คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ละลายใจนายมาเฟีย : CHAPTER 1
CHARPTER 1
"แงๆๆๆๆๆ " เสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งมีนัยตากวาง เเก้มกลมใส
อายุประมาณ 12 ขวบ ดังออกมาจากสนามเด็กเล่นในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
เรียกความสนใจแก่ผู้คนที่ผ่านไปได้ไม่ยากและสามารถเรียก
เด็กหนุ่มสองคนซึ่งกำลังเล่นอยู่ไม่ไกลนัก ให้รีบวิ่งเข้ามาหาได้ในทันที
"กวางยุน เป็นอะไรหรือเปล่า ร้องไห้ทำไม บอกโอปป้ามาสิ" เด็กหนุ่มผู้มักมอบสายตาเย็นชา
แก่บุคคลทั่วไปแต่ไม่สามารถมอบสายตาเเบบนั้นกับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าได้
รีบเอ่ยถามก่อนที่ผู้ที่เป็นพี่ชายเเท้ๆ ของเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจะวิ่งมาถึงเสียอีก
พร้อมกับรีบสำรวจตามร่างกายของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความห่วงใย
" ยุนน้อยของโอปป้าเป็นอะไรอ่ะ ใครทำอะไรยุนน้อย บอกโอปป้ามานะ " อิม ลูห่านผู้เป็นพี่ชาย
เอ่ยถามน้องสาว อิม ยุนอา ผู้ที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด จน อู๋ อี๋ฟาน เพื่อนสนิทของเขา
หรือ คริสโอปป้าของยุนอาต้องดึงตัวเข้ามาปลอบในอ้อมกอด เสียงร้องจึงค่อยๆหยุดลง
เหลือไว้เเต่ตาเเดงๆ ซึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก สร้างความเจ็บปวดเเก่
ผู้ที่พบเห็นได้ไม่ยาก เด็กชายทั้งสองคนต่างรอให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้อย่างใจเย็น
เพื่อรอถามถึงสาเหตุที่ทำให้สาวน้อยตรงหน้าร้องไห้อย่างหนัก
"กวางยุนเป็นอะไรค่ะ บอกคริสโอปป้านะค่ะ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามเด็กน้อยในอ้อมกอดของตน
พลางกระชับอ้อมกอดให้เเน่นยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"ยุนเล่นของยุนอยู่ดีดี มีใครก็ไม่รู้มาพังของเล่นยุน แล้วก็ดักขายุน พอยุนล้มก็มารุมตบยุน
คริสโอปป้า ลูห่านโอปป้า ยุนเจ็บจัง" เสียงเด็กน้อยตอบอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของอี๋ฟาน
แต่ก็ยังคงดังพอให้เด็กชายทั้งสองคนก้มลงมองสำรวจเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง
เมื่อพบรอยฝ่ามือบนใบหน้าที่เเดงเถือกตัดกับผิวขาวใสและรอยแดงๆบริเวณข้อเท้าของเด็กน้อย
เเววตาที่เคยอ่อนโยนอยู่ได้เเปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่เย็นชากว่าที่เคยมอบให้คนทั่วไปหลายเท่า
แต่เมื่อเห็นหยดน้ำตาของเด็กน้อย สายตาที่เคยเย็นชากลับเลือนหายไปเหลือไว้เเต่ความห่วงใยที่
มอบให้เเก่เด็กหญิงในอ้อมกอด พร้อมกับเอ่ยบอกเพื่อนสนิทของตนซึ่งเป็นพี่ชายของสาวน้อย
"ลู่หาน เดี๊ยวพวกเราช่วยพากวางยุนกลับบ้านก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับมาคิดบัญชีกับพวกนั้นทีหลัง
เพราะยังไงพวกที่บังอาจมายุ่งกับกวางยุนของเราก็ไม่มีทางหนีพวกเราพ้นหรอก พวกนั้นต้อง
ได้รับความเจ็บปวดกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า ไปกันเถอะ"เมื่ออู๋ อี๋ฟานเอ่ยปากบอกเพื่อนสนิทเสร็จ
แล้ว ก็ก้มลงไปมองเด็กน้อยซึ่งได้ชื่อว่า กวางยุน พร้อมกับอุ้มร่างของเด็กน้อยไว้ในอ้อมเเขน โอบ
กระชับราวกับเกราะเหล็กที่คอยปกป้องไม่ให้สิ่งใดมาทำอันตรายคนในอ้อมเเขนได้ เด็กน้อยเมื่อรู้ว่า
เธอกำลังถูกอุ้มอยู่ก็มีอาการขัดขืนเล็กน้อย แต่แล้วก็เริ่มพล่อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
แต่ก็ยังคงได้ยินคำสัญญาของร่างสูงที่ให้ไว้
" โอปป้า จะปกป้องกวางยุนตลอดไป โอปป้าสัญญา" เมื่อลู่หาน เห็นว่าเพื่อนสนิทได้อุ้ม
น้องสาวของตนเดินออกไปลับตาเเล้วก็เริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันขัดกับใบหน้าหล่อเหล่า
ที่เเสนหวานพร้อมกับมองไปรอบๆ
