คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH 2
แสงแดดอ่อนๆ รอดผ่านผ้าม่านของห้องนอน ทำให้หญิงสาวที่กำลังหลับตื่นขึ้นมา
“อื้อ....” เธอตื่นขึ้นพร้อมกับบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อย เตียงนุ่มๆทำให้นอนหลับสนิทพอตื่นขึ้นมาเลยสดชื่นเป็นพิเศษ
หลังจากอาบน้ำ เธอเลือกแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีชมพูละกางเกงขาสั้นใส่สบาย เธอเดินลงมาชั้นล่างเพื่อทานข้าวเช้า คุณอึนฮวาและแม่กำลังนั่งทานมื้อเช้า ดูเหมือนพวกเขาจะลงมาก่อนสักพักแล้ว เธอนั่งลงข้างๆแม่ พี่ชินยองเดินมาตักข้าวให้ เธอยิ้มและพยักหน้าขอบคุณเล็กน้อย อาหารฝีมือแม่บ้านของที่นี่อร่อยมาก วันหลังคงต้องให้พวกหล่อนสอนบ้างแล้ว
หลังจากที่พวกเราทานเสร็จ คุณอึนฮวาและแม่ก็ออกไปทำงาน เธอนั่งดูโทรทัศน์ในห้องรับแขก มือเรียวกดเลือกช่องที่ตัวเองชอบ จนไม่ทันเห็นคนที่เดิงลงบันได
“คุณหนูโซตื่นแล้วหรอคะ” ชินยองทัก เธอหันไปทางต้นเสียง
สายตาทั้งคู่สบกันเนิ่นนาน นี่คือการพบเจอกันเป็นครั้งแรกของทั้งสองและต่างคนต่างมีความรู้สึกที่ต่างกัน คนหนึ่งชิงชัง ส่วนอีกคน....
ฉันเห็นแววตาของเขาที่มองมามัน ...เย็นชา... เหลือเกิน
เป็นเขาที่หันหน้าหนี และเดินไปที่โต๊ะทานข้าว ชินยองยกอาหารเช้ามาเสริฟ เขานั่งทานโดยที่ไม่สนเธอเลย เขาไม่เอ่ยทัก
เขาเกลียดฉัน...
มันทำให้ฉันเริ่มกังวน....
หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาเดินขึ้นไปข้างบนห้อง และเดินกลับลงมาด้วยชุดใหม่คือเสื้อเชิตสีขาวและกางเกงยีนส์ขาสั้นสีซีดแทนเสื้อกล้ามและกางเกงวอร์มขาสั้น
…เขาดูดีจัง…
ใบหน้าสวยหันมาทางฉัน เขาจับได้ว่าฉันมอง
สายตาเย็นชาคือสิ่งที่ซองอาได้รับ นั้นทำให้เธอรีบหันกลับมาสนใจที่โทรทัศน์อีกครั้ง
โซฮเยเดินไปที่รถมินิคูเปอร์ของตนเอง แต่มีชายชุดสูทสองคนยืนกันเขา
“ถอยไป”
“คุณท่านให้ผมกันคุณหนูไว้ไม่ให้ใช้รถคันนี้ครับ”
มือเรียวกดโทรศัพท์เครื่องบางเพื่อโทรหาผู้เป็นพ่อ
“ว่าไง”
“พ่อเอาคนพวกนี้ออกไปเลยนะ”
“ฉันจะทำโทษแกไง ถ้ายังทำตัวแบบนี้ก็อย่าหวังจะทำอะไรสะดวกเลย แล้วก็ห้ามรังแกหนูซองอาเด็ดขาด” คำสั่งสุดท้ายที่เกี่ยวกับหญิงสาวทำเขอเริ่มโมโหมากขึ้น
มือเรียวกดตัดสายทิ้ง และกดต่อสายไปถึงเพื่อนจินซูเพื่อนของเขา
“สวัสดีเพื่อนรัก” น้ำเสียงสดใสผิดกับอีกคนทักทายมา
“มันรับฉันหน่อย”
“แล้วทำไมแกไม่ขับรถเองวะ ไม่ว่างเว้ย”
มือถือเครื่องบางถูกชิงไปจากมือโดยชายชุดสูท
“ทำอะไรของนาย” อารมณ์โกรธที่มียิ่งมากขึ้น เป็นใครมาจากไหนถึงมีสิทธิมาแย่งมือถือของเขา
หมัดหนักๆจากกำปั้นของร่างบางชกเข้าที่ใบหน้าของชายชุดสูทอย่างแรงจนทำให้ร่างใหญ่นั้นล้มลงไปและพุ่งไปชกอีกครั้ง ชายอีกคนที่ยืนอยู่ใช้มือใหญ่จับแขนทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ทำร้ายซ้ำอีก
