คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CH 3 100%
CH 3
ผ่านมาหลายวันแล้วที่ซองอาย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ เธอรู้สึกดีทุกคนเป็นมิตร เว้นแต่ลูกสาวของคุณอึนฮวา หลังจากที่เอาขนมไปให้วันนั้นเธอและเขาก็ไม่ได้คุยกัน บนโต๊ะอาหารเขาก็ไม่แม้จะมองหน้าเธอ เขาจะพูดหรือตอบก็ต่อเมื่อคุณอึนฮวาถาม ทุกคนในบ้านเริ่มรู้แล้วว่าเขาไม่ต้อนรับแม่และเธอ ในวันที่เกิดเรื่องที่เขาถูกยึดรถ เขาก็ไม่ได้ออกไปไหน ส่วนมากจะอยู่ในห้องนอน ถ้าลงมาแล้วเห็นเธอในห้องรับรับแขก ก็จะเลี่ยงไปนั่งอ่านหนังสือเงียบๆในสวนวันนี้ก็เช่นกัน
รถแลมโบกินี่คันหรู่สีดำเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้าน
“เหมือนจะมีแขกมานะคะ” ชินยองและซองอากำลังวุ่นกับการทำขนมด้วยกันอยู่ในครัว
“เดี๋ยวซองไปดูให้นะคะ”
“ฝากด้วยนะคะ”
ซองอาเดินออกมาต้อนรับแขกที่หน้าประตูใหญ่ เธอเห็นร่างสูงของหญิงสาวอีกคนที่ไม่คุ้นหน้า กำลังลงจากรถและจัดการล็อคมัน
“สวัสดีคะ มาหาใครคะ” แว่นกันแดดถูกถอดออกและหันมาทางฉัน เหมือนเขาจะตกใจอะไร
“เอ่อ..... มาหาใครคะ” เธอถามย้ำอีกครั้ง ทำให้สติของเขากลับมา
“ฉันชื่อจินซูเป็นเพื่อนของโซฮเยน่ะ คือไม่ได้เห็นมันหลายวัน เลยมาหา” สายตาของเขามองเธออย่างสนใจ ซองอารู้สึกอึดอัดเธออยากจะเดินหนีคนตรงหน้า แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ เพราะเขาเป็นเพื่อนของคุณโซฮเยเธอต้องต้อนรับ
“งั้นเชิญเข้ามานั่งรอด้านในก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันตามเขามาพบ” เธอเดินออกไปจากห้องนั้นแล้ว แต่สายตาร่างสูงยังคงแทะโลมเธอเหมือนเดิม
เธอเดินผ่านต้นไม้หลายชนิด ที่จัดเรียงไว้ได้อย่างสวยงาม มันเป็นธรรมชาติและอากาศร่มรื่น เธอเห็นร่างที่คุ้นตากำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อน
ซองอาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความกล้า
“คุณโซคะ” เขาหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา หญิงสาวมองลงต่ำเพื่อหลบสายตานั้น
“คุณจินซูมาพบคุณน่ะคะ” เขาลุกขึ้นมาและเดินผ่านเธอไป โดยไม่ได้กล่าวขอบคุณอะไรเธอ
ซองอาเดินไปสำรวจบริเวณในสวน บรรดาต้นไม้ดอกไม้ทำให้เธอผ่อนคลายยิ่งขึ้น เป็นเวลานานพอสมควรเธอคิดว่าควรจะกลับเข้าบ้านได้แล้วเพราะแดดเริ่มแรงขึ้น ซองอาตัดสินใจเดินกลับทางหลังครัว เธอไม่อยากไปเจอกับคนเย็นชาแบบนั้น
หญิงสาวเพลิดเพลินไปกับการมองความสวยงามของสวนจนไม่ทันรู้ว่าเท้าเธอสะดุดเข้ากับแผ่นหินที่วางไว้เป็นทางเดิน เธอล้มลงและทำให้หัวเข่าขูดกับแผ่นหินก้อนถัดไป
“โอ๊ย!!!” บาดแผลนั้นใหญ่และมีเลือดออกมาก
“เจ็บจัง.... ทำไมฉันซุ่มซ่ามแบบนี้เนี่ย” ซองอาบ่นออกไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ต้องพยายามเดินกลับเข้าไปบ้านให้ได้ เธอเดินเข้ามาหลังครัวอย่างทุลักทุเล
“ว๊าย! ตายแล้วๆ!! ทำไมคุณซองถึงมีแผลอย่านี้คะ” ชินยองตกใจกับภาพที่เห็น
