คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นางสาวพิมชนก หมัดเดชา
เรื่อง ตามรอยพระราชา
“แม่ค่ะ ทำไมรูปนี้พระราชาถึงเหงื่อไหล แม่ค่ะทำไมพระราชาถึงชอบขับรถลุยน้ำ แม่ค่ะทำไมพระราชาถึงเดินไม่หยุดเลย แม่ค่ะทำไมพระราชาถึงทรงช่วยเหลือคนที่เขาอยู่บนเขาบนดอย แล้วแม่ค่ะทำไมพระราชาถึงทำงานแบบไม่รู้จักเหนื่อย ทำไมท่านไม่ยอมพักผ่อนบ้าง ทำไมท่านต้องมาอยู่กับความยากลำบากเหมือนพวกเรา”
นานเท่าไรที่คำถามเหล่านี้ยังอยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้ถามกบแม่ของข้าพเจ้าในสมัยที่ข้าพเจ้านั้นยังเป็นเด็ก ตอนที่ข้าเจ้ายังเป็นที่คิดอะไรไม่เป็น เห็นอะไรก็ชอบถามแต่แม่ สงสัยได้ทุกเรื่องในตอนนั้นแม่ก็ได้แต่ยิ้มหัวเราะในการกระทำของข้าพเจ้าและได้อธิบายทุกคำถามที่ข้าพเจ้าอยากรู้
ข้าพเจ้ากำลังยืนดูรูปภาพพระองค์ที่แขวนอยู่ข้าฝาผนังของบ้าน ในรูปนั้นพระองค์ทรงโบกพระหัตถ์ในวันคล้ายวันพระสมภพ ข้าพเจ้ายืนมองและยิ้มด้วยความอิ่มอกอิ่มใจและเริ่มที่จะคิดว่าสิ่งที่พระองค์ทรงทำเพื่อเรานั้นมีมากมายแล้ว แล้วเราละได้ทำอะไรเพื่อพระองค์แล้วหรือยัง ข้าพเจ้าได้เห็นชาวบ้านทุกนในและที่แต่ละท้องถิ่นนั้นทำสิ่งดีๆถวายแด่พระองค์ ตอนแรกข้าพเจ้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่สิ่งที่พวกเขานั้นได้ทำ จนวันหนึ่งข้าพเจ้าได้ข่าวมาว่าอีกไม่กี่วันสมเด็จพระเทพพระรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารีได้ทรงเสด็จมาดูงาน ณ หมู่บ้านใกล้เคียงของข้าพเจ้า ในครานั้นข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เห็นพระองค์ ในระหว่างที่รอนั้นข้าพเจ้าได้เดินสำรวจในสถานที่นั้น ได้ศึกษาข้อมูลต่างๆและพบทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าพเจ้าได้เห็นนั้นล้วนแล้วแต่มาจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ซึ่งเป็นผู้ที่คิดแก้ปัญหาต่างๆให้กับชาวบ้านและหาอาชีพเสริม การสร้างการหารายได้ด้วยตัวเอง การอยู่ตามแนวทางของเศรษฐกิจพอเพียง และนี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ข้าพเจ้านั้นได้รู้จักการเดินตามแนวทางของพระองค์ ตั้งแต่วันนั้นข้าพเจ้าเริ่มที่จะมีความสนใจในส่วนของการอยู่อย่างพอเพียง ข้าพเจ้าได้เริ่มชักชวนแม่ของข้าพเจ้าให้ปลูกผัก ทำการเกษตรต่างๆเพื่อลดค่าใช้จ่ายในบ้านเพราะบ้านของข้าพเจ้าก็ฐานะดีสักเทาไหร่แต่ก็พออยู่ ได้ หลังจากที่รอบครัวของข้าพเจ้าได้เริ่มทำตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง