ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วิญญาณดวงที่ 3 (ยอมทำ)ข้อตกลง(ด้วยความสมเพชข้า)
“ท่านชื่ออะไร”
“ง่ำๆๆๆ ..ข้าเหรอ ..ง่ำๆๆๆ ครอก!”
“เฮ้ย ท่าน!”คนตรงหน้าข้าร้องอย่างตกใจทันทีเมื่ออยู่ๆข้าก็ฟุบหน้าหัวฟาดโต๊ะหลับทั้งที่ยังกินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หือ อะไร ...เจ้าเป็นใคร”ข้าเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างงงๆเรียกเสียงถอนหายใจอย่างปลงๆจากเด็กหนุ่มตรงหน้าข้าได้เป็นอย่างดี
“ข้าเป็นคนที่ช่วยท่านไว้ ตกลงท่านชื่ออะไร”เด็กหนุ่มตรงหน้าข้าถามย้ำอีกครั้ง ..ข้ารู้สึกเหมือนเดจาวูกับคำถามนี้ยังไงก็ไม่รู้
“อ่ะฮ่า! เจ้าถามข้าก็ดี เพราะถ้าเจ้าได้ยินชื่อนี้เจ้าต้องอึ้งอย่างแน่นอน เพราะข้าคือ..!”
“คือ?”
“ข้าคือ ...เอ่อ”ข้าเริ่มเกิดอาการชะงักและเหงื่อแตกราวกับถูกจับผิดได้ว่าไปทำความผิดร้ายแรงมา แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันร้ายแรงกว่านั้นนัก
“ท่านคือ ...?”คนตรงหน้าข้าทวนคำพูดข้าอีกครั้งพร้อมกับจ้องข้าด้วยดวงตาสีฟ้าคมกริบดูงดงามอย่างยิ่ง แต่นั่นยิ่งทำให้ข้าเหงื่อแตกหนักเข้าไปอีก ...นี่ข้า ..อย่าบอกนะว่าข้า ..ข้า...
“ข้าลืมชื่อตัวเอง...”
“หา!?”
“โอ้พญายม ข้าลืมชื่อตัวเอง!!”ข้ากุมหัวตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่งด้วยความรับไม่ได้ นี่ข้าทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนลืมชื่อตัวเองงั้นเรอะ! บ้าไปแล้วเฟ้ย ...ข้าชื่อ ...ชื่อ
“ท่านแน่ใจนะว่าท่านลืมชื่อตัวเอง?”เจ้าเด็กแสบทรวงถามย้ำข้าอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ แต่หลังจากเห็นสีหน้าปานจะขาดใจตายของข้านั้น ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าข้าจะเชื่อในทันทีว่าข้าลืมชื่อตัวเองไปแล้ว
“ไม่นะ นี่ข้าลืมชื่อตัวเองงั้นเรอะ! ไม่ตลกล่ะ! แล้วนี่ข้าอยู่มาได้ยังไง ไม่มีใครเตือนเลยว่าข้าชื่ออะไร ..ข้า ...ข้าชื่อ ..เดอมินิค ไม่ๆ ซีเรียส ไม่ ไม่ใช่ชื่อนี้แน่ โดโด้ ...จะบ้าเรอะ!”ข้าทึ้งหัวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อหวังว่าตัวเองจะจำได้บ้าง แต่ยิ่งทำข้ากลับยิ่งห่างไกลจากคำว่า ‘ข้านึกออกแล้ว!’ ทุกๆที
“ข้าว่าท่านใจเย็นเถิด นั่งลงก่อนเถอะนะ”เสียงทุ้มหวานพยายามเอ่ยปลอบข้าซึ่งมันได้ผลอย่างน่าแปลก ข้ารู้สึกใจเย็นขึ้นในทันทีที่ได้ยินเสียงนี้
‘เสียงของสัตว์เทพทุกตนก็เพราะหมดนั่นล่ะ’ พลันเสียงยียวนในความคิดข้าก็ดังขึ้นมาเสียเฉยๆ เหมือนข้าจะคุ้นๆว่าใครเคยพูดคำๆนี้กับข้า
“เอ่อ สวัสดี เจ้าชื่อ เอ่อ สะฮาร่า สะหลุย ฮี๊ซ่า ซาบซ่าน ..เอ่อ”
“ซันเซร่า ข้าชื่อซันเซร่า”ซันเซร่าเอ่ยชื่อตนเองอย่างรับไม่ได้กับชื่อที่ข้าพยายามทวนให้ฟัง ข้าจึงพยักหน้ารับและพยายามท่องจำชื่อนี้เอาไว้
“ใช่ ข้าหมายถึงเซร่าซัน(?) คือ ข้าอยากจะขอร้องเจ้าเสียหน่อย”
“ว่ามาเถิด”ร่าเซซันพูดกับข้าด้วยสีหน้าปลงๆโดยที่ข้าไม่เข้าใจว่าจะทำสีหน้าอย่างนั้นทำไม ข้าเปล่าทำอะไรผิดเสียหน่อย
“คือ เจ้าพอจะว่างไหม ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าทำงานเสียหน่อย”
“ข้ายินดี แต่ขึ้นอยู่กับว่าข้าจะถูกเรียกตัวไปรับโทษตอนไหนนี่สิ ไม่รู้ว่าจะช่วยท่านได้นานแค่ไหน”ฮึก ข้าล่ะซาบซึ้ง เจ้าเด็กนี่เอ่ยปากรับคำขอข้าทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าจะให้ทำอะไร ฮึก ...น้ำตาจะไหล
“ไม่ต้องห่วง เจ้าจะไม่ได้รับโทษลงนรกหรือคำเชยชมขึ้นสวรรค์อะไรทั้งสิ้น ข้าช่วยเจ้าได้หากเจ้าอยากอยู่ที่นี่”และถึงเจ้าจะอยากไปจากที่นี่ข้าก็ไม่ให้ไปอยู่ดี...