“ปล่อย!” โซฮเยตะโกนใส่ ขาข้างขวายกขึ้นเตะเข้ากับเอวหนา ทำให้ชายชุดสูทต้องทรุดลง มือที่จับแขนไว้เมื่อกี้ก็คลายออก
เสียงเอะอะข้างนอกทำให้คนที่อยู่ในบ้านต้องออกไปดู
“มีเรื่องอะไรคะคุณซอง” แม่บ้านชินยองได้ยินเหมือนเสียงคุณหนูของหล่อนจึงวิ่งออกมาอย่างตกใจ
“ซองก็ไม่รู้เหมือนกันคะ” เธอตกใจเช่นกันที่ได้ยิน
“งั้นเราไปดูกันดีกว่า สงใสจะทะเลาะกับลูกน้องของคุณอึนฮวานะคะ” ซองอารีบเดินตามชินยองออกไป
การชดต่อยในครั้งนี้ยังไม่ทำให้ความอารมณ์โกรธลดน้อยลง โซฮเยค่อมร่างใหญ่ของชายชุดสูทและต่อยเข้าไปหนักๆหลายครั้งเพื่อระบายความโกรธ ทำให้ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและเลือดออกมาก
ทั้งสองที่เดินมาพบก็ถึงกับตกใจ
“ว๊าย! ตายแล้วคุณหนูหยุดคะ” ชินยองทำอะไรถูกที่เห็นคุณหนูกำลังต่อยหน้าชายพวกนั้น
มือบางใช้แรงอย่างมากดึงตัวเขาออกจากตัวของชายหนุ่ม จนทำให้ร่างเธอที่ตัวเล็กกว่าหงายหลังล้มลงพร้อมกับตัวของอีกคนล้มทับเธอ
“โอ้ย!” ซองอาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
โซฮเยพลิกตัวกลับมาค่อม พร้อมกับยกกำปั้นไว้เตรียมชก เพราะตกใจ
“อย่า!” แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมาป้องกันและหันหน้าหลบ
“คุณหนูคะ อย่าทำคุณซองนะคะ” ชินยองวิ่งเข้ามาจับแขนโซฮเย
เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาก็สงบสติอารมณ์ไว้ ไม่ให้ทำร้ายเธอ เขาดึกแขนออกเบาๆและลุกขึ้นจากร่างบาง เขาหันหน้าไปหาชายชุดสูท
“อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้” โซฮเยเดินกลับเข้าบ้านไป ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“คุณซองคะ เป็นอะไรมากไหมคะ” เธอรู้สึกแสบที่ข้อศอกข้างซ้าย จึงยกขึ้นก็พบกับรอยแผลถลอก
“เป็นนิดหน่อยคะ เดี๋ยวทายาก็หายแล้วคะ” เธอบอกพร้อมกับลอยยิ้มเพื่อไม่ให้หล่อนกังวน
“งั้นชินยองช่วยทำแผลเองคะ” หล่อนช่วยพยุงซองอาเข้าบ้าน
หลังจากทำแผลเสร็จ ชินยองจึงขอตัวเข้าครัว
“ให้ซองช่วยอะไรไหมคะ” เธอคิดว่าการนั่งดูโทรทัศน์เฉยๆนั้นเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก จึงเข้าครัวเพื่อจะช่วยแม่บ้านทำอะไรบ้าง ถ้าทำอาหารยิ่งดี เธออยากได้สูตรจากหล่อนเพราะมันอร่อยสุดๆเลย
“ชินยองจะทำมาการองนะคะ ทำไปให้คุณซองและคุณหนูด้วยนะคะ ของหวานทำให้อารมณ์ดีขึ้น” ได้ยินชื่อขนมแล้ว ทำให้เธอเกิดความสนใจ
“ซองชอบมาการองมากเลยคะ แต่ทำไม่เป็นคอยซื้อแต่ของเขา ชินยองสอนซองหน่อยได้ไหมคะ” เธอใช้ลอยยิ้มอ้อนหล่อน
“ได้เลยคะ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนช่วยกันทำ ซองอารู้สึกเพลินไปกับการเข้าครัว เธอช่วงหยิบจับและจดจำส่วนผสมและวิธีการทำอย่างระเอียด เพื่อจะได้ลงมือทำเองบ้าง
