[Fig] Seonam Girls in Love ( SoSeong )

ลำดับตอนที่ #5 : CH 4

CH 4

อุณหภูมิต่ำของเครื่องปรับอากาศบวกกับอุณหภูมิภายนอกที่มีฝนตกหนัก รบกวนการนอนหลับของร่างบางใต้ผ้าห่มผืนหนา เครื่องปรับกาศหยุดทำงานหลังจากถูกปิด ซองอาค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะกระทบกระเทือนแผลบนหัวเข่า 

การอาบน้ำอุ่นเป็นสิ่งที่ช่วยให้หายหนาวได้เล็กน้อยสำหรับเธอ หลังจากแต่งตัวเสร็จร่างบางก็เดินลงมาที่ชั้นล่างและตรงไปที่ห้องครัวเหมือนอย่างปกติทุกวัน 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณซอง หิวหรือยังคะ วันนี้ชินยองทำข้าวต้มด้วย" 

"น่าทานจังเลยคะ ต้องอร่อยแน่ๆเลย" แม่บ้านสาวยิ้มแก้มปริหลังจากที่ได้ฟังคำชม

"คุณซองเนี่ยชมชินยองตลอดเลย เดี๋ยวชินยองลอยนะคะ" ข้าวต้มร้อนๆถูกเสริฟตรงหน้าหญิงสาว พร้อมกับน้ำอุ่นๆ

"อากาศเปลี่ยนแปลง เพราะใกล้จะหมดฤดูร้อนแล้ว คุณซองต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ" 

"ไม่ต้องห่วงคะ อย่างซองเนี่ยแข่งแรงมากๆ" มือบางยกขึ้นตรงหน้า เป็นสัญลักษณ์ว่าเธอไหวอยู่แล้ว 

"แต่ว่าคุณอึนฮวากับคุณแม่ออกไปแล้วหรอคะ" 

"ออกไปซักพักแล้วค่ะ ช่วงนี้เห็นว่างานยุ่งๆ" เธอพยักหน้ารับน้อย 

เหลืออีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะเปิดเทอม 

พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา โรงเรียนใหม่ที่จะย้ายไปเป็นโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง เธอสืบค้นในอินเตอร์เน็ตมาหมดแล้ว ทั้งรูปภาพเกี่ยวกับโรงเรียน กฎระเบียบ และค่าเรียนในแต่ละเทอม ก็พอจะรู้จักชื่อเสียงของโรงเรียนนี้อยู่หรอกว่าเป็นเอกชนก็ต้องแพงแต่นี่มันแพงเกินไปแล้ว เธอจะปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ได้ไหม กลัวที่จะได้เจอกับพวกคุณหนูที่นิสัยไม่ดีแล้วถ้าโดนลังแกละ 

ได้แต่คิดแล้วก็หนักใจเอง โรงเรียนตั้งใหญ่โตจะมีแต่เด็กนักเรียนนิสัยไม่ดีทั้งหมดก็คงไม่ใช่ ต้องมีคนดีๆอยู่บ้างแหละเนอะ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ" ร่างบางสะดุ้งน้อยๆหลังจากได้ยินคุณแม่บ้านทักบุคคลที่มาใหม่ 

เธอหันไปมองอีกคนที่ยืนพิงประตูมองมาที่เธอก่อนอยู่แล้ว

"อะ.. อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เธอกล่าวทักเขาด้วยน้ำเสียสั่นเล็กน้อย 

ตื๋ดดด ตื๋ดดดดด....

โซฮเยกดรับโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามา

[ตอนนี้แกทำอะไรอยู่]

"ไม่ได้ทำอะไรค่ะ" เขาตอบกลับด้วยเสียงหน่ายๆ

[ว่างก็ดี ฉันอยากให้แกพาหนูซองไปซื้อของสำหรับโรงเรียนใหม่] 

สายตาของเธอสบเข้ากับสายตาดุดันของร่างสูง แต่ไม่นานก็แปลเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้ม ยิ้มที่เธอกลัวเหลือเกินเขาจะทำอะไรเธอ