“ข้าไม่มีหน้าไปไหนหรอก แต่ท่านจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน”แม้ข้าจะตงิดๆกับประโยคแรกนั้นก็ตามที แต่ข้าไม่มีเวลาสนเรื่องนั้นหรอก เรื่องของข้าต้องมาก่อนเด้!
“ง่ายมาก ขอเพียงเจ้าตอบตกลงจะช่วยข้า ข้าสามารถทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง(ในแดนยมโลกนี้เท่านั้นล่ะ)”ร่าซ่าซ่ามองข้าราวกับข้าบ้าไปแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่พูดทำร้ายจิตใจข้าออกมาแม้แต่น้อย เจ้าเด็กนี่มองข้าบ้าไปแล้วแน่ๆ! แต่ช่างมัน ถ้าเพียงตอบตกลง ...ข้าก็จะ...
“เอ่อ ยังไงก็ได้ ข้าตกลง”
“เยส!”
“ไอ้ผู้คุมกฎ!! นายมุดหัวอยู่ที่ไหนหา!!”เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความหัวเสียดังสะท้านไปทั่วจนเข้ามาถึงบ้านพักที่ข้าอาศัยอยู่ชั่วคราว
ข้าว่าข้าคุ้นเสียงนี้เป็นอย่างมาก แล้วคนที่จะตะโกนได้สะท้านขนาดนี้ก็มีแค่พวกราชวงศ์ยมโลกเท่านั้น ...อา เสียงนี้มันจะใช่...
“ออกมาสักทีเซ่! งานเอกสารกองจะท้วมห้องท่านอยู่แล้วนะ! ถ้าท่านไม่ทำงานข้าก็ต้องทำแทนท่านแน่ๆ ออกม๊า!!!”น้ำเสียงน่าฆ่าแบบนี้เจ้าเด็กรัชทายาทชัวร์ๆ! อ้ากกกกก! จะให้ข้าอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยรึไงนะ ข้าแค่จะหาคนมาช่วยทำงาน หายตัวไปแค่ ...อืม ห้าวัน ใช่ ตั้งแต่วันที่ข้าสลบคาเท้าซันร่าเซข้าก็หลับมาห้าวันเต็ม พึ่งจะมาตื่นเอาก็วันนี้ล่ะ
“เอ่อ ข้าต้องไปแล้ว ข้าจะไป ..เอ่อ ไปเดินเล่นต่อ แต่เจ้าอย่าลืมสิ่งที่ข้าขอไว้ล่ะ”
“ได้ ท่านขอให้ข้าช่วยงานท่าน แล้ว ...คนพวกนั้นมาตามหาท่านรึเปล่า”แน่นอนว่าใช่! ขบวนยมทูตที่นำโดยเจ้าชายรัชทายาทนั่นน่ะมาตามหาข้าเอง แต่ถ้าข้าออกไปแสดงตัวทั้งสภาพทุเรศแบบนี้ข้าคงไม่มีหน้าไปมองใครได้แน่ๆ เพราะฉะนั้นข้าต้องหนี!
“ไม่หรอก คนต้อยต่ำอย่างข้า(กัดฟันพูด) จะมีคนตามหาได้อย่างไร(กำมือแน่น) ข้าขอตัว ไว้วันหลังข้าจะมาหาเจ้าใหม่(พยายามปีนออกทางหน้าต่าง)”
“เดี๋ยวท่าน!”เซร่ามูนร้องเรียกช้า ..จะอะไรอีกล่ะ! นี่ข้ากำลังรีบหนีนะ ...หรือเจ้าเด็กนี่จะให้ข้าชดใช้ค่าข้าว!! โอ้เป็นอะไรที่แสบทรวงยิ่งนัก! แต่เงินข้ามันก็เยอะอยู่หรอกน่า ขอปีนออกทางหน้าต่างให้ได้ก่อนเถอะ ข้าจะชดใช้เจ้าแน่(กระเสือกกระสนเอาสะโพกที่ติดหน้าต่างออกให้ได้)
“ให้ข้าช่วยพาท่านเดินลงบันไดแล้วออกทางประตูหลังดีไหม...”
“...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น