร้องเสียงหลง...ไม่นึกว่าลิลาจะมีเวลาเตรียมใจน้อยขนาดนี้ มิหนำซ้ำแม่สาวน้อยยังจะหันมามองเธอตาแป๋ว....อ้อยจะเข้าปากช้างอยู่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก เชอร์รี่ก็อดสงสารไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะบอกกับเธอยังไง...ได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนที่จะเปิดประตูห้องแล้วให้ลิลาเดินเข้าไปก่อน เมื่อเดินเข้ามาแล้วเธอก็หันกลับมาที่เชอร์รี่ราวกับรอให้เชอร์รี่เดินเข้ามาด้วย ในขณะนั้น เชอร์รี่ก็ได้แต่มองเธอด้วยสายตาเศร้าๆด้วยความจำใจและสงสาร "ขอโทษนะ...ฉันคงเข้าไปกับเธอไม่ได้" สิ้นคำนั้นปุ๊บ ดไวท์ก็ปิดประตูลงและล็อกกุญแจจากด้านนอก
"เดี๋ยวก่อนสิ...เปิดประตูนะ" หญิงสาวเคาะประตูและส่งเสียงร้องให้คนด้านนอกเปิดประตู ก่อนที่จะหันมาเห็นนีแกนในชุดนอนกางเกงขายาวสีดำและเสื้อกล้ามสีขาวกำลังนอนมองเธออยู่บนเตียง
"คะ..คุณบอกให้ดไวท์เปิดประตูหน่อยสิ"
"หืม? ออกคำสั่งฉันเหรอสาวน้อย" ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้ามาหาเธอด้วยแววตาหยาดเยิ้ม
"ปละ เปล่า..." เธอเอ่ยอย่างประหม่าและถอยหนีร่างสูงจนหลังชนเข้ากับกำแพง นีแกนก็ยังเข้ามาประชิดเธอจนเธอต้องดันแผ่นอกของเขาไว้เพื่อเว้นระยะห่าง
"พูดไม่เพราะเลย..."
"คุณมีอะไรจะพูดกับฉันเหรอคะ" ร่างบางเบี่ยงหน้าหนีเมื่อร่างสูงก้มหน้าลงมาใกล้ๆ เขาอยู่ใกล้จนเธอได้กลิ่นโคโลญจากตัวเขา นีแกนเลิกแกล้งเธอแล้วมองเธออย่างขันๆก่อนที่จะจูงมือพาเธอมานั่งลงบนเตียง "มานี่สิ ดื่มอะไรก่อนไหม"
"มะ..ไม่เป็นไร คุณพูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ" เธอกระเถิบห่างออกจากนีแกน มือไม้ทั้งสองข้างก็พยายามปิดบังเรือนร่างในชุดวาบหวิวเจ้าปัญหาอย่างเก้ๆกังๆ นีแกนเทเหล้าลงในแก้วก่อนที่จะยื่นให้เธอ เธอส่ายหน้าปฎิเสธ "ไม่เอาค่ะ"
"เธอนี่เวลาพูดเพราะก็น่ารักกว่าเดิมอีกนะ...จนฉันอดใจไม่ไหวแล้ว" เขากระดกดื่มเหล้ารวดเดียวก่อนที่จะวางแก้วลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนที่มือใหญ่จะคว้าใบหน้าเธอแล้วประทับริมฝีปากลงมาบนกลีบปากนุ่มหวานขณะที่มืออีกข้างนึงของเขาลูบไล้เรือนร่างของเธอ
"อื้อ" เสียงคนตัวเล็กร้องต่อต้าน มือเล็กทุบตีและพยายามปัดมือของเขาที่กำลังล่วงเกินเธอ