"ได้ค่ะ เดี๋ยวโซพาไปเอง" นิ้วเรียวกดตัดสายไป 

หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้ามาข้างๆเธอช้าๆก่อนจะก้มลงตรงหน้า ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเราชิดกันจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของร่างสูง ลมหายใจของเธอถูกหยุดอยู่แค่นั้น และเหมือนโลกใบนี้ไม่เคลื่อนไหวอีกครั้งเมื่อใบหน้าเรียวเบี่ยงไปด้านข้างทำให้ลมหายในอุ่นๆกระทบเข้ากับแก้มนวลของร่างบาง และสุดท้ายนี้คือสิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจนเหมือนมันจะออกมาจากอกให้ได้ คือเสียงหวานของตนตรงหน้าที่กระซิบข้างๆหูเธอ

"รีบๆกิน แล้วไปแต่งตัวซะ อย่าให้ฉันคอยนาน" 

ร่างสูงเดินออกไปหลังจากพูดจบ แต่ดูเหมือนว่าสติของคนที่รับฟังนั้นหลุดลอยไปไหนต่อไหนแล้ว ระบบหายใจค่อยๆกลับมาทำงานเป็นปกติอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอยังไม่สามารถกลับมาทำงานอย่าปกติได้เลย

"คุณซองคะ คุณซอง" แม่บ้านสาวสะกิดเธอเพื่อดึงให้สติที่เหลืออยู่น้อยได้กลับมา

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เมื่อกี้คุณหนูพูดอะไรกับคุณซองบ้างคะ" 

"เอ่อ... เขาให้ซองรีบไปแต่งตัวค่ะ" สมองยังรู้สึกเบลอๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนที่เขาพูดเธอแทบจับใจความอะไรไม่ได้ มันรับรู้เพียงแค่น้ำเสียงหวานนั้นเท่านั้น

' ซองอา นี่เธอเป็นอะไรขนาดนี้เนี่ย! '

"งั้นคุณซองรีบไปเถอะค่ะ ถ้าคุณหนูรอนานอาจจะโกรธอีกก็ได้" เธอพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะยิ้มให้กับหล่อน

ขาเรียวเดินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ ถึงจะเจ็บแผลแต่เธอก็กลัวอีกคนจะอารมณ์เสียถ้าเกิดต้องรอเธอ ดังนั้นเธอควรจะเป็นฝ่ายเสร็จก่อนมันคงจะดีกว่า

เมื่อถึงห้องร่างบางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ และเปิดมันออก กวาดสายตาสำรวจว่าการใส่ชุดไหนมันถึงจะเหมาะสมที่สุดในการไปกับเขา

'แค่ไปทำธุระเองนะ ทำไมต้องคิดมากอย่างกับไปเดทด้วย'

มือเรียวหยิบเสื้อเชิตลายสก็อตโทนน้ำตาลกับกางเกงยีนส์ขาสั้นมีลอยขาดข้างๆ ที่ช่วงนี้ฮิตในหมู่วัยรุ่น ร่างบางหมุนตัวมองตัวเองในกระจกเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง ก่อนจะมัดผมขึ้นเพื่อความทะมัดทะแมงมากขึ้น และสิ่งสุดท้ายคือรองเท้าผ้าใบสีแดงคู่เก่งที่เธอภูมิใจมาตลอด 

ร่างบางเปิดประตูออก ด้วยความเร่งรีบทำให้มองไม่เห็นว่ามีอีกคนกำลังยืนอยู่หน้าห้องเธอ 

"อุ๊ย ขอโทษคะคุณโซ" ก่อนที่เขาจะฆ่าเธอ ซองอารีบโค้งแทบจะติดพื้นเพื่อขอโทษร่างสูง และเธอกลัวเหลือเกินที่ต้องมองหน้าเขาตรงๆ 

"แต่งตัวอะไรของเธอ" เสียงเย็นทำให้ใบหน้าหวานเงยขึ้น แต่ก็ต้องก้มหน้าลงเพราะสายตาเย็นชาที่มองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า 

'มันน่าจิ้มตาให้หลุดจริงๆเลย'

ร่างสูงแทรกตัวผ่านประตูเข้าไปในห้องเธอ จัดการเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบชุดกระโปรงสีขาว ที่เธอไม่คิดว่าจะต้องมาใส่อีกครั้งหลังจากต้องใส่ไปงานแต่งงานของเพื่อนคุณแม่ และคงไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้วเมื่อเธอมองร่างสูงที่กำลังหยิบลองเท้าคัทชูสีขาวเข้ากับชุดกระโปงขึ้นมา 

