ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - แผลงฤทธิ์ ซินเดอเรลล่า -
“ซินเดอเรลล่า! ดูนี่สิ ชุดของฉัน สวยใช่ไหมล่ะ”
“ของฉันสิสวยกว่า เป็นยังไง เริศไปเลยใช่ไหม”
“และแน่นอนว่าหน้าอย่างแกไม่มีวันได้ใส่มันอย่างแน่นอน”
“อยากใส่ตายล่ะ เหอะ”ผมนั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งหอบด้วยความเหนื่อยหลังจากต้องตรากตรำทำงานบ้านแทบขาดใจเพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน บ้านนี้จะใหญ่จะเอาโล่รึไงผมก็ไม่รู้ อยู่กันแค่สามคน(ไม่รวมผมอย่างแน่นอน) สร้างบ้านปานว่าอยู่เป็นร้อยๆคน
“แกต้องอยากใส่สิ! ชุดนี้สวยที่สุดในร้านเลยนะยะ ดูลูกไม้พลิ้วๆนี่สิ”ดูแล้ว มันจะเยอะไปไหน
“แต่ชุดนี้แพงที่สุดในร้าน! ถูกเย็บอย่างดี และแน่นอนว่ามันจะทำให้ฉันสวยที่สุด!”ก็ไม่เห็นว่ามันจะดูแพงกว่าชุดอื่นๆตรงไหน...
“ฉันต่างหากล่ะที่ต้องสวยที่สุด!”
“ฉันสิ!”
“ฉัน!”เอาอีกแล้ว จะทะเลาะกันอะไรนักหนา ผมว่านะ ถ้าพวกนี้ไปประกวดหญิงหลอนแห่งชาติ คงไม่พ้นจะชนะขาดลอยแหงๆ
“เด็กๆ! เด็กๆ! มีเรื่องใหญ่เรื่องดีมาแล้ว”ผมหันหน้าไปมองคุณแม่ทูนหัวของลูกๆที่วิ่งหน้าตั้งมาเหมือนถูกหวย อืม ..เนื้อเรื่องเข้าใกล้จุดสำคัญแล้วรึไงกันนะ หน้าบานแบบนี้สงสัยจะใช่
“อะไรเหรอคะคุณแม่”สองสาวหน้าแก่พูดขึ้นพร้อมกันด้วยความสงสัย ผมเองก็นั่งมองอย่างสนใจเช่นกัน
“มีสาส์นมาจากพระราชวัง ให้หญิงสาวไปงานเลี้ยงเพื่อหาคู่ให้เจ้าชาย”
“กรี๊ดดด! จริงเหรอคะคุณแม่ เราจะได้ไปหาเจ้าชายแล้วเหรอคะ”
“จริงจ้ะ เพราะฉะนั้นเราต้องหาชุดสวยๆใส่ เพื่อที่จะไปงานเลี้ยง”ดีใจด้วย และผมหวังว่าพวกนี้จะไม่ถูกถีบออกมาทั้งที่ยังไม่ได้เข้าประตูวังด้วยซ้ำ หน้าตาอย่างนี้คนสวนก็หรูแล้ว
“ส่วนแก ซินเดอเรลล่า แกต้องอยู่ที่นี่”หญิงแก่หันมาพูดเสียงเย็นใส่ผม ส่วนผมก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“ก็เออสิ ฉันจะไปทำไมล่ะ”ทันทีที่พูดออกไป ผมก็โดนถลึงตาใส่ทันทีก่อนที่แม่ลูกทั้งสามคนจะพากันเดินขึ้นห้องไปเลือกเสื้อผ้า
อ้าว ผมทำอะไรผิดล่ะ ไม่ไปก็ไม่ไปสิ ทำไมต้องถลึงตาใส่ผมด้วย เนื้อเรื่องมันน่าจะแบบว่านางเอกต้องอยู่ที่บ้านเดี๋ยวเจ้าชายก็มาเจอเองไม่ใช่เหรอ หรือผมจำผิดกัน
“ซินเดอเรลล่า! มาช่วยฉันเลือกเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!”เสียงตวาดแว้กดังขึ้นมาจากขั้นสอง ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินอย่างเหนื่อยอ่อน ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย หิวชะมัด แล้วที่เรียกให้ช่วยเลือกเสื้อผ้านี่อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคิดจะอวดเสื้อผ้าน่ะ
“ไหน มีอะไร”พอขึ้นไปถึงห้องผมก็ต้องเก็บอาการไม่ให้พลั้งปากด่าออกไปเมื่อสภาพห้องที่ผมลงทุนทำความสะอาดแทบตายพังพินาศในพริบตาที่ยัยพวกนี้รื้อ ...ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ!