เพี้ยะ!! เธอฟาดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างจังจนทำให้เขาต้องผละออกแล้วหันมามองเธอด้วยแววตาวาวโรจน์ มือใหญ่ลูบคลำใบหน้าตัวเองก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
"เธอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันแล้วนะ...เธอยอมฉันแล้ว ก็ต้องทำตามข้อตกลงของเราสิ" เขากดเสียงต่ำก่อนที่จะค่อยๆประคองใบหน้าของเธอแล้วประกบริมฝีปากลงมาอีก...จูบครั้งนี้ หนักหน่วงกว่าครั้งแรกและเต็มไปด้วยความวางอำนาจ ก่อนที่จะดันตัวเธอนอนราบลงโดยที่ยังจูบเธออยู่
สิ่งที่เขารับรู้ต่อมาคือความเจ็บแผ่ซ่านที่ริมฝีปากของเขาเมื่อเธอกัดมันเป็นการต่อต้านขัดขืนการกระทำของเขา นีแกนจับใบหน้าสวยหวานให้สบตาเขาก่อนที่จะเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะใจเย็นกับเธอมากที่สุด...ยังไงซะ เชอร์รี่ก็ได้ขอเขาไว้แล้วว่าให้ใจเย็นกับเธอ เพราะยังไงซะนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอ เธออาจจะกลัวและตื่นตระหนกเป็นธรรมดา แต่เขาก็เริ่มจะหมดความอดทนเมื่อลิลาไม่มีท่าทีจะอ่อนลง ในทางกลับกันความดื้อรั้นของเธอกลับทวีคูณขึ้น
"เราตกลงกันแล้วนะ...เธอก็รู้ ว่ามันเป็นสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้น ฉันไม่ข่มขืนผู้หญิง เพราะฉะนั้นถ้าเธอยังดื้อกับฉัน ฉันจะถือว่าเธอผิดคำพูด และนั่นก็หมายความว่า...ที่ฉันจะทำกับแดริลเมื่อตอนกลางวัน ฉันจะทำมันจริงๆ ในเมื่อเธอไม่รักษาคำพูด เธอจะเอาแบบนั้นใช่มั้ย หืม" ดวงตาสีน้ำตาลมองลงมาบนใบหน้าสวยหวานที่น้ำตายังนองหน้าอยู่...เธอเกร็งตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว ไม่ขัดขืนเขาอีกต่อไป แต่ตัวก็สั่นระริก เขาค่อยๆลูบไล้ต้นแขนเธออย่างเล้าโลมก่อนที่จะเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ไม่ต้องกลัวนะคนดี...ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ" เขาจ้องเธอด้วยแววตาหลงใหลหยาดเยิ้มก่อนที่จะไล้จมูกไปตามซอกคอเนียน กลิ่นหอมและผิวนุ่มละมุนของเธอทำให้อารมณ์ดิบของเขาร้อนระอุและไม่สามารถเก็บอั้นได้ไหวอีกต่อไป เขาถอดเสื้อกล้ามตัวเองออกก่อนที่จะเข้ามาประกบจูบเธออีกครั้งอย่างร้อนเร่าและช่ำชอง มือใหญ่ลูบไล้ขาอ่อนของเธอก่อนที่จะเลื่อนมาพยายามถอดชุดบางๆของเธอขณะที่ริมฝีปากของเขาก็ย้ายมาขบเม้มผิวเนื้อสาวของเธออย่างโหยหา...
