คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
ผู้คนมากมายต่างเดินกันวุ่นวายแข่งกันเวลาที่ไม่รอใคร สาวเมกา ฮวัง ทิฟฟานี่ รูปร่างผอมบาง(?) ผมดัดลอน ใบหน้าขาวราวกับไฟนีออนตัดกับแว่นดำอันโต ปากบางสีชมพูอ่อนๆชวนให้ใครพบเห็นอยากลองสัมผัสริมฝีปากบาง ร่างบางลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากทางผู้โดยสารขาออก พลางคิดถึงคนในวัยเด็กของเธอ นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้กลับมาเกาหลี คนตัวเล็กของเธอจะเป็นไงบ้างนะ ยังเหมือนเดิมอยู่รึป่าว จะสบายดีไหม ถึงเธอจะไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่อายุยังน้อยแต่ตอนเด็กๆเธอติดคนตัวเล็กของเธอมาก ทำให้คุณพ่อของเธอต้องไปหาประวัติเลยทีเดียว แต่อีกไม่นานคนที่เธอคิดถึงก็คงมาให้เห็นหน้า ก็คนนั้นสัญญาแล้วนี่นา ว่าจะมารับเธอ ร่างบางยิ้มกว้าง สายตาหวานมองหาใครบางคน ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสะกิดไหล่เบาๆ
“ทะ.. อ้าว!ยูลหรอ” ทิฟฟานี่ถามอย่างผิดหวังน้อยๆ เมื่อหันกลับไป ไม่ใช่คนที่ตัวเองหวังไว้
“ก็ยูลไง ฟานี่คิดว่าเป็นใครหรอ”
ควอน ยูริ นักธุรกิจใหม่ไฟแรง เจ้าของกิจการภัทตคารควอน ร้านอาหารที่เข้าได้เฉพาะคนรวยจริง เพราะถ้ารวยไม่จริงอาจจนภายในมื้อเดียวเลยก็ได้ ที่ตอนนี้ครอบคลุมทั้งเกาหลีและมีหลายสาขาทั่วโลก
“ปะ..ป่าวค่ะ แล้วยูลรู้ได้ไงว่าฟานี่มาวันนี้” ทิฟฟานี่ถามอีกคนอย่างสงสัย ขนาดคุณพ่อเธอยังไม่รู้เลยว่าเธอจะกลับมาวันนี้มี แค่คนเดียวที่รู้ คือคนตัวเล็กในวัยเด็ก
“แหม ยูลรู้เรื่องของฟานี่ทุกอย่างแหละ ก็ฟานี่เป็นคนสำคัญของยูลนิคะ” ยูริพูดพลางส่งสายตาหวานซึ้งอยากให้อีกคนรับรู้
“เอ่อ.. ฟานี่ว่าเรากลับบ้านดีกว่านะ ฟานี่อยากเจอคุณพ่อแล้ว” ทิฟฟานี่หลบสายตาที่อีกคนส่งมาให้ ใช่ว่าทิฟฟานี่ไม่รู้ว่ายูริคิดยังไงกับตน แต่ตอนนี้ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ยูริเป็นคนดี สุภาพ แถมทำงานเก่ง แต่เพราะอะไรทิฟฟานี่เองก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน ยูริทั้งดีขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่สามารถรักได้
คิม แทยอน มองนาฬิกาข้อมือตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆ เธอลืมไปรับทิฟฟานี่ซะได้ ไม่รู้รายนั้นจะงอนแก้มป่องขนาดไหน ทั้งที่ตัวเองก็อยากเจอร่างบางใจจะขาด สงสัยยุ่งๆเรื่องร้านอาหารเลยลืมสนิทเลย
Rrrrrrrrrrrrrr
แทยอนมองสายเรียกเข้า ก่อนจะสูดหายใจเต็มปอดเรียกความกล้าราวกับเจ้าตัวจะไปออกรบ ทั้งที่คนปลายสายก็คือคนที่ตัวเองกำลังนึกถึงอยู่แท้ๆ
“ฮะ..ฮัลโล่”
“คิม แทยอน!!” เสียงตะโกนจากปลายสาย ทำให้แทยอนเหงื่อตก เอาแล้วไงอาการวีนของคุณหนูฮวัง
“วันนี้ลืมอะไรไปรึป่าว” น้ำเสียงเย็นๆเอ่ยถามกับคนตัวเล็ก
“เอ่อ คือ...” ร่างเล็กเอ่ยอย่างติดๆขัดๆ แทยอนอยากตบปากตัวเองสักที เวลาโดนทิฟฟานี่ถามที่ไร อาการเป็นใบ้กำเริดตลอด
“ฟานี่ถาม ไม่ได้ยินหรอ!!”
“ดะ..ได้ยินค่ะ คุณหนู”
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกคุณหนู แล้วจะตอบได้ยังว่าไปไหนมา ทำไมไม่ไปรับฟานี่อยู่สนามบิน” ปลายสายพูดอ่อนลง แต่ยังเหลืออาการงอนคนตัวเล็กหน่อยๆ
“พอดีร้านแทมีปัญหานิดหน่อย เลยยุ่งๆค่ะวันนี้”
“ร้านเป็นอะไรหรอแท?”
“เอ่อ คือ ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” แทยอนเลือกที่จะโกหกทิฟฟานี่ ไม่อยากให้ร่างบางเป็นห่วงนัก ที่สำคัญใครจะกล้าบอกล่ะว่าพ่อของปลายสายนั้นแหละที่ทำให้ร้านมีปัญหา
“พูดมาเดี๋ยวนี้ แทยอน!”
“ ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ คุณหนู”
ทิฟฟานี่ถอนหายใจเบาๆ ถ้าเกิดแทยอนบอกว่าไม่มีอะไรต่อให้บังคับให้พูดความจริงก็ไม่มีทางที่จะพูดออกมาแน่ เห็นแทยอนเรียบร้อยกับเธอนักแต่จริงๆแล้วแทยอนดื้ออกับเธอที่สุดเลยด้วยซ้ำ
“ถ้ามีอะไรจริงๆก็แล้วไป งั้นฟานี่ไปอาบน้ำก่อนนะ นอนห่มผ้าด้วยนะ ฝันดีค่ะ”
“ฝันดีค่ะ คุณหนู”
อีกฝ่ายวางสายไปแล้วแต่แทยอนยังยืนถือโทรศัพท์อยู่ เฮ้อ นี่เธอคิดถูกไหมที่เอาตัวเข้าไปยุ่งกับตระกูลฮวังอีกครั้ง ทั้งที่ถอนตัวออกมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยากคุยกับ คุณหนูทิฟฟานี่ จ้างให้แทยอนก็ไม่อยากไปยุ่งกับตระกูลนั้นหรอก ร่างเล็กเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปอาบน้ำและเข้านอน
เช้าวันรุ่งขึ้น แทยอนตื่นแต่เช้า วันนี้เธอต้องรีบไปซื้ออุปกรณ์ซ่อมแซ่มร้าน เงินจำนวนนี้ต้องใช้อย่างให้มีค่า เธอและซูยองไม่ใช่คนรวย แถมตอนเด็กทั้งคู่เป็นเด็กสลัม อดมื้อกินมื้อ ซูยองตอนเด็กๆต้องไปขายพวงมาลัยตรงสี่แยกไฟแดงทุกวัน ไม่มีวันหยุดยกเว้นวันที่เจ้าตัวป่วยจนกระทั่งลุกไม่ไหว แต่ซูยองไม่เคยบ่นสักคำ เธอและซูยองยอมรับชะตากรรม เกิดมาจนทำไงได้ ทำได้อย่างเดียวคือทำงาน ทำงาน และทำงาน ดีที่ตอนเด็กแม่ของเธอเป็นคนใช้ในตระกูลฮวัง ทำให้เธอจึงได้ทำงานบ้านนั้นด้วย และได้พบกับคุณหนูฮวัง… . .
แทยอนเดินมาหยุดหน้าร้านขายอุปกรณ์ซ่อมแซ่มต่างๆ ตัวร้านค่อนข้างเก่าตามกาลเวลาของมัน แทยอนผลักประตูไม้เก่าๆอย่างเบามือ กลัวว่าถ้าออกแรงมากเกินไปอาจทำให้มันสลายคามือเธอได้ ฝุ่นภายในร้านทำให้ร่างเล็กยกมือขึ้นปิดจมูก สายตาองหาเจ้าของร้าน
“ต้องการอะไรครับ” เสียงแห่บแห้งของชายชรา ที่ดังมาจากข้างหลังทำให้แทยอนสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อ.. อยากได้อุปกรณ์ตามนี้ค่ะ” แทยอนยื่นแผ่นกระดาษเล็กๆที่จดรายการของที่ต้องการให้กับเจ้าของร้าน
“รอแปปนะครับ” ชายชราเจ้าของร้านมองรายการของแล้วเดินไปหลังร้าน
แทยอนเดินสำรวจร้านรอบๆระหว่างรอเจ้าของร้าน สายตาสะดุดกับกรอบรูปไม้เก่าๆ ร่างเล็กหยิบกรอบรูปขึ้นมาปัดฝุ่นเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆปรากฎบนใบหน้าขาว
‘แทแท มาถ่ายรูปกับมิยองนะจะได้เอาไว้ใส่กรอบรูปสวยๆกันไง’
เสียงใสๆในอดีต ทำให้แทยอนยกมือกุมหัว คิ้วขมวดกันแน่นเพราะความปวดที่แล่นเข้ามา หายใจเริ่มติดขัด ร่างเล็กเอามือยันกำแพงไว้ พยายามหายใจให้ลึกที่สุด เป็นแบบนี้ทุกทีเวลาคิดถึงอดีตตอนเด็กที่ไร อาการแบบนี้จะมาตลอด นับวันจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน
“คุณครับ เป็นอะไรครับ!!!” เจ้าของร้านชราวางของไว้บนพื้น ก่อนจะรีบวิ่งมาประคองร่างเล็ก
“มะ.. ไม่เป็นไรค่ะ ขอนั่งพักสักหน่อยก็ดีขึ้น” แทยอนบอกกับชายชรา แล้วหลับตาลง หายใจเข้าออกๆ อย่างช้าๆ ไม่นานอาการปวดหัวก็ค่อยๆหายไป
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ”
“ไม่เป็นไรจริงๆนะครับ”
“จริงค่ะ แล้วค่าของทั้งหมดเท่าไรคะ”
“ทั้งหมด xxx บาท ครับ” ชายชราเดินไปหยิบของที่วางไปบนพื้นก่อนจะยื่นให้กับร่างเล็ก แทยอนยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากนอกร้าน
"ผู้หญิงคนนั้นจะรู้ไหมนะว่า อาการที่ตัวเองเป็นร้ายแรงแค่ไหน"
ความคิดเห็น