คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Rule 1 :: ห้ามสาย [100%]
เ้าวันันทร์ ::
ผมเินผิวปาเป็นทำนอเพลมาร์เ้ามาในโรเรียนอย่าสบายใ พลายมือไหว้สิ่ศัิ์สิทธิ์ประำโรเรียน ่อนะมอ้ายมอวา แล้ว่อยๆ หลบมุมาิ้ายเพื่อโยึ้นึเมื่อเห็นรรมารนัเรียนทั้ฝูำลัเ็บอเพื่อเรียมัวึ้นเรียน ใ่แล้ว ผมมาสาย
ระหว่าที่ำลัย่อเป็นีนแมวมุเ้าพุ่มไม้ใล้ประูโรเรียน หูที่มีประสาทรับเสียไวยิ่ว่าหมา็ไ้ยินเสียหนึ่
“เฟิร์ส นาฬิามึสวยีนี่ ที่ยึไ้วันนั้นป้ะวะ” เสียหนึ่ในรรมารนัเรียนทั “เฟิร์ส” หรือ “ฤทธาโรน์” รรมารนัเรียนที่สวมนาฬิา้อมือสีฟ้า .. ไอ่สัส นั่นมันนาฬิาูที่มันยึไปนี่หว่า!!
“นาย! เอาอนอื่นมาใส่ไ้ยัไ!” ผมวิ่ออาที่ำบั(?)่อนะ่อว่าไอ้บ้านั่นที่เอานาฬิาผมมาใส่ แพนะนั่น T^T
“อนาย?” เาทำหน้าสสัย่อนะพู่อ
“มันโนยึแล้ว อนนี้เป็นสิทธิอรรมารนัเรียนอย่าผม” นายนั่นยิ้มมุมปา่อนะเอาสมุเ็นื่อนัเรียนมาสายออมาา
“ไ้ไวะ ็นั่นมันอผมอ่ะ อืนไม่ไ้หรอไวะ!!” ผมะโนนรรมารนัเรียนนอื่นๆ ที่ำลัเ็บอหันมามอ ..
“สามวันรับ เี๋ยวผมืนให้ อ้อ แล้ว่วยเ็นื่อรนี้หน่อยนะ” เาว่าแล้วยื่นแฟ้มอะไรสัอย่ามาให้ ผมเลยรีบรับมาเ็นส่ๆ โยไม่ไ้มอ ปิแฟ้มแล้วโยนืนให้หมอนั่น โยลืมวามั้ใในารมาโรเรียนอวันนี้ ผมมาสาย!!
“อบุรับ นารา” เาเปิแฟ้มวาสายามอ่อนะเอ่ยประโยน์่อมา
“อืม เหมือนะแนนวามประพฤินายะิลบ ถ้ามีไม่ถึหสิบะแนน นายะไม่บมอปลายนะ” เายัิ้วให้ผม่อนะะหมุนัวเินออไปพร้อมแฟ้มบรรลัยนั่น ปล่อยให้ผมยืนทำหน้าโ่เป็นหมาอยู่ที่เิม พอรู้สึัว ไอุ้ายนายเฟิร์ส็เินาไปเรียบร้อย ... *พ่นไฟ* ระผมนายนาราสุหล่อเลยำ้อเินอึ้นึไป
าบภาษาที่2 ::
“เลอวอนู” หัวหน้าห้อสั่บอั้นทำวามเารพเมอร์ิเออร์่อนะเริ่มเรียน อ้อ ผมลืมบอไปสินะ เรียนศิลป์-ฝรั่เศส อยู่มอห้าแล้ว .. ผมเหม่อไ้สัพั สเฟาน็ออาห้อไปแล้ว .. (เมอร์ิเออร์ผมเอแหละ)
“อีสออาทิย์ะมีานาร์นิวัล เมอร์ิเออร์บอว่าอยาให้พวเราัุารแส และอยาให้นัเรียนนอื่นๆ ไ้ร่วมิรรม้วย” ผมนั่ฟั ทับทิม หัวหน้าห้ออธิบาย่อนะแานให้แ่ละนให้ไปหา้อมูลและิไอเียในารทำานเทศาลฝรั่เศส
สรุปแล้ว ..าบนี้็ว่า .. ผมเลยวนไอ่เปรม ไอ่ิ เพื่อนสนิทไปนั่ิไอเียในโรอาหาร ระหว่านั้น็เสียบหูฟัฟัเพลาไอพอรอเพื่อนรัทั้สอื้อ้าวื้อน้ำมาถวาย(?)