“ดูสิว่าชุดไหนเหมาะกับฉัน ชุดสีชมพูเริศๆแบบนี้ หรือสีฟ้าดี”อืม ...ถ้าเอาชุดคางคกมาใส่ละก็ผมว่าใช่เลยอ่ะ
“ดูของฉันก่อนสิยะ สีเขียวหรือขาวดี”เอาลายจุดๆสิเหมาะ เป็นตุ๊กแกได้เลยนะ
“ซินเดอเรลล่า! แกต้องดูให้ฉันก่อน!”
“ฉันต่างหาก!”
“ฉัน!”
“ว้อย! ใส่ๆไปเถอะน่า คิดว่าตัวเองหน้าตา ...เอ่อ ซินเดอเรลล่าหมายถึง หุ๊ๆๆ คุณหนูคนนี้น่าจะใส่สีชมพู อีกคนน่าจะใส่สีเขียวนะคะ เพราะมันสวยม๊ากมาก”ผมจำเป็นต้องกลืนคำด่าลงไปก่อนจะกลั้นใจกัดฟันพูดคำชมที่ไม่มีวันจะเป็นคำจริงใจไปได้เด็ดขาด
“งั้นเหรอยะ แน่อยู่แล้วล่ะ เพราะฉันสวยที่สุด สีชมพูก็เหมาะกับกุลสตรีอย่างฉันแน่นอนอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่ย่ะ สีเขียวต่างหาก เหมาะกับคนอ่อนโยนและสดใสอย่างฉันที่สุด”
“สีชมพู!”
“สีเขียว!”ผมคิดว่าสีชมพูกับสีเขียวเป็นอะไรที่ลงตัวที่สุด คางคกตัวสีเขียวที่มีหัวสิวเม็ดใหญ่สีชมพูบวม อะไรมันจะโอเคเท่านี้กันล่ะจริงไหม
แล้วก็รีบๆใส่ชุดได้แล้ว ...ไม่สิ อาจต้องรออีกสักพัก เอายังไงดีน้า ...ให้มันเริ่มก่อนวันที่ยัยพวกนี้จะไปงานเลี้ยงหาศรีภรรยาให้เจ้าชายก็แล้วกัน
“เอ่อ คุณหนูคนสวยขา จะไปงานเลี้ยงวันไหนเหรอคะ”ผมถามออกไปเมื่อจำเวลาที่แน่นอนไม่ได้
“ทำไม แกรู้แล้วจะไหนเหรอยะ”
“ฝันไปเถอะย่ะ หน้าอย่างแกต้องอยู่ที่บ้านเท่านั้น”หน้าอย่างผมเนี่ยเอาไปประกวดนางงามได้เลยนะครับ...
“บอกมันไปเถอะลูกๆ ให้มันเจ็บปวดกับการที่ไม่ได้งานเลี้ยงที่มันใฝ่ฝัน ...”ยัยหญิงโหดเอ๊ย ทำไมใจร้ายกับซินเดอเรลล่าที่หน้าตาน่ารักอย่างนี้ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าผมเป็นซินเดอเรลล่าอยู่นะ ผมจีบเธอไปนานแล้ว
ก็สวยชิบหายเลยนี่หว่า
“พรุ่งนี้เวลากลางคืน แน่นอนว่าตอนนั้นแกต้องกวาดบ้าน”
“ไม่มีวันได้ไปงานอย่างเด็ดขาด!”