แต่มัวเมากับการละเลงจูบเธอได้ไม่นานเขาก็พบว่าแม้เธอจะไม่ต่อต้าน แต่เธอก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยและยังร้องไห้ออกมาราวกับกำลังจะขาดใจ...ราวกับเขากำลังจะขืนใจเธอ... นั่นทำให้นีแกนหยุดการกระทำของเขาก่อนที่จะละใบหน้าออกจากลำคอขาวผ่องแล้วมองเธอด้วยสีหน้าที่เธอคาดเดาไม่ออกเหมือนกันว่าเขากำลังรู้สึกเช่นไร...แววตาของเขานั้นแฝงไปด้วยความหงุดหงิดและโกรธเคือง...แต่ก็ไม่เอ่ยปากพูดจาข่มขู่อะไรเธอสักคำเหมือนก่อนหน้านี้
"ฮึก ฮือๆ" เธอร้องไห้จนสำลักน้ำตาตัวเอง นีแกนมองภาพตรงหน้าอย่างหน่ายใจก่อนที่จะลุกขึ้นออกจากตัวเธอและเขยิบไปนั่งที่ปลายเตียงหันหลังให้กับเธอ
"เธอร้องไห้อย่างนี้ จะเรียกว่าเป็นการสมยอมได้ยังไงกัน...ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ข่มขืนเธอ แต่ทำไมเธอต้องทำเหมือนกับว่าฉันกำลังขืนใจเธอด้วย" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความหงุดหงิดและรำคาญใจ...ผู้หญิงคนนี้กำลังทำให้เขาคลั่ง ตกปากรับคำยอมเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว แต่พอถึงเวลาอ้อยเข้าปากช้าง จะเข้าด้ายเข้าเข็ม เธอกลับร้องไห้โฮจนเขาทำอะไรไม่ลงแต่อารมณ์ก็ยังค้าง
"บอกมาซิ เธอจะเอายังไง" เขาหันมาเอ่ยกับร่างบางที่ยังร้องไห้อยู่และกระเถิบหลบเขาไปอยู่หัวมุมเตียง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...ไม่อยากจะเล่นบทโหดกับเธอ และไม่อยากจะยกแดริลมาขู่เธออีก ค่ำคืนนี้ควรที่จะเป็นค่ำคืนแห่งความสุข เขาไม่ได้หวังให้ว่าที่ภรรยาของเขามาร้องไห้เป็นเด็กแบบนี้
"เธอต้องบอกฉันมานะ ว่าจะเอายังไง....เธอทำแบบนี้มันไม่แฟร์ ฉันไม่ทำอะไรแดริล ตามที่สัญญา แล้วเธอล่ะ ทำตามสัญญาในส่วนของเธอหรือเปล่า คิดจะเอาเปรียบฉัน โกงฉันใช่มั้ย หืม"
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าและร้องไห้ไม่หยุด จนในที่สุด...วายร้ายอย่างนีแกนก็ต้องยอมแพ้ เลิกคาดคั้นเธอและเดินเข้ามากอดเธอแทน ซึ่งเธอก็ขัดขืนแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี เขากอดปลอบประโลมร่างบางที่กำลังสั่นเทาร้องไห้อย่างหนักจนเขารู้สึกได้ว่าแผ่นอกเขาเปียกแฉะไปด้วยน้ำตาของเธอ
"เฮ้อ...รู้มั้ย ถ้าเป็นคนอื่นมาร้องไห้แบบนี้ ฉันน็อกคว่ำเลยนะ หยุดร้องไห้ซะ...ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้วในเมื่อเธอไม่เต็มใจ เลิกร้องไห้เถอะ จะให้ฉันคุกเข่าอ้อนวอนเธอมั้ย" ไม่รู้ว่าเขาประชดหรือเปล่า แต่นั่นก็ทำให้ลิลาเริ่มหยุดร้องไห้ได้บ้างแล้วเมื่อนีแกนไม่มีท่าทีหื่นแตกจะทำอะไรเธอเหมือนเมื่อครู่แล้ว
"ฉันยอมเธอแค่คืนนี้คืนเดียวนะ เห็นว่าเธออาจจะยังไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจ...แต่ถ้าคืนพรุ่งนี้ เธอยังเป็นแบบนี้อยู่ สัญญาของเราถือว่าเป็นโมฆะ และเธอก็เตรียมจำใบหน้าตอนนี้ของแดริลไว้ได้เลย เพราะหลังจากนั้นใบหน้ามันจะไม่เหมือนเดิมอีก" ว่าแล้วนีแกนก็ลุกขึ้นใส่เสื้อก่อนที่จะหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาเพื่อเรียกดไวท์ให้มาไขกุญแจเปิดประตู จนดไวท์เองก็มาเปิดอย่างงงๆ ไม่นึกว่าค่ำคืนอันแสนหวานของนีแกนกับผู้หญิงคนใหม่ของเขาจะจบลงไวขนาดนี้ ดไวท์มองไปข้างในก็เห็นหญิงสาวกำลังนั่งสะอึกสะเอื้อนอยู่บนเตียงในสภาพผมเพ้ายุ่งเหยิง
"เอ่อ..." ดไวท์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี นีแกนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะออกคำสั่งสั้นๆแล้วเดินออกไป "ล็อกห้องเหมือนเดิมด้วย แล้วกลับไปนอนซะ"
.