“เอ่อ.... พอดีซองเดินไม่ดูทางเองนะคะเลยสะดุดแผ่นหินเข้า” หญิงสาวกล่าวอย่างไม่เต็มคำนักเพราะตอนนี้เธอเจ็บมาก
“มาคะ เดี๋ยวชินยองทำแผลให้ ดูสิแผลใหญ่มากเลย คุณซองต้องเจ็บมากแน่ๆ ไอแผ่นหินไม่รักดีมันอยู่ที่ไหน เดี๋ยวแม่จะลื้อออกให้หมดเลย” หล่อนพูดก่อนจะเดินออกไปหาชุดประถมพยาบาล ถึงจะรู้สึกเจ็บแต่ซองอาก็หัวเราะให้กับความน่ารักของคุณแม่บ้านที่โมโหแล้วพาลไปทั่ว
ไม่นานจังหล่อนก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับชุดประถมพยาบาล
“คุณซองทนเจ็บหน่อยนะคะ” สำลีขาวลูกชุบด้วยแอลกอฮอล์และค่อยๆเช็ดบริเวณแผลและรอบๆแผลเพื่อฆ่าเชื้อ มันแสบสุดๆเลย หญิงสาวพยายามอดทนและกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้ร้องออกมา และมือบางทั้งสองถูกกำแน่น ชินยองบรรจงทำแผลอย่างเบามือที่สุด
ผ้าก๊อซสีขาวสะอาดถูกพันไว้ที่หัวเข่าเพื่อปิดแผลไว้
“เสร็จแล้วคะ คุณซองทดทนเก่งมากเลยนะคะ” หล่อนเก็บอุปกรณ์กลับอย่างเดิมและนำออกไปเก็บไว้
“ชินยองคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณและก้มหัวลง
“คุณซองจะทำให้ชินยองร้องไห้นะคะ” หล่อนซึ้งกับการกระทำที่เธอมอบให้
“ฮาฮ่า ชินยองขี้แยจังเลย” เธอล้อหน่อยๆเพื่อไม่ทำให้หล่อนร้องไห้ออกมา
.......50%.......
โซฮเยนั่งลงข้างๆร่างสูงของจินซู
"เป็นไงบ้าง ไม่เห็นหน้าเห็นตาแกเลย พ่อแกยังไม่ยอมปล่อยอีกหรอวะ" ร่างสูงถามอย่างอารมณ์ดี
"ยังเลย"
"ตอนเข้ามาฉันก็ไม่เห็นมีบอดี้การ์ดอยู่ซักคน วันนี้ไปเที่ยวกันดีกว่า"
โซฮเยลังเลกับคำชวน เขารู้สึกเบื่ออยู่เช่นกันที่ไม่ได้ออกไปไหน
"ตอนเย็นแล้วกัน ฉันจะรีบออกไปก่อนที่พ่อจะกลับมา"
"ดีมากเพื่อนรัก ฮาฮ่า" ร่างสูงหัวเราะอย่างชอบใจ
"เฮ้ยๆ คนใช้บ้านแกทำไมน่ารักจังเลยวะ"
"คนไหนอ่ะ"
"ก็ที่น่ารักๆไง คนที่ไปตามแกมาหาฉันอ่ะ เขาชื่ออะไรวะ ถูกใจสุดๆเลย" ร่างสูงพูดอย่างตื่นเต้น ผิดกลับอีกคนที่ต้องนึกถึง ใบหน้าใสของคนที่เขาเกลียด
"ฮึ อยากได้ก็เอาไปสิ เอาเงินมาวางไว้ตรงหน้าเดี๋ยวก็วิ่งขึ้นไปรอบนเตียงแล้ว"
"อย่าบอกนะว่า คนนั้นเป็นลูกติดแม่เลี้ยงแกอ่ะ" ร่างสูงยกแขนขึ้นมาป้องกันไม่ให้ตัวเองได้รับหมัดของคนตรงหน้า
"เฮ้ยๆ ขอโทษๆ"
"มันไม่ใช่แม่เลี้ยงฉัน" เขาพูดเสียงเรียบพร้อมกับ มือเรียวคลายหมัดลง ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่นึกว่าตัวเองจะถูกต่อยซะแล้ว
"แกมันโครตน่ากลัวเลยวะ ฉันไปละ ตอนเย็นเจอกัน"
"อืม" เขาตอบกลับเพียงแค่นั้น
จินซูกลับไปแล้ว เหลือแค่หญิงสาวที่กำลังนั่งคิดเรื่องต่างๆดูเหมือนว่าพ่อเขาต้องจัดงานแต่งงานแน่ จะทำยังดี เขายอมรับมันไม่ได้ จะไม่มีใครมาแทนที่แม่
ความปวดเริ่มเข้ามาแทรกระหว่างความคิด มือเรียวยกขึ้นมากดคลึงบริเวณขมับทั้งสองข้าง เพื่อบรรเทาอาการปวดที่เกิดขึ้น
ลอยยิ้ม ความสดใสของเขาหายไปตั้งแต่วันที่ต้องเสียมารดาไป เขากลายเป็นคนที่เย็นชา ทุกคนในบ้านและเพื่อนๆต่างก็รู้ดี ไม่มีใครทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม หวังเพียงระยะเวลาที่จะเยียวยามันได้
