Disney Lend! เปิดตำนานเจ้าหญิงพันธุ์ใหม่!

ลำดับตอนที่ #3 : - ชีวิตใหม่ ...ผมไม่ต้องการ! -

“ร่า...”ผมรู้สึกว่าตัวเองโดนเขย่า แต่แน่ล่ะ ใครจะสน..

“ยัยซิน...”แรงเขย่านั้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แถมเสียงแหลมแปร๋นๆนั่นยังทำให้ผมรู้สึกแย่ถึงแย่ที่สุด

“ยัยซินเดอเรลล่า!!”

“เฮือก!”ผมพุ่งพรวดลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อเสียงแหลมสะท้านแก้วหูพุ่งเข้ามาภายในหูผม มันสะท้านก้องไปมาราวกับจะตอกย้ำความปวดร้าวของซอกหูให้ผมรู้สึกตัว

“ตื่นซักทีนะ! นี่แกกล้าดียังไงตื่นสายกันหา!”เสียงแหลมๆนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมสะบัดหัวอย่างมึนงงก่อนจะหันไปมองรอบๆ ...นี่มัน ที่ไหนกัน ผมไม่คุ้นกับมันเลย

“นี่แกฟังฉันรึเปล่ายะ! ยัยซินเดอเรลล่า!”

“โว้ย! จะอะไรนักหนาวะ! มีใครแถวนี้โดนยิงรึไง!”ผมตวาดกลับไปอย่างหัวเสียเมื่อเสียงแหลมปรี๊ดนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียที แต่ผมกลับรู้สึกถึงความผิดปกติของตนเอง และสภาพรอบด้าน

“กรี๊ดดดด! คุณแม่ขา คุณแม่! ดูสิคะ ยัยซินเดอเรลล่ามันกล้าตวาดใส่หนูค่ะ!!”ผมมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมาก ...ผมไม่ได้รู้จักพวกนี้เป็นการส่วนตัวหรอกนะ แต่มันช่างคุ้นหน้าเสียจริงๆ

“นี่แกกล้าดียังไงมาว่าพี่สาวฉันหายัยซินเดอเรลล่า! อยากเจอดีนักใช่ไหม!”ผู้หญิงหน้าตาไม่ควรจดจำใส่เซลล์สมองชี้หน้าด่าผมอย่างไม่ไว้หน้า ผมขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนจะด่ากลับ

“อะไรของเธอวะยัยปลาซิ่ว! ....”ผมชะงักไปเมื่อเสียงที่ออกไปไม่ใช่เสียงห้าวๆของผม แต่มันกลับหวานใสน่าฟังมาก ใช่ ...น่าฟังจนเกินไป

“กรี๊ด!”ผมลุกขึ้นผลักคนที่ขวางทางออกทันทีและรีบวิ่งไปส่องกระจกอย่างร้อนรน ไม่นะ ไม่ นี่มันตลกร้ายรึไงกัน วันเมษาหน้าโง่งั้นเหรอ ล้อเล่นแบบนี้ผมไม่ตลกแน่ๆ

“!”ผมนิ่งเงียบทันทีเมื่อตรงหน้ากระจกผมคือผู้หญิงผมสีทองสั้นสลวย หน้าตางดงามชิบหาย ปากแดง ดูอ่อนโยนอ่อนหวาน บอกได้คำเดียวว่านางในฝัน ...

แต่ต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่ทำท่าสอดมือเข้าไปในจมูกแบบผมสิ!!

“ไม่นะ ไม่ ไอ้ชิน แกชิบหายใส่ฉันแล้ว เวรแล้วไงไอ้ราส นี่มันอะไรกัน แสดงละครเหรอวะ”ผมลูบใบหน้าตัวเองไปมาเพื่อพยายามเรียกสติ แต่ยิ่งเห็นผู้หญิงในกระจกทำตามผมทุกอย่างแถมเสียงหวานนั่นก็ยังพูดตามผมอีก ...ยิ่งเห็นผมยิ่งสติแตก!

“แกทำอะไรของแกยะยัยซินเดอเรลล่า!”

“โอ๊ย!”ผมร้องด้วยความเจ็บเมื่อโดนกระชากผมโดยยัยผู้หญิงหน้าแก่คนหนึ่ง ก่อนที่ผมจะโดนเขวี้ยงลงกับพื้นซึ่งท่าที่ผมล้มลงก็คือท่าพับเพียบอย่างอ่อนหวาน

อะไรวะเนี่ย!!

ผมไม่เคยแพ้แรงผู้หญิง แล้วผมก็ไม่เคยล้มด้วยท่าอุบาทว์แบบนี้!