“อยากไปตายล่ะ หมายถึง เสียดายมากเลยค่ะ ซินเดอเรลล่าเสียใจ”จบคำผมก็วิ่งออกมาทันที ทำเหมือนนางเอกผู้รับไม่ได้กับชะตาชีวิตโดยมีเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากห้องราวกับเยาะเย้ยผม
เชิญเยาะเย้ยไปเลย! เดี๋ยวจะได้รู้ว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า!
“...งึมงัมๆๆ”ผมบ่นเสียงเบาด้วยความอดกลั้น ถึงจะบอกว่าหัวเราะทีหลังดังกว่าก็ตาม แต่เมื่อไหร่จะถึงตอนนั้นซักทีวะเนี่ย!
“อุ๊ย ทำหก”
เพล้ง!
“อุ๊ย แตกซะแล้ว”ผมต้องกัดฟันอดกลั้นไม่ให้มีเรื่องกับยัยสองคนที่พยายามหาเรื่องให้พื้นบ้านสกปรกตลอดเวลาจนไม่ว่าผมจะทำความสะอาดมันเท่าไหร่ก็ไม่มีวันสะอาดได้เลย
ว่างนักรึไงวะ! นี่ถ้าไม่ใช่ว่าอยู่ในร่างนี้แล้วแรงผมมีน้อยนิดแบบพวกนางเอกสะกิดแล้วล้มล่ะก็ ยัยพวกนี้ผมจัดการไปนานแล้ว!
“แหม คุณหนูคะขา ซินเดอเรลล่าเนี่ย เกิดมาไม่เคยเห็นใครสวยเท่าคุณหนูเล้ย”ผมเริ่มทำตามแผนถึงเวลาค่ำ ยัยสองคนตรงหน้าผมเมื่อได้ยินคำชมก็สะบัดหน้าเชิดราวกับภูมิใจนักหนา
“จะเป็นความเสื่อมเสียแก่วงศ์ตระกูล ฮะแฮ่ม จะเป็นบุญตาอย่างยิ่งถ้าซินเดอเรลล่าคนนี้จะได้เห็นคุณหนูทั้งสอง สวมชุดสำหรับไปงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้...”
“แกก็รอดูพรุ่งนี้สิยะ ฉันไม่อยากใส่วันนี้ เดี๋ยวสีมันจะหมอง”โด่เอ๊ย ทีตอนแรกล่ะบอกว่าสีทนได้ๆ
“แต่คุณหนูขา ซินเดอเรลล่าอยากเห็นความงดงามของคุณหนูนี่คะ ใส่ตอนนี้เถอะค่ะ ถ้าวันพรุ่งนี้ซินเดอเรลล่าทำงานหนักจนเป็นลมคาห้อง ซินเดอเรลล่าก็จะไม่มี๊ไม่มีโอกาสได้เห็นคุณหนูทั้งสองใส่ชุดแสนสวย...”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความอับอายไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“ซินเดอรลล่าคงไม่สามารถบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าคุณหนูทั้งสองน่ะ ...สวย”
“กรี๊ดดดด! แกกล้าดียังไงว่าพวกฉันไม่สวยกันยะ!”
“ซินเดอเรลล่าไม่บังอาจค่ะคุณหนู เพียงแต่ถ้าพรุ่งนี้ซินเดอเรลล่าไม่เห็นคุณหนูใส่ชุดสวยๆนั่น ซินเดอเรลล่าก็ยอมรับไม่ได้หรอกค่ะว่าคุณหนูน่ะสวย”
“ได้! พวกฉันจะให้แกดูว่าพวกฉันน่ะสวยแค่ไหน! รออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน”เป็นไปตามแผน ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานเยิ้ม มองส่งสาวงามทั้งสองที่เตรียมจะใส่ชุดที่ตัวเองคิดว่าสวยชิบหายมาโชว์ผม
“คิ๊ๆๆ สนุกแน่ไอ้ราส ...เอาล่ะ”ผมมองหาของที่ตัวเองแอบเอามาซ่อนไว้แถวนี้ มันคือน้ำมัน ...ได้มาโดยใช้ไอ้หนูสองตัวนั่น และตอนนี้ผมขังพวกมันไว้แล้ว เพื่อไม่ให้มารบกวนแผนของผม
ซ่า!