.
.
เชอร์รี่ที่กำลังจัดหาเสื้อผ้าใหม่ๆเตรียมไว้ให้ลิลาในวันพรุ่งนี้ตกใจจนเกือบลืมหายใจเมื่อเห็นนีแกนเข้ามายืนอยู่ในห้องอย่างเงียบๆด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"คุณพระช่วย ตกใจหมด มาทำอะไรในนี้นีแกน แล้วลิลา..."
"เธอช่วยไปปรับทัศนคติแม่ตัวแสบนั่นหน่อยนะ ตอนนี้เลย จะพูดหรือทำยังไงก็ได้ให้เธอเลิกพยศ ฉันใจดีกับแม่ตัวดีของเธอตามที่เธอขอร้องแล้วนะ แต่ฉันบอกไปแล้วว่าถ้าฉันกลับไปในคืนพรุ่งนี้แล้วยังเป็นแบบเดิม...จะมีผลกับแดริลยังไง" เชอร์รี่เลิกคิ้วสูง มองคนตัวโตที่ตอนนี้มีสีหน้าหงุดหงิดและมาเหวี่ยงใส่เธอ โดยที่ตอนแรกเธอก็ช็อก แต่เมื่อจับใจความที่นีแกนพูดและบวกกับมองไปที่กางเกงของเขา...ที่บัดนี้ความเป็นชายของเขานั้นกำลังชี้ตุงออกมาทำให้เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเก็บอาการไม่หัวเราะออกมา มันเป็นปรากฎการณ์ที่ทั้งน่าตะลึง แปลกประหลาด และน่าขำไปในตัว...
ไม่มีใครกล้าปฎิเสธนีแกนขนาดนี้ ถึงแม้ภรรยาของนีแกนแต่ละคนจะมาเป็นภรรยาเขาด้วยความจำเป็นของแต่ละคน แต่เมื่อถึงเวลาแล้ว ก็ไม่เห็นใครไม่สมยอมสักราย...แต่กับเด็กผู้หญิงคนนั้น นีแกนยังกำหราบไม่ได้ ทั้งๆที่ลีลาของเขาก็ไม่ใช่เล่นๆ เหล่าผู้หญิงในฮาเร็มของเขายังต้องเข้ามาอ้อนชิงตัวเขาไปนอนด้วยไม่เว้นแต่ละวัน
"นี่คุณ...จนปัญญา ฝีมือตก จนไม่สามารถเล้าโลมแม้กระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีประสบการณ์เลยเหรอ" เชอร์รี่หัวเราะกลั้ว แต่นีแกนไม่ขำด้วย
"ฉันมาบอกเธอแค่นี้แหละ จะไปนอนแล้ว" เขาบอกก่อนที่จะหันตัวเดินออกไปจากห้อง แต่มือเล็กก็รั้งแขนเขาไว้ "เดี๋ยวก่อนสิ..." เธอเอ่ยก่อนที่จะมองไปที่ด้านล่างของเขา "นอนที่นี่มั้ย จะได้ไม่ต้องอารมณ์ค้าง"
"ไม่ล่ะ ขอบใจนะ ฉันจัดการตัวเองได้ เธอไปคุยกับยัยเด็กดื้อนั่นเถอะ" นีแกนเอ่ยห้วนๆก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของเขา...เชอร์รี่ได้แต่ยืนตะลึงและขำออกมานิดๆ...