Disney Lend! เปิดตำนานเจ้าหญิงพันธุ์ใหม่!

ลำดับตอนที่ #5 : - เจอซวยแล้วมาเจอนางฟ้า ..เรียกว่าโคตรซวยได้ไหม!? -

“หาววว ง่วงชะมัด เฮ้ พื้นตรงนั้นมันสะอาดซะที่ไหนกัน ไปถูใหม่”ผมหาวพลางชี้มือไปที่บริเวณพื้นที่ยังมีคราบน้ำมันเหลืออยู่

อา นี่ล่ะครับความสุขของชายหนุ่มในวันใหม่ ฟ้าสดใส ใจสดชื่น ระรื่นตา ผมต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยการใช้ยัยแม่ลูกทั้งสามคนทำงานถูพื้นทั้งบ้าน โดยมีตัวเองนั่งอยู่บนราวบันได มองภาพเหล่านี้อย่างมีความสุข

“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ! ทำไมฉันต้องมาทำงานนี้ด้วย! สกปรกก็สกปรก”

“ใช่ๆ แถมชุดยังทุเรศสิ้นดี!”ยัยสองพี่น้องทิ้งไม้ถูพื้นลงอย่างขัดใจก่อนจะบ่นๆไปตามประสาคุณหนูไม่เคยแตะไม้ถูพื้น

“ก็เอาสิ พักได้ แต่ต้องมาเล่นกับน้องสปิ๊ดซี่น้า”ผมพูดพลางหยิบแมลงสาปออกมาอย่างไม่กลัวมันแม้แต่น้อย

“กรี๊ดๆๆ! ทำแล้วๆๆ”พวกนั้นรีบหยิบไม้ถูพื้นขึ้นมาทำงานต่อทันที ผมจึงวางแมลงสาปใส่กล่องตามเดิม แม้ว่ายัยสามแม่ลูกนั่นจะมาแย่งกล่องที่ผมใช้ขู่ไปจากผมได้ทุกเมื่อ แต่ตัวน่าขยะแขยงเต็มไปหมดแบบนี้ คงไม่กล้าล่ะนะ

“แหม แย่จังนะต้องมาทำงานแบบนี้ แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมก่อนหน้านั้น ฉันต้องมาทำงานแบบนี้ แล้วใส่ชุดทุเรศแบบนั้นด้วย พวกเธอมาเป็นแบบฉันบ้าง ...เป็นไรไป”ผมยิ้มอย่างชั่วร้าย แม้จะรู้ตัวว่าหน้าสวยๆของซินเดอเรลล่าไม่เข้ากับรอยยิ้มนี้เลยก็ตาม

หลังจากเมื่อคืนนี้ที่ผมจัดการยัยสามแม่ลูกนี่แล้ว พวกนั้นก็ไม่กล้าหือกับผมอีกเลย แม้ว่าแรงผมจะสู้ยัยพวกนั้นไม่ได้ แต่มีกล่องน้อยกลอยใจอยู่ข้างๆ ยัยพวกนั้นก็ไม่กล้าขัดผมแล้ว

“แกกล้าทำพวกฉันถึงขนาดนี้ มันไม่จบง่ายๆแน่”ยัยแม่เลี้ยงยืดตัวขึ้นอย่างองอาจและพูดกับผมด้วยใบหน้าเย็นชา ผมเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะคลี่ยิ้มออกไป

“ก่อนจะจบเรื่องผม เอ๊ย ฉัน ก็จบเรื่องนี้ก่อนนะ”จบคำผมก็เขวี้ยงหนูออกไปทันที

“กรี๊ดดดด! คุณแม่ขาๆ!”

“นังซินเดอเรลล่า แก!!”

“จ๋า ว่าไงจ๊ะทุกคน~”แม้ว่าผมจะต้องพูดจ๊ะจ๋าก็ตาม แต่ถ้าพูดออกไปด้วยความสะใจ ..

ใช่ว่าจะไม่คุ้ม!