ผมจัดการเทน้ำมันถังใหญ่ลงสู่พื้นห้องโถงที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องเดินผ่านตรงนี้ก่อน และถ้ายัยสองคนนั้นลงมาข้างล่าง ก็ต้องผ่านตรงนี้เช่นกัน
“เล่นกับใครไม่เล่น ฉันก็ใช้สมองเป็นนะโว้ย เล่นแง่กับฉันเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”ผมพึมพัมอย่างสะใจพลางใช้ไม้ถูพื้น ถูน้ำมันไปให้ทั่วราวกับกำลังถูบ้านอยู่จริงๆ
“เอาล่ะ ที่เหลือก็...”ผมวิ่งเข้าไปหยิบกล่องบางอย่างที่ผมเก็บไว้อย่างดี อุ้มมันอย่างทะนุถนอม ก่อนจะวางไว้ที่หน้าบันไดทางลง
“รอให้แต่งตัวเสร็จก่อนะเถอะน่า มันส์...”
“กรี๊ดดดด!!!”
“กรี๊ดๆๆๆ!”
“ฮ่าๆๆๆ!!”ผมหัวเราะลั่นอย่างสะใจทันที นี่ล่ะครับหัวเราะทีหลังดังกว่า!
“ยัยซินเดอเรลล่า!!”
“อ๊ะ อ้าว ยัยป้านั่นก็โดนเหรอ”ผมพึมพำอย่างงงๆเมื่อเสียงที่เรียกผมนั้นมีเสียงของยัยป้าเสียงโหดนั่นอยู่ด้วย จำได้ว่าผมไม่ได้เอาฝูงมดใส่ชุดของยัยป้านั่นไม่ใช่เหรอ...
แต่ผมเปลี่ยนน้ำทุกอย่างเป็นน้ำโคลน ถ้าอาบน้ำล่ะก็ เจอแน่นอน...
“กรี๊ดๆๆๆ!”ยัยคุณหนูกรี๊ดลั่นพร้อมกับวิ่งออกมาเกาตามตัวของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก็นะ ข้างในชุดของยัยพวกนั้นมีตาข่ายบางๆเย็บติดกับชุดไว้ราวกับจะเอาไว้ให้เวลาใส่ไม่คัน และมันมีประโยชน์อย่างมากในการขังฝูงมดไม่ให้มันหลุดออกมาด้านนอกน
“สมน้ำหน้ายัยพวกหน้าแก่! แน่จริงก็ลงมาเซ่!”ผมตะโกนอย่างสะใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ายัยพวกนั้นต้องวิ่งลงมาจัดการผมแน่นอน แต่นั่นมันเข้าแผนเลยล่ะ
"กรี๊ดดดดด! ยัยซินเดอเรลล่า! แกกล้าทำแบบนี้กับพวกฉันงั้นเหรอ”
“เออสิ ยัยพวกบ้าๆๆ!”ผมด่าพี่น้องหน้าแก่ที่เต้าเร้าๆด้วยความโกรธหรือความคันที่โดนมดกัดก็ไม่ทราบด้วยคำด่าแบบเบสิกที่สุด แต่มันกลับยั่วอารมณ์ยัยพวกนั้นได้เป็นอย่างดี
“แก! ฉันจะฆ่าแก!!”