แม่เด็กคนนี้ มาอยู่แค่คืนแรกก็สร้างวีรกรรมเสียแล้ว ที่น่าแปลกคือนีแกนไม่มีท่าทีโมโหอย่างน่ากลัว แต่กลับน่าขำมากกว่า อารมณ์เหมือนเด็กที่พอไม่ได้ดั่งใจก็มาวีน ตั้งแต่อยู่กับเขามา ก็เพิ่งจะเคยเห็นมุมนี้ของนีแกนก็วันนี้แหละ ถ้าเขาหงุดหงิดแบบนี้บ่อยๆ...ก็คงจะน่ารักดี เธอรู้ว่าเขาไม่ได้จะทำอะไรแดริลอย่างที่ขู่ไว้หรอก คำขู่นั้นใช้ได้ผลแค่กับเด็กใสซื่ออย่างลิลาที่ตามผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์ไม่ทันเท่านั้นแหละ เขาก็แค่ขู่ด้วยอารมณ์เอาแต่ใจและแสนงอนเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
.
.
.
"ดไวท์...ช่วยเปิดประตูห้องลิลาให้หน่อยสิ นีแกนให้ฉันมาคุยกับเธอ ไม่ต้องรอฉันออกมาก็ได้ ล็อกได้เลย ฉันคงอยู่กับเธอทั้งคืน" เชอร์รี่เอ่ยกับดไวท์ที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องลิลาอย่างวิตกกังวล
"อ่อ...ได้สิ" เขาไขล็อกกุญแจก่อนที่จะรั้งเชอร์รี่ไว้ "เดี๋ยว...ฝากนี่ไปให้เธอด้วย" ดไวท์เอ่ยเสียงแผ่ว สิ่งที่เขายื่นมาคือช็อกโกแลตบาร์รสคุ้กกี้แอนด์ครีม เขารู้ว่ามันเป็นของโปรดของลิลาเพราะช่วงที่เขาสะกดรอยตามแดริลและลิลาเพื่อวางแผนการลักพาตัว เขาสังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่ออกไปหาอาหารเสบียงแดริลจะต้องหาช็อกโกแลตบาร์รสคุ้กกี้แอนด์ครีมติดไม้ติดมือมาให้ลิลาทุกครั้ง
เชอร์รี่เลิกคิ้วสูง...เด็กคนนี้คงจะมีอะไรพิเศษจริงๆ ถึงทำให้นีแกนไม่เอาเรื่อง และขนาดดไวท์ที่ไม่เคยแสดงออกอะไร กลับใจอ่อนและอุตส่าห์เอาช็อกโกแลตมาจะให้เธอ แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเอาไปให้ เลยได้แต่มาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง "ไม่ต้องมามองฉันอย่างนั้น เดี๋ยวเธอเห็นก็จะรู้เองแหละว่าทำไม" ดไวท์เอ่ยก่อนที่จะเปิดประตูให้เชอร์รี่เข้าไป เชอร์รี่รับช็อกโกแลตนั้นมาอย่างยิ้มๆก่อนที่ดไวท์จะปิดประตูลง คืนนี้เธอโชคดี ได้เห็นพฤติกรรมแปลกๆของผู้ชายสองคนที่เธอเกือบปักใจเชื่อไปแล้วว่าไม่มีความเห็นอกเห็นใจใคร แต่จู่ๆก็กลับแสดงท่าทางตลกๆออกมาด้วยความที่แข็งกระด้างจนเคยชิน ไม่รู้ว่าจะแสดงความอ่อนโยนออกมายังไง เลยกลายออกมาดูตลกๆเก้ๆกังๆ...