“เอาล่ะ เก็บกวาดไปซะ ฉันจะไปกินข้าว หิวชะมัด”ผมบอกพลางกระโดดลงการราวบันได หยิบกล่องน้อยของตัวเองไปพร้อมกับเดินไปที่ห้องครัว โดยทิ้งเสียงหัวเราะด้วยความสะใจไว้เบื้องหลัง ...แล้วไอค่อกแค่กทีหลัง เฮ้อ ซินเดอเรลล่านี่ช่างไม่เหมาะกับหัวเราะเสียงสูงแบบมารร้ายจริงๆ

“ไหน ดูซิอาหารมีอ่ะ ...”ผมรีบโกยน้ำลายเข้าปากเก็บไปในทันทีเมื่อเห็นเหล่าอาหารมากมายวางเรียงไว้เต็มไปหมด แต่ละอย่างเป็นอาหารที่ชาตินี้ ไอ้ราส ไม่มีวันได้กินอย่างแน่นอน

“ลุยล่ะโว้ย!”ผมรีบปิดประตูห้องครัว วางกล่องลงแล้ววิ่งไปหาอาหารทันทีราวกับเจอขุมทรัพย์อันมีค่า อา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ..กินให้หมดไม่ต้องเหลือเลยดีกว่า!

“ง่ำๆๆๆ”ผมจับอะไรหลายอย่างยัดเข้ามาในปากอย่างเอาเป็นเอาตาย รับรู้ถึงรสชาติหลายรสชาติที่แตะลิ้นตัวเอง ...สุขใดจะสุขเท่าท้องอิ่ม อา ...เอ๊ะ

“หวา หลบไปๆๆ”ผมเอากระจกที่ห้องครัวที่ส่องมาที่ตัวเองให้มันหลบไปไกลๆ เพราะสภาพที่เห็นนั้นมันช้ำใจผมมาก ผมได้ทำลายภาพลักษณ์อันน่ารักของซินเดอเรลล่าไปซะแล้ว เฮ้อ มีสามงามในตัวของตัวเองนี่มันน่าช้ำใจจริงๆ

จะว่าไปมันก็ไม่เลว ถ้าจะอยู่บ้านรวยๆแบบนี้ตลอดไป ผมก็ไม่เห็นจะต้องกลับไปที่ที่ผมอยู่เลย หน้าตาอย่างผมในเวลานี้หาเงินได้เยอะแหงๆ(หมายถึงอาจจะไปเป็นนางแบบหรือร้องเพลงนะเฟ้ย)

คงเห็นใจคนอย่างผมเลยให้เข้ามาที่นี่แน่นอน เจ๋งสิ!

 

“อา อิ่มชะมัด ลุกแทบไม่ขึ้นเลย”ผมยิ้มอย่างสุขใจพร้อมกับตบท้องของตัวเองที่ป่องจนแทบแตกเบาๆ ถึงจะจุกแต่ก็สุขีชิบหาย แต่อาหารก็เหลือนิดเดียวเอง คงต้องให้ยัยสามแม่ลูกนั้นซื้อมาให้แล้วล่ะ

คิดเสร็จสรรพผมก็ค่อยๆเดินอย่างทุลักทุเลด้วยความจุกเพื่อจะไปหยิบกล่องเหล่าสัตว์ขยะแขยงทั้งหลายไปขู่ยัยพวกนั้น แต่ ..แต่...

“ชิบหายแล้วไง”ผมพึมพำออกมาเบาๆ กล่องหายไปแล้ว! แถมประตูห้องครัวยังเปิดค้างไว้อีกต่างหาก มีคนเอากล่องไปตอนที่ผมกินข้าวอยู่!

ตึกๆๆ

ผมค่อยๆเดินอย่างแผ่วเบาที่สุดเพื่อที่จะไปหาสัตว์มาขู่พวกนี้ใหม่โดยเดินออกมาด้านนอก ระหว่างทางก็ทั้งคลาน กระดึ๊บ ย่องเบา เพื่อที่จะไม่ให้ยัยสองพี่น้องมองเห็นผม ...และผมก็พบว่ายัยแม่เลี้ยงหายไป

ยัยนั่นเป็นตัวการแน่นอน!