ลมหายใจถูกปล่อยออกมาเพื่อเป็นการคลายความเครียด ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ปวดมากขึ้น
“ชินยอง!” โซฮเยตะโกนเรียกหาแม่บ้าน
“มาแล้วคะคุณหนู มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ฉันปวดหัว หายาให้หน่อย”
“ได้คะ คุณหนูรอซักครู่นะคะ” ร่างอ้วนท้วมรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว หล่อนเป็นห่วงหญิงสาวเหลือเกิน
ผ่านไปไม่นาน แม่บ้านชินยองก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับเม็ดยาสีขาวและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว
“ยามาแล้วคะ คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ มีไข้หรือเปล่าคะ ไปหมอหาดีไหมคะ” คำถามที่แสนห่วงใยจากแม่บ้านมันทำให้เขารู้สึกรำคาญนิดๆ
“อย่าถามมากได้ไหม ฉันแค่ปวดหัวเฉยๆไม่เป็นอะไรมากหรอก ไปทำงานได้แล้ว” หล่อนมีใบหน้าเศร้าสลดลงหลังจากที่ได้รับคำตอบมา
มือเรียววางแก้วน้ำหลังจากดื่มตามหลังเม็ดยา เขาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อที่จะให้ตัวเองได้พักผ่อน
แม่บ้านชินยองมองตามหลังหญิงสาวเผื่อเขาเกิดเป็นลมล้มมันคงจะแย่มากๆ ถึงจะได้รับคำพูดแรงๆที่ทำให้หล่อนเสียใจ แต่ความเป็นห่วงมันมากกว่าจนหล่อนโกรธเขาไม่ลง
ร่างอ้วนท้วมเดินเข้ามาในห้องครัวอย่างซึมๆ จนทำให้ร่างบางที่นั่งเข่าเจ็บอยู่ในครัวสังเกตเห็น
“ชินยองเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ชินยองไม่ได้เป็นอะไรคะ” หล่อนตอบพร้อมกับนำแก้วมาล้าง
“ไม่ได้เป็นอะไร แล้วทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละคะ” เธอเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ชินยองแค่น้อยใจคุณหนูคะ”
“น้อยใจเรื่องอะไรหรอคะ”
“ก็เมื่อกี้น่ะสิคะ คุณหนูปวดหัวเลยบอกให้ชินยองหายาให้ ชินยองเป็นห่วงคุณหนูมากๆ เลยทำให้ถามออกไปเยอะ จนคุณหนูรำคาญน่ะคะ” หล่อนเล่าเหตุการณ์ด้วยเสียงเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรนะคะ สงสัยเขาคงปวดหัวมากเลยเป็นแบบนั้น” หญิงสาวกล่าวปลอบใจหล่อน
เธอไม่ชอบเวลาที่ใครก็ตามเศร้า มันทำให้เธอคอยเศร้าไปด้วย
อาการเจ็บที่แผลคลายลงแล้ว ร่างบางค่อยๆลุกและเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรบางอย่าง และเดินกลับไปหาแม่บ้าน
“นี่คะชินยอง มันช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นนะคะ” มือบางยื่นช็อกโกแลตให้กับแม่บ้าน
“ขอบคุณมากนะคะ คุณซองน่ารักมากๆเลย” หล่อนรับมาและกินมัน ความหวานทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาจริงๆ
“เย็นนี้คุณซองอย่างทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“อะไรก็ได้คะ ชินยองทำอะไรก็อร่อยหมด”
“คุณซองนี้ปากหวานจังเลยนะคะ ชินยองเขินจังเลยคะ ฮาฮา” หล่อนเขินกับคำชมของหญิงสาว
.........................................................................
ความคิดเห็น