เมื่อเข้ามาในห้องและได้เห็นลิลา เชอร์รี่ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมนีแกนถึงอารมณ์เสียแต่ก็ไม่โกรธเธอและทำไมดไวท์ถึงต้องสงสารจนตั้งใจเอาช็อกโกแล็ตมาให้เป็นการปลอบ... ภาพที่เชอร์รี่เห็นทำให้เธอสลดใจ ลิลาที่เธอเพิ่งแต่งตัวทำผมให้อย่างสวยเมื่อชั่วโมงก่อน บัดนี้กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้ตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่ไม่น่ามองเอาเสียเลย...ที่เธอรอดมือนีแกนมาก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว จะเข้าหาเธอยังไงดีนะในช่วงเวลาที่เลวร้ายแบบนี้...
"ไง แม่คนเก่งของฉัน ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะนีแกนถึงได้ยอมแพ้ราบคราบ ไม่เหลือเค้าวายร้ายเลย" เชอร์รี่เอ่ยติดตลกก่อนที่จะเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ "ขอโทษนะ...ที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้"
"ฮือ...ฉัน ฉันไม่อยากมีอะไรกับเขา ...เขาจะกลับมาในคืนพรุ่งนี้ ฮือๆ ช่วยฉันนะ นะคะ ฮือๆ" หญิงสาวโผเข้ากอดเชอร์รี่อย่างแน่น
"เฮ้อ...แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ หืม เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่นา ถ้าคิดจะหนี ชะตากรรมของแดริลก็ไม่ต่างจากดไวท์ หรืออาจจะแย่กว่า ส่วนเธอ...ยังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอให้รอดพ้นมือเขาไปง่ายๆหรอก จะคืนนี้หรือคืนไหน สักคืนนึงเธอก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี เธอจะถ่วงเวลาไปทำไม"
"ไม่...ไม่ ฉันยอมตายดีกว่า ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียด...ทั้งเกลียด และรังเกียจ...สกปรก สกปรก ฮือๆ" ลิลานึกถึงภาพที่นีแกนล่วงเกินเธอก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจขยะแขยง...มือเล็กๆถูไถตามเนื้อตัวอย่างแรงพยายามลบรอยของผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้น
"ฟังนะ...นีแกนแม้จะไม่ใช่คนดี แต่เขาเป็นสามีที่ดี และเธอ...ฉันเชื่อว่าเธอ..." เชอร์รี่ชะงักและหยุดคิดในสิ่งที่เธอกำลังจะพูด... พูดไป เด็กสาวก็คงไม่เข้าใจ และตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ด้วยว่าจะเป็นจริงอย่างที่เธอคิดไว้หรือเปล่า เพียงแต่เธอแค่คิดว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น และบางที...เธอคนนี้อาจจะเปลี่ยนแปลงนีแกนได้
"สามีที่ดี? คุณตอบฉันได้มั้ยคะ ว่าที่คุณเป็นอยู่น่ะ....คุณมีความสุขจริงๆเหรอ? เพียงแค่เขาดูแลคุณอย่างดี เขาเลยเป็นสามีที่ดีอย่างนั้นเหรอคะ? เขามีผู้หญิงอีกไม่รู้กี่คน เขาเป็นคนอำมหิตโหดร้ายแค่ไหน และที่แย่สุด เขาเป็นผู้ชายที่แย่ พรากลูกพรากเมียคนอื่น เขาพรากคุณมาจากดไวท์...คุณมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้ยังไง" ดวงตากลมโตมองมาที่เชอร์รี่ด้วยความสับสน เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของลิลา แต่กลับเป็นฝ่ายถามหญิงสาว