" ชั้นรู้ว่าพวกแกยังอยู่เเถวนี้ ถ้าได้ยินแล้วก็อย่าคิดหนีเด็ดขาด แต่ถ้าอยากจะหนีก็เชิญ
แต่จงจำเอาไว้ว่าพวกแกไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของตระกูลอู๋และตระกูลอิมได้หรอก
ใครที่กล้ามายุ่งกับคนทั้งสองตระกูล โดยเฉพาะยุนอา ชีวิตของพวกนายจะไม่มีวันสงบสุขแน่
ตราบใดที่คิดลองดีกับพวกชั้น "เมื่อพูดจบ ลู่ห่านก็เริ่มวิ่งตามเพื่อนสนิทที่อุ้มน้องสาวของตน
ออกไปด้วยความเป็นห่วงร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมเเขนของเพื่อนสนิท
====================================================================================
ทันทีที่ถึงคฤหาสน์ของตระกูลอิม เด็กชายได้จัดการวางร่างน้อยลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน
และรีบวิ่งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลพร้อมทั้งสั่งแม่บ้านให้เตรียมกะละมังใส่น้ำอุ่น
เพื่อเตรียมที่จะเช็ดตัวให้เเก่ร่างน้อย มือหนาจัดการทายาบริเวณใบหน้าของร่างน้อย
อย่างเบามือราวกับกลัวว่าจะบุบสลายไป ความห่วงใยส่งผ่านทางสายตาทุกครั้งที่
มองร่างน้อยและเกิดความเจ็บปวดเกิดขึ้นทุกครั้งที่เค้ามองเห็นรอยแผลนั้น
ไม่นานนักผู้เป็นพี่ชายก็มาถึง อู๋ อี๋ฟาน เห็นดังนั้นจึงหลบออกเพียงเพื่อให้ลู่ห่านได้ดูอาการ
น้องสาวของตน แต่ก็ยังไม่ยอมห่างจากร่างน้อยนั้น จนกว่าจะแน่ใจว่าร่างน้อยนั้นปลอดภัย
พลางเอยถามเพื่อนสนิท
" รู้หรือยังว่าพวกมันเป็นใคร" เมื่อลู่ห่านเห็นความโกรธที่ลุกขึ้นในตาของเพื่อนสนิท จึงเอ่ยบอกไป
"อย่ากังวลไปเลย ชั้นจะไม่ปล่อยให้พวกมันทำร้ายยุนน้อยอยู่ฝ่ายเดียวหรอก
แค้นนี้มันต้องชำระ ถึงจะสาสม"
" คริสโอปป้า ยุนกลัวๆช่วยยุนด้วย ยุนเจ็บ " เสียงละเมอของเด็กน้อยเรียกความสนใจ
จากเรื่องที่ทั้งสองหนุ่มคุยกันได้อย่างหมดสิ้น ทำให้เจ้าของชื่อรีบพุ่งเข้ามาหาร่างน้อย
ด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งกอดปลอบร่างน้อยให้หายจากความหวาดกลัว
ลู่ห่านมองเพื่อนสนิทที่กอดน้องสาวของตัวเองด้วยความสงสารร่างน้อย
ที่ต้องเจ็บตัวแต่ก็ไม่มีความน้อยใจที่น้องสาวร้องเรียกหาแต่เพื่อนสนิทตน
กลับยินดีเสียอีกที่มีคนคอยดูแลและปกป้องเพิ่มอีกคน
"คริสโอปป้า" ชื่อนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์เรียก แม้แต่ตนที่เป็นเพื่อนสนิท
เเค่เอ่ยปากเรียกกลับถูกนัยน์ตาเย็นชานั้นแช่เเข็งทันทีที่เขาได้เอ่ยจบ
เเต่หากคนเรียกเป็นน้องสาวตัวน้อยของเขาแล้ว นัยน์ตานั้นกลับอ่อนโยนลง
เกินกว่าที่เจ้าของนัยน์ตานั้นจะคาดถึง
คริสโอปป้าของยุนน้อย ชื่อนี้ก็มาจากน้องน้อยของเขาเป็นคนตั้งให้ ด้วยความที่ว่า
ตอนพึ่งหัดพูด ชื่อของเพื่อนสนิทเค้าคงยากเกินกว่าที่น้องสาวเค้าจะเรียก
เลยเพี้ยนจากอี๋ฟานมาเป็นคริส แทนที่เจ้าของชื่อจะโกรธกลับหัวเราะชอบใจ
กับชื่อใหม่ที่น้องสาวเขาตั้งให้และห้ามไม่ให้ใครเรียกชื่อนี้นอกจากคนที่ตั้งให้เขา
เมื่อเห็นท่าทีที่สงบลงของคนในอ้อมแขน มือหนาจึงช้อนตัวร่างน้อยขึ้น
พร้อมกับก้าวเดินเพื่อไปยังห้องนอนของร่างน้อยที่ไปด้วยเจ้าหมีตัวสีน้ำตาลเข้มท่าทางขี้เกียจ
เมื่อถึงเตียงนอนก็จัดการวางร่างบางลง ห่มผ้าจนมิดคอและจูบปลอบประโลมที่บริเวณ
หน้าผากมน ส่งความรู้สึกห่วงใยผ่านมือหนาที่กอบกุมมือของร่างน้อยเอาไว้พร้อม
กับพล่อยหลับไปที่ข้างเตียงของร่างน้อย
อัพเพิ่มแล้วนะค่ะ
เม้นเยอะๆ
อัพบ่อยๆๆ
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
PS. Talk With writer
ไรเตอร์ชอบพี่คริสเวอร์ชั้นนี้มาก
ดูละมุนดี เเต่งไปแอบเขินเล็กน้อย555
เเต่หลังจากนี้อาจจะเจอพี่คริสเวอร์ชั่นดาร์ก
เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตาให้หนูยุนด้วยนะ
เพราะพี่คริสจะใจร้ายสุดๆๆ
เม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะค่ะ
รักรีดเดอร์ทุกคน
ความคิดเห็น