“I love broken ones” ผมฮัมเพลเบาๆ พลาิธีมานและิรรมที่ิว่าะสนุ
ึ เสียยับเ้าอี้้านหลััึ้นเบาๆ ึ่็ไม่ไ้ทำให้ผมสนใ ใระทำอะไร็ปล่อยเาไปสิ - -
“พู่วว ผิโรเรียนนะรับ” ลมอุ่นๆ ปะทะเ้าที่้นอผมนนลุู่ เสียทุ้มระิบเบาๆ ที่้าหู นผมในลุ และหันไปมออย่ารวเร็ว
“อ้ะ!” ้วยเราะห์้ำรรมั มูโ่ๆ อไอ้รรมารนัเรียนันเียแ้มผมไปแบบเส้นยาแผ่าแป!! ไอุ้ายนายเฟิร์ส!! ไอ้! ไอ้! มัน มันหอมแ้มผม!!!
“เินหรอนาย ั้นผมไม่วนแล้วนะ” เาหัวเราะเบาๆ ่อนะหยิบหูฟั้าที่ถอออไปเสียบหูใส่ให้ผมเหมือนเิมแล้วเินาไปพร้อมแ้วาแฟ
!!!!!
“นารา นารา” ผมรู้สึถึแรสะิเบาๆ พร้อมับเสียไอ้ิ ..
“ห..หือ? อะไร มีไรวะ” ผมหลุาภวั์แห่วาม๊อ่อนะมอหน้ามันๆ
“ูับไอ้เปรมเรียมึนานละ ะแมั้ย? ้าวหน่ะ” ไอ้ิวาถ้วย๋วยเี๋ยวระแทับโ๊ะ ลูิ้นแทบเ้ออาถ้วยแหน่ะมึ T^T
“อ่ะนี่ น้ำ แ้าวแล้วแยา้วยนะมึ” ไอ่เปรมว่า้วยน้ำเสียเป็นห่ว ผมเป็นวามัน่ำ ่วนี้เป็นไ้ไม่สบาย้วย เลยอาารหนั ผมพยัหน้าให้พวมันสอน่อนะลมือั๋วยเี๋ยว ไอ้เปรมนั่มอผมินแล้วยิ้ม ส่วนไอ้ิ็ส่ายหน้าเบาๆ เหมือนระอา ผมินแล้วหล่ะแบบนี้
“ทับทิม เราว่าัแฟั่นโว์เหมือนปีที่แล้ว แล้ว็มีแ่ทำหน้าา้วยีมั้ย?” ผมเสนอวามิอัวเอับหัวหน้าห้อ
“เราว่าให้ทุนใส่หน้าาีมั้ย? นที่เินแฟั่นะไ้ไม่้ออาย” ไอ้เปรมเสริมผผม่อ
“็ีนะ อืมมาามบอว่าะให้ายนม้วยหน่ะ”
“ิอโนายนมนะ” ิหันไปบอับทับทิม่อนะนั่เียบร่าแผนภาพานร่าวๆ
“ั้นเราะลอเสนอมาามับสเฟานูนะ เผื่อไ้ไอเียใหม่ๆ อี”
“ภีม เราฝานายเรื่อารแสนะ ออีสัสอุ” ทับทิมหันไปพูับภีม ทำให้ไอ้ิแอบมอามเียบๆ ให้ผมเานะ ไอ้ิ้อแอบอบภีมแน่ๆ
“ไ้สิ” ภีมหันมายิ้มให้ทับทิม ทำเอาไอ้ิเินหน้าแ - - หมั่นไส้ิบ ผมเลยแล้ถีบมันเบาๆ แ่ไม่นึว่ามันะ... เ้าอี้
“สัสนารา!” มันลุึ้นมาี้หน้าผม ่อนะว้าินสอมาโนหัวผม
“โอ๊ย! ูหมั่นไส้โว้ยยย” ผมแลบลิ้นใส่มัน่อนะวิ่หลบ้าวอที่มันปาามหลัมา ิบหาย เล่นระานรอวาเลยเรอะ!
“มึอย่า ูอโทษนะๆๆ” ผมหันหน้าไปมอมัน่อนะวิ่หน้าเริ่ออาห้อ
“ไม่มีทา!” มันทำเสียเหี้ยม(?) ่อนะปาระานนั่นมาริๆ แม่๋านาราลา่อน T^T
ุ้บ!! ผมระโหลบระานนั่น่อนะนใรสันล้มลไปับพื้นมือหนาว้าร่าผมไว้ไม่ให้ลไปเ็บมาหนั ผมาแน่นเพราะวามลัว ลิ่นน้ำหอมผู้ายลอยมา ผมยันมือไว้ับพื้นเพื่อไม่ให้ทับเาทั้ัว ูะหนัมาสิเนี้ย ุนเียบไปเลยหรอ T^T
“ะ.. อโทษนะรับ เ็บมาไหม” ผมยับมานั่้าๆ เา่อนะ้มหน้า้มาพูอโทษพลาสำรวว่าเามีบาแผลรไหนไหม ถ้ามีผมวยแน่ๆ
“ไม่เป็นไร ราวหน้าราวหลัระวัหน่อย” เสียทุ้มๆ อันแสนุ้นเยระทบโสประสาท.. ผมเยหน้ามอเาที่อนนี้ลุึ้นยืนเ็มวามสู ไอ้รรมารนัเรียนหอหันี่อีแล้ว!