"เธอรักแดริลมั้ย"
"ระ รักสิคะ...เขาเป็นคนเดียวที่ออกตามหาฉันหลังจาก..." พูดไม่ทันจบ เชอร์รี่ก็ส่ายหน้าแล้วแทรกขึ้น "ไม่ใช่...ฉันหมายถึงว่า รักแดริล...แบบหนุ่มสาวหรือเปล่า" หญิงสาวผงะกับคำถามของเชอร์รี่และเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิด...ก่อนที่จะตอบตามความเป็นจริง
"ฉันไม่รู้หรอกนะคะ...ว่ารักแบบหนุ่มสาวมันแตกต่างกับรักแบบอื่นยังไง ในเมื่อรักก็คือรัก...เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตฉัน ดีกับฉันมาโดยตลอด...ถ้าจะต้องรักใครในแบบที่คุณว่า...ก็คงต้องเป็นเขา น่าจะถูกต้องที่สุดแล้วล่ะ"
"อืม...ฉันว่าเธอยังเด็ก และยังไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของตัวเองสักเท่าไหร่นะ ความผูกพันกับความรักน่ะไม่เหมือนกัน"
"เหมือนกันนะคะ...ถ้าคุณไม่ผูกพันกับใคร คุณจะรักเขาได้ยังไง เพราะคนที่เรารัก ก็คือคนที่เราแคร์ แต่ฉันว่าความรักแบบหนุ่มสาวมันไม่ค่อยยั่งยืนนะคะ สู้รักแบบบริสุทธิ์ไม่ได้" หญิงสาววิเคราะห์อย่างมั่นใจ เชอร์รี่มองเธออย่างยิ้มๆกับความคิดเด็กๆของลิลา แต่ก็จริงของลิลา...รักแบบหนุ่มสาวไม่ยั่งยืนจริงๆ มันมักจะพังทะลายไม่ทางใดก็ทางนึง เช่นเดียวกับเรื่องระหว่างเธอและดไวท์...ที่เป็นเพียงอดีต ไม่สามารถย้อนกลับได้อีกแม้จะต้องการมากแค่ไหนก็ตาม...และแล้ว เชอร์รี่ก็ได้ตระหนักรู้ว่าภายใต้ความคิดซื่อๆของลิลา ก็คงมีเหตุผลของเธอ และเธอไม่ได้มีความคิดเป็นเด็ก แต่กลับกัน...เธอฉลาดคิด เพราะถ้าลิลาไม่เอาตัวไปรักกับใครในทางชู้สาว เธอก็ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ผูกมัดกับใคร
"กลัวความเจ็บปวดสินะ ไม่เคยมีแฟนใช่มั้ยล่ะ" เชอร์รี่ยิ้มอย่างรู้ทันและมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน ลิลาหลบดวงตาคู่สวยที่จ้องมองมาที่เธอด้วยความเอ็นดู
"ฉันเคยเห็น...คนในกลุ่มสูญเสียคนที่รัก ตอนริคเสียลอรี่ไป เขาก็เสียสติไปพักนึง และมีอีกหลายคนที่ต้องเจอกับเรื่องทำนองนี้...มันน่ากลัวนะคะ"
"คิดแบบเธอ...มันก็ถูกนะ แต่เราเลือกไม่ได้หรอกว่าจะไม่รักใคร ถ้าเป็นแบบนั้น บนโลกนี้ก็จะมีแต่คนแบบนีแกนน่ะสิ จริงไหม" เชอร์รี่เอ่ยติดตลกให้ลิลาหัวเราะ ซึ่งก็ได้ผล แต่หัวเราะได้แป๊ปเดียวรอยยิ้มก็ค่อยๆจางหายไปจากใบหน้าสวยหวานเมื่อพูดถึงนีแกนขึ้นมา...ก็ยิ่งเป็นการดึงเธอกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง...ถ้าเธอไม่ยอมนีแกนในคืนพรุ่งนี้ แดริลก็ไม่รอด...