ร่างสูงหันกลับมาทางเธอและยื่นของทั้งหมดมาตรงหน้า

"ใส่ซะแล้วรีบๆลงมาด้วย" 

สั่งเสร็จก็เดินจากไป ปล่อยให้ร่างบางยืนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า 

'เผด็จการเกินไปแล้วนะ' และมันคงเป็นแค่ความคิดอีกครั้ง

ร่างสูงนั่งรออีกคนที่โซฟาห้องโถงของบ้าน 

"คุณหนูคะ" โซฮเยหลุดจากความคิด เมื่อแม่บ้านร่างท้วมเข้ามาทัก

"มีอะไร"

"วันนี้คุณหนูจะพาคุณซองไหนคะ" ในใจหล่อนกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะโมโหไหม แต่ความเป็นห่วงคุณซองก็มีมากเหลือเกิน ใจดีสู้เสือเลยแล้วกัน

"ก็แค่จะพาไปซื้อของ" 

"อ๋อค่ะ" ร่างท้วมแอบถอยหายใจอย่าโล่งอก หล่อนคิดว่าจะโดนดีซะแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะไม่อะไรมาก ถ้าแค่ซื้อของก็คงจะดีเธอหวังว่าให้เป็นแบบนั้นเหลือเกิน 

"มาแล้วค่ะ"

ทั้งสองหันไปทางต้นเสียง แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เขาและหล่อน ไม่สามารถละสายตาออกไปได้ หญิงสาวร่างบางอยู่ในชุดกระโปรงสีขาว ตัดกับผมสีดำที่ถูกปล่อย แต่รับกับใบหน้าขาวใส

"คุณซองน่ารักมากๆเลยค่ะ" เป็นเสียงคุณแม่บ้านที่ทำให้ร่างสูงดึงสติกลับมา 

"จริงหรอคะ ซองไม่มั่นใจเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดขัดเพราะความประหม่า

"จริงสิคะ คูณซองน่ารักมาเลย ใช่ไหมคะคุณโซ" 

"ก็เฉยๆ ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง" ใบหน้าหวานสลดลงทันทีหลังจากได้ยินคนตรงหน้าพูดจบ 

ร่างสูงเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธอ 

"ไม่เป็นไรนะคะคุณซอง" แม่บ้านถามเธออย่างเป็นห่วง 

"ยังไหวค่ะชินยอง" ร่างบางยิ้มเล็กน้อยให้กับหล่อน 

ถึงจะทำให้ตัวเองเสียความมั่นใจ แต่แค่นี้เธอไม่เป็นไรหรอก 

ร่างบางรีบโค้งให้กับแม่บ้านก่อนจะวิ่งอย่างทุลักทุเลเพราะรองเท้าไปที่รถคันหรู ที่ตอนนี้เจ้าของสตาร์ทเครื่องพร้อมที่จะไปทันที 

"รอหน่อยก็ไม่ได้" หลังจากได้เข้าไปนั่งบนเบาะหนังสุดแพง ร่างบางก็บ่นเบาๆ พอให้คนข้างๆได้ยิน

"เธอไม่มีสิทธิที่จะมาบ่นหรือแสดงความไม่พอใจฉัน เข้าใจไหม" ร่างสูงตอบกลับทันที จนทำให้อีกคนไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกและได้แค่เคืองในใจ

'เผด็จการที่สุด ชิ!'

..................................................................................

จ๊ะเอ๋! ตุ๊กแก! 

มีใครอยู่มั๊ย??? เค้ามาแล้ว 

ซาราเฮโย จุ๊บๆ 

#หลบTEEN บอกแล้วดอง #หลบTEENAgain 

หายไปกับสายลม เค้ายังไม่ตายเน้ออออ กลับมาอย่างงงๆๆๆๆๆ

ยังมีใครติดตาม พี่โซกับน้องซองบ้างป่าวววว จุ๊กกวู้ววววววว 

เดี๋ยวนี้มีแท็คฟิคด้วย งั้นเอา #ฟิคคุณโซ แป๊กม่ะ 

ตอนนต่อไปก็คงดองอีกเช่นเคย กราบลา