“ซินเดอเรลล่า!! แกทำให้น้ำกลายเป็นน้ำโคลนงั้นเรอะ!”เสียงโหดดังตามมาแบบติดๆพร้อมกับยัยป้าที่เดินออกมาในสภาพเปียกน้ำโคลน ยัยป้าคนนี้ไม่พูดพร่ำอะไรทั้งสิ้น เดินลงบันไดมาจะจัดการผมท่าเดียวในขณะที่ยัยสองพี่น้องก็วิ่งลงมาด้วยความแค้น
ส่วนผมก็ยืนห่างๆกับดักของตัวเอง ยิ้มร่าอย่างสดชื่น เดินลงมาเลย..
ลงมาอีก ...
อีกนิดเดียว
โดน... โดน
พรืด!
“กรี๊ดดดดด!”
“กร๊ากกกกก!”ผมอ้าปากหัวเราะค้างทันทีก่อนจะล้มลงไปกับพื้นเพราะหัวเราะจนยืนไม่ไหว ผมพึ่งเคยรู้จักคำว่าหัวเราะจนขาดใจตายครั้งแรกก็ตอนนี้ล่ะ แกล้งไอ้ชินยังไม่เท่านี้เลย
“ซินเดอเรลล่า! แกทำอะไร!”ยัยป้าโหดที่ล้มลงไปกับเขาด้วยร้องตะโกนถามด้วยความโมโห ผมพยายามกลั้นหัวเราะอยู่นานก่อนจะตอบเสียงสั่นเพราะยังไม่หายขำ
“กะ กะ ..ก็ กร๊ากกกก! ฮ่าๆๆๆ! ถะ ถูพื้น ..งะ ไง ก๊ากๆๆๆ!!”ให้ตายเถอะ สภาพอุบาทว์โคตรๆ แม้พวกนั้นจะพยายามลุกแค่ไหน แต่พอเจอน้ำมันเข้าก็ล้มตลอด
แต่มันไม่จบแค่นี้หรอกน่า กล้าให้คนอย่างผมทำงาน มันต้องเจ็บปวดให้มากกว่าผม!
“ดูสิ ...เห็นกล่องนี่ไหม...”ผมเดินลอยหน้าลอยไปตานั่งคุกเข่าลงที่กล่องที่อยู่ตรงหน้ายัยสามแม่ลูก พวกนั้นมองผมอย่างเคียดแค้นแต่ก็อดหวาดๆกับบางสิ่งในกล่องเสียไม่ได้
“กะ แกทำอะไรซินเดอเรลล่า”คุณแม่เสียงเย็นถามเสียงหวาดกับผมครั้งแรกทั้งพยายามลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล ผมยิ้มอย่างโหดเหี้ยม แม้จะรู้ว่ามันไม่เข้ากับใบหน้าสวยๆนี่ก็ตามที
“เนี่ย ...ฉันตามเก็บมาให้เกือบตายเลยนะ หวังว่าจะชอบ”ผมพูดพลางเตรียมจะเปิดกล่อง แต่ก็มีเสียงตวาดของยัยหน้าแก่ชุดสีชมพูขัดขึ้น
“แกใช่ซินเดอเรลล่าจริงๆงั้นเหรอ! ตลอดมาแกหลอกพวกฉันงั้นเหรอ”ผมยิ้มเล็กน้อย ผมใช่ซินเดอเรลล่าเสียที่ไหนกัน แต่ในเมื่อผมอยู่ในโลกนี้
“ฉันเนี่ยล่ะคือซินเดอเรลล่า ...พันธุ์ใหม่”จบคำผมก็เปิดกล่องทันทีพร้อมกับแมลงสาป หนู ไส้เดือน ตุ๊กแก จิ้กจกและงูที่วิ่งไปหายัยสามคนนั้นทันที
“กรี๊ดดดดดด!!!”
เสียงร้องด้วยความกลัว ....
..ใยจะดังเท่าเสียงหัวเราะของผู้ชนะกัน
..ใยจะดังเท่าเสียงหัวเราะของผู้ชนะกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น