"ฉันเกลียดเขา...ถ้าเขาเอาแดริลมาขู่ฉัน ฉันก็จะชิงตายก่อน จะได้ไม่ต้องอยู่เห็นแดริลโดนทรมาน คอยดู" หญิงสาวขบฟันแน่น...แววตาเอาจริง ตายเป็นตาย ยังไงซะ เธอก็ยอมตายดีกว่าต้องไปเป็นผู้หญิงของนีแกน ผู้ชายที่ป่าเถื่อนและน่ารังเกียจ
"ห้ามคิดอะไรบ้าๆแบบนั้นนะ...แล้วแดริลเขาจะอยู่ยังไง เธอทำแบบนั้น เธอนั่นแหละที่จะทำร้ายเขา เอาเป็นว่าฉันจะพยายามคุยกับนีแกนให้นะ เธออย่าคิดสั้นเด็ดขาด...สัญญาสิ" เชอร์รี่จับตัวหญิงสาวหันมามองหน้าเธออย่างจริงจังและสบตาเธออย่างแน่นิ่ง ในขณะเดียวกัน...ด้านนอกของห้อง นีแกนและดไวท์ที่ยืนอยู่ได้สักพักใหญ่ๆแล้วก็ต่างเงียบเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสองในห้อง ดไวท์มองหน้านีแกนอย่างเงียบๆ พยายามจะอ่านความคิดความรู้สึกภายใต้สีหน้าอันแน่นิ่งของใบหน้าคม แต่ก็ยากที่จะเยี่ยงรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...
นีแกนกลับมาที่ห้องของตัวเองและทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนที่จะเอาแขนก่ายหน้าผากราวกับมีเรื่องให้คิดหนัก...
ผู้หญิงคนนั้น...รังเกียจเขา เธอเห็นเขาเป็นคนอำมหิต ป่าเถื่อน น่าขยะแขยง เหมือนเขาเป็นปีศาจที่โหดร้ายก็ไม่ปาน ตอนแรก เขาก็แค่อยากจะได้เธอมาครอบครอง ไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ชอบ คิดยังไงกับเขา เขาก็ไม่สน แค่สมยอม ก็น่าจะพอแล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินเธอคุยกับเชอร์รี่...คำพูดของผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวกลับทำให้เขามานั่งทบทวนพิจารณาตัวเอง...ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนรังเกียจเดียดฉันท์เขาขนาดนี้ และนั่นก็ทำให้นีแกนคิดได้ว่า เขาไม่ต้องการแค่ให้เธอสมยอม...แต่เธอต้องเต็มใจ เขาจะทำให้เธอเห็นเอง เขาจะต้องทำให้เธอเปลี่ยนความคิด เลิกขยะแขยงเขาให้ได้ เขาเนี่ยแหละจะปราบพยศและเอาชนะผู้หญิงหัวดื้อพริกขี้หนูคนนี้
ก๊อกๆ
"เข้ามา" เมื่อได้รับคำอนุญาต ดไวท์ก็เดินเข้ามาในห้อง ไม่ทันที่ดไวท์จะได้พูดอะไร นีแกนก็ชิงพูดเสียก่อน
"ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ" คำถามของนีแกนทำให้อีกฝ่ายตะลึงและอ้ำอึ้ง...
"เอ่อ ผมว่า...อย่าเอาคำพูดของเธอมาใส่ใจเลย"
นีแกนนิ่งไป...นั่นสิ ทำไมเขาต้องแคร์ด้วย เขาไม่ควรสะทกสะท้านกับคำพูดจากผู้หญิงตัวเล็กๆแค่คนเดียว ใช่..แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว เขากำหราบได้ เขาจะต้องทำให้เธอหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆของเขา
"ผมจะมาบอกว่า แดริลยังยืนคำเดิมที่จะไม่ย้ายมาอยู่พวกเรา"
"อืม...เรื่องนี้ไว้จัดการทีหลัง เดี๋ยวก็ยอมเองนั่นแหละ ระหว่างนั้นก็ให้มันไปเป็นคนงานก็แล้วกัน อ้อ ให้ใส่ชุดนักโทษด้วยนะ"
ความคิดเห็น