“เสร็จแล้วคะ” ชินยองยกจานที่เต็มไปด้วยมาการองวางเรียงไว้อย่างสวยงาม
“น่ากินจังเลยคะ”
“ลองชิมดูสิคะ” ซองอาหยิบมาการองสีชมพูอ่อนขึ้นมา และกัดมัน รสชาติหวานและมีกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นทำให้เธอยิ้มออกมา
“อร่อยมากเลยคะ”
“เพราะคุณซองนั้นแหละคะที่ช่วยทำ ถึงได้เสร็จเร็วและอร่อยอีกด้วย” หล่อนชม
“ไม่หรอกคะ ซองแค่ช่วงหยิบเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้ปรุงเองซักหน่อย ชินยองนั้นแหละคะที่เป็นคนทำ ชินยองเก่งมากๆเลยนะคะ” เธอชมหล่อนกลับทำให้หล่อนเขินตัวม้วนเลย
“โดนชมแบบนี้แล้ว ชินยองเขินจังเลยคะ งั้นเราเอาไปให้คุณหนูดีกว่าคะ”
“ชินยองคะ คือเมื่อกี้ซองเห็นคุณโซเขามีลอยช้ำที่มือด้วยนะคะ สงสัยเป็นเพราะที่ต่อยเมื่อกี้”
“ชินยองลืมคิดไปเลยคะ คุณหนูเป็นผู้หญิงด้วย ยังไงร่างกายก็คงไม่ได้บึกบึนเท่าผู้ชาย ขอบคุณมากนะคะที่บอก” ซองอายิ้มรับคำขอบคุณ
หล่อนเดินออกไปพร้อมกับจานมาการองและหายาสำหรับคนที่พึ่งมีเรื่องเมื่อกี้ ส่วนเธอก็เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูโทรทัศน์อย่างเคย
“คุณซองคะคือเมื่อกี้คนสวนมาขอให้ชินยองไปช่วยงานนะคะ ชินยองเลยอยากให้คุณซองช่วยนำขนมกับยาขึ้นไปให้คุณหนูหน่อยได้ไหมคะ” เธอลังเลเล็กน้อยเพราะรู้อยู่ว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่ก็ตอบตกลงด้วยลอยยิ้มบางๆไปเมื่อเห็นสีหน้าของแม่บ้านที่ลำบากใจ
‘แค่เอาของขึ้นไปให้ พอเขารับก็รีบออกมา ไม่เป็นไรซองอา เธอทำได้’
เธอให้กำลังตัวเองในขณะที่เดินขึ้นบันได และสุดท้ายก็ถึงห้องนอนของเขา
ซองอาสูดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง มือข้างหนึ่งยกขึ้นเพื่อเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
มือบางชักกลับไปถือจากดังเดิม เสียงหัวใจของเธอเต้นโครมคามเพราะความตื่นเต้น
ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกันร่างของอีกคน เมื่อเห็นว่าเป็นใคร คิ้วของเขาก็เริ่มขมวดขึ้น
“เอ่อ.. คือชินยองเขาทำขนมมาให้คุณ แล้วก็ยาทาแผลด้วย...” เสียงเบาหวิวถูกเปล่งออกมาด้วยความยากลำบาก สายตาเธอทำเพียงแค่มองต่ำไม่กล้าสบสายตาคนตรงหน้า
“ขอบใจ” มือเรียวรับจานขนมและยาจากอีกคน เขาเหมือนจะไม่อยากเสวนากับเธอนานๆ ข้อนี้เธอรู้ดี
ประตูปิดลง เหลือเพียงแค่เธอที่ยืนอยู่หน้าห้อง
เธอเข้าห้องของตัวเอง เมื่อถึงห้องร่างบางล้มตัวลงนอนบนเตียง ความคิดในตอนนี้มีแค่เพียงเรื่องของคุณหนูของบ้านนี้ เธออึดอัดเหลือเกิน
‘ฉันจะทำยังไงดีนะ....’
..........................................................
มาต่อแล้วคะ
ยังมีคนอ่านอยู่เปล่า
T^T ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ
เป็นแรงกระตุ้นให้เค้ามากเลย ฝากติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น