“ซินเดอเรลล่า”เสียงเย็นเยียบดังขึ้นเหนือหัวผม ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆก่อนจะพบกับหญิงแก่คนหนึ่ง และผู้หญิงหน้าแก่ที่แต่งหน้าหนาเตอะสองคนเดินไปเคียงข้างผู้หญิงเสียงน่ากลัวคนนี้

“หะ หา”ผมร้องออกไปอย่างงงๆ ซินเดอเรลล่างั้นเหรอ พวกนี้ใช้เรียกผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว... ไม่นะ ขอร้อง ถ้านี่เป็นวันตลกร้ายก็เลิกเถอะน่า ผมไม่ตลกจริงๆนะ

“แกกล้าดียังไงมาผลักลูกฉันแถมยังตะโกนใส่อีก ไร้มารยาทสิ้นดี! แล้วนี่อะไร นอนตื่นสายจนเที่ยงวันแล้ว แกอยากอดข้าวรึไงกัน”อันที่จริงผมตื่นบ่ายสามเป็นเรื่องปกติ ...ไม่สิ นี่ไม่ใช่ประเด็น

“อะ เอ่อ ฉันคือใครเหรอ”ผมถามออกไป เหมือนจะรู้ตัวดีแต่ผมกลับไม่ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไม่มีทาง ใครจะยอมรับกัน..

“อะไรนะ แกพูดอะไรของแกซินเดอเรลล่า”หญิงแก่ตรงหน้าผมถามด้วยใบหน้าตื่นๆ โทนเสียงที่ใช้พูดกับผมเยือกเย็นและเชื่องช้า แต่กลับน่ากลัวเป็นบ้า

“สงสัยจะทำงานจนบ้าค่ะคุณแม่ขา”กลับกัน ผู้หญิงหน้าแก่ที่อยู่ข้างๆกลับมีเสียงแหลมแทงหูผมเป็นอย่างยิ่ง

“งั้นฉันจะเตือนให้แกเอง แกก็คือซินเดอเรลล่า คนใช้อันต่ำต้อยของพวกฉันยังไงล่ะ และแกควรจะซักผ้าให้ฉันเดี๋ยวนี้!!”ผู้หญิงอีกคนตะโกนใส่หน้าผมก่อนจะโยนกองเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นฉุนบรรลัยของน้ำหอมมาใส่ผม

“หึ น่าสมเพช”หญิงแก่กระแทกเสียงเย็นใส่ผมที่ถูกกองเสื้อผ้าทับใส่ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับผู้หญิงที่โยนเสื้อผ้ามาให้ผม

ผมที่อยู่ในสภาพงงอย่างเต็มที่ ไม่มีเวลาจะตั้งสติปฏิเสธหรือโต้กลับได้เลย กลับกัน ผมค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะมองไปที่หน้าต่าง เมื่อมองลงไปก็พบว่าผมเหมือนจะถูกขังในห้องสูง แถมสภาพรอบด้านมันช่างโบราณเสียไม่มี

“อะไรวะเนี่ย ฮือ นี่มันอะไรกัน ..ฉัน”ผมกำเส้นผมที่นุ่มและยาวขึ้นของตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ ไม่อยากจะเชื่อ นี่ผมคงไม่ได้เข้ามาใน ...ไม่ๆ อย่าคิดงั้นสิราส ต้องมีคนเล่นตลกกับผมแน่นอน ผมมีศัตรูเยอะนี่ เอาล่ะ ผมต้องตั้งสติ

“เฮ้อ หายใจเข้าลึกๆ เอาล่ะไอ้ราส แกต้องหนีแล้วไปคิดบัญชีกับไอ้คนที่มันกล้าหือกับแกสิ”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยออกมาก่อนจะพยายามปลอบตัวเองแล้วหมุนตัวกลับเตรียมจะถีบประตูไม้ที่ขังตัวเองไว้ออก

“เฮ้! ซินเดอเรลลี่ๆๆ เป็นอะไรมากไหม”เสียงแหลมแต่ไม่น่ารำคาญดังขึ้นพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่วิ่งออกมาจากรูเล็กๆในห้องนอนโทรมๆ(แต่ดีกว่าห้องผมเยอะ)

“แฮกๆๆ เธอคงจะเป็นไข้ ซินเดอเรลลี่คงจะทำงานหนักเกินไป”หนู! พูดได้! หนูตัวผอมกับตัวอ้วนสองตัวที่ใส่เสื้อผ้าวิ่งเข้ามาหาผมอย่างร้อนรน ผมมองพวกมันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

ซิน ...เดอ ..เรล...ล่า

“มะ ...ไม่นะ”ผมพูดเสียงสั่น รู้สึกโลกนี้มืดลงในทันที ถ้าวันนี้เป็นวันตลกร้าย ผมก็ยอมให้คนอื่นหัวเราะเยาะผมล่ะ ขออย่างเดียว ...

“เป็นอะไรไปซินเดอเรลลี่!”หนูตัวผอมเงยหน้าถามผมอย่างตื่นๆ ผมมองมันก่อนจะเบิกตากว้าง โอ้พระเจ้า ....

ผมขอเป็นเจ้าชาย ไม่ใช่เจ้าหญิงแบบนี้!!!