“ไปจัดการนังนั่นซะ มันอยู่ที่ห้องครัว”ผมนั่งลงหลังพุ่มไม้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงเย็นๆดังขึ้นเบาๆ ผมอยู่ที่หลังบ้านที่มีป่าอยู่ใกล้ๆ มันเหมาะเลยล่ะที่จะทำการคุยแผนชั่วๆ

“ตะ แต่ซินเดอเรลล่าไม่เคยทำอะไรผิด”เสียงของผู้ชายดังตามขึ้นอย่างหวาดๆ ผมค่อยๆแหวกพุ่มไม้ออกทำให้เห็นผู้ชายร่างกำยำสองคนที่มีธนูและดาบพร้อมกำลังคุยกับยัยแม่เลี้ยงจอมโหด

“ช่างนังนั่นสิ ฉันสั่งพวกแก พวกแกก็ต้องทำ หรือจะไม่เอาเงินก็เชิญ!”อา แบบนี้เรียกว่าจ้างฆ่าสินะ ก็เหมาะดีกับคนแบบนั้น ผมเองในเวลาแบบนี้ ผู้หญิงด้วยกันผมยังสู้แรงไม่ไหวเลย เจอพวกนี้ผมว่าเดี้ยงตั้งแต่เปรี้ยงแรกแหงซะ

“กะ ก็ได้ๆ แล้วพอฆ่าเสร็จพวกฉันต้องทำยังไง”ดูสองคนนั้นจะกลัวยัยแม่เลี้ยงพอสมควร มันก็น่ากลัวจริงๆนั่นล่ะ ...แล้วผมก็หนียังไงดีล่ะ ทางป่าเหรอ หรือร้องขอให้คนช่วย

“เอามันไปเผาให้มันเหลือซากและฝังกระดูกมันซะ!”

เอื้อก

ผมกับผู้ชายสองคนพร้อมใจกันกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆทันที โห เจ้จะโหดอะไรปานนั้น แบบนี้ผมหนีทางป่าดีกว่า เพราะถ้าไปขอให้คนช่วย ผมต้องไปด้านหน้าบ้าน ซึ่งสามคนนั้นเห็นผมแน่นอน แต่ถ้าทางป่า มีอะไรบังผมเยอะแยะ

แต่มันน่าเจ็บใจที่ผมแพ้นี่สิ!

“อย่าให้เจอแกอีกนะยัยเหี้ยมเอ๊ย”ผมพึมพำอย่างเจ็บใจก่อนจะค่อยๆดึ๊บๆหนีไปทีละนิดๆ ขอโทษนะซินเดอเรลล่าคนสวย ท่าทางเธอตอนนี้อุบาทว์สุดๆ ...

“มันอยู่ตรงนั้น! ไปจัดการมันซะ!!”ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อยัยแม่เลี้ยงชี้มือมาที่ผม ผมรีบติดเกียร์หมาวิ่งหนีทันที แต่ทำไมมันวิ่งช้าจังวะเนี่ย ปั๊ดโธ่เว้ย!

“ซ้ายขวา ขวาซ้าย ซ้ายซ้าย โว้ยยย ทางไหนวะเนี่ยย”ผมวิ่งไปงงไป บ้างก็ชนต้นไม้ดังปึ้ก! บ้างก็ล้มโครม แต่ก็ต้องลุกขึ้นพร้อมกับหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้จะวิ่งช้า แต่ก็ดีที่ว่าเสียงฝีเท้าผมเบามาก ขอแค่ผมไม่เอาหัวไปโขกอะไรก็หนีได้ล่ะ

“หยุดเถอะซินเดอเรลล่า! พวกฉันสัญญาจะฆ่าเธออย่างนุ่มนวลที่สุด!”

“ไปตายซะไอ้เวร! มันมีที่ไหนฆ่าแล้วไม่เจ็บวะ! ฉีดยารึไงห๊ะ!!”

ปึ้ก!!

“โอ๊ย! บ้าเอ๊ย อะไรวะเนี่ย”ผมหันไปตะโกนด่าพวกนั้นโดยไม่ทันได้มองทาง พอหันกลับมาก็โขกกับกิ่งไม้อย่างจัง รู้สึกว่ามีน้ำบางอย่างไหลลงมาเรื่อยๆแถมผมยังกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่างหาก ...เจ็บว่ะ

“อ๊ะ”ผมร้องอย่างพึ่งรู้สึกตัวเมื่อฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พยายามลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อทันที ไม่เอาแล้ว ผมกลับบ้านก็ได้ กลับก็ได้โว้ยยย!!

