คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ละลายใจนายมาเฟีย : CHAPTER 2
CHARPTER 2
หลายวันต่อมาขณะที่ร่างน้อยกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนสาธารณะแห่งเดิม
ได้ปรากฏร่างกลุ่มคนลึกลับล้อมรอบร่างน้อยนั้นเอาไว้
ร่างน้อยพยายามร้องขอความช่วยเหลือ พลางวิ่งหนีกลุ่มบุคคลนั้นไปด้วยความหวาดกลัว
ความหวาดกลัวนั้นทำให้ร่างน้อยไม่ทันมองทางเลยเซปะทะกับอกหนาของใครบางคนเข้า
อารามตกใจส่งผลให้ร่างน้อยคิดที่จะร้องขอความช่วยเหลือ
แต่ก็ไม่ทันได้ร้องอย่างที่ใจคิดไว้ กลับถูกมือหนาของใครบางคนปิดปากบางไว้
ทำให้เสียงที่ตั้งใจจะร้องกลืนหายไป เปลือกจึงปิดลงด้วยความหวาดกลัว
บุคคลผู้เป็นเจ้าของมือที่ใช้ปิดปากร่างน้อยเมื่อเห็นท่าทีของคนที่ตัวเองปิดปาก
จึงเอ่ยเสียงออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน และใจดีต่อร่างน้อยว่า
"กวางยุน นี่คริสโอปป้าเอง เป็นอะไรเกิดอะไรขึ้นค่ะ " เมื่อร่างน้อยได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆลืมตาขึ้น
พลางกอดบุคคลตรงหน้าไว้เพื่อลดความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
" คริสโอปป้า ลู่ห่านโอปป้า พวกนั้นมาอีกแล้ว ยุนกลัว ช่วยยุนด้วยนะค่ะ "คำสั้นๆนั้น
สามารถทำให้สายตาของอู อี๋ฟาน นั้นน่ากลัวปนเย็นชาทันทีที่ร่างน้อยเอ่ยจบ
พลางค่อยๆคลายอ้อมกอดของร่างน้อยอย่าเบามือเเละอ่อนโยนแล้วส่งต่อร่างน้อย
ให้เเก่ผู้เป็นพี่ชายได้กอดปลอบแทนเขา เมื่อผู้เป็นพี่ชายเห็นท่าทีของเพื่อนสนิท
ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ที่ประสงค์ร้ายแก่น้องสาว ต้องได้รับการจัดการแบบ
ที่นรกยังต้องยอมรับในความโหดร้ายครั้งนี้ พลางนึกสงสารพวกนั้นที่เป็นศัตรูใครไม่เป็น
ดันเป็นศัตรูของอู๋ อี๋ฟาน ทายาทเพียงคนเดียวของอดีตมาเฟีย ที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนมาทำธุรกิจร่วมกับ
ตระกูลของเขาซึ่งก็เคยเป็นมาเฟียเหมือนกัน เเต่ปัจจุบันความน่ากลัวของทั้งสองตระกูล
ก็ยังคงเป็นที่ร่ำลือและเกรงกลัวของเหล่ามาเฟียในปัจจุบัน
"ยุนน้อย ไม่ต้องกลัวนะ โอปป้า มาช่วยแล้ว ยุนน้อยหลับตาสักแป๊บนะหรือจะหลับไปเลยก็ได้
เดี๊ยวโอปป้าอุ้มไปนอนเอง" ที่เขาเอ่ยมาเเบบนี้ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก
เพียงเพราะเขาเห็นพวกที่วิ่งไล่ตามน้องสาวเขามาและสิ่งที่จะเกิดกับเจ้าพวกนั้น
มันโหดร้ายเกินกว่าเขาจะยอมให้น้องสาวตัวน้อยของเขาเห็นเเถมยังสายตา
น่ากลัวที่ใช้มองเจ้าพวกนั้นของเพื่อนเขาอีก ยิ่งกว่าสายตาของซาตานเสียอีก
เห็นเเล้วสยองเเทนเจ้าพวกนั้น อู๋ อี๋ฟาน ใช้เวลาเพียงไม่นานในการจัดการ
พวกที่บังอาจมายุ่งกับ"คนสำคัญของเขา"เพียงเเต่สภาพของพวกที่ถูกจัดการนั้น
เหมือนกับผ่านสนามรบมาก็ไม่ปาน 1คนต่อสิบคน เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าไม่เก่งจริงๆไม่มีทางรอด แต่1 คนที่ว่าเสียเปรียบนั้นมีท่าทีที่สบายเหมือนกับ
เเค่ผ่านการออกกำลังกายอย่างเบาๆมาเท่านั้น