“อะ .. เอ่อ ือ ือว่า .. แบบ” ผมลายเป็นนิอ่ามาว่าเิมอนที่เห็นหน้ามัน ยิ่มันยืนแบบนี้ผมรู้สึว่าัวเอหเล็ลไปเลย
“หน้าผมมีอะไริหรือไ?” เานั่ยอๆ ่อนะเยาผมไปใล้ๆ มือหนาสัมผัสเบาๆ รมุมปา่อนะหยิบผ้าเ็หน้าสีเทาออมาับเลือให้ ามวัมอหน้าผม ่อนเาะยยิ้มมุมปาแล้วยื่นหน้ามาสัมผัสริมฝีปาผมแผ่วเบา่อนะพู
“ปาแหน่ะ อ้อ เอาเสื้อใส่ในาเ้วยนะรับนารา” พอพูบไอ้บ้านั่น็เินล้วระเป๋าาเออไป
…
“มึเบาๆ ิวะ เี๋ยวนอื่น็รู้หรอ” ไอ้ิ
“สัส ูเ็บ เร็วๆ สิวะ” ผม
“เออๆ ใล้แล้วๆ” ไอ้เปรม
เอ่อ ือพวผมไม่ไ้ทำอะไรันทั้สิ้น .. แ่ำลัเ็นรถหลบยามหน้าประู ศออันทรอาุภาพอไอ้เปรมันนับปาผม ; w ; แ่เนื่อ้วยเหุผลที่ทรพลัไม่สามารถหยุยั้พวเราสามน้อีแล้ว ... ูะไปแร้าบบ >O<
าบบ่ายผมว่าและ้วยเิอาารเบื่อหน่าย ุเปรมเพื่อนรัึวนระผมและนายิไปเินห้าส่อสาว -..- และะที่ำลั้าวพ้นาประูโรเรียน เสียมหาวย็ัึ้น ..
“เฮ้ยย! ละอ่อนสามนฮั้นหยะหยัหน่ะ” (เฮ้ย! เ็สามนนั้นทำอะไร?) :: ทรานสแลเอร์โยนารา ลุยามหน้าโรเรียนเห็นแล้วหล่ะมึ วยิบ ำหน้าูไม่ไ้ทีเถอะๆ ไม่ั้นถึปรอแน่ พวผมเลย ..
“เร็วิวะสัส” ไอ้เปรมเร่
“นาราึ้นมาิวะ” ไอ้ิว่าพลาสาร์ทรถรอ พอผมระโึ้นปุ๊ป ไอ้เปรม็ามมา านั้น็ .. บ๋ายบายยย รับลุยามม
เ็นทรัลแอร์พอร์ ::
พวผมใ้เวลาบึ่รถไม่ถึสิบห้านาที็มาถึเ็นทรัลแอร์พอร์ หรือที่เรียิปาันว่าโรฯ หลัาสารถีมอเอร์ไ์เิลนามนายิภพนำรถเ้าไปอเ็บเป็นที่เรียบร้อย พวผม็สะพายเป้โรเรียนเินเ้าห้าไป แอร์เย็น่ำปะทะับหน้าผมเบาๆ นเินผ่านไม่มาพลาหันมามอ สายาประมาว่า “ทำหน้าแบบนี้เพิ่เยมาห้าเหรอ้ะ” แล้วหันมา้อผม ทำอย่าับูเป็นัวประหลา แ่พลาสเอร์สีฟ้าสใสอภีมที่ิอยู่มุมปานี่นะ ; w ; โถ่ถัีวิู
“ไปไหนีวะ” ไอ้เปรมเปิประเ็นแล้วหันมาถามไอ้ิับผมที่ำลัยืนหาวโว์ลิ้นไ่อันสวยส
“อยาแไอิม แล้วนั่ร่าโรป้ายาร์นิวัลปีนี้ให้เสร็” ไอ้ิว่า ผมว่ามันัะบ่นึ้นเรื่อยๆ เหมือนพ่อผมละนะ - -
“ามใว่ะ ูไ็ไ้” ผมยัไหล่่อนะเินามพวมันไป ีเหมือนัน เี๋ยวหมฝรั่เศส็ะมีแวนระาษอี่ปุ่นละ ผมหล่ะอบแวนระาษนี่มาเลย (เทศาลทานาบาะ)
สเวนเ่น ::
พวผมเลือนั่นอร้าน มันูไม่อึอัและ .. สามารถส่อสาวๆ ที่เินผ่านไปมาไ้ี -..-
“รับอะไรีะ?” พนัานร้านเินมารับเมนู พวผมึพร้อมใัน ..