บ้านของข้าพเจ้าก็มีเงินเก็บเพิ่มขึ้นละเริ่มมีบัญชีรายรับรายจ่ายในครอบครัว ข้าพเจ้าไม่เคยได้ไปร่วมงานวันคล้ายวันพระราชสมภพสักครั้ง แต่ถ้าเป็นกิจกรรมในโรงเรียนสมัยตอนประถม ข้าพเจ้าก็ไม่เคยพลาดที่จะส่งเข้าประกวดไม่ว่าจะเป็นเรียงความเรื่องในหลวงของเรา วาดภาพ ถึงแม้ว่าจะทำออกมาไม่สวยเหมือนเพื่อนๆคนอื่นแต่ข้าพเจ้าก็ทำด้วยใจ โรงเรียนของข้าพเจ้านั้นทำเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อใช้เป็นอาหารเที่ยงของพวกเรา ตัวข้าพเจ้าเองนั้นเป็นคนชอบบุกและชอบลุย เขาทำอะไรที่ไหนกับรุ่นพี่รุ่นน้องข้าพเจ้าก็จะติดามอยู่เสมอถึงแม้บางทีงานบางอย่างนั้นมันน่าจะเป็นงานสำหรับผู้ชยมากกว่าผู้หญิงเสียอีก แต่ข้าพเจ้าก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แม้ว่ามันจะทำให้เหนื่อย มีหกล้มคลุกคลานไปบ้างก็ตาม แต่ข้าพเจ้าก็มีความสุขที่ได้ทำและทำด้วยใจจริงๆ เหมือนดั่งที่พระองค์นั้นไดทรงทำเพื่อประชากรในประเทศตั้งมากมายที่ท่านนั้นไม่ได้หวังผลตอบแทนใด หวังแค่เพียงให้ประชาชนทุกคนอยู่กันอย่างมีความสุข พระองค์ก็ทรงพอพระหทัยมากแล้ว ซึ่งที่ข้าพเจ้านั้นมันยังน้อยเกินไปสำหรับสิ่งที่พระองค์ทรงมอบทุกหยดเหงื่อเพื่อคนทั้งประเทศ และตอนนี้ข้าพเจ้าได้ศึกษาอยู่ในระดับชั้นมัธยมตอนปลาย ข้าพเจ้ามีภาคภูมิใจมากที่ได้มายืนอยู่ ณ จุดนี้เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์นั้นได้มาจากการที่พ่อและแม่ได้ทำตามแนวทางของพระองค์ และข้าพเจ้าเองก็มีความฝันว่าขอให้ข้าพเจ้านั้นได้รับปริญญาจากพระหัตถ์ของพระองค์แต่แล้วฝันก็ดับสลายลงเมื่อมีสิ่งที่ข้าพเจ้าและคนทั้งประเทศนั้นคิดไม่ถึงเมื่อพระองค์นั้นได้ทรงสวรรคต เป็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นสำหรับชาวไทยทุกคน แต่ถึงแม้ว่าไม่มีท่านอยู่แล้วก็ตามแต่สิ่งที่พระองค์ทรงทำให้มันยังจำอยู่ในใจของคนไทยทุกคนและจะมีการเผยแพร่ไปยังรุ่นลูกรุ่นหลานต่อไป
สิ่งสุดท้ายนี้ข้าพเจ้าขอสัญญาว่าจะขอเดินตามรอยเท้าของพระองค์ จะอยู่อย่างพอเพียงไม่ฟุ่มเฟือยด้วยหัวใจที่ยังคงความทรงจำที่พระองค์ทรงได้เป็นแบบอย่างไว้ ข้าพเจ้าจะขอสัญญาว่าจะรักและสามัคคีกันไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน และจะขอเป็นลูกที่ดีของพ่อหลวง ด้วยความรัก ด้วยภักดีและตลอดไป
ผู้แต่ง : นางสาวพิมชนก หมัดเดชา
โรงเรียนเอกภาพศาสนวิชญ์ (ระดับช่วงชั้นที่4)
74/11 ม. 2 ต.ทรายขาว อ.คลองท่อม จ.กระบี่ 81170
ความคิดเห็น