เมื่ออู๋ อี๋ฟานจัดการเสร็จ ก็เดินมาหาเพื่อนสนิทของเขาที่บัดนี้แขนนั้นอุ้มร่างเล็กที่นอนหลับไว้
"ส่งมา เดี๊ยวชั้นอุ้มเอง" พลางยื่นมือไปดึงร่างน้อยออกมาจากมือของเพื่อนสนิททันทีทึ่เอ่ยจบ
เมื่อผู้เป็นพี่ชายถูกเเย่งน้องสาวไปต่อหน้าต่อตาโดยเพื่อนรัก
สัญชาติญาณแห่งความหวงน้องสาวก็ลุกหือขึ้น
" ไม่เป็นไรชั้นอุ้มเองดีกว่า " แต่เมื่อเห็นสายตาที่ส่งมาของเพื่อนสนิทนั้น
ถ้าตนไปแย่งมาอาจจะถูกจัดการเหมือนกับเจ้าพวกนั้นที่ถูกเพื่อนเขาจัดการก็เป็นไปได้
สายตานั้นยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีก ทำให้สัญชาติญาณที่ว่านั้นดับมอดลงทันที
" แหะๆ งั้นรบกวนนายช่วยอุ้มยุนน้อยด้วยนะ ชั้นปวดหลังกะทันหันอ่ะ ขอบใจนะ"
ถึงเเม้เค้าจะเป็นทายาทมาเฟียเหมือนกันแต่ก็ไม่อยากลองดีกับเพื่อนเขา
เอาไว้พอยุนน้อยหลับค่อยไปแอบอุ้มเอาก็ได้ เขาเป็นพี่ชายเเท้ๆเเต่กลับไม่มีโอกาส
ได้อุ้มน้องสาวของตัวเองเลย น่าอเหน็ดอนาดใจตัวเองเหลือเกิน
"คริสโอปป้า ปล่อยยุนลงก็ได้นะ ยุนไม่ได้บาดเจ็บเลย ยุนกลัวโอปป้าหนัก " เสียงเด็กน้อย
ร้องบอกผู้เป็นพี่ชายข้างบ้านด้วยความเกรงใจ
โอปป้าออกจะเเข็งเเรง ไม่ใช่คนแก่แบบพี่ชายกวางยุนซะหน่อย
จะได้แบกกวางยุนของโอปป้าไม่ไหวนะค่ะ"ร่างหนาเอ่ยบอกร่างน้อยในอ้อมแขนก่อนจะเอ่ย
พาดพิงไปถึงเพื่อนสนิท ลูห่านเมื่อถูกเพื่อนว่ากระทบก็อยากตอบน้องสาวกลับไปว่า
ที่จริงตนนะ อุ้มน้องสาววิ่งร้อยเมตรยังไหว แต่สิ่งที่ทำให้ตนนั้นอุ้มน้องสาวไม่ไหว
ไม่ใช่น้ำหนักของน้องสาวหรอก เเต่เป็นสายตาของร่างสูง
ซึ่งบัดนี้ได้ส่งสายตาเตือนมาอีกละลอก แล้วเหลือบมองไปยังพวกที่ร่างสูงพึ่งจัดการ
ซึ่งจากสายตานั้น ลูห่านสามารถเเปลความหมายได้โดยไม่ต้องบอกซ้ำ
ถ้านายพูดอะไรไม่เข้าท่า นายได้ไปนอนกองรวมกับพวกนั้นเเน่
และด้วยความที่ตน ยังเป็นห่วงสวัสดิภาพของตนอยู่บ้าง
และไม่อยากไปนอนซดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลเล่น
จึงได้เเต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้น้องสาวตน พร้อมกับบอกว่า
" ยุนน้อย ให้มันอุ้มไปเถอะ โอปป้า ปวดหลังมากๆ ยุนน้อยจะได้ไม่เหนื่อยด้วยไง เชื่อโอปป้าสิ"
เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างบางจึงหยุดดิ้น พร้อมกับพล่อยหลับไปในอกแกร่ง
ด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจากการโดนไล่ล่า ร่างหนาเห็นดังนั้น
จึงยิ้มด้วยมุมปากเล็กน้อยแสดงถึงความรักและความเอ็นดูที่มีให้เเก่ร่างบางในอ้อมกอด
พร้อมกับก้าวเท้ากลับคฤหาสน์ของร่างน้อย ปล่อยให้ผู้เป็นเพื่อนมองตามตาละห้อย
ที่ไม่ได้อุ้มน้องของตน
Talk with writer
ไรเตอร์อัพตอนสองให้แล้วนะ ตอนนี้พี่คริสก็ยังละมุนอยู่
อย่าพึ่งเบื่อที่พี่คริสละมุนนะ เพราะอีกไม่กี่ตอนพี่คริสก็จะดาร์กแล้ว
หาความละมุนไม่ค่อยได้ พรุ่งนี้ไรเตอร์อาจจะไม่ได้อัพนะค่ะ
ไม่แน่อาจจะได้อัพ 555 เพราะไรเตอร์เลิกเรียนดึกนิดนึง
รีดเดอร์อย่าพึ่งหนีไรต์ไปไหนนะค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนจ้า
ความคิดเห็น