 

“แฮกๆๆๆ”ผมหยุดวิ่งก่อนจะหอบอย่างหนักหน่วงด้วยความเหนื่อย เหนื่อยจนหายใจไม่ทันแถมยังรู้สึกหน้ามืดอีกต่างหาก ทางก็มองไม่เห็น มืดสนิทไปแล้ว ...ผมวิ่งหนีนานขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ อืม เลือดที่หัวแห้งแล้วแบบนี้สงสัยจะนานแฮะ

“ช่วยฉันด้วย ...ใครก็ได้ ช่วยฉันที”ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงครางของคนแก่ ก่อนจะค่อยๆเดินไปใกล้ๆบ่อน้ำเล็กๆที่ดูเก่าสุดๆ พอเข้าไปใกล้ได้ผมก็ก้มหน้าลงมองลงไปก่อนจะพบกับนกตัวสีฟ้าอ้วนที่นอนเหนื่อยอยู่ในถังน้ำ

“ชะ ช่วยด้วย ในนี้ร้อนเหลือเกิน ฉันหมดแรง เหนื่อย ...”ไอ้นกตัวนั้นยังคงบ่นไปเรื่อยๆ ผมมองมันอย่างสนใจ แต่ไม่ได้ตกใจมากนัก เพราะเจอหนูพูดได้มาแล้ว

“เอ่อ เดี๋ยวฉันช่วย”ไหนๆผมก็ว่างอยู่แล้ว ผมจึงค่อยๆดึงเชือกที่เชื่อมกับถังน้ำนั้นขึ้นมา ก่อนจะกำนกตัวนั้นขึ้นมาแล้วปล่อยให้มันสูดอากาศเย็นสบายในเวลากลางคืน

“อา ขอบคุณเหลือเกิน ...”

“เฮ้ย...”ผมร้องออกมาเบาๆเมื่ออยู่ๆนกตัวนั้นก็มีแสงสีทองประกายล้มรอบตัวเอง มันค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งกลายเป็น เอ่อ

“ยายแก่บินได้!?”แถมถือไม้ที่เหมือนจะเป็นของประกอบฉากแบบคทานางฟ้าอีกต่างหาก นี่มันอะไรกัน!? นกกลายเป็นนางฟ้างั้นเหรอ โอ๊ย ผมล่ะมึนกับเรื่องนี้จริงๆ

“ไหน ขอฉันดูหน้าเธอหน่อยนะจ๊ะแม่คนดี”แม่มด เอ๊ย นางฟ้าแก่ๆพูดพลางตวัดคทามาทางผม แสงสว่างจึงเกิดรอบๆตัวผมทันที

“โอ้ เธอคือ ...ซินเดอเรลล่า! โอ้ ฉันดีใจมาก ฉันนึกว่าฉันจะทำหน้าที่ไม่ได้แล้วเสียอีก เอาล่ะ ฉันรู้นะว่าเธออยากไปงานเลี้ยง นี่คงจะเสียใจอยู่ใช่ไหมจ๊ะ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยเธอเอง เอาล่ะ....”

“หา อะไร เฮ้ย อะไรวะ เฮ้ๆ”ผมร้องอย่างมึนงงทันทีเมื่อนางฟ้าตรงหน้าผมพล่ามอะไรก็ไม่รู้มากมาย แสงสว่างล้อมรอบตัวผมไปหมด ผมไปสามารถมองเห็นอะไรได้เลยเพราะรู้สึกแสบตามาก

แล้วพอมารู้สึกตัวอีกที..

“ไปงานเลี้ยงให้สนุกนะซินเดอเรลล่า และขอกว่าเธอมีเวลาถึงเที่ยงคืนเท่านั้น เธอจะกลับเป็นเหมือนเดิม โชคดีนะจ๊ะนางฟ้าตัวน้อยของฉัน”เสียงตะโกนของนางฟ้าบ้าดังไล่หลังมา ผมมองชุดของตัวเองที่กลายเป็นชุดสีฟ้ายาว เค้าเรียกกันว่าอะไรนะ ชุดตารีตงั้นเรอะ ..หรือชุดราตรีนะ หรือชุดฟูฟ่อง เฮ้ย เอาเถอะ ว่าแต่ว่าทำไมผม...

“ถึงมาอยู่บนรถฟักทองวะเนี่ยยยย!!!”

ไปงานเลี้ยงอะไร!? ไปทำไม!? ...ทำไมผมต้องใส่ชุดแบบนี้ ..แล้วรองเท้าก็เป็นรองเท้าแก้วส้นสูงอีก ...ฮะ ..นึกออกแล้ว เรื่องนี้มัน

ผมนึกเนื้อเรื่องออกแล้ว!