“สรอเบอร์รีุ่ปเปอร์ันเย์ เพิ่มเบอร์โทรนรับออร์เอร์รับ” ไอ้เปรมหยอ
“บลูเบอร์รี่ เพิ่มในรับเมนูรับ” ไอ้ิ่อ
“อผมอเป็น อเมริันทาวเวอร์ เพิ่มวิปรีมเสิร์ฟพร้อมนน่ารันนี้นะรับ” ผมว่าพลาปิเมนูส่ืนให้เธอ
“อโทษนะะ มีสามีแล้ว่ะ” ... เธอพูพลาี้ไปยัพนัานที่ำลัยไอศรีมมาเสิร์ฟโ๊ะ้าๆ พวผมพาันหันไปมอแล้วพบว่า ... สามีเธอนามนั้น .. เป็นผู้หิ บร้ะ! ายริหิแท้ในโลนี้เหลือสัเพียใ โปรมาให้ระผมเยมสัสามสี่น(?) ; w ;
เอาเป็นว่า พวผมหน้าแันไปเป็นแถบๆ นั่นยัไม่พอ สามีเธอยัเม่นพวผมแบบสุๆ อนที่เาหรือเธอ อ้ะ ่าแม่ มาเสิร์ฟไอิม เธอไ้ล่าวประโยที่ผมำไ้ึ้นใว่า ... “ปาแนี่ยัไม่พออีหรอ?” พร้อมทำหน้าอยามีเรื่อเ็มที่ ..
พว้าน้อยเลย้อรีบรับประทานแล้วไสหัวหล่อๆ ออาร้าน บันั้น เร้เร ..
้วยวามเป็นนี ั้ใทำานที่ไ้รับมอบหมายพวผมเลยพาันมานั่ที่ฟู้เ็นเอร์เพื่อร่าโรและิิรรมเพิ่ม
“ิ ไปื้อาแฟับูป่ะ -..-” ผมเอ่ยปาวนมัน
“เอาิ แม่่วิบ” มันว่า่อนะหาวประอบา(?)
“ลาเ้เผื่อูแ้ว สาร์บันะ แ้” ไอ่เปรมพู่อนะ้มหัวลไปร่าแบบหน้าาที่ะใ้ในาน
ระหว่าที่เิน็ส่อสาวๆ สวยๆ ไป้วย แ่เป็นเพราะวันนี้วันันทร์ .. นัเรียนนัศึษาเลยน้อยว่าปิ - - แ่เล้วโ็เ้า้าผม เมื่อ ...
“อโทษนะะ อเบอร์ไ้ป้ะะ?” หิสาวนาหนึ่เินเ้ามาอเบอร์ผม! ูะลอย
“ไ้รับ” ผมพู่อนะส่ยิ้มพิมพ์ใให้เธอพลาเบอร์ผมลในโทรศัพท์เธอ
“ป่าวอเบอร์นาย เราอเบอร์นนั้นอ่ะ” เธอพูเินๆ ่อนะี้ไปยั ... ไอ้ิภพ บุรุษรูปามที่อนนี้ำลัทำหน้า่วนอนไ้แบบ .. เอ่อ .. เ็ี่ละมั้ - - หน้าามันึูทั้ายและหิอยู่แล้ว
“เธอ้อไปอมันเอนะ เราไม่ล้าให้หน่ะ” ผมยิ้มแห้ๆ ให้ ่อนะิในใ .. ไม่มีใรแลูเวลาเินับไอ้พวนี้เลย ; w ;
“อบในะ” เธอยิ้มแล้วเินไปหาไอ้ิ เมินผมะั้น โฮรรร
ะที่พารานอย์อยู่นั้น ..
หมับ
มือใรบาน็วาลบนไหล่ผมพลาับผมให้หันไปหา
“...”
---------------------------------------
หนึ่อนผ่านไป เหมือนทศะอ .. รี๊ หนูป่าวนะ -0-
พยายามสุๆ แล้วนะ ่วนี้มีแ่ฟีลราม่า โฮรรรร
อำลัใหน่อย ุ้บๆ ♥